Opowieści z Narnii – Książę Kaspian - Problematyka

„Książę Kaspian” to drugi tom cyklu „Opowieści z Narnii”, autorstwa C.S Lewisa. Książka została wydana w 1951 roku. Znane z pierwszego tomu rodzeństwo – Piotr, Edmund, Zuzanna i Łucja – ponownie trafiają do Narnii, gdzie muszą się zmierzyć z niespotykanymi dotąd problemami. Ruszają na pomoc tytułowemu Kaspianowi, który utracił prawo do swego tronu.
Kiedy rodzeństwo Pevensie trafia po raz drugi do Narnii, okazuje się, że upłynęło ponad tysiąc lat. Wszyscy ich przyjaciele już nie żyją, zamek Ker-Paravel jest ruiną, a kraina jaką znali, diametralnie się zmieniła. Nie ma już mówiących, narnijskich zwierząt, magicznych istot, szepczących drzew. Na tronie zasiada uzurpator Miraz, wuj młodego Kaspiana, który planuje się go pozbyć. Chłopiec dorastał w cieniu legend i opowieści o dawanej Narnii, pełnej cudów i wspaniałości. Jakież jest jego zdziwienie, kiedy odkrywa, że wszystko, co brał za zwykłe bajki, okazuje się być prawdą.
Główną problematyką książki jest historia w cieniu teraźniejszości. Przez lata wszelkie opowieści o narnijskich królach, bohaterach i mówiących zwierzętach były umniejszane, zakłamywane, aż w końcu uznano je za mrzonki. Robiono wszystko, aby ludzie zapomnieli o przeszłości i skupili się na obecnej władzy. Tradycje i kultura zostały bezczelnie zdeptane na rzecz nowego porządku. Tom ten pokazuje jak ważne jest poszanowanie przeszłości i pamiętanie o tym, co było kiedyś. Tym razem to nie relacje między rodzeństwem i walka z wrogiem są na pierwszym planie, ale obrona historii i przywrócenie Narnijczykom wolności. Miraz rozpowiada kłamstwa, że Narnia od zawsze należała do Telmarczyków. Pragnie wykreślić historię tej krainy na zawsze. Za sprawą odwagi i męstwa bohaterów, zostaje obalony, a uciemiężony narnijski lud odzyskuje upragnioną wolność.
Drugim problem poruszanym w książce jest motyw wiary. Kiedy bohaterowie trafiają po tak długim czasie do Narnii, nikt nie ma pewności, czy Aslan jeszcze istnieje. Piotr, Edmund i Zuzanna, przybici rozgrywającymi się wydarzeniami, wątpią w fakt, że Wielki Lew jeszcze kiedykolwiek się pojawi. „A więc albo sam Aslan jest już martwy, albo też nie jest po naszej stronie. A może być i tak, że jest coś silniejszego od niego, co nie pozwala mu przyjść. A jeśli nawet przybędzie, skąd mamy wiedzieć, że przybędzie jako nasz przyjaciel?” Jedyną osobą, która wierzy w Aslana, jest Łucja. Uparcie broni swojego stanowiska, a jej silna wiara sprawia, że tylko ona go dostrzega. Dziewczynka nawet na chwilę nie wątpi, że Lew się pojawi i ponownie pomoże im w trudnych chwilach. C.S Lewis wielokrotnie porusza w swych książkach „Opowieści z Narnii” kwestię wiary, nawiązując do nauk chrześcijaństwa.
Na końcu książki dowiadujemy się, że Piotr i Zuzanna, mimo swych zasług, nie powrócą już nigdy do Narnii. To metaforyczne ukazanie procesu dorastania. Chłopiec i dziewczyna nie są już dziećmi, dojrzewają i muszą pogodzić się z czymś ważnym, aczkolwiek ulotnym. Autor skłania do refleksji, iż dojrzewanie to po części odebranie czegoś znanego i ukochanego, na rzecz czegoś, co dopiero nadejdzie.
„Książę Kaspian” to bez wątpienia wartościowa książka, poruszająca istotne problemy. Uczy męstwa i odwagi w obronie swojej tożsamości. Lewis tą opowieścią pokazuje, że zawsze należy walczyć o swe prawa i wolność. A prawda i historia – nawet ta wymazana i zakłamywana – zawsze się obronią.