Romeo i Julia

,,Romeo i Julia’’ to tytuł, który zna niemal każdy człowiek. Dramat angielskiego poety, Williama Shakespeare’a, odniósł ogromny sukces na całym świecie. Lektura posiada wielu czytelników również w XXI wieku pomimo tego, że autor zmarł ponad czterysta lat temu.
Patrząc na tytuł utworu nietrudno zgadnąć, iż głównymi bohaterami lektury byli Julia i Romeo. Mieszkali oni w Weronie, w dwóch wrogich sobie domach: Kapuletów i Montekich. Romeo początkowo darzył sympatią Rozalinę, dziewczyna jednak nie odwzajemniała jego uczucia. Młodzieniec opowiedział o tym swojemu kuzynowi, a ten poradził mu, by poszukał innej kobiety dla siebie. Tymczasem Kapulet rozmawiał z Parysem o swojej córce, Julii. Troskliwy opiekun uważał, iż dziewczyna była zbyt młoda na małżeństwo. Zaprosił go jednak na bal maskowy. Wręczył także listę gości swojemu słudze, który nie umiał czytać. Przypadkiem napotkał on Romea wraz z Benvolią. Dwóch młodzieńców pomogło słudze. Romeo na wieść o uczcie, postanowił udać się do domu nieprzyjaciela. Wykorzystał maskę, by nikt go nie rozpoznał. Podczas uroczystości po raz pierwszy spotkał Julię. Oboje poczuli ogromną miłość. Po zakończonej zabawie dziewczyna dowiedziała się od swojej piastunki kim był młodzieniec.
Niebawem Romeo podsłuchał Julię, która wyszła na balkon i głośno się żaliła, iż pokochała przedstawiciela wrogiego rodu. Młodzieniec odezwał się nagle, a po rozmowie zakochani wyznali sobie miłość. Dziewczyna nie była jednak pewna co do wyznań, które usłyszała. Chłopak, by udowodnić stałość w swoich uczuciach, poprosił brata Wawrzyńca o udzielenie im ślubu. Następnie przekazał opiekunce dziewczyny wiadomość o miejscu i czasie wydarzenia. Niebawem Romeo i Julia zostali małżeństwem.
Jakiś czas później doszło do tragicznego wydarzenia. Podczas spaceru Merkucjo spotkał bratanka pani Kapulet, Tybalta. Niespodziewanie pojawił się tam również Romeo, którego nagle zaatakował Tybalt. Merkucjo stanął pomiędzy przeciwnikami, jednak wróg Romea wykorzystał sytuację i trafił pchnięciem obrońcę, po czym uciekł. Romeo obwiniał się o ranę przyjaciela. Gdy Benvolio poinformował go o śmierci rannego, ten zabił Tybalta. Nagle zjawili się mieszkańcy, Benvolio próbował wytłumaczyć zachowanie kuzyna. Jednak pani Kapulet oskarżyła go o kłamstwo. Książę Escalus wydał surowy wyrok na Romea, skazał go na wygnanie.
Diametralnie zmieniła się opinia ojca Julii, mężczyzna postanowił oddać rękę córki Parysowi. Dziewczyna nie zgodziła się na ślub, co wywołało ogromną złość u jej rodziców. Zrozpaczona udała się do Wawrzyńca,

„Romeo i Julia” – William Szekspir – Streszczenie krótkie
W niedzielę na placu miejskim w Weronie dochodzi do bójki pomiędzy sługami dwóch zwaśnionych rodów: Montekich i Kapuletich. W szranki stają Romeo, Tybalt i Benwolio. Całe zamieszanie zostaje stłumione przez księcia Eskalusa, który rozkazuje zaprzestania zakłócania porządku w mieście. Grozi uczestnikom bijatyki karą śmierci.
Romeo po cichu wzdycha do Rozaliny, lecz ona nie odwzajemnia jego uczuć. W tym samym czasie Kapulet wydaje bal, na którym jego córka, Julia ma poznać Parysa, w założeniu jej przyszłego męża. Bliskiego krewnego księcia Eskalusa. Romeo wkrada się na bal maskowy, aby spotkać Rozalinę. Przypadkowo zamiast niej, poznaje Julię i oboje zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia.
W nocy Romeo potajemnie idzie do ogrodu Kapuletich. Tam wyznają sobie z Julią miłość.
Dziewczyna rozpacza, ponieważ kłótnia ich rodzin jest przeszkodą dla miłości. Zakochani są w stanie zrobić wszystko, nawet wyrzec się własnych rodów, aby tylko być razem. Postanawiają się pobrać. Romeo w tym celu udaje się do ojca Laurentego po zgodę. Ten zgadza się, ponieważ ma nadzieję, że miłość Julii i Romea pogodzi skłócone domy.
W tym samym czasie Merkucjo, p

Romeo Monteki to potomek rodziny Montekich, jedyny syn. Młodzieniec ten zawsze dbał o wygląd, nosił modne francuskie stroje.
Cechował się między innymi szlachetnością, ale i nieopanowaniem. Dla honoru rodziny gotów był zrobić wszystko. Przeżywał również wiele miłosnych uniesień. Początkowo myślał, że kocha Rozalinę. Sądził, że ta była miłością jego całego życia. Po jej odrzuceniu załamał się, przez cały czas był smutny, wręcz zrozpaczony, załamany.
Miłość, którą obdarzył Julię sprawiła, że dojrzał wewnętrznie. Stał się osobą spokojną, odpowiedzialną. Pomimo tak młodego wieku, bohater podjął dwie życiowe decyzje. Pierwsza z nich dotyczyła związku z Julią, druga samobójczej śmierci dla miłości.
Julia Capulet to niemal czternastoletnia dziewczyna. Była wyjątkowo piękna, zgrabna, wyróżniała się urodą w gronie rówieśniczek.
Na początku dzieła zachowywała się niczym dziecko, co było zrozumiałe ze względu na jej wiek. To wrażliwa, delikatna, posłuszna woli rodziców nastolatka. Nie buntowała się przeciwko swojej matce i ojcu.
Uczucie do Romea błyskawicznie zmienia dziecko w świadomą swych dążeń kobietę. W bohaterce można dostrzec wiele zmian. Niespodziewanie stała się asertywna, pewna swoich słów, odważna, zaradna i silna. Dojrzała emocjonalnie. W przeciwieństwie do ukochanego nie traciła zupełnie głowy dla miłości, trzeźwo oceniała sytuację. Jej plan opracowany wraz z Wawrzyńcem, a także samobójstwo to niezaprzeczalne dowody miłości.
Ojciec Laurenty, inaczej Wawrzyniec to zakonnik, starszy człowiek. Zajmował się kapłaństwem, a także uprawą różnych ziół. Mieszkał z dala od innych ludzi. Był spowiednikiem i powiernikiem głównego bohatera. Od dłuższego czasu pragnął on pogodzić skłócone rody, Capuletów i Montekich.
Był człowiekiem spokojnym i cichym, przyjmował postawę przeciwko nienawiści. Nie umiał on pojąć miłości młodych, traktował to jako sposób, by pogodzić rody.
Cechował się między innymi kreatywnością. Obmyślił plan, który miał pomóc żyć Julii i Romeowi razem, pomimo sprzeciwu ich rodziców.
Momentami zachowywał się tchórzliwie. Gdy Julia obudziła się w trumnie, zostawił ją samą. Miał jedna

„Romeo i Julia” to dramat napisany przez Williama Szekspira. Już na samym początku, w prologu, dowiadujemy się, jak zakończy się ta historia. Po jego przeczytaniu wiemy, że jednym z tematów utworu będzie spór między dwiema rodzinami, akcja utworu toczy się we Włoszech, głównie w Weronie (na chwilę przenosi się również do Mantui), a jednym z ważniejszych motywów będzie miłość dwójki młodych osób, które na końcu tragicznie umierają. Na pewno dla wielu osób będzie to zaskoczenie, że wszystkiego dowiadujemy się na początku, ale to tylko udowadnia, że całość fabuły nie jest taka ważna, jak samo przedstawienie jej i przesłanie płynące z całości. Akcja obejmuje pięć dni; od poranka w poniedziałek do piątku. Wiemy, że utwór jest dramatem, ponieważ nie ma tu podziału tekstu na rozdziały, a na akty, których jest pięć, oraz na sceny. Występują tu też didaskalia, inaczej tekst poboczny, które ma pomóc reżyserom czy aktorom w wystawieniu sztuki na scenie.
Poniżej przedstawię szczegółowy opis każdego aktu.
Akt I
Akcja rozpoczyna się na placu w Weronie. Dochodzi tam do rozmowy między dwoma sługami rodu Kapuletów. Samson próbuje dowieść, jaki jest odważny, mówi nawet, że byłby w stanie mordować kobiety z rodu Montekich. Po pewnym czasie spotykają oni służących właśnie tamtego rodu – Baltazara i Abrahama. Dochodzi między nimi do kłótni, która przeradza się w walkę na miecze. Wszystko stara się powstrzymać Benwolio, który jest siostrzeńcem Pana Monteki, lecz nie udaje mu się, ponieważ przybywa Tybalt, krewny Pani Kapulet. Ten wyzywa go do walki. W międzyczasie na placu zbiera się coraz większy tłum. Zjawiają się również głowy dwóch zwaśnionych rodów: Pan Monteki oraz Pan Kapulet. Doszłoby między nimi do walki, ale wszystko przerywa przejeżdżający tamtędy książę Eskulus, który rozkazuje przerwanie tego wszystkiego i rozejście się, grożąc torturami. Wzywa też do siebie Pana Kapuleta. Na miejscu pozostają państwo Monteki oraz Benwolio i rozmawiają o zachowaniu Romea. Benwolio mówi im o swoich spostrzeżeniach dotyczących zachowania swojego przyjaciela (i kuzyna), oferuje pomoc, postanawia dowiedzieć się, jaka jest przyczyna jego przygnębienia i smutku. Zjawia się Romeo, dlatego państwo Monteki odchodzą, a Benwolio dowiaduje się, że za wszystkim stoi kobieta, która nie odwzajemnia jego uczuć.
Tym razem możemy przysłuchać się rozmowie Kapuleta oraz Parysa, który jest krewnym księcia. Stara się on o rękę Julii, ale Kapulet, który jest jej ojcem, nie jest przekonany do tego pomysłu. Uważa, że hrabia powinien jeszcze trochę poczekać, ponieważ jego córka ma tylko czternaście lat. Przy okazji wspomina, że wieczorem odbędzie się przyjęcie, na które zaprasza go i może tam znajdzie swoją miłość. Następnie sługa Pana Kapuleta otrzymuje listę gości do zaproszenia. Pojawia się problem, ponieważ służący nie potrafi czytać, jednak bardzo szybko rozwiązuje ten problem, prosząc napotkanego Romea oraz Benwolia o odczytanie listy. Właśnie dzięki temu przyjaciele dowiadują się o przyjęciu i postanawiają na nie przyjść, a żeby nikt ich nie rozpoznał (bal jest w końcu organizowany przez wrogi ród) to założą maski.
Pani Kapulet prosi służącą Martę o wezwanie swojej córki. Kiedy jej wyczekują, Marta, która była nianią dziewczyny, wspomina różne sytuacje. Kiedy Julia przychodzi, to Pani Kapulet rozpoczyna rozmowę o małżeństwie. Namawia ją, aby podczas przyjęcia przyjrzała się Parysowi, który jest świetnym kandydatem. Jak widać, ma nieco inne zdanie niż jej mąż.
Romeo, Benwolio i ich przyjaciel Merkucjo docierają na przyjęcie. Ostatni z nich nieustannie radzi Romeowi, aby zatańczył z którąś z panien. On jednak nie jest w dobrym nastroju i nie myśli o zabawie, a przeczuwa, że ich przybycie będzie miało tragiczne skutki.
Przed rozpoczęciem przyjęcia Pan Kapulet wygłasza przemówienie. Po pewnym czasie Romeo spostrzega piękną dziewczynę. Jest nią zachwycony, dlatego pyta sługę, kim ona jest. Niestety wyłapuje to Tybalt i rozpoznaje głos któregoś z Montekich. Ma w planach wyrzucenia nieproszonego gościa, ale nie pozwala mu na to Kapulet, gdyż nie chce robić zamieszania. Romeo podchodzi do dziewczyny, która go wcześniej urzekła i rozpoczyna rozmowę. Po chwili młodzi już się całują, ale przerywa im służąca (Marta), która przywołuje dziewczynę do matki. Kiedy ona odchodzi, Romeo dowiaduje się od Marty, że ów niewiasta to Julia, córka Kapuletów i wypowiada wtedy następujące słowa: „Życie me jest więc w ręku mego wroga”. Kiedy bal się kończy, Julia pyta Martę o młodzieńca, z którym się całowała. Okazuje się, że to Romeo, syn Montekich. Julia staje się smutna i przygnębiona. Właśnie od tego momentu, miłość od pierwszego wejrzenia złączy ich na zawsze.
Akt II
Rozpoczyna się on kolejnym prologiem, z którego wynika, że wcześniejsza miłość Romea nie była prawdziwa, ale pojawiła się nowa, a na dodatek odwzajemniona, ponieważ Julia czuje do niego to samo.
Przyjęcie dobiegło końca, przyjaciele zmierzają do domu. W pewnej chwili Romeo wchodzi na mur, a następnie znika w ogrodzie Kapuletów. Przyjaciele wołają go i szukają, ale nikt się nie odzywa. W końcu się poddają i odchodzą.
W oknie ukazuje się Julia. Tak bardzo pragnie miłości Romea, że proponuje mu, aby wyrzekł się swojego rodu. Mówi tak, ponieważ wie, że ich skłócone rodziny nie pozwolą im na małżeństwo. Po chwili dziewczyna orientuje się, że pobyt jej kochanka w tym ogrodzie nie jest bezpieczny, wszystko przez kłótnie tych dwóch rodzin. Zastanawia się również, jak zdołał pokonać mur. On odpowiada, że nie sprawiło mu to problemów, „bo miłość nie ma żadnych tam i granic”. Młodzi wyznają sobie miłość, potem umawiają się, że do Romea następnego dnia, o dziewiątej, przyjdzie posłaniec. Młodzieniec odchodzi, kieruje się do celi ojca Laurentego.
Romeo przybywa do zakonnika, ten myśli, że młodzieniec spędził całą noc u Rozaliny, jednak on zaprzecza. Mówi mu o jego miłosnej sytuacji, że tym razem jest ona pewna i odwzajemniona. Na początku ojciec obwinia go o niestałość jego uczuć, ale później postanawia udzielić im ślubu. Przypuszcza, że raz na zawsze rozwiąże to wszelkie spory pomiędzy tymi rodami.
Ta akcja ma miejsce na jednej z ulic. Merkucjo i Benwolio zastanawiają się, gdzie Romeo spędził noc, gdyż wiedzą od jednego ze sług, że nie było go w domu. Obawiają się o życie przyjaciela, ponieważ Tybalt dostarczy do niego list. Po chwili zjawia się Romeo. Przyjaciele rozmawiają, widzą, że Romeo jest zmęczony. Pojawia się Piotr wraz z Martą, która jest posłańcem. Szuka Romea, a tymczasem Merkucjo nie zachowuje się uprzejmie, szydzi z kobiety. W końcu przyjaciele poszukiwanego odchodzą, wtedy Romeo prosi Martę, aby przekazała Julii, żeby przybyła do celi ojca Laurentego pod pozorem spowiedzi, a tak naprawdę wezmą ślub. Prosi ją również, żeby odebrała od pewnego człowieka drabinę, która będzie służyła do wchodzenia na balkon ukochanej. Marta się zgadza, a dodatkowo mówi mu, że Julię na oku ma również hrabia Parys.
Julia ze zniecierpliwieniem wyczekuje w ogrodzie Marty, ponieważ minęło już dużo czasu od dziewiątej. W końcu się zjawia i mówi Julii o planie Romea. Ta wniebowzięta wybiega, a służąca wychodzi odebrać drabinę.
Zakochani spotykają się przy celi ojca Laurentego, ponownie wyznają sobie miłość, a następnie udają się do kaplicy, gdzie ma się odbyć ich ślub.
Akt III
Benwolio i Merkucjo spacerują po głównym placu w Weronie, po chwili pojawia się Tybalt, który chce porozmawiać

Temat: „Czy warto kochać, jeśli miłość prowadzi do śmierci?” ‒ miłość Romea i Julii
Miłość to niezwykłe uczucie, mimo iż w teorii termin powszechnie stosowany, nadal jest dla nas bardzo trudny do zrozumienia. Ludzie od tysięcy lat starają się poznać jej tajemnicę ‒ kiedy się rodzi, od czego tak naprawdę zależy. Pisarze oraz inni artyści przedstawiają ją w swoich dziełach na różne sposoby, często skupiając się przede wszystkim na jej najbardziej nieodgadnionej stronie ‒ uczuciu, które tworzy się między dwojgiem zupełnie obcych sobie ludzi. Utarło się przekonanie, iż dla prawdziwej miłości można zrobić wszystko, nawet jeśli miałoby to zakończyć nasz żywot. Wiele osób ma jednak co do tego wątpliwości ‒ czy faktycznie warto kochać, jeśli cała ta „niezwykła miłość” ostatecznie prowadzi do śmierci? Rozważania takie niezwykle często pojawiają się podczas lektury jednego z najwybitniejszych dramatów Szekspira „Romea i Julii” i to waśnie na podstawie tego dzieła, postaram się dowieść poprawności mojego stanowiska w tej sprawie. Według mnie bowiem odpowiedź na psotawione w temacie pytanie jest zasadniczo prosta ‒ warto kochać.Miłość jest w rzeczywistości połączeniem wielu innych, bardzo silnych uczuć ‒ szczęścia, przyjaźni, bólu, namiętności, a nawet złości. To właśnie za sprawą tak licznych sprzeczności staje się ona wyjątkowa oraz rzeczywiście trudna do pojęcia. Osobie, która nigdy nie czuła w swoim sercu przyjemnego ciepła na widok drugiego człowieka, nie doświadczyła motyli w brzuchu na skutek czyjegoś, chociażby drobnego dotyku lub nie miała różanych policzków, wywołanych przez dźwięk czyjegoś głosu, rzeczywiście niekiedy ciężko zrozumieć, jak można poświęcić własne życie dla kogoś obcego. Tutaj właśnie leży kolejny aspekt niezwykłości tego uczucia ‒ „kogoś obcego”; czyż nie dziwne jest to, że dwie zupełnie różne osoby potrafi złączyć coś takiego, co może pchnąć człowieka nawet do odebrania sobie życia? Fakt, iż osoba, która pokochała prawdziwie przynajmniej raz, nie będzie już w stanie wyobrazić sobie życia bez tego konkretnego, acz zaskakująco przyjemnego „ciężaru” na sercu. Obrazuje to niezwyciężoną siłę miłości. Samo zakochanie jest porównywane od strony naukowej do zażywania bardzo mocnych środków psychoaktywnych. Jeśli zatem jest to tak wspaniały stan, to czy tak naprawdę nie powinniśmy właśnie do niego dążyć? Będąc z naszą bratnią duszą chcemy stać się najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Rzekomo nie można osiągnąć już większej radości niż ta, która towarzyszy przebywaniu i dzieleniu emocji z kimś, kto jest nam przeznaczony. Czy zatem nie warte jest przeżycie tego na własnej skórze, samemu poczuć, jak to jest? Każda osoba, która była prawdziwie zakochana bez najmniejszych oporów odpowie, że stan, w którym wtedy znajduje się człowiek, jest czymś, czego nie da się w żaden sposób pojąć. Ciężko jest więc sobie wyobrazić, jak wspaniałe i unikalne jest to uczucie, że nie potrafimy bez ukochanej osoby żyć. Gdy raz serce ludzkie pozna, jak szczęśliwie może być tylko za sprawą drugiego człowieka, nie będzie już chciało słuchać o innym życiu. Bezcennym jest więc doświadczenie prawdziwej miłości, a samo kochanie i wzajemność wszystkich towarzyszących temu uczuć warte są wszystkiego. Doskonałym przykładem niemożności dalszego życia bez drugiej połowy są właśnie wspomniani przeze mnie kochankowe z Werony. Romeo dostając wiadomość o śmierci Julii nie zastanawia się nawet chwili, słowami wypowiedzianymi od razu po odejściu Baltazara przekazującego mu tragiczne wieści: „Tak, Julio! Tej jeszcze nocy spocznę przy twym boku” podejmuje decyzję o samobójstwie. Podobnie postępuje dziewczyna ‒ widząc, do czego posunął się ukochany, sama postanawia się otruć. Gdy jednak morderczej substancji nie starcza, nie cofa się nawet przed przebiciem samej siebie sztyletem. Widząc ukochaną osobę, z którą pragnęło się dzielić całe swoje życie ‒ szczęście, troski, radość ‒ martwą, zdają sobie oboje sprawę, iż będą skazani na błąkanie się po tym świcie bez niej, nie widzą po prostu dalszego sensu swojego żywota. Chociaż wiele osób mogłoby sam ten czyn nazwać głupstwem, to należy się zastanowić uprzednio nad jedną kwestią: czy Julia rzeczywiście była niemądra? Infantylna? Porywcza? Nie, zdecydowanie nie, przynajmniej pod koniec utworu. Z początku może i reprezentuje ona pewną uległość, postrzeganie świata w dziecinny sposób, jednak z czasem wszystko to się zmienia (zresztą pod wpływem właśnie miłości). Młoda Kapulet jest bohaterką dynamiczną ‒ w trakcie trwania utworu czytelnik obserwuje jej głęboką przemianę ‒ staje się odważna, pewna w swoich decyzjach i rozsądna ‒ przykłada dużą wagę do planowania danych rozwiązań, a w postanowionych działaniach trwa konsekwentnie, nawet z ukrytym w sercu lękiem, jak na przykład przy wypiciu fiolki z napojem usypiającym. Jeżeli zatem nawet inteligenta Julia podjęła się tego rzekomego „głupstwa”, to uważam, iż pokazuje to jednak głębszy sens takowego postępowania. Życie bez miłości nie jest bowiem życiem, co doskonale czuli werońscy kochankowie ‒ umiera się z każdym dniem, ale jest to śmierć o wiele gorsza, powolna; człowiek zanika stopniowo z dnia na dzień, staje się wrakiem samego siebie.
Bezcennym jest samo doświadczenie miłości. W gruncie rzeczy nie najważniejsze jest to, jak długo będziemy się nią cieszyć, ale sam fakt jej doświadczania. Oczywiste jest, iż każdy z nas chciałby trwać wiecznie przy drugiej osobie ‒ przeżywać z nią najpiękniejsze chwile życia, aż do samego jego końca. Jak jednak wspomniałam ‒ głównej roli nie gra tutaj czas, w którym możemy doświadczyć szczęścia, namiętności ‒ istotnym jest autentyczność i siła tych doświadczeń. Czasem ludzie mówią, że prędzej czy później żałuje się prawdziwego zakochania. Należy się jednak zastanowić nad jedną sprawą ‒ czy naprawdę żałujemy wtedy samego zakochania? Czy może jednak tego, iż nie możemy na powrót poczuć tych wszystkich silnych emocji, że nie możemy znowu wrócić i „upoić się” tym niezwykłym stanem? Potwierdzenie tego wszystkiego również możemy dostrzec w dziele Williama Szekspira. Akcja całego utworu rozgrywa się bowiem na przestrzeni dokładnie pięciu dni i nocy. Romeo i Julia mieli zatem stosunkowo niewiele czasu ‒ zwłaszcza porównując to do „klasycznych standardów” ‒ by się sobą nacieszyć. Dodatkowo na drodze ich miłości istniało wiele przeszkód: prawo, konflikt między ich rodami, a i los im nie sprzyjał (w

William Szekspir ,,Romeo i Julia” – plan wydarzeń
1. Rozpacz Romea z powodu odrzucenia przez Rozalinę.
a) Zwierzenie się kuzynowi.
b) Rada krewnemu o poszukaniu innej ukochanej.
2. Rozmowa Parysa i pana Kapuleta.
a) Prośba młodego bohatera o rękę córki drugiego.
b) Odmowa ojca Julii.
3. Zaproszenie młodzieńca na bal maskowy.
4. Rozkazanie nieumiejącemu pisać ani czytać słudze rozesłania zaproszeń na uroczystość.
a) Pomoc Romea i Benvolia.
5. Przybycie głównego bohatera na przyjęcie.
6. Rozpoznanie wroga przez Parysa.
7. Pierwsze spotkanie Romea i Julii.
a) Narodzenie się głębokie, prawdziwego uczucia.
8. Powiadomienie Julii przez Martę o pochodzeniu poznanego młodzieńca.
9. Podsłuchanie żalów Julii przez Romea.
a) Rozmowa bohaterów.
b) Chęć zapewnienia czternastoletniej dziewczyny o stałości uczuć głównego bohatera.
10. Prośba do Wawrzyńca o udzielenie ślubu.
a) Zasugerowanie pogodzenia skłóconych od wielu lat rodów.
11. Przekazanie informacji o uroczystości Marcie, opiekunce Julii.
12.

Tytułowy bohater dzieła Szekspira, Romeo to młodzieniec, który początkowo zakochany jest w Rosalinie jednak uczucie to prędko mu przechodzi, ponieważ zmienia on obiekt swych uczuć na Julię Kapulet. Młodzieniec jest odważny i do reszty pochłonięty uczuciem, jest skłonny do wszelkich poświęceń byle tylko móc związać się z Julią. Wspomniana Julia odwzajemnia uczucia młodzieńca, kocha go, lecz początkowo wątpi czy Romeo darzy ją tym samym uczuciem, wierzy mu jednak gdy ten planuje ich potajemny ślub. Największym problemem zakochanych jest fakt, że ich rody od bardzo dawna żyją w niezgodzie, a wręcz w nienawiści przez co nie mogą oni otwarcie mówić o swojej miłości. Ojciec Julii, pan Kapulet chce, aby ta wyszła za hrabiego Parysa, początkowo chce odwlec ślub, ale po czasie zgadza się, aby ten odbył się jak najszybciej. Stary Kapulet to człowiek, który chce dobrze dla córki, lecz wierzy, że będzie jej dobrze u boku tak szlachetnego i dobrze urodzonego człowieka jakim jest hrabia Parys. Wspomniany Parys to człowiek, który jak wynika z treści utworu chyba szczerze kocha Julię, cieszy się, że może wziąć z nią ślub i podobnie jak rodzina Kapuletów nienawidzi całego rodu Montekich, z którego pochodzi Romeo. Ważną postacią jest również piastunka, opiekunka Julii, która jest również jej przyjaciółką. Kobieta robi wszystko, aby jej podopieczna mogła być szczęśliwa u boku młodzieńca, w którym jest zakochana. Postaciami występującymi w utworze są także Benwolio i Merkucjo, ten pierwszy jest kuzynem i przyjacielem Romea, martwi się on o młodzieńca, gdy ten ma problemy natury uczuciowej i chce on mu pomóc. Merkucjo także jest przyjacielem Romea, jest oddany przyjacielowi i jest gotów go bronić w każdej sytuacji. Postacią, która bez wątpienia nienawidzi Romea jest Tybalt, ku

Autorem dramatu „Romeo i Julia” jest William Szekspir angielski pisarz, dramaturg i aktor.Gatunkiem literackim jest tragedia a rodzajem dramat.Data pierwszego wydania: 1597 r.Cały utwór kręci się wokół konfliktu między dwoma rodzinami.Rodziną Romeo, Monteki a rodziną Julii, Kapuletów.Romeo w czasie rozgrywania się akcji dramatu ma szesnaście lat a Julia niespełna czternaście.Dramat trwa pięć dni, a miejscem akcji jest Werona.Romeo początkowo jest zakochany w Rozalinie, dopiero podczas balu, który odbywa się u wrogiej rodziny, zakochuje się w Julii z wzajemnością. Para bardzo szybko postanawia wziąć ślub, twierdząc, że ich miłość jest wielka i wieczna. Już następnego dnia ślubu udziela im ojciec Laurenty w jego celi.Rozgrywa się pojedynek między przyjacielem Romea, Merkucjo a Tybeltem z Kapuletów. Przyjaciel Romea ginie. Romeo, pragnąc zemsty, zabija Tybelta. Zostaje za to wygnany. Udaje się do Mantui.
Pomimo wygnania, uczucie łączące Romeo i Julię nie gaśnie. Oboje mocno cierpią. Zakocha

AUTOR:
William Shakespeare (Szekspir) – angielski pisarz i aktor, twórca dramatów. Uważany jest za jednego z najwybitniejszych pisarzy literatury angielskiej oraz reformatorów teatru. Został jednak doceniony dopiero po śmierci. Tworzył sztuki (komedie i tragedie), sonety, wiersze oraz inne gatunki literackie. W Anglii jest uważany za najważniejszego twórcę.

TYTUŁ:
„Romeo i Julia”

RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
Dramat (tragedia elżbietańska)

DATA PUBLIKACJI:
Za datę premiery wersji drukowanej uważa się rok 1597. Dokładna data powstania utworu nie jest z kolei znana, szacuje się, że było to pomiędzy 1591 a 1598 rokiem. Na scenie sztuka „Romeo i Julia” została wystawiona w roku 1595, w teatrze o nazwie „The Thearte”.

CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Głównym miejscem akcji jest Werona – miasto położone w północno-wschodnich Włoszech. Czas akcji nie ma określonego roku, jednak odbywa się latem, w ciągu pięciu dni (od niedzielnego ranka do piątkowego świtu).

PROBLEMATYKA:
Głównym wątkiem jest nieszczęśliwa miłość pomiędzy Romeo a Julią. Sztuka ukazuje tragizm miłości, do którego doprowadził zażarty konflikt pomiędzy rodzinami i zbieg nieszczęśliwych okoliczności. Innym poruszanym zagadnieniem jest wybór pomiędzy posłuszeństwem wobec rodziców a własnym szczęściem. Romeo i Julia to bohaterowie tragiczni, osamotnieni i niezrozumiani przez resztę społeczeństwa. Są ofiarami bezsensownego konfliktu swych rodzin.

BOHATEROWIE:
▪ Romeo Monteki – główny bohater utworu. Młody chłopak, jedyny syn rodziny Montekich, która miała konflikt z rodziną Capulettich. Romea cechuje szlachetność, ale też popędliwość. Pod wpływem miłości do Julii przechodzi wewnętrzną przemianę. W imię owej miłości jest gotów na największe poświęcenia.
▪ Julia Capuletti – bardzo młoda (czternastoletnia) dziewczyna, jedyna córka rodziny. Jest piękna, szczupła, jej zachowanie jest czasami infantylne. Cechuje ją wrażliwość, delikatność i pokora. Miłość do Romea sprawia, że dziewczyna szybko dojrzewa emocjonalnie.
▪ Merkucjo – wierny przyjaciel Romea. Postać pozytywna i wprowadzająca elementy komizmu. Mężczyzna jest szczery, lojalny i krytyczny.
▪ Ojciec L

Krótko o autorzeWilliam Szekspir (ang. William Shakespeare) – angielski dramaturg, aktor i poeta. Reformator teatru. Jeden z najwybitniejszych dramatopisarzy.O utworzeUtwór powstał pod koniec XVI w. Sztuka została wystawiona w teatrze „The Theatre”, z którym związane są początki kariery Szekspira. „Romeo i Julia” nie jest całkowicie oryginalnym utworem. Szekspir, podobnie jak większość autorów w tamtych czasach, wzorował się na innych dziełach. W tamtych czasach pojęcie plagiatu nie było znane. Pomimo tego, iż nie jest to historia, która została przez niego wymyślona, „Romeo i Julia” zachwyca czytelników swoją kreacją i ciekawie przedstawioną historią.Czas i miejsce akcjiAkcja utworu toczy się w ciągu pięciu dni. Wydarzenia rozgrywają się w Weronie i Mantui, a konkretnie w miejscach takich jak: plac publiczny, dom Kapuletów, ogród Kapuletów, pokój Julii, cela Ojca Laurentego i cmentarz.Rodzaj, gatunek literacki i styl utworu„Romeo i Julia” to dramat, czyli utwór przeznaczony do wystawienia na scenie. Utwór jest również dramatem szekspirowskim. Oryginalnie utwór ten był napisany jedenastozgłoskowcem bez rymów. Zawiera wiele archaizmów.Krótkie streszczenieUtwór rozpoczyna się od walki sług z dwóch wrogich sobie rodzin – Kapuletów i Montekich. Walka zostaje jednak przerwana i zebrani rozchodzą się. Następnie dowiadujemy się, że Kapulet planuje wydać Julię – swoją córkę – za krewnego księcia. Wydaje on bal, na którym oboje mają się poznać. Romeo dowiaduje się o balu, na którym ma być Rozalina. Poznaje on tam córkę Kapuletów, w której się zakochuje. Kolejnym wydarzeniem jest zakradnięcie się do ogrodu Kapuletów przez Romea. Odbywa się rozmowa młodzieńca z Julią, podczas której młodzi dochodzą do wniosku, że są gotowi wyrzec się nazwiska i uciec w razie przeszkód. Chcą wziąć potajemnie ślub, którego ma im udzielić ojciec Laurenty. Mężczyzna wyraża na to zgodę. Dochodzi do kolejnej awantury, w której dochodzi do zemsty za skutki poprzedniej walki, podczas której poległ Merkucjo. Romeo zabija Tybalta, wskutek czego zostaje wygnany z Werony. Wyjeżdża do Mantui. Ojciec Laurenty wymyśla podstęp, który pozwoli młodej parze być razem. Daje Julii eliksir, który zasymuluje jej śmierć. Według planu Julia miała zostać pochowana, a wtedy przybędzie Romeo, który zabierze ją z miasta. Ojciec Laurenty wysyła posłańca, który ma poinformować o planie Romea. Dziewczyna wypija eliksir i zostaje pochowana na cmentarzu. Posłaniec jednak nie dociera do zakochanego wygnańca. Zrozpaczony Romeo, myśląc, że ukochana naprawdę nie żyje, zdobywa truciznę, zabija krewnego księcia i wypija truciznę nad ciałem ukochanej. Julia budzi się i, widząc martwego kochanka, również się zabija. Rodziny młodych, widząc to, co się stało, godzą się.”Romeo i Julia” jako przykład dramatu szekspirowskiego – budowa i cechy„Romeo i Julia” to utwór dramatyczny. Jest to