Cierpienia młodego Wertera

1.Decyzja Wertera o wyjeździe na wieś w poszukiwaniu spokoju i samotności.

2.Rozpoczęcie beztroskiego życia na wsi.

3.Zawarcie pierwszych znajomości: z młodym studentem, książęcym komisarzem, wdowcem mającym dziewięcioro dzieci.

4.Poznanie samotnej matki czteroletniego chłopca wywołującego u Wertera zachwyt.

5.Częste wizyty w domu kobiety.

6.Poznanie historii parobka zakochanego w swojej pracodawczyni.

7.Poznanie Lotty.

8.Bal.

9.Przeprowadzka Wertera do domu bliżej Lotty.

10.Częste wizyty w domu Lotty i spędzanie czasu z nią i jej rodzeństwem.

11.Wizyta Wertera i Lotty u proboszcza i jego historia.

12.Coraz większa miłość głównego bohatera do Lotty.

13.Opieka Lotty nad umierającą przyjaciółką.

14.Powrót narzeczonego Lotty, Alberta.

15.Decyzja Wertera o wyjeździe w góry w celu odpoczynku.

16.Rozmowa Wertera i Alberta o samobójstwie.

17.Powrót z podróży i ponowne odwiedziny w domu ukochanej.

18.Przyjęcie propozycji ministra o zajęciu miejsca w poselstwie Wertera.

19.Wiadomość o śmierci matki Lotty.

„Cierpienia młodego Wertera” to książka autorstwa Johanna Wolfganga von Goethego.
Charakterystyka bohaterów1) Werter – młody mężczyzna, bardzo wrażliwy. Miłość traktuje nie do końca na poważnie. Spowodował aferę, rozkochując w sobie siostrę swojej partnerki. Staje się to powodem opuszczenia przez bohatera miejsca zamieszkania. Mężczyzna chce rozpocząć nowe życie. W Wahlheim czuje się bardzo dobrze; dużo spaceruje, rysuje i czyta Homera. Podziwia otaczającą go przyrodę. Jest samotny, o czym pisze swemu przyjacielowi Wilhelmowi, z którym jest w stałym kontakcie listownym. Jednak, jak pisze, ta samotność była mu potrzebna. Gdy poznaje Lottę, zmienia się. Zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Przypatruje się jej bardzo dokładnie. Rozczula go to, z jaką troską traktuje ona swoje rodzeństwo, którym się opiekuje. Lotta jednak ma narzeczonego, z czym Werter nie może się pogodzić. Widzi w młodej kobiecie bratnią duszę, której bardzo potrzebował. W liście pisze, że ją kocha, i ma wrażenie, że ona odwzajemnia to uczucie. Bohater sam nie jest w stanie opisać, co się z nim dzieje, gdy Lotta jest w pobliżu. Cechy tej miłości są charakterystyczne dla miłości romantycznej. Werter silnie kocha Lottę, jednak zostaje odrzucony. Prawdziwy przełom w uczuciach bohatera następuje, gdy po kilkunastu dniach nieobecności do domu wraca Albert. Werter wcześniej starał się o nim nie pamiętać. Albert, ku zdziwieniu młodzieńca, okazuje się dobrym człowiekiem. Darzy on Wertera zaufaniem i szczerą przyjaźnią. Najbardziej szokuje Wertera fakt, że Albert niezwykle kocha swoją narzeczoną, Lottę. Bohater poznaje piekło romantycznej miłości. Cierpi tak bardzo, że postanawia pożegnać się z ukochaną i opuścić Wahlheim. Próbuje pogodzić się losem, ale jak tylko mu się to udaje, zaraz pojawia się w nim chęć buntu. Wspomina dziewczynę i czas, w którym był przy niej. Zadręcza się. Myśli o zabiciu Lotty, a następnie Alberta. Docelowo postanawia popełnić samobójstwo, ponieważ uważał, że ktoś z tej trójki musi zginąć. Na własne życzenie zostaje pochowany w ubraniu, w którym poznał Lottę – niebieskim fraku i żółtej kamizelce. Werter jest klasycznym przykładem bohatera romantycznego, od jego osoby powstało również określenie bohater werteryczny. Jest to człowiek przesadnie emocjonalny, skłonny do wzruszeń, bujający w obłokach. Często ucieka od świata, nie walczy o to, na czym my zależy, tylko rozpacza. Przy tym wszystkim jest mężczyzną inteligentnym i oczytanym. Nie potrafi odnaleźć się w rzeczywistości, co prowadzi go do samozagłady.
2) Lotta – dokładnie nazywa się Szarlotta S. Jest bardzo młodą, delikatną dziewczyną, narzeczoną Alberta. To osoba odpow

W utworze Johanna Wolfganga Goethego „Cierpienia młodego Wertera” czytelnik styka się z kilkoma tematami i problemami ukazanymi za pomocą tytułowego bohatera. Głównym tematem jest nieszczęśliwa miłość Wertera, nieodwzajemniona przez ukochaną mu Lottę i skazana na porażkę. Bohater spotyka kobietę, której oddaje swoje serce i z bólem obserwuje, jak ta poślubia innego, przeznaczonego jej mężczyznę. Nie ingeruje w ich relację, ceniąc i szanując przyszłego małżonka ukochanej, który z czasem staje się jego przyjacielem. Werter doskonale zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mu dane posiąść Lotty, ale nie walczy ze swoim uczuciem, pozwalając mu na wyniszczenie od środka. Miłość prowadzi mężczyznę do obłędu kończącego się samobójstwem – kolejnym tematem poruszanym przez Goethego. Bohater decyduje się na zabicie samego siebie poprzez strzał z pistoletu, który na ironię losu podarowała mu para Lotty i Alberta. Zachowanie Wertera przeniosło swoje skutki na realny świat i odbiorców dzieła, którzy poczęli naśladować niezrozumianego przez życie bohatera i powielać jego czyn. Ten znaczny wzrost samobójstw nazwano „efektem Wertera”.

Werter postrzegał samobójstwo jako czyn naturalny, sposób uwolnienia się od trosk i bólu. Według niego każdemu człowiekowi przysługiwała możliwość wcześniejszego zakończenia życia i jedynie czekał na moment, gdy i on będzie mógł je sobie odebrać. Pogorszenie nastroju spowodowało także twierdzenie Wertera, iż przynosił on swoim bliskim jedynie nieszczęście i ból. Jedynie Wilhelm był osobą

„Cierpienia młodego Wertera” to książka autorstwa Johanna Wolfganga von Goethego. To powieść epistolarna, czyli składająca się z listów.Werter wyjeżdża z miasta, by uregulować sprawy spadkowe swojej matki. Dodatkowo ucieka przed kłopotliwym uczuciem do Eleonory. Wszystko, co czuje, przekazuje w listach swemu przyjacielowi Wilhelmowi. Przybywa do miasta Wahlheim. Rysuje, czyta Homera oraz rozkoszuje się otaczającą go naturą. Dużo rozmyśla, jest przykładem bohatera romantycznego. Często przesiaduje w pobliżu stojącej na odludziu studni. Werter pewnego dnia poznaje komisarza książęcego. Jego żona zmarła, a on sam wychowuje dziewięcioro dzieci. Cała rodzina mieszka w leśniczówce, do której Werter zostaje zaproszony. W Wahlheim mężczyzna poznaje również kobietę, której mąż wyjechał do Szwajcarii, ale nie ma od niego żadnych wieści, oraz parobka, który służy u wdowy, w której jest szaleńczo zakochany. Na balu Werter poznaje Szarlottę, córkę komisarza, którego poznał wcześniej. Mężczyzna dowiaduje się, że piękna Lotta jest zaręczona z Albertem, który aktualnie przebywa poza miastem. W bohaterze mimo wszystko budzi się uczucie do Lotty. Z dnia na dzień miłość ta jest coraz silniejsza. Odwiedza on często rodzinę w leśniczówce. Bardzo zaprzyjaźnia się z rodzeństwem dziewczyny. Bohater dużo spaceruje i rozmyśla. Lotta nie pozwala mu okazywać uczuć, przypomina mu o swoim narzeczonym. Gdy wraca Albert, Werter jest zdezorientowany, nie wie, co robić. Wilhelm w liście pisze, mu by podjął stanowcze kroki – albo zerwał wszystkie kontakty z dziewczyną, albo, jeżeli szczerze ją kocha, walczył o jej uczucia. Albert, ku zdziwieniu Wertera, okazuje się bardzo miły. Darzy Wertera szczerą przyjaźnią, co dla bohatera wydaje się śmieszne. Werter zaczyna mieć myśli samobójcze. Prosi Alberta, by ten pożyczył mu pistol

„Cierpienia Młodego Wertera” to melodramatyczna, preromantyczna powieść epistolarna autorstwa Johanna Volfganga von Goethe. Utwór składa się z 83 datowanych listów (zawartych w dwóch częściach dzieła), wszystkie z nich napisane są przez tytułowego Wertera, większość do jego przyjaciela- Wilhelma, pozostałe kierowane są do Lotty (ukochanej głównego bohatera), a tylko jeden do Alberta- narzeczonego wspomnianej Lotty. Utwór posiada wątki biograficzne autora.
Werter to bardzo wrażliwy, egzaltowany i nieumiejący znaleźć swojego miejsca na świecie mieszczanin. Pewnego razu na balu poznaje on Lottę, córkę komisarza, w której bez pamięci się zakochuje, kobieta ma jednak wybranka, co jednak wcale nie sprawia, że Werter postanawia się o nią nie ubiegać. Albert, narzeczony Lotty pojawia się dopiero w dalszej fazie utworu, co daje Werterowi możliwość zbliżenia się do ukochanej. Mężczyzna wykazuje właściwie wszelkie objawy uzależnienia, odwiedza Lottę codziennie, wiecznie znajdując do tego dowolny powód (np. spotkanie z jej rodzeństwem, lub też przypomina sobie, że Lotta dnia poprzedniego pożegnała go słowami „do zobaczenia jutro”, więc uznaje on, że koniecznie musi się do niej udać) a gdy tylko jej nie widzi tęskni i nie może doczekać się ponownego spotkania, myśli o niej całymi dniami, nie zajmując się właściwie niczym innym. Do tego stopnia szaleje na jej punkcie, że gdy umówiony jest z nią w południe, od rana siedzi i patrzy się w okno, tylko czekając, aż słońce znajdzie się w wyczekiwanym dla niego miejscu. Nie może przestać o niej myśleć przez co zaniedbuje on swoją pasję (malarstwo). Werter zabiega o Lottę, lecz nie sposób uznać, że o nią walczy. Gdy zjawia się narzeczony wybranki głównego bohatera ten nie zaprzestaje swoich zalotów, wciąż c

„Cierpienia Młodego Wertera” to melodramatyczna powieść epistolarna autorstwa Johanna Volfganga von Goethe. Została ona napisana w epoce preromantyzmu („Sturm und Drung”). Utwór posiada dwie części i składa się z 83 datowanych listów, wszystkie z nich napisane są przez tytułowego Wertera, większość do jego przyjaciela- Wilhelma, pozostałe kierowane są do Lotty (ukochanej głównego bohatera), a tylko jeden do Alberta- narzeczonego wspomnianej Lotty. Utwór posiada wątki biograficzne autora.
Pierwsza część dzieła Goethego rozpoczyna list napisany 4 maja 1771 roku. Główny bohater oznajmia tam Wilhelmowi, że bardzo się cieszy z powodu swojej przeprowadzki. Wspomina również romans z Leonorą, którą prawdopodobnie w sobie rozkochał, a następnie porzucił, by móc wyjechać do innego miasta. Chce on zapomnieć o wszystkim, co już było i patrzeć w przyszłość. Werter oświadcza, że jest mu w nowym miejscu bardzo dobrze i „Samotność, to balsam nieoceniony dla jego skołatanego serca.” Stwierdza, że miejscowość, do której przyjechał jest piękna, opisuje walory przyrody. Jego ulubionym miejscem jest pawilon gdzie przesiaduje całymi godzinami i patrzy na otaczającą go roślinność.
Drugi list datowany na 10 maja. Werter opisuje w nim swoje samopoczucie, w tym liście czytelnik dowiaduje się również, że główny bohater zajmuje się malarstwem, lecz w wyniku zachwytu okoliczną przyrodą ostatnio zaniedbuje on tę sztukę. Jest niesamowicie szczęśliwy i dostrzega w świecie dzieło Boga. W kolejnych kilku korespondencjach mężczyzna pisze o nawiązaniu relacji z miejscowymi chwali ich prostotę, a także mówi o książce, którą aktualnie czyta, która jest dziełem Homera. Siedemnastego maja Werter informuje Wilhelma, że w nowym miejscu mimo prób nadal nie udało mu się nawiązać przyjaźni, ale jest on lubiany przez ludzi. Mówi także o swoich uczuciach- radości, że może przebywać z okolicznym ludem, ale i smutek z powodu tego, że nie ma z nim przyjaciółki jego młodości. Chwali się także, że poznał książęcego komisarza i został zaproszony do niego na wizytę, którą pragnie jak najszybciej złożyć. W następnym liście bohater utworu Goethego dzieli się swoją refleksją dotyczącą dzieci, uważa on je za czyste, pełne pokory i lepsze od dorosłych ludzi. Z treści następnej twórczości Wertera wynika, że znalazł on sobie przytulne miejsce do zamieszkania, znajduje się ono niecałą godzinę drogi od miasta Wahlheim, położona jest ona na wzgórzu, niedaleko jest dolina, a miejsce jest bardzo malownicze. Gospodyni jest bardzo miłą kobietą. Opisuje również swoje spotkanie z małym chłopcem, który opiekował się młodszym bratem trzymając go na kolanach. Mężczyznę do tego stopnia rozczulił ten widok, że stworzył rysunek go przedstawiający. Mieszczanin zaprzyjaźnił się z chłopcami, a dzięki uprzejmości ich matki zaczął się z nimi spotykać i rozmawiać co sprawiało mu dużą przyjemność. Trzydziestego maja Werter pisze o swoim podejściu do malarstwa, porównuje je do poezji, a także opisuje uczucia pewnego młodego chłopaka zakochanego we wdowie, który również tę idealizuje kobietę. Z listu napisanego 16 czerwca Wilhelm dowiaduje się o miłości swojego przyjaciela do Loty- córki wcześniej poznanego komisarza S., Werter opisuje piękno kobiety oraz jej charakter (m.in. spokój jej duszy). Mężczyzna uważa Lotę za doskonałą do tego stopnia, że nie sposób tego opisać, jest również zachwycony jej relacjami z młodszym rodzeństwem, którego posiada aż ósemkę. Przyznaje również, że jest zniewolony miłością, którą do niej czuje. Nie może przestać o niej myśleć, a gdy wie, że ma się z nią spotkać nie może się doczekać i obserwuje słońce wyczekując godziny, o której jest z kobietą umówiony. Opowiada też w jaki sposób poznał on wybrankę swojego serca, zdarzyło się to na balu, od momentu, gdy tylko ją ujrzał był zauroczony, jednak gdy ta poprosiła go do tańca ten pojął, że jest w niej absolutnie zakochany. Rozmawia on na balu z kobietą o literaturze, a także o innych bliskim ich tematach. Największym problemem mężczyzny jest jednak fakt, o którym dowiaduje się on jeszcze w drodze na bal- Lotta jest zaręczona. Jej wybrankiem jest szlachetny mężczyzna o imieniu Albert, którego jednak Werter nie poznaje, ponieważ ten wyjechał uporządkować sprawy rodzinne po śmierci ojca oraz postarać się o dobre stanowisko dla siebie. Kolejny list jest właściwie zakończeniem poprzedniego, opisany jest tam zachód słońca widoczny podczas powrotu z balu oraz uczucia tytułowego bohatera do Loty, nie interesuje go księżyc, gwiazdy, czy słońce, bo odkąd ją ujrzał myśli tylko o niej. W kolejnych dwóch korespondencjach bohater literacki ponownie zachwyca się pięknem, które go otacza, a także opowiada jak spędza czas z Lotą i jej rodzeństwem (jak sam twierdzi dzieci są najbliższymi istotami w jego sercu, dostrzega też w nich zalety, które bardzo przydadzą im się w życiu). Dzieli się jednocześnie refleksją dotyczącą młodziaków, a mianowicie sądzi, że dorośli ograniczają je, mimo że nie powinni tego robić. W następnym liście opisuje wizytę u starego Pastora, przyjaciela lubej. Werter poznaje tam jego córkę Fryderykę (która wyraźnie jak sam przyznaje spodobała się Werterowi) oraz Pana Schmidta, który był jej partnerem. Werter dyskutuje z gospodarzami o humorze człowieka, uważa on bowiem, że nie ma nic gorszego niż psucie swoim nastrojem samopoczucie innych. Dywagowali oni o radosnych i złych chwilach życia. W kolejnych fragmentach dzieła Goethego główny bohater opisuje swoją relację z ukochaną, mówi on o tęsknocie jaką czuję, gdy oddala się od niej nawet tylko na chwile i o tym, że szaleje z miłości, gdy ktoś choćby o niej wspomni. Twierdzi on, że czuje miłość, którą Lotta go obdarzyła, przepełnia go to uczucie szczęściem, ponadto w obecności lubej gasną wszystkie złe myśli i odczucia bohatera powieści. 18 lipca Werter za pomocą pytania retorycznego dzieli się z przyjacielem refleksją, której tematem jest miłość. Porównuje ją do lampy, która przystawiona do białej ściany rozświetla ukazując piękne obrazy. Tytułowa postać jest tak zakochana w córce komisarza, że gdy posyła do niej pewnego dnia służącego, gdy ten wraca Werter patrzy na niego z ogromną sympatią i jak sam stwierdza nie oddałby go za żadne pieniądze. Cały dzień bohater podporządkowuje ukochanej, jest ona całym jego zainteresowaniem. 21 lipca główny bohater krytykuje pomysł spotkania z konsulem, gdyż ma go za złego człowieka. Dzieląc się swoją opinią na temat tego człowieka zauważalny jest również biblijny motyw Vanitas (marność). W kolejnej twórczości podmiotu lirycznego wyznaje on, że próbował odsunąć się od ukochanej (trzymać dystans), lecz jest to niemożliwe zawsze wymyśla sobie jakiś, choćby najbardziej błahy powód do spotkania przez co nie potrafi się od niej odsunąć. 30 lipca w Walheihmie zjawia się Albert, narzeczony Loty. Werter uważa go za miłego i zacnego człowieka, szanuje go, ponieważ ten wie ile warta jest Lota. Cieszy się, że nie był świadkiem powitania narzeczonych, gdyż sprawiłoby mu to niewyobrażalny ból. Albert ma Wertera za człowieka rozumnego i ciszy się, że Lota ma takiego przyjaciela. W głównym bohaterze tworzy się konflikt wewnętrzny, smuci się własną głupotą, ponieważ przed przyjazdem ukochanego Loty, wiedział on jak wygląda sytuacja, lecz przywiązał się do niej i boli go, że ta spędza czas z innym mężczyzną poza nim. Pierwszy list napisany w sierpniu przedstawia rozdarcie tytułowego bohatera, nie wie on jak ma postępować w relacji z Lotą, zdaje on sobie sprawę w jak trudnej sytuacji się znalazł. Werter znajduje przypadkiem swój pamiętnik i uświadamia sobie, że w obecnej sytuacji znalazł się niecelowo, lecz tak naprawdę na własne życzenie. W kolej

Głównym bohaterem powieści Johanna Volfganga von Goethe jest tytułowy Werter , jest on mieszczaninem. Mężczyzna ten jest bardzo wrażliwy, egzaltowany, poszukuje on uczucia, które wypełni jego serce. Werter jest miłośnikiem przyrody, uwielbia ją podziwiać, sprawia mu to ogromną przyjemność i daje poczucie szczęścia. Ponadto uwielbia on dzieci, uważa dorosłych ludzi, którzy je ograniczają za głupców. Sam mocno je kocha i gdy tylko ma okazję rozmawia z nimi, słucha oraz żartuje. Jest postacią skłonną do refleksji, a w jego listach widoczne są liczne nawiązania do Biblii. W wolnym czasie zajmuje się malarstwem, albo w zależności od nastroju czytaniem Osjana lub Homera. Jest człowiekiem nie lubiącym arystokracji, o tej grupie społecznej wyraża się z egzaltacją, uważa za głupotę podejmowanie ciężkiej pracy przez lata tylko po to by awansować na drabinie hierarchii społecznej. Ponadto sądzi, że są to ludzie wywyższający się, a sam siebie mimo swojego pochodzenia nie uważa za osobę gorszą, ponieważ jest dobrze wychowany i umie zachować się w towarzystwie nie mniej dobrze niż arystokraci. Werter nie mógł sobie znaleźć miejsca na świecie, ponieważ starał się ograniczyć kontakt z kobietą, w której był zakochany (ponieważ była ona zaręczona), ale jednocześnie wyjeżdżając bardzo za nią tęsknił przez co później do niej powrócił. Niestety przez cierpienie jakiego doznał doświadczając braku miłości ze strony Loty popełnił on samobójstwo. Ukochana Wertera o imieniu Lotta, jest córką Komisarza, m

Akcja utworu rozpoczyna się w małym, malowniczo położonym miasteczku Wahlheim, do którego wprowadza się Werter oraz w domu i ogrodzie Lotty znajdującym się niecałą godzinę drogi od tego miejsca. Ponadto od jesieni 1771 do wiosny 1772 akcja tocz

Głównym bohaterem powieści Johanna Wolfganga von Goethe jest tytułowy Werter, jest on mieszczaninem. Mężczyzna ten jest bardzo wrażliwy, egzaltowany, poszukuje on uczucia, które wypełni jego serce. Werter jest miłośnikiem przyrody, uwielbia ją podziwiać, sprawia mu to ogromną przyjemność i daje poczucie szczęścia. Ponadto uwielbia on dzieci, uważa dorosłych ludzi, którzy je ograniczają, za głupców. Sam mocno je kocha i gdy tylko ma okazję rozmawia z nimi, słucha oraz żartuje. Jest postacią skłonną do refleksji, a w jego listach widoczne są liczne nawiązania do Biblii. W wolnym czasie zajmuje się malarstwem albo, w zależności od nastroju, czytaniem Osjana lub Homera. Jest człowiekiem nie lubiącym arystokracji, o tej grupie społecznej wyraża się z egzaltacją, uważa za głupotę podejmowanie ciężkiej pracy przez lata tylko po to, by awansować na drabinie hierarchii społecznej. Ponadto sądzi, że są to ludzie wywyższający się, a sam siebie mimo swojego pochodzenia nie uważa za osobę gorszą, ponieważ jest dobrze wychowany i umie zachować się w towarzystwie nie mniej dobrze niż arystokraci. Werter nie mógł sobie znaleźć miejsca na świecie, ponieważ starał się ograniczyć kontakt z kobietą, w której był zakochany (ponieważ była ona zaręczona), ale jednocześnie wyjeżdżając bardzo za nią tęsknił przez co później do niej powrócił. Niestety przez cierpienie, jakiego doznał doświadczając braku miłości ze strony Lotty, popełnił on samobójstwo.

Ukochana Wertera o imieniu Lotta, jest córką Komisarza, ma ona

„Cierpienia Młodego Wertera” to melodramatyczna powieść epistolarna autorstwa Johanna Volfganga von Goethe. Została ona napisana w epoce preromantyzmu („Sturm und Drung”). Utwór posiada dwie części i składa się z 83 datowanych listów, wszystkie z nich napisane są przez tytułowego Wertera, większość do jego przyjaciela- Wilhelma, pozostałe kierowane są do Lotty (ukochanej głównego bohatera), a tylko jeden do Alberta- narzeczonego wspomnianej Lotty. Utwór posiada wątki biograficzne autora.

Pierwsza część dzieła Goethego rozpoczyna list napisany 4 maja 1771 roku Główny bohater oznajmia tam Wilhelmowi, że bardzo się cieszy z powodu swojej przeprowadzki. Wspomina również romans z Leonorą, którą prawdopodobnie w sobie rozkochał, a następnie porzucił, by móc wyjechać do innego miasta. Chce on zapomnieć o wszystkim co już było i patrzeć w przyszłość. Werter oświadcza, że jest mu w nowym miejscu bardzo dobrze i „Samotność, to balsam nieoceniony dla jego skołatanego serca.” Stwierdza, że miejscowość, do której przyjechał jest piękna, opisuje walory przyrody. Jego ulubionym miejscem jest pawilon gdzie przesiaduje całymi godzinami i patrzy na otaczającą go roślinność. Drugi list datowany na 10 maja. Werter opisuje w nim swoje samopoczucie, w tym liście czytelnik dowiaduje się również, że główny bohater zajmuje się malarstwem, lecz w wyniku zachwytu okoliczną przyrodą ostatnio zaniedbuje on tę sztukę. Jest niesamowicie szczęśliwy i dostrzega w świecie dzieło Boga. W kolejnych kilku korespondencjach mężczyzna pisze o nawiązaniu relacji z miejscowymi chwali ich prostotę, a także mówi o książce, którą aktualnie czyta, która jest dziełem Homera. Siedemnastego maja Werter informuje Wilhelma, że w nowym miejscu mimo prób nadal nie udało mu się nawiązać przyjaźni, ale jest on lubiany przez ludzi. Mówi także o swoich uczuciach- radości, że może przebywać z okolicznym ludem, ale i smutek z powodu tego, że nie ma z nim przyjaciółki jego młodości. Chwali się także, że poznał książęcego komisarza i został zaproszony do niego na wizytę, którą pragnie jak najszybciej złożyć. W następnym liście bohater utworu Goethego dzieli się swoja refleksją dotyczącą dzieci, uważa on je za czyste, pełne pokory i lepsze od dorosłych ludzi. Z treści następnej twórczości Wertera wynika, że znalazł on sobie przytulne miejsce do zamieszkania, znajduje się ono niecałą godzinę drogi od miasta Wahlheim, położona jest ona na wzgórzu, niedaleko jest dolina, a miejsce jest bardzo malownicze. Gospodyni jest bardzo miłą kobietą. Opisuje również swoje spotkanie z małym chłopcem, który opiekował się młodszym bratem trzymając go na kolanach. Mężczyznę do tego stopnia rozczulił ten widok, że stworzył rysunek go przedstawiający. Mieszczanin zaprzyjaźnił się z chłopcami, a dzięki uprzejmości ich matki zaczął się z nimi spotykać i rozmawiać co sprawiało mu dużą przyjemność. Trzydziestego maja Werter pisze o swoim podejściu do malarstwa, porównuje je do poezji, a także opisuje uczucia pewnego młodego chłopaka zakochanego we wdowie, który również tę idealizuje kobietę. Z listu napisanego 16 czerwca Wilhelm dowiaduje się o miłości swojego przyjaciela do Loty- córki wcześniej poznanego komisarza S., Werter opisuje piękno kobiety oraz jej charakter (m.in. spokój jej duszy). Mężczyzna uważa Lotę za doskonałą do tego stopnia, że nie sposób tego opisać, jest również zachwycony jej relacjami z młodszym rodzeństwem, którego posiada aż ósemkę. Przyznaje również, że jest zniewolony miłością, którą do niej czuje. Nie może przestać o niej myśleć, a gdy wie, że ma się z nią spotkać nie może się doczekać i obserwuje słońce wyczekując godziny, o której jest z kobietą umówiony. Opowiada też w jaki sposób poznał on wybrankę swojego serca, zdarzyło się to na balu, od momentu gdy tylko ją ujrzał był zauroczony, jednak gdy ta poprosiła go do tańca ten pojął, że jest w niej absolutnie zakochany. Rozmawia on na balu z kobietą o literaturze, a także o innych bliskim ich tematach. Największym problemem mężczyzny jest jednak fakt, o którym dowiaduje się on jeszcze w drodze na bal- Lotta jest zaręczona. Jej wybrankiem jest szlachetny mężczyzna o imieniu Albert, którego jednak Werter nie poznaje, ponieważ ten wyjechał uporządkować sprawy rodzinne po śmierci ojca oraz postarać się o dobre stanowisko dla siebie. Kolejny list jest właściwie zakończeniem poprzedniego, opisany jest tam zachód słońca widoczny podczas powrotu z balu oraz uczucia tytułowego bohatera do Loty, nie interesuje go księżyc, gwiazdy, czy słońce, bo odkąd ją ujrzał myśli tylko o niej. W kolejnych dwóch korespondencjach bohater literacki ponownie zachwyca się pięknem, które go otacza, a także opowiada jak spędza czas z Lotą i jej rodzeństwem (jak sam twierdzi dzieci są najbliższymi istotami w jego sercu, dostrzega też w nich zalety, które bardzo przydadzą im się w życiu). Dzieli się jednocześnie refleksją dotyczącą młodziaków, a mianowicie sądzi, że dorośli ograniczają je mimo, że nie powinni tego robić. W następnym liście opisuje wizytę u starego Pastora, przyjaciela lubej. Werter poznaje tam jego córkę Fryderykę (która wyraźnie jak sam przyznaje spodobała się Werterowi) oraz Pana Schmidta, który był jej partnerem. Werter dyskutuje z gospodarzami o humorze człowieka, uważa on bowiem , że nie ma nic gorszego niż psucie swoim nastrojem samopoczucie innych. Dywagowali oni o radosnych i złych chwilach życia. W kolejnych fragmentach dzieła Goethego główny bohater opisuje swoją relację z ukochaną, mówi on o tęsknocie jaką czuję gdy oddala się od niej nawet tylko na chwile i o tym, że szaleje z miłości gdy ktoś choćby o niej wspomni. Twierdzi on, że czuje miłość, którą Lotta go obdarzyła, przepełnia go to uczucie szczęściem, ponadto w obecności lubej gasną wszystkie złe myśli i odczucia bohatera powieści. 18 lipca Werter przy pomocy pytania retorycznego dzieli się z przyjacielem refleksją, której tematem jest miłość. Porównuje ją do lampy, która przystawiona do białej ściany rozświetla ukazując piękne obrazy. Tytułowa postać jest tak zakochana w córce komisarza, że gdy posyła do niej pewnego dnia służącego, gdy ten wraca Werter patrzy na niego z ogromną sympatią i jak sam stwierdza nie oddałby go za żadne pieniądze. Cały dzień bohater podporządkowuje ukochanej, jest ona całym jego zainteresowaniem. 21 lipca główny bohater krytykuje pomysł spotkania z konsulem, gdyż ma go za złego człowieka. Dzieląc się swoją opinią na temat tego człowieka zauważalny jest również biblijny motyw Vanitas (marność). W kolejnej twórczości podmiotu lirycznego wyznaje on, że próbował odsunąć się od ukochanej (trzymać dystans), lecz jest to niemożliwe zawsze wymyśla sobie jakiś, choćby najbardziej błahy powód do spotkania przez co nie potrafi się od niej odsunąć. 30 lipca w Walheihmie zjawia się Albert, narzeczony Lotty. Werter uważa go za miłego i zacnego człowieka, szanuje go, ponieważ ten wie ile warta jest Lota. Cieszy się, że nie był świadkiem powitania narzeczonych, gdyż sprawiłoby mu to niewyobrażalny ból. Albert ma Wertera za człowieka rozumnego i ciszy się, że Lota ma takiego przyjaciela. W głównym bohaterze tworzy się konflikt wewnętrzny, smuci się własną głupotą, ponieważ przed przyjazdem ukochanego Loty, wiedział on jak wygląda sytuacja, lecz przywiązał się do niej i boli go, że ta spędza czas z innym mężczyzną poza nim. Pierwszy list napisany w sierpniu przedstawia rozdarcie tytułowego bohatera, nie wie on jak ma postępować w relacji z Lottą, zdaje on sobie sprawę w jak trudnej sytuacji się znalazł. Werter znajduje przypadkiem swój pamiętnik i uświadamia sobie, że w obecnej sytuacji znalazł się niecelowo, lecz tak naprawdę na własne życzenie. W kolejnym fragmencie Wert

1) Werter przyjeżdża do nowego miasta
2) Główny bohater popada w zachwyt nad otaczającą go przyrodą
3) Werter z powodu zachwytu przyrodą coraz rzadziej maluje (malarstwo to jego pasja)
4) Tytułowy bohater opisuje relacje, które nawiązał z okolicznymi dziećmi
5) Werter wraz z partnerką do tańca wybiera się na bal
6) W drodze na bal dowiaduje się, że pojedzie tam z nimi Lotta, córka komisarza zaręczona z zacnym człowiekiem noszącym imię Albert
7) Werter poznaje Lottę oraz jej rodzeństwo, jest oczarowany pięknem kobiety
8) Bohater na balu dyskutuje z córką komisarza na różne tematy
9) Lotta prosi mężczyznę o wspólne zatańczenie walca, ten się zgadza
10) Werter zakochuje się w świeżo poznanej kobiecie
11) Mężczyzna nawiązuje bliską relacje z Lottą i zaprzyjaźnia się z jej rodzeństwem
12) Werter widuje się z kobietą prawie codziennie, gdy jej nie widzi odczuwa smutek i tęsknotę
13) Po dłuższym czasie spędzanym we dwoje do miasta powraca Albert- narzeczony Lotty
14) Albert zaprzyjaźnia się z Werterem, wydaje się, że nie przeszkadza mu zabieganie mężczyzny o jego narzeczoną
15) Werter nie jest w stanie dłużej patrzyć jak ukochana jest z innym mężczyzną, za namową przyjaciela (Wilhelma), z którym regular

„Cierpienia młodego Wertera” to powieść epistolarna Johanna Wolfganga Goethego. Według mnie to najlepsza książka tego autora. Jest to największe dzieło okresu „Sturm und Drang” (okresu burzy i naporu), wydane po raz pierwszy 29 września 1774 roku. Sama powieść ma swoją genezę w życiorysie autora, bowiem podobna sytuacja miała miejsce w jego życiu. Pisarz zakochał się w kobiecie, która stała się pierwowzorem do stworzenia Lotty. Przeszkodziło im jednak jej narzeczeństwo. Nie zgodziła się ona bowiem na romans z pisarzem, co było impulsem do napisania powieści. Skłoniła go do tego również śmierć jego przyjaciela, który nieszczęśliwie zakochany zabił się strzelając sobie w głowę. Goethe w swoim dorobku literackim ma natomiast jeszcze wiele innych dzieł, które zachwyciły ówczesnych odbiorców m.in.: „Lata nauki Wilhelma Meistra”, „Król Olch”, „Faust” czy „Ifigenia w Taurydzie”. Wracając jednak do „Cierpień młodego Wertera”…
Tytułowy bohater uciekając z rodzinnego miasta osiedla się na wsi, aby porzucić za sobą hałas i zgiełk. Większość książki opiera się o listy Wertera do przyjaciela. Opisuje w nich swoje uczucia jakimi darzy młodą dziewczynę. Lotta jednak nie może odwzajemnić uczuć głównego bohatera. Wybierając pomiędzy szczęśliwym życiem z Werterem, a dostatnim i zapewniającym bezpieczeństwo bytem z Albertem, wybiera drugą opcję. Stąd też biorą swoją przyczynę cierpienia Wertera. Osoby dopasowane pod względem charakteru i zainteresowań nie mogą ze sobą być. Wygrywa pieniądz i zapewnienie dostatniego życia. Nieszczęśliwa miłość doprowadza go do obłędu i w końcu samobójczej śmierci. Bohater nie radzi sobie z nieodwzajemnionym uczuciem, więc wyobcowany ze społeczeństwa posuwa się do takiego wyjścia. Samobójstwo wydaje się wtedy jedyną opcją, która uwolni go od bólu istnienia, bólu świata. Według mnie jest to powieść o człowieku, który jest bardzo wrażliwy, oczytany i mądry, ale zakochując się zatraca się. Johann Wolfgang Goethe podjął tematykę typową dla ówczesnej codzienności. „Cierpienia młodego Wertera” to manifest uczuciowości wobec weltschmerzu. Pokazuje losy postaci tragicznej, która z góry skazana jest na niepowodzenie.
Wydana książka stała się niezwykle popularna w dobie romantyzmu, a przez krytyków literackich jest uważana za najlepszą powieść doby preromantyzmu. Jednocześnie wywołała ona tzw. „efekt Wertera”, czyli fascynację tytułowym bohaterem. Nastąpiła fala śmierci samobójczych zapoczątkowanych nieszczęśliwą miłością; ludzie ubierali się i zachowy

Tematem poniższej rozprawki jest: Czy Werter mógł być szczęśliwy? (rozważ i omów problem)
W stosunku do postawionego pytania „, Czy Werter mógłby być szczęśliwy”, na podstawie utworu literackiego J.V.Gothego „Cierpienia młodego Wertera” przyjmuję postawę ambiwalentną, którą postaram się uzasadnić.
Uważam, że tytułowy bohater dzieła Gothego mógłby być szczęśliwy, gdyby zaczął dostrzegać własne wady, a także niedoskonałości swojej ukochanej- Lotty. Werter na zabój (niestety również dosłownie) zakochany w Lotcie idealizował ją, uważał za najpiękniejszą i najlepszą na świecie, twierdził wręcz, że kobieta jest swą doskonałością lepsza od anioła. Mężczyzna całkowicie zaangażowany i pochłonięty relacją z Lottą, porzucił swoją pasję jaką było malarstwo, co również wpłynęło na odczuwane przez niego cierpienie i nieszczęście. Bohater cierpiał także z powodu tego, że Lotta (jak sądził) dawała mu nadzieję (złudną), finalnie wyszła jednak za swojego narzeczonego. Gdyby jasno i klarownie na początku odrzuciła zaloty Wertera ten nie byłby do niej tak przywiązany i nie czułby z nią tak mocnej więzi.
Główny bohater był również nieszczęśliwy, ponieważ był odtrącany przez grupę arystokratów, którzy poprzez jego pozycję społeczną uważali go za gorszego od siebie. Werter jako dobrze wychowany, kulturalny i umiejący się zachować mężczyzna zupełnie się z tym nie zgadzał, sądził, że jest im równy i z egzaltacją wyrażał swoje zdanie na temat tego, gdy arystokraci wyprosili go z towarzystwa. Moim zdaniem, by poczuć szczęście główny bohater powinien odizolowa

Gatunek utworu. Budowa„Cierpienia młodego Wertera” to preromantyczna powieść epistolarna autorstwa Johanna Wolfganga Goethego. Utwór składa się z 83 datowanych listów (zamieszczonych w dwóch częściach dzieła). Wszystkie listy napisane są przez tytułowego Wertera. Adresatem większości z nich jest jego przyjaciel- Wilhelma. Pozostałe kierowane są do Lotty (ukochanej głównego bohatera), a tylko jeden do Alberta – narzeczonego Lotty. W utworze można zauważyć nawiązania do biografii autora.StreszczenieWerter to bardzo wrażliwy, egzaltowany i nieumiejący znaleźć swojego miejsca na świecie mieszczanin. Pewnego razu na balu poznaje on Lottę, córkę komisarza, w której bez pamięci się zakochuje. Kobieta ma jednak wybranka, co wcale nie sprawia, że Werter rezygnuje z walki o jej uczucie. Albert, narzeczony Lotty, pojawia się dopiero w dalszej części utworu, co daje Werterowi możliwość zbliżenia się do ukochanej. Mężczyzna wykazuje właściwie wszystkie objawy uzależnienia – odwiedza Lottę codziennie, pod byle pretekstem, a gdy jej nie widzi, tęskni i nie może doczekać się ponownego spotkania. Do te

Problematyka utworu to przede wszystkim wątek nieszczęśliwej, platonicznej miłości opartej na uczuciu tylko jednej strony, ponadto jest to uczucie, które od początku było skazane na niepowodzenie. Drugim pod względem ważności motywem jest tragiczna śmierć, samobójcza, na którą decyduje się główny bohater dzieła Gothego. Cierpieniu głównego bohatera towarzyszy przyroda, w początkowej fazie utworu jest ona dla niego ukojeniem, przynosi mu spokój, podziwia on jej piękno i jest szczęśliwy, jednak gdy odczuwa on egzystencjalny ból spowodowany nieszczęśliwą miłością do zaręczonej kobiety, nawet otaczająca go przyroda przypomina mu ukochaną przez co jeszcze bardziej cierpi. Ważnym elementem problematyki omawianej lektury są również dzieci i spojrzenie na nie oczami głównego bohatera, twierdzi on, że one i ludzie do nich podobni są najszczęśliwszymi istotami na świecie, ponieważ żyją chwilą, podążają za swoimi uczuciami i pragnieniami, działają zgodnie z sercem nie przejmując się ewentualnymi konsekwencjami, co widać w słowach „Wyznam ci chętnie, bo wiem co byś mi na to powiedział, że najszczęśliwsi są ci, którzy, podobnie dzieciom, żyją z dnia na dzień, włóczą za sobą lalkę

„Cierpienia młodego Wertera” – Johann Wolfgang Goethe – Czas i miejsce akcji

Czas akcji w powieści

„Cierpienia młodego Wertera” składają się z dwóch części oraz trzeciej zatytułowanej „Wydawca do czytelnika”. W dwóch pierwszych częściach powieści czas wyznaczają listy wymieniane pomiędzy Werterem a jego przyjacielem Wilhelmem. Pierwsza księga obejmuje listy od 4 maja do 10 września 1771 roku, natomiast druga od 20 października 1771 do 6 grudnia 1772 roku. Trzecia część zatytułowana „Wydawca do czytelnika”, to przybliżenie ostatnich chwil z życia głównego bohatera przez narratora trzecioosobowego. Wydawca obiektywnie opisuje wydarzenia poprzedzające śmierć głównego bohatera. Wymienione są tam również fragmenty korespondencji z 12, 14 i 20

Księga pierwszaAkcja pierwszej księgi „Cierpień młodego Wertera” rozpoczyna się 4 maja 1771 roku, kiedy tytułowy Werter pisze swój pierwszy list do przyjaciela, Wilhelma. List rozpoczyna ciąg korespondencji. W owym liście bohater wspomina powód wyjazdu w okolice Wahlheim, którym był romans z Eleonorą oraz jej siostrą. Podróż miała być swego rodzaju ucieczką od tej sytuacji oraz lekiem dla duszy. Na wsi bohater mieszka w domu na wzgórzu, czyta przy tym Homera i pije kawę. Jego życie wygląda jak wyjęte z sielanki – gatunku charakterystycznego dla sentymentalizmu. Werter zachwyca się prostymi ludźmi, tym jak naturalni i szczerzy są. W szczególności raduje go obcowanie z dziećmi, które inspirują go swoją niewinnością i beztroską.
Mimo poznania wielu osób, bohater pozostaje samotny. Spotyka między innymi „młodego V”, który niedawno ukończył studia, oraz komisarza książęcego, posiadającego dziewięcioro dzieci. Co ciekawe, Werter wcale nie szuka przyjaciół, lubuje się w samotności.
Pewnego dnia przesiaduje przed gospodą, gdzie zobaczył scenę, która chwyciła go za serce. Widzi około czteroletniego chłopca, który do piersi przyciska niemowlę. Widok ten wzrusza Wertera do tego stopnia, że postanawia to narysować. Gdy poznaje matkę dzieci, dowiaduje się, iż jest to córka nauczyciela, której mąż wyjechał do Szwajcarii po spadek. Od tego spotkania często goszczą oni w domu bohatera.
Ważnym epizodem dla Wertera jest poznanie historii parobka, który jest zakochany w starszej od niego wdowie, a zarazem swojej pracodawczyni. Ta miłość staje się dla protagonisty symbolem najczystszego, platonicznego uczucia.
16 czerwca 1771 roku miejsce ma najważniejsze z punktu widzenia całej historii spotkanie Wertera z Lottą, córką spotkanego wcześniej komisarza. Odbywa się ono, kiedy bohater odbiera dziewczynę z leśniczówki w drodze na bal, nie wiedząc jeszcze, że zostanie ona miłością jego życia. Pierwszy raz widzi ją, gdy opiekuje się szóstką swojego młodszego rodzeństwa. Wspólny taniec na balu staje się powodem szczęścia bohatera. Ku swojemu nieszczęściu Werter dowiaduje się, iż dziewczyna jest już zaręczona, co powoduje pomylenie kroków w tańcu i napływ nadmiaru emocji.
Po balu młodzieniec prosi ukochaną o kolejne spotkanie jeszcze tego samego dnia. Gdy Lotta zgadza się, jego szczęściu nie ma końca. Tu rozpoczyna się jeden z najradośniejszych okresów z życia Wertera, który przeprowadza się do Wahlheim, aby być bliżej obiektu swoich uczuć. Codziennie przebywa z Lottą, bawi się też z jej rodzeństwem. Bohaterowie bardzo dużo spacerują, rozmawiają i często odwiedzają chorych, których, według Wertera, sama obecność Lotty podnosi na duchu, wręcz uzdrawia.
30 lipca sytuacja zmienia się gwałtownie, gdyż powraca Albert – narzeczony Lotty. Werter zaprzyjaźnia się z nim, szanuje go, podziwia, ale wciąż jest zazdrosny. Cierpiący z powodu nieodwzajemnionej Werter coraz rzadziej spotyka się z ukochaną ze względu na normy obyczajowe. Aby pozbyć się miłosnego zawodu, mężczyzna postanawia wyjechać w góry. Podczas pożegnania z Albertem prosi go o pożyczenie mu jednego ze swoich pistoletów. Zaskakuje narzeczonego Lotty, gdy przykłada sobie pistolet do skroni. Tak rozpoczyna się rozmowa konkurentów o samobójstwie. Albert potępia taką śmierć, nie widzi dla niej uzasadnienia, zaś Werter twierdzi, że jest to jedyne wyjście z przytłaczającej, nawet beznadziejnej sytuacji. Ta wymiana zdań ukazuje kontrast pomiędzy charakterami bohaterów oraz zwiastuje samobójczą śmierć protagonisty.
Ucieczka od miłości w góry nie przynosi zamierzonego rezultatu. Werter nie przestaje odwiedzać miłości swojego życia, jednak wizyty te nie są już dla niego powodem do szczęścia, a tylko źródłem bólu i cierpienia. Myśli o samobójstwie i Lotcie ciągle nawiedzają umysł bohatera, stają się obsesyjne. Postanawia więc przyjąć posadę w poselstwie, co wydaje mu się jedynym lekarstwem. Żegnając się z Lottą, nie mówi jej o wyjeździe, ukochana myś

„Cierpienia młodego Wertera” Johanna Wolfganga von Goethego – rozprawkaTemat: Czy istnieje granica między szczęściem a cierpieniem? Czy istnieje granica między szczęściem a cierpieniem? Odwołując się do definicji słownikowej, cierpienie to stan fizyczny i psychiczny człowieka, w którym człowiek doznaje bólu lub odczuwa negatywne emocje, takie jak lęk, żal czy smutek. Szczęście natomiast to moment euforii, kiedy człowiek jest w stanie bezgranicznej radości. Te dwa motywy chętnie wykorzystywane były przez pisarzy różnych epok. Wątek cierpienia i szczęścia wyraźnie zobrazowany jest w „Cierpieniach młodego Wertera”. Można powiedzieć, że cała książka opowiada o miłości i perypetiach z nią związanych. Jaka jednak występuje tu relacja pomiędzy szczęściem a cierpieniem? Jak wskazuje sam tytuł powieści epistolarnej Johanna Wolfganga von Goethego, Werter cierpi. Odczuwa ból emocjonalny związany z nieszczęśliwą miłością. Czy było tak jednak od początku? Nie. Warto pamiętać, że przybywając do  Waldheim, bohater szuka ucieczki od codzienności. Uważa bowiem, że jest niezrozumiany przez innych ludzi. Jak każdy bohater romantyczny, przekonany jest o swojej wyjątkowości. Poznając Lottę, wierzy, że jest ona jego bratnią duszą. Miłość do dziewczyny jest jego motorem do działania. Bohater przeżywa przecież wtedy najlepsze dni swojego życia. Rozpisuje się w listach do swojego przyjaciela na temat poznanej kobiety. Można powiedzieć, że jest to najlepsze, co mogło go spotkać – poznanie tak podobnej mu osoby. Niestety, szczęście Wertera mija wraz z pojawieniem się Alberta, czyli narzeczonego Lotty. Bohater popada wtedy w marazm, czuje przygnębienie, powoli traci ochotę do życia. Z dnia na dzień coraz bardziej zastanawia się nad sensem istnienia. Najzwyczajniej w świecie cierpi. Jego przemianę i popadanie ze skrajności w skrajność łatwo można zauważyć, obserwując przyr

„Cierpienia młodego Wertera” to powieść epistolarna należąca do okresu preromantyzmu. Dzieło, które Goethe opublikował w 1774 roku, gdy miał zaledwie 25 lat, stało się ważnym utworem, z którego czerpało inspiracje wielu późniejszych romantyków. Powieść bardzo szybko zyskała popularność wśród młodych i wywarła spory wpływ na ich pokolenie. Choć moda na strój podobny do werterowskiego nie jest zbyt groźna, utwór wywołał także falę samobójstw.
Dzieło zawiera listy Wertera, które młody mężczyzna kieruje do swojego przyjaciela, Wilhelma. Wykształcony i dobrze urodzony młodzieniec, doświadczywszy skandalu, postanawia wyjechać z miasta. W końcu trafia do miejscowości Wahlheim, gdzie zaproszony na bal poznaje Lottę. Werter momentalnie zakochuje się w dziewczynie. Wszystkie swoje przeżycia i rozterki relacjonuje przyjacielowi. Sytuacja komplikuje się, gdy z podróży wraca narzeczony dziewczyny, Albert.
„Cierpienia młodego Wertera” to utwór, na który zdecydowanie warto zwrócić uwagę. Powieść charakteryzuje okres burzy i naporu, jest pełna emocji i rozterek. Główny bohater być może czaem wydaje się niedojrzały, a jego zachowania kłócą się z myślami. Mimo to mistrzowskie pióro Goethego sprawia, że czujemy sympatię do Wertera, a czasem jest nam go żal.
Historia nie jest skomplikowana, jednak styl utworu sprawia, że każdą kolejną stronę czyta się z przyjemnością. Rozbudowane opisy przyrody i uczuć wewnętrznych, w wykonaniu mistrza pióra, wcale nie są nudne i nie ma się ochoty ich pominąć. Barwne słownictwo, wbrew pozorom, nie utrudnia lektury. Myślę, że, nawet dla samego stylu, jest warta przeczytania.
Powieść epistolarna jest niejako podróżą czytelnika w głąb głównego bohatera. Choć mimo głębszego poznania jego motywy nadal mogą wydawać się sprzeczne, w działaniach Wertera możemy dostrzec sens. „Cierpienia młodego Wertera” to opowieść o nieszczęśliwie zakochanym młodzieńcu, co sprawia, że właśnie młodzi ludzie mogą dokładniej poznać bohatera, a nawet znaleźć pewne cechy wspólne. Nie zmienia to jednak faktu, że niektóre zachowania mężczyzny są irracjonalne.
Czytając utwór absolutnie nie można zapomnieć, że pochodzi on z epoki romantyzmu, a dokładniej preromantyzmu. Jest to dość istotne, by rozpatrując motywy postaci, móc odnieść się do kontekstu epoki. Romantyzm bowiem to czas odrzucenia racjonalizmu i kierowania się uczuciami, które są przecież sprzeczne i niejednoznaczne, a także zmienne. W tym przypadku, Werter postanawia słuchać głosu serca i podążać za nim nawet za cenę życia. Na pytanie czy jest to zachowanie odważne, czy skrajnie nieodpowiedzialne każdy

„Cierpienia młodego Wertera” to powieść epistolarna, czyli składająca się z listów. Jej autorem jest Johann Wolfgang Goethe.
Księga pierwsza książki zaczyna się mottem:
„Takiej miłości każdy młodzian czeka,
tak być kochana chce każda dziewczyna;
czemuż w najświętszym z popędów człowieka
tkwi straszliwego cierpienia przyczyna?”
Zawarte na pierwszych stronach powieści motto, wprowadza czytelnika w treść. O wielkiej miłości i cierpieniu, główny bohater, tytułowy Werter będzie opowiadał swemu przyjacielowi Wilhelmowi, za pomocą listów.
4 maja 1771 roku Werter wysyła pierwszy list do Wilhelma. Bardzo cieszy się, że opuścił dom, ale żałuje, że nie ma z nim przyjaciela. Wspomina o Eleonorze, która była w nim szalenie zakochana, mimo że Werter flirtował z jej siostrą. Mimo wszystko, postanawia on skupić się na teraźniejszości i nie rozpamiętywać tego, co minęło. Mężczyzna opuścił miejsce zamieszkania by uregulować sprawy majątkowe jego matki. Zatrzymuje się u swej ciotki, która jak pisze, ku jemu zdziwieniu jest bardzo miła i energiczna. Zgadza się ona, by oddać spadek, który należał się matce Wertera. Jest zafascynowany miasteczkiem, do którego przybył. Znajduje tu spokój, którego tak bardzo potrzebował. Odczuwa również samotność, która jak pisze, jest balsamem dla jego duszy. Jest bardzo wrażliwy na piękno i naturę, które go otaczają. Cudowna okolica sprawia, że nie może on skupić się na rysowaniu, które bardzo lubi. Gdy leży wśród wysokiej trawy, w pobliżu strumienia, czuje obecność Stwórcy. Obok ogrodu, założonego przez zmarłego hrabiego odnajduje studnie. Od teraz odwiedza to miejsce każdego dnia i obserwuje kobiety i dziewczęta, które przychodzą tu z miasta po wodę. Przed zaśnięciem zawsze czyta Homera. Prosi Wilhelma w liście, by nie przysyłał mu książek, które kiedyś były dla niego ważne. Mieszkańcy miasteczka bardzo szanują i lubią Wertera. Sympatią darzą go zwłaszcza dzieci. Wyraża się o ludziach w bardzo dobry sposób, pisze, że są bardzo pracowici.
Pewnego dnia pomaga nawet młodej dziewczynie. Nie może ona postawić naczynia napełnionego wodą na głowie. Czuje się samotny i niezrozumiały. Jedyna przyjaciółka, która go rozumiała zmarła jakiś czas temu. Werter poznaje szczerego, komisarza książęcego. Zmarła mu żona i teraz samotnie wychowuje on dziewięcioro dzieci. Młodzieniec postanawia skorzystać z zaproszenia i odwiedza rodzinie w leśniczówce, gdzie aktualnie mieszkają. Bohater porównuje życie do snu, nie wie skąd pochodzi i dokąd zmierza. Dużo rozmyśla nad sensem tego, co go otacza. Dostrzega, że najszczęśliwsze są dzieci, które żyją z dnia na dzień.
Bohater znajduje sobie miły zakątek w Wahlheim, położonym na małym wzgórzu. Siada na placu z dwoma lipami i tam czyta Homera. Jednego dnia obserwuje czteroletniego chłopca, który pilnuje swojego młodszego braciszka. Bardzo urzeka go ten widok i postanawia narysować to co widzi. Werterowi udaje się poznać matkę chłopców. Dowiaduje się, że ojciec dzieci wyjechał do Szwajcarii by odebrać spadek po jednym z krewnych, jednak od jakiegoś czasu nie ma od niego żadnych wieści. Od tej chwili młodzieniec dużo więcej czasu spędza w Wahlheim. Pije on kawę na wzgórzu, dzieci bardzo go polubiły. Pewnego dnia spotyka młodego parobka. Służy on u wdowy, w której jak myśli Werter, jest zakochany.
Zupełnym przypadkiem Werter spotyka córkę poznanego wcześniej komisarza. Jest mu głupio, że nadal nie skorzystał z zaproszenia i nie odwiedził rodziny. We wsi odbywa się bal. Bohater z partnerką i jej ciotką jadą do leśniczówki by zabrać ze sobą Szarlottę S. Kobiety każą Werterowi trzymać się na baczności, ponieważ są przekonane, że młodzieniec zakocha się w dziewczynie. Zawiadamiają go, że Lotta ma narzeczonego, który wyjechał uporządkować swoje sprawy, po śmierci ojca. Gdy młodzieniec wchodzi do domu komisarza, jego oczom ukazuje się dziewczyna otoczona gromadka dzieci. Jest to dla niego, jak sam mówi, najpiękniejszy widok. Dziewczyna przeprasza, że trzeba na nią czekać. Tłumaczy, że musi pokroić chleb dla swojego rodzeństwa. Gdy wreszcie jest gotowa i wchodzi do powozu, Werter nie może oderwać od niej wzroku. Ma piękne czarne oczy. Bohater całą drogę rozmyśla i marzy. Na balu uważnie przygląda się tańczącej dziewczynie. W liście, 16 czerwca pisze: „Jest tak przejęta całym sercem i całą duszą, jej całe ciało jest harmonią tak niefrasobliwą, tak prostą, jakby to było właściwe wszystkim, jakby poza tym nic nie myślała, nic nie czuła; i w tej chwili niewątpliwie wszystko inne znika.” Słowa te opisują Lottę. Werter tańczy z nią walca niemieckiego. Znajoma żartobliwie grozi dziewczynie palcem, padają słowa „Albert”. Bal przerywają głośnie odgłosy burzy. Kilka Pań mdleje ze strachu. Dziewczyna wymyśla zabawę w liczenie, by oderwać myśli zabranych od strasznych dźwięków. Gdy burza mija, Lotta przyznaje, że bała się najbardziej, ale chciała dodać ludziom otuchy. Między Werterem a Szarlottą rodzi się uczucie. Gdy młodzieniec odprowadza ją do domu, pyta, czy może ją później odwiedzić, a ona się zgadza. Bohater nie widzi świata, poza Lottą. Uważa, że los skierował go w to miejsce. Młodzieniec często odwiedza ukochaną. Uwielbia bawić się z rodzeństwem dziewczyny. Rozpieszcza dzieci, a one szaleją na jego punkcie. Myśli, że dzieci nie są doceniane, a traktowane jak niewolnicy. Słonecznego dnia Lotta i Werter udają się do pastora. Opowiada im historię dwóch orzechów które rosną w pobliżu, to tam poznał swoją żonę. Po jakimś czasie przychodzi córka pastora z narzeczonym, Werter zabawia ją rozmową, co denerwuje jej narzeczonego. Podczas kolacji Werter mówi o tym, że ludzie powinni z otwartym sercem przyjmować dobro, które Bóg daje każdego dnia. Wspomina przyjaciółkę, którą stracił. Odczuwa ból i smutek, co wywołuje łzy. Lotta krytykuje jego impulsywność i emocjonalność. Mówi nawet, że jak nad tym nie zapanuje, to kiedyś doprowadzi go to zagłady. Lotta odwiedza staruszkę na łożu śmierci, co bardzo wzrusza Wertera.
Pewnego dnia Lotta idzie na spacer z rodzeństwem. Spotyka ich Werter, postanawiają zatrzymać się przy studni. Mężczyznę rozczula troskliwość Lotty. Całuje on siostrę dziewczyny, Amelię. Dziecko jest przerażone, a Lotta zła na Wertera. Werter stara się nie okazywać, jakim uczuciem darzy panienkę. Znajoma dziewczyny jest poważnie chora, więc nie ma czasu dla młodzieńca. Lotta każdą wolną chwilę spędza właśnie z nią. Bohater cały czas ma nadzieję, że dziewczyna go kocha. 13 lipca pisze: „Tak, czuję i mogę dowierzać sercu memu, że ona – czyż śmiem, czyż mogę wyrazić niebo w tych słowach? – że ona mnie kocha”.
Mężczyzna cały czas, z tyłu głowy ma myśl o Albercie-narzeczonym dziewczyny. Wzbudza to w nim niepokój. Jednocześnie jest bardzo zakochany. Każdy dotyk Szarlotty sprawia, że serce bije mu mocniej i czuje się sparaliżowany. Nie jest w stanie słowami opisać jak wielkim darzy ją uczuciem.
Pewnego dnia Werter nie może odwiedzić ukochanej. Postanawia posłać do niej chłopca z wiadomością. Życie bohatera i czas odmierzają spotkania z dziewczyną. Wilhelm, z którym Werter koresponduje oraz jego matka namawiają młodzieńca do podjęcia pracy. Ten nie ma takiego zamiaru. Wtedy musiałby wyjechać z miasta, a nie chce opuszczać Lotty. Mimo że jest szczęśliwy, nie jest w stanie rysować. Trzy razu próbował narysować portret ukochanej. Jednak powstały tylko marne szkice sylwetki. Szarlotta często prosi mężczyznę by załatwił dla niej jakąś sprawę, zapisuje to na kartkach, które Werter całuje z czułością.
Nadchodzi dzień, którego Werter bardzo się obawiał. Wraca Albert. W bohaterze kłębią się różne emocje. Wpada na pomysł, by opuścić Wahlheim. Narzeczony Lotty okazuje młodzieńcowi dużą sympatię, jest bardzo życzliwy. Ma wiele cech przeciwnych, do cech Wertera. Szczęście bohatera gaśnie. Czuje się on skrępowany w obecności Alberta. Oddala się od ukochanej, często samotnie chodzi po lesie.
Wilhelm pisze w liście, by Werter podjął stanowcze kroki. Jeżeli szczerze kocha Lottę, ma walczyć o jej serce. Drugą opcją jest całkowite zerwanie kontaktu, które jak twierdzi Wilhelm, wyniszcza jego dusze.
Albert darzy Wertera przyjaźnią, co jest dla niego śmieszne. Opowiada on również, o zmarłej żonie komisarza, matce Lotty. Na łożu śmierci poprosiła ona dziewczynę, by zaopiekowała się rodzeństwem. Z kolei Albertowi powierzyła opiekę nad Szarlottą.
Werter wyjeżdża w góry, idzie pożegnać się z Albertem. W pokoju dostrzega pistolety i prosi o pożyczenie ich. Albert zgadza się, zaznacza, że nie są one napite. Opowiada historię o służącym, który żartując, przez przypadek postrzelił jedna ze swoich koleżanek.
Bohater ma zły nastrój. Przykłada sobie pistolet do skroni, jednak Albert powstrzymuje go i mówi, że myśl o samobójstwie wywołuje w nim obrzydzenie. Werter krytykuje te słowa. Mówi, że ludzie często oceniają czyny innych, lecz nigdy nie starają się zrozumieć ich przyczyny. Według mężczyzny samobójstwo to wielki czyn. Przytacza on historie o dziewczynie, której ciało znaleziono w rzece. Była ona nieszczęśliwie zakochana, osoba, która obiecywała jej wspólna przyszłość oszukała ją. Albert mimo wszystko broni swoich przekonań. Mężczyźni nie doszli do porozumienia, więc Werter opuścił leśniczówkę.
Młodzieniec wie, że zarówno Lotta, jak i jej rodzeństwo nie chce by znikał z ich życia. Pewnego dnia przychodzi do leśniczówki, by nastroić pianino. Dzieci proszą go by opowiedział im bajkę, cieszy się, że łączy ich taka więź. Mężczyzna jest coraz bardziej zagubiony. 18 sierpnia, w liście padają słowa: „Czyż musiało tak być, że to,

„Cierpienia młodego Wertera” to powieść epistolarna, czyli powieść pisana w listach, które chronologicznie opowiadają historię przeżyć tytułowego Wertera. Każdy list ukazuje stopniową przemianę głównego bohatera pod wpływem nieodwzajemnionej miłości, jego uczucia oraz zmianę zachowań i sposobu myślenia.

Utwór powstał w oparciu o prawdziwe wydarzenia autora powieści – Johanna Wolfganga Goethego. Mężczyzna w 1772 roku wrócił do rodzinnego Frankfurtu, gdzie po studiach prawniczych otworzył własną kancelarię adwokacką. Brakowało mu jednak doświadczenia, więc wyjechał on wiosną do Wetzlaru, by odbyć praktykę. Obawiając się nudy w miasteczku, które nie tętniło zbytnio życiem, zaczął odwiedzać okoliczne wioski, w tym Garbenheim. Poznał tam w jednej z gospód swoich przyszłych przyjaciół; Wilhelma Jerusalema i Hansa Christiana Kestnera. W żonie tego ostatniego Goethe nieszczęśliwie się zakochał tak jak