Ropucha - Opracowanie

„Ropucha”- opracowanie

Autorem baśni „Ropucha” jest Hans Christian Andersen. Urodził się 2 kwietnia 1805 roku w Odense w Danii. Zmarł 4 sierpnia 1875 w Rolighed w Danii. Książka została napisana w języku duńskim. Pierwsze jej wydanie miało miejsce w 1866 roku. Na język polski przetłumaczyła ją Cecylia Niewiadomska.
Rok pierwszego wydania polskiego:1908.
Kategoria: literatura piękna.
Gatunek: dziecięca, młodzieżowa.
Forma: baśnie, bajki.
Głównym bohaterem książki jest bardzo szkarłatna, mała ropucha. Jej marzeniami jest zwiedzić świat i polecieć do Egiptu.
Bohaterzy drugoplanowi:
– Babka ropucha – gruba, niezgrabna, brzydka
– Ropuszęta
– Żabki
– Kury
– Kogut
– Gąsienica – gruba
– Student poeta – pięknymi słowy opisywał wszystko, co wzrusza, cieszy, boli lub zachwyca, dobry i poczciwy
– Student przewodnik – we wszystkim szukał początku i prawdy, dobry i poczciwy
– Bocian
– Pani bocianowa
– Młode bocianki
Pozostali bohaterowie:
– Rodzina ropuchy
– Zielone żabki
– Parobek
Stała sobie raz pewna studnia, a jej ściany porośnięte były mchem i wodorostami. Woda w źródle była chłodna i przezroczysta, jak kryształ, ale słońce w jej zwierciadle nie przeglądało się nigdy. Rezerwuar był tak głęboki, że aby dosięgnąć wody, trzeba było bardzo głęboko spuszczać wiadro.
W tej studni mieszkała rodzina ropuch, która przybyła tu dzięki ich babce. Wcześniej na dnie tej studni mieszkały zielone żabki. Żabki przyjęły ropuchy otwarcie, a im tak się tu spodobało, że postanowiły zamieszkać w studni.
Pewnego dnia babka ropucha wpadła do wiadra z wodą, które ktoś wyciągał do góry. Gdy wiadro się uniosło, ropuchę oślepiło słońce. Wyskoczyła ona z wiadra, uderzyła o kamień i z wielkim pluskiem i hałasem wpadła znowu do wody. Trzy dni chorowała na ból kręgosłupa.

Ropuszęta zastanawiały się, co jest tam na górze,ale babka nie lubiła mówić, dlatego też nie opowiadała o swojej wyprawie. Pewnego razu powiedziała im jednak, że w głowie jednej z ropuch jest klejnot. Najmłodsza z ropuch pomyślała, że jest bardzo brzydka i że w jej głowie na pewno nie ma klejnotu. Najbardziej jednak marzyła o wydostaniu się ze studni i pewnego dnia siedząc sobie na kamieniu, zauważyła wiadro. Wskoczyła szybko do niego i nie zdążyła nawet zastanowić się nad tym co robi, a już była na powierzchni. Jednak gdy wydostała się na powierzchnię, poczuła mocnego kopniaka, którego zadał jej parobek. Gdy doszła do siebie, ujrzała dokoła las cienkich łodyg i zielonych liści, przez które przedzierały się złociste plamki. Przez jakiś czas ropuszka mieszkała w rowie i było jej tam dobrze, ale pewnego dnia postanowiła jednak pójść w świat. Przeszła całą łąkę, doszła do stawu i spotkała zielone żaby. Były bardzo uprzejme i zaprosiły
ropuchę do siebie.
Po paru dniach postanowiła ona iść dalej. Zatrzymała się przed grządką kapusty i w pewnym momencie spostrzegła grubą gąsienicę. Naraz na podwórzu pojawiły się kury wraz z kogut em. Kogut próbował zjeść gąsienicę, lecz ropucha pomogła zwierzęciu. Robak ucieszył się, że uszedł z życiem i był z siebie bardzo dumny. Myślał bowiem, że to on przegonił koguta i wszystkie kury.
Ropucha popatrzyła w niebo i zobaczyła bocianie gniazdo, w którym siedział bocian i jego żona.
W tym samym czasie na podwórku przed chatą stało dwóch studentów. Jeden z nich był poetą, drugi przyrodnikiem. Jeden pięknymi słowy opisywał wszystko, co wzrusza, cieszy, boli lub zachwyca — drugi we wszystkim szukał początku i prawdy. Obaj byli dobrzy i poczciwi chłopcy, chociaż na każdą rzecz zapatrywali się odmiennie.
Gdy przyrodnik zobaczył ropuchę wyznał poecie, że chciałby włożyć ją do octu. Poeta w porę interweniował i go zatrzymał.
Ropucha usłyszała rozmowę bociana z jego dziećmi o tym, że ludzie są mądrzy, lecz bociany są jeszcze mądrzejsze. Bocian mówił też o podróży do Egiptu. Brzydula zapragnęła polecieć do ciepłych krajów. W pewnym momencie do ropuchy podleciał bocian. Myślała ona, że ptak chce zabrać ją do Egiptu. Myliła się jednak, bo bocian ją najzwyczajniej w świecie zjadł.