Wieża - Geneza utworu i gatunek

„Wieża” Gustawa Herlinga- Grudzińskiego powstała w wyniku osobistych doznań oraz przeżyć samego pisarza. Pisarz wchodził w skład II Korpusu gen. Władysława Andersa, po wojnie został oddelegowany do Włoch. We Włoszech bierze L-4, w tym czasie pisze „Wieżę”. W Jego ręce dostaje się książka „Trędowaty z miasta Aosta”. Autor postanawia ażeby opisać historię Sycylijczyka, który przedostaje się do Turynu, zaś w późniejszym okresie zamieszkuje Piemont. W opowieści Grudzińskiego, historia życia Sycylijczyka styka się z motywem cierpienia oraz samotności. Grudziński podejmuje zagadnienie kondycji Człowieka, jednakże pisarz nie udziela na nie odpowiedzi. W opowieści Grudzińskiego, Człowiek to jednostka, która walczy z przeciwnościami losu, zmaga się z życiem. Człowiek w opowieści Grudzińskiego jest zmuszony ponadto do prowadzenia walki z samym sobą, z ograniczającymi jednostkę słabościami. Grudziński stawia pytanie, czy mamy możność żądać od drugiego Człowieka oddania życia, nawet wtedy, gdy po ludzku wydaje się one pozbawioną radości bytowania wegetacją? „Wieża” jest o ludzkim życiu, o wszystkim tym, co jest z nim związane, a więc o nadziei oraz o wierze, o samotności, śmierci, umieraniu. Życie w koncepcji pisarza stanowi wędrówkę, zaś Człowiek jest pielgrzymem, który ma do przemierzenia określoną drogę. Droga nie jest tylko liczbą kilometrów, które mamy przemierzyć, to także określona droga ku wartościom natury moralnej, duchowej. Uważny Czytelnik dostrzeże w historiach bohaterów Grudzińskiego nawiązanie do postaci Hioba. „Wieża” to utwór należący do nurtu chrześcijańskiego egzystencjalizmu, charakteryzuje się kompozycją szkatułkową.