Kot w Butach - Bohaterowie

„Kot w butach”, a właściwie „Imć Kot, czyli Kot w butach” to krótka baśń napisana przez Charles’a Perraulta. Czas jej wydania jest bardzo odległy, gdyż datuje się na 1697 rok, kiedy wraz z innymi utworami ukazała się w zbiorze opowiadań pod tytułem „Bajki Babci Gąski”. W baśni nie ma zbyt rozległego wachlarza bohaterów, jednakże postać tytułowego Kota jest bardzo znana i jakże charakterystyczna. Wpisała się też w naszą kulturę jako symbol sprytu.
Kot – pozornie zwykły zwierzak o szarym umaszczeniu, który lubi łapać myszy w młynie. Najmłodszy z synów młynarza dostał go w spadku, co bardzo chłopaka zasmuciło, gdyż doszedł do wniosku, że Kot nie pomoże mu się utrzymać. Młodzieniec rozważa nawet, aby go zjeść! Wtedy ujawniają się magiczne zdolności zwierzaka, którzy przemawia ludzkim głosem. Kot prosi o uszycie dla niego pary czerwonych butów z ostrogami oraz worka, które mają pomóc spełnić mu początkową fazę planu. Młody młynarczyk spełnia jego prośbę i od tej pory Kot przechodzi jakby transformację. Ubiera buty i przyjmuje wyprostowaną postawę – jak człowiek. Chodzi dumny, machając energicznie ogonem. Potrafi dobrze się wysławiać, zna ludzkie obyczaje i maniery, urzeka nawet monarchę, przed którego obliczem stanął. Dlaczego buty? – ktoś mógłby zapytać. Otóż, dawniej obuwie było symbolem statusu społecznego, a bose stopy symbolem ubóstwa. Kot, przyodziewając czerwone trzewiki, automatycznie staje wyżej w hierarchii. Nie jest już zwykłym zwierzakiem ganiającym za gryzoniami, przewyższa inteligencją nawet swego właściciela. Kot jest bardzo sprytny, przebiegły, pomysłowy i pewny siebie. Układa misterny plan, którego realizacji natychmiast się podejmuje. Cechuje go także odwaga. Samotnie idzie do zamku wilkołaka, nie czując strachu przed stworem. Kot mówi innym to, co chcą usłyszeć. Wykorzystuje czyjeś słabości i przywary do swych celów. Oznacza to przenikliwość, umiejętność szybkiej oceny osobowości potencjalnego przeciwnika i logikę myślenia. Zdaje się, że każdy element planu Kota jest z góry skrupulatnie przemyślany. Nie omieszka posunąć się do kłamstwa czy oszustwa – potrafi wymyślać ekspresowo przeróżne sytuacje i mrzonki. Czy Kot jest lojalny? Trudno powiedzieć. Z jednej strony skutecznie pomaga swemu właścicielowi w osiągnięciu majątku, z drugiej być może, przerażony wizją trafienia na talerz, tylko ratuje własną skórę. Kot jest wielkim optymistą. Zakłada zwycięstwo i nie przejmuje się konsekwencjami. Postać Kota w butach to alegoria otwartości na świat i wiary w to, że można osiągnąć wszystko, nawet „idąc po trupach” do celu. Bezkompromisowy, sprytny, inteligentny. Te trzy przymiotniki doskonale opisują jego charakter.
Szaraban – Kot nazwał tak swojego pana. Nie znamy prawdziwego imienia najmłodszego z synów młynarza. Jest bardzo przystojny (spodobał się córce króla). Cechuje go skromność, małomówność i bierność w działaniu. Zdaje się na los, nie podejmując samodzielnie żadnych działań. Nie wnika w plany Kota i ich konsekwencje, nie neguje oszustw i kłamstw, poddaje się wszystkiemu, co się wokół niego dzieje, nie wyrażając własnego zdania. Młodzieniec jest zamknięty w sobie, czuje się pokrzywdzony przez los (dostając w spadku kota od ojca), zdaje się być zupełnym przeciwieństwem zwierzaka.
Król – dumny i zapatrzony w siebie monarcha. Łatwowierny i naiwny, przyjmuje wszystkie kłamstwa Kota jako pewnik, nie weryfikując ich autentyczności. Lubi bogactwo i złoto. Majątek Szarabana bardzo mu imponuje, niemal zaślepiając logiczne myślenie. Bez zastanowienie wydaje swą ukochaną córkę za nowo poznanego markiza (syna młynarza).
Córka króla – młoda dziewczyna o wstydliwym usposobieniu. Nie do końca wiadomo, czy istotnie spodobał jej się Szaraban, którego po raz pierwszy ujrzała w dostojnych szatach. Poniekąd ją również zaślepiło jego bogactwo. Przekonuje ojca, że znalazła swą prawdziwą miłość.
Wilkołak – bardzo zamożny stwór posiadający liczne majątki ziemskie, dobra naturalne i ogromny zamek. Dumny, zarozumiały przekonany o swej wspaniałości. Groźny, za sprawą umiejętności zmieniania się w dowolne zwierzę. Potężny, ale też niezbyt inteligentny. Aby nie stracić swego posłuchu, nie przewiduje planu Kota i zmienia się w mysz, którą zwierz błyskawicznie zjada. Gubi go jego własne ego, a potęga i bogactwo znikają w mgnieniu oka. Wilkołak to symbol ulotności tego, co ważne i, zdawałoby się, stateczne.
Bohaterowie epizodyczni – chłopi pracujący w polu, którzy ze strachem przed groźbą Kota, zgadzają się pokornie na kłamstwo. Dwaj bracia Szarabana: najstarszy otrzymał młyn, a środkowy osła. Dość bierni, nie oferują najmłodszemu bratu pomocy.