Dżuma

Dżuma – Albert Camus

Najważniejsze informacje

Tytuł książki jest różnie interpretowany. Z jednej strony, oznaczał on szerzącą się wtedy chorobę – dżumę, jednak z drugiej jako zło, które tkwi w człowieku (z wypowiedzi Jeana Tarrou). Jest jeszcze jeden sposób zrozumienia tytułu, mianowicie chodzi o kataklizm, o zło, które dotyka ludzi w najmniej oczekiwanym momencie, całkowicie niespodziewanie.

Utwór „Dżuma” został wydany w 1947 roku. Jest on powieścią paraboliczną, co znaczy, że oprócz dosłownego zrozumienia, zawiera w sobie moralne przesłanie. Akcja trwa dziesięć miesięcy, od początku pandemii (od 16 kwietnia) do jej zakończenia (luty) w algierskim mieście portowym – Oranie. Dokładny rok nie jest znany, autor podał tylko trzy pierwsze cyfry – 194.

Najważniejsi bohaterowie „Dżumy”:
Doktor Bernard Rieux
Jean Tarrou
Raymond Rambert,
ojciec Panneloux,
Joseph Grand,
Cottard,
Doktor Castel,
Sędzia Othon i jego syn,
Gonzales,
Michel,

W „Dżumie” występuje narracja wymienna. Autor przedstawił wydarzenia z perspektywy dwóch osób, Doktora Bernarda Rieuxa i Jeana Tarrou, dzięki czemu możemy się dowiedzieć jak różne osoby, myślały o tej sytuacji.

Dżuma to książka napisana przez Alberta Camus’a. Pisarz ten był francuskim laureatem Nagrody Nobla, żyjącym w XX wieku.

Akcja „Dżumy” dzieje się w czasach wydania książki, czyli około 1947 roku w Oranie, miasteczku w północno-zachodniej Algierii nad Morzem Śródziemnym. Miasto jest pod francuskim zwierzchnictwem, charakteryzuje się ogromną monotonią jaka w nim panuje. Główną władzą jest prefekt francuski. Mieszkańcy Oranu nie różnili się zbytnio od mieszkańców innych miasteczek. Każdy żył swoim (szybkim) życiem, pełnym przyzwyczajeń: pracowali, robili interesy, spędzali wieczory w kawiarniach.

Narratorem (a zarazem jednym z ważniejszych bohaterów) w książce Dżuma jest Bernard Rieux – lekarz.

Akcja książki rozpoczyna się 16 kwietnia, kiedy Rieux wychodząc ze swojego lekarskiego gabinetu zauważa zdechłego szczura. Gdy informuje o tym dozorcę, ten nie dowierza – w końcu to do jego obowiązków należy dbanie o czystość. Dozorca twierdzi, że to kawał jakiś małolatów. Doktora zadowala ta odpowiedź, jednak w ciągu dnia mężczyźni odnajdują jeszcze kilka innych martwych szczurów, a także widzą szczury, które umierają na ich oczach. Rieux jednak nie zaprząta sobie tym głowy – ma inne zmartwienia. Jego żona jest ciężko chora i następnego ranka miała jechać do sanatorium położonego w górach. Tymczasem w całym mieście zaczyna się mówić o ogromnej ilości zdechłych szczurów. Gdy nastał kolejny dzień Rieux zaprowadził żonę na dworzec, tam również podczas przypadkowego spotkania z sędzią Othonem natknęli się na zdechłe gryzonie. Po południu tego samego dnia doktora odwiedził dziennikarz, Raymond Rambert, który chciał, aby Rieux wziął udział w ankiecie, którą robił dla paryskiego dziennika na temat życia arabów, a dokładniej warunków w jakich idzie im żyć. Doktor jednak odmawia – nie znosi kłamstwa, a wie, że Rambert nie będzie mógł napisać prawdy w sposób wyczerpujący. Gdy po południu doktor wychodził na kolejny obchód do swoich pacjentów, na klatce schodowej spotkał Jeana Tarrou. Ucięli sobie krótką pogawędkę na temat szczurów które masowo zdychały. Do rozmowy przyłączył się dozorca, który zauważył, że inni dozorcy, z sąsiednich budynków także skarżą się na gryzonie.

Rano dnia następnego (18 kwietnia) Rieux odebrał ze stacji swą mamę, która przyjechała, aby gospodarzyć w domu doktora pod nieobecność jego żony. Za jej namową lekarz zadzwonił do urzędu miasta, żeby zasugerować deratyzacje Oranu.
Z dnia na dzień znajdowano coraz więcej martwych szczurów. Można powiedzieć, że było już to zjawisko masowe. Ludzie zaczęli się niepokoić – nigdy z czymś takim się nie spotkali.

Dwa tygodnie później sprawą zaczęły zajmować się media. Szokowały informacją, że miano zebrać ponad osiem tysięcy martwych gryzoni. Jednak następnego dnia po takim komunikatem radiowym przyszedł następny – podobno szczury przestały umierać.

Gdy doktor pewnego popołudnia wracał z obchodu przed swoim domem spotkał starego dozorcę, który kuśtykając szedł oparty o ojca Paneloux’a. Dozorca czuł się bardzo źle, bolała go szyja, pachwiny, pachy. Lekarz jednak nie mógł się nim od razu zająć, bo dostał pilny telefon od Josepha Granda, że jego sąsiad się powiesił – Grand miał go uratować w ostatnim momencie. Niedoszły samobójca nie odniósł żadnych poważniejszych obrażeń, jednak Rieux był zmuszony powiadomić policje o tym zajściu. Gdy lekarz wrócił do domu, mógł wreszcie zajrzeć do dozorcy. Ten właśnie wymiotował żółcią i krwią, miał wysoką temperaturę, bolała go głowa i brzuch, bardzo chciało mu się pić. Doktor zalecił środek na oczyszczenie krwi oraz ścisłą dietę. Wieczorem gdy zajrzał do swojego pacjenta ten miał wysoką gorączkę, majaczył. Następnego dnia gorączka nieco się obniżyła, lecz po południu wróciła z podwójną siłą wraz z innymi objawami. Dozorca został zabrany do szpitala, jednak w karetce zmarł. Rieux skonsultował ten nietypowy przypadek z innymi lekarzami i odkrył, że jego znajomy, znany doktor Richard miał do czynienia już z dwoma takimi przypadkami – i to w tym samym dniu.

W tym momencie zmienia się forma opowiadania historii, jest ona teraz czytana z notatek Jeana Tarrou. Dowiadujemy się z nich o kolejnych 12 przypadkach nietypowych dolegliwości.

Po tej informacji następuje powrót do historii opowiadania z perspektywy doktora. Dowiaduje się on o kolejnych zachorowaniach, podejrzewa, że to może być epidemia choroby zakaźnej, sugeruje odizolowanie chorych i ciał zmarłych, urzędnicy nie chcą się na to zgodzić, mówiąc, że to nie jest ich dziedzina. Sprawa miała trafić „wyżej”.

Doktor wrócił do niedoszłego samobójcy, któremu pomógł, aby wspomóc go podczas przesłuchania przez policje. Nic jednak z tej rozmowy nie wyniknęło. Dowiadujemy się za to, że jeden z jego sąsiadów ma objawy tajemniczej choroby, z nowym objawem – wrzodami. Rieux po powrocie do domu próbował znaleźć w aptekach jakieś leki, ale nic nie udało mu się załatwić. Lekarze z miasta zaczęli się zastanawiać co to za dziwna choroba, padło podejrzenie, że to może być dżuma. Lekarze jednak są zdania, że taka epidemia nie może być poważna.

Do doktora przyszedł jego znajomy, urzędnik Joseph Grand, przyniósł spis zgonów z powodu dziwnej choroby. Podobno aż 11 osób zmarło w ciągu 48 godzin.

Następnego dnia w Oranie utworzono komisję sanitarną. Miała ona rozważyć kwestię zagrożenia i podjąć odpowiednie kroki zapobiegawcze. W jej skład wchodzili lekarze, nie podzielali jednak opinii Rieuxa i Castela o dżumie. Ich głównym przeciwnikiem w dyskusji był Richard. Uzgodniono, aby wprowadzić izolacje chorych. Następnego dnia w dzielnicach rozwieszono plakaty informujące o nowych zarządzeniach. W ciągu kolejnej doby na tajemniczą chorobę zmarło 12 osób.

Kolejnego dnia lekarz Bernard Rieux prowadził prawie normalny dzień pracy. Chodził odwiedzać chorych, rozmawiał z ich rodzinami. Zauważył jednak, że ludzie niechętnie oddają bliskich do szpitala. Zmartwiony doktor przejmował się też tym, że zamówiona we Francji szczepionka nie chce przyjść. W ciągu doby zmarło 40 osób. Urząd miasta zamierzał zaostrzyć obostrzenia. Szczepionka wreszcie przyszła, ale było bardzo mało dawek. Prefektura zamknęła miasto i ogłosiła stan epidemii dżumy. Z miasta nie mógł nikt wyjechać, do miasta nie mógł nikt wjechać. Zakazano wysyłania listów, ograniczono znacznie rozmowy telefoniczne. Jedyny kontakt ze światem był przez telegram. Handel zamarł, ludzie zaczęli panikować.

Aby powstrzymać rozróby i niezadowolenie społeczeństwa w gazetach zaczęto publikować liczbę zmarłych – nie przyniosło to jednak efektu, bo ludzie nie mieli pojęcia ile osób umiera normalnie. Już wkrótce wprowadzono ograniczenia. Dotyczyły one żywności i benzyny. Przed sklepami pojawiły się kolejki.

Prawie miesiąc po zamknięciu bram do Rieux’a przyszedł Rambert. Poprosił go o pomoc w opuszczeniu miasta. Lekarz jednak protestuje, mówi, że to na chwile obecną byłoby nie odpowiedzialne. Dziennikarz tłumaczy lekarzowi, że w Paryżu czeka na niego żona, że tęskni. Prosi, żeby lekarz napisał mu zaświadczenie, że jest zdrowy. Rieux jednak tłumaczy mu, że to jest niemożliwe, że takie zaświadczenie nic mu nie da.

W kościele odbył się tydzień modlitwy zakończony specjalną, świąteczną mszą oraz modlitwami o wstawiennictwo do świętego Rocha. Kazanie wygłosił ojciec Paneloux, zgromadził w świątyni mnóstwo wiernych. Ksiądz poinformował zgromadzonych, że dżuma jest karą za grzechy, w szczególności za grzech zaniedbania w modlitwie. Ludzie zaczęli się bać. Ludzie chcieli uciekać z zamkniętego miasta.

Nasz dziennikarz w tym czasie również robił wszystko, żeby się wydostać, wybrał jednak drogę fo

„Dżuma” jest powieścią paraboliczną autorstwa Alberta Camusa. Akcja utworu rozgrywa się w fikcyjnym mieście Oran. Przedstawia ona różne wypadki, które wydarzyły się w owym mieście. W pewnym momencie dochodzi tam do wybuchu epidemii dżumy. Z tego też powody wszystkie bramy prowadzące do miasta zostają zamknięte, a co za tym idzie, ludzie zamieszkujący Oran nie są w stanie go opuścić. Oczywiście, nikt też nie może się do niego dostać. W obliczu epidemii mieszkańcy miasta coraz częściej spotykają się ze śmiercią z powodu choroby. W związku z tym wybucha panika. W pewnym momencie, zdrowi wciąż, ludzie postanawiają nie czekać na ich kolej i zamykają się w swoich domach, gdzie rzekomo dżuma ich nie dosięgnie. Chodzi tutaj głównie jak największe ograniczenie kontaktu z chorymi. Jednakże w tym całym zamieszaniu są też tacy bohaterowie, którzy postanawiają poświęcić się na rzecz niesienia pomocy zarażonym i nie są to tylko lekarze. Jest to świetne zobrazowanie tego, że ludzie z reguły są tchórzami i dbają tylko o własne dobro. Z reguły. Oznacza to, że mimo wszystko, zawsze znajdą się takie jednostki, które nie dbają o siebie i chęć niesienia pomocy innym jest nawet silniejsza od ich instynktu samozachowawczego. Moim zdaniem, jest to niesamowite, jak bardzo ludzie różnią się od siebie, a ta lektura jeszcze bardziej otworzyła mi oczy w tej kwestii. W całej powieści można znaleźć wiele podobieństw do literatury wojennej, chociażby w opisach żołnierzy, którzy pilnują bram miasta, czy też patrolują ulice. Cała ta sytuacja przypomina mieszkańcom okupację. Nie można powiedzieć, że nie przypomina to właśnie okupacji. Z biegiem czasu mieszkańcy miasta są zmuszeni podporządkować się coraz to nowym i ostrzejszym przepisom. Znajdują się także tacy śmiałkowie, którzy próbują swoich sił w ucieczce, aczkolwiek ten plan nigdy nie idzie po myśli uciekinierów. No i tutaj pojawia się kolejne nawiązanie do wojny, mianowicie, uwięzieni tworzą ruch oporu, którego głównym zadaniem ma być przemycanie ludzi przez granice miasta; wypuszczanie ich na wolność. Z biegiem czasu ludzie w mieście zaczynają zachowywać się jak zwierzęta, wybuchają rewolucje i zamieszki. Jest to bardzo trudna sytuacja dla władz miasta, coraz ciężej utrzymać zarażonych i zdrowych w odosobnieniu i izolacji. Jak już wcześniej wspomniałam, akcja rozgrywa się w miasteczku Organ, w Algierii. Jeżeli chodzi o czas, w którym rozgrywa się akcja, nie znamy konkretnych dat, aczkolwiek posiadamy dane, że są to lata czterdzieste XX wieku. Dodatkowo, wydarzenia dzieją się na przestrzeni kilku miesięcy: od kwietnia do lutego. Pomimo że jest to fikcyjna powieść i nie ma żadnego potwierdzenia, że takie coś wydarzyło się w tamtych latach, autor odda

Historia zaczyna się 16 kwietnia, kiedy na ulicach Oranu ktoś znajduje pierwszego martwego szczura. Wkrótce martwych zwierząt jest coraz więcej. Doktor Bernard Rieux początkowo nie podejrzewa, że wiąże się to z epidemią. Zjawisko to budzi jednak zaniepokojenie. Kilka dni później na dżumę zapada dozorca domu. Doktor podejmuje decyzję, żeby chorego odseparować od innych. Rieux kontaktuje się z innymi lekarzami, którzy stwierdzili, że spotkali się z podobnymi przypadkami. Liczba chorych systematycznie się zwiększa. Mieszkańcy są zszokowani. Władze Oranu przekazują informacje na temat zagrożenia i w mieście zaczyna rodzić się lęk. Mieszkańcy odszczurzają miasto, apelują o zachowanie czystości, kontrolują wodę, apelują o to, by wszystkie przypadki choroby były natychmiast zgłaszane. Niestety, te kroki nie przynoszą oczekiwanych skutków – liczba chorych cały czas się zwiększa. Oran zostaje odcięty od świata, jego mieszkańcy nie mogą kontaktować się z innymi. Jedyną możliwością jest przesyłanie telegramów. Zwiększa się spożycie alkoholu, ponieważ ludzi myślą, że jest on w stanie ocalić ich przed zachorowaniem. Boleśnie przeżywa to Rambert. Nie jest mieszkańcem Oranu, przyjechał tu, aby napisać artykuł. Tęskni za soją ukochaną, problem dżumy go nie interesuje. Prosi o pomoc Rieux. Kiedy pojawia się szansa ucieczki z miasta, postanawia jednak, że zostanie. Przeżywa przemianę duchową. Pod koniec pierwszego miesiąca epidemii w kościele organizowane są modlitwy w intencji ustąpienia dżumy. Ojciec

„Dżuma” – Albert Camus – Najważniejsze informacje
Tytuł: „Dżuma” Autor: Albert Camus Data wydania: 1947 rok Gatunek: Powieść paraboliczna (niesie ze sobą przesłanie dydaktyczne i moralne)Czas akcji: Akcja utworu obejmuje dziesięć miesięcy od lutego do kwietnia i zawiera historię rozwoju całej pandemii. Autor nie zdradza dokładnego roku wydarzeń. Określa go jako „194.” Miejsce akcji: Miejscem akcji jest Oran, a dokładniej jedno z algierskich miast portowych.Bohaterowie: Doktor Bernard Rieux, Jean Tarrou, Raymond Rambert, ojciec Paneloux, Joseph Grand, Cottard, Doktor Castel, Sędzia Othon, Gonzales, Michel Znaczenie tytułu: Tytuł utworu można interpretować na różne sposoby. Głównym z nich jest oczywiście dosłowne znaczenie słowa, czyli dżuma jako choroba, szerząca się zaraza. Drugie znaczenie zło tkwiące w człowieku (tak o dżumie wypowiada s

„Dżuma” – Albert Camus – Rozprawka
Jakie postawy może przyjąć człowiek wobec zła?
Zło to jedna z dwóch podstawowych kategorii moralnych, przeciwieństwo dobra. Można powiedzieć, że człowiekowi towarzyszy ono już od początku istnienia, ponieważ według Biblii Adam i Ewa po zerwaniu owocu z drzewa zakazanego prawdziwie poznali co jest dobre a co złe. I tak od starożytności, aż po współczesność motyw ten jest chętnie wykorzystywany przez artystów. Tak więc obecny jest on m.in. w: „Makbecie”, „Medalionach”, „Świecie zepsutym” oraz opowiadaniach Tadeusza Borowskiego.
Jednym z pisarzy, który również podjął wątek zła w literaturze jest Albert Camus. Jakie więc postawy przyjmują bohaterzy literaccy „Dżumy” wobec istniejącego zła? Poddają się i biernie mu ulegają czy stanowczo z nim walczą? Oczywiście w powieści parabolicznej Alberta Camusa możemy znaleźć odpowiedź na te wszystkie pytania. W „Dżumie” bowiem autor zestawia nam ze sobą kilka różnych bohaterów, a co za tym idzie często odmienne i sprzeczne charaktery, a także postawy wobec zła. Jedną z takich postaci jest Doktor Bernard Rieux – mężczyzna traktujący swój zawód jako posłannictwo. Wyraża on całym sobą sprzeciw wobec zarazy. Jako lekarz rzetelnie wypełnia swoje obowiązki, zatem w obliczu szerzącej się dżumy postanawia pomóc innym ludziom. W przekonaniu utwierdza go jeszcze bardziej obraz cierpień dziecka Othona. Rieux wie, że musi stawić czoła złu, nawet kosztem rozłąki z ciężko chorą żoną. Według niego świat rządzony jest przez często niedorzeczne i niekorzystne dla człowieka prawa. Wobec tego nie jest łatwo je zrozumieć, o ile w ogóle da się je pojąć. Nie ma zatem sensu ich zgłębiać. Dla doktora ważny jest zatem osoba jako jednostka, liczy się dla niego człowieczeństwo. Jak sam mówi „Nie mam upodobania do świętości. Obchodzi mnie, żeby być człowiekiem.” Jest bohaterem, który kieruje się własnymi wartościami i doświadczeniem. Pomimo iż wie, że życie polega na ciągłym podejmowaniu walki ze złem i kończy się przeważnie klęską, nie boi stawić się mu czoła. Jego postać to uosobienie dobra i wielkoduszności w walce ze złem.
Bardzo ważnym bohaterem, który równie jak Doktor Bernard Rieux walczył ze złem, jest Jean Tarrou. Jest

,,Dżuma” Alberta Camusa nie była książką, po którą sięgnęłam z własnych chęci ani taką, która od razu mnie zainteresowała. Nie zmienia to faktu, iż zafascynowała mnie swoją wymową. Była dla mnie czymś nowym, rodzajem lektury, po który wcześniej nie sięgałam. Jej przesłanie skłoniło mnie do myślenia, co zapewne stanowiło jego cel.

Jest to powieść paraboliczna, poruszająca tematy egzystencjalne, co wydaje się oczywiste, biorąc pod uwagę fakt, że jej autor uważany jest za czołowego reprezentanta XX – wiecznego nurtu filozoficznego, egzystencjalizmu właśnie.

Postacie występujące w ,,Dżumie” są również silnie związane z Camusem i jego poglądami. Doktor Rieux, jeden z głównych bohaterów powieści, jest alter ego samego Alberta Camusa. On oraz Tarrou swoją postawą reprezentują zaangażowanie w ludzkie życie, a ich jedynym wyznacznikiem moralności jest uczciwość.

Akcja książki rozgrywa się w Oranie – algierskim mieście, stanowiącym część francuskiej kolonii – podczas lat czterdziestych XX wieku. Jej główny wątek stanowi epidemia dżumy we wspomnianym mieście. Narrator w swojej kronice, jak nazywa swój opis wydarzeń, skupia się nie tyle na przebiegu choroby, ile na jej skutkach w życiu ludzi i ich psychice. Prezentuje nam kilka postaw wobec epidemii. Każdy z głównych bohaterów ma odmienny pogląd na dżumę i inny sposób na walkę z nią.

Doktor Bernard Rieux bez zastanowienia podejmuje walkę z chorobą, nawet jeśli jest ona nieskuteczna. Lekarz nie poddaje się, ponieważ nie wierzy w żadne siły nadprzyrodzone i wie, że to jego poświęcenie dla bezowocnej walki z dżumą może choć odrobinę przyczynić się do uratowania Oranu. Często odczuwa jednak, że przegrał walkę z dżumą.

Raymond Rambert to dziennikarz, który przybył do Oranu, aby opisać warunki życia zamieszkujących go Arabów. Nie spodziewał się, że zastanie go epidemia i prędko nie opuści miasta. Początkowo Rambert za wszelką cenę próbował wydostać się z francuskiej kolonii, jej los pozostawał mu obojętny. Jednak jego wysiłki nie przyniosły oczekiwanych skutków, więc młody dziennikarz postanowił zostać w Oranie i wraz z doktorem Rieux zwalczać chorobę. Bohater ten przeszedł wewnętrzną przemianę i zrozumiał, że walka z dżumą jest jedyną opcją na opuszczenie miasta w przyszłości.

Innym bohaterem, który przeżył przemianę, jest ojciec Penelaux. Jako głęboko wierzący jezuita uważał, że dżuma jest karą boską zesłaną na mieszkańców Oranu za ich grzeszne życie. Rozwój wydarzeń pozostawił w rękach Boga i tym sposobem uciekł od problemu jaki stanowiła c

Urodzony w Algierii francuskiej Albert Camus był wybitnym pisarzem, dramaturgiem, reżyserem teatralnym oraz eseistą. Urodził się w dniu 7 listopada 1913 r. w ubogiej rodzinie wywodzącej się z osadników pochodzących z Francji. Jego matka Catherine z domu Sintès urodziła się w Katalonii, zaś ojciec Lucien pracował jako robotnik. Zginął w 1914 r. podczas pierwszej wojny światowej w bitwie nad Marną.
Albert Camus kształcił się przy pomocy nauczyciela, który pomógł mu również uzyskać stypendium. Pisarza do nauki motywował także profesor Louis Germain, zapoznający go m. in. z klasyką literatury. Camus rozpoczął naukę filozofii i historii kultury antycznej na Uniwersytecie w Algierze w 1932 r.
W latach 1937 – 1940 pracował jako dziennikarz w dzienniku Alger Republicain. W 1936 r. założył Teatr Pracy (Theatre du Travail) wraz ze swoimi znajomymi. Po zakończeniu działalności tego teatru, Camus powołał do życia kolejny – „L’Equipe”.
W 1940 r. na skutek krytyki artykułu pisarza, opuścił on Afrykę i przeprowadził się do Paryża. Po zdobyciu miasta przez Niemców wyjechał do Lyonu, a następnie na krótko – do Oranu. Wrócił do Paryża w 1942 r., gdzie zamieszkał już na stałe.
Camus tworzył tam wraz z Pascalem Pia czasopismo podziemne pt. „Combat”.

Rok 1947 r. stanowił przełom w życiu pisarza, który porzucił wówczas dziennikarstwo i politykę, skupiając się na teatrze oraz twórczości literackiej. Jedynym jego dziełem z tego okresu, w którym skrytykował stalinizm i ujawnił informacje na temat zbrodni w ZSRR był zbiór esejów „Człowiek zbuntowany”.

Albert Camus w 1957 r. otrzymał Nagrodę Nobla za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”. Zdobył niezwykłą popularność we Francji, której pod koniec jego życia towarzyszyła jednak krytyka z uwagi na niereagowanie na wojnę w Algierii oraz „niemoralność” twórczości.

W 1960 r. Camus zginął w wypadku samochodowym podczas podróży z przyjacielem Michelem Gallimardem. Znaleziono przy nim szkic rozpoczętej powieści „Pierwszy człowiek”.

W swojej twórczości pisarz posługiwał się licznymi pseudonimami: Demos, Irenee, Vincent Capable, Jean Meursault i Louis Neuville.

Spośród powieści napisanych przez Camusa należy wymienić: „Obcy”, „Upadek”, „Dżuma”czy „Pierwszy człowiek”. Dramaty pisarza to: „Kaligula”, „Stan oblężenia”, „Nieporozumienie” i „Sprawiedliwi”. Esejami jego autorstwa były: „Mit Syzyfa”, „Człowiek zbuntowany” i „Prawa i lewa strona”, natomiast zbiory opowiadań to „Wygnanie i królestwo” oraz „Lato”.

Jego dzieła stanowiły przykład egzystencjalizmu w literaturze, który był nurtem w filozofii XX wieku skupiają

„Dżuma” Alberta Camus porusza problematykę filozoficzną. Dostrzegalne jest, że pisarz był pod wpływem filozofii egzystencjalnej. Albert Camus przedstawia jednostkę, która stoi przed koniecznością stałego podejmowania decyzji. Pisarz wskazuje na fakt, że pomimo iż jesteśmy wolni, jednak jako jednostki jesteśmy niezwykle osamotnieni. Książka dotyczy etycznego wymiaru ludzkiej egzystencji. „Dżumę” warto przeczytać, gdyż jej lektura pozwoli nam odpowiedzieć kim jesteśmy, jakie są z nas jednostki, jaki jest cel oraz sens naszej egzystencji. Egzystencjalizm Alberta Camus różni się od tego w ujęciu J. P. Sartre’a. Nie wszystko zależy od naszego wyboru, jakby chciał tego urodzony w Paryżu, powieściopisarz. Albert Camus twierdził że nie należy nazywać Go egzystencjalistą, zależało Mu ażeby nie być zaszufladkowanym.
Dla Alberta Camusa znajduje się pewien kanon wartości, które należy przyjąć.
Podkreśla postawę buntu vide Tarrou i Rieux, będący postaciami buntowników. Rieux przeciwstawia się złu, Tarrou buntuje się przeciwko ojcu, będącemu prokuratorem. Czy jeśli jest zachowany ład i porządek winniśmy się buntować? Nie.
Albert Camus uważał, że porządna jednostka, będzie potrafić odróżnić zło od dobra.
Albert Camus pochwala postawę buntu. Uważał iż ważny jest solidaryzm, zaangażowanie społeczne, chciał pomagać innym.
Albert Camus uważa, że jeśli nastąpi stan zagrożenia, jednostka ma prawo podjąć do buntu, gdy sytuacja odbiega od normalności. Jednostki powinny w tych chwilach odejścia od normalności vide pandemia, wojna itd. zjednoczyć się i walczyć o idee dobra.
Wykuwanie sensu istnienia stanowi clou istnienia.
Albert Camus stawia jednostkę w perspektywie śmierci i bada postawy ludzkie w odniesieniu do tego zagrożenia. „Dżuma” stanowi metaforę śmierci. Śmierć czeka każdego z nas, w stosunku do niej jesteśmy jednakowo bezbronni, jednakże ważne jest to czy potrafimy przyjąć ją z godnością, czy też nie. Dla jednych vide doktor Rieux, życie stanowi misję, ma sens. Mamy tutaj motyw wewnętrznej przemiany vide ojciec Paneloux, który z osoby duchownej przyjmującej postawę kaznodziejską, staje się osobą aktywną, czynną, zaangażowaną w ratowanie ludzi. Jedną z postaw

1. Opis Oranu, francuskiej prefektury na wybrzeżu algierskim.

2. Natknięcie się przez doktora Bernarda Rieux 16 kwietnia 194. roku na martwego szczura pod drzwiami swojego gabinetu.

3. Dramatyczny wzrost ilości zdechłych szczurów.

4. Odprowadzenie przez Rieux, swojej chorej żony udającej się do sanatorium, na dworzec kolejowy.

5. Wizyta w gabinecie Rieux Ramberta, dziennikarza, który chce uzyskać od lekarza odpowiedzi potrzebne mu do pisanego raportu na temat warunków życia orańskich Arabów.

6. Spotkanie Rieux z Jeanem Tarrou.

7. Wezwanie Rieux do Cottarda – niedoszłego samobójcy, który usiłował się powiesić.

8. Śmierć dozorcy Michela z powodu dżumy.

9. Wzrost liczby zachorowań na dżumę i panika ludności miasta.

10. Spotkanie z doktorem Castelem i usiłowanie przekonania Rieux, że tajemnicza choroba jest tak naprawdę dżumą.

11. Podjęciem przez Rieux walki z epidemią.

12. Zwołanie posiedzenia komisji sanitarnej w prefekturze i próba przekonania urzędników, że choroba to tak naprawdę dżuma.

13. Gwałtowny wzrost liczby zachorowań potęgowany przez panujący upał.

14. Zamknięcie miasta zgodnie z decyzją prefektury i odcięcie Oranu od kontaktu z resztą świata.

15. Rozmowa Grand

Na samym początku książki autor wprowadza nas w świat, w którym będą rozgrywały się przyszłe wydarzenia. Miejscem wydarzeń jest Oran – miasto położone na wybrzeżu Algierskim. Miasto było ściśle niejednoznaczne – z jednej strony panowała tu ogólnie rozpowszechniona rutyna, wydawało się, że wszystko zajmowało określone miejsce i stanowisko. Z drugiej strony w mieście panowało przyśpieszone tempo życia. Specyficzną mentalnością ludzi z tego miasta była trudność z jaką ludzie ci akceptowali śmierć i choroby. Narrator mówi też, że sam uczestniczył w wydarzeniach, więc spisał wszystko, co się stało i podjął się w tym całym zamieszaniu roli kronikarza.
Doktor Bernard podczas wychodzenia ze swojego gabinetu dnia 16 kwietnia, natrafił na martwego szczura. Ponieważ takowy incydent nigdy się jeszcze nie zdążył, zgłosił sprawę dla dozorcy, ale ten nie uwierzył doktorowi i stwierdził, że ktoś musiał po prostu z niego zażartować. Z czasem coraz więcej ludzi skarżyło się na spotykanie ciał martwych szczurów albo o naocznej śmierci jednego z gryzoni. W międzyczasie żona doktora wyjechała na leczenie poza miasto, a sytuacja coraz bardziej się pogarszała. Pewnego razu podczas obchodu przedyskutował tę sprawę z Jean’em Tarrou, który zauważył, że tak masowe śmierci tak dużej ilości szczurów jest niepokojące. W następujących dniach ilość martwych szczurów drastycznie wzrosła, przez co panika rozpoczęła zbierać wśród mieszkańców swoje żniwa. 29 kwietnia doktor, niedługo po zatrzymaniu się tajemniczych śmierci szczurów, zauważył pierwsze przypadki dziwnych stanów chorobowych wśród ludzi ze swojego otoczenia. Nietypowe objawy chorobowe zauważył u Michela – czarne plamy na ciele, wymioty krwi i żółci, wysoka temperatura. Niedługo potem Michel zmarł. Narrator w tym momencie przywołuje tekst notatek Pana Tarrou, które nie mają większego wpływu na sprawę, ale opowiadają o jego pierwszych tygodniach w Oranie.
Po kilku kolejnych przypadkach choroby, pierwszy raz słyszymy jej nazwę – dżuma. Jej imię wypowiada doktor Castle w trakcie rozmowy z doktorem Bernardem. W międzyczasie narrator wprowadza na pierwszy plan doktora Rieux’a, który nie potrafi pogodzić się z zaistniałą sytuacją, a raczej z myślą o tym, że może wybuchnąć epidemia (podobnie jak reszta miasta). Przez chwilą krąży w pesymistycznych wizjach i myślach, ale pod wpływem myśli o profesjonalizmie w zawodzie, zachowuje zimną krew. Po chwili do pomieszczenia wchodzi Joseph Grand, który przynosi wykaz zgonów w wyniku choroby.
Następnego dnia za pomocą Bernarda powołana zostaje komisja sanitarna. Niedługo zaczęła ona na bieżąco ostrzegać mieszkańców przed tajemniczą chorobą i wydawać zalecenia. Kolejnego dnia Bernard poszedł odwiedzać chorych i przekonsultować sprawę chorych z ich rodzinami. Jak zauważył, wśród ludzi panowała nie chęć oddawania chorych do szpitala, za to dodatkowym problemem było bardzo duże opóźnienie z wysłaniem już wcześniej zamówionej szczepionki. Gorąca pogoda i tabuny zarażonych pcheł z dnia na dzień coraz bardziej pogarszały sytuacje w mieście. Liczba martwych w niekontrolowany sposób zaczęła lecieć do góry. Teraz już czterdzieści osób dziennie umierało w wyniku dżumy. Środki zostały zaostrzone, co na jakiś czas umorzyło wzrost zachorowań, jednak notowania po jakimś czasie znowu skoczyły do góry. Zdecydowano zamknąć miasto i oficjalnie ogłosić w mieście epidemię dżumy.
W Oranie oficjalnie zagościła się dżuma: zamknięto bramy, zabroniono jakiejkolwiek komunikacji z ludźmi poza miastem a ludzie popadli w apatię. Na tym wszystkim najbardziej cierpieli przyjezdni – odcięci od tego, co znają, zamknięci tam, gdzie znani nie są. Wraz z zamknięciem bram, handel umarł. Po licznych protestach i koku zgonów, część ludzi nadal było niezadowolonych z przedsięwziętych środków. Już pod koniec wiosny wprowadzono rozdział �

Albert Camus w powieści „Dżuma” przedstawia losy bohaterów oraz wpływ choroby na ich życie.
Doktor Rieux – Ma około 35 lat, średniego wzrostu mężczyzna o mocnych ramionach. Ma kwadratowe rysy twarzy, ciemne oczy i obcięte na krótko czarne włosy. Jest opalony i zawsze ubiera się w ciemne kolory. Żona bohatera dzień przed epidemią wyjechała do sanatorium. To on pierwszy zauważa chorobę. Od początku zarazy walczy z nią. Próbuje przekonać lekarzy i władze o zagrożeniu. Uważa, że należy szybko działać, aby zapobiec dżumie. Jest wytrwały i zacięty, ale także roztargniony przy prowadzeniu auta. Mówi, że walka z chorobą to kwestia uczciwości. Rieux traktuje zawód jako powołanie, dlatego ma motywację do walki. Na końcu książki okazuje się być narratorem.
Jean Tarrou – Bohater pojawił się w mieście kilka tygodni przed wybuchem epidemii. Mimo że to obcy człowiek, od momentu przyjazdu lubiany jest przez ludzi za towarzyskość i pogodność. Jest młody, ale jego sylwetka określona jest jako masywna. Tarrou popiera doktora Rieux, od razu jest gotowy walczyć z chorobą, nie ma co do tego wątpliwości. Organizuje oddziały sanitarne, odwiedza chorych, pomaga ludziom. Spełnia swój moralny obowiązek. Wie, że robi to, co powinien, zawsze chciał walczyć ze śmiercią. Dzięki temu na swój sposób uwalnia się od wpływu ojca i zła, którego się dopuszczał. Być może chce odkupić jego winy i znaleźć własną drogę spokoju. Postawę bohatera można określić jako świętość bez Boga. Jest jedną z ostatnich ofiar dżumy.
Ojciec Paneloux – Jezuita. Ma bardzo radykalne poglądy, jest konserwatywny i nieugięty, co pokazuje moment głoszenia kazania w kościele po wybuchu epidemii. Uważa, że choroba jest karą Boską za grzechy. Jego myślenie zmienia się, gdy widzi umierającego syna sędziego Othona. Zmienia zachowanie na bardziej ludzkie, staje się bliższy mieszkańcom Oranu. Wygłasza kolejne kazanie, które nawołuje do walki z epidemią. Umiera w szpitalu z powodu dżumy.
Raymond Rambert – Niski mężczyzna o szerokich ramionach. Dziennikarz. Przybywa do Oranu w celu przeprowadzenia ankiety o war

„Dżuma” jest powieścią egzystencjalną autorstwa Alberta Camusa. Egzystencjalizm zapoczątkowany został w pierwszej połowie dziewiętnastego wieku, a głównym założeniem nurtu jest rozważanie roli jednostki w świecie. Najczęściej postrzega się ją jako nieustanną konieczność dokonywania wyborów, przy czym każdy człowiek posiada wolną wolę, ale również jest osamotniony – podjęte decyzje zależą tylko od niego. Każda jednostka obarczona jest również wyłączną odpowiedzialnością za podjęte działania.
Akcja utworu ma miejsce w latach czterdziestych dwudziestego wieku. Pierwszą dokładną datą pojawiającą się w powieści jest szesnastego kwietnia. W tym dniu doktor Bernard Rieux natknął się na zdechłego szczura u progu swego gabinetu. Martwe zwierzę może być interpretowane jako symbol zapowiedzi epidemii, która będzie rozprzestrzeniać się i siać zagładę na terenie Oranu przez okres dziesięciu miesięcy. Ostatnią, wyraźnie podaną datą, jest około połowa lutego następnego roku, kiedy to ludność decyduje s

Poruszająca powieść Alberta Camusa zatytułowana „Dżuma” została napisana pod wpływem fali zła, którą na własne oczy widział autor. Antysemityzm, faszyzm, masowe gwałty i okrutne zbrodnie – to był świat drugiej wojny światowej. Sama książka została opublikowana w dwa lata po oficjalnym zakończeniu drugiej wojny światowej (czyli w roku 1947). Specjaliści uważają, że to właśnie fala przemocy zainspirowała Camusa do pisania, a nawet, że sam tytuł odnosi się do wydarzeń minionych lat. „Dżuma” jako choroba, która się szybko rozprzestrzenia, dużo zabija i nigdy do końca nie wymiera.
„Dżuma” jest powieścią zawierająca w sobie elementy fikcji filozoficznej oraz fikcji psychologicznej. Jest mozaiką ludzkich wyborów, marzeń oraz po części upadków. Przy