Placówka

„Placówka” autorstwa Bolesława Prusa to utwór traktujący o życiu chłopów na wsi. Porusza ważne zagadnienia nieznane dotąd wśród większości czytelników. Doskonale oddaje realia prowincji z XIX w.
Z początku poruszone w utworze wątki wydają się błahe. Czymże jest kupno krowy bądź rozmyślanie o nawożeniu pól. Gdy akcja z czasem się rozwija, a czytelnik poważnie podchodzi do problemów rodziny Śimaków i utożsamia się z nimi, zaczyna rozumieć naturę świata przedstawionego. Rzeczywistość ukazana w dziele Bolesława Prusa nie jest łatwa do zrozumienia. Dlatego więc najłatwiej jest postawić się na miejscu chłopów i odnieść ich losy do swoich. To zmniejszy trochę dystans między bohaterami dzieła, a czytelnikiem. Mieszkańców wsi na życiowej drodze spotykały zarówno szczęśliwe, jak i smutne chwile, przeszkody stawiane przez los i zdarzenia niespodziewane jak wygrana na loterii. Nie różnili się zatem bardzo od współczesnego społeczeństwa, które również dotykają takie rzeczy. Dla przykładu główni bohaterowie

1. Opis doliny rzeki Białki.
2. Nawiązanie do rodziny i gospodarstwa Józefa Ślimaka.
3. Wspomnienie o problemach, jakich doświadczało niegdyś gospodarstwo.
4. Nawiązanie do postaci Marcina Owczarza i sieroty Magdy.
5. Przeniesienie czasu akcji na kwiecień.
6. Niefortunny obchód gospodarstwa przez Józefa Ślimaka.
7. Przybycie szwagra lokalnego panicza w okolice gospodarstwa.
8. Przemyślenia Ślimaka dotyczące kupna krowy od Grochowskiego.
9. Odwiedziny tajemniczych Niemców w gospodarstwie.
10. Uczta Grochowskiego i Ślimaków.
11. Kupno krowy przez Józefa.
12. Chęć wzięcia okolicznej łąki pod arendę.
13. Wizyta Ślimaków u panicza.
14. Rozpoczęcie żniw.
15. Poznanie inżynierów kolei żelaznej.
16. Wzbogacenie się rodziny na handlu z inżynierami.
17. Narastająca we wsi niechęć do Ślimaków i zazdrość o nich.
18. Wynagrodzenie Owczarza za ciężką pracę i jego haniebne zachowanie.
19. Powrót głupiej Zośki do gospodarstwa i podrzucenie Ślimakom małego dziecka.
20. Opieka Maćka Owczarza nad dziewczynką.
21. Wiadomość o sprzedaży wsi.
22. Knucie chłopów za pleca

Akcja utworu rozpoczyna się od wspomnienia o rzece Białce. Narrator szczegółowo opisuje jej okolice. Wspomina o dolinie, wschodnim i zachodnim brzegu.
Na pierwszym z nich leży wieś, dwór i łany dworskie. Nieopodal znajduje się gospodarstwo Józefa Ślimaka. Wspominając o owym miejscu narrator rozwija swoją wypowiedź. Mówi o tym, że mężczyzna mieszkający wśród pagórków z dala od wsi, jest uważany przez jej mieszkańców za dziwaka. Opisuje gospodarstwo i rodzinę Ślimaka. Wspomina zatem o żonie i dwójce synów. Porusza temat problemu, jaki trapił niegdyś gospodarstwo. Brak rąk do pracy był istnym utrapieniem. Wiele razy poszukiwano kogoś, kto będzie w stanie pomóc i zostać na stałe. Tak narrator wspomina m.in. o „głupiej Zośce”. Opowieść płynnie toczy się do momentu, w którym wspomniany jest Maciek Owczarz. Mężczyzna jest jednym z wiejskich chłopów, który uległ wypadkowi i omal nie zmarł. W wyniku zawirowań losu po wyjściu ze szpitala trafił do gospodarstwa Józefa Ślimaka. Za pożywienie i schronienie przed chłodem zaoferował swoją pracę i pomoc. Od tego momentu pozostał tam na stałe. Narrator wspomina także o Magdzie. Dziewczyna jest sierotą, która przyjęła się do gospodarstwa po śmierci ojca.
W dalszej części utworu akcja przenosi się do kwietnia. Gospodarz Józef Ślimak po obiedzie chciałby udać się na drzemkę w snopach siana, ale wzywa go praca. Zaprzęga więc konie i obchodzi swoje ziemie.
Spotyka się z kpiną ze strony fauny i flory. Mężczyzna według zwierząt i ziemi jest skąpy i dba tylko o siebie. Grunt zarzuca mu, że za czasów jego ojca był dobrze nawożony i pielęgnowany. Czarnoziemy dawały nad wyraz dużo plonów i troska o glebę okazywała się opłacalna. Teraz natomiast, gdy gruntem zarządzał Józef, skupił się on wyłącznie na zyskach bez szczególnej troski o ziemię co go z czasem zgubiło. Gospodarz narzekał więc na swoje dochody.
Z zamyślenia wybiła go postać zbliżająca się ku niemu na koniu. Ślimak z góry ocenił, że jest to ktoś niedoświadczony w siodle. Jegomość zaczepił przy rzece żonę Józefa, a ta pokazała mu, z której strony może bezpiecznie podejść z koniem, aby go napoić. Gospodarz całą sytuację obserwował z góry. Przyglądał się mężczyźnie i domyślił się, że jest to szwagier lokalnego panicza. Z zainteresowaniem obserwował jego zmagania. Gdy spadła mu czapka rozkazał synowi ją podnieść i ukłonić się mężczyźnie. Jędrek natomiast zuchwale odmówił za co o dziwo wynagrodził go szwagier panicza dając mu złotówkę. Po tej jakże dziwnej sytuacji do gospodarstwa przybył Grochowski – stryj Magdy. Chciał on sprzedać Ślimakom krowę. Jako że Józef marzył od dawna o krowie zgodził się z żoną, że trzeba dokonać transakcji i wziąć łan łąki od panicza. Ślimak widział w tym realny zysk. Tego samego dnia gospodarstwo odwiedzili też podejrzani Niemcy, którzy zadawali wiele pytań bez powodu, byli niemili i równie szybko odjechali, jak i przyjechali.
Wieczorem Jagna Ślimak zorganizowała suto zakrapianą ucztę i ugościła w domostwie Grochowskiego. Jej działania doprowadziły do tego, że pijany burmistrz sprzedał rodzinie taniej krowę. W czasie tej kolacji dowiadujemy się również, że parobek Owczarz bardzo chciałby usiąść na równi ze Ślimakiem i Grochowskim przy stole. Nie jest jednak niewdzięczny za dach nad głową, ale po prostu jest mu przykro z powodu życiowej sytuacji i kalectwa.
Kolejny dzień jest bardzo ważny dla Józefa Ślimaka. Chłop za namową żony szykuje się bowiem do wizyty na dworze u panicza. Planuje prosić go o dwie morgi łąki, która znajduje się nieopodal jego domostwa. Ziemia miałaby pomóc mu w wyżywieniu nowej krowy. Chcąc zrobić wrażenie na paniczu i wytargować lepszą cenę, Józef ubiera się odświętnie i bierze wraz ze sobą Jędrka i Staśka. W czasie drogi wielokrotnie wątpi w słuszność podjętej decyzji. Kilka razy chce nawet wrócić do domu i nie próbować rozmowy z paniczem. Prowadzi też zawziętą konwersację ze starszym synem, który ma inne przekonania o świecie niż on. Jędrek w zasadzie wyrzuca z głowy ojca wątpliwości, zamieniając je na złość Józefa. Chłopak mówi ojcu o tym, że chłopi powinni odebrać panom ziemie, ponieważ każdy powinien mieć taki sam majątek, a w świecie nie powinno być nierówności. Ślimak natomiast tłumaczy synowi, że taki ład zaprowadził Bóg i że każdy pan powinien mieć swojego chłopa, chłop pana. Tak w międzyczasie Józef wraz z synami zbliża się do dworu. Tam najpierw spotyka szwagra panicza, którego zna już z poprzedniego dnia. Mówi mu o swoich zmartwieniach. Z niechęcią słucha pouczeń mężczyzny. Te dotyczą jego zarządzania ziemią. Szwagier mówi między innymi, że Ślimak nie jest gospodarny i nie potrafi zarobić wystarczająco ze swojej ziemi, chociaż ma jej dosyć dużo. Przez takie słowa Józef myśli, że jego starania o łąkę są już pogrzebane. Mimo to rozmawia niebawem z paniczem i jego żoną. Państwo daje mu ostatecznie łąkę pod arendę, ale uprzednio naśmiewa się z nieświadomego kpin chłopa. W rozmowie po francusku panicz próbuje pokazać szwagrowi jak wiejscy chłopi potrafią być głupi. Wymyśla z żoną krótką intrygę i kpi między innymi z tego, że Ślimak chciałby naradzić się z żoną przed kupnem łąki, a nie decyduje sam. Czytelnik ma wrażenie, że szwagier współczuje Józefowi.
Po tej sytuacji Ślimak wraca z synami do domu. Opowiada o sytuacji żonie, która chwali go za mądre postępowanie i bycie asertywnym wobec Państwa. Czuje bowiem, że był to nieczysty interes.
W późniejszym czasie akcja toczy się w lipcu. Jest to pora żniw. Rodzina Ślimaków wraz z Magdą i Owczarzem pracują więc ciężko na polu. Pewnego dnia dziewczyna zauważa z daleka mężczyzn, którzy chodzą z łańcuchami i coś mierzą. Wzbudza to duże zainteresowanie u Józefa, który wysyła w kierunku nieznajomych starszego syna. Jędrek udaje się do mężczyzn zgodnie z prośbą ojca i wraca dopiero przed zachodem słońca. Zapowiada gości matce i chwali się tym, że dostał pieniądze za pomoc. Wkrótce mężczyźni przybywają do gospodarstwa. Mówią, że planują budowę kolei żelaznej. Tym samym tłumaczą tajemnicze pomiary w okolicy. Zadają Józefowi kilka pytań dotyczących rzeki. Najadają się do syta przy stole Ślimaków. Chwalą ich jedzenie i kupują od nich wiele produktów za duże pieniądze.
Zawierają później umowę, która prowadzi do wzbogacenia rodziny Józefa. Dostarcza on regularnie produkty inżynierom i gromadzi majątek. W domu panuje ogólny optymizm. W jedną z niedziel gospodyni postanawia uczcić taki stan rzeczy. Udaje się na zakupy, a także zasiada w pierwszej ławce w kościele. Wśród ludu wsi dużo się mówi o Ślimakach. Da się odczuć powszechną zazdrość. Wiele mieszkańców obgaduje Józefa i jego rodzinę z tego powodu. Mimo to gospodarz nie przejmuje się tym, a nawet wynagradza swojego parobka Maćka za ciężką pracę przy zbiorach. Daje mu sześć rubli na nowe buty.
Mężczyzna planuje z początku kupić obuwie, ale ostatecznie trafia do szynku i przepija wszystkie pieniądze. Nieprzytomny znajduje się w gospodarstwie, gdzie już nie ma odwagi spojrzeć na Józefa i jego żonę. Bardzo wstydzi się swojego zachowania.
We wrześniu, do domu Ślimaków niespodziewanie po latach wraca Zośka. Dziewczyna, która niegdyś pracowała w gospodarstwie przychodzi prosić ponownie o zatrudnienie. Ma na rękach swoją dwuletnią córkę. Gdy dowiaduje się, że nie jest potrzebna Ślimakom postanawia wyprzeć się dziecka i mówić, że bez niego wszyscy by ją przyjęli. Kobieta ukazuje oczom rodziny swoje szaleństwo. Maćkowi jest bardzo żal małej dziewczynki, która leży na podłodze zostawiona przez wyrodną matkę. Zośka natomiast mówi Owczarzowi, że jest gotowa mu ją zostawić, bo córka jest jej niepotrzebna. Następnie ucieka z domu Ślimaków. Dziwna sytuacja pozostawia rodzinę w osłupieniu. Maciek bierze na ręce dziecko i siada z nim w rogu pokoju. Jagna nie mając wyboru każe nakarmić dziecko. Po wspólnej kolacji cała rodzina udaje się na spoczynek, a Owczarz zabiera ze sobą dziewczynkę do stajni i postanawia się nią zaopiekować. Gdy akcja przenosi się do zimy dowiadujemy się, że panicz zamierza sprzedać wieś. Ma młodą żonę, która chciałaby mieszkać w Warszawie, ponieważ na prowincji bardzo się nudzi. Mężczyzna szuka zatem dobrego kupca. Po tej wiadomości na kandydatów zgłaszają się bogaci chłopi. Są to ci sami, którzy mają za złe Ślimakowi to, że się wzbogacił w żniwa. Nie informują go zatem o swoich decyzjach. Józef natomiast martwi się o przyszłość łąki. Udaje się do panicza z pytaniem, ale zostaje odesłany z kwitkiem, ponieważ zarządca planuje bal dla arystokracji i nic innego go nie obchodzi. O balu mówiła zresztą cała wieś. Ślimak postanowił udać się do lokalnej karczmy, aby zaczerpnąć więcej informacji o sprzedaży wsi. W niej spotkał m.in. Grzyba – dość bogatego sąsiada. Zarówno on, jak i jego wspólnicy nie chcieli wtajemniczyć Józefa w interes, ponieważ mieli mu za złe wzbogacenie. Warto dodać, że po ich wyjściu karczmarz Josel chciał okpić Józefa. Oferował mu lepszy kontakt z chłopami w zamian za pieniądze. Zdenerwowany Ślimak udał się więc do domu. Kolejna scena ukazuje jak bardzo Owczarz zaangażował się w opiekę nad dzieckiem głupiej Zośki. Narrator opisuje, że mężczyzna zabiera wszędzie ze sobą dziewczynkę. Troszczy się o nią. Przykładem jest wyprawa po drewno do lasu. Maciek dokładnie okrywa dziecko starym kożuchem, bierze jedzenie i umieszcza dziewczynkę na saniach. Dużo do niej mówi, opisuje swoją pracę. Zajmuje mu to cały dzień. Po zachodzie słońca na drodze pojawia się gołoledź. Mężczyzna boi się zatem o dobro swoje, jak i dziecka. Mimo to wraca szybko do domu, aby nie zamarznąć. W pewnym momencie nie jest już w stanie jechać dalej. Czuje, że to koniec. Nie ma nadziei na ratunek. W tym momencie niespodziewanie pojawiają się barwnie przebrani arystokraci, którzy podążają na bal u panicza. Mimo swojej złośliwej natury pomagają Owczarzowi wyprowadzić wóz na bezpieczną drogę. Maciek udaje się więc pospiesznie do gospodarstwa. Wita go Ślimak. Wypytuje o gości panicza. Wkrótce do domostwa Józefa przybywają dwaj tajemniczy mężczyźni. Są to te same osoby, które pojawiły się już niegdyś w ten sam dzień co szwagier panicza. Ślimak rozpoznaje Niemców. Prowadzi z nimi rozmowę i słucha ich żądań. Chcą wykupić ziemię Józefa i wybudować na niej młyn. Mimo dużej ilości oferowanych pieniędzy gospodarz nie daje się zwieść. Tłumaczy mężczyznom, że to jego ziemia z dziada pradziada i że żyje mu się na niej dobrze. Wizyta Niemców kończy się zatem ich niezadowoleniem. Tej samej nocy panicz, podczas balu, przymuszany przez sprytnego Hiszgolda sprzedaje mu wieś. Wkrótce mieszkańcy dowiadują się także, że były właściciel wyprowadził się do Warszawy.
We wsi następują nowe porządki. Zasoby dworu zostają sprzedane, bądź zabrane przez poprzedniego panicza do Warszawy. Niegdyś piękne miejsce pustoszeje. W okolice osady wprowadzają się Niemcy. Przyjeżdżają tłumami i osiedlają puste ziemie. Wzbudzają wśród mieszkańców duże zainteresowanie. Mieszkający najbliżej obcokrajowców Ślimak stale obserwuje ich poczynania. Na przemian chwali i pogardza decyzje Niemców. Nie można jednak zaprzeczyć, że zazdrości im organizacji i współpracy. Tymczasem dowiaduje się, że dwójka nieznajomych, którzy niegdyś odwiedzali jego gospodarstwo to ważne osobistości. Hamerowie stali na czele nowej społeczności. Koloniści słuchali ich i powszechnie szanowali. Ślimak wiedział zatem, że ma do czynienia z kimś cenionym. Mimo to nie zmieniał swojego zdania co do sprzedaży ojcowizny, raz po raz odmawiając na kolejne propozycje Hamerów. Między mężczyznami czuć było niechęć. Jej potwierdzeniem było zachowanie Fryca Hamera podczas budowy wału kolejowego. Otóż Józef, dowiadując się, że w okolicy wreszcie powstaje kolej, pojechał prędko do nowego miejsca potencjal

Akcja powieści „Placówka” Bolesława Prusa toczy się w XIX wieku n.e., na polskiej wsi. Lektura powstała w epoce pozytywizmy (realizmu). Na kartach powieści widzimy, jak wygląda życie codzienne polskich chłopów w drugiej połowie XIX wieku. „Placówka” ukazuje również obraz przebiegu kolonizacji niemieckiej. Powieść Prusa zaczyna się opisem wsi, w której mieszka główny bohater wraz z całą rodziną. Książka opowiada o mieszkającym nad rzeką Białką Józefie Ślimaku. Mężczyzna jest przedstawicielem warstwy chłopskiej. Józef jest zacofany oraz wierzy w zabobony. Chłop nie potrafi myśleć samodzielnie, co jest przyczyną jego zależności od pana i dworu. Ślimak godzi się z tym, jak wygląda jego życie, ponieważ wierzy, że taki porządek dał jego życiu Bóg. Józef Ślimak jest bardzo przywiązany do ziemi. Chłop uważa, że bez niej człowiek traci sens życia. Mężczyzna ma żonę Jagnę, a także dwóch synów – Stasia i Jędrka. Józef, za namową żony, kupuje krowę od sołtysa Gochowskiego. Pewnego dnia niedaleko wsi Ślimaka pojawiają się inżynierowie, którzy mają za zadanie zbudowanie kolei. Chłop, w celu wzbogacenia swojego majątku, oferuje budowniczym, że będzie im zapewniał pożywienie w ciągu dnia pracy. Robotnicy z chęcią przystają na propozycję Józefa. Mężczyzna kupował żywność po niższej cenie od znajomych chłopów, a następnie sprzedawał po wyższej cenie inżynierom.Pewnego razu do gospodarstwa rodziny Ślimaków przyszła Zośka. Kobieta nie cieszyła się we wsi dobrą opinią (uważano, że jest ona niespełna rozumu). Kiedy Zośka wychodziła od rodziny, podrzuciła jej dwuletnie dziecko. Malca przygarnął parobek Ślimaków, Maciej Owczarz, który zajmował się dzieckiem, jakby było jego własnym. Owczarz zabierał malucha do pracy w polu, odpowiednio często je karmił, a w wolnej chwili opowiadał mu historie, których dziecko słuchało z zainteresowaniem.We wsi krążyła wieść, że dziedzic ma zamiar sprzedać swoje grunty rolne. Gdy chłopi się o tym dowiedzieli, stwierdzili, że wykupią wspólnie całą ziemię. Jednak Józef Ślimak nie był w to włączony, ponieważ mężczyźni byli na niego źli za to, że postanowił sam zarobić na robotnikach. Pominięty chłop zdecydował, że samodzielnie wykupi grunt, jednak mu się to nie udało, gdyż wszystkich zainteresowanych chłopów uprzedził Żyd Hirszgold. Grunt, który kupił mężczyzna, otaczał majątek Ślimaków. Zakupione tereny zostały zasiedlone przez Niemców sprowadzonych przez Żyda, który mieszkał w domu dziecka. Próbowano zmusić Józefa Ślimaka, aby odsprzedał także swój kaw

„Placówka” Bolesława Prusa to naturalistyczna powieść ukazująca perypetie przeciętnej, wiejskiej rodziny żyjącej w trudnych czasach zabiorów. Książka rozpoczyna się opisem wyglądu mieszkania Ślimaka i jego rodziny
oraz okolicy. Główny bohater utworu postanawia powiększyć swoje gospodarstwo i w wyniku presji ze strony żony kupuje trzecią krowę. Majątek mężczyzny jest niewielki, dlatego też Ślimak długo targował się o cenę cenę z sołtysem. Bohater postanawia też wykupić dwie łąki. Dziedzic chce sprzedać swoją łąkę
za bardzo niską cenę, jednak podkreśla, że kupiec musi się na nią zdecydować natychmiast. Ślimak nie lubi podejmować decyzji bez omówienia ich ze swoją żoną, dlatego odmawia zakupu łąki, a okazja przepada. Po jakimś czasie dziedzic wydzierżawia mu pole, jednak po innej cenie. Gdy Ślimak dowiedział się,
że w okolicy inżynierowie przygotowują grunt pod budowę kolei żelaznej, postanawia, że będzie ich gościł u siebie. W ten sposób stara się poprawić sytuację rodziny. Handel z inżynierami dostarcza rodzinie Ślimaków mnóstwa pieniędzy. Niestety, traci przez to pieniądze Żyd. Pewnego dnia bezdomna kobieta zostawia rodzinie Ślimaków swoje dwuletnie dziecko, które przygarnia Maciej Owczarz i opiekuje się nim jak własnym. Pewnego dnia dziedzic chce sprzedać swój majątek ziemski. Mieszkańcy wioski zamierzają wykupić go od niego, jednak nie informują o tym Ślimaka. Ten, po poznaniu tajemnicy, rozpoczyna kłótnię z Grzybem i Łukasiakiem. Po pewnym czasie mężczyzna postanawia wykupić łąkę od ziemianina. Wówczas u Ślimaka pojawiają się Niemcy, którzy chcą odkupić od niego ziemię. Ten jednak odmawia. Tuż po wyjeździe dziedzica z żoną do Warszawy ziemie zajmują niemieccy koloniści. Ślimak dowiedział się o tym zdarzeniu oraz o chęci wybudowania przez Niemców wiatraka i młyna na jego wzgórzu, a także
o zamiarze ożenku Wilhelma z córką młynarza. Tymczasem u kolo

Miejscem, w którym rozgrywała się akcja utworu „Placówka” Bolesława Prusa jest niewielka wioska położona gdzieś w Polsce. Autor nie podaje nam dokładnej jej nazwy. Akcja toczy się w drugiej połowie XX wieku, jednak podobnie jak z miejscem, dokładne informacje, kiedy się rozgrywała, nie są podane.
Wcześniej wspomniana książka zaliczana jest do powieści. Występuje w niej wszystkowiedzący i anonimowy narrator, który opowiada o przebiegu akcji. Lektura jest pisana prozą. W przeciwieństwie do opowiadania, posiada rozbudowaną fabułę oraz wielu bohaterów.
Głównym bohaterem utworu jest Ślimak – mężczyzna o niewielkim majątku i gospodarstwie. Niedaleko miejsca jego zamieszkania Niemcy postanawiają zbudować kolej. Mężczyzna postanawia ich gościć i dostarczać im jedzenie. Dzięki temu majątek mężczyzny znacząco się powiększa. Niestety, większość ludzi z wioski odwraca się od niego. Pewnego dnia wdowa, którą nazywano Zośką oddaje swoje dziecko pod opiekę Ślimakom. Przygarnia je Maciej. Dobrze rozwinięte gospodarstwo Ślimaka wzbudza zainteresowanie u Niemców, którzy postanawiają je odkupić. Mężczyzna nie chce oddawać im swojego majątku. Koloniści zamieszkują wzgórze, które znajduje się niedaleko mieszkania głównego bohatera. Chcą wybudować wiatrak i młynku na górze Ślimaka oraz ożenić ich syna z bogatą córką.
U kolonistów pojawia się złodziej, po czym rozpoczęto śledztwo. Jarek, czyli młodszy syn Ślimaka często odwiedza kolonistów, a tam zakochuje się w pięknej dziewczynie. Hamer utrudnia Ślimakowi znalezienie pracy przy kolei, przez co majątek gospodarza

Utwór, który będę teraz opisywać nosi tytuł: „Placówka” powszechnie znanego autora Bolesława Prusa. Wymieniona wyżej książka jest bardzo popularna i dobrze oceniana, a nawet stała się lekturą obowiązkową w szkole. Utwór pod tytułem: „Placówka” jest napisana w formie powieści w drugiej połowie dziewiętnastego wieku. Głównym gatunkiem jest powieść a dokładniej fikcja. Powstała w epoce pozytywizmu. Rodzajem tego dzieła jest epika. Oznacza to, iż zawiera fabułę, czyli zdarzenia z czynnym udzi

„Placówka” Bolesława Prusa skupia się przede wszystkim na kwestii chłopskiej w drugiej połowie XIX wieku, czyli w czasach, kiedy Polska była pod zaborami. Prus stara się jak najwierniej przytoczyć sytuacje wspomnianej grupy społecznej i jej problemy. Przybliża historię tradycyjnej chłopskiej rodziny i jej konflikt z Niemcami. Zwraca uwagę na zacofanie, obojętność, bierność w życiu politycznym a także biedę, brak higieny, walkę o ziemię. W utworze bardzo realistycznie odzwierciedla ich życie. Bohaterowie wypowiadają się charakterystycznym dla swojej warstwy językiem. Narrator nie wplata swoich komentarzy, ocen czy opinii, tylko obiektywnie przedstawia opisywane wydarzenia. W utworze przedstawiono także wpływ natury na życie chłopów. Wszystko jest jej podporządkowane np. czas zbioru roślin, ilość i jakość pracy (zimą jest czas odpoczynku, a latem dużo się pracuje, od świtu do nocy). Oprócz tego mała ilość opadów powoduje suszę, a co za tym idzie brak wystarczającej ilości plonów i głód. Właśnie z tego powodu, Jan Ślimak był zmuszony do współpracy z Niemcami, co spotkało się z krytyką innych mieszkańców wsi. Wspominany bohater jest dobrym przykładem pospolitego chłopa, który boi się wszystkiego co nowe, jest bierny w życiu publicznym, podejrzliwy, niewykształcony. Oprócz tego dotyczy go problem pijaństwa, na który szczególną uwagę zwraca Prus, przedstawiając go także u Maćka Owczarza i Sobieska. Nie zostaje pominięty aspekt chorób psychicznych (u Zośki) oraz braku higieny. Warto zwrócić uwagę, że akcja utworu zaczyna się od uwłaszczenia chłopów. Niestety z tym zjawiskiem wiązały się także negatywne skutki takie jak brak możliwości korzystania z łąk oraz lasów. Pańszczyzna