Faust - Problematyka

„Faust” J. W. von Goethe jest historią człowieka, który uważał, że nic ważnego w życiu nie przeżył, zdaje sobie sprawę, iż Jego życie dobiega końca. Problematyka dotyczy samotności, w jakiej znajduje się jednostka ludzka, w chwili podejmowania decyzji kluczowych, ostatecznych. Człowiek- geniusz toczy bitwę z ludzkimi ograniczeniami oraz „skończonością”. Goethe w „Fauście” porusza dwa tematy, mianowicie:
1) pakt z diabłem, mamy w utworze poprowadzony dialog z Panem Bogiem
2) nienasycenie, zgodnie z przysłowiem że „w miarę jedzenia, apetyt rośnie”
Człowiek w ujęciu Goethego jest nienasycony, warto zauważyć, że temat ten pojawia się już w prologu, mianowicie w słowach Mefista, iż czegokolwiek Faust się nie złapie to i tak Jego wzburzone serce pozostanie niezaspokojone. „Faust” dotyka problematyki poszukiwania szczęścia, jako młody człowiek Faust myślał, że nauka da Mu spełnienie, dochodzi do stopnia doktora, jednakże nie daje Mu ten dyplom zaspokojenia. Książka porusza zagadnienie człowieka, który utracił radość. Faust jest rozgoryczony, iż pomimo starań nie spotkał się z uznaniem, zarabia niewiele. „Faust” dotyka tematu poszukiwań, główny bohater pomimo że jako naukowiec powinien cechować się konkretnym myśleniem, nie potrafi stwierdzić czego tak naprawdę chce i pragnie, bo czym jest ta „chwila szczęścia”? Jest to książka, dotycząca zagubienia. Książka stawia pytanie, ile ja mogę tak naprawdę poświęcić, ażeby coś w życiu osiągnąć? Goethe stara się nakierować czytelnika, by ten odpowiedział samemu sobie co jest warte dążenia oraz metody jakie możemy przedsięwziąć ażeby sięgnąć po wymarzony, upragniony cel. Ceną którą zapłacił za to wszystko Faust była Jego dusza, a co my zaprzedamy? Faust poprzez drogę jaką przedsięwziął, zniszczył życie Małgorzaty, Jej matki oraz sam też nie osiągnął tego czego pragnął. Goethe pyta czy my sami zamierzamy iść w życiu nie patrząc na innych, byleby tylko osiągnąć to co sobie zamierzymy. „Faust” jest w dzisiejszych, nastawionych na posiadanie czasach, kiedy rządzi materializm doskonałą lekturą. Zauważmy że choć książka została wydana w 1833 r., w dzisiejszych czasach wydaje się być niezwykle aktualna. Człowiek taki jak Faust, który jest nienasycony, nigdy nie będzie spełniony i szczęśliwy, gdyż spirala potrzeb a wręcz zachcianek sama się nakręca, osoba nastawiona wyłącznie na konsumpcjonizm zagubi się w dążeniu do kolejnych i kolejnych rzeczy, które de facto nie dadzą Jej radości i spełnienia. Goethe napisał „Fausta” w ramach przestrogi, wniosek jest taki, że zawsze winniśmy mieć ten wyznaczony cel, żeby nasza gonitwa nie była pościgiem jedynie za kolejnymi zerami na koncie, lecz byśmy umieli się kontrolować w tym wszystkim i zachowywać samodyscyplinę. „Faust” jest książką o presji, nie tylko chodzi o to ciśnienie wytwarzane przez otoczenie, lecz również a może nade wszystko przez nas samych. „Faust” niesie za sobą refleksję, iż powinniśmy skupić się na naszym wnętrzu, wsłuchać w to co mówi nam nasze ciało. Faust poświęcił swe życie dla gonienia za wiedzą, presja którą wywarł na siebie prowadzi Go do prób samobójczych. Faust osiągnął wszystko, ale nadal chce coś udowadniać samemu sobie. Faust który pojął ogrom wiedzy dochodzi do ściany, pojawia się szklany sufit i sokratejska myśl „wiem że nic nie wiem”. Co dla nas niezwykle istotne, w Fauście możemy przeglądać się, niczym w zwierciadle.