Giaur

Kiedy usłyszałam, że do następnego tygodnia muszę przeczytać lekturę byłam zdruzgotana. Kto przecież lubi jak coś się mu każe? Jednak kolejnego dnia gdy usiadłam do tej książki zdziwiłam się, bo moja opinia zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni.

George Byron tworzy w powieści model bohatera byronicznego. W utworze cały czas tajemniczy Giaur samotnie wędruje po Grecji, która okupowana przez Turków staje się czymś na kształt więzienia. Jako obcokrajowiec i chrześcijanin bohater wyróżnia się na tle innych postaci utworu, którzy są muzułmanami. Swoim postępowaniem idealnie oddaje cechy epoki romantyzmu.

Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z Giaurem zrozumiałam, że historia już się toczy. Pędził na czarnym koniu u brzegu morza. Dzięki temu z coraz większym zaciekawieniem czytałam dalej. Po jakimś czasie dowiaduję się, że kogoś kocha. Niestety jest to nieszczęśliwa miłość. Nie powinien darzyć uczuciem kobiety, a jednak buntuje się przeciw normom moralnym, jako jednostka nieprzeciętna. Chociaż Leila (ukochana naszego samotnika) żyje z innym mężczyzną – Hassanem, główny bohater nie potrafi odpuścić. Autor nie ujawnia stanowiska płci żeńskiej w stosunku do obydwu mężczyzn, gdyż jest ona jedynie opisywana. Nie tworzy akcji. Przez brak kobiecej obecności książka wydaje się być jednak nie dopełniona w stu procentach. Opis postępowań z muzułmańskimi kobietami jest przerażający i w tej książce dobrze jest to zawarte. Przez niewierność Leili zostaje ona utopiona przez Hassana. Giaur obwinia się o śmierć ukochanej i w swej spowiedzi stwierdza, że najlepiej byłoby aby nigdy go nie pokochała. Oznacza, że mógł mieć wyrzuty sumienia ze względu na miłość do kobiety? Aby ulżyć swojej burzliwej naturze Giaur niszczy pałac zabójcy, zabija jego armię oraz jego samego. Autor pokazuje w tym momencie jak bardzo nieobliczalny i szalony może być zakochany człowiek. Przez całą książkę nie zdradza imienia ani nazwiska głównego bohatera, gdyż tak naprawdę ,,Giaur’em” muzułmanie nazywali chrześcijan. Widać tu, że cały czas Byron chce uzyskać anonimowość postaci. Dzięki temu mogłam przez chwilę stać się Giaurem, który galopował na wierzchowcu.

Jako bohater romantyczny najbardziej urzekł mnie tym, że jest człowiekiem czynu. Dla niego słowa nie oddawały tego jak bardzo kochał Leilę .

,, Kochałem, Ojcze- o, nie – ubóstwiałem – Lecz to są słowa, słowo często kłamie – Ja miłość moją czynem pokazałem”.

Uczucie,

Jednym z ciekawszych okresów literackich, zarówno pod względem powstałej wówczas literatury i sztuki jak i światopoglądu, jest epoka romantyczna. Romantyzm to nie tylko zespół cech wyróżniających sztukę, a przede wszystkim literaturę europejską. Jako ruch intelektualny nasycił swymi tendencjami także myśl filozoficzną, teorie społeczne, historiozofię i politykę. Był nierozerwalnie związany ze zmianami, które zaszły w Europie na początku XIX wieku. Wstrząsem stała się Wielka Rewolucja, która wprowadziła nowe warstwy nie tylko do korzystania, ale i do tworzenia dóbr kultury, i która zapoczątkowała proces jej demokratyzacji w całej Europie. W literaturze tego okresu można dostrzec bunt przeciwko wszelkim tyraniom, dążenia wyzwolicielskie, sprzeciw przeciwko uciskowi. Na kształtowanie się nowych wymagań stawianych literaturze oddziaływała też wzrastająca świadomość odrębności narodowych.
W przeciwieństwie do oświecenia, kiedy religia nie miała zbyt wielkiego znaczenia w życiu społeczeństwa, kiedy głoszono wyższość doświadczenia nad wiarą, w okresie romantyzmu odgrywała ogromne znaczenie zarówno w życiu pojedynczych jednostek jak i całych narodów już w najdawniejszych czasach. Religia odgrywała również ważną rolę w romantyzmie. Dokonując analizy literatury, można dostrzec kilka charakterystycznych typów postrzegania Boga, stosunku do religii i wiary.

„Giaur” to powieść G. B. Byrona. Jest to tzw. powieść bajroniczna – powieść poetycka. Powieść poetycka jako nazwa gatunkowa, która w naszych czasach określa romantyczny poemat fabularny wierszem nieco większego formatu z niedygresyjnym tokiem narracyjnym, utrwaliła się w Polsce, w praktyce krytycznej pod koniec lat 60 – tych XIX wieku. Wcześniej pojawiały się utwory określane mianem „poetycznej powieści’.
Autorstwo nowego gatunku przypisuje się Walterowi Scottowi i Georege’owi Baronowi. Od nazwiska tego ostatniego powstało określenie bajroniczny, bajronizm, postawa bajroniczna i poemat bajroniczny. Sławny był sam Byron, który, ponosząc w 1824 roku śmierć w Grecji, stał się symbolem jedności słowa i czynu. Z racji doświadczeń podróżnika

„Giaur” George’ a Byrona jest pozycją doby romantyzmu. Byron jest jednym z prekursorów romantyzmu europejskiego.  Książka opowiada o miłości, o walce o kobietę. Giaur oznacza kogoś, kto nie jest muzułmaninem, na obszarze tureckim, gdzie panuje islam. Giaur podjął ryzyko, spróbował, poległ i musiał zapłacić wielką karę. Giaur, występuje przeciwko światu, jest samotnym buntownikiem, non konformistą. Byron opisał jednostkę wybitną, która jest niezwykle samotna. Byron mówi o miłości, tej jednej jedynej, którą każdy człowiek przeżywa raz w życiu. W pewien sposób jest to pozycja historyczna, o Grecji, która chciała się wybić na niepodległość spod Turków. Adam Mickiewicz, czytając „Giaura”, dojrzał w Nim pewne powiązanie między opisywaną Grecją a Polską doby XIX w. Warte odnotowania, iż sam pisarz, George Byron walczył o niepodległość Grecji, był Brytyjczykiem, a więc człowiekiem obcym, kimś spoza Hellady. Grecy płakali po śmierci Byrona, uznając pisarza za symbol walki o niepodległość „kraju Sokratesa”. Giaur jest tajemnicą, niewiele o Nim wiemy. Giaur jest ciekawą postacią, On działa, walczy o ukochaną Kobietę, tym się różni „byronizm” od „werteryzmu”, bohater u Byrona walczy, działa, zmaga się z rzeczywistością, jako bohater romantyczny musi przegrać ale „coś robi”. Giaur jest tym, który potrafi poświęcić wszystko, morduje Hassana myśląc wyłącznie o Leili, tylko o Niej. Bohater werteryczny jest egoistą, skupiony na własnym ego, na „ja”, Werter jest mizoginistą. „Giaur” jest o miłości do kobiety, o mężczyźnie, który nie ma zahamowań, by się zemścić za śmierć Ukochanej, to Ona jest ważna, to Ją, Leilę stawia na piedestale. Hassan jest przedstawicielem Turków, najeźdźców, natomiast Giaur to symbol Grecji, chcącej się wybić na niepodległość.  Byron mówi o mścicielu, o sile zemsty. Byron wprowadza tzw. „ciemny romantyzm”, bez skrupułów, bez kontemplacji samego siebie. Z naszych twórców jedynie Antoni Malczewski w „Mari

„Giaur” George’ a Gordona Byrona toczy się pomiędzy 1774 a 1797 r. Mogę tak twierdzić, gdyż takich informacji udzielił pisarz w przedmowie. Pisarz wskazuje, iż wtedy Wyspy Jońskie należały do Rzeczpospolitej Weneckiej, zaś Albańczycy na powrót zdobyli Półwysep Peloponeski. Należy wskazać na fakt, iż Półwysep Peloponeski stanowił miejsce, które głęboko zafascynowało pisarza. Uważny Czytelnik zauważy, iż pisarz znajdował się pod wpływem uroku dorobku antyku, kiedy to Hellada wiodła prym. Nie byłoby powieści, gdyby nie „Grand Tour” pisarza, podróży po Europie datowanej na lata 1810- 1811, kiedy to przebywał również w Grecji. Pisarz wskazuje na fakt, iż zakończyła się już wojna pomiędzy Turkami a Imperium Rosyjskim, w 1777 r. zaś Republika Wenecka istniała do 1797 r., kiedy to decyzją „małego kaprala” Napoleona Bonaparte, została zlikwidowana. Akcja utworu rozgrywa się w Grecji, Helladę w niezwykle malowniczy sposób opisał autor na początku powieści. Pisarz opisuje przylądek Sunion oraz port mieszczący się w Pireusie. Sunion mieści się u połu

„Giaur” Byrona to opowieść o wielkiej miłości, zbrodni, cierpieniu i śmierci. Akcja utworu toczy się w malowniczej Grecji, którą najeżdżają Turcy. Narrator przekonuje, że Grecy powinni sprzeciwić się najeźdźcom.
Głównym bohaterem utworu jest Giaur. Jest to tajemniczy człowiek, Wenecjanin, chrześcijanin. Kiedy poznaje piękną Leilę, żonę Hassana, zakochuje się w niej bez pamięci. Nie dane jest im jednak szczęście. Zazdrosny małżonek podejrzewa, że Leila nie jest mu wierna. Kiedy nabiera co do tego pewności, postanawia się zemścić. Wobec kobiety, którą pojął za żonę, jest bezlitosny. Zgodnie z obowiązującym prawem podejmuje decyzję, że wrzuci niewierną kobietę do morza. Zadanie to zleca Emirowi. W środku nocy na morze wypływa statek. Umieszczona w worku Leila zostaje wrzucona do morza.
O planach Hassana dowiaduje się Giaur. Chce uratować ukochaną. Okazuje się jednak, że przybywa za późno. Dziewczyna się topi. Wydarzenie to powoduje rozpacz obu mężczyzn. Każdy z nich cierpi na swój sposób. Giaur nie może sobie znaleźć miejsca. Szaleje z rozpaczy. Robi sobie wyrzuty, że nie działał dość szybko. Znajduje też nowy cel w życiu – chce ukarać mordercę.
Hassan nie jest dumny z tego, co zrobił. Dręczą go wyrzuty sumienia. Uważa, że jedynym ratunkiem będzie dla niego kolejne małżeństwo. Wyrusza więc w podróż, by znaleźć następczynię Leili. Na taką okazję czekał Wenecjanin. W czasie drogi orszak Hassana zostaje napadnięty. Wszyscy jego tow

Zanim dostąpiłam zaszczytu przeczytania i omówienia książki George’a Byrona „Giaur”, wiele o niej słyszałam. Muszę przyznać, że zdania były podzielone i w pewnym momencie uległam opiniom innym. Jednakże było to tylko chwilowe i postanowiłam przekonać się na własnej skórze, czy faktycznie ta lektura jest taka, jaką ją przedstawiają. W „Giaurze” Byron stworzył model bohatera bajronicznego- jest nim tytułowy bohater. Jest on bardzo tajemniczy, a przez całą książkę podróżuje po Grecji. Jest ona jednak okupowana przez Turków, więc obcokrajowiec, wyznający inną religię jest co najmniej niecodziennym zjawiskiem. No i tutaj zauważamy już standardowy model bohatera romantycznego, gdyż Giaur jest właśnie tajemniczą jednostką, a jednocześnie wyróżnia się na tle innych bohaterów, tudzież mieszkańców Grecji. Osobiście, nie jestem fanką tego modelu bohatera, aczkolwiek z tego względu w żaden sposób go nie neguję, gdyż wiadomo, żyjemy w innych czasach, a dodatkowo, gusta są różne i się o nich nie dyskutuje. Jednakże, od początku wiedziałam z jakim bohaterem przyjdzie mi się zmierzyć poznając historię „Giaura” i z tego względu było mi trochę ciężej się do niego przekonać, ale im większą część fabuły poznawałam, tym bardziej przypadała mi ona do gustu i zmieniałam moją opinię. Oczywiście, na lepsze. Akcja książki rozpoczyna się dosyć dynamicznie, gdyż już coś się dzieje- główny bohater pędzi na czarnym koniu wzdłuż wybrzeża. Moim zdaniem, jest to świetny zabieg, gdyż od samego początku zaciekawia czytelnika. Tak przynajmniej było w moim przypadku, gdyż nie przepadam za długimi opisami, które mają nakierować odbiorcę w jakikolwiek sposób, co będzie się działo. Wracając do książki, z każdą stroną robiło się coraz ciekawiej i nie mogłam doczekać się poznania zakończenia. W „Giaurze” pojawia się wątek miłości, niestety, nieszczęśliwej. Bohater kocha Leilę- dziewczynę, która żyje już z mężczyzną- Hassanem. Zdaje sobie sprawę z tego, że nie powinien jej darzyć uczuciem, jednakże nie potrafi się odkochać. Tutaj jedna rzecz mnie zbiła z tropu i nie spodobała mi się. Mianowicie, Byron nie przedstawił w książce uczuć dziewczyny do Giaura i Hassana. Uważam, że jeśli uwzględnił ten aspekt w swojej książce, byłaby ona lepiej dopracowana i sprecyzowana. Niestety, jedyne, co nam pozostaje to domyślenia na ten temat. Z uwagi na to, że Grecja znajduje się pod turecką okupacją, autor przedstawił także podejście muzułmanów do kobiet. Muszę przyznać, że opisy tego zjawiska były bardzo dobrze odwzorowane, a co za tym idzie, dosyć brutalne i często wręcz nieludzkie. Ze względu na niewierność Leili, Hassan zabija ją poprzez utopienie. Kiedy Giaur się o tym dowiaduje, przede wszystkim, obwinia siebie i w spowiedzi zdradza, że najlepszym wyjściem byłby całkowity brak uczucia. Potem, w akcie zemsty niszczy pałac mordercy,

„Giaur” Georga Gordona Byrona – streszczenie
„Giaur” to powieść poetycka autorstwa Georga Gordona Byrona – pisarza angielskiego żyjącego w epoce romantyzmu. W powieści poetyckiej narrator wprost wyraża swoje uczucia i przemyślenia i bardzo często solidaryzuje się z główną postacią. Fabuła jest chaotyczna, relacjonowana niechronologicznie, a główny bohater występujący w dziele jest człowiekiem niezwykłym. Jeśli chodzi o scenerię, osadzona musi być w przestrzeni gotyckiej lub orientalnej. W „Giaurze” tło wydarzeń zostało osadzone w Grecji – w tekście zostały wymienione port w Pireusie i przylądek Sunion.
Powieść poetycka rozpoczyna się od opisu ciszy niedaleko skały grobowca Temistoklesa, gdyż to za jego czasów Grecja przeżywała największy rozkwit. Teraz kraj ten przejęli Turcy, a Grecja jest obecnie przez człowieka tylko niszczona. Narrator w tej części nawołuje Greków do sprzymierzenia się Turkom i do buntu przeciwko najeźdźcom. Podmiot liryczny swoją wypowiedź kończy jednak gorzkim westchnieniem – w głębi duszy bowiem nie wierzy, że jego nawoływania do buntu coś dadzą.
Następnie na morzu na horyzoncie wyłania się statek – jest on powodem strachu wśród rybaków, ponieważ boją się, że należy on do piratów. Dalej natomiast ukazuje się nam tajemniczy jeździec pędzący na koniu – jak później się dowiemy będzie to nikt inny jak tytułowy Giaur. Tak naprawdę nie znamy prawdziwego imienia mężczyzny, gdyż w muzułmańskim języku Giaur oznacza człowieka niewiernego. Giaur zatrzymuje się na wzgórzu, by podziwiać z góry miasto, po godzinie stamtąd znika.
Kolejny obraz nam malowany to pałac Hassana – tureckiego baszy, a co za tym idzie muzułmanina. Niegdyś jego pałac tętnił życiem i pełno było w nim radości, ale po pewnym wydarzeniu wszystko się zmieniło i od tamtej pory budowlę wypełnia cisza i smutek. Został on bowiem opuszczony, widać to po braku ludzi i pająkach, które osnuły już ściany dawnych komnat. To tam kiedyś wychowywał się Hassan, spędził dzieciństwo i swoją młodość. Przyczyną opuszczenia pałacu była śmierć jednej z kobiet, o której dowiemy się w którejś z następnych wizji.
Niedaleko brzegu morza widzimy ludzi – Turków, którzy pod osłoną nocy niosą jakiś pakunek. Potem wsiadają do swojej łódki; dlatego jednak, że chcą być niezauważeni przez innych, nie rozwijają żagli. Topią oni tajemniczy ładunek – jest to, jak później się dowiemy, Leila – ukochana Hassana. Kobieta zdradziła go z Giaurem i z tego powodu według muzułmańskiego prawa musi zostać zabita; w tym przypadku mężczyźni topią ją w morzu.
W następnej wizji zostaje nam ukazany Hassan. Turecki basza siedzi w pomieszczeniu sam, ma twarz ponurą i gniewną. Nic go nie cieszy, zaprzestał wykonywania czynności, tj. odwiedzania swojego haremu czy uczt i śpiewów. Z haremu zniknęła bowiem ukochana Hassana – Leila, nikt nie ma pojęcia gdzie się podziała, ale coraz częściej ludzie szepczą pomiędzy sobą, że nie darzy miłością Hassana, a innego mężczyznę – Giaura, który podobno przybył z Wenecji i to dla niego uciekła z pałacu. Miała rzekomo wymknąć się pewnej nocy w przebraniu. Inni natomiast twierdzą, że tamtej nocy Giaur sam mknął na swoim czarnym koniu, a razem z nim nie było żadnej kobiety. Hassan ciągle myśli o ukochanej kobiecie. Leila była niezwykle piękna i wyróżniała się swoją urodą. Była posiadaczką czarnych, przenikliwych oczu. Po chwili rozmyślań turecki basza postanawia, że skoro Leila zdradziła go, to on potrzebuje również nowej żony, więc wyrusza razem z orszakiem w jej poszukiwaniu.
Niespodziewanie w górach atakują go jednak nieznani zbój

„Giaur” to powieść poetycka wydana w 1813 roku. Jej autorem jest lord George Gordon Byron, przedstawiciel literatury romantyzmu. Utwór powstał podczas podróży Byrona do Grecji i Turcji. Autor zainspirował się historią zasłyszaną w Atenach. Opowiadała ona o losach muzułmańskiej branki, okrutnie ukaranej za niewierność mężowi –  według muzułmańskiego zwyczaju wrzucono ją do morza w zaszytym worku.
1) Tytułowym bohaterem utworu jest Giaur, młody chrześcijanin pochodzący z Wenecji. Jest to postać tajemnicza, nie wiemy wiele o jego przeszłości. Nie znamy jego prawdziwego imienia, „giaur” to określenie używane przez Turków i oznaczające innowiercę.Ze sposobu bycia bohatera możemy się domyślić, że pochodzi on ze znamienitego, zamożnego rodu. Jest człowiekiem, który otrzymał gruntowne wykształcenie. Giaur to wysoki, smukły mężczyzna. Ma wysokie czoło i czarne oczy. Jego włosy są ciemne i gęste.
Giaur jest samotny i wyalienowany, nie odnajduje się w obcej kulturze, wśród Muzułmanów. Jest dumny, odważny i niezależny. Jest skrajnym indywidualistą, nie boi się buntować przeciwko ogólnie przyjętym prawom i normom społecznym. Jako młody chłopak zakochał się w Leili, brance Hassana. Giaur nie zważa na konsekwencje wynikające z zakazanego związku z kobietą. Jest bezkompromisowy, nie obawia się kary.
Giaur jest wrażliwym kochankiem, prawdziwie oddanym. Jest wierny aż do bólu, przeżywa miłość intensywnie i szczerze. Gdy Leila zostaje zamordowana, ukarana za miłość do chrześcijanina i zdradę, Giaur cierpi katusze. Jego ból jest ogromny, nie może pogodzić się ze stratą kochanki.
Choć wie, że jego ukochana i on sam złamali prawo, chce zemsty na Hassanie. Pragnienie to jest tak silne, że w końcu decyduje się na popełnienie haniebnego czynu. Niestety, zbrodnia nie przynosi mu oczekiwanego ukojenia. Mężczyzna odczuwa wyrzuty sumienia. Jest rozdarty, nie potrafi sobie poradzić z emocjami. Rozdziera go gorycz i rozpacz. W końcu Giaur staje się człowiekiem ponurym i przerażającym. Jest blady i ma złowrogi spojrzenie. Uśmiech prawie nigdy nie gości na jego twarzy.
W końcu zdecydował się wstąpić do zakonu, gdzie żył sześć lat, niejako ukrywając się przed światem. Nie był jednak mnichem, nie modlił się, nie oddawał smutków Bogu. Cierpiał w samotności, nękany wyrzutami sumienia. Swoją historię opowiada dopiero przed samą śmiercią. Jego ostatnim życzeniem jest bezimienny grób.Giaur to bohater romantyczny, dla którego miłość jest sensem życia. Jego uczucie było prawdziwe, szczere, wypełniało go. Mimo że cierpi, nie żałuje popełnionych przez siebie czynów.2) Leila jest niesamowicie piękną kobietą pochodzącą z Gruzji. Jest branką Hassana, jego

1. Wezwanie Greków do walki przeciw ich tureckim okupantom o wolność ich ojczyzny.

2. Nagłe pojawienie się na czarnym koniu tajemniczego jeźdźca o obliczu świadczącym o jego cierpieniu.

3. Przedstawienie widoku na miasto, opis miejsca świecącego tysiącem świateł z powodu muzułmańskiego święta Bajram.

4. Wizja opuszczonego przez Hassana pałacu. Opis braku koni w stajni, pajęczyn pokrywających komnaty, fontanny zarośniętej dzikimi zielskami, haremu z gniazdami nietoperzy.

5. Zatopienie w morzu – z rozkazu Hassana – nocą, w blasku księżyca, worka o tajemniczej zawartości przez tureckich podróżnych.

6. Refleksja narratora na temat kobiet i ich uwodzicielskiego czaru.

7. Niespodziewanie zniknięcie Leili – branki Hassana.

8. Utopienie kobiety w zatoce z polecenia jej zazdrosnego męża.

9. Rozpacz Hassana z powodu utraty żony i niemożność znalezienia sobie przez niego miejsca w pałacu.

10. Opis namiętnej miłości Leili i Giaura – Wenecjanina.

11. Wyprawa baszy Hassa

Motyw miłości jest popularnym motywem, który pojawia się w każdej epoce literackiej. Motyw ten bywa ujmowany na różne sposoby – możemy spotkać bezgraniczną miłość bądź tę nieszczęśliwą.
Nieszczęśliwa miłość nie musi być jednak miłością nieodwzajemniona. Możemy kogoś kochać, a gdy zabraknie tej osoby, możemy być dalej w niej zakochani, choć tej osoby już nie ma.Nieszczęśliwą miłość możemy obserwować na przykładzie losów Giaura, tytułowego bohatera powieści poetyckiej Byrona. Zakochuje się on w przepięknej Leili, zresztą ze wzajemnością. Ich miłość jest niesamowita i daje im wiele radości. Zakochani nie widzą świata poza sobą, lecz na drodze ich miłości staje mąż Leili, Hassan. Gdy basza Hassan dowiaduje się o zdradzie Leili, wpada w złość i zgodnie z prawem wydaje rozkaz śmierci na małżonkę. Leila zostaje utopiona. Giaur co prawda pomścił jej śmierć, zabijając Hassana, lecz kobiecie to życia nie wróciło. Mężczyzna dalej był szaleńczo zakochany, lecz była to w tamtym momencie miłość nieszczęśliwa. Do końca życia zmagał się z tym, że na zawsze utracił ukochaną i cierpiał z tego powodu.
Nieszczęśliwa miłość to zawsze tragiczny koniec osób zakochanych. Nie można skończyć dobrze, będąc nieszczęśliwie zakochanym.
Miłość może być nieszczęśliwa także ze względu na to, że wyobrażaliśmy ją sobie inaczej. Relacja może być stabilna i spokojna , lecz niezgodna z naszą jej wizją, z naszymi pragnieniami, co może prowadzić do przygnębienia z jej powodu. Przykładem takiej miłości może być ta ukazana w powieści Flauberta pt.”Pani Bovary”. Tytułowa bohaterka wychodzi za mąż za Karola, lecz to nie jest to, czego ona chce i potrzebuje. Na początku wszystko było w porządku, lecz później Emma chciała więcej miłości i rozrywki. Jej mąż był według niej nudny i nie okazywał miłości w sposób taki, jak tego potrzebowała jego żona. Zaczęła więc szukać takiej miłości, nawiązując romanse, które jednak okazywały się rozczarowaniem. Były tylko ulotne i jej kochankowie raczej nie traktowali tego tak poważnie, jak ona. Wizja szczęśliwej miłości, o której czytała w książkach, nie ukazywała się w rzeczywistości. Sprawia to, że każda jej miłość jest nieszczęśliwa, co prowadzi ją do tragicznego końca, jakim jest samobójstwo.
W utworze pt. „Romeo i Julia” Williama Szekspira tytuło

Utwór „Giaur” powstał wskutek wielkiej wyprawy Byrona z lat 1810-1811 po Portugalii, Hiszpanii, Włoszech, Grecji i Turcji. Akcja „Giaura” rozgrywa się w Grecji, w czasach kiedy po upadku Konstantynopola (1453), Grecja znajdowała się w niewoli tureckiej. Autor nawołuje Greków do walki o wolność, zaszczepiając w nich wiarę w zwycięstwo. „Giaur” powstał w roku 1813, a jedenaście lat później doszło do powstania narodowego Greków, dzięki czemu naród grecki wyszedł spod niewoli Turcji. Sam Byron brał czynny udział w tej walce. Zmarł prawdopodobnie na malarię.
George Gordon Byron (1788-1824)- angielski poeta i dramaturg. Twierdził, że można pisać tylko o uczuciach i świecie, które wcześniej się widziało i, których się doświadczyło. Był twórcą nowego typu bohatera- tajemniczego samotnika, indywidualisty, skłóconego ze światem, nierozumianego przez otocz