Kłamczucha - Charakterystyka bohaterów

„Kłamczucha” to niesamowita, a zarazem wzruszająca książka, napisana przez wielką, polską pisarkę – Małgorzatę Musierowicz w XX wieku, a wydana dokładnie 1979 roku. Autorka urodziła się 1945 roku i do dzisiejszego dnia przeżyła 75 pięknych lat, które wykorzystała w stu procentach w swej twórczości. Może pochwalić się również swoją świetną, kochającą rodziną, która stoi za nią murem. Kobieta stworzyła masę książek oraz niesamowity cykl „Jeżycjada”, do którego zaliczają się między innymi utwory, takie jak: „Kwiat kalafiora”, „Opium w rosole”, „Dziecko piątku” czy omawiana dzisiaj książka. „Kłamczucha” jest powieścią przedstawiającą nam perypetie miłosne oraz wiele ciekawych sytuacji. Każdy z bohaterów ma swój własny, niepowtarzalny wątek w tej fabule, co czyni ten utwór tak barwny i interesujący.
Aniela Kowalik to główna bohaterka książki i tytułowa kłamczucha. Urodziła się oraz do piętnastego roku życia mieszkała w Łebie. Pewnego dnia na plaży poznała przystojnego chłopca o imieniu Paweł, z którym stworzyła fascynującą więź, lecz ten musiał wrócić do swego rodzinnego miasta, czyli Poznania. Stęskniona dziewczyna, ubłagała ojca o przeniesienie się do owego miasta pod pretekstem nauki w liceum poligraficznym, którego nie było w Łebie. Tak oto dziewczyna dokonała swego, wykazując się sprytem, inteligencją oraz umiejętnością dobrego mówcy. Warto wiedzieć, iż Aniela marzyła być aktorką, dlatego każdego dnia przed lustrem odgrywała różne dramaty i teatry.
Ten fakt na pewno pomógł jej w osiągnięciu celu. Aniela była ogólnie bardzo ambitna, oczytana, odważna, ponieważ nie bała się wyjechać do Poznania całkiem sama. Do tego cechowała ją zaradność i inteligencja oraz zabawne, nieco dramatyzujące poczucie humoru.
Uważam, że bohaterka mimo swych wad w postaci kłamstw, to osoba pozytywna i sympatyczna.
Józef Kowalik był bardzo surowym ojcem Aureli. Syn Jana i Weroniki, chciał dobrze wychować swą córkę, a jego metody były surowe i pełne dyscypliny.
Paweł „Pawełek” Nowacki był wysokim, bardzo przystojnym, lecz rozpieszczonym młodzieńcem. Miał blond włosy i oczy koloru szafirowego, a rysy twarzy przypominały rzymski typ urody. Lubił spędzać czas z dziewczynami oraz im imponować. Mimo swego zacnego wyglądu, miał wiele wad, które przyćmiewały jego „perfekcyjność”, na przykład: często zdarzało mu się kłamać, przez co tracił w oczach znajomych. Fakt, iż pochodził z bogatej rodziny, sprawiał, że był krnąbrny. Mimo dobrego serca, osobiście uważam go za postać nie do końca sympatyczną i zdecydowanie nie chciałbym mieć takiego przyjaciela, ponieważ nie wiedziałbym, czy na pewno mogę mu zaufać.
Według mnie ten utwór pokazał nam wiele istotnych morałów, na przykład takich jak: kłamstwo nie popłaca lub miłość jest czasami ślepa. Polecam tę książkę każdemu, bowiem może dać nam wiele niezapomnianych uczuć i przemyśleń związanych z tą lekturą.