Dzwony - Charakterystyka bohaterów

W 1845 roku Hans Christian Andersen napisał krótką baśń pod tytułem „Dzwony”. Opowiada ona historię mieszkańców pewnego miasteczka (i okolic), którzy słyszeli bicie dzwonów i bardzo chcieli się dowiedzieć co to za dzwony wydają takie odgłosy. Jakie charaktery mieli bohaterowie tej baśni.Mieszkańcy miasteczka, którzy chcieli odnaleźć dzwony mieli słomiane zapały. Wyruszali w drogę, ale po jakimś czasie się poddawali. Każdy z nich znajdował jakąś wymówkę, żeby nie iść dalej: a to zmęczenie, a to za gorąco, a lepiej będzie się położyć i odpocząć, a już za długo idę, a i tak pewnie nic tam nie ma. Wszyscy myśleli, że znalezienie źródła bicia dzwonów będzie łatwe i przyjemne, a jak okazywało się, że droga nie jest tak krótka, jak zakładali na początku, to zawracali.Dwóch cukierników z miasta zaś posłużyło się swoim sprytem i pomysłowością, Stwierdzili, że tłumy ciągnące do lasu to dobry pomysł na biznes (wszak każdy musi się posilić) i zaczęli handlować swoimi wyrobami na polanie. Byli oni bardzo przedsiębiorczy.
Wielki wynalazca i badacz, który otrzymał tytuł „Najwyższego dzwonnika” wymyślił, iż odkrył źródło dzwonu. Ale jak, skoro nie wszedł w głąb puszczy i nie zbadał jej dostatecznie? Wymyślił sobie teorię, a że był jedyny, to król mu uwierzył. On też był bardzo sprytny i przebiegły w swej teorii.I na konie dzieci, gromadka, która po zakończeniu roku szkolnego zapragnęła również odnaleźć dzwony. Jak sam autor pisze były to dzieci wesołe, pogodne i niewinne. Byli bardzo szczęśliwi i czuli radość w sercach. Wszyscy czuli się równi wobec Boga, mieli czyste dusze i niewinne serca- jak podaje autor baśni. Jednak dzieci też nie były wystarczająco cierpliwe- jak to dzieci. Skoro dorośli się poddawali nie ma co im się dziwić. Jedne zakończyły wędrówkę wcześniej, inne później, ale prawie wszyscy ją skończyli za wcześnie. Każde miało jakąś wymówkę, aby nie iść dalej.Tylko książę i ubogi chłopiec ruszyli naprzód. Wykazali się cierpliwością i determinacją w dążeniu do celu i im się to opłaciło. Byli zachwyceni widokiem jaki zobaczyli i poruszeni do głębi tym. Zrozumieli iż dźwięk ten pochodził z serca ludzkiego. Oni, ubogi chłopiec wstydzący się tego jak wygląda i książę niemyślący nt. ubioru, czy statusu-w żaden sposób się nie wywyższał nad kolegów, czuł się im równy. Tylko oni dwaj, z zupełnie innych światów, zdołali odkryć tajemnicę dzwonów- w nagrodę za trud drogi, cierpliwość i determinację w odkryciu prawdy.