Granica

Przedstawiam plan wydarzeń książki Zofii Nałkowskiej pod tytułem „Granica”:
1.) Skandal wywołany śmiercią prezydenta miasta Zenona Ziembiewicza.
(——————————- RETROSPEKCJA ——————————-)
2.) Korzenie Zenona Z
3.) Sytuacja w domu Zenona.
4.) Wspomnienie znajomości Zenona z Elżbietą Biecką.
5.) (Po kilku latach) Świętowanie imienin pani Kolichowskiej.
6.) Porównanie przyjaciółek starszej pani Cecylii i młodością Elżbiety.
7.) Opis uczuć, jakimi Biecka darzyła rotmistrza Awaczewicza i jego nie szczerość.
8.) Zenon powraca z Paryża.
9.) Spędzenie wakacji w Boleborzy.
10.) Romans z nowo poznaną dziewczyną – Justyną.
11.) Pierwsze spotkanie Zenona z Elżbietą i „miłość od pierwszego wejrzenia”
12.) Zenon wyjeżdża do Paryża, aby ukończyć studia.
13.) Elżbieta zastępuję panią Cecylię w załatwianiu spraw kamienicy.
14.) Bogutowa, matka Justyny, ciężko choruje.
15.) Zenon wraca do ojczyzny.
16.) Ponowne spotkanie z Justyną i wznowi

Zenon Ziembiewicz – syn Waleriana oraz Żanci Ziembiewiczów. Podczas rozpoczęcia akcji powieści dowiadujemy się, że mężczyzna popełnił samobójstwo. Przyczyną tej tragedii był m.in. skandal obyczajowy. W dalszej części powieści, autorka próbuje odtworzyć życie Zenona, a także pokazać jego uwarunkowania społeczne, towarzyskie, obyczajowe oraz cechy samobójcy, które były powodem tragicznej decyzji.
Jedną z cech mężczyzny jest skłonność do kompromisów, którą najprawdopodobniej odziedziczył po swojej matce. Intencje Ziembiewicza nie zawsze są szlachetne, brakuje mu siły do działania. Cechy Zenona ukazują się m.in. podczas studiów w Paryżu. Mężczyzna jest tam związany z Adelą, która choruje na nieuleczalną chorobę. Ziembiewicz postanawia zakończyć ten związek i wyjeżdża z Francji. Chłopak decyduje się otwarcie powiedzieć dziewczynie, że jej nie kocha. Zenon pozwala, aby Adela go kochała, a zostawiając ją zaraz przed jej śmiercią pokazuje, że jest dla niego obojętna. Ziembiewicz ulega w ten sposób sytuacji, w jakiej się znalazł. Kolejnym aktem poddania się losowi jest romans chłopaka z Justyną Bogutówną. Zenon twierdzi, że świat narzuca niektóre sytuacje oraz ludzie, których można po prostu przyjmować. Bohater powieści spędza więc letnie wieczory z wolnością, swobodą, lenistwem, spokojem. Ziembiewicz zostaje kochankiem Justyny, mimo że nic do niej nie czuje.
Mężczyzna, będąc redaktorem „Niwy”, pozwala na manipulację, kłamstwo oraz półprawdy. Dzięki uległości zostaje prezydentem miasta, ponieważ jest idealny na tym stanowisku dla wpływowych ludzi. Bohater nie podejmuje decyzji w żadnej sprawie, zawsze oczekuje pomocy innych. Związek Ziembiewicza i Elżbiety Bieckiej jest możliwy wyłącznie dzięki miłości, jaką kobieta darzy Zenona. Z powodu tego uczucia,

„Granica” Zofii Nałkowskiej jest utworem należącym do rodzaju Epiki (jest pisany prozą), oraz do gatunku powieści psychologicznej (skupiamy się na toku myślenia i przemyśleniach głównych bohaterów).
Zofia Nałkowska zaczęła pisać „Granicę” w roku tysiąc dziewięćset trzydziestym drugim, a wydana została trzy lata później, w roku tysiąc dziewięćset trzydziesty piątym. Jednakże pierwsze odsłony „Granicy” pojawiały się w najróżniejszych pismach, ale dopiero w roku tysiąc dziewięćset trzydziestym piątym jako osobna powieść. Na całokształt powieści w znaczącym stopniu wpłynęło jej członkostwo w „Przedmieściu” – literackiej grupie, która najbardziej skupiała się na społecznych aspektach. To właśnie spotkania w „Przedmieściu” pomogły jej zmodyfikować problematykę utworu i wzbogacić

Historia rozpoczyna się niejako od końca. Czytelnik zostaje zapoznany z wynikiem romansu między Zenonem Ziembiewiczem a Justyną Bogutówną. Prezydent miasta pozwolił sobie na romans z ubogą dziewczyną, która z zemsty oblała go kwasem. Czytelnik ma okazję dowiedzieć się, w jaki sposób do tego doszło. Zenon urodził się jako syn właścicieli majątku w Boleborzy: Waleriana i Joanny. Żyło mu się całkiem dobrze. Jego rodzina nie należała do najbogatszych, ale nie cierpiała też biedy.
Zenon odebrał dobre wykształcenie. Jako uczeń poznał Elżbietę Biecką, której udzielał korepetycji. Dziewczyna mu się spodobała. Była ona wychowanką Cecylii Kolichowskiej, właścicielki kamienicy. Elżbieta często się nudziła. Nie była silnie związana z ciotką, jej towarzystwo nie sprawiało jej przyjemności. Ciotka żyła swoim życiem, często spotkała się z przyjaciółkami. Najwięcej przyjemności sprawiała Elżbiecie zabawa z psem. Dziewczyna była zakochana w rotmistrzu Awaczewiczu, jednak kiedy okazało się, że mężczyzna ten nawiązuje liczne romanse, jej  uczucie minęło. Coraz częściej myślała o Zenonie. Tymczasem Zenon Ziembiewicz ukończył szkołę i wyjechał na studia do Paryża. Do domu przyjeżdżał na wakacje. Pewnego razu w czasie wakacji ojciec zapoznał go z Czechlińskim, który pomógł mu finansowo, co umożliwiło Ziembiewiczowi ukończenie studiów. W trakcie jednej z wakacyjnych wizyt w rodzinnym domu poznaje Justynę Bogutównę, córkę kucharki. Ponieważ chłopak się nudził, zaczął z nią romansować. Nie podobała mu się zbytnio, wprost przec

Bogutówna Justyna to córka wdowy, która była kucharką w dworach. Za sprawą pani Żanci Ziembiewiczowej, po śmierci matki otrzymała najpierw posadę ekspedientki, a później kasjerki w sklepie bławatnym Torucińskiego. Po kilku miesiącach zostawiła tę pracę na rzecz posady w cukierni u Chązowicza.

Zenon Ziembiewicz, syn Waleriana i Żanci Ziembiewiczów prowadził dobrze zorganizowane życie. Uchodził za spokojnego i przyzwoitego człowieka. Był pilnym uczniem w Paryżu, a do domu wracał tylko na święta i wakacje. Jego ojciec zarządzał majątkiem w Boleborzy, który należał do państwa Tczewskich. Mimo swojego szlacheckiego pochodzenia, dworkiem nie gospodarował umiejętnie. Sam wybuch wojny również w żaden sposób mu nie przeszkodził. Gościł u siebie oficerów z Rosji, Polski oraz Niemiec.

Zenon niechętnie wracał do domu, ponieważ w jego mniemaniu rodzice postępowali błędnie. Nie chciał w przyszłości być jak oni. Podczas jednego z powrotów do domu poznał panią Kolichowską i jej kamienicę. W jej mieszkaniu żyła również krewna Elżbieta Biecka. Wzbudziła ona zainteresowanie Zenona, mimo że była niegrzeczna oraz złośliwa.

Kolichowska zamężna była dwukrotnie. Jej pierwszy mąż Konstanty Wąbrowski, na krótko przed wybuchem wojny popełnił samobójstwo. Drugi mąż natomiast okazał się „ponurym erotomanem”. Nie pozwalał jej wychodzić z domu i bywać między ludźmi. Kolichowska jednak zawarła to małżeństwo z rozsądku. Po śmierci rejenta odziedziczyła bowiem pokaźną sumę pieniędzy i kamienice z ogrodem. Aby więcej zarabiać pani Cecylia przerobiła strych i piwnice na mieszkania. Pomieszczenia te zajmowała biedota, która przysparzała jej wiele kłopotów. Jeden mały lokal zajmowali Gołąbscy, drugi pani Posztraska – dawna przyjaciółka właścicielki kamienicy, dawniej wytworna i bogata dama, teraz zrujnowana żona alkoholika.

Zenon Ziembiewicz często odwiedzał mieszkanie pani Kolichowskiej, przychodząc do Elżbiety. Ona jednakże w tym czasie szalenie zakochana była w rotmistrzu Awaczewiczu. Spotykała go u nauczycielki języka francuskiego, panny Julii Wagner. Awaczewicz nie odwzajemniał jednak jej uczuć.

Kolichowska na ogół prowadziła życie samotne. Wyjątek stanowił jednak dzień jej imienin, czyli 22 listopada. Wtedy w jej mieszkaniu zjawiało się grono jej przyjaciółek. Jubilatka jednak z biegiem lat zauważyła jak nielitościwy jest czas. U niegdyś pięknych i młodych znajomych na twarzach pojawiły się zmarszczki i obwisła skóra. Były to już kobiety stare i schorowane, o czym dobrze wiedziała sama Kolichowska, która miała wielkie kompleksy na punkcie starości. Na imieninach kobiety przeważnie wspominały zmarłego męża Cecylii, opowiadały o wojnie, bolszewikach, służących. Pani Warkoniowa wspominała o Bogutowej, która kiedyś u niej pracowała, lecz została zwolniona, gdy okazało się, że jest w ciąży. Służyła ona potem u hrabiny Tczewskiej, gdzie jej córka Justyna bawiła się z dziećmi hrabiny. Wśród tłumu starszych pań krążyła również młodziutka Biecka, która zdała sobie sprawę, że będzie okrutna dla mężczyzn.

Ogrodu pani Kolichowskiej pilnował dozorca Ignacy i uwiązany na łańcuchu pies Fitek. Nie miał tam wstępu nikt prócz Cecylii Kolichowskiej i Elżbiety. Zatem, kiedy z ogrodu pod osłoną nocy ginęły owoce czy kwiaty właścicielka kamienicy urządzała awanturę.

Młoda Elżbieta uwielbiała przesiadywać w ogrodzie. Ze swojego okna widziała tylko biedotę, którą uważała nawet za inną rasę. Pewnego dnia przybywając na lekcję francuskiego, drzwi do mieszkania otwiera jej Awaczewicz. Jego propozycja dotycząca odprowadzenia Elżbiety do domu powoduje spór pomiędzy nim a korepetytorką. Stojąca za drzwiami Biecka ucieka rozumiejąc, dlaczego jej matka odeszła od ojca, a ciotka nie chciała pójść na pogrzeb męża.

Zenon Ziembiewicz poznaje Justynę Bogutównę po raz pierwszy w boleborzańskim ogrodzie, kiedy dziewczyna ma zaledwie 19 lat. Pojawienie się jej w Boleborzy wynikało ze zmiennych kolei losu jej matki Karoliny Bogutowej. Kiedy zaczęła chorować Tczewscy zwolnili ją i wtedy podjęła pracę w majątku Ziembiewiczów. Przez długi czas Zenon unikał Justyny, później jednak zmieniło się to.

Zenon spędzając wakacje w Boleborzy otrzymuje pewnego dnia list od swego przyjaciela Karola Wąbrowskiego. Z listu dowiaduje się, że Adela zmarła na gruźlicę. Dziewczyna szaleńczo zakochana w Zenonie, nie doświadczyła od niego odwzajemnionego uczucia.

Ziembiewicz natomiast obserwując związek rodziców nie mógł wyzbyć się nieprzyjemnego uczucia. Doświadczając w Paryżu nowych wrażeń, niech chciał być jak oni. Obrzydzał go erotyzm ojca i tolerancja matki co do jego zachowania. Od pewnego momentu Justyna stała się ulubienicą Zenona. Nawet jego matka chwaliła dziewczynę. Zanim wyjechał z Boleborzy zostali kochankami.

Zenon zwraca się do rodziców o pomoc finansową. Ci jednak nie mogąc go wspomóc odsyłają go do Czechlińskiego. Ziembiewicz więc udaje się do miasta na spotkanie z nim. Zobowiązał się on do pisania artykułów dla „Niwy”. Praca ta, mimo że nie odpowiadała jego przekonaniom miała być tymczasowa.

Jednocześnie przypadkowo spotyka Elżbietę Biecką. Nazajutrz udał się do kamienicy Kolichowskiej, gdzie Biecka opowiedziała mu o pogarszającym się stanie zdrowia ciotki i o obowiązkach jakie teraz wypełnia. Wspomniała również o nędznych sąsiadach „spod podłogi”. Wychodząc od Elżbiety zauważa Awaczewicza, który skręca w ulicę Staszica. Ziembiewicz jest przekonany, że idzie właśnie do Bieckiej.

Kolichowska była bardzo przywiązana do Elżbiety. Myślała jednak również o swoim synu, którego wiele lat temu oddała schorowanego do sanatorium. Tymczasem Karol (jej syn) nie chciał widzieć matki, ponieważ nie mógł wybaczyć jej drugiego małżeństwa.

Do Elżbiety coraz częściej zaczął przychodzić teraz Ziembiewicz. Opowiadał jej o Adeli i Justynie. Ona natomiast wyznała mu swoje dawne uczucie do Awaczewicza.

Wiosną matka Justyny strasznie się rozchorowała. Jej stan był tak ciężki, że musiała udać się na operację do miasta. Poprosiła więc panią Żancię o wypłatę należnych jej pieniędzy. Kobieta jednak nie jest w stanie wypłacić jej całej kwoty. Obiecuje, że resztę dośle jej w przyszłości. Bogutową do szpitala przywieziono jednak zbyt późno w związku z czym umiera. Jej córka Justyna znajduje schronienie u Jasi Gołąbskiej. Zamieszkuje ona w jednym łóżku z ostatnim pozostałym przy życiu dzieckiem Joasi, jej chorą matką i bratem. Pogrzeb Bogutowej odbywa się następnego dnia.

Zenon po powrocie do kraju zatrzymuje się w mieście. W ręce wpada mu gazeta, w której zamieszczone są jego artykuły. Jednocześnie niespodziewanie spotyka Justynę, która żali się mu i opowiada o śmierci matki. Zenon zabiera ją do hotelu, aby bliżej opowiedziała mu co się działo. Nie jest jednak na tyle odważny, aby powiedzieć jej, że jest w związku z Elżbietą. Między nim a Justyną dochodzi do zbliżenia. Zenon traktuje to jednak jako przelotny romans. Następnie Ziembiewicz udaje się do Czechlińskiego, który proponuje mu pracę jako redaktor naczelny „Niwy”. Nazajutrz udaje się również do Elżbiety, która wydaje się mu zupełnie inna.

Justyna udaje się po odbiór zaległych pieniędzy z boleborzy. Widzi się wtedy z Zenonem, który ma zamiar powiedzieć jej, że to ich ostatnie spotkanie. Dzieje się jednak zupełnie inaczej. Później mężczyzna udaje się do redakcji. Spotyka tam hrabinę Tczewską i księdza Czerlona z Chązebnej. Proszą oni, aby na łamach „Niwy” ukazał się artykuł „O istocie doświadczenia religijnego”. Dwa dni później redakcję odwiedza również hrabia Tczewski. Broni on młodej aktorki ostro skrytykowanej w gazecie redakcji. Wizyta ta odzwierciedla warunki panujące w Chązebnej.

Zenon zdaje sobie sprawę, że nie robi tego, co chciał. Spłacając dług z czasów paryskich, schlebia gustom Czechliński

Główną problematyką „Granicy” Zofii Nałkowskiej jest tytułowa granica. Autorka w swoim utworze ukazała wiele różnych granic, z jakimi spotyka się człowiek.
1. Granica społeczna:

Jest to granica klasowa, granica między danymi warstwami społecznymi (biedniejsi i zamożni), odgradzająca m.in.:
– tłum robotników od właściciela huty – Hettnera;

– mieszkańców piwnicy w kamienicy Kolichowskiej od mieszczańskich salonów pani Cecylii;

– kucharkę Bogutową od państwa Tczewskich.

Symbolem granicy społecznej jest kamienica Cecylii Kolichowskiej: „Co dla jednych jest sufitem, dla innych jest podłogą”. Przejście sufitu/podłogi, czyli granicy warstw społecznych, jest niemożliwe.
W utworze znajdziemy przedstawicieli zubożałego ziemiaństwa (Ziembiewiczowie), dobrze sytuowanego mieszczaństwa (Cecylia Kolichowska, Elżbietą Biecka), arystokracji (Tczewscy) oraz biedoty wiejskiej (Justyna Bogutówna z matką) oraz najbardziej uboga część mieszkańców miasta (Gołąbska)
2. Granica moralna:

Granica, której przekroczenie skutkuje nieszczęściem innych osób. Osobą, która przekroczyła tę granicę był Zenon Ziembiewicz. Po raz pierwszy przekroczył ją, gdy za pieniądze zgadza się pisać artykuły do „Niwy”, mimo tego, że się z nimi nie zgadza. Następnie porzuca chorą Adelę i romansuje z Justyną, będąc zaręczonym z Elżbietą. Ostatnim czynem ukazującym, że Zenon granicę moralną przekroczył jest danie ciężarnej Justynie pieniędzy, zrzucając na nią podjęcie decyzji w sprawie aborcji.
Nałkowska pokazuje świat, w którym granice między dobrem a złem zacierają się. Dlatego w tak skomplikowanej rzeczywistości kryterium moralnym powinien być inny człowiek. Granicy moralnej nie wolno przekra

„Granica” – Zofia Nałkowska – Streszczenie szczegółowe
Justyna Bogutówna co córka pracującej na dworach kucharki – Karoliny Bogutowej. Po śmierci swojej matki trafia do sklepu bławatnego Torucińskiego i otrzymuje tam posadę ekspedientki. Niedługo potem odchodzi z niej i podejmuje pracę w cukierni u Chązowicza. Obie posady otrzymała za sprawą pomocy Żanci Ziembiewiczowej, czyli matki Zenona. Główny bohater natomiast uważany jest na ogół za spokojnego człowieka. Uczy się pilnie na francuskim uniwersytecie w Paryżu, a do rodzinnego domu w Boleborzy powraca tylko na okres świąteczny i wakacje. Dworek, którego przyjeżdża, i w którym mieszkają jego rodzice jest tak naprawdę majątkiem należącym do państwa Tczewskich. Ojciec Zenona – Walerian, jest jedynie zarządcą, ponieważ swój majątek stracił. Nie potrafi gospodarować odpowiednio gospodarstwem i w zwyczaju ma szczycenie się szlacheckim pochodzeniem. Na wybuch wojny również reaguje bez emocji. W swoim domu przyjmuje na przemian oficerów polskich, rosyjskich i niemieckich. Żancia, czyli matka Zenona, z politowaniem wybacza mężowi wszystkie zdrady, wręcz na nie pozwala. Główny bohater nie rozumie zatem poczynań rodziców i z każdym rokiem coraz bardziej niechętnie powraca do Boleborzy. Uważa, że postępują oni błędnie i za cel ustanawia sobie nie naśladować rodziców w przyszłości.
Zenon wraca z wakacji do rodzinnego domu. W międzyczasie poznaje Cecylię Kolichowską – właścicielkę kamienicy. Dobrze czuje się w jej mieszkaniu. Poznaje również jej krewną Elżbietę Biecką. Pomimo że dziewczyna wydaje się złośliwa i kąśliwa wzbudza swoją osobą zainteresowanie w Zenonie. Ciotka Elżbiety natomiast, była dwa razy zamężna. Oba jej związki okazały się nieszczęśliwe. Jej pierwszy mąż – Konstanty Wąbrowski, na chwilę przed rozpoczęciem wojny odebrał sobie życie. Jej drugi wybranek natomiast okazał się erotomanem, który zabraniał jej wychodzić z domu i nawiązywać relacji z innymi ludźmi. To małżeństwo Cecylia zawarła z powodu chęci powiększenia majątku. Po swoim mężu odziedziczyła bowiem kamienicę z pięknym ogrodem, którą teraz zarządza oraz pokaźną sumę pieniędzy. Aby stale pomnażać dochody przerabia nawet strych i piwnice na mieszkania. Są to jednak bardziej zatęchłe dziury, niż prawdziwe pokoje. Pomieszczenia te, a także mieszkający w nich ludzie dostarczają jej wiele zmartwień i kłopotów. Kolichowska narzeka na niepłacenie czynszu oraz wykradanie kwiatów i owoców z jej ogrodu. Żyjąca w suterenach rodzina to Gołąbscy oraz dawna przyjaciółka Cecylii – pani Posztraska, która będąc żoną alkoholika stała się kompletnie zrujnowana. Tymczasem szalenie zakochana w Awaczewiczu Elżbieta, nie zwraca uwagi na przychodzącego do kamienicy Zenona. Ma natomiast nadzieję, że rotmistrz odwzajemni jej uczucie. Dlatego też chodzi na lekcje języka francuskiego do pani Julii Wagner, gdzie często go spotyka.
Życie Cecylii Kolichowskiej jest dość nudne i monotonne. Odstępstwem od tej reguły jest jedynie dzień jej imienin, kiedy do mieszkania przychodzą jej koleżanki. 22 listopada w domu Cecylii pojawia się grono jej corocznych koleżanek. Solenizantka jednak z każdym rokiem zauważa jak bardzo one się zmieniają. Dostrzega nieunikniony wpływ czasu na ich wygląd i światopogląd. Sama cierpi na kompleks starości. Uważa, że dawnej młode i piękne damy, teraz zamieniają się w próchna zajmujące się tylko rozmowami o chorobach, wojnie, służących i zdradzających mężach. Pani Warkoniowa opowiada również historię o Bogutowej, która została zwolniona od niej ze służby po tym, gdy okazało się, że jest w ciąży. Wśród grupy starszych pań kontrastowo sunie młodziutka Elżbieta, która przysłuchuje się rozmowom dam, podając im kawałki tortu.
Biecka uwielbia przesiadywać w ogrodzie pielęgnowanym przez ogrodnika Ignacego. Ze swojego okna ma wgląd na podwórze i przesiadującą tam biedotę. Czasami zastanawia się, czy nie są oni jakąś inną rasą. Rozmyśla także nad losem psa Fitka uwiązanego na łańcuchu. Następnie udaje się na lekcję języka francuskiego, gdzie drzwi do mieszkania otwiera jej Awaczewicz. Jednocześnie jest świadkiem sporu pomiędzy korepetytorką i rotmistrzem. Stojąc za drzwiami zrozumiała, dlaczego jej ciotka nie poszła na pogrzeb męża a matka opuściła ojca.
Główny bohater poznaje po raz pierwszy Justynę w ogrodzie boleborzańskim. Dziewczyna ma wtedy zaledwie dziewiętnaście lat i pojawia się w domu Zenona, ponieważ jej matka zachorowała i została zwolniona z majątku Tczewskich. Karolina Bogutowa podjęła więc pracę w domu u Ziembiewiczów. Przez długi czas główny bohater nie był zainteresowany osobą Justyny. Pozostawił on bowiem we Francji swoją ukochaną Adelę. Kiedy jednak przyjeżdża do domu na wakacje otrzymuję list od swego przyjaciela. Karol Wąbrowski informuje Zenona o śmierci Adeli. Dziewczyna przez długi czas chorowała na gruźlicę i szczerze go kochała. Niestety Zenon nie odwzajemniał jej uczucia i był z nią tylko dlatego, że jej współczuł.
Główny bohater, obserwując zachowanie rodziców nie chciał być taki jak oni. Doświadczając nowych wrażeń w Paryżu nie może wyzbyć się uczucia, które towarzyszy mu, gdy przebywa w Boleborzy. Obrzydza go zachowanie ojca i obojętność matki na zdrady męża. Aby pocieszyć się po śmierci Adeli zaczyna interesować się Justyną. Nawet pani Żancia chwali Bogutównę. Zanim Zenon wyjeżdża z rodzinnego domu nawiązuje romans z Justyną i zostają kochankami. Niedługi czas potem prosi rodziców o pomoc finansową, ponieważ nie jest w stanie sam opłacić sobie studiów. Ci jednak odmawiają mu i odsyłają go do Czechlińskiego, który już wcześniej mu pomagał. Na spotkaniu Ziembiewicz przyjmuje ofertę pracy w „Niwie” i zobowiązuje się do pisania artykułów. Obiecuje sobie jednak, że jest to praca dorywcza i tymczasowa, jedynie w celach zarobkowych, bowiem nie zgadza się z poglądami reprezentowanymi przez to czasopismo. W tym samym czasie przypadkowo spotyka Elżbietę Biecką. Dzień później rozmawia z nią w kamienicy o chorobie ciotki Kolichowskiej i jej pogarszającym się zdrowiu, a także o obowiązkach jakie spadły na nią z tego tytułu. Biecka opowiada mu również o mieszkańcach „spod podłogi”, którzy żyją w skrajnej nędzy. Wychodząc od Elżbiety widzi jak Awaczewicz skręca w ulicę Staszica. Jest głęboko przekonany, że rotmistrz udaje się właśnie do Bieckiej. Ziembiewicz zaintrygowany na nowo postacią kobiety, zaczął ją częściej odwiedzać. Opowiada jej o Justynie i Adeli, a Elżbieta zwierza się z dawnej miłości do Awaczewicza. W tym samym czasie schorowana Cecylia zdaje sobie sprawę jak bardzo przywiązana jest do Elżbiety. Jest ona dla niej jak córka. Nie może zapomnieć jednak również o swoim synu – Karolu Wąbrowskim, którego wiele lat temu zmuszona była oddać do sanatorium z powodu choroby. Do tej pory Karol żywi do niej urazę, a Kolichowska uważa, że to z powodu jej drugiego małżeństwa.
Stan matki Justyny się pogarsza. Bogutowa wiosną strasznie podupadła na zdrowiu i zmuszona była wyjechać do miasta na operację. Zdesperowana kobieta poprosiła więc panią Żancię o wypłacenie należnych jej pieniędzy. Ziembiewiczowa jednak, niemogąca zapanować nad ciągle pomniejszającym się budżetem, nie mogła wypłacić jej całej kwoty. Podarowała jej zatem jej część, a resztę obiecała oddać w przyszłości. Niestety Karolina Bogutowa nie doczekuje tego momentu. Zostaje przywieziona do szpitala za późno i umiera. Pozbawiona dachu nad głową Justyna zamieszkuje więc w ciasnej suterenie z Jasią Gołąbską. Razem z matką Joasi, jej schorowanym dzieckiem i bratem śpi w jednym łóżku. Pogrzeb Karoliny odbywa się następnego dnia.
Zenon powraca do kraju i postanawia zatrzymać się w mieście. Kątem oka dostrzega zamieszczone w gazecie jego artykuły. Spotyka również przypadkowo Justynę, która zwierza się mu ze śmierci matki. Współczujący jej Ziembiewicz zabiera ją do hotelu, aby bliżej opowiedziała mu co się wydarzyło. Nie ma jednak odwagi, aby przyznać się, że jest w bliskiej relacji (związku) z Elżbietą. Między nim a Bogutówną dochodzi więc do zbliżenia. Główny bohater nie traktuje jednak dziewczyny poważnie, lecz jako przelotny romans. Nie widzi w tym nic złego. Następnie udaje się z wizytą do Czechlińskiego, gdzie otrzymuje propozycję podjęcia pracy jako redaktor naczelny gazety. Zenon przyjmuje znów ofertę, mimo że ciągle nie zgadza się z głoszonymi przez nią poglądami. Dzień później wybiera się do Elżbiety, jednakże kobieta wydaje mu się całkowicie inna, niż ta, którą zapamiętał. Tymczasem kochanka Zenona udaje się do boleborzańskiego dworku po odbiór zaległych pieniędzy matki. W domu spotyka również syna Ziembiewiczów, który planuje poinformować ją, że to ostatni raz, kiedy się widzą. Nie potrafi jej jednak tego powiedzieć i przynosi to skutek odwrotny. Niedługo potem Zenon wybiera się do biura „Niwy”, gdzie spotyka Księdza Czerlona i hrabinę Tczewską. Proszą oni głównego bohatera, aby umieścił w gazecie artykuł „O istocie doświadczenia religijnego”. Nie są to jednak jedyne osoby, które przychodzą w w

„Granica” – Zofia Nałkowska – Recenzja książki
Zofia Nałkowska to polska publicystka i pisarka, która po raz pierwszy zadebiutowała w „Przeglądzie Tygodniowym” w 1898 roku. W swoim dorobku literackim ma takie pozycje jak np. „Kobiety” (jej pierwsza powieść ogólnie), „Medaliony” (cykl ośmiu opowiadań), „Księga o przyjaciołach”, „Dom nad łąkami” oraz oczywiście „Granica”. Ta ostatnia powieść stała się według mnie jej największym dziełem, bowiem łączy ze sobą elementy powieści psychologicznej, sensacyjnej, realistycznej oraz kryminału. W roku 1935 otrzymała za nią Państwową Nagrodę Literacką, a nawet została zekranizowana. (I to dwukrotnie! Po raz pierwszy w 1938 roku za sprawą Józefa Lejtesa, a także po raz drugi w 1977 roku w reżyserii Jana Rybkowskiego.) Zofia Nałkowska w swojej książce zajmuje się głównie tematem podziałów i obowiązujących barier pomiędzy poszczególnymi warstwami społecznymi. Dlatego też książka nosi nazwę „Granica”. Wcześniej jednak autorka zastanawiała się nad tytułem „Schematy”, który ostatecznie został odrzucony na rzecz obecnego.
Fabuła książki jest dość ciekawa, bowiem jej wydarzenia osadzone są w Warszawie i Boleborzy lat 30. Głównym tematem powieści jest życie głównego bohatera – Zenona Ziembiewicza, a dokładniej historia podejmowanych przez niego wyborów. W tym życie miłosne, dzieciństwo, wykonywana praca i pięcie się po szczeblach kariery zawodowej. Autorka z kolejnymi kartami książki pokazuje jak w imię powyższych rzeczy przekracza kolejne granice i jak łamie wcześniej obrane wartości oraz cele. Według mnie Ziembiewicz pokazany jest jako bohater o bardzo chwiejnym charakterze, który nie potrafi do końca poprawnie ocenić konsekwencji swoich działań. Z każdym kolejnym krokiem zaciska sobie na szyi pętlę, z której ciężko mu się wydostać. Po przeczytaniu, stał się on dla mnie człowiekiem, który nie potrafił sobie poradzić ze znienawidzonym „konfliktem boleborzańskim”, w który i tak sam wpadł. Niby kocha Elżbietę, ale z łatwością zdradza ją z Justyną. Niby nie utożsamia się z poglądami „Niwy”, ale i tak pracuje w niej jako redaktor naczelny. Przełamując kol

,,Granica”- bohaterowie

Zenon Ziembiewicz- główny bohater powieści, syn Żańci i Waleriana Ziembiewicza. W młodości, gdy chodził do szkoły zakochany był w Elżbiecie Bieckiej, jednak ta nie odwzajemniała jego uczuć. Wyjechał do Paryża na studia, gdzie poznał Karola. Po powrocie do Polski, w majątku Tczewskich, którym zarządza jego ojciec poznaje służącą Justynę Bogutównę, z którą łączy go przelotny romans, jak utrzymuje sam bohater, nic nie znacząc w jego życiu. Przyjeżdża do Warszawy, gdzie zaczyna powoli robić karierę. Odwiedza Elżbietę i Ci ponownie się w sobie zakochują. Idąc do swojego pokoju hotelowego, spotyka Justynę, która wraz z nim idzie do pokoju, gdzie mówi o śmierci matki. Z żalu Zenon próbuje ją pocieszyć i w kolejnych dniach ich romans odżywa. Następnie oświadcza się Elżbiecie, ta przyjmuje jego zaręczyny. Dowiaduje się o tym, że Justyna jest w ciąży i Zenon oferuje jej pieniądze na pomoc. Elżbieta porzuca go na chwile, wyjeżdżając do matki. Zenon tylko gdy ją spotkał, wyznał na nowo miłość, wzięli razem ślub i wyjechali na miesiąc miodowy. Później Zenon pnie się po szczeblach kariery i zamieszkuje z narzeczoną już we własnym domu. Jego romans i odwiedzanie Justyny jednak nie ustają. Ciągle rozmawia też o nie z Elżbietą, prosi o to, aby ona wstawiała się w poszczególnych miejscach pracy za Justyną. Jest obwiniany za wydanie rozkazu, aby strzelać do protestujących robotników. W szczycie kariery zostaje oblany przez nią kwasem we własnym biurze, tydzień później popełnia samobójstwo, strzelając sobie w twarz z rewolweru.

Justyna Bogutówna- służąca w majątku Tczewskich. Bardzo uboga

„Granica” – Zofia Nałkowska – Plan wydarzeń

1. Młodość Zenona Ziembiewicza.
2. Studiowanie Zenona w Paryżu.
3. Młodzieńcza miłość głównego bohatera do Elżbiety.
4. Miłość Elżbiety Bieckiej do Awaczewicza.
5. Przyjęcie imieninowe Cecylii Kolichowskiej.
6. Przykre odkrycie Elżbiety dotyczące Awaczewicza.
7. Przyjazd Zenona do Boleborzy.
8. Poznanie bohatera z Justyną.
9. Romans Justyny i Zenona.
10. Prośba o pieniądze na dalsze studia.
11. Zwrócenie się o pomoc do Czechlińskiego.
12. Pisanie artykułów do czasopisma „Niwa”.
13. Spotkanie Zenona i Elżbiety po latach.
14. Wyjazd Zenona do Paryża.
15. Choroba matki Justyny, Karoliny Bogutowej.
16. Przyjazd do miasta Justyny i jej matki.
17. Przyjazd Zenona z Francji.
18. Odnowienie relacji z kochanką.
19. Awans Zenona w redakcji „Ni

„Granica” – Zofia Nałkowska – Recenzja książki.

Zofia Nałkowska to polska pisarka i publicystka tworząca w Dwudziestoleciu Międzywojennym. Po raz pierwszy zadebiutowała jako poetka w 1898 roku na łamach „Przeglądu Tygodniowego”. Jest autorką takich dzieł jak „Kobiety”, „Medaliony”, „Charaktery dawne i ostatnie” oraz oczywiście „Granica”, która stała się jej najbardziej rozpoznawalną książką. Powieść ta została wydana po raz pierwszy i jednocześnie nagrodzona Państwową Nagrodą Literacką w 1935 roku. Co więcej doczekała się własnej ekranizacji – pierwszej w 1938 roku i drugiej w 1977 roku. Niewątpliwie jest to książka poruszająca istotne problemy ówczesnych ludzi. Początkowo miała nosić nazwę „Schematy”, lecz autorka odeszła od tego pomysłu na rzecz „Granicy”, bowiem słowo to lepiej określa bariery dzielące sfery w książce.
Lektura wpadła mi w ręce tradycyjnie przy omawianiu Dwudziestolecia Międzywojennego w szkole. Z góry założyłam, że książka Nałkowskiej słaba być nie może, ponieważ wcześniej przeczytałam „Medaliony” i byłam nimi zachwycona. I oczywiście nie zawiodłam się. Zaskoczył mnie styl w jakim została napisana, bowiem jest on retrospektywny, z perspektywy czasu. Powiem szczerze, że spodobała mi się taka forma powieści, ponieważ nie jest ona tak często spotykana. Zastosowanie inwersji czasowej powoduje, że odbiorca czytając, może zadawać sobie pytania i rozważać dlaczego jest takie zakończenie, co musiało się stać, że już na początku dowiadujemy się, że główny bohater umiera.
Sama książka opowiada o Zenonie Ziembiewiczu, jego karierze zawodowej i perypetiach miłosnych. Zofia Nałkowska pokazuje nam jak z każdą kartką powieści przekracza on kolejne granice. Najpierw pisze artykuły do „Niwy” lecz nie zgadza się z prezentowanym przez nią światopoglądem. Potrzebuje pieniędzy, więc idzie na kompromis i nie zważa na to czy będzie z takowymi poglądami utożsamiany. Później jednak przyjmuje awans i zostaje redaktorem naczelnym tego pisemka. Czy słusznie? I tak i nie. W międzyczasie zaobserwować możemy, że łamie granicę w zwi�

„Granica” Zofii Nałkowskiej – bohaterowiea) Zenon Ziembiewicz – główny bohater powieści, wokół którego toczy się cała akcja utworu. Syn Waleriana i Żanci Ziembiewiczów. Mieszkał w podupadłym majątku Tczewskich Boleborzy, którym zajmowali się jego rodzice. Studiował w Paryżu. Gdy był uczniem gimnazjum, udzielał korepetycji Elżbiecie Bieckiej, którą często odwiedzał w domu pani Kolichowskiej. Był bardzo zdolnym i pilnym uczniem. Aby móc kontynuować naukę, prosi matkę o pieniądze. Ta jednak odsyła go do Czechlińskiego, dla którego Zenon pisze artykuły do „Niwy”. Robi to wbrew sobie, bowiem ma inny światopogląd od tego, który prezentuje czasopismo. Zależy mu jednak na pieniądzach. W międzyczasie poznaje Justynę i romansuje z nią. Później jest redaktorem naczelnym „Niwy” i zostaje prezydentem miasta. Stara się pomóc mieszkańcom. Zdradza Elżbietę z Justyną, która później zachodzi z nim w ciążę, lecz dokonuje aborcji za ofiarowane jej przez Zenona pieniądze. Żeni się z Elżbietą i ma z nią dziecko. Bardzo ją kocha. Stara się nie być jak ojciec, lecz tak samo jak on zdradza żonę, popada w pijaństwo i lubi polować. Na końcu powieści zostaje oblany przez Justynę kwasem. Później popełnia samobójstwo.b) Elżbieta Biecka – nieszczęśliwa i zagubiona kobieta. Jej matka po wyjściu za mąż wyjeżdża do Szwajcarii i zostawia ją pod opieką ciotki, pani Kolichowskiej. Była zakochana w Zenonie Ziembiewiczu, później została jego żona i matką jego dziecka. Zostaje zraniona, bowiem mąż zdradza ją z Justyną. Podczas choroby ciotki zajmuje się kamienicą. Dowiedziawszy się, że Justyna jest w ciąży, stara się jej pomóc i załatwia jej pracę.c) Justyna Bogutówna – córka kucharki, nieznająca swojego ojca. Bardzo wrażliwa, delikatna i spokojna. Kochanka Zenona, z którym zachodzi w ciążę. Można przypuszczać, że prawdziwe go kochała. Po usunięciu ciąży dręczą ją wy

„Granica”- najważniejsze informacje
„Granica” jest powieścią napisaną przez Zofię Nałkowską w latach 1932-1935, w 1935 została również wydana. Spotkała się z ciepłym przyjęciem wśród czytelników i poszerzyła sławę i rozpoznawalność samej autorki. Czas akcji to lata 30 XX wieku, jednak należy pamiętać o czasie fabularnym. W utworze zastosowano inwersję czasową, z tego powodu ciężko określić jeden wspólny czas akcji dla wszystkich bohaterów, gdyż dla każdego z osobna czas jest kompletnie indywidualny. Dla przykładu czas dla Zenona płynie według jego awansu majątkowego, społecznego. Najważniejsze wydarzenia, takie jak studia, kariera, małżeństwo z Elżbietą, wyznaczają pewne ramy czasowe jego życia.
Główne miejsca akcji to kamienica Ciotki Elżbiety przy ulicy Staszica, później również prowincjonalne miasteczko, którego nazwa nie została nigdzie podana. Głównym bohaterem powieści jest Zenon Ziembiewicz. W dzieciństwie bardzo był zakochany w Elżbiecie Bieckiej. Wyjeżdża na studia do Paryża, po powrocie w rodzinnej miejscowości poznaje Justynę Bogutównę. Dochodzi między nimi do krótkiego romansu. Z

,,Granica”- geneza i gatunek

,,Granica” jest książka Zofii Nałkowskiej napisana w latach 1932-1935. Została wydana właśnie w roku 1935, sprawdzonym już przez wielu artystów sposobem, czyli najpierw wysyłana była do gazet i tak wydawana w odcinkach, dopiero później wychodziła wersja książkowa. Początkowo utwór ten miał nosić nazwę ,,Schematy” jednak Nałkowska w późniejszym czasie zrezygnowała z tego tytułu na rzecz właśnie ,,Granicy”. Sama autorka w momencie pisania powieści, miała już status znanej i cenionej autorki. Gdy wydawała powieść miała już ponad pięćdziesiąt lat, tak więc była już doświadczona przez życie, z bagażem doświadczeń i przeżyć. Utwór ten spotkał się z bardzo dobrym przyjęciem wśród czytelników. ,,Granica” tylko powiększyła jej sławę i zachęciła pisarkę do tworzenia kolejnych dzieł

,,Granica”- Czas i miejsce akcji

Czas akcji nie jest nigdzie podany bezpośrednio w książce, możemy się jednak domyślać, że są to czasy, w których żyła pisarka, czyli lata 30 XX wieku. Oprócz tego nie znajdziemy więcej informacji, za wyjątkiem pór roku, te są nam mniej więcej znane w danych wydarzeniach. Wiemy, że gdy Zenon chodził do gimnazjum, na świecie toczyła się pierwsza wojna światowa, natomiast gdy Zenon zaczyna studia w Paryżu mamy rok 1920, gdyż Polska walczy z bolszewikami. W utworze zastosowano inwersję czasową, z tego powodu ciężko określić jeden wspólny czas akcji dla wszystkich bohaterów, gdyż dla każdego z osobna czas jest kompletnie indywidualny. Dla przykładu czas dla Zenona płynie według jego awansu majątkowego, społecznego. Najważniejsze wydarzenia, takie jak studia, kariera, małżeństwo z Elżbietą, wyznaczają pewne ramy czasowe jego życia. Dla Justyny są to: czas służby u Tczewskich, przeprowadzka do Boleborzy, śmierć matki, przenosiny do miasta i strata przyjaciółki Jasi Gołębiewskiej.

Większość akcji rozgrywa się w małym prowincjona

Akcja powieści dzieje się w czasach współczesnych Zofii Nałkowskiej. Obejmuje ona kilkanaście lat z życia głównego bohatera. Są to prawdopodobnie lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku, na co wskazują opisane w książce wydarzenia tj. „Cud nad Wisłą” czy I Wojna Światowa. Akcja utworu rozpoczyna się od śmierci Zenona Ziembiewicza, a następnie dzięki zastosowanej inwersji czasowej autorka opisuje wydarzenia poprzedzające i wyjaśniające okoliczności tej tragedii. Zofia Nałkowska stosuje tzw. kompozycję klamrową, dzięki czemu książka zaczyna się i kończy tym samym. Dzięki temu wpisuje ją w ponadczasowy schemat. W powieści nie mamy dokładnie określonych dat. Na chronologię wydarzeń i umiejscowienie ich na osi czasu wpływ mają odpowiednie epizody np. dzieciństwo Zenona w Boleborzy, imieniny Pani Cecylii Kolichowskiej przypadające w list