Z legend dawnego Egiptu

Bolesław Prus – Biografia
Bolesław Prus, a tak naprawdę Aleksander Głowacki szlacheckiego herbu Prus był polskim nowelistą, pisarzem, prozaikiem, jak i również publicystą kierunku pozytywizmu. Urodził się dwudziestego sierpnia 1847 roku w miejscowości Hrubieszów , zaś zmarł 19 maja 19 12 w Warszawie. Do dziś szacuje się, że był on jednym z najwybitniejszych pisarzy literatury w języku polskim.
Narodził się 20 sierpnia 1847 w Hrubieszowie na ziemi lubelskiej. Jego ojciec, Antoni Głowacki, był ekonomem posiadającym szlacheckie korzenie. Aleksander miał oczywiście matkę, Apolonię Głowacką (z domu Trembińska). Na czas porodu została ona umieszczona u kuzyna Antoniego, księdza kanonika Feliksa Troszczyńskiego. Był on wówczas proboszczem Hrubieszowa. Gdy Aleksander miał niespełna trzy lata, osierociła go matka. Sześć lat później to samo uczynił ojciec. Zaopiekowała się nim babcia Marcjanna Trembińska, która zamieszkiwała Puławy znajdujące się w zachodniej części Lubelszczyzny. Jego opiekunka po jakimś czasie zmarła, co zmusiło Głowackiego do kolejnej przeprowadzki. Zadomowił się wówczas u swojej ciotki, gdzie wstąpił do Powiatowej Szkoły Realnej w Lublinie (uczęszczał do niej cztery lata). W roku 1861 osiedlił się zaś w Siedlcach, gdzie zamieszkał wraz ze swoim starszym o 13 lat bratem, Leonem Głowackim. Rok później wraz z nim wyprowadził się do Kielc, tym samym rozpoczynając naukę w pobliskim gimnazjum.
Poprzez sugestię Leona, demokratycznego działacza frakcji ,,Czerwoni”, w wieku 16 lat Aleksander przerwał swoje nauczanie gimnazjalne. Wziął zaś udział w powstaniu styczniowym. Pierwszego września 1863 został ranny w czasie bójki we wsi o nazwie Białka. Wzięto go do rosyjskiej niewoli. Na szczęście, ze względu na wstawiennictwo ciotki oraz młody wiek, pozwolono mu wrócić do dawnego miejsca zamieszkania.
Jego pierwszy wiersz, ,,Do Pegaza”, został opublikowany w ,,Kurierze Niedzielnym” 10 stycznia 1864 roku. Aleksander Głowacki skrywał się natenczas pod pseudonimem Jan w Oleju. Dziesięć dni po tym wydarzeniu został on aresztowany z powodu jego udziału w powstaniu. Przez ok. cztery miesiące przebywał w więzieniu znajdującym się na Zamku w Lublinie. Następnie Głowacki został pozbawiony tytułu szlacheckiego, a jego opieką zajął się wuj Klemens Olszewski. Brat popadł albowiem w bardzo ciężką chorobę psychiczną. Po skończeniu swojego pobytu w celi więziennej kontynuował pobieranie nauki w gimnazjum, gdzie w wieku dziewiętnastu lat zdał je z wynikiem celującym. Miał on w planach zacząć naukę na studiach w rosyjskiej miejscowości Sankt Petersburg, jednak sytuacja finansowa zmusiła go do odpuszczenia sobie tej decyzji. W związku z tym Aleksander Głowacki zaczął uczęszczać do Szkoły Głównej w Warszawie. Jego zajęcia odbywały się na wydziale Matematyczno – Fizycznym. W wolnym czasie publikował on także listy w czasopiśmie ,,Kurier Świąteczny”, pod którymi wciąż podpisywał się jako Jan w Oleju. Jego niezbyt dobra sytuacja materialna wymusiła na nim zakończenie studiów w roku trzecim i przeniesienie się do Puław. To właśnie tam rozpoczął naukę, tym razem na wydziale rolniczym. Popadł jednak w konflikt z jednym z rosyjskich profesorów. Powrócił więc znów do Warszawy.
Mężczyzna posiadał wiele różnych zainteresowań, co pozwoliło mu na próbowanie swoich sił w rozmaitych zawodach. Próbując zarobić na życie, był m.in. ślusarzem, fotografem i ulicznym mówcą. W 1871 roku przetłumaczył, a także streścił książkę angielskiego filozofa i ekonoma, Johna Stuarta Milla. Po jakimś czasie podjął również pracę dziennikarza.
Za datę pierwszego większego sukcesu autora uznaje się 29 maja 1872 roku, kiedy to jego artykuł zatytułowany ,,Nasze Grzechy ” został opublikowany w 22. numerze czasopisma ,,Opiekun Domowy”. Jeszcze w tym samym roku opublikowano także jego drugi artykuł, tym razem w gazecie ,,Niwa”. Swoje kolejne utwory autor podpisywał już jako Bolesła

„Z legend dawnego Egiptu” to nowela pióra Bolesława Prusa.
Inspiracją do napisania wspomnianego dzieła były historie Wilhelma I oraz Fryderyka III.
Wilhelm I w 1887 r. ciężko zachorował, miał wtedy już 90 lat. Cesarz pokonał ten trudny czas i doszedł do zdrowia. Fryderyk liczył, że przejmie ster rządów po Wilhelmie, z tą zmianą wiązano nadzieję na lepsze losy zarówno Prus, jak i na poprawę sytuacji w Polsce. Aleksander Głowacki vel Bolesław Prus, bardzo uważnie śledził te wydarzenia. Książę Fryderyk uosabiał Horusa, natomiast Fryderyk był Ramzesem.
Pisarz uśmierca Horusa w czasie, kiedy Fryderyk jeszcze żył, natomiast tym krokiem uprzedził wydarzenia autentyczne.
W świecie rzeczywistym Fryderyk również umiera. Pisarz twierdził, że przewidział wydarzenia, które dopiero miały n

„Z legend dawnego Egiptu” Bolesława Prusa, rozgrywa się w pałacu należącym do faraona, ulokowanym w starożytnym Egipcie. Akcja ma miejsce w stolicy starożytnego Egiptu, w Tebach. Pałac został celowo podzielony, w jednej jego części znajduje się umierający, schorowany Ramzes, z drugiej Jego następca, Horus, który przygląda się rządom w państwie oraz z utęsknieniem oczekuje Ukochanej Bereniki. Pałac jest najważniejszym miejscem w całym państwie, gdyż to właśnie tutaj podejmowane są decyzje kluczowe dla wszystkich mieszkańców. Ludzie, którzy tutaj przebywają znają reguły panujące w państwie vide Kanclerz. Bolesław Prus napisał paradoksalne dzieło, wydawać się może, że utwór zakończy się śmiercią Ramzesa, jednakże ten dochodzi do siebie, co więcej okazuje się, że ma w planach wyprawę w celu polowania na lwy, umiera natomiast Horus, który zostaje nieoczekiwanie zaatakowany przez jadowitego pająka. Co warto nadmienić, Ramzes ukończył 100 lat, natomiast Horus ma zaledwie 30 lat, nie trzeba więc wielkie matematyki, żeby wskazać, że dzieli ich 70 lat, wydawałoby się, że umrze starszy, natomiast nieoczekiwanie dla wszystkich śmierć ponosi ten młodszy. Horus uosabia swoim postępowaniem władzę nowego stylu, pragnie reform, liberalizacji, zmiany, natomiast Ramzes to despota, jednakże pragnący dobra poddanych, mamy tutaj motyw zmierzenia dwóch pokoleń. Ramzes uosabia mądrość, sprowadza lekarza ze świątyni w

W noweli Bolesława Prusa pod tytułem „Z legend dawnego Egiptu” występują zarówno postacie bezpośrednio biorące udział w akcji utworu, jak i te tylko wspomniane.Do bohaterów uczestniczących w przedstawionych wydarzeniach należą:1) Ramzes – jest to starszy człowiek, ma ponad sto lat („od chwili jego zstąpienia z niebios Nil wylewał już sto razy”). Włada państwem egipskim już ponad pół wieku. Słynie ze swojego okrucieństwa. Jest nieugięty i despotyczny. Surowo karze każdy, nawet najmniejszy przejaw nieposłuszeństwa. Jest bezlitosny również dla członków najbliższej rodziny. To właśnie m.in. on wydaje rozkaz pochowania ciała swej zmarłej córki, a zarazem matki swojego następcy, pośród niewolników. Zdecydował się na to, bo jego córka okazywała zbyt dużą litość względem niewolników. Skazuje na wygnanie Jetrona – nauczyciela Horusa, który zniechęcał go do przemocy i wojen, wpajając mu zasady dobroci, miłosierdzia i sprawiedliwości. Dodatkowo wtrąca do więzienia ukochaną wnuka – Berenikę.W czasie trwania akcji noweli Ramzes podupada na zdrowiu. Postawiona diagnoza jest jednoznaczna – jego stan jest ciężki. Jedyne lekarstwo, które proponuje mu medyk, może mu albo pomóc, albo wręcz odwrotnie – zaszkodzić (uśmiercić). Ramzes podejmuje ryzyko i je zażywa. Tym, o co władca troszczy się najbardziej, nie jest jednak jego własne zdrowie. Zależy mu przede wszystkim na zapewnieniu Egiptowi nieprzerwanej władzy. W tym celu wzywa do sali faraonów swojego wnuka, by ten był w stanie gotowości przejęcia pierścienia na wypadek jego śmierci. Skupia się na dobru ogółu, a nie jednostki.Na końcu utworu Ramzes ni

W poniższym streszczeniu chciałabym skrócić jedną z nowel Bolesława Prusa. Do tego celu wybrałam jedną z moich ulubionych. Nosi ona tytuł „Z legend dawnego Egiptu”. Była ona lekturą szkolną w nieistniejących już gimnazjach, więc większość pokolenia wkraczającego w dorosłość już miała okazję ją poznać.Przyjęło się, że w streszczeniu zamieszcza się również kilka informacji o autorze, więc i ja tak chciałabym uczynić. Bolesław Prus to właściwie pseudonim pana, który się naprawdę nazywał Aleksander Głowacki. Posługiwał się herbem „Prus”. Był pisarzem – pisywał wiersze, nowelę, opowiadania, a także artykuły naukowe do gazet. Jego najsłynniejszą książką jest zmora maturzystów, czyli „Lalka”.Ale „Z legend dawnego Egiptu” też jest bardzo znane. Wydarzenia zawarte w tej noweli zamykają się w dwudziestu czterech godzinach, czyli w jednej dobie, w jednym dniu. Miejsce akcji znajduje się (jak sam tytuł sugeruje) w Egipcie, gdzieś nad Nilem. Czas akcji to starożytność – i to raczej taka przed naszą erą. Egipt jest wielkim mocarstwem i jego armia zagraża wszystkim sąsiadującym z nim krajom. Głównymi bohaterami jest nieuleczalnie chory faraon Ramzes oraz jego młody wnuk Horus.Akcja zaczyna się od informacji, że Ramzes jest bardzo stary (napisanie jest, że ma sto lat) i od wielu, wielu lat rządzi krajem twardą ręką. Jest zwolennikiem silnej armii, niewolnictwa, szybkiego tłumienia powstać i karania za każde najmniejsze nieposłuszeństwo. Faraon przeczuwając swoją bardzo szybką śmierć wzywa najlepszego w kraju lekarza i zmusza go, aby ten przygotował mu lekarstwo. Jest jednak pewien problem – ten lek może go zarówno uratować, uleczyć, jak i przyśpieszyć jego śmierć. Nie wiadomo jak działa, ale lekarz mówi, że przed świtem wszystko się wyjaśni. Mimo zażycia eliksiru faraon czuje się z minuty na minutę, godziny na godzinę coraz gorzej. Dwór zaczyna się przygotowywać do tego, że o świcie władzę w państwie przejmie następca tronu, czyli Horus. Korzystając z chwilowej świadomości Ramzes wzywa astrologa, aby ten wyczytał z gwiazd przyszłość rodu. Ten smutno mówi swojemu władcy, że połączenie Księżyca z Saturnem jakie widzi na niebie zwiastuje śmierć członka dynastii faraonów. Astrolog gani Ramzesa, że ten wziął lekarstwo, tłumaczy mu, że z igrania z przepowiedniami nigdy nic dobrego nie wyszło.Dworzanie (na rozkaz aktualnego faraona) wzywają Horusa do sali faraonów, aby ten cierpliwie czekał na śmierć dziadka. Nie może być bowiem ani na minutę sytuacji, kiedy w królestwie będzie bezkrólewie. Gdy tylko stary faraon by umarł, jeden z sług miał biegiem zanieść następcy pierścień faraona – symbol władzy, a wszyscy Egipcjanie mieli zacząć słuchać swojego nowego Pana. Horus różni się bardzo od dziadka. Mimo, że nie ma jeszcze trzydziestu lat, życie bardzo go już doświadczyło. Dziadek uwięził jego ukochaną w klasztorze, ciało jego matki „za karę” porzucił na grobie zbiorowym niewolników, bo ta ich miała czelność bronić, wygnał ulubionego nauczyciela Horusa, bo ten przekonywał go, że wojna nie jest jedynym rozwiązaniem. Młody następca w czasie swoich rozmyślać co zrobi, gdy zostanie faraonem został ukąszony w nogę. Jest pewny, że przez pszczołę. Do sali, w której chłopak przebywa przybył Wódz Armii mówiąc, że przysyła go Ramzes, którego śmierć jest kwestią paru chwil. Mówi, że będzie spełniał wszystkie rozkazy Horusa, nawet jeżeli te wydadzą się głupie i bezsensowne, a nawet szkodliwe. Horus go uspokaja, że nic takiego

1.Nagła choroba osłabiająca stuletniego faraona Ramzesa.
2.Zażądanie przez władcę Egiptu silnego lekarstwa od medyka ze świątyni z Karnaku.
3.Sprzeciw lekarza obawiającego się o życie Ramzesa.
4.Przyjęcie leku przez faraona.
5.Oczekiwanie na przepowiednię słynnego astrologa z Tebów.
6.Zapowiedź śmierci bliskiego członka rodziny Ramzesa.
7.Oczekiwanie faraona na koniec żywota i przygotowania do przekazania władzy nad krajem wnukowi – Horusowi.
8.Przybycie ludu pod pałac Ramzesa – chęć złożenia pokłonu nowemu władcy.
9.Przygotowania kapłanów do przeniesienia szczątków Zefory, matki Horusa, z miejsca pochówku niewolników do katakumb.
10.Działania kanclerza w celu sprowadzenia Jetrona, nauczyciela Horusa, z wygnania.
11.Przygotowania arcykapłana do oswobodzenia Bereniki, ukochanej Horusa, z klasztornego więzienia – bolesna tęsknota młodego władcy.
12.Ukąszenie Horusa przez nieokreślone zwierzę – podejrzenie skierowane na pszczołę.
13.Oczekiwanie Horusa w sali faraonów na wieści o stanie zdrowia Ramzesa i na przejęcie władzy.
14.Przybycie wodza armii przysłanego do Horusa przez słabnącego Ramzesa.
15.Polecenie spisania edyktów wydane przez Horusa.
16.Chęć zawarcia pokoju z Etiop

Bolesław Prus w swoim dziele ukazuje dwa kontrastowe oblicza władcy: despotycznego Ramzesa i dobrodusznego Horusa. W tym celu nawiązuje do historii starożytnego Egiptu.
Ramzes jest starszym człowiekiem („od chwili jego zstąpienia z niebios Nil wylewał już sto razy”), panującym nad Egiptem od około pół wieku. Sprawuje rządy w sposób totalitarny, wykorzystując do tego politykę strachu, surowych zakazów i przemocy. Nie ma litości nawet dla członków najbliższej rodziny: zwłoki swojej córki (matki Horusa) każe pochować wśród niewolników, którym za życia, w jego mniemaniu, okazywała zbyt dużą łaskę.
Horus to wnuk Ramzesa, a zarazem przyszły następca tronu. Jest wrażliwy i dobroduszny. Ubolewa na wieść o bliskiej śmierci swojego dziadka, pomimo że doznał z powodu jego rozkazów wiele cierpienia: wypędził z kraju jego nauczyciela i przyjaciela Jetrona, a ukochaną Berenikę zamknął w klasztornym więzieniu.
W swojej noweli Prus porusza temat niezwykle trudnej sztuki rządzenia. W oparciu o koncepcję rozwoju społecznego Herberta Spencera ukazuje, iż odpowiednie funkcjonowanie państwa uzależnione jest od spójności, harmonii pomiędzy wszystkimi elementami składowymi organizmu społecznego. Zachwianie równowagi któregokolwiek z nich prowadzi do upadku reszty. Każda jednostka zakłócająca ten system powinna zostać wyeliminowana.
W utworze B. Prusa słabym ogniwem okazuje się Horus. Pomimo że jest dobry i wzbudza dużą sympatię czytelnika, skupia się wyłącznie na korzyściach jednostki, a nie ogółu. Chce być postrzegany przez lud jako władca idealny. W tym celu, po śmie