Nie-boska komedia

Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński urodził się 19 lutego 1812 roku w obecnej stolicy Francji. Jest jednym z trzech polskich wieszczów – największych poetów w okresie polskiego romantyzmu. Zazwyczaj posługiwał się tylko ostatnim imieniem. Popularność przyniosły mu opowieści gotyckie.

Był potomkiem w magnackiej rodzinie Krasińskich. Ich herbem był Ślepowron. Ordynat opinogórski, syn generała Wincentego i księżniczki urodziwej Marii Radziwiłłówny. Przyszedł na świat w Paryżu, a dokładniej w domu zlokalizowanym przy Boulevard Montmartre 10. Ochrzczony został w parafialnym kościele Notre Dame de Lorette. Co ciekawe, do przyjęcia tego sakramentu trzymały go aż dwie pary: Piotr Krasiński wraz z księżną z Walewskich Jabłonowską oraz Ludwik Pac z Marią Walewską.

Uczył się w domu położonym w Warszawie i Opinogórze (wieś w województwie mazowieckim). Nauczycielami jego byli Piotr Chlebowski i pisarza Józef Korzeniowski. Następnie w Liceum Warszawskim. Później na wydziale prawa Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego aż do 1829 roku. Po tym ojciec wysłał go do Szwajcarii. Decyzja ta była spowodowana wyłamaniem się wraz z swoim kolegą – Leonem Łubieńskim, podczas patriotycznej demonstracji, która miała miejsce na pogrzebie prezesa Sądu Sejmowego Piotra Bielińskiego.

Podczas okresu mieszkania w Szwajcarii zapoznał się z myślą i literaturą europejskiego romantyzmu. Głównymi czynnikami mającymi wpływ na jego poglądy jak i całe późniejsze życie miał generał napoleoński – Wincenty Krasiński. Był on zwolennikiem tak zwanego ,,obozu klasyków’’ jak i lojalnym poddanym rosyjskiego cara. W 1822 zmarła matka Zygmunta. Pomimo buntowania się młodego człowieka, nie był on w stanie wyrwać się spod wpływu swojego ojca. Mężczyzna bowiem starał się ingerować w poglądy polityczna jak również życie osobiste. Przykładem tego było wymuszenie małżeństwa z Elizą z Branickich, kiedy serce poety należało do Delfiny Potockiej. Pisarz pod naciskami ze strony rodziciela nie brał udziału w powstaniu listopadowym i licznych demonstracjach patriotycznych. Został zmuszony do przerwania studiów. Wyjechał z ojczyzny. Było to spowodowane też przez zachowanie swojego ojca i chęć uwolnienia się od niego. Od tamtej pory przebywał za granicą, szczególnie we Włoszech, Francji i Niemczech.

W 1829 w Genewie (miasto położone w Szwajcarii) poznał i nawiązał przyjacielskie relacje z Henrykiem Reeve, który był anglikiem i Henrietą Villan, która była jego drugą miłością, po tej poprzedniej do kuzynki Amelii Załuskiej. W sierpniu kolejnego roku spotkał Adama Mickiewicza. R

,,Nie-boska komedia”- geneza utworu i gatunek

Na rękopisie ,,Nie-boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego widnieje napis: ,,Zaczęte w Wiedniu na wiosnę, skończone w Wenecji w jesieni 1833 r.” Książka została wydana anonimowo, dwa lata później, gdy autor miał dopiero 21 lat. Pierwotnie utwór miał nosić tytuł ,,Mąż”. Tytuł jest jawnym nawiązaniem do ,,Boskiej komedii” Dantego, co może sugerować, że według Zygmunta Krasińskiego działania ludzi w dziejach są ,,nie-boskie”. Druga popularna interpretacja mówi o tym, że wydarzenia w utworze dzieją się przeciwko Bogu(częściowe potwierdzenie tej tezy znajdujemy na końcu dramatu). Utwór ten zawiera ocenę powstania listopadowego, jednocześnie jest swego rodzaju usprawiedliwieniem, gdyż sam autor nie potrafił wziąć w nim udziału, gdyż ojciec poety jawnie je potępiał. Zryw narodowowyzwoleńczy został ukazany jako bunt przeciwko panujące

Akcja znanego dramatu pod tytułem ,,Nie-Boska komedia”, Bolesława Prusa, trwała zapewne kilkanaście lat i rozgrywała się w różnych miejscach. Autor nie dostosował się do zasady trójjedności. Stosuje się ją w tym rodzaju literackim. Polega na tym, iż w utworze czas akcji wynosi jeden dzień, odbywa się w jednym miejscu i zawiera jeden główny wątek.
Ciężko określić ścisły, dokładny czas w utworze. Bolesław Prus nie podał żadnej wzmianki, która mogłaby sugerować, w jakich latach rozgrywała się akcja dramatu. Możemy jednak domyślić jak długo trwają poszczególne części. Pierwsza z nich rozgrywała się mniej więcej przez jeden rok. Zaczęła się od zesłania przez Anioła Stróża kobiety dla głównego bohatera oraz ślubu Męża i Żony, a zakończyła się śmiercią cudownej, wiernej kobiety, Marii. W drugiej części przestawiono zdarzenia, które wydarzyły się ponad dziesięć lat po śmierci Żony. Szacuje się, iż obejmowała mniej więcej cztery lata, gdyż podczas innej sceny wspomniano, iż Orcio skończył już czternaście la

Hrabia Henryk, inaczej Mąż lub Pan Młody to główny bohater dramatu Zygmunta Krasińskiego. To arystokrata. Miał trzydzieści sześć lat. Wziął on ślub z Marią, cudowną kobietą, lecz jego uczucie po pewnym czasie wygasło. Urodziła mu ona syna, Orcia, który od dziecka miał problemy zdrowotne. Uważał się za poetę, lecz stanowiło to jego przekleństwo, dar szatański. Nie potrafił pisać prawdziwej poezji, nie dorósł do swojej misji.
Podczas akcji książki nastąpił wewnętrzny przełom. Po śmierci Żony, którą zostawił samą wraz z potomkiem, przyszedł ogromną zmianę. Postanowił jak najlepiej zaopiekować się synkiem. W trzeciej i czwartej części postrzegany go jako zupełnie innego człowieka. To przywódca obrońcy zamków.
Bohater czuł się bardzo samotny i niezrozumiały. Jego wewnętrzna rozterka pomiędzy ideami a własną słabością doprowadziły go do samobójstwa. Stanowiło to pokutę za smierć jego najbliższych, Marii i syna.
Pankracy także był ważnym bohaterem w dramacie, szczególnie w dwóch ostatnich częściach. Dominował nad pozostałymi ludźmi, gardził tymi, którymi rozkazywał. Twierdził, że chciał przeprowadzić nowy porządek na świecie. Pragnął stworzyć lepszą ludzkość. Rywalizował z Henrykiem, a ten uważał go za godnego przeciwnika. Nienawidził on również arystokratów. Rewolucja jego zwyciężyła, lecz on sam musiał zginąć.
Maria, czyli również Żona i Panna Młoda to bohaterka epizodyczna. Stanowiła przykład wiernej i oddanej swojemu mężczyźnie kobiety. Czuła się jednak niekochana. Wiedziała, że mężcz

We wprowadzeniu utworu autor przedstawia nam dwa rodzaje poetów: tych, którzy nie poświęcają się jej całkowicie i dzielą ją pomiędzy swoje życie, ich poezja zgubi i tych, którzy są jej całkowicie poświęceni i odrzucają życie ziemskie, oni będą szczęśliwi i będą przewodzić ludziom.
Dzieło rozpoczyna się wysłaniem przez Anioła Stróża do poety dobrej i skromnej żony, która urodzi mu dziecko. W odpowiedzi na to Chór Złych Duchów wysyła do niego dziewicę i sławę ( jako orła) oraz naturę (obraz Edenu), aby sprowadzić go na złą drogę.
W tym czasie we wsi, krążący nad kościołem w czasie ślubu poety Anioł Stróż, obiecuje Poecie, że jeśli dotrzyma ślubów, będzie jego przyjacielem.
Po zakończonym ślubie Poeta zostaje przez chwilę sam w kościele i stwierdza, że w Żonie znalazł wyśnioną kobietę.
Następnie odbywa się wesele świeżo upieczonych małżonków, Pan Młody (Hrabia Henryk) zachwyca się urodą tańczącej z nim Panny Młodej i prosi ją o jeszcze jeden taniec, aby móc dłużej zachwycać się jej pięknem.
W tym samym czasie nad ogrodem, a później cmentarzem przelatuje zjawa, która przebiera się w kwiaty i urodę zmarłych dziewic, aby móc uwieść Poetę. Małżonkowie śpią , a Mężowi śni się Dziewica, gdy gwałtownie się budzi, widzi leżącą obok Żonę i Dziewicę. Porównuje do siebie obie kobiety, a zjawa po chwili znika.
W tym samym momencie budzi się Żona i zmartwiona wyglądem Męża pyta go o samopoczucie. W odpowiedzi na to Hrabia Henryk pozostawia ją w łóżku, a sam wychodzi do ogrodu. Na zewnątrz uskarża się na swój nieszczęśliwy związek z niekochaną kobietą, w tym samym momencie pojawia się też Dziewica, której oddaje się Mąż. Rozmowę ze zjawą przerywają, dochodzące z pałacu wołania Żony, proszącej Męża o powrót.
Następna scena przedstawia salon, w którym w kącie stoi kołyska ze śpiącym synem Henryka. Żona podekscytowana zdaje Mężowi relacje z przygotowań do chrzcin dziecka i próbuje dowiedzieć się dlaczego ostatni ją ignoruje, jednak ten zbywa ją swoimi odpowiedziami.
Za oknami widać nadciągającą burzę, po chwili wnętrze wypełnia odgłos grzmotu, a w salonie pojawia się Dziewica. Widzi ją Mąż, ale też Żona, której ukazuje się ona w swej prawdziwej naturze, jako rozkładający się trup. Dziewica nakłania Męża do porzucenia rodziny i pójścia za nią, co ten, nie zważając na błagania Żony, chętnie czyni. Po odejściu Męża Żona mdleje.
Kolejna scena ukazuje chrzest chłopca, któremu ksiądz nadaje imiona Jerzy Stanisław. Podczas uroczystości nieobecny jest Mąż, o czym oraz niepokojącym zachowaniu Żony, plotkują zebrani goście. Kobieta w pewnym momencie podchodzi do kołyski Orcia i przeklina go, aby został poetą, za co pokocha go ojciec. Po tym jednak mdleje i zostaje wyniesiona z komnaty. W tym samym czasie Mąż ugania się za prowadzącą go po manowcach Dziewicą. W pewnym momencie zauważa jednak, że dzieli ich od siebie przepaść, a Dziewica ukazuje mu się pod postacią trupa i przypomina mu, że obiecywał za nią podążać. Od śmierci w przepaści ratuje Męża Anioł Stróż i każe wrócić mu do domu do ochrzczonego właśnie w tym momencie syna. Gdy Hrabia wraca do domu, dowiaduje się, że Marię odwieziono do domu dla obłąkanych, gdzie odwiedza ją, przedstawiając się Żonie Doktora, jako przyjaciel męża.
Maria rozpoznaje Henryka i oznajmia mu, że wymodliła sobie zostanie poetką, a taki sam los Bóg przygotuje również dla Orcia. Po chwili jednak kobieta umiera, co kończy część pierwszą utworu.
Część drugą rozpoczyna opis kilkuletniego Orcia, który zgodnie z przekleństwem matki jest poetą. Na cmentarzu ojciec modli się wraz z synem za duszę zmarłej dziesięć lat temu Marii, jednak Orcio poetyzuje słowa modlitwy, nie zważa przy tym na napomnienia ojca. Zwierza mu się też z tego, że matka często odwiedza go jako duch, na co zrozpaczony Henryk błaga Boga, aby nie odbierał mu, jak wcześniej żony, także syna.
Kolejna scena przedstawia rozmowę Męża z filozofem na temat, zmierzającego ku rewolucji, świata. Mąż w następnej ze scen stwierdza, że nie żywi już do nikogo żadnych uczuć. Jednak Anioł, który chce mu wskazać drogę zostaje zagłuszony przez szatana.
Następna scena przedstawia czternastoletniego Orcia, który choruje na oczy. Badający go lekarz mówi Henrykowi, że dzieck

Plan wydarzeń
1. Opisanie uczuć głównego bohatera, cierpienia, rozterki z powodu daru poetyckiego.
2. Wysłanie dla Henryka kobiety, Marii, przez Anioła Stróża.
3. Zesłanie Dziewicy przez Złe Duchy do uwiedzenia hrabiego.
4. Ślub Pana Młodego i Panny Młodej.
5. Objawienie się Dziewicy podczas snu Henryka.
6. Monolog wyrażający żal Męża przez ślub z niewłaściwą kobietą.
7. Narodziny Orcia, potomka Marii i Henryka.
8. Przygotowania do przyjęcia sakramentu chrztu świętego przez małego chłopca.
9. Wyznanie Marii o doskwierający jej uczuciu odrzucenia przez Henryka.
10. Niespodziewane odejście mężczyzny od rodziny i podążanie za tajemniczą Dziewicą.
11. Powrót Henryka do rodziny, domu.
12. Wizyta w domu dla obłąkanych u Żony.
13. Śmierć Marii.
14. Objawianie się Orciu zmarłej rodzicielki.
15. Przerażenie Henryka.
16. Choroba młodego chłopca, poważne problemy ze wzrokiem.
17. Bezradność najlepszych lekarzy.
18. Rozmowa pomiędzy Ojcem Chrzestnym a Lekarzem o chorym bohaterze.
19. Dziwne zachowanie Or

„Nie – Boska Komedia” powstała około 1833 roku, po raz pierwszy została wydana w 1835 roku. Jest to typowy dramat romantyczny. Posiada luźną kompozycję, nie została zachowana zasada trzech jedności. Sceny realistyczne przeplatają się z ze scenami fantastycznymi, wizyjnymi. Utwór dzieli się na dwie części. Pierwsza przedstawia historię rodziny Henryka, natomiast druga część poświęcona została rewolucji. Tytuł nawiązuje do „Boskiej komedii” Dantego. Głównym bohaterem jest Mąż, który jest typowym bohaterem romantycznym. Jest on zdolnym poetą, ma świadomość swojego talentu. Choć ma żonę, poszukuje kochanki idealnej. Ulega urokowi Dziewicy, która jest da niego uosobieniem Poezji. Jednocześnie jest ona wcieleniem zła. Henryk unieszczęśliwia swoich bliskich. Jego syn, Orcio, to dziecko wyjątkowo wrażliwe, potrafi tworzyć prawdziwe działa sztuki. Jednocześnie jest to dziecko, które egzystuje na pograniczy świata jawy i snu. W kolejnym akcie Henryk zostaje ukazany jako mężczyzna dojrzały, dla którego szczególnie ważne stały się kwestie społeczne. Walczy o wcielenie w życie swoich idei. Jest bohaterem zdecydowanym, broniącym swoich racji. Cierpi z powodu straty żony, choroby i śmierci syna. Sam także popełnia samobójstwo. Drugim ważnym bohaterem jest Pankracy. Jest on przywódca rewolucjonistów, człowiekiem, który wywodzi się z ludu, nie ma żadnych tradycji, nic nie wiadomo o jego przodkach. Jest to mężczyzna silny psychicznie, który ma duży wpływ na swoje otoczenie, cieszy się posłuchem wśród swoich towarzyszy. Jest to człowiek

„Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego powstała prawdopodobnie w 1833 roku. Utwór wydrukowano bezimiennie we Frankfurcie w 1835 roku. Ojciec Krasińskiego zakazał mu brać udział w powstaniu listopadowym. Był on słynnym arystokratą, lojalnym wobec cara. Autor śledził zrywy narodowowyzwoleńcze w latach trzydziestych XX wieku. To wszystko skłoniło autora do napisania dzieła, w którym zawarł wnioski z przeżytych doświadczeń.

„Nie-Boska komedia” jest dramatem romantycznym, ale także można określić ją jako dramat historiozoficzny lub metafizyczny.
Lektura składa się z czterech części. W dwóch pierwszych pokazany jest dramat rodzinny, tematem przewodnim jest rola poety i poezji. W dwóch pozostałych częściach występuje tematyka historiozoficzna. Charakterystyczny dla dramatu rom