Ogniem i mieczem - Problematyka

Sienkiewicz napisał „Ogniem i mieczem” w dość specyficzny sposób. Mianowicie, skupiał się głównie na wygranych, wyolbrzymiał je, a przegrane, które były dosyć poważne, bagatelizował i sprowadzał do drobnych porażek. Okiem pisarza, Polacy byli zdolni przejść przez wszystko, byli nieugiętymi bohaterami, których nie zrażała żadna porażka. Kiedy Sienkiewicz opisywał klęskę w bitwie pod Żółtymi Wodami, skupiał się na odwadze i bohaterstwie rodaków. Nie zwracał uwagi na popełniane przez nich błędy, na złą taktykę, czy brak przygotowania. Porażki usprawiedliwiał większą liczebnością wojsk wroga. Z kolei zwycięstwa Polaków, nawet w jakichś błahych potyczkach, są bardzo wyolbrzymiane. Autor nie bez powodu zastosował taki zabieg. „Ogniem i mieczem” jest powieścią stworzoną „ku pokrzepieniu serc”. Z tego względu Sienkiewicz musiał podkreślić heroizm i wielkość swoich rodaków, a także skupić się na słabych momentach wroga. Jeśliby zrobił na odwrót- nie wywyższał Polaków, a opisywał wielkość przeciwników, jego ówcześni czytelnicy mogliby uznać, że nie ma sensu walczyć, ponieważ na start nasz naród jest skazany na porażkę. Należy dodać, że Kozacy są pokazywani jako źli, okropni, butni buntownicy, którzy bez większej przyczyny atakują nieskazitelny, niewinny naród Polski. Przeciwnicy są bezwzględnymi mordercami bez skrupułów. Atakują i mordują każdego, kto stanie im na drodze. Do tego, nie mają problemów z napadnięciem, splądrowaniem, czy nawet zrównaniem z ziemią jakiejś wioski, czy grodu. Bardzo szybko zmieniają zdanie- w moment potrafią okrzyknąć kogoś zdrajcą i wydać na niego wyrok śmierci bez większego powodu. Jednakże Polacy również nie są bez skazy. Sienkiewicz udowadnia to np. na przykładzie zarozumiałego Zagłoby. Aczkolwiek pisarz usprawiedliwiał złe cechy Polaków tym, że kiedy trzeba, potrafią się oni zjednoczyć i podporządkować, zapominając o sobie, o swoim życiu prywatnym. W „Ogniem i mieczem” przewijają się zarówno postaci historyczne, jak i fikcyjne. To samo dzieje się z fabułą: występują wątki historyczne wraz z wymyślonymi przez autora wydarzeniami. Sienkiewicz bardzo przykładał się do tego, aby wiernie odtworzyć m.in. obyczaje szlacheckie. Przed stworzeniem dzieła, autor dogłębnie studiował minione epoki. Pomimo próby wiernego odtworzenia wydarzeń i postaci, wielu krytyków zarzuciło nobliście fałszowanie historii ze względu na udoskonalanie Polaków i przedstawianie poważnych porażek naszego narodu jako mało istotne przegrane. Moim zdaniem, nie powinno być to tak bardzo krytykowane ze względu na intencje napisania tej powieści. Miała ona pokazać Polakom, że są bardzo wartościowym narodem, powiedziałabym, że wręcz nie do złamania, którego każdy się boi, a kiedy ktoś atakuje, robi to w strachu przed potęgą naszych wojsk, dowódców, czy żołnierzy. Na tle innych bohaterów szczególnie wyróżnia się książę Wiśniowiecki, który jest pokazany jako szlachetny dowódca, który nie odpuszcza, nawet, jeśli ludzie, którzy są po jego stronie decydują się poddać, a także Chmielnicki, który jest zobrazowany jako zła postać, która ot tak potrafi zburzyć czyjś spokój, atakując go bez żadnych skrupułów. Jest to człowiek bez sumienia.