Panny z Wilka - Problematyka

„Panny z Wilka” to historia o powrocie do domu. Jest to opowieść o przeszłości, która często niestety jest poddawana mitologizacji. Zgodnie z hasłem panta rhei wszystko płynie; nie można drugi raz wejść do tej samej rzeki – wszystko jest nietrwałe, wszystko przemija. „Panny z Wilka” dotykają problematyki utraty przeszłości oraz pozbywania się złudzeń. Jest tu poruszona tematyka zaprzepaszczonych nadziei. Główny bohater to mężczyzna, który w wieku 37 lat nie potrafił ułożyć sobie życia osobistego. Pomimo otrzymanych za udział w I wojnie światowej odznaczeń nie może uznać się za człowieka w pełni spełnionego. Jest tutaj poruszony problem straty przyjaciela. Główny bohater, Wiktor, w celu zregenerowania sił po bolesnej stracie udaje się na zasłużony urlop. Przybywa do Wilka, gdzie w wieku 22 lat przeżył chwile uniesienia. Jedno z domostw zamieszkiwało sześć sióstr. W trakcie ostatniego pobytu Wiktor udzielał korepetycji Zosi, jednakże nie był jedynie korepetytorem. Z Julcią spędził kilka nocy, bardziej przepełnionych uczuciami aniżeli seksualnością, Kazia była jego powierniczką, Jola była jego koleżanką. Felę widział nago i wraca do tych wspomnień, przez te 15 lat ma przed oczami jej widok. „Panny z Wilka” to opowieść o przemijaniu, o stracie. Bohater dowiaduje się, że Fela, o której śnił i marzył, umarła w 1918 r. na grypę. Bohater jest rozczarowany tym, co zastał po powrocie do Wilka. Julcia jest po 15 latach matroną, Kazia jest rozwódką, Zosia jest zamężna. Jola też jest mężatką, lecz ma wielu adoratorów, co może świadczyć, iż jej małżeństwo nie jest w pełni udane.
Jest to książka o zawiedzionych nadziejach, które bohater wiązał z powrotem w stare i znane miejsca. Jest to też poniekąd utwór o dojrzewaniu. Bohater pobyt w Wilku sprzed 15 lat zapamiętał jako piękny czas, jednakże w oczach kobiet wyglądało to inaczej. Wiązały z nim pewne nadzieje, są złe, że zasiał ferment w ich duszach i sercach, że poniekąd je zawiódł. Jest to opowieść o uzdrowieniu, o docenieniu tego, co się posiada, o metamorfozie, którą przechodzi jednostka ludzka. Autor książki chce nam wskazać, iż powrót do przeszłości nie jest możliwy. Wniosek, jaki powinniśmy wyciągnąć, jest mianowicie taki, że to tu i teraz należy uczynić szczęśliwym, że musimy pozamykać pewne furtki, które należy pozamykać, bo tak naprawdę rozmyślanie o przeszłości może zniszczyć naszą teraźniejszość i zaważyć na przyszłości. Książka daje nam lekcję, że przemyślenie wielu rzeczy jest procesem koniecznym oraz nieuniknionym. Bohater nauczył się doceniać swoje obecne życie. Powracają mu siły witalne, uwalnia się od destrukcyjnej przeszłości. Książka kończy się koniecznością opuszczenia Wilka. Jest to opowieść o pożegnaniu młodości. Iwaszkiewicz wpisuje życie w cykl przypominający cykl pór roku. Książkę polecam każdemu, zwłaszcza tym, którzy mają problem z zerwaniem z przeszłością, która odwraca ich uwagę od tego, co tu i teraz.