Pinokio

„Pinokio” Carla Collodiego to historia drewnianego pajacyka, którego największe marzenie brzmi: chcę być chłopcem. Aby stało się to możliwe, musi pokonać swoje wady i złe przyzwyczajenia i nauczyć się słuchać mądrych rad i własnego serca. Droga, jaką tytułowy bohater musi pokonać, aby stać się człowiekiem, jest pełna pokus i przeciwności losu. Czy Pinokio wyjdzie z tej próby zwycięsko?
Powieść zyskuje wymiar uniwersalny. Jej akcja nie jest osadzona w konkretnej epoce historycznej. Możemy przyjąć, że są to czasy współczesne dla autora (XIX wiek). Dzięki takiej konstrukcji czytelnik zyskuje przeświadczenie, że przesłanie tego utworu jest ponadczasowe. Zawsze zatem warto się starać. Nieustannie trzeba pracować nad poprawą swojego zachowania. Naprawdę nauka jest kluczem do potęgi. I najważniejsze – miłość jest siłą, która pozwala pokonać każdą życiową przeszkodę.
Historia zaczyna się w miejscu realistycznym. Miasteczko jak wiele innych. Żyje w nim ubogi Dżepetto. Pewnego dnia otrzymuje od przyjaciela niezwykły podarunek. To kawałek drewna, który śmieje się i płacze. Z niego właśnie staruszek wystrugał kukiełkę. Niesfornemu pajacowi nadał imię Pinokio.
Wraz z Pinokiem odwiedzamy miejsca magiczne. Drewniana kukiełka wierzy, że Pole Cudów naprawdę istnieje, a zakopane tam pieniądze cudownie się rozmnożą. Ci, którzy uwierzyli w możliwość zdobycia majątku bez pracy, kończą w więzieniu w Mieście Głupców. Najbardziej kuszącym zakątkiem jest bez wątpienia Kraina Zabawek. Pinokio zmanipulowany przez szkolnych „kolegów” traci początko

Książkę o drewnianej lalce o imieniu Pinokio zna chyba każdy. Moja przygoda z nią zaczęła się w ubiegłe wakacje. Mama zawsze mi mówiła, że to książka z morałem i każdy powinien ją przeczytać.
Historia Pinokia zaczyna się nietypowo, ponieważ na początku miał być nogą od stołu. Gdy stolarz Dżeppetto otrzymał kawałek mówiącego drewna postanowił, że wystruga z niego pajacyka. Już w momencie rzeźbienia lalki Dżeppetto zauważył że Pinokio jest nie za bardzo grzeczny. Gdy go ukończył, zaczął uczyć chodzić pajacyka a ten gdy tego się nauczył uciekł od starego rzeźbiarza. Stolarz nie mógł dogonić Pinokia, zrobił to dopiero karabiniarz, niewdzięczny pajacyk nie chciał wrócić do domu razem z Dżeppettem, a wszyscy świadkowie zdarzenia stwierdzili ,że na pewno dzieje się mu krzywda dlatego nie chce wracać. W związku z tym Dżeppetto został wtrącony do więzienia.
Gdy Pinokio wrócił do domu poznał gadającego świerszcza, który od razu zaczął go pouczać na temat tego, że nieładnie się zachowuje, jest niegrzeczny i niewdzięczny. Przestrzegł go również , że jak nie zmieni swojego postępowania to źle skończy. Pajacykowi nie spodobało się to co mówił mu świerszcz, złapał za młotek i go uderzył. Pinokio nie żałuje swojego postępowania, jest głodny jednak nie potrafi sobie zrobić jedzenia. Gdy do domu wraca Dżeppetto oddaje swoje śniadanie głodnej lalce. Gdy Pinokio przysięga, że będzie grzeczny, nie będzie kłamał Stolarz kupuje mu elementarz i wysyła do szkoły. Niestety Pinokio po raz kolejny skłamał i do szkoły nie poszedł, poszedł za obejrzeć teatr lalek. Zabawił tam do rana dostając od właściciela teatru pięć złotych monet żeby ulżyć w biedocie Dżeppetto i Pinokiowi.
Niestety Pinokio po raz kolejny zawodzi, w drodze do domu spotyka dwóch oszustów lisa i kota, którzy postanawiają wykorzystać łatwowierność Pinokia i go obrabować. Przed nimi ostrzega Pajacyka ptak lecz on nic sobie z tego nie robi i wyrusza z nowymi przyjaciółmi na poszukiwania bogactwa. Kolejne ostrzeżenie o wędrujących z nim oszustami dostał we śnie

Pinokio jest to opowieść,czy też opowiadanie o drewnianym pajacyku,który został wystrugany z drewna,lecz chciał stać się prawdziwym chłopcem i na tym polega cały problem w tym opowiadaniu. Czy spełniło się marzenie Pinokia? Posłuchajcie.
Pinokio to niesforny mały drewniany chłopiec,który został wystrugany przez pewnego biednego staruszka o imieniu Dżepetto . Dżepetto od lat strugał zabawki i kukiełki,ale ta którą nazwał właśnie Pinokio była wyjątkowa.Kiedy jego kukła była już gotowa i w pełni wystrugana zaczęła tańczyć i skakać staruszek nie wiedział o co chodzi. Nagle Pinokio uciekł z domu,ludzie gapiący się na tą scenę stwierdzili że staruszek jest okrutny dla chłopca więc Dżepetto trafił do więzienia a kukiełkę zostawiono w spokoju.
Po pewnym czasie tułaczki prowadzącej donikąd Pinokio wrócił do domu staruszka, gdzie przeprowadził rozmowę ze stuletnim świerszczem, który powiedział kukiełce co o nim myśli. Pinokiowi się to jednak nie spodobało i zabił świerszcza. Kukiełka chciała wędrować bawić się a nie uczyć czy pracować.
Kiedy Pinokio jednak zgłodniał to zaczął żałować tego jak postąpił wobec staruszka. Głód doskwierał coraz bardziej więc Pinokio wybrał się nocą na wieś by znaleźć coś do jedzenia jednak nic nie dostał na koniec został oblany wodą, wrócił więc zamarznięty do domu i jeszcze bardziej głodny. Kiedy chciał się ogrzać położył nogi na rozgrzany piec i zasnął.
Rano Dżepetto wrócił do domu pajacyk opowiedział mu o wszystkim a staruszkowi zrobiło się żal Pinokia więc dał mu swoje śniadanie a były to trzy gruszki ,które Pinokio zjadł z ogonkami i ogryzkami.Staruszek postanowił zrobić nowe nogi pajacykowi a także ubranko z papieru w kwiaty i trzewiki z kory a czapeczkę z ośrodki chleba,ponieważ Pinokio nie miał nic. Staruszek był biedny a a swój ostatni kaftan sprzedał by kupić chłopcu elementarz , sam chodził tylko w kamizelce nawet gdy była to zima. Kiedy Pinokio poszedł po raz pierwszy do szkoły po drodze myślał sobie jak to szybko nauczy się czytać i pisać i liczyć po czym będzie zarabiał dużo pieniędzy i kupi ojcu nowy kaftan. Jednak zrezygnował szybko ze szkoły,gdy tylko usłyszał dźwięk piszczałek i bębnów.
Pędząc tak za tymi głosami zobaczył plakat którego nie umiał odczytać ale pomógł mu chłopiec. Plakat informował o występach. Wielkiego Teatru Marionetek. Pinokio chciał obejrzeć przedstawienie,ale spóźnił się na nie trochę. Kiedy jednak już tam był marionetki się z nim witały.
Pinokio miał zostać spalony w ognisku gdzie piekło się mięso ale uratowała go jego postawa w której stanął w obronie Arlekina kolegi który miał być spalony zamiast Pinokia. Rano dyrektor wezwał Pinokia i zapytał go o staruszka, kiedy dowiedział się o jego biedzie dał chłopcu pięć złotych cekinów i kazał iść mu szybko do domu.Kiedy wracał na swej drodze napotkał Lisa i Kota ci gdy zobaczyli pieniądze namówili go by poszedł z nimi do Krainy Głupków tam znajduje się pole gdzie rosną drzewa z pieniędzmi ten pomimo że tęsknił za ojcem zgodził się iść z nimi. Wędrując tak dotarli do gospody gdzie zjedli kolację oczywiście na koszt Pinokia,po kolacji poszli spać rano jego towarzyszy nie było więc Pinokio musiał wędrować dalej sam. Na drodze napotkał cień świerszcza,który doradzał mu aby resztę pieniędzy zaniósł do domu ten jednak go nie posłuchał i poszedł dalej lecz myślał o tym co powiedział mu świerszcz, aż tu nagle został napadnięty przez dwie postacie zdążył jednak schować pieniądze pod język i udało się mu uciec lecz napastnicy gonili go uparcie. Dotarł w końcu do domku ale nikt mu nie otwierał,w oknie pojawił się dziewczyna z niebieskimi włosami i powiedziała że do domu wejść nie wolno nikt tu nie mieszka wszyscy umarli, na ten moment został schwytany przez zbójców ,którzy powiesili go na Wielkim Dębie i czekali aż umrze lecz chłopiec był silny ale do czasu kiedy to miotany przez wiatr zemdlał i otworzył usta. Dziewczynce z okna zrobiło się żal Pinokia i posłała do niego sokoła ,który miał odciąć sznur, potem podjechała po niego karoca. Dziewczyna okazał się być dobrą wróżką. Zwołała trzech lekarzy Kruka, Sowę i Gadającego Świerszcza mieli oni stwierdzić czy Pinokio jeszcze żyje. Gdy kukiełka doszła do siebie to miał gorączkę opowiedział wróżce o napastnikach ale skłamał na temat pieniędzy wtedy jego nos zaczął się wydłużać. Wróżka polubiła jednak chłopca i kazała zostać mu w domku także Dżepetto miał zamieszkać z nimi.Pinokio wyszedł mu na spotkanie ale po drodze napotkał Lisa i Kota którzy ponownie zaproponowali mu iś�

„Pinokio” – streszczenie szczegółowe
Do Antonia, który z powodu błyszczącego fioletowego nosa znany był jako majster Wisienka, trafił z pozoru najzwyklejszy w świecie kawałek drewna. Początkowo Antonio chciał zrobić z niego nogę do stolika, jednak kiedy chwycił za siekierę, żeby przepołowić pień, usłyszał: „Nie bij mnie zbyt silnie”. Wtedy zdziwił się i przeszukał pracownię, myśląc, że ktoś robi sobie z niego żarty. Następnie zabrał się do heblowania, a wtedy głos znów się odezwał i powiedział: „Przestań, to łaskocze”. Majster upadł z wrażenia.
Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Był to Dżepetto, który z powodu łysiny nosił jaskrawożółtą perukę, dlatego nazywano go Mamałygą. Przyszedł on do stolarza po kawałek drewna, żeby wystrugać pajacyka. Pniak na jego widok zawołał: „Mamałyga”. Staruszek nienawidził tego przezwiska. Myślał, że mówi to Wisienka, rzucił się więc na niego, rozpoczynając bójkę. Po jej zakończeniu mężczyźni zostać przyjaciółmi. Antonio chciał wręczyć Dżepetcie kawałek drewna, ale ten wyrwał mu się z rąk i zaczął okładać po nogach biednego gościa. Po chwili znów zaczęła się kolejna bijatyka. Gdy się zakończyła, Antonio i Dżepetto ponownie przysięgli zostać przyjaciółmi do końca życia. Staruszek wrócił do swego domku i szybko zabrał się do strugania pajaca. Robiąc to, bardzo się natrudził, ponieważ pajacyk płatał mu różne figle. Kiedy Dżepetto zakończył pracę, nadał pajacykowi imię Pinokio i nauczył go chodzić. Gdy pajacyk się nauczył się chodzić, uciekł z domu. Złapał go karabinier i chciał oddać opiekunowi, jednak z powodu kłamstw osób oglądających tę scenę (mówiono, że Dżepetto źle traktuje Pinokia) staruszek trafił do więzienia. Wtedy uradowany Pinokio pośpiesznie wrócił do domu. W izbie spotkał Gadającego Świerszcza, który powiedział mu, że chłopcy, którzy są nieposłuszni i porzucają dom rodzicielski, zawsze źle na tym wychodzą. Poradził mu także, żeby nauczył się jakiegoś rzemiosła. Pinokio na te słowa bardzo się rozgniewał i w złości zabił świerszcza. Pajac chciał podróżować po świecie, bawić się oraz jeść i pić, nie chciał zaś pracować i uczyć się. Minęło trochę czasu, zanim pajacyk zaczął żałować pozbycia się ojca – był bardzo głodny. Szukał czegoś do jedzenia po całym domu. W końcu znalazł jajko. Chciał je usmażyć lecz wykluło się z niego kurczątko, które podziękowało mu za uwolnienie i odleciało. Pinokio odważył się pójść w nocy do wioski, aby kupić jedzenie. Zadzwonił dzwonkiem do jakichś drzwi i poprosił o chleb. Mężczyzna, którego o to prosił, myślał, że jest to jeden z okolicznych łobuzów, dlatego wylał na niego miskę wody. Przemoczony i ciągle głodny Pinokio wrócił do domu. Żeby się osuszyć, położył nogi na gorącym piecu. Rano obudził się bez nóg. Wrócił Dżepetto. Pinokio opowiedział mu o wszystkim, co go spotkało. Ojciec oddał mu także swoje śniadanie, które składało się z trzech gruszek. Pajacyk zażądał, żeby obrać je ze skórki, ale gdy głód nie ustępował, zjadł też i resztki. Potem ojciec dorobił mu stopy. Zadowolony Pinokio zapragnął pójść do szkoły. Jego tatusia nie było stać na ubranie i elementarz dla syna. W związku z tym pajacyk miał ubranko z papieru w kwiatki, trzewiki z kory, a czapkę z ośródki chleba. Żeby kupić pajacykowi książkę, Dżepetto musiał sprzedać swój kaftan. Pomimo zimy chodził tylko w kamizelce. Pajac, idąc do szkoły, usłyszał dźwięk piszczałek. Zaciekawiony odłożył szkołę na kiedy indziej i poszedł w stronę, z której dobiegał dźwięk. Idąc tak, zobaczył plakat, którego nie umiał przeczytać. Poprosił o pomoc przechodzącego obok chłopca, który go najpierw wyśmiał, a potem powiedział, że chodzi o występ Wielkiego Teatru Marionetek. Pinokio, żeby obejrzeć przedstawienie, sprzedał swój elementarz. Kiedy wszedł na salę, przedstawienie już trwało. Niektóre marionetki rozpoznały go i zaczęły się z nim witać. Zdenerwowana publiczność zaczęła krzyczeć. W końcu na scenie pojawił się dyrektor Ogniojad. Szybko przywrócił porządek. Po przedstawieniu dyrektor piekł sobie barana, a gdy zabrakło mu drewna, rozkazał przyprowadzić Pinokia i wrzucić go do ognia. Jednak wzruszył go widok rozżalonego pajaca i ulitował się nad nim. Chciał za to spalić Arlekina, ale Pinokio wybłagał dla niego łaskę. Ogniojad zjadł niedopieczone mięso. Następnego dnia zawołał Pinokia, a dowiedziawszy się,  że ma tylko ojca i klepie biedę, dał mu pięć złotych cekinów. Wracając do domu, pajacyk spotkał Kota, który udawał ślepego, i Lisa, który udawał kulawego. Powiedział im o pieniądzach, które miał przy sobie. Kot i Lis poradzili pajacykowi, żeby poszedł z nimi do Krainy Głupków – na Pole Cudów, na którym wystarczyło zakopać kilka monet, a nazajutrz wyrastało drzewko z monetami.Na początku pajac chciał wrócić do tatusia, ale w końcu dał się przekonać. Razem z Kotem i Lisem szedł cały dzień. Wieczorem wędrowcy zatrzymali w gospodzie Pod Czerwonym Rakiem. Towarzysze Pinokia zjedli bardzo kosztowną kolację, za którą musiał zapłacić Pinokio jednego cekina. Po wieczerzy mieli odpocząć, a o północy wyruszyć w dalszą drogę. Okazało się, że jego nowi znajomi wyszli wcześniej. Więc pajacyk musiał iść dalej sam. Idąc tak, spotkał Cień Gadającego Świerszcza, który poradził mu, żeby szybko wrócił do ojca i dał mu pozostałe pieniądze. Pinokio nie posłuchał tej rady. Myślał, że jest na tyle mądry i sprytny, że nikt go nie oszuka.
Nagle dwie zamaskowane postacie go napadły. Pinokio zdążył jednak ukryć pieniądze pod językiem i nie dawał ich sobie odebrać. W trakcie walki odgryzł jednemu z napastników rękę i dziwił się, że była to kocia łapka. W pewnej chwili udało mu się uciec, ale przestępcy gonili go uparcie. W końcu dobiegł do małego domku za lasem. Dobijał się do drzwi, ale nikt nie otwierał. W oknie pojawiła się piękna dziewczyna i powiedziała, że w tym domu nikt nie mieszka, bo wszyscy umarli. Zbójcy dopadli Pinokia. Nie mogąc dostać od niego pieniędzy, powiesili go na drzewie i obiecali przyjść tu następnego dnia. Pajacyk bardzo cierpiał. Był rzucany podmuchami wiatru, dlatego osłabł i w końcu zemdlał. Dziewczyna ujrzała biednego pajaca przez okno. Sokołowi kazała odciąć sznur, a pudlowi pojechać po Pinokia karetą. Powóz wyglądał raczej dość osobliwie – był przezroczysty i wyłożony bitą śmietaną. Okazało się, że piękna dziewczyna jest dobrą Wróżką. Nakazała trzem lekarzom, żeby orzekli, czy pajacyk żyje. Kruk i Sowa nie wydali jednoznacznego wyroku. Gadający Świerszcz z kolei opowiedział Wróżce o złym synu, jakim był Pinokio. Wtedy pajacyk gorzko zapłakał. Gdy doszedł do siebie, miał gorączkę. Wróżka musiała dać mu lekarstwo, którego nie chciał wypić. Chciała przekupić go kostkami cukru, ale leku dalej nie pił. W końcu powiedziała mu, że umrze, jeśli tego nie wypije. W tej chwili weszły do pokoju cztery króliki z trumną. Dopiero wtedy Pinokio wypił lekarstwo, a po godzinie był już zdrowy. Opowiedział dziewczynie o napadzie przestępców, a kiedy spytała go, co się stało z pieniędzmi, powiedział, że je zgubił lub połknął. Wtedy wydłużył mu się nos. Z kolejnym każdym kłamstwem nos mu rósł. W końcu tak urósł, że Pinokio nie mógł wyjść z pokoju. Pajac dostał nauczkę od dziewczyny, która potem zlitowała się nad nim. Kazała dzięciołom, żeby przywróciły nos Pinokia do poprzedniej formy. Wróżka bardzo go polubiła i zaproponowała, żeby wraz z Dżepettem przenieśli się do niej. Pajac ucieszył się i się zgodził. Wyszedł ojcu na spotkanie. Na drodze spotkał Kota i Lisa. Gdy spytał, co stało się z łapką Kota, usłyszał opowieść, według której kot oddał swoją łapę głodnym zwierzętom do zjedzenia. Kot i Lis znowu zaproponowali pajacykowi pójście na Pole Cudów, bo jutro miało zostać sprzedane. Pinokio zgodził się i po kilku godzinach drogi dotarł z towarzyszami do miasta Chwytajcymbałów. Zobaczył tam psy i koty bez sierści i motyle bez skrzydeł. Gdy wędrowcy dotarli na pole cudów, pajac

„Pinokio” to wręcz fascynująca książka, napisana przez Carlo Collodiego w XIX wieku. Owa powieść bez problemu zalicza się do klasyki baśniowej. Daje nam przykład, że nie warto się poddawać, a pędzić za marzeniami. Utwór ma gatunek fantastyczny przez magię, która tam występuje w wielu rzeczach oraz istotach. Na przykład zwierzęta potrafią mówić, a drewniany pajacyk rusza się i czuję to samo co normalny człowiek. W tej książce są też takie postacie jak: wróżki czy potwory.
Głównym bohaterem utworu jest oczywiście Pinokio, którego wystrugał z magicznego drewna Geppetto. Ich relacja na początku nie była dobra. Pajacyk robił na złość ojcu, a ten na jakiś czas poszedł nawet przez niego do więzienia. Później Pinokio powoli się zmieniał, stał się milszy i zaczął traktować Geppetta z większym szacunkiem i nawet za jego namową poszedł do szkoły. Niestety tą magiczną figurkę cechowała łatwowierność, dlatego przestępcy i wrogowie pajacyka, wykorzystywali go. Tak oto Pinokio uciekł od ojca i dołączył do wędrownego cyrku, później udał się z kotem oraz lisem do miasta Chwytajcymbałów, je

* Otrzymanie od Antonia magicznego kawałka drewna.
* Samotność Majstra Wiśni.
* Wyrzeźbienie przez Dżepetta drewnianej marionetki – niesfornego Pinokia.
* Zaczęcie edukacji szkolnej przez pajacyka.
* Zafascynowanie Pinokia lalkami i znalezienie się w teatrze.
* Wyprawa marionetki do Krainy Głupków.
* Napadnięcie rozbójników na kukiełkę.
* Opieka pięknej Błękitnej Wróżki nad marionetką.
* Napotkanie chytrego Lisa i przebiegłego Kota .
* Wędrowanie pajacyka do m

„Pinokio” to przepiękna historia napisana przez Carlo Collodiego w XIX wieku.
Cała książka została wydana w 1883 roku.
Jest to powieść z gatunku fantastycznego, lecz ukazuje wiele ważnych spraw dotyczących dzisiejszego świata. Między innymi pokazuje, jak okropną rzeczą jest kłamstwo oraz to, iż da się żyć bez niego. Widzimy do tego, że trzeba uważać komu ufamy, ale najważniejsze co ukazała to fakt, iż rodzina jest najważniejsza, bo ona zawsze będzie przy nas i zawsze nam wybaczy.
Książka opowiada o małym, drewnianym chłopcu – Pinokio, który był bardzo psotny i nieodpowiedzialny. Gardził wszystkim co dostanie, a także oczekiwał zbyt wiele od swojego starego ojca. Tata kukiełki wystrugał go ze specjalnego drewna. Byli biedną rodziną, a lalka tego najwyraźniej nie rozumiała.
Najdziwniejsze w tej wykreowanej przez mężczyznę istocie był fakt, że za każdym razem jak kłamała, jej nos wydłużał się.
Mimo wszytka ojciec kochał kukiełkę jak własnego

Przedstawiam wam bohaterów z opowieści pt.”Pinokio”
Na pierwszym planie jest tytułowa postać,czyli Pinokio.
Pinokio to drewniany pajacyk wystrugany z drewna, bardzo niegrzeczny, nieusłuchany, złośliwy, nie słuchał rad Dżopetta ani nikogo. Przeżywa wiele wzlotów i upadków, bierze udział w wielu przygodach, które uczą go pokory i bycia dobrym. Uczy się życia wędrując po świecie,poznaje co jest dobre a co złe. Dowiaduje się,że dobro popłaca i w gruncie rzeczy Pinokio zostaje zamieniony w prawdziwego chłopca. Słabe cechy jakie miał Pinokio to to,że był łatwowierny,leniwy,niegrzeczny, lubił pościć i figlować,dużo kłamał a najbardziej wtedy ,gdy chciał uniknąć kary. Niby słuchał mądrych rad,ale gdy tylko ktoś go do czegoś nakłonił szybko ulegał i schodził na złą drogę. Zalety Pinokia to to,że był wrażliwy i czuły na ludzką krzywdę i nieszczęście. Pomógł ojcu wydostać się z brzucha rekina, płakał za wróżką,gdy dowiedział się o jej śmierci.

Dżopetto to biedny staruszek zwany Mamałygą, stolarz, tato Pinokia bo dam wystrugał go z magicznego kawałka drewna,bardzo dobry i uczciwy człowiek, bardzo kochał Pinokia mimo jego wybryków, psot i zachowań głęboko wierzył,że kiedyś Pinokio zmądrzeje i stanie się prawdziwym chłopcem.

Antonio Majster to stolarz, kolega Dżopetta, który podarował mu kawałek magicznego drewienka,którego wystrugany został Pinokio.

Kot i Lis kolejni bohaterowie opowieści,byli oszustami,mieli bardzo zły wpływ na Pinokia,sprowadzali go na złą drogę,chcieli go okraść z pieniędzy obiecywali mu dobrobyt i dużo pieniędzy aby ten tylko z nimi poszedł.

Niebieska Wróżka bardzo dobra postać,czuwała nad Pinokiem, wierzyła w niego,że się zmieni,że pokona swoje słabości i że zmieni swój charakter,wtedy ona będzie mogła dopiero przemienić go w prawdziwego chłopca. Była obecna w jego życiu,gdy wędrował po świecie. Przybierała różne formy postaci była małą niebieską dziewczynką mieszkającą pod lasem, leczy Pinokia i ratuje mu życie po tym jak Lis i Kot go powiesili. Po

„Pinokio” to niesamowita, pełna głębokich przemyśleń powieść napisana przez Carla Colldiego w XIX wieku, a wydana w pełnej wersji 1883 roku we Włoszech. Autor tej książki jest również twórcą takich dzieł jak „Giannettino” lub „Minuzzolo”, ale jego najsłynniejszą oraz najpopularniejszą jest dziś omawiana. Mimo iż mężczyzna nie zdobył żadnej znaczącej nagrody, to jego książki są bardzo często czytane przez czytelników różnych grup wiekowych, a umiejętności autora zdecydowanie są na wysokim poziomie. Powstało nawet wiele filmów animowanych i nie tylko, które podbiły serca krytyków. Pinokio jest również tradycyjną baśnią na całym świecie.
Akcja utworu prawdopodobnie rozgrywa się w czasach, kiedy jest napisana, czyli w II połowie XIX wieku, możemy to stwierdzić przez bardzo niską, w

„Pinokio” to fascynująca powieść napisana w XIX wieku przez włoskiego pisarza oraz dziennikarza Carlego Collodi. Na początku historia ukazywała się w krótkich odcinkach, a cała książka została wydana w 1883 roku we Włoszech. Carlo Collodi był świetnym bajkopisarzem, a jego książki w krótkim czasie stawały się klasykami powieści dziecięcych.
„Pinokio” bez wątpienia jest książką zaliczaną do literatury fantastycznej, przez panujące tam magię i czary. Na przykład zwykłe zwierzęta, które spotykamy codziennie, w tej powieści potrafią mówić niezwykle trudnym językiem ludzkim. Postacie są przedstawione świetnie i mają zarówno motywy swoich działań, jak i idealnie opisaną historię.
Pinokio to tytułowy, główny bohater. Był on drewnianą kukiełką, wystruganą przez starego Geppetto. Pajacyk mógł poruszać się, czuć to samo co człowiek, lecz od człowieka odróżniało go, że gdy wypowiedział najmniejsze kłamstwo, jego nos wydłużał się o kilka centymetrów. Mimo początkowej niechęci do swego stworzyciela, po wielu dniach i nocach zaczęli się w mniejszym lub większym stopniu tolerować. Drewniany pajacyk, podobnie ja

„Pinokio” to powieść napisana w XIX wieku przez Carlo Collodi. Był on włoskim pisarzem, który stworzył wiele klasyków dziecięcych w tamtych czasach.
Książka „Pinokio” ma gatunek fantastyczny przez występującą tam magię, na przykład niektóre zwierzęta potrafią mówić, a także istnieją postacie typu wróżki. Głównym bohaterem jest gadający oraz myślący i czujący pajacyk wykonany z drewna.
Książka pokazuje nam jak ważne są marzenia oraz, że dzięki ciężkiej pracy możemy wszystko.
Wa

„Pinokio” to powieść napisana przez Carlo Collediego w XIX wieku. Na początku były to małe odcinki, a pełna książka została wydana w 1883 roku. Autor tego dziecięcego klasyka to Włoch znany jako wybitny pisarz oraz dziennikarz. Do dziś jego historia ukazująca losy biednego Pinokia jest bardzo chętnie czytana wśród młodszych, jak i starszych czytelników. Książka jest klasykiem literatury dziecięcej oraz niesamowitą powieścią fantastyczną, przez magię panującą w tej historii. Zwierzęta, które napotykamy tak naprawdę każdego dnia, w tej książce mają dar ludzkiej mowy. Główny bohater Pinokio jest drewnianą kukiełką umiejącą czuć i poruszać się, niczym normalny człowiek, lecz od człowieka odróżniał go fakt, że podczas najmniejszego kłamstwa jego nos wydłużał się o kilka centymetrów..
Ojcem kukiełki był stary Geppetto, który tworzył przeróżne rzeczy z drewna i strugał piękne lalki. Pewnego dnia wystrugał właśnie Pinokia, z którym na początku zupełnie się nie dogadywał. Kukiełka ciągle robiła na złość staruszkowi. Jednak po długim czasie zaczęli się tolerować i pajacyk wybrał sobie za cel, żeby zostać prawdziwym chłopcem, z krwi i kości.
Jednak Pinokio był bardzo łatwowierny i za szybko ufał poznanym nowo ludziom, przez c

„Pinokio” to niesamowita, pełna przekazu książka napisana przez Carla Collodiego w XIX wieku, a wydana w formie książki w 1883 roku. Autor tej powieści był Włochem, zasłynął w swej ojczyźnie jako świetny pisarz oraz dziennikarz.
Historia, mimo iż ma prawie 140 lat i jest książką literatury fantastycznej, to pokazuje wiele prawd moralnych dzisiejszego świata.
Głównym bohaterem powieści jest tytułowy Pinokio. Został stworzony przez swojego ojca Geppetto z magicznego drewna. Pajacyk, mimo iż był wdzięczny staruszkowi, to ciągle robił mu na złość i próbował zwabić go w tarapaty.
Choć Pinokio był okropnym synem, ojciec kochał go z całego swego serca i obiecał pajacykowi, że ten kiedyś stanie się prawdziwym chłopcem.
Kukiełka była łatwowierna oraz ufała nawe