Pani Bovary - Streszczenie

Pani Bovary to powieść realistyczno-psychologiczna autorstwa Gustave’a Flauberta, którą można podzielić na trzy części.
Część pierwsza:
Karol Bovary w 1830 roku (ma wtedy piętnaście lat) rozpoczyna naukę w Rouen, w gimnazjum. Jego rodzice – Karol Dionizy, wojskowy chirurg i matka, córka czapnika nie mieli dotąd pieniędzy, aby wysłać jedynego syna do szkoły. Matka rozpieszczała syna, był jej jedynym dzieckiem i chciała mu nieba przychylić, a także wynagrodzić surowe wychowanie przez ojca. Karol nie był zdolnym uczniem, miał problemy z nauką toteż większość materiału po prostu wkuwał na pamięć. Jednak ciężka praca i wytrwałość przyniosły zamierzone rezultaty i w końcu po drugiej próbie zdał egzamin i zdobył tytuł lekarza medycyny. Dzięki matce rozpoczął praktykę w miasteczku Tostes, gdzie szybko zdobył sympatię mieszkańców. Matka postanowiła znaleźć mu żonę, wybrała bogatą wdowę Heloizę Dubuc (która tylko z pozoru była majętna). Karol nie sprzeciwiał się matce i poślubił wdowę Dubuc. Pewnego dnia wezwano go do nagłego wypadku na farmę Pana Rounault. Okazało się, że właściciel złamał nogę, która wymagała nastawienia. Karol poznał tam jego córkę – Emmę, która zrobiła na nim piorunujące wrażenie. Karol nie potrafił przestać myśleć o Emmie i pod pretekstem odwiedzin u chorego często przyjeżdżał na farmę Bertaux. Żona Pana Bovary’ego zauważyła zmianę w jego zachowaniu i zaczęła być zazdrosna. Gdy trapiona zaciągniętym dawno temu kredytem hipotecznym, który ukrywała w wielkiej tajemnicy, dostała rozległego wylewu i zmarła po zaledwie czternastu miesiącach od ślubu z Karolem. Pan Bovary nie zamierzał być długo wdowcem, zakochany w Emmie, oświadczył się i rychło wzięli ślub. Bardzo szybko Emma zauważyła, że ślub z Karolem był błędem, nie był w stanie spełniać jej wygórowanych oczekiwań. Karol był człowiekiem prostym i poczciwym, który odnajdywał szczęście w życiu u boku Emmy. Jego żona natomiast chciała rozwijać się intelektualnie, bywać na przyjęciach wśród wyższych sfer. Strasznie ją męczyło mieszkanie w małym miasteczku i drobnomieszczański styl życia. Pewnego dnia pojechała na bal w Vaubeyssard. Z utęsknieniem czekała na kolejne zaproszenie, gdyż bal zrobił na niej ogromne wrażenie. W końcu czuła się na swoim miejscu. Jednak gdy zdała sobie sprawę z tego, że zaproszenia nikt już jej nie wyśle, popadła w melancholię i apatię. Emmę coraz bardziej denerwowało prostactwo Karola, nie rozumiała jak można być tak nudnym i jak można tak niewiele chcieć od życia. Karol w dalszym ciągu był zakochany w żonie, przymykał oczy na jej wybuchy gniewu i fochy. W końcu Emma kompletnie przestała się zajmować mężem, domem. Stała się opryskliwa zarówno dla męża, jak i otoczenia.
Część II
Karol podejrzewał u żony rozpoczynającą się chorobę nerwową. Postanowił skonsultować się z kolegą i za jego radą zmienił otoczenie – przeniósł się do Yonville – Opactwo, gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Miał niewielu pacjentów, gdyż okoliczny aptekarz Homais skutecznie mu pacjentów podbierał. Emma w Yonville znalazła bratnią duszę – Leon Dupuis – z którym mogła rozmawiać o sztuce, literaturze i muzyce. Wtedy też urodziła córkę, jednak pragnęła syna, więc nie była w stanie pokochać Berty. Emma zamiast zając się dzieckiem, zaczęła coraz intensywniej interesować się Leonem. Oddała córkę na wychowanie opiekunce i poświęciła się romansowi. Na początku broniła się przed uczuciem, które w niej kiełkowało. Stała się więc niedostępna i cnotliwa dla Leona, w końcu stracił nią zainteresowanie i Emma zaczęła żałować swojej postawy. Tak bardzo pragnęła przeżyć romantyczną miłość. Zajęła się religijnością i dobroczynnością, poszła nawet do księdza po poradę, jednak ten nie miał dla niej czasu. Leon wyjechał, a Emma pogrążyła się w melancholii i smutku. Matka Karola mówiła mu, że należy zabronić Emmie czytania romansów, gdyż to one powodują u niej stany chorobowe. Karol po raz pierwszy nie posłuchał matki, ta obraziła się i opuściła jego dom. Gdy Emma poznała Rudolfa Boulanger z Huchette, szybko doszła do siebie. Jej stan zdrowia zaskakująco szybko unormował się. Młody szlachcic postanowił zdobyć Emmę, która bardzo mu się spodobała. Podarował jej konia i zabierał na konne wycieczki. Emma była wniebowzięta z powodu posiadania kochanka. Pani Bovary przekonała męża, żeby zoperował nogę stajennego – Hipolita. Operacja niestety się nie powiodła i nogę trzeba było amputować. Z powodu wyrzutów sumienia Emma kupiła Hipolitowi drogą protezę. W międzyczasie stała się bardzo rozrzutna, kupowała dla kochanka drogie pieniędzy Wciąż kłóciła z teściową, którą denerwowało podejście Emmy do finansów. Emma postanowiła uciec z Rudolfem, chciała w końcu oddać się bez reszty romantycznej miłości. Rudolf zląkł się uczuć Emmy i wyjechał sam zostawiając jej list pożegnalny. Emma niedługo potem zachorowała na zapalenie mózgu. Karol opiekował się żoną, a Emma powoli wracała do zdrowia. Postanowiła oddać się pracy na rzecz religii oraz rozpocząć działalność dobroczynną. Pojednała się z teściową, powoli wracała do życia. Aptekarz zaproponował Karolowi, aby zabrał żonę do opery w Rouen. Emma była zachwycona i spotkała tam swojego pierwszego kochanka – Leona, uczucia wróciły ze zdwojoną siłą.
Część III
Emma jest oczarowana jak Leon zmężniał. Umówiła się z Leonem w katedrze oraz spędziła cały dzień na przejażdżkach dorożką. Znowu wdała się w romans. W międzyczasie umarł ojciec Karola Emma się tym nie przejęła, mimo że darzyła teścia sympatią. Zaczęła udawać, że pobiera lekcje muzyk w Rouen i co czwartek wyjeżdżała do miasta, gdzie spotykała się z kochankiem. W Hotelu Bulońskim oddawali się miłosnym uniesieniom. W końcu Karol zaczął coś podejrzewać, Emma okłamywała męża i kontynuowała związek z Leonem. Emmę przerastały długi, które zaciągnęła u lichwiarza Lheureux, ten zaczął jej grozić, że wystawi na licytację majątek jej męża. W tym czasie Emma zaczęła się nudzić z Leonem i większą uwagę skupiła na ukrywaniu długów przed mężem oraz na znalezieniu kogoś, kto ją z tych długów uratuje. Emma pojechała do Rouen, chciała, żeby Leon pomógł jej spłacić dług. Leon obiecał pomóc po czym rozpłynął się w powietrzu. Kolejną deską ratunku miał być notariusz Guillaumin, który chciał wykorzystać to, że Emma jest w potrzebie i przeżyć z nią miłosne uniesienia. Emma odmówiła, notariusz nie zgodził się pomóc. Poszła również do Rudolfa, ten pozostał niewzruszony na jej błagania. Emma była nawet na prostytucję, byle mąż nie dowiedział się o jej długach. Nie mogła dopuścić do kompromitacji. Gdy zdała sobie sprawę, że nikt jej nie pomoże, popadła w obłęd, udała się do apteki gdzie zażyła arszenik. Emma wróciła do domu, gdzie długo umierała. Karol próbował ją bezskutecznie ratować – prosił kolegów lekarzy o konsultację, księdza jednak nikt nie był w stanie pomóc jego żonie. Na pogrzebie pojawili się wszyscy mieszkańcy Yonville. Karol już nigdy nie odzyskał spokoju po śmierci Emmy. Wkrótce potem zmarł, a jego córką Bertą zaopiekowała się uboga ciotka, u której pracowała w przędzalni bawełny.