Janko Muzykant

Janko Muzykant – Charakterystyka Postaci

Wczesne Dzieciństwo

Janko Muzykant urodził się jako wątłe i chude dziecko, mające bardzo słabe zdrowie. Kumy, które zgromadziły się przy matce i dziecku, nie dawały im obojgu szans na przeżycie. Myśląc, że chłopiec nie przeżyje, ochrzczono go nie czekając na księdza. Ku zdziwieniu wszystkich, Janko nadal żył. Z dnia na dzień jego stan zdrowia się poprawiał, choć było wiadomo, że do końca życia będzie mu brakowało siły.

Dorastanie i Zainteresowania

W miarę jak dorastał, różnił się od innych chłopców. Mówiono o nim, że jest najsłabszym chłopcem w okolicy. W jego domu panowała bieda, a gdy nie miał co jeść, siadał za piecem i cichutko popłakiwał. W wieku ośmiu lat zaczął interesować się muzyką i graniem na skrzypcach, które sam stworzył. Instrument ten nie grał jednak tak pięknie jak inne skrzypce. Matka nie podzielała jego zainteresowania i często była niezadowolona. Mimo to chłopiec nie przestawał grać.

Marzenia Janka

Janko miał duszę artysty. W jego sercu wciąż grała muzyka. Ludzie z okolicy uważali, że nic z niego nie będzie, a jego matka nie będzie miała z niego żadnego pożytku. On jednak nie przejmował się ich zdaniem i często przesiadywał pod karczmą, słuchając dźwięków skrzypiec. Dałby naprawdę wiele, aby móc choć raz potrzymać w dłoni ten wspaniały instrument, który tak mu się podobał.

Kradzież i Kara

Na pobliskim dworze mieszkał lokaj, który również posiadał skrzypce. Janko bardzo chciał je choć raz potrzymać

Janko Muzykant – Temat Noweli

Wprowadzenie

„Janko Muzykant” to nowela napisana przez Henryka Sienkiewicza w 1879 roku. Henryk Sienkiewicz to autor wielu kultowych nowel, powieści i innych utworów literackich, takich jak trylogia („Ogniem i Mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”). Utwór opowiada o chłopcu, który nazywany był Janko. Akcja dzieje się w XIX wieku. Z tekstu nie wiadomo nic o ojcu dziecka. Janko urodził się w biednej rodzinie i był bardzo chorowity. Lekarze nie dawali mu zbyt dużych szans na przeżycie, dlatego został od razu ochrzczony. Jednak, mimo zdziwienia matki oraz doktorów, bohater przeżył i wyrósł na chorowitego, lecz cieszącego się z życia młodzieńca.

Charakterystyka Janka

Janko był chudy, opalony, miał jasne włosy oraz wydęty brzuch. Jak podpowiada jego przezwisko, Janko Muzykant, chłopiec fascynował się muzyką. Grał nawet na własnoręcznie stworzonych skrzypcach. Nie brzmiały one co prawda tak dobrze jak profesjonalnie wykonane skrzypce, lecz biednemu chłopcu to nie przeszkadzało. Często chodził pod najbliższą karczmę i przysłuchiwał się dźwiękom instrumentów dochodzących z niej. Stójka Stach zawsze przeganiał go stamtąd i kazał zająć się czymś innym, ale chłopiec zawsze na następny dzień przychodził posłuchać śmiechu, śpiewu, odgłosów tańca oraz grajków grających na różnych instrumentach. Nawet idąc do lasu zbierać jagody, przysłuchiwał się ptakom i innym dźwiękom natury. Mimo że jego matuli (jak sam nazywał swoją matkę) nie podobało się, że zamiast pracować, gra na skrzypcach, bohater zawsze znajdował wolną chwilę, aby pograć na o

Narodziny i Dzieciństwo Janka

„Janko Muzykant” rozpoczyna się przyjściem na świat wątłego i słabego dziecka. Kobiety, które były przy narodzinach, nie dawały szans na przeżycie ani matce, ani dziecku. Kowalka Szymonowa zapaliła gromnicę, a druga kuma nadała dziecku imię Jan i ochrzciła je, obawiając się, że ono umrze zanim dotrze ksiądz. Jednak ani Janek, ani jego matka nie zmarli. Ksiądz dotarł na miejsce, dziecko zaczęło płakać i wierzgać nogami, a już po tygodniu matka dziecka poszła do pracy.

Trudne Dzieciństwo

Lata mijały, Janek cały czas był wątłym i opalonym chłopakiem z jasnymi, wytrzeszczonymi oczami. Mimo że ludzie nie dawali mu szans, „dozipał” dziesiątych urodzin. Jego matka była „biedną komornicą”, więc nie stać ich było na wiele. Tytułowe dziecko często chodziło głodne, a zimą cierpiało z zimna. Dodatkowo jego matka często go biła, nazywała „odmieńcem” i wysyłała samego w las, gdzie mógł być zjedzony przez wilki.

Miłość do Muzyki

Janek z charakteru był bardzo nieogarniętym wiejskim chłopakiem, którego wszyscy, włącznie z jego własną matką, skreślili z uwagi na jego lenistwo i miłość do „grania”. Wszędzie gdzie słyszał muzykę, zachwycał się nią i zapominał o wszystkim innym. Często wracał do domu ze zbierania jagód bez jagód, tak wsłuchiwał się w muzykę, którą tworzył las. Drzewa, ptaki, a nawet wiatr były muzyką dla jego uszu. Wyłączał się, a jego oczy spowijała mgła, kiedy nasłuchiwał muzyki, stąd ludzie uważali go za dziwaka, a matka się go wstydziła. Raz, podczas pracy przy przerzucaniu gnoju, Janek jak zawsze zawiesił się nad wiatrem, który wiał dla niego melodię. Zobaczył to karbowy, który zbił go paskiem, by wrócił do pracy. Jednak to nic nie dało i w okolicy mówiono na chłopaka „Janko Muzykant”.

Tworzenie Instrumentów

Wiosną Janek uciekał tworzyć fujarki do grania, a w nocy nie mógł spać, bo słuchał akompaniamentu zwierząt i roślin. Matka nie mogła zabierać chłopaka do kościoła, ponieważ gdy usłyszał muzykę organów lub śpiew chóru, kompletnie się wyłączał i na nic innego nie zwracał uwagi. Czasami wybierał się do karczmy, a dokładniej pod karczmę, by słuchać tamtejszej muzyki biesiadnej. Janko Muzykant szczególnie upodobał sobie grające skrzypce wybrzmiewające w tamtejszej karczmie. Siedział pod karczmą i nasłuchiwał, aż stójka nie wygonił go do domu. Janko jedyne, co miał w głowie podczas biegu gołymi stopami do domu, to melodia skrzypiec. Przy każdej możliwej okazji, gdzie mógł słyszeć skrzypki na dożynkach albo weselu, uznawał to za wielkie święto. W końcu postanowił zrobić sobie własne skrzypki z gonta i włosia końskiego. Nie grały zbyt pięknie, dźwi�

„Janko Muzykant” Henryka Sienkiewicza

„Janko Muzykant” to nowela napisana przez Henryka Sienkiewicza, która po raz pierwszy ukazała się w „Kurierze Warszawskim” w 1879 roku. Lektura jest krótkim utworem literackim pisanym prozą, charakteryzującym się wyraźnie zarysowaną i sprawnie skrojoną akcją. Henryk Sienkiewicz, znany polski pisarz, autor wielu kultowych nowel, powieści i innych utworów literackich, m.in.: „W pustyni i w puszczy”, „Szkice węglem”, „Quo vadis” i właśnie „Janko Muzykant”. Mam nadzieję, że to streszczenie Was zainteresuje i skłoni do przeczytania całej książki.

Narodziny i Trudne Dzieciństwo

Dawno, dawno temu w małej wiosce urodził się chłopiec. Był on bardzo słaby i wątły. Niestety, ani jemu, ani jego matce nie dawano większych szans na przeżycie. Kobiety zebrały się obok małego chłopca, a ta najmądrzejsza z nich, Kowalka Szymonowa, zapaliła gromnicę, pokropiła dziecko wodą święconą i wypowiedziała słowa: „Ja ciebie krzcę w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego i daję ci na przezwisko Jan, a teraz–że, duszo ‘krześcijańska’, idź, skądeś przyszła. Amen!”. Do chłopca i jego matki wysłano także księdza, który pomodlił się i odjechał. Na szczęście chorej szybko zrobiło się lepiej, a Janek, choć był w nie najlepszym stanie, żył.

Chłopięce Lata

Chłopiec przeżył dziesięć lat, mimo że od pierwszych swoich dni często chorował. Janek od zawsze był bardzo chudy, miał wydęty brzuch i wciągnięte policzki. Był też opalony, bo dużo czasu spędzał na dworze. Jego włosy były jasne, prawie białe i spadały na wytrzeszczone oczy, które wyglądały tak, jakby były wpatrzone gdzieś hen, daleko w świat. Janko zimą siedział przy piecu i płakał cicho z powodu zimna, a czasem i z głodu, gdyż matka bardzo często nie miała co włożyć do garnka. Latem zakładał koszulkę i duży słomiany kapelusz. Jego biedna matka kochała syna na swój sposób. Niestety, od czasu do czasu biła go i nazywała odmieńcem.

Miłość do Muzyki

To prawda, chłopiec różnił się od wiejskich dzieci. Był nierozgarnięty i podczas rozmów z ludźmi wkładał palec do ust, tak jak miało to w zwyczaju każde maleńkie dziecko pochodzące ze wsi. Do pracy nigdy go specjalnie nie ciągnęło, a praca w gospodarstwie w ogóle go nie interesowała. Ludzie często zwracali na to uwagę i mówili, że matka nie zdoła go wychować na porządnego wiejskiego chłopaka, chętnego do pracy. Było jednak coś, do czego Janka ciągnęło najbardziej na świecie; coś, co sprawiało mu w życiu największą radość – była to muzyka. Słyszał ją wszędzie i we wszystkim, nawet wtedy, gdy szedł do boru za bydłem, czy do lasu, aby zbierać jagody. Kiedy wracał do domu, często mówił tak: „Matulu! Tak Ci coś w boru grało. Oj! Oj!”. Czasami mówił także: „Sosny, buki, brzezina, wilgi, wszystko grało: cały bór i basta! Echo także!”. Według Janka w polu muzykę słychać było we wszystkim i to dosłownie. Dla niego każdy najmniejszy szelest czy cichy szept był muzyką. Wsłuchiwał się we wszystkie odgłosy, które mógł usłyszeć w rodzinnej wsi, bez względu na porę dnia czy porę roku. Kiedy wysłano go, aby rozrzucał gnój, wsłuchiwał się w szelest liści, śpiew ptaków, a także wiatr, w którym także słyszał piękną melodię. Przez jego upodobanie do muzyki ludzie nazwali chłopca „Jankiem Muzykantem”.

Pogłębiająca się Pasja

W nocy Janek często nie spał. Słuchał wtedy rechotu żab, buczenia bąków w rosie oraz piania kogutów o świcie. Matka nie zabierała chłopca do kościoła, bo kiedy słyszał kościelne organy, bujał głową w obłokach. Nie myślał o niczym innym, tylko o muzyce. Nikt do tej pory nie wie, w czym jeszcze ten wrażliwy chłopiec słyszał muzykę. Stójka, czyli strażnik pilnujący porządku na wsi z polecenia kancelarii gminnej, często widział Janka, który zakradał się do karczmy. Ale nie wchodził do niej, tylko siedział obok, słuchając muzyki granej na przyjęciach, weselach i dożynkach, które często się tam odbywały. Wtedy „okna karczmy jarzyły się światłem, a każda belka zdawała się drgać, śpiewać i grać także, a Janko słuchał!…”. Chłopiec był wtedy w siódmym niebie i za każdym razem zapominał o wszystkich swoich zmartwieniach. Niestety strażnik, kiedy tylko widział chłopca, nakazywał mu szybko wracać do domu. Janek z tego powodu był bardzo smutny i zawiedziony.

Marzenia o Skrzypcach

Największym marzeniem Janka było posiadanie skrzypiec, które według niego brzmiały najpiękniej spośród wszystkich znanych mu instrumentów. „Co by on za to dał, gdyby mógł mieć takie skrzypce grające cienko: Będziem jedli, będziem pili, będziewa się weselili”. Niestety, chłopiec nie miał bladego pojęcia, gdzie takie skrzypce mógłby dostać. Janko był w pełni świadomy swojej trudnej sytuacji i nigdy nie śmiał pragnąć zbyt wiele. Chciał tylko dotknąć wymarzonego instrumentu, nawet nie zagrać na nim, ale przynajmniej go dotknąć.

Tworzenie Własnych Skrzypiec

Pewnego dnia młodzieniec wpadł na pomysł, że zbuduje swoje skrzypce. Były one zrobione z gonta i końskiego włosia. Nie brzmiały jednak pięknie – wręcz przeciwnie – ale chłopiec grał na nich od rana do wieczora. Niestety, zamiast pochwał, na które liczył, otrzymywał ciągle kary i liczne szturchańce od innych dzieci. Przez to po niedługim czasie wyglądał jak poobijane jabłko. Chłopiec przez swoje pragnienie posiadania skrzypiec szybko doprow

Narodziny i Pierwsze Lata Janka Muzykanta

Pewnego zwykłego dnia w ubogiej wiosce narodził się niezwykły chłopiec. Był bardzo słaby i kobiety z wioski nie dawały mu szans na przeżycie, więc ochrzciły go przed przybyciem duchownego. Ku zdziwieniu wszystkich dziecko przeżyło i dostało na imię Jan. W wieku dziesięciu lat chłopiec nie był lubiany przez nikogo. Zarówno rówieśnicy, jak i dorośli gardzili nim i czuli się niekomfortowo, przebywając obok niego. Jedynie matka troszczyła się o niego i kochała go, choć czasami – za lenistwo lub nieodpowiednie zachowanie – biła go. Jeśli Jan już z kimś rozmawiał, to trzymał palec w buzi, niczym niemowlak. Był bardzo słabiutki i wątły.

Miłość do Muzyki

Najbardziej wyróżniała go jego miłość do muzyki. W każdym miejscu i o każdej porze – czy to w chlewie, czy to na zielonej łące – słyszał muzykę. Gdy w chacie nie było nic do jedzenia, Janek ruszał do lasu na grzyby. Jego matka nie mogła go brać do kościoła, bowiem gdy tylko usłyszał dźwięk organów, zachowywał się, jakby był w transie. Tak oto zdobył wśród wieśniaków przezwisko Jan

Narodziny Janka Muzykanta

Lekturę „Janko Muzykant” Henryka Sienkiewicza zapoczątkowało narodzenie się wątłego, słabego chłopca w ubogiej wiejskiej chacie. Po narodzeniu nad matką chłopca kuma zapaliła gromnicę, a następnie ochrzciła dziecko, nadając mu imię Jan. Poproszono o przybycie księdza, który przyjechał, zrobił swoje i odjechał. Po tej wizycie matce zrobiło się lepiej.

Dzieciństwo i Charakter Janka

Jan, mieszkając na wsi, był bardzo nierozgarnięty i miał wielką niechęć do pracy. Matka Janka biła go z powodu niechęci do pracy i ciągłego rozmyślania o muzyce. Janek nasłuchiwał muzyki w każdym miejscu, nawet zakradał się pod karczmę, żeby posłuchać gry skrzypiec. Z tego powodu chłopiec był później nazywany Janem Muzykantem. Janek, choć był słaby i wątły, miał wielką pasję do muzyki.

Marzenie o Skrzypcach

Ponieważ matki chłopca nie było stać na skrzypce dla dziecka, Janek postanowił samodzielnie zrobić model skrzypiec z gontu i włosia końskiego. Ma teraz zajęcie na nudę. Niestety, samodzielnie zrobione skrzypce zamiast grać, ledwo co brzęczały. Dlatego J

Janko Muzykant – Wstęp

Książka „Janko Muzykant” to przykra, pełna prawdy historia napisana przez wielkiego polskiego pisarza – Henryka Sienkiewicza. Porusza ona wiele smutnych problemów, które naprawdę pobudzą w waszych duszach empatię.

Miejsce i Czas Akcji

Opowieść rozgrywa się w XIX-wiecznej, polskiej wsi. Tam pewna kobieta urodziła małego chłopca, lecz był tak słaby, że dziewczyny pomagające przy porodzie matce ochrzciły go przed nadejściem duchownego, bowiem nie dawały dziecku szans na przeżycie. Ku zdziwieniu kobiet, dziecko przeżyło, lecz przez resztę życia było blade i bardzo słabe.

Dzieciństwo i Charakter Janka

Mało kto z nim rozmawiał, bo ciągle trzymał palec w buzi i był bardzo nierozgarnięty. Najbardziej wśród wszystkich wyróżniało go niesamowite zamiłowanie do grania. Pomagając w gospodarstwie, słyszał dźwięki natury, które wydawały mu się muzyką. Pracując w oborze lub będąc na łące, zapominał o reszcie świata, słuchając wszystkiego, co mu wpadło w uszy. Nawet nie mógł wchodzić do kościoła, bo gdy tylko usłyszał choćby najmniejszy dźwięk organów, zachowywał się

Wprowadzenie do „Janko Muzykant”

„Janko Muzykant” to niesamowita powieść napisana w XIX wieku przez Henryka Sienkiewicza, a wydana w 1879 roku. Henryk Sienkiewicz był wielkim, polskim pisarzem, który jest autorem takich dzieł jak „Quo vadis”, „Potop”, „Ogniem i mieczem” oraz „Krzyżacy”. Został on nagrodzony za swoje wybitne umiejętności władania piórem w 1905 roku prestiżową Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury. Oprócz tych poważnych tytułów, jest również autorem „W pustyni i w puszczy” oraz omawianej dziś powieści „Janko Muzykant”. Jest to książka fikcyjna, w której pokazano nam losy biednego chłopca w XIX-wiecznej wiosce.

Bohaterowie

Głównym bohaterem powieści był 10-letni chłopiec o imieniu Janko, który wychował się w biednej rodzinie, bez ojca. Wszyscy nazywali go Janko Muzykant, ponieważ od najmłodszych lat przejawiał zamiłowanie do muzyki. Robiąc przyziemne obowiązki, wydawało mu się, że normalne dźwięki zamieniały się w niesamowite melodie. Nie mógł nawet wchodzić do kościoła, bowiem, gdy tylko usłyszał najmniejszy dźwięk organów, zachowywał się jak urzeczony.

Wprowadzenie do „Janko Muzykant”

„Janko Muzykant” to piękna opowieść napisana przez polskiego pisarza Henryka Sienkiewicza. Akcja tego utworu dzieje się w XIX wieku w biednej, małej wiosce. W tym czasie autor napisał tę książkę, przedstawiając w niej życie rodzin w tamtym okresie.

Główny bohater – Janko Muzykant

Głównym bohaterem tej opowieści jest chłopiec imieniem Jan, lecz wszyscy nazywali go Janko Muzykant, ze względu na jego zamiłowanie do muzyki. Czegokolwiek by nie robił, wszędzie słyszał dźwięki zmieniające się w przeróżną muzykę. Chłopiec, mimo iż był słabiutki od urodzenia, to marzył, aby grać na skrzypkach. Niestety rodzice chłopca nie mieli tyle pieniędzy, by kupić Jankowi wymarzony instrument. Ten jednak się nie poddał i z gontu oraz końskiego włosienia sam sobie je zrobił. Skrzypki stworzone przez chłopca nie wydawały odpowiednich dźwięków, ale Janko grał na nich od ran

Książka „Janko Muzykant” Henryka Sienkiewicza

Książka „Janko Muzykant” autorstwa Henryka Sienkiewicza zawiera bardzo interesujące informacje na temat bohaterów. Głównym bohaterem jest Jan z przydomkiem Muzykant, który odgrywa główną rolę w tej lekturze szkolnej. Był on normalnym dziesięciolatkiem, który bardzo interesował się, wręcz uwielbiał muzykę. W każdym momencie swojego życia nasłuchiwał jej. Zwracał uwagę nawet na świergot ptaków, na kołyszące się drzewa, ogólnie na przyrodę szukając w niej dźwięków. Był bardzo wrażliwym chłopcem.

Janek Muzykant – główny bohater

Kiedy tylko zauważał okazję na zagranie na skrzypcach, robił wszystko, żeby tego dokonać. Chłopiec wykazywał ogromne zainteresowanie muzyką. Pod względem fizycznym był dzieckiem wątłym, słabym, zawsze opalonym. Miał wydęty brzuch i zapadłe policzki – na tej podstawie można śmiało stwierdzić, że był niedożywiony. Nie należał do najzamożniejszej rodziny, jego rodzina była po prostu uboga. Chłopiec wychowywany był na wsi, tylko przez matkę. Ze względu na brak pieniędzy i bardzo skromny byt, jego matka nie mogła mu kupić upragnionych skrzypiec. Pewnie gdyby Jan miał skrzypce, grałby na nich cały dzień. Sam Jan posiadał tylko jedną parę skrzypiec wykonanych z gnota, które ledwie brzęczały. Pewnie dlatego nie mógł rozwinąć potencjalneg

Janko Muzykant – pasjonująca opowieść Henryka Sienkiewicza

„Janko Muzykant” to pasjonująca, pełna przemyśleń opowieść napisana przez wielkiego polskiego pisarza Henryka Sienkiewicza. Autor ten jest znany z takich dzieł jak „Quo vadis”, „Ogniem i mieczem” oraz „Krzyżacy”.

Henryk Sienkiewicz – laureat Nagrody Nobla

Henryk Sienkiewicz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, zdobył uznanie za swoje wybitne umiejętności literackie i mistrzowskie opanowanie pióra. Jego niesamowita książka „Janko Muzykant” powstała w 1879 roku i jest chętnie czytana przez różne kategorie wiekowe.

Gatunek i fabuła „Janko Muzykant”

Nowela Sienkiewicza to fikcyjna opowieść, k

Janko Muzykant – pobudzająca empatię opowieść Henryka Sienkiewicza

„Janko Muzykant” to niesamowita, pobudzająca naszą empatię opowieść napisana przez wielkiego, polskiego pisarza – Henryka Sienkiewicza. Jest on autorem wielu dzieł, takich jak „Quo vadis”, „Ogniem i mieczem”, „Potop” oraz „Krzyżacy”. Warto wspomnieć, iż ów autor znany jest jako laureat Nagrody Nobla z dziedziny literatury, co potwierdza jego umiejętności władania piórem.

Akcja książki

Akcja książki rozgrywa się w małej, XIX-wiecznej wiosce. Tam na świat przyszedł mały, słabiutki chłopiec. Kobiety nie dawały mu szans na przeżycie, więc ochrzciły go przed przybyciem księdza i nadały mu imię Jan. Jako 10-latek był wątłym i nierozgarniętym dzieckiem. Matka chłopca kochała go na swój sposób, lecz gdy ten się lenił lub zachowywał nieodpowiedzialnie, biła go.

Pasja do muzyki

Wśród rówieśników wyróżniała go pasja do muzyki. Robiąc przyziemne obowiązki, zdawało mu się, że normalne dźwięki zamieniały się w przeróżne melodie. Nie mógł nawet wchodzić do kościoła, ponieważ, gdy tylko usłyszał najmniejszy ruch klawiszy organów, zachowywał się jak urzeczony. Stąd otrzymał swoje przezwisko – Janko Muzykant.

Marzenie o skrzypcach

Jego największym marzeniem były własne skrzypki. Niestety, rodzice chłopca nie mieli tyle pieniędzy, by spełnić marzenie swej pociechy. Nawet to nie

Henryk Sienkiewicz i jego dzieła

„Janko Muzykant” to niesamowita, pełna emocji oraz współczucia książka napisana przez Henryka Sienkiewicza, a wydana w 1879 roku. Henryk Sienkiewicz był utalentowanym, polskim pisarzem. Zdobył on w 1905 roku prestiżową Nagrodę Nobla z dziedziny literatury. Mężczyzna napisał takie dzieła jak „Quo vadis”, „Ogniem i mieczem”, „Potop” oraz „Krzyżacy”.

Tło fabularne

Akcja książki rozgrywa się w małej, XIX-wiecznej wiosce. Tam na świat przyszedł mały, słabiutki chłopiec. Kobiety nie dawały mu szans na przeżycie, więc ochrzciły go przed przybyciem księdza i nadały mu imię Jan. Jako 10-latek był wątłym i nierozgarniętym dzieckiem. Matka chłopca kochała go na swój sposób, lecz gdy ten się lenił lub zachowywał nieodpowiedzialnie, biła go.

Pasja do muzyki

Wśród rówieśników wyróżniała go pasja do muzyki. Gdziekolwiek był, słyszał dźwięki zmieniające się w piękne melodie. Nawet w chlewie, wykonując zwyczajne, przyziemne prace, wydawało mu się, że słyszy anielskie śpiewy. Nie mógł wchodzić do kościoła, bowiem gdy tylko usłyszał dźwięk organów, zachowywał się jak urzeczony. Stąd zdobył przezwisko Janko Muzykant.

Marzenie o skrzypkach

Najbardziej na świecie pragnął mieć skrzypki. Rodzina chłopca n