Janko Muzykant

Janko Muzykant urodził się jako dziecko wątłe i chude. Miał bardzo słabe zdrowie. Kumy, które zgromadziły się obok matki i dziecka nie dawały im obojgu szans na przeżycie. Myśląc, że chłopiec nie przeżyje, ochrzczono dziecię nie czekając na księdza. Ale ku zdziwieniu ludzi chłopiec nadal żył. Z dnia na dzień jego stan zdrowia polepszał się, ale wiadomo było, że do końca życia będzie mu brakowało siły. W miarę jak dorastał różnił się od innych chłopców. Mówiono o nim, że jest najsłabszym chłopcem w okolicy. W jego domu panowała bieda. Gdy nie miał co zjeść, siadał za piecem i cichutko popłakiwał. W wieku ośmiu lat, zaczął interesować się muzyką i graniem na skrzypcach, które sam stworzył. Instrument ten nie grał jednak tak pięknie, jak inne skrzypce. Matka nie podzielała jego zainteresowania i często była niezadowolona. Mimo tego chłopiec nie przestawał grać.
Janko miał duszę artysty. W jego sercu wciąż grała muzyka. Ludzie z okolicy uważali, że nic z niego już nie będzie i matka jego nie będzie miała z niego żadnego pożytku. On jednak nie przejmował się ich zdaniem i często przesiadywał pod karczmą słuchając dźwięków skrzypiec. Dałby naprawdę wiele, aby móc, chociaż raz potrzymać w dłoni ten wspaniały instrument, który tak się mu spodobał. Na pobliskim dworze mieszkał lokaj, który również posiadał skrzypce. Jankowi bardzo się one podobały. Grały tak pięknie, że chciał, je chociaż raz potrzymać w dłoni, dlatego postanowił się tam zakraść. Czuł jakby wszystko mówiło mu, żeby szedł dalej w s

Temat: „Janko Muzykant”

„Janko Muzykant” to nowela napisana przez Henryka Sienkiewicza w 1879 roku. Henryk Sienkiewicz to autor wielu kultowych nowel, powieści i innych utworów literackich, np. trylogii („Ogniem i Mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”). Utwór opowiada o chłopcu, który nazywany był Janko. Akcja dzieje się w dziewiętnastym roku. Z tekstu nie wiadomo nic o ojcu dziecka. Był bardzo chorowity, urodził się w biednej rodzinie, a lekarze nie dawali mu zbyt dużych szans na przeżycie po urodzinach. Został od razu ochrzczony. Jednak, mimo zdziwienia jego matki oraz doktorów, bohater przeżył i wyrósł na chorowitego, lecz cieszącego się z życia młodzieńca.
Chłopiec był chudy, opalony, miał jasne włosy oraz wydęty brzuch. Jak podpowiada jego przezwisko, Janko Muzykant, chłopiec fascynował się muzyką. Grał nawet na własnoręcznie stworzonych skrzypcach. Nie brzmiały one co prawda tak dobrze jak zwykłe, profesjonalnie wykonane skrzypce, lecz biednemu chłopcu to nie przeszkadzało. Często chodził pod najbliższą karczmę i przysłuchiwał się dźwiękom instrumentów dochodzących z niej. Stójka Stach zawsze przeganiał go stamtąd i kazał zająć się czymś innym, ale chłopiec zawsze na następny dzień przychodził posłuchać śmiechu, śpiewu, odgłosów tańca oraz grajków grających na różnego rodzaju instrumentach. Nawet idąc do lasu zbierać jagody przysłuchiwał się ptakom i innym dźwiękom natury. Mimo, że jego matuli (jak sam nazywał swoją matkę) nie podobało się to, że zamiast pracować gra na skrzypcach, bohater tak czy siak zawsze znalazł wolną

„Janko Muzykant” rozpoczyna się przyjściem na świat wątłego i słabego dziecka. Kobiety, które były przy narodzeniu nie dawały szans na przeżycie ani matce, ani dziecku. Kowalka Szymonowa zapaliła gromnicę, a druga kuma nadała dziecku imię Jan oraz ochrzciła je ponieważ bała się że ono umrze zanim dotrze ksiądz. Jednak ani Janek, ani jego matka nie zmarli. Ksiądz dotarł na miejsce, dziecko zaczęło płakać i wierzgać nogami, a już po tygodniu mama dziecka poszła do pracy. Lata mijały, Janek cały czas był wątłym i opalonym chłopakiem z jasnymi, wytrzeszczonymi oczami. Mimo tego że ludzie nie dawali mu szans, „dozipał” dziesiątych urodzin Jego matka była „biedną komornicą”, więc nie stać ich było na wiele. Tytułowe dziecko często chodziło głodne, a w zimę cierpiało z zimna. Dodatkowo jego rodzicielka często go biła, nazywała „odmieńcem” i wysyłała go samego w las, gdzie mógł być zjedzony przez wilki.
Janek z charakteru był bardzo nieogarniętym wiejskim chłopakiem, którego wszyscy, włącznie z jego własną matką, skreślili z uwagi na jego lenistwo i miłość do „grania”. Wszędzie gdzie słyszał muzykę zachwycał się nią i zapominał o wszystkim innym. Często wracał do domu ze zbierania jagód bez jagód, tak wsłuchiwał się w muzykę którą tworzył las. Drzewa, ptaki, a nawet wiatr był muzyką dla jego uszu. Wyłączał się, a jego oczy spowijała mgła, kiedy nasłuchiwał muzyki, stąd ludzie uważali go za dziwaka, a matka się go wstydziła. Raz, podczas pracy przy przerzucaniu gnoju, Janek jak zawsze zawiesił się nad wiatrem, który wiał dla niego melodię. Zobaczył to karbowy, który zbił go paskiem, by wrócił do pracy. Jednak to nic nie dało i w okolicy mówiona na chłopaka „Janko Muzykant”. Wiosną uciekał tworzyć fujarki do grania, a w nocy nie mógł spać bo słuchał akompaniamentu zwierząt i roślin. Matka nie mogła zabierać chłopaka do kościoła, ponieważ gdy usłyszał muzykę organ lub śpiew chóru, kompletnie się wyłączał i na nic innego nie zwracał uwagi. Czasami wybierał się do karczmy, a dokładniej pod karczmę, by słuchać tamtejszej muzyki biesiadnej. Janko Muzykant szczególnie upodobał sobie grające skrzypce wybrzmiewające w tamtejszej karczmie. Siedział pod karczmą i nasłuchiwał, aż stójka nie wygonił go do domu. Janko jedyne co miał w głowie podczas biegu gołymi stopami do domu to melodię skrzypiec. Przy każdej możliwej okazji, gdzie mógł słyszeć skrzypki na dożynkach albo wesel

„Janko Muzykant” Henryka Sienkiewicza opowiada o krótkim i nieszczęśliwym życiu małego chłopca. Utwór ten po raz pierwszy ukazał się w „Kurierze Warszawskim” w 1879 roku.
Lektura, którą streszczę, jest nowelą. Nowela to krótki utwór literacki pisany prozą, charakteryzujący się wyraźnie zarysowaną i sprawnie skrojoną akcją. Henryk Sienkiewicz był bardzo znanym polskim pisarzem. Jego najsłynniejsze utwory to m.in.: „W pustyni i w puszczy”, „Szkice węglem’, „Quo vadis” i właśnie „Janko Muzykant”. Mam nadzieję, że to streszczenie Was zainteresuje i skłoni do przeczytania całej książki.Dawno, dawno temu w małej wiosce urodził się chłopiec. Był on bardzo słaby i wątły. Niestety, ani jemu, ani jego matce nie dawano większych szans na przeżycie. Kobiety zebrały się obok małego chłopca, a ta najmądrzejsza z nich, Kowalka Szymonowa, zapaliła gromnicę, pokropiła dziecko wodą święconą i wypowiedziała słowa: „Ja ciebie krzcę w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego i daję ci na przezwisko Jan, a teraz–że, duszo „krześcijańska”, idź, skądeś przyszła. Amen!”. Do chłopca i jego matki wysłano także księdza, który pomodlił się i odjechał. Na szczęście chorej szybko zrobiło się lepiej, a Janek, choć był w nie najlepszym stanie, żył.
Chłopiec przeżył dziesięć lat, mimo że od pierwszych swoich dni często chorował. Janek od zawsze był bardzo chudy, miał wydęty brzuch i wciągnięte policzki. Był też opalony, bo dużo czasu spędzał na dworze. Jego włosy były jasne, prawie białe i spadały na wytrzeszczone oczy, które wyglądały tak, jakby były wpatrzone gdzieś hen, daleko w świat. Janko zimą siedział przy piecu i płakał cicho z powodu zimna, a czasem i z głodu, gdyż matka bardzo często nie miała co włożyć do garnka. Latem zakładał koszulkę i duży słomiany kapelusz. Jego biedna matka kochała syna na swój sposób. Niestety, od czasu do czasu biła go i nazywała odmieńcem.
To prawda, chłopiec różnił się od wiejskich dzieci. Był nierozgarnięty i podczas rozmów z ludźmi wkładał palec do ust, tak jak miało to w zwyczaju każde maleńkie dziecko pochodzące ze wsi. Do pracy nigdy go specjalnie nie ciągnęło, a praca w gospodarstwie w ogóle go nie interesowała. Ludzie często zwracali na to uwagę i mówili, że matka nie zdoła go wychować na porządnego wiejskiego chłopaka, chętnego do pracy. Było jednak coś, do czego Janka ciągnęło najbardziej na świecie; coś, co sprawiało mu w życiu największą radość – była to muzyka. Słyszał ją wszędzie i we wszystkim, nawet wtedy, gdy szedł do boru za bydłem, czy do lasu, aby zbierać jagody. Kiedy wracał do domu, często mówił tak: „Matulu! Tak Ci coś w boru grało. Oj! Oj!”. Czasami mówił także: „Sosny, buki, brzezina, wilgi, wszystko grało: cały bór i basta! Echo także!”. Według Janka w polu muzykę słychać było we wszystkim i to dosłownie. Dla niego każdy najmniejszy szelest czy cichy szept był muzyką. Wsłuchiwał się we wszystkie odgłosy, które mógł usłyszeć w rodzinnej wsi, bez względu na porę dnia czy porę roku. Kiedy wysłano go, aby rozrzucał gnój, wsłuchiwał się w szelest liści, śpiew ptaków, a także wiatr, w którym także słyszał piękną melodię. Przez jego upodobanie do muzyki ludzie nazwali chłopca „Jankiem Muzykantem”. W nocy Janek często nie spał. Słuchał wtedy rechotu żab, buczenia bąków w rosie oraz piania kogutów o świcie. Matka nie zabierała chłopca do kościoła, bo kiedy słyszał kościelne organy, bujał głową w obłokach. Nie myślał o niczym innym, tylko o muzyce. Nikt do tej pory nie wie, w czym jeszcze ten wrażliwy chłopiec słyszał muzykę.Stójka, czyli strażnik pilnujący porządku na wsi z polecenia kancelarii gminnej, często widział Janka, który zakradał się do karczmy. Ale nie wchodził do niej, tylko siedział obok, słuchając muzyki granej na przyjęciach, weselach i dożynkach, które często się tam odbywały. Wtedy „okna karczmy jarzyły się światłem, a każda belka zdawała się drgać, śpiewać i grać także, a Janko słuchał!…”. Chłopiec był wtedy w siódmym niebie i za każdym razem zapominał o wszystkich swoich zmartwieniach. Niestety strażnik, kiedy tylko widział chłopca, nakazywał mu szybko wracać do domu. Janek z tego powodu był bardzo smutny i zawiedziony.
Największym marzeniem Janka było posiadanie skrzypiec, które według niego brzmiały najpiękniej spośród wszystkich znanych mu instrumentów. „Co by on za to dał, gdyby mógł mieć takie skrzypce grające cienko: Będziem jedli, będziem pili, będziewa się weselili”. Niestety, chłopiec nie miał bladego pojęcia, gdzie takie skrzypce mógłby dostać. Janko był w pełni świadomy swojej trudnej sytuacji i nigdy nie śmiał pragnąć zbyt wiele. Chciał tylko dotknąć wymarzonego instrumentu, nawet nie zagrać na nim, ale przynajmniej go dotknąć.Pewnego dnia młodzieniec wpadł na pomysł, że zbuduje swoje skrzypce. Były one zrobione z gonta i końskiego włosia. Nie brzmiały jednak pięknie – wręcz przeciwnie – ale chłopiec grał na nich od rana do wieczora. Niestety, zamiast pochwał, na które liczył, otrzymywał ciągle kary i liczne szturchańce od innych dzieci. Przez to po niedługim czasie wyglądał jak poobijane jabłko. Chłopiec przez swoje pragnienie posiadania skrzypiec szybko doprowadził się do złego

Pewnego zwykłego dnia w ubogiej wiosce narodził się niezwykły chłopiec. Był bardzo słaby i kobiety z wioski nie dawały mu szans na przeżycie, więc ochrzciły go przed przybyciem duchownego.
Ku zdziwieniu wszystkich dziecko przeżyło i dostało na imię imię Jan. W wieku 10 lat chłopiec nie był lubiany przez nikogo. Zarówno rówieśnicy, jak i dorośli gardzili nim i czuli się niekomfortowo, przebywając obok niego. Jedynie matka troszczyła się o niego i kochała go, choć czasami – za lenistwo lub nieodpowiednie zachowanie – biła go.
Jeśli Jan już z kimś rozmawiał, to trzymał palec w buzi, niczym niemowlak. Był bardzo słabiutki i wątły.
Najbardziej wyróżniała go jego miłość do muzyki. W każdym miejscu i o każdej porze – czy to w chlewie, czy to na zielonej łące – słyszał muzykę.
Gdy w chacie nie było nic do jedzenia, Janek ruszał do lasu na grzyby. 
Jego matka nie mogła go brać do kościoła, bowiem gdy tylko usłyszał dźwięk organów, zachowywał się, jakby był w transie. Tak oto zdobył wśród wieśniaków p

Lekturę „Janko Muzykant” Henryka Sienkiewicza zapoczątkowało narodzenie się wątłego, słabego chłopca w ubogiej wiejskiej chacie. Po narodzeniu nad matką chłopca Kuma zapaliła gromnicę, a następnie ochrzciła dziecko nadając mu imię Jan. Poproszono o przybycie księdza, który przyjechał, zrobił swoje i odjechał. Po tej wizycie matce zrobiło się lepiej. Jan mieszkając na wsi był bardzo nierozgarnięty, jak i miał wielką niechęć do pracy. Matka Janka biła go z powodu nie brania się do pracy lecz ciągłym rozmyślaniu o muzyce. Janek nasłuchiwał muzykę w każdym miejscu, nawet zakradał się pod karczmę żeby posłuchać gry skrzypiec. Przez co chłopiec był później nazywany Janem „Muzykantem”. Ponieważ matki chłopca nie było stać na skrzypce dla dziecka, Janek postanawia samodzielnie zrobić model skrzypiec z gnotu i włosienia końskiego. Ma teraz zajęcie na nudę. Niestety samodzielnie zrobione skrzypce zamiast grać ledwo co b

Książka „Janko Muzykant” to przykra, pełna prawdy historia napisana przez wielkiego, polskiego pisarza – Henryka Sienkiewicza.
Poruszył w niej wiele smutnych problemów, które naprawdę pobudzą w waszych duszach empatię.
Opowieść rozgrywa się w XIX-wiecznej, polskiej wsi. Tam pewna kobiet urodziła małego chłopca, lecz był tak słaby, że dziewczyny pomagające przy porodzie matce, ochrzciły go przed nadejściem duchownego, bowiem nie dawały dziecku szans na przeżycie.
Ku zdziwieniu kobiet, dziecko przeżyło, lecz przez resztę życia było blade i bardzo słabe.
Mało kto z nim rozmawiał, bo ciągle trzymał palec w buzi i był bardzo nierozgarnięty.
Najbardziej wśród wszystkich wyróżniało go niesamowite zamiłowanie do grania. Pomagając w gospodarstwie słyszał dźwięki natury, wydające mu się muzyką. Pracując w oborze lub będąc na łące zapominał o reszcie świata, słuchał wszystkiego co mu wpadnie w uszy. Nawet nie mógł wchodzić do kościoła, bo gdy tylko usłyszał choćby najmniejszy dźwięk organów, zachowywał się jak urzeczony. Przez to l

„Janko Muzykant” to niesamowita powieść napisana w XIX wieku przez Henryka Sienkiewicz, a wydana w 1879 roku. Henryk Sienkiewicz był wielkim, polskim pisarzem, który jest autorem takich dzieł jak „Quo vadis”, „Potop”, „Ogniem i mieczem” oraz „Krzyżacy”. Został on nagrodzony za swe wybitne umiejętności władania piórem w 1905 roku, otrzymaniem prestiżowej Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. Oprócz tak poważnych, jak wyżej wymienionych tytułów, jest również autorem „W pustyni i w puszczy” oraz omawianą dziś powieść. „Janko Muzykant” jest książką fikcyjną, w której pokazano nam losy biednego chłopca w XIX-wiecznej wiosce.
Głównym bohaterem powieści był 10-letni chłopiec o imieniu Janko, który wychował się w biednej rodzinie, bez ojca. Wszyscy nazywali go Janko Muzykant, ponieważ od najmłodszych lat przejawiał zamiłowanie do muzyki. Robiąc przyziemne obowiązki wydawało mu się, iż normalne dźwięki zamieniały się w niesamowite melodie. Nie mógł nawet wchodzić do kościoła, bowiem, gdy tylko usłyszał najmniejszy dźwięk organów, zachowywał się jak urzeczon

„Janko Muzykant” to piękna opowieść napisana przez polskiego pisarza – Henryka Sienkiewicza.
Akcja tego utworu dzieje się w XIX wieku w biednej, małej wiosce. W tym czasie autor napisał tę książkę, przedstawiając w niej życie rodzin w tamtym wieku.
Głównym bohaterem tej opowieści był chłopiec imieniem Jan, lecz wszyscy nazywali go Janko Muzykant, ze względu na jego zamiłowanie do muzyki. Czegokolwiek by nie robił, wszędzie słyszał dźwięki zmieniające się w przeróżną muzykę. Chłopiec, mimo iż był słabiutki od urodzenia, to marzył, aby grać na skrzypkach.
Niestety rodzice chłopca nie mieli tyle pieniędzy, by kupić Jankowi wymarzony instrument. Ten jednak się nie poddał i z gontu oraz końskiego włosienia sam sobie je zrobił. Skrzypki stworzone przez chłopca, nie wydawały odpowiednich dźwięków, ale Janko grał na nich od rana do wieczora.