Odprawa posłów greckich

Jan Kochanowski „Odprawa Posłów Greckich”- najważniejsze informacje
Akcja utworu dzieje się na kilka godzin przed wybuchem wojny trojańskiej, a czas, w jakim się rozgrywa akcja, nie przekracza dwunastu godzin. Posłowie greccy są goszczeni przez Trojańczyka Antenora. Naradzają się oni, co mają począć z przywiezioną przez Aleksandra Heleną ze Sparty. Na zebraniu rady jest także król Troi, Priam i jego syn – Aleksander (w utworze zwany także Parysem).
Aleksander chce, by Antenor wstawił się za decyzją pozostawienia Heleny w Troi, a jako argument przywołuje łączącą ich przyjaźń. Ten jednak ostro i negatywnie odpowiada na prośbę młodzieńca. Antenor chce, by oddano kobietę jej mężowi Menelaosowi, dzięki czemu uniknęliby wojny ze Spartanami. Denerwuje go, że Aleksander chce zjednać sobie poddanych upominkami. Aleksander mówi, że Helena jest podarunkiem od samej Afrodyty, a podarków od bogów nie należy odrzucać. Wszystko wskazuje na to, że Antenor wygrał dyskusję, gdy odzywa się Ikeaton i zaczyna zagrzewać do walki. By rozstrzygnąć spór, podzielili się na dwie grupy, chcąc stwierdzić, zwolenników czyjego

Odprawa Posłów Greckich – Jan Kochanowski – streszczenie krótkie
Tekst tragedii nie został wyraźnie podzielony przez autora. O rozpoczęciu się danego epeisodionu informują nas przypisy.
Prolog (rozpoczyna się wypowiedzią Antenora)
(Antenor)
Antenor mówi, że w Troi zagościli posłowie greccy. Żądają, aby Trojanie wydali im piękną Helenę, którą Aleksander (nazywany również Parysem) uprowadził ze Sparty. Mówi, że Aleksander złamał prawo gościnności, porywając żonę gospodarza i narażając tym samym Troję na wojnę ze Spartą. Antenora denerwuje również, że syn władcy Troi Priama, [Aleksander] próbuje zjednać sobie podwładnych upominkami i namówić, aby odwołali się za pozostawieniem Heleny w Troi i odesłaniem Greków z pustymi rękami.
Epeisodion I
(Aleksander, Antenor)
Aleksander mówi, że do swojej decyzji przekonał prawie wszystkich. Prosi o to również Antenora i jako argument przywołuje łączącą ich przyjaźń. Antenor jednak kategorycznie odmawia i mówi, że nad ich przyjaźń bardziej ceni sobie prawdę. Aleksander próbuje przekonać Antenora, ale ten pozostaje nieugięty. Aleksander ma żal do Antenora, bo ten nie chce mu pomóc.
Stasimon I
(Chorus)
Śpiewa o tym, że nie ma takich skarbów, za które młodzi by mogli nabyć rozum.
Epeisodion II
(Helena, Pani)
Helena wie, że jeżeli Grecy nie zabiorą jej ze sobą, Troi będzie grozić niebezpieczeństwo. Kocha Aleksandra, ale wie, że jeżeli zostanie w Troi, jej kochanek najprawdopodobniej zginie. Jest zła, bo bogowie obdarowali ją urodą, dziećmi i dobrą sławą, a ona zatraciła się w romansie i utraciła prawie wszystko. Helena bardzo boi się o dzieci, bo nawet nie wie, czy żyją. Boi się również o własne życie. Helena zna męża i wie, że chce ją odzyskać nie dlatego, że ją kocha, a żeby ją zabić. Zwierza się ze wszystkiego Pani, która jest jej opiekunką. Starsza kobieta mówi, że w życiu tak jest, że czasem się smucimy, a czasem jesteśmy weseli i tak już musi być. Helena uważa, że na świecie jest więcej zła niż dobra. Człowiek jest śmiertelny a przeciw niemu jest jeszcze postawione tyle chorób.
Stasimon II
(Chorus)
W tym stasimonie jest mowa o władcach, którzy władają państwami i mają w ręku ludzką sprawiedliwość. Wszyscy ci władcy mają jednak nad sobą Pana Boga, który może zniszczyć najpotężniejsze cesarstwo, bo j

Właściwy tekst tragedii poprzedza list Kochanowskiego napisany do Zamoyskiego. Poeta pisze w nim o szczegółach dotyczących wystawienia „Odprawy…” oraz o jednym z jej fragmentów.
Tekst tragedii nie jest wyraźnie podzielony.
W Utworze Kochanowskiego występują:
Antenor
Aleksander, nazywany również Parysem
Helena
Pani Stara
Poseł Ikeaton
Ulisses
Menelaos
Priamus, król trojański
Kasandra, córka Priama
Rotmistrz
Więzień
Chorus z Panien Trojańskich
Prolog
Trojańczyk Antenor mówi do siebie, że są u nich w Troi posłowie greccy i domagają się oni wydania im pięknej Heleny, żony Menelaosa, króla Sparty, którą Aleksander, syn Priama, króla Troi uprowadził i przywiózł ze sobą. Antenor potępia zachowanie Aleksandra i nazywa go nieprawym. Antenor ma być jednym z uczestników rady. Wojownik uważa, że jeżeli oddadzą posłom piękną Helenę, ci odejdą w pokoju i nie będzie Troi zagrażać wojna. Antenor jest również niezadowolony z zachowania Aleksandra, który próbuje zjednać sobie podwładnych upominkami i przekonać ich, aby wstawili się za decyzją pozostawienia Heleny w Troi. Antenor nie ma zamiaru przyjmować upominków od Aleksandra.
Epeisodion I
Na scenie pojawia się Aleksander. Mówi, że już niemal wszyscy obiecali poprzeć jego decyzję. Prosi o również Antenora, aby wstawił się za nim na radzie, jednak Antenor stanowczo i definitywnie odmawia. Aleksander mówi, że piękne ma sumienie ten, kto służy przyjacielowi, na co Antenor odpowiada, że jeszcze piękniejsze ma ten, co służy prawdzie. Antenor radzi mu, aby pomyślał o dobru ojczyzny, a nie tylko o swoich zachciankach. Aleksander jednak ciągnie swoje i jako argument uniemożliwiający Antenorowi odmowę przywołuje łączącą ich przyjaźń. Antenor mówi, że od wierności przyjaźni bardziej ceni sobie wierność prawdzie, sprawiedliwości i ojczyźnie. Aleksander jest niezadowolony z faktu, że przyjaciel nie ma zamiaru go poprzeć. Jednak dalej próbuje go przekonać. Aleksander sądzi, że Antenor jest przychylny posłom greckim, bo hojniej go obdarowali, a jego podarków [Aleksandra] nie ma zamiaru przyjmować, bo są za ubogie. Antenor zaprzecza tym słowom i mówi, że posłowie u niego goszczą, ponieważ drzwi jego domu są otwarte dla prawdy i wszystkich sprawiedliwych.
Stasimon I
Chorus śpiewa o tym, że młodzi za żadne kosztowności nie kupią rozumu. Za dużo na świecie jest trosk, aby Aleksander i Helena mogli trwać w związku, nie krzywdząc przy tym nikogo. Jednak Aleksander nie zważa na konsekwencje i traci dobre imię, majątek, zdrowie i skazuje ojczyznę na tragedię. Chorus widzi Helenę, która zaniepokojona czeka na koniec narady i na wnioski końcowe.
Epeisodion II
Piękna Helena rozmawia ze swoją opiekunką, Panią Starą. Helena mówi, że Aleksander długo nie mógł się nią cieszyć, bo zapewne wróci z mężem do Sparty. Porównuje kochanka do wilka, który rozbił stado i porwał owcę [Helenę], a Greków porównuje do pasterzy, którzy gonią wilka z psami i próbują go dopaść. Helena boi się, że jej powrót do Sparty nie będzie przyjemny. Że mąż zakuje ją w łańcuchy za szyję gdzieś z tyłu statku. Uważa, że Menelaos nie pragnie jej odzyskać, bo ją kocha, a żeby ją zabić za zdradę i ucieczkę. Helena jest zła na siebie, bo miała, dostała od Boga dobrą sławę, dobre pochodzenie, majątek i dzieci, a teraz wszystko to utraciła. Helena nie wie nawet, czy jej dzieci żyją i bardzo się o nie martwi. Helena twierdzi, że niewiele różni się od zwykłej niewolnicy. Pani Stara, opiekunka pięknej Heleny prosi, aby kobieta się tak nie zamartwiała. Mówi, że taki jest porządek świata, że raz jest nam smutno, a raz wesoło. Wszystko jest zależne od Boga. Helena narzeka, że człowiek w życiu doświadczy więcej złego niż dobrego, że życie człowieka jest nieszczęśliwe i że musi on borykać się z wieloma przeciwnościami losu. Helena twierdzi, że człowiek może urodzić się w tylko jeden sposób, a zginąć można na tak wiele różnych. Człowiek jest śmiertelny, skazany na śmierć, a i tak jest na niego zsyłanych tak wiele chorób i klęsk. A wszystkim włada fortuna, majątek i dobra materialne. Jej opiekunka, Pani Stara twierdzi, że człowiek musi zaznać w życiu cierpienia, by mógł docenić szczęście.
Stasimon II
Chorus śpiewa o władcach i głowach państw oraz miast. Śpiewa, że zajmują boskie miejsce na ziemi i ponad swoje sprawy i dobra powinni stawiać sprawy i dobro swoich poddanych. I mimo tego, że są władcami i mają pod swoim panowaniem setki, a nawet tysiące ludzi, to i tak mają nad sobą Pana, któremu muszą być posłuszni. Chorus śpiewa, że Pan nie przyjmuje darów ani nie zwraca uwagi na to, czy ktoś jest chłopem, czy szlachtą i wszystkich sądzi sprawiedliwie. Śpiewa również, że to błędy i grzechy władców zgubiły nawet największe i najsilniejsze mocarstwa.
Epeisodion III
Do pięknej Heleny i Pani Starej przychodzi poseł i relacjonuje przebieg odprawy, podczas której posłowie decydowali o dalszych losach pięknej Heleny. Mówi, że Helena zostaje w Troi. Helena, chcąc potwierdzić wiarygodność tejże informacji pyta Posła, czy zasłyszał to od kogoś, czy sam był w radzie. Ten odpowiada, że był tam osobiście. Aleksander nakazał mu, aby udał się do Heleny i wszystko jej opowiedział. Poseł począł opowiadać.
Radę rozpoczął króla Troi Priam. Mówił, że nigdy nie raczył nic czynić bez rady połów. Jako ojciec, ma na względzie dobro syna i zależy mu na jego szczęściu, jednak o wiele ważniejszy jest dla niego los ojczyzny. Poprosił posłów o radę. Głównym pytaniem jest: „wydać czy nie wydać Heleny Grekom?” Aleksander wstał i zaczął argumentować, dlaczego nie powinni odsyłać Heleny. Mówi, że do tej pory nie interesował się związkami, a raczej polowaniami na zwierzynę, prędkie jelenie i dzikie świnie. Nie myślał wtedy nawet o pięknej Helenie. Mówi, że Helena jest darem od bogini Wenus, a podarków od bogów nie powinno się odrzucać. Przyjął go wdzięcznie. Mówi, że jeżeli on winny jest im oddać piękną Helenę, tak oni winni są im oddać Medeę – Trojankę, którą Grecy przed laty uwięzili. Aleksander mówi ojcu, że jeżeli ma zamiar wydać jego żonę Grekom, to i jego [Aleksandra] ma wydać, aby ten odpokutował. Mówi również o wszystkich krzywdach, jakich d

„Odprawa Posłów Greckich” jest tragedią renesansową napisaną przez Jana Kochanowskiego, która zapisała się w historii literatury jako pierwszy dramat sceniczny napisany w języku polskim. Jego prapremiera miała miejsce 12 stycznia 1578 roku, zdecydowanie zatem nie w starożytności, ale został napisany właśnie w starożytnym stylu, Kochanowski bowiem odwołuje się w nim do tradycji antycznej. Przedstawia fragment skomplikowanej opowieści zaklętej w tradycji, poprzedzającej wybuch wojny trojańskiej, a konkretnie fragment, w którym Trojanie decydują by nie oddawać Heleny jej mężowi, Menelaosowi. Jak to się stało, że Helena, dawniej tak bardzo zakochana w Menelaosie uciekła z Parysem?

Zaczęło się od tego, że Eris, bogini niezgody nie została zaproszona na wesele (co nie jest szczególnie zadziwiające, ponieważ kto zaprasza kłótnię na wesele?). Normalnym jest też, że Eris była z tego faktu bardzo niezadowolona. Postanowiła więc zepsuć wesele przeistaczając je w wielką bitwę. A że do wywoływania kłótni od zawsze miała talent, to wymyśliła zemstę doskonałą. Wystarczyło, że wrzuciła złote jabłko z napisem „dla najpiękniejszej”. Oczywiście w jednej chwili większość bogiń absolutnie straciła zainteresowanie ucztą, tańcami i muzyką na rzecz usiłowania zdobycia jabłka. Wkrótce doszło do rękoczynów. Problem został tylko częściowo rozwiązany przez wyłonienie trzech bogiń: Atenę, Afrodytę i Herę. Aby zakończyć ten spór raz na zawszę poproszono Parysa (nazywanego w dramacie Aleksandrem) o rozsądzenie bogiń. Oczywiście każda bardzo chciała wygrać, więc każda obiecała mu szczególny dar, który dostanie jeśli tylko ją wybierze. Najbardziej atrakcyjną ofertę złożyła mu Afrodyta obiecując najpiękniejszą dziewczynę tego świata za żonę, i to właśnie ona dostała tytuł najpiękniejszej bogini. Ową wielce urodziwą kobietą była zaś Helena, która zakochała się w Parysie z „lekką” pomocą Afrodyty.

Akcja dramatu rozpoczyna się w momencie, kiedy do Troi przybywają posłowie od Menelaosa, który był bardzo niezadowolony z „uprowadzenia” jego żony (w końcu a) była najpiękniejszą kobietą na ziemi, b) naprawdę ją kochał). Posłowie niosą ze sobą ultimatum: albo Trojanie oddadzą Helenę, albo już niedługo będą mieli wojnę z całą Helladą. Widzimy następnie jak Aleksander (Parys) próbuje przekonać Antenora do swojego zdania (że nie powinni oddawać kobiety Grekom, że jest to zemsta za to, co zrobił Herakles [uciekł z ich księżniczką]), ale ten odrzuca je jako złe dla ojczyzny. Po tym następuje scena, w której posłaniec (wewnętrzy, nie od Greków) opisuje Helenie przebieg spotkania (zadziwiające jest to, że słowo w słowo powtarza wszystkie długie przemowy), na którym ustalono, że nie oddadzą Heleny, dopóki Grecy nie odpokutują winy Heraklesa (która nawiasem mówiąc, była wywołana niedotrzymaniem umowy przez ojca porwanej, ale to zostało zapomniane).

Interesujące je

Prolog
Antenor wygłasza monolog, który wprowadza nas w temat powieści. Mówi, że do Troi przybyli greccy posłowie, którzy żądają wydania im Heleny – żony króla Sparty Menelaosa, którą porwał Aleksander (zwany też Parysem, syn króla Troi – Priama). Jeśli oddadzą Helenę grekom, będą mogli dalej żyć w pokoju, jeśli nie, dojdzie do wojny. Antenor krytykuje zachowanie Aleksandra, który próbuje zjednać sobie ludzi przekupując ich pieniędzmi. Antenor nie uległ jednak jego prośbom, jest sprawiedliwy i ma swoje zasady, których nie złamie. Zamierza działać dla dobra państwa.
Epeisodion I
Rozmowa Aleksandra z Antenorem:
Aleksander prosi, aby przyjaciel poparł go w sprawie Heleny. Król nie zamierza oddawać jej Grekom. Antenor odpowiada, że nie poprze go, pragnie dobra państwa, prawdy i sprawiedliwości, te wartości są dla niego ważniejsze, niż miłość przyjaciela. Aleksander powołuje się na ich przyjaźń, skoro są przyjaciółmi, to – według niego – Antenor powinien stać po jego stronie. Następuje wymiana zdań między mężczyznami, jednak Antenor nie ulega prośbom, Aleksander cały czas obstaje przy swoim.
Stasimon I (pieśń chóru)
Chór w tej pieśni mówi o nierozwadze młodych ludzi, nie ma nic, co mogłoby sprawić, że byliby oni mądrzejsi, ponieważ mają przed sobą całe życie, podczas którego zdobędą doświadczenia i będą stawać się coraz mądrzejsi. Kiedy są młodzi oddają się swoim pragnieniom i przez to zapominają o tym, co jest naprawdę ważne, między innymi o dobru ojczyzny.
Epeisodion II
Widzimy tutaj rozmowę Heleny z Panią Starą. Helena zastanawia się, co będzie, jeśli zdecydują oddać ją grekom. Obawia się, że jej mąż – Menelaos będzie ją źle traktował przez tę „zdradę”, nie będzie w stanie spojrzeć mu w oczy po tym wszystkim. Żałuje, że Aleksander ją porwał. Miała dzieci, kochającego męża i w jednym momencie to wszystko straciła. Teraz czuje się jak niewolnica. Rozmówczyni Heleny stara się ją pocieszyć, mówi, że w życiu zawsze raz odczuwa się smutek, raz radość, nic nie jest stałe i niczego nie możemy być pewni, wszystko dzieje się z woli Boga. Helena uważa jednak, że w życiu jest więcej złych momentów, niż dobrych, zaczyna rozpaczliwie wyliczać niepowodzenia, jakie mogą spotkać człowieka, jej opiekunka próbuje przekonać ją, że tych złych chwil jest więcej, abyśmy bardziej docenili te dobre.
Stasimon II
Pieśń chóru stanowi osobny utwór w zbiorze pieśni Jana Kochanowskiego (Wy, którzy Pospolitą Rzeczą władacie). Podmiot liryczny zwraca się do rządzących, którzy – według niego – powinni kierować się przede wszystkim dobrem państwa, być tym samym sprawiedliwi i odpowiedzialni. Samolubność władców już nie raz doprowadziła do zguby wielu państw i miast.
Epeisodion III
Poseł, który brał udział w radzie przynosi Helenie – według niego – dobrą nowinę. Podjęto decyzję, że kobieta zostaje u Aleksandra. Poseł zdaje szczegółową relację z przebiegu obrad. Jako pierwszy głos zabrał Priam, król Troi. Mówił, że zależy mu na szczęściu syna, ale ważniejsze jest dla niego dobro państwa, jednak pragnie wysłuchać innych członków biorących udział w obradach. Następnie przemówił Aleksander. Przypomniał zebranym swoją historię. Pasł kiedyś świnie i spał w ubogiej chacie, aż pewnego dnia Hera, Afrodyta i Wenus wzięły go na sędziego, miał zdecydować, która z nich otrzyma jabłko, które miało należeć do najpiękniejszej. Każda z kobiet obiecała mu dary w zamian za wybranie jej. Hera obiecała, że uczyni go potężnym władcą, Atena powiedziała, że uczyni go najmądrzejszym człowiekiem na świecie, Afrodyta zaś chciała podarować mu najpiękniejszą kobietę na świecie. Parys oddał jabłko Afrodycie, a ta ofiarowała mu Helenę, a przecież nie wypada nie przyjąć daru od bogini. Aleksander przywołuje też krzywdy wyrządzone Trojańczykom przez greków takie, jak porwanie jego ciotki Medei i jej brata oraz szkody i krzywdy wyrządzone przez Greków podczas wielu najazdów. Po Parysie głos zabrał Antenor, który jest przeciwnego zdania, niż jego

1. Rozpoczęcie utworu listem Kochanowskiego skierowanym do Zamoyskiego z wyrażaniem wielkich chęci, aby utwór był jak najszybciej opublikowany.

2. prolog: Monolog Antenora wygłoszony na placu w Troi w obecności chóru, informujący o porwaniu pięknej Heleny przez Aleksandra.

3. EPEISODION I: Rozmowa Antenora i Aleksandra. Książę próbuje przekonać Antenora do swoich racji, aby zyskać poparcie z jego strony i zachować Helenę przy sobie. Argumentuje swoją wypowiedź przyjaźnią łączącą bohaterów. Antenor zostaje przy swoim stanowisku.

4. STASIMON I: Pieśń chóru i poruszona w niej temat namiętności.

5. EPEISODION II: Rozmowa Heleny z Panią Starą, jej opiekunką. Wyznanie Heleny dotyczące żałowania za zdradę swojego męża. Obawa przed odbiciem Menelaosa i karą z jego strony. Prośba Pani Starej do o powierzenie się Bogu.

6. STASIMON II: Pieśń chóru dotycząca roli władzy w państwie.

7. EPEISODION III: Pojawienie się posła u Heleny informującego kobietę, że nie zostanie wydana Grekom. Opowieść o wydarzeniach, jakie m

Temat: Czy prawdziwa miłość do drugiej osoby może rzeczywiście przezwyciężyć wszystkie przeciwności losu?
Miłość jest to bardzo specyficzne uczucie. Od niepamiętnych czasów jest ono niezwykle istotne w życiu każdego człowieka. Jest cnotą, którą nam ofiarował sam Bóg. Często możemy spotkać się z tym motywem w literaturze lub w filmach. Jest to uniwersalny temat i można go przedstawić na wiele różnych sposobów. Już od najmłodszych lat staramy się znaleźć swoją drugą połowę, z którą spędzimy resztę życia. Kogoś, kto pocieszy, ale i wysłucha. Czasem zastanawiamy się, czy dana relacja to tylko zauroczenie, czy może już wielka miłość. Często nie rozróżniamy tych pojęć i błędnie nazywamy swoje emocje. Spodoba nam się ktoś i od razu stwierdzamy, iż to ten jedyny/ta jedyna. Jednak – mimo wszystko – jest w tym coś pięknego. Nigdy nie wiemy, kiedy zwykła relacja zmieni się w coś więcej. Często uczucie to łamie nam serca i doprowadza do ogromnej rozpaczy. Jednak czy życie bez miłości byłoby takie niezwykłe? Czy warto się poddawać, gdy na drodze do miłości pojawią się przeszkody? Według mnie należy walczyć o miłość, ponieważ prawdziwa miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystkie przeciwności losu.Jako pierwszy utwór można podać niewątpliwie słynnego „Romea i Julię’’. Ten dramat napisany przez Williama Szekspira jest bardzo znany. Tytułowa para została rozdzielona przez przeciwności losu – rodzice dziewczyny, a dokładniej jej ojciec, miał wobec niej inne plany i pragnął wydać ją za bardzo bogatego mężczyznę. Nie akceptował jej wyboru. Zakochani nie byli w stanie żyć w odosobnieniu. Dziewczyna zaczęła nawet obmyślać, jak by tu na nowo połączyć się z ukochanym. Wierzyła, podobnie jak jej ukochany, iż ich wspólna przyszłość jest jak najbardziej realna. Wystarczy tylko w nią wierzyć i uparcie dążyć do wymarzonego celu. Niestety, młodzi ludzie ponieśli śmierć, ale można wierzyć w to, że połączyli się w życiu wiecznym. To tylko dowodzi stwierdzeniu, że miłość przezwycięża przeciwności losu.
Innym przykładem utworu poruszającego tematykę miłosną może być „Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego. Akcja utworu rozgrywa się w starożytności. Parys, królewicz t

„Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego – charakterystyka bohaterów1) Król Priam – jest postacią dość kontrowersyjną. Nie ma w nim majestatu ani zdecydowania, które powinny charakteryzować przywódcę państwa. W dramatycznej sytuacji nie wyraża swej opinii, ale zdaje się całkowicie na członków rady, zrzucając tym samym na nich całą obowiązek podjęcia decyzji. Unikając samodzielnego podjęcia decyzji, zarazem ucieka od odpowiedzialności. Gdy rada podjęła za niego decyzję, zgodził się na nią, nie oponował i nie wziął pod uwagę konsekwencji takiego stanowiska. Jest słaby, chwiejny, niezdecydowany, wprost ucieka przed dokonywaniem trudnych wyborów, godząc się z ustaleniami doradców. Kwestię spodziewanego ataku Greków traktuje lekko, nie robi planów obronnych, licząc, że wszystko się jakoś ułoży, a z ostrzeżeń Antenora drwi. Podobnie traktuje przepowiednie Kasandry, a przecież znał treść niepokojącego snu swej żony – Hekuby. Ostatecznie ustalenia dotyczące obrony ma podjąć rada. Nie próbuje uprzedzać wydarzeń czy przygotowywać planów, które byłyby następnie rozważane przez posłów. Wyraźnie nie radzi sobie z pełnieniem swojej funkcji. Nie umie też znaleźć się w sytuacji władcy państwa o systemie parlamentarnym, który to system wymagająca negocjacji, dyskusji i dochodzenia do kompromisów.. 2) Parys (Aleksander)- jest doskonale zorientowany w wadach parlamentaryzmu. Jest on cyniczny i bezwzględny w kwestii dbania o swoje egoistyczne interesy. Chce wygrać, a więc nie waha się przed posłużeniem się przekupstwem, pochlebstwem, groźbą i szantażem. Umiejętnie zdobywa zwolenników, tworzy klikę, liczy głosy. Nie rozumie, że ktoś może kierować się dobrem i sprawiedliwością. Jest zepsuty i innych sądzi według siebie, a więc gdy Antenor odmawia mu poparcia, posądza go o to, że większą łapówkę dostał od Greków. Kochanowski pozbawia go nawet takiej zalety, jaką byłaby miłość do Heleny, która to miłość była sprzeczna z poczuciem obowiązku wobec ojczyzny. Dla Aleksandra Helena jest łupem, cenną zdobyczą – o uczuciach nie ma mowy. Jedynym jego ludzkim rysem wydaje się to, iż zawiadomił przez Posła Helenę o wyniku obrad. Sterując obradami i manipulując głosami posłów, wykazał się zręcznością i przebiegłością.3) Antenor – jest pozytywnym bohaterem dramatu. Charakteryzują go: polityczna mądrość, szlachetność i bezinteresowność. Szacunek dla obiektywnej prawdy i sprawiedliwości każe mu potępić czyn

„Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego – charakterystykaInformacje o utworzeKsiążka pt. „Odprawa posłów greckich” została napisana przez Jana Kochanowskiego w latach 1564-1577. Jest to dramat renesansowy o tematyce mitycznej. Był przeznaczony do wystawiania na scenie. Pierwszy spektakl miał miejsce 12 stycznia 1578 roku w Jazdowie pod Warszawą podczas ślubu Jana Zamoyskiego (bliskiego przyjaciela Kochanowskiego, podkanclerzego koronnego) oraz Krystyny Radziwiłłówny. Oprócz tego na widowni zasiadł także sam król Polski Stefan Batory i jego żona Anna Jagiellonka. Pierwsze wydanie książkowe pojawiło się 1577 roku, w Warszawie. Utwór wydał Mikołaj Szarffenberger. Utwór Kochanowskiego jest pierwszym polskim nowożytnym dramatem, który jest próbą realizacji założeń związanych z antyczną tradycją tragediopisarską. Połączono tu tradycje greckie z rzymskimi. Autor podkreślał je, wykazując się wiedzą na temat gatunku oraz próbą utworzenia jego narodowego ekwiwalentu (równowartości). Budowa tego dramatu jest dość regularna, pojawiają się jedynie odstępstwa w niektórych miejscach (m.in. objętość tekstu).Utwór Kochanowskiego ma za zadanie przekazanie czytelnikowi wagi spraw państwowych oraz podejmowania decyzji dotyczących kraju. W tle natomiast rozgrywa się akcja dotycząca wysłania greckiego poselstwa do Troi, w sprawie Heleny, która została rzekomo porwana. Wydarzenia te mają miejsce dzień przed wojną trojańską.Najważniejsze informacje:- Autor: Jan Kochanowski.
– Rodzaj literacki: dramat.
– Gatunek literacki: tragedia na wzór antyczny.
– Bohaterowie: Parys (Aleksander), Antenor, Helena, Priam, Iketaon, Kasandra, Ulisses, Menelaos, Pani Stara, Poseł, Rotmistrz, Więzień, Chór panien trojańskich.
– Powstanie utworu: przełom lat 60. i 70. XVI wieku.
– Czas akcji: dzień przed wojną trojańską XIII/XII w. p.n.e. 
– Miejsce akcji: Troja; przed pałacem królewskim.Charakterystyka bohaterówW rozprawie bierze udział praktycznie cały naród Troi, a także żołnierze greccy. Jednakże najważniejszymi postaciami w tekście Kochanowskiego są:a) postacie pierwszoplanowe:- Parys (Aleksander) – jest jednym z głównych bohaterów utworu. Przyczynił się do powstania trojańsko-greckiego sporu. Z powodu swojej zachłanności, głupoty, ślepej miłości i nieodpowiedzialności doprowadził do starcia obu krajów. Przyczyną tego wszystkiego było porwanie przez niego Heleny – żony Menelaosa, przywódcy Greków. W całym utworze Parys kieruje się samolubstwem, nierozwagą i emocjami. Nie zważa na innych i myśli tylko o sobie. Jest chciwy i zachłanny. Myśli, że Helena jest jego prezentem od bogini Afrodyty i nikomu innemu nie jest przeznaczona. Wiele raz