Jądro ciemności

Akcja rozpoczyna się na jolu krążowniczym „Nellie” cumującym u wybrzeży Tamizy. Pierwszy narrator wprowadza nas w realia świata, a także przedstawia drugiego z narratorów– Charliego Marlowa. Dowiadujemy się o nim, że jest marynarzem. Pasażerowie statku czekają na odpływ, by móc ruszyć w dalszą drogę, więc żeglarz postanawia opowiedzieć o wyprawie do Konga Belgijskiego w Afryce.
Historię zaczyna od wyjaśnienia, w jaki sposób znalazł się w głębi czarnego kontynentu. Tłumaczy, że od zawsze marzył o podróżach. Zatrudnił się jako kapitan w pewnej spółce handlowej działającej na rzece Kongo. Wyprawa Marlowa rozpoczęła się od podróży parowcem do pierwszej stacji spółki. Na miejscu bohater ma okazję obserwować niewolniczą pracę ludności czarnoskórej. Tubylcy traktowani są potwornie. Głodzi się ich, bije i zmusza do pracy ponad siły. Charlie ma dość ambiwalentny stosunek do zaobserwowanych zjawisk – poruszają go, ale nie przeciwstawia się im.
Wkrótce Marlow przenosi się do stacji centralnej. Miejsce to charakteryzuje opłakany wygląd, a kieruje nim dyrektor, który pozycję zawdzięcza jedynie wysokiej odporności na warunki afrykańskie i miejscowe choroby. Od niego usłyszeć możemy o ponadprzeciętnie zdolnym Kurtzu, który choruje. Główny bohater staje się tą postacią zafascynowany. W międzyczasie zajmuje się naprawą parowca, który nieszczęśliwie zatonął i z niemałym wysiłkiem został wyłowiony, więc teraz wymaga gruntownych reperacji.
Gdy łódź jest już sprawna, Marlow wyrusza w głąb kontynentu w kierunku stacji Kurtza. Obserwując widoki, dochodzi do wniosku, że w tym miejscu wszystko wygląda nieziemsko. Z kolei przypatrując się zachowaniom ludzi stwierdza, że rdzenne plemiona afrykańskie mają w sobie więcej człowieczeństwa niż europejscy kolonizatorzy. W niedalekiej odległości od stacji końcowej wyprawa natyka się na drewnianą chatę. Znajdują w niej starą książkę żeglarską i ostrzeżenie, by płynęli szybko, ale ostrożnie. Nieoczekiwanie statek zostaje zaatakowany. W starci

„Jądro ciemności” to książka napisana przez Josepha Conrada, która po raz pierwszy ukazała się w 1902 roku. Na jej kartach poruszone zostały problemy związane z kolonializmem, kapitalizmem oraz niektórymi kwestiami moralnymi. Poniżej wymienię niektórych bohaterów pracy Conrada i postaram się krótko ich scharakteryzować.

Charlie Marlow, główny bohater świata przedstawionego, a zarazem narrator większej części historii. Jest on marynarzem, podróżnikiem dla którego kontynentem jest morze, a domem statek. Od dziecka fascynowały go podróże i odkrywanie nowych miejsc. Cechuje się empatią i współczuciem. Gdy znalazł umierającego, czarnoskórego chłopca w lasku podzielił się z nim krakersem pozostałym mu z podróży. Mężczyzna ten dostrzega zbrodnię kolonializmu. Wielokrotnie zastanawia się nad motywacjami ludzkiego postępowania. Dochodzi do wniosku, iż Europejczycy są bardziej nieludzcy niż dzikie plemiona zamieszkujące Afrykę. Marlow brzydzi się kłamstwem, jednak przy rozmowie z narzeczoną Kurtza decyduje się na nie. Robi to, aby nie załamać zrozpaczonej kobiety, a także aby ratować własne człowieczeństwo. Jest to człowiek honorowy, dobry i słowny. Zaprzyjaźnił się ze sternikiem, którego śmierć sprawiła mu ból. W drodze powrotnej do domu jako jedyny interesuje się stanem Kurtza. Stara się dotrzymywać mu towarzystwa, a także decyduje się przechować jego dokumenty, mimo świadomości, że to on nasłał krajowców na statek.

Kurtz, archetyp Europejczyka, człowiek wszechstronny i niezwykle utalentowany. Interesował się malarstwem, muzyką, a także pisał. Jego matka była w połowie Angielką, z kolei ojciec w połowie Francuzem. Kurtz zamykał więc w sobie talenty całego kontynentu. Pracował dla Towarzystwa Tępienia Dzikich Obyczajów, a do Afryki udał się z misją krzewienia postępu, nauki i cywilizacji. Mężczyzna posiadał niezwykły dar przemawiania, Marlow ujął to w ten sposób; „Z nim się nie rozmawia, jego się słucha.”. Podczas pobytu na czarnym kontynencie zasłynął jako jeden z najlepszych agentów do spraw pozyskiwania kości słoniowej. Pracował tam jako zarządca stacji końcowej spółki. Izolacja od zasad moralnych i społecznych doprowadziła go do szaleństwa. Kurtz nie znosił głosu sprzeciwu, a przemoc traktował jako jedyne rozwiązanie. Głowy nabite na pal okalający budynek, w którym mieszkał i pracował stanowiły dla niego symbol władzy, wówczas gdy dla nas są one obrazem tyranii. Metody jakie stosował sprawiły, że w ostatnich chwilach życia był bardzo samotny. Nie miał nikogo, kto by go wspierał. Najważniejsze dokumenty musiał przekazać Charliemu, gdyż tylko ten się u niego pojawiał. Podczas pobytu w Afryce Kurtz nie dochował wierności narzeczonej. A ostatnie słowa jakie wypowiedział brzmiały „Zgroza! Zgroza!”, co stanowi najkrótszy w historii bilans dokonań człowieka pokonanego przez wewnętrzne jądro ciemności.

Pasażerowie jolu krążowniczego „Nellie”, w których skład wchodzą bezimienny pasażer – zarazem pierwszy narrator, dyrektor, prawnik, księgowy oraz Marlow. Grupa ta oczekuje u wybrzeży Tamizy na odpływ, aby móc ruszyć w dalszą drogę. Jest to zróżnicowana zbiorowość istnień ludzkich, jednak gdy Marlow rozpoczyna swoje opowiadanie wszyscy bohaterowie są zasłuchani do tego stopnia, że ostatecznie przegapili odpływ. Narracja prowadzona z tego miejsca podobnie jak ta Charliego jest mocno subiektywna, jednak cechuje się odmiennymi poglądami. Wówczas gdy Marlow zwraca uwagę na wady ludzkiej natury i całokształtu cywilizacji, pasażer ze statku zdaje się zachwycać postępem, rozwojem techniki i bogatą historią Anglii.

Narzeczona Kurtza, kobieta nie bardzo młoda, lecz jeszcze dziewczę, dojrzała do

„Jądro ciemności” to książka napisana przez Josepha Conrada, która porusza problemy związane z kolonializmem, kapitalizmem oraz niektórymi kwestiami moralnymi. Pisarz zawarł w niej podstawowe prawdy dotyczące barbarzyńskiego zachowania ludności starego kontynentu na ziemiach Afrykańskich. Chciał w ten sposób zwrócić uwagę często nieświadomych Europejczyków na skalę problemu. W tym celu zmuszony był stworzyć postacie wielowymiarowe, aby w jak najautentyczniejszy sposób ukazały najistotniejsze kwestie. Bohaterów utworu podzielić można na kilka kategorii. Na pierwszy plan w szczególności wysuwają się dwie osoby: Charlie Marlow oraz Kurtz. Postacie te mają za zadanie wpłynąć na czytelnika, zmusić go do kontemplacji, skłonić do rozważań. To za ich pomocą autor ukazuje kolonializm i kapitalizm w pełnej krasie. Przedstawia jednak wszystko w sposób, który nie narzuca odbiorcy określonego toku myślenia.
Kolejną kategorią są bohaterowie epizodyczni. Mają oni swój wkład w historię jednak nie na nich skupia się uwaga czytelnika. Ich zadania są różne, przez co nie sposób przedstawić ich wszystkich w tej pracy. Powołam się jednak na te moim zdaniem najistotniejsze. Jedni mają na celu uzupełnienie łańcucha przyczynowo skutkowego jak na przykład ciotka Marlowa, lekarz i kobiety w głównej siedzibie spółki, którzy ukazują nam jedynie logiczną sieć powiązań prowadzącą do rozpoczęcia się podróży Charliego w głąb Afryki. Są też postacie, których rolą w znacznym stopniu jest przybliżenie czytelnikowi kolejnej porcji wiedzy na temat zarządcy ostatniej stacji spółki. W to grono zaliczmy przede wszystkim eleganckiego ksi�

„Jądro ciemności” to napisane przez Josepha Conrada opowiadanie powstałe pod wpływem wyprawy pisarza do Konga Belgijskiego w Afryce. Po powrocie autor uznał, że do momentu wycieczki był dzieckiem, tak bardzo wstrząsnęły nim realia czarnego kontynentu. W trakcie podróży osobiście mógł zapoznać się z barbarzyńskimi przyzwyczajeniami kolonizatorów, na które pragnął zwrócić uwagę społeczeństwa. Conrad w swym dziele opisuje problem kapitalizmu, kolonializmu, a także niektórych kwestii moralnych nierzadko odwołując się do bardzo popularnej w tamtym okresie filozofii Nietzschego.
W głównej mierze „Jądro ciemności” stanowi krytykę wobec każdego systemu pozwalającego na zniewalanie niewinnych ludzi. W książce Europejczycy okazują się bardziej nieludzcy niż rdzenne plemiona zamieszkujące Afrykę. Z dala od cywilizacji czują się bezkarni i nie widzą potrzeby przestrzegania norm społecznych, co przekłada się na niegodziwe zachowanie względem krajowców. W sposób groteskowy przedstawione zostały katusze, jakie zmuszeni są przeżywać ludzie czarnoskórzy. Autor szczegółowo opisał nawet głowy nabite na pal okalający stację Kurtza, co miało na celu wstrząsnąć odbiorcą i zmusić go do rozważań nad opisywanym okropieństwem.
Utwór Conrada pokazuje nam również, że nie zawsze jesteśmy w stanie w stu procentach poznać inną osobę, a nawet samych siebie. Nigdy nie wiemy do czego bylibyśmy zdolni my lub nasi bliscy w ostateczności. Przykładowo narzeczona Kurtza widziała w nim człowieka światłego, uczciwego i wiernego. On jednak z dale od rodzinnych stron ukazał światu swoją prawdziwą naturę. Oka

Czy nikczemność jest wyborem, czy naturalną częścią każdego człowieka? „Jądro ciemności” – rozprawkaOglądając wiadomości w telewizji czy słuchając ich w radiu, często spotykamy się z informacjami na temat morderstw, napadów lub innych okropieństw. Zadajemy sobie wówczas pytanie, co popchnęło ludzi do takiej nikczemności? Dlaczego postąpili tak, a nie inaczej? Czy każdy byłby w stanie postąpić w taki sposób? Moim zdaniem nikt nie rodzi się zły, a jedynie może stać się taki pod wpływem własnych wyborów. Aby poprzeć swą tezę, odwołam się do kilku przykładów z „Jądra ciemności” autorstwa Josepha Conrada oraz do innego utworu.W pierwszej kolejności odniosę się do postawy Kurtza, genialnego handlarza kością słoniową, człowieka oczytanego, utalentowanego, któremu przepowiadano wielką przyszłość, a który padł ofiarą własnego, wewnętrznego jądra ciemności. Uważał on białych ludzi za lepszych od czarnych, a sam siebie przedstawiał jako nadczłowieka – zgodnie z filozofią Nietzschego, popularną w tamtym okresie. Podczas pobytu w Afryce dopisał do swojego referatu, iż należy „wybić to całe bydło” – odnosiło się to do ludności tubylczej. Był on zarządcą ostatniej stacji spółki, a co za tym idzie, był całkowicie odcięty od jakiejkolwiek cywilizacji. Ta właśnie izolacja sprawiła, że Kurtz zatracił się w nikczemności. Wybrał ją, ponieważ była wygodniejsza, a przy tym nie ponosił z jej powodu żadnych konsekwencji, więc nie widział potrzeby, by się w jakikolwiek sposób ograniczać.
W opozycji do przedstawionego powyżej bohatera odwołam się do postępowania, jakim cechował się Charlie Marlow. Szczególną uwagę należy zwrócić na moment, gdy spotkał on w lasku umierającego, wychudzonego, czarnoskórego chłopca. Okazał mu wówczas współczucie i podzielił się z nim krakersem pozostałym z podróży. Kolejną sceną, w której kapitan wykazał się dobrocią, jest jego rozmowa z narzeczoną Kurtza. Marlow, zapytany o ostatnie słowa zmarłego, skłamał, mimo iż brzydził się kłamstwem. Powiedział, że wraz z ostatnim tchnieniem Kurtz wspomniał imię narzeczonej. Charlie skłamał, aby nie zburzyć wizerunku mężczyzny, jaki miała w sercu jego ukochana, a także, aby ratować własne człowieczeństwo. Gdyby powiedział prawdę, złamałby nadzieję kobiety – „zrobiłoby się beznadziejnie ciemno”. Mężczyzna ten jest więc przykładem osoby, która pomimo trudnych doświadczeń nie poddała się wewnętrznym demonom.

Część pierwsza
Na dwumasztowym statku „Nellie”, stojącym teraz blisko Essex, znajduje się pięciu mężczyzn, (dyrektor firmy, księgowy, prawnik, Marlow i narrator) którzy wyruszają w podróż po Tamizie. Towarzyszy im zachód słońca obrazujący motyw przemijania. Między nimi znajduje się nieznany nam narrator utworu a drugim jest kapitan marynarki – Charlie Marlow. Ten pierwszy podziwia widok ujścia rzeki i zastanawia się nad jej historią. Bohaterzy oczekują odpływu, więc czas czekania umila im Marlow swoją opowieścią. Rozpoczyna, cofając się do epoki starożytnej i zastanawia się nad wyglądem ziem Wielkiej Brytanii w czasach istnienia Cesarstwa Rzymskiego. Wczuwa się przy tym w rolę rzymskiego żołnierza, który kolonizował niegdyś brzegi Tamizy. Wyraża swoje zdanie o kolonizacji i imperializmie, a następnie zaczyna opowieść o swojej wyprawie do centralnej Afryki. Od dzieciństwa fascynował się mapami, pragnął wyjechać w daleką podróż do Australii, Ameryki Południowej. Najbardziej jednak intrygowały go tereny puste, nieodkryte, dlatego swoim zainteresowaniem obdarzył Afrykę. Gdy przyglądał się konturom kontynentów, zwracał uwagę na rzeki. Najbardziej jego uwagę przykuła największa afrykańska rzeka, która wijąc się, przypominała mu węża. W Londynie dowiedział się, że pewna brukselska firma handlowa poszukuje kapitana statku do pracy na rzece w Afryce. Dzięki pomocy wpływowej ciotki udało mu się otrzymać wymarzoną posadę. Jego poprzednik – Fresleven, mimo swojego łagodnego charakteru, uznał, że miejscowa ludność oszukała go, gdy kupował kury. Wymierzył sprawiedliwość na własną rękę i pobił członka tamtejszego plemienia. Syn wodza przebił mężczyznę włócznią, co skutkowało śmiercią Duńczyka. Jak się okazało, jego kompanii odpłynęli, a jego szczątki zostały. Charlie poczuł, że wypada zabrać jego zwłoki, dlatego pojechał po nie i znalazł je nienaruszone w trawie. Marlow, czterdzieści osiem godzin po uzyskaniu nominacji, udaje się do Brukseli dopełnić ostatnich formalności. Biuro wydaje mu się tajemnicze, złowieszcze. Pracujące tam kobiety nasuwają mu skojarzenia ze strażniczkami wrót Ciemności. Rozmowa z właścicielem była bardzo krótka, nie trwała nawet minuty. Wszelkie dokumenty i zobowiązania dostarczył mu młody, niechlujny sekretarz ze strapioną twarzą. Mężczyzna z pośpiechem wychodzi z budynku, ponieważ panująca tam atmosfera niezwykle go przeraża, nasuwając skojarzenie z udziałem w spisku. Aby uzyskać wymarzoną pracę, mężczyzna idzie na wizytę do doktora, który przeprowadza powierzchowne badania (mierzy puls i dokonuje pomiaru czaszki) i zaleca mu spokój na zagranicznych terenach. Mówi, że nie zna żadnej osoby, która wróciła żywa z kolonii. Zniecierpliwiony mężczyzna po pytaniach o przypadki obłąkania w jego rodzinie, wychodzi. Przed wyjazdem z „grobowego miasta” odwiedza jeszcze ciotkę, która pomogła mu w zdobyciu posady, aby osobiście podziękować jej za okazane wsparcie. Rozmawiają przy ogniu z kominka, sącząc herbatę. Taka atmosfera uspokaja Marlowa i dodaje mu otuchy. Kobieta traktuje go jako apostoła cywilizacji, „wysłańca świata”, co bardzo mu się nie podoba. Mężczyzna po wysłuchaniu lawiny komplementów od krewnej, stwierdza, że kobiety żyją w swoim świecie, który nie ma prawa istnieć.
Marlow rozpoczyna podróż na pokładzie francuskiego statku. Towarzyszy mu niepokój i niepewność, ponieważ odczuwa wrażenie, jakby jechał wprost do „jądra ciemności”, do „środka ziemi”, a nie do Afryki. Oglądane brzegi wydają się dla niego monotonnie i nieciekawie, gdyż ciągle wyglądają tak samo, tak jakby statek pozostawał wciąż w tym samym miejscu. Przytłaczający widok wciąż tych samych obrazów, powodował samotność i uczucie wyalienowania. Od utraty zmysłów ratowały go widoki mijanych okrętów. Widział, że maszyna wojskowa ostrzeliwuje dżunglę, w której nie widać żadnej ludzkiej duszy. Napełniło go to przerażeniem, ale jak się okazało, Francja prowadziła w tym rejonie wojnę. Im bliżej celu wyprawy, tym przyroda wydawała się coraz niebezpieczniejsza i dzika. Bohater dociera do brzegu po trzydziestodniowej podróży, ale nie ma czasu na odpoczynek, ponieważ musi jeszcze pokonać prawie dwieście mil. Wsiada na pokład kolejnego parowca, gdzie poznaje szwedzkiego kapitana. Mężczyzna zastanawia się nad skutkami życia w górze rzeki, a nie przy ujściu. Ostrzega Marlowa przed zbytnią pewnością siebie i wspomina jednego pracownika, który niedawno się powiesił, podróżując w tamtą stronę. Charlie idzie w kierunku biura, gdzie widzi czarnoskórych robotników, związanych łańcuchami i zmuszanych do pracy na niezrozumiałych dla nich, europejskich prawach. Ten straszny widok kojarzy mu się z piekłem. Dalej spostrzega ogromny dół, niemal wpada do szczeliny, następnie przemierza las, gdzie znajdują się w bardzo złym stanie czarnoskórzy ludzie. Mężczyzna jest przerażony i wybiega. Dochodzi do zabudowań. Spotyka tam księgowego, białej rasy, który przyodziany jest w niezwykle eleganckie ubrania. Nowo poznany jako pierwszy opowiada Marlowi o Kurtzu. Przedstawia go jako wyjątkowego kierownika i urzędnika o nadzwyczajnych cechach, najznamienitszego dostawcę kości słoniowej. Cała stacja jest w kompletnym nieładzie. Do biura księgowego wniesiono łóżko dla chorego agenta. Księgowy kompletnie nie przejmuje się złym stanem kolegi, nie robi to na nim wrażenia. Po kilku dniach czekania, Marlow wyrusza w kolejną podróż do stacji centralnej. Po drodze spotyka mizernego białego człowieka w stanie nietrzeźwym, który, jak sam mówi, nadzoruje porządek w okolicy. Marynarzowi towarzyszy gruby mężczyzna, który chce zarobić trochę pieniędzy. Spotyka także konających Murzynów pod drzewami. Tuż pod jego nogami leżał młodzieniec, który miał praktycznie same kości. Marlow jedyne co mógł zrobić, to podarować mu kawałek suchara. Dostrzegł na jego szyi białe oznakowanie i zastanawiał się, co ono oznacza. Marlow był wstrząśnięty widokiem tylu powykrzywianych mężczyzn, czekających śmierci. Niezmiernie przejął go obraz ślizgającego się na czworakach mężczyzny zmierzającego do źródła wody. Wysiłek, jaki musiał pokonać, był dla niego zabójczy. W piętnastym dniu docierają do stacji centralnej. Miejsce nie robi dobrego wrażenia na przybyszach, jest brudne i cuchnące. Mieszka tam prawie dwudziestu mężczyzn, którzy czekają na wielkie pieniądze, jak na razie bezskutecznie. Marlow dowiaduje się, że parowiec, na którym miał płynąć, zatonął dwa dni temu. Spotyka się z dyrektorem stacji. Mężczyzna jest zwykłym kupcem, nie ma wykształcenia, jest pozbawiony inteligencji, ale jego zaletą jest niepodatność na choroby. Zarzuca mu, że podróż przyszłego marynarza trwała zbyt długo, dlatego postanowiono rozpocząć rejs bez niego. Od tej pory Marlow ma trzy miesiące na uruchomienie i naprawienie wraku. Któregoś dnia dochodzi do pożaru magazynu. Ludzie szalenie biegają wokoło, a pewien mężczyzna z wąsem pomaga w gaszeniu ognia, nabierając wody dziurawym wiadrem. Wcześniej zapewniał nowo przybyłego, że każdy wywiązuje się ze swoich obowiązków z należnym im szacunkiem i perfekcją. Po pokonaniu żywiołu marynarz zobaczył, jak pracownicy biją czarnoskórego podejrzewanego o podpalenie. Przez następne kilka dni, mężczyzna próbował odzyskać dawne siły, a potem wrócił do dziczy. Jakiś czas później Marlow poznaje agenta, który towarzyszy dyrektorowi stacji. Jest człowiekiem eleganckim, lecz młodym. Wcześniej zajmował się wyrobem cegły, co marynarz przyjmuje ze zdziwieniem, gdyż na stacji nie widział ani jednej, a mieszkał już tutaj rok. Agent wypytuje marynarza o jego znajomości. Nie jest nim zainteresowany, nie chce rozmawiać, tylko pragnie dowiedzieć się, jakie ma wpł

„Jądro ciemności” plan wydarzeń:
1. Rozmowa pasażerów jolu krążowniczego „Nellie” w trakcie czekania na odpływ.
2. Początek opowieści Marlowa, wprowadzenie poprzez ukazanie fascynacji podróżami, która swój początek miała już w czasach dzieciństwa bohatera.
3. Starania o pracę w spółce handlowej prosperującej na rzece Kongo i pomoc w postaci protekcji ciotki.
4. Wizyta w siedzibie firmy i u lekarza, załatwienie formalności.
5. Wyjazd do Afryki.
6. Pierwsze spotkanie z nikczemnością kolonizatorów wobec ludności czarnoskórej.
7. Rozmowa z eleganckim księgowym, wzmianka o Kurtzu.
8. Przeprowadzka do stacji centralnej, rozmowa z gburowatym i niezbyt inteligentnym dyrektorem.
9. Wyłowienie i naprawa parowca.
10. Podsłuchanie rozmowy dyrektora z jego siostrzeńcem, z której wynika, że mężczyźni obawiają się Kurtza i jego wpływów, a także radzi by byli pozbyć się go.
11. Wyprawa w głąb kontynentu w kierunku stacji końcowej.
12. Refleksje na temat afrykańskiej natury i bestialstwa Europejczyków.
13. Natknięcie się na drewnianą chatę w niedalekiej odległości od stacji Kurtza, znalezienie w niej starej książki żeglarskiej o

Opisywane wydarzenia toczą się na krążowniku „Nellie”, który płynie Tamizą. Na pokładzie znajdują się cztery osoby: kapitan, księgowy, prawnik oraz Markow, który jest osób w starszym wieku, doświadczonym marynarzem. Pod wieczór główny bohater zaczyna snuć historię o swojej niezwykłej podróży. Opowiada, że wrócił do Londynu po powrocie z podróży po Oceanie Indyjskim. Mówi o swoim dzieciństwie i o tym, że od najdawniejszych czasów marzył o dalekich, egzotycznych podróżach. Chciał poznawać miejsc, w których nikt jeszcze nie był. Do takich miejsc należała między innymi Afryka. Bohater nawiązał więc kontakt ze spółką handlową, która poszukiwała kapitana dowodzącego parowcem. Udaje mu się dostać zatrudnienie. Pakuje się więc i wyrusza w podróż. Siedziba spółki znajdowała się nad rzeką Kongo. Marlow nie jest zachwycony miejscem, do którego przybył. Stwierdza, że murzyńscy pracownicy są traktowani bardzo źle. Chce porzucić pracę, zwłaszcza że coraz częściej jest świadkiem wyzysku, cierpienia i poniżenia tubylców. Z rozmowy z urzędnikiem poznaje kulisy działania Kurtza, który wysyła bardzo dużo kości słoniowych do Europy. Marlow chciałby go poznać. Tymczasem udaje się w podróż do centralnej siedziby misji. Okazuje się jednak, że parowiec, nad którym miał sprawować dowództwo, zatonął. jego naprawa miała potrwać kilka miesięcy. Przez ten czas Marlow dowiaduje się, że Kurt choruje i trzeba go sprowadzić do misji. Wreszcie statek zostaje naprawiony i rozpoczyna się podróż. Droga jest pełna niebezp

„Jądro Ciemności” Josepha Conrada dotyczy podróży do Konga. Historia jest ciekawa, nietypowa, biorąc pod uwagę dzieła napisane w okresie Młodej Polski. Początek powieści ma swój początek w stolicy zjednoczonego królestwa, w Londynie nad brzegiem rzeki Tamizy. W belgijskiej Brukseli Charles Marlow będzie przygotowywał się do swojej afrykańskiej misji. Akcja ma miejsce pod koniec XIX w., są to czasy kolonializmu, kiedy to Europa czerpała olbrzymie korzyści z posiadania tych ziem zamorskich, do potentatów kolonialnych należały m.in. Anglia, Belgia, Francja. Teoretycznie pobyt w koloniach Europejczyków, miał na celu szerzenie cywilizacji europejskiej. Charlie Marlow był w Afryce, rozmywa się w Jego głowie wizja niesienia demokracji, wartości europejskich w Kongu z realiami, które zastał w tej środkowoafrykańskiej kolonii, nad Oceanem Atlantyckim. 
Powieść związana jest z osobistym losem Conrada, który sam przebył podróż do Afryki. W Brukseli, pisarz zatrudniony był przez Belgijską Spółkę Akcyjną do Handlu z Górnym Kongiem. Pisarz pracował jako marynarz, swoją podróż do Afryki opłacił ciężką chorobą. Conrad był jednym z tych, którzy po raz pierwszy poruszyli temat Konga. Wynikało to z faktu, iż nikt nie chciał

„Jądro ciemności”- najważniejsze informacje
Książka Josepha Conrada „Jądro ciemności” ma bardzo dużo wspólnego z jego biografią. Autor pracował jako kapitan małego parowca, pływającego po rzece Kongo w Kongu Belgijskim na zlecenie Belgijskiej Spółce Akcyjnej do Handlu. Zanim napisał i wydał książkę, wpierw w odcinkach w 1899 roku, wersja książkowa w roku 1902, sam odbył podróż w głąb Afryki. Dzięki temu samemu dobrze znał warunki panujące w koloniach oraz stosunki między kolonizatorami a ludnością miejscową. Wiedział też o przestępstwach jakich dopuszczali się Europejczycy na czarnoskórych mieszkańcach Konga.
Książka przez samego autora została nazwana nowelą, lecz formalnie zaliczana jest jako krótką powieść, czy też jako szkic powieściowy. Z drugiej strony, wiele rzeczy w książce jest tak uogólnionych, że trudno przychylać się tutaj do jednego konkretnego gatunku, do jakich to dzieło należy. W powieści zastosowano tak zwaną „klamrę kompozycyjną”. Polega ona na tym, że historia zaczyna się na statku płynącym po Tamizie i mimo tego, że większość akcji to opowieść głównego bohatera, sama akcja kończy się na tym samym statku, na którym się zaczęła. Tak więc pierwsze skrzypce w utworze gra kapit

„Jądro ciemności” przez niektórych nazywane jest mini powieścią, przez innych dłuższym opowiadaniem. Po raz pierwszy w formie książkowej ukazało się w 1902 roku. Powstało pod wpływem wyprawy autora do Konga Belgijskiego w Afryce. Po powrocie Joseph stwierdził, że do momentu wycieczki był dzieckiem, tak bardzo wstrząsnęły nim realia czarnego kontynentu. Conrad w swym dziele opisuje problem kolonializmu, kapitalizmu, a także niektórych kwestii moralnych.
Rzecz dzieje się w Afryce, konkretnie na rzece Kongo, gdzie główna postać (Charlie Marlow) dostaje posadę kapitana. Mężczyzna jest zarazem bohaterem, jak i narratorem. Od dziecka pasjonowały go podróże stąd pomysł, by pracować na innym kontynencie. Jego relacja jest mocno zsubiektywizowana, a czas akcji nie równa się czasowi narracji. W książce występuje kompozycja szkatułkowa (polegająca na wpleceniu w opowieść główną opowiadań pobocznych, stanowiących odrębne całości.). Drugi, po Marlowie, narrator to jeden z pasażerów jolu krążowniczego „Nellie” cumującego u wybrzeża Tamizy (postać anonimowa). Wypowiada się w bezpiecznej, cywilizowanej przestrzeni.
Opisy przyrody w „Jądrze ciemności” mają za zadanie stworzyć nastrój tajemniczości. Autor poprzez wprowadzenie do swojego opowiadania impresjonizmu pozwala nam odczuć niepewność z jak�

„Jądro ciemności” to dość długie opowiadanie napisane przez Josepha Conrada w 1899 roku. Porusza ważny temat europejskiego kolonializmu, w którym obnażono ludzkie zło, chciwość i brak zasad moralnych. Bohaterowie pojawiający się na kartach tego utworu są bardzo różnorodni. Oto charakterystyka postaci z „Jądra ciemności”.
BOHATEROWIE PIERWSZOPLANOWI:
– Charlie Marlow – główny bohater, który odgrywa też rolę narratora, relacjonując swym towarzyszom podróży swoje doświadczenia związane z pobytem w Kongo. Charliego już od najmłodszych lat fascynował świat i jego tajemnice. Postanowił zostać marynarzem i najlepiej czuł się na morzu. Mężczyzna nie był psychicznie przygotowany na to, co ujrzał w kolonii belgijskiej. Przedmiotowe traktowanie ludzi, niewolnictwo, kary cielesne, przymus do ciężkiej pracy, mordy i grabieże były codziennością ówczesnej czarnoskórej ludności. Marlow jest dobrym obserwatorem, jednak wydaje się bierny w działaniu. Nie przeciwstawia się panującym w Kongo prawom, jest zmuszony do ich akceptacji. Mężczyzna inteligentny, który trafnie komentuje i ocenia rzeczywistość wokół. Realista, który nie pragnie zmienić świata, ale skupia się na powierzonym mu zdaniu. Praca na statku jest dla niego najważniejsza. Marlow nie ulega stereotypom, zawsze musi sam zbadać daną sprawę czy ocenić danego człowieka. Szybko rozgryzł prawdziwą misję Europejczyków, która nie miała nic wspólnego z altruizmem i równie szybko ocenił Kurtza, nie dając się zwieść jego tajemniczej aurze. Charlie Marlow jest postacią, która łączy w sobie wiktoriańskie cechy charakteru, a więc rygoryzm moralny, realizm i powściągliwość. Jednocześnie jest sceptyczny, cyniczny i wdaje się zmęczony życiem.
–  Kurtz – mężczyzna o tym nazwisku pojawia się dopiero na końcowych stronach opowiadania, ale niemal przez całą historię przewija się jego postać. Kurtz jest Europejczykiem, osobą wykształconą i obdarzoną licznymi talentami. Po przyjeździe do Afryki objął stanowisko agenta spółki handlowej, zajmującej się skupem i sprzedażą kości słoniowej. W utworze poznajemy dwa oblicza tej postaci. Pierwsza to legenda, nacechowana wręcz mistycyzmem. Kurtz był osobą szanowaną, podziwianą, z umiejętnościami przemawiania do tłumu, który wręcz domagał się wypowiadanych przez nią słów. Tubylcy czcili go niczym Boga, wypełniając jego polecenia, padając na kolana przed jego obliczem, przynosząc dary, a nawet zabijając dla niego. Z niezrozumiałego powodu Kurz miał władzę nad czarnoskórymi, ale nie uzyskał jej przymusem, jak inni Europejczycy. Zniewolił umysły czarnoskórych, nie potrzebował więc kajdan i łańcuchów, aby ich pętać. Druga strona charakteru zostaje szybko obnażona przez wnikliwego Marlowa. Kurtz to mężczyzna bardzo chciwy. Zapragnął, aby każda kość słoniowa z całej Afryki należała do niego. Brak mu zasad moralnych; wyraźnie wywyższał się pon

„Jądro ciemności” autorstwa Josepha Conrada przez niektórych nazywane jest mini powieścią, przez innych dłuższym opowiadaniem. W książkowym formacie ukazało się po raz pierwszy w 1902 roku. Szybko zyskało miano utworu wizjonerskiego. Conrad w swym dziele opisuje problemy kolonializmu, kapitalizmu, a także niektórych kwestii moralnych. Historia została przedstawiona za pomocą narracji szkatułkowej (występuje opowieść w opowieści) i podzielona jest na trzy części (wstęp, rozwinięcie i zakończenie).
Akcja rozpoczyna się na jolu krążowniczym „Nellie” cumującym u wybrzeży Tamizy. Pierwszy narrator, anonimowy pasażer, wprowadza nas w realia świata, a także przedstawia drugiego z narratorów, z którym będziemy mieli styczność przez niemal całą dalszą część opowiadania – Charliego Marlowa. Dowiadujemy się o nim, że jest marynarzem, ocean stanowi jego kontynent, a łódź dom. Pasażerowie statku czekają na odpływ, by móc ruszyć w dalszą drogę, więc żeglarz swoim zwyczajem, zaczyna opowieść o wyprawie do Konga Belgijskiego w Afryce.
Marlow swoją historię zaczyna od wyjaśnienia w jaki sposób znalazł się w głębi czarnego kontynentu. Tłumaczy, że od najmłodszych lat cechował się zainteresowaniem tak zwanymi białymi plamami na mapie. Od zawsze marzył o podróżach. Gdy był starszy dowiedział się o pewnej spółce handlowej, prosperującej na rzece Kongo (w dzieciństwie ukształtowanie tego cieku wodnego przypominającego wijącego się węża niezmiernie go interesowało). Postanowił więc starać się o posadę kapitana w tejże firmie. Aby otrzymać wymarzoną posadę skorzystał z protekcji ciotki. Opis formalności związanych z podpisaniem umowy ma w sobie coś złowieszczego. Wywołuje w bohaterze niemiłe przeczucie. Także rozmowa z lekarzem nie napawa go zbytnim entuzjazmem. Specjalista uważa za interesujące zmiany w psychice człowieka, jakie zachodzą w trakcie wyjazdu do Afryki. Tuż przed samą podróżą w mężczyźnie ponownie objawia się lęk. Marlow przeczuwa, że ta wyprawa może bardzo go zmienić, gdyż wybiera się do samego jądra ciemności.
Wreszcie, kiedy wszystko jest już załatwione mężczyzna udaje się w podróż życia. Krajobraz widziany z parowca, którym płynie pozostaje niezmienny, przez co bohater miewa momenty, w których sądzi, iż wcale się nie przemieszcza. W końcu po trzydziestu dniach udaje mu się dobić do pierwszej stacji spółki. Na miejscu ma okazję obserwować niewolniczą pracę ludności czarnoskórej. Tubylcy traktowani są potwornie. Głodzi się ich, bije, niewoli, zmusza do pracy ponad siły, a także poniża. Wszystkie te zabiegi skutkują, tym że krajowcy stanowią zaledwie cień ludzi. Na polance w lasku Marlow natyka się na „umieralnię”, jest to miejsce do którego wycieńczeni murzyni kierują się, by skonać. Mężczyzna staje się światkiem śmierci czarnoskórego chłopca, któremu w ostatnich chwilach życia daruje suchar chleba, jaki pozostał mu po podróży. Charlie ma dość ambiwalentny stosunek do zaobserwowanych zjawisk, przejmują go, ale nie przeciwstawia się im. Pierwsze wrażenia z Afryki komentuje stwierdzeniem, iż właśnie przestąpił krąg piekła.
Kolejną osobą, którą poznajemy bliżej, jest księgowy firmy matki Marlowa. Człowiek zadbany, cywilizowany, ślepy na zbrodnie wobec tubylców. Zdaje się pochodzić z zupełnie innego świata. Jakby znajdował się w centrum miasta, a nie w samym środku dziczy. To od niego dowiadujemy się, kim jest Kurtz, najlepszy agent w handlu kością słoniową, niezwykła figura, chluba firmy.
Wkrótce Marlow przenosi się do stacji centralnej. Miejsce to charakteryzuje opłakany wygląd, a kieruje nim dyrektor, który swoją pozycję zawdzięcza, zdawać by się mogło, jedynie wysokiej odporności na warunki afrykańskie i miejscowe choroby. Od niego ponownie możemy usłyszeć o ponadprzeciętnie zdolnym Kurtzu, który podobno choruje. Główny bohater staje się tą postacią coraz bardziej zafascynowany. W międzyczasie, nim dane mu będzie poznać tę znakomitość, zajmuje się naprawą parowca, który nieszczęśliwie zatonął i z niemałym wysiłkiem został wyłowiony, więc teraz wymaga gruntownych reperacji. Opisane wcześniej zdarzenia kończą pierwszą część opowiadania – wstęp.
Druga część opowieści rozpoczyna się od podsłuchanej przez głównego bohatera rozmowy dyrektora z jego siostrzeńcem. Z wymiany zdań wynika, że mężczyźni obawiają się Kurtza i jego wpływów, a także radzi by byli pozbyć się go. Sądzą, że w Afryce nie obowiązują ich żadne zasady moralne, są bezkarni.
Niedługo potem, gdy parowiec jest już sprawny, Marlow wraz z kilkoma innymi osobami wyrusza w gł�

AutorJoseph Conrad (1857-1924) to pseudonim angielskiego pisarza i publicysty polskiego pochodzenia, którego używał za granicą. Jego polskie imię i nazwisko brzmi Józef Teodor Konrad Korzeniowski. Był synem Apollona Korzeniowskiego, który również był poetą. Jego rodzina należała do szlachty (herb Nałęcz). Mężczyzna przez siedemnaście lat był marynarzem i zwiedził wiele państw świata. Podróże często były inspiracją dla jego utworów. Jest to autor ceniony za swą prozę i lekkość opowieści poruszających niejednokrotnie trudne i niewygodne tematy. „Jądro ciemności” jest uważane za jedno z najważniejszych dzieł autora.
Tytuł: „Jądro ciemności”
Rodzaj i gatunek literackirodzaj – epikagatunek – opowiadanieData publikacjiOpowiadanie pod tytułem „Jądro ciemności” po raz pierwszy ukazało się w 1899 roku w „Blackwood’s Magazine” w trzech odcinkach. W formie książkowej pojawiło się natomiast w roku 1902, w Londynie.
Czas i miejsce akcjiOpowieść ma dwie płaszczyzny – pierwsza to teraźniejszość narratora, który znajduje się na jachcie, w pobliżu miasta Gravesend, na południowym brzegu Tamizy. Nie znamy dokładnej daty, ale jest to najprawdopodobniej koniec XIX wieku. Druga oś opowiadania to przeszłość, którą wspomina Charlie Marlow, kiedy odbył podróż w głąb Afryki, żeglując po rzece Kongo. Okres ten trwał kilka miesięcy. Również nie znamy dokładnej daty wyruszenia w podróż ani daty powrotu. Jest to jednak okres kolonializmu, który obejmuje lata 1885-1908.
Geneza utworuJoseph Conrad odwiedził Kongo w roku 1890, kiedy miał trzydzieści jeden lat. Zaciągnął się do pracy na belgijskim parowcu handlowym, pływającym po rzece Kongo. Na własne oczy widział skutki i okrucieństwo wynikające z kolonializmu – niesprawiedliwość, korupcję, chciwość Europejczyków, mordowanie czarnoskórych i przedmiotowe traktowanie tubylców. Bohater powieści, Charlie Marlow, po części odzwierciedla postać i odczucia autora. Treść „Jądra ciemności” nawiązuje do tragedii Wolnego Państwa Kongo, prywatnej własności belgijskiego króla Leopolda II w latach 1885-1908.Problematyka”Jądro ciemności” porusza temat kolonializmu i jego konsekwencji. Szacuje się, że na zarządzanych przez Belgów plantacjach kauczuku zginęło w latach 1885-1908 od 5 do nawet 15 mln osób, a kolejne miliony zostały trwale okaleczone bądź zmarły na skutek głodu i chorób. Ta zatrważająca liczba ludzkich istnień z pewnością jest jeszcze większa. Europejskie firmy rozgrabiły ziemie z dóbr materialnych, pozyskiwały w ogromnych ilościach kość słoniową, skutecznie zmniejszając populację słoni. Ponadto cenny był kauczuk, kawa, kakao, trzcina cukrowa, złoto i diamenty. Chciwość nie znała tam granic, a zasady moralne i człowieczeństwo przestały istnieć. Czarnoskórzy zostali zniewoleni i zmuszani do katorżniczej pracy, która często kończyła się śmiercią, a każda próba nieposłuszeństwa była surowo karana. Najpopularniejszą z kar było obcinanie dłoni nie tylko osobie, która została o coś posądzona, ale też jej rodzinie. Nie oszczędzano nawet małych dzieci. Istniejące wówczas Wolne Państwo Kongo jedynie z nazwy było wolne. Stanowiło cenne dla Belgów ziemie do grabieży i wyzysku. Ten okres kolonializmu jest określany mianem „najmniej znanyego ludobójstwa w historii ludzkości”.W opowiadaniu występuje motyw podróży, który jest metaforyczny, bo oprócz fizycznego przemieszczania się, bohater wędruje w głąb piekła, do tytułowego „jądra”, które oznacza najbardziej mroczne i złe miejsce na Ziemi. Bohater poznaje prawdziwą naturę człowieka – jego ciemną stronę. W enigmatycznej postaci Kurza, który jeszcze za życia został legendą i czczonym bogiem, można się doszukać motywu władzy. Bohaterowiea) Charlie Marlow – główny bohater opowiadania, który relacjonuje współpasażerom swą podróż. Jest doświadczonym marynarzem i wnikliwym obserwatorem. Makabryczne sceny, których był świadkiem w Kongo, odbiły się na jego psychice. Marlow pozostał jednak bierny, tylko obserwował, analizował i komentował. Nigdy nie zaangażował się w żadną ze spraw i poniekąd stał się trybikiem ówczesnego mechanizmu postępowania Europejczyków.b) Kurtz to nazwisko agenta francuskiej spółki handlowej zajmującej się skupem i sprzedażą kości słoniowej w Afryce. Człowiek szanowany, budzący nawet lęk bądź wzbudzający zazdroś

Zamieszkały przez pewien czas w Warszawie przy ul. Nowy Świat 47, T. J. K. Korzeniowski, którego świat pozna pod nazwiskiem Joseph Conrad tworząc ” Jądro Ciemności” stworzy dzieło wiekopomne. Utwór który powstanie będzie stanowił krytykę wymierzoną w imperialistów podbijających ludność krajów kolonialnych. Pisarz opisał Kongo, które zostało zniewolone przez europejskich kolonialistów, jednakże powieść ma znaczenie uniwersalne. Pisarz opowiada się przeciwko wszystkim którzy posiadając pozycję i władzę, wykorzystują ją przeciwko słabszym, zależnym od siebie. Europejczycy w Afryce zachowują się w sposób haniebny, jakby kierowało ich czynami przekonanie iż poza Europą nie muszą się hamować i mogą kierować najniższymi instynktami. Postać Kurtza stanowi ucieleśnienie tyrana, tak naprawdę w Jego miejsce możemy podstawić Mussoliniego, Hitlera, Stalina, Pol Pota, Idi Amina, Mao Zedonga czy kogo tam chcemy i będzie to zastosowanie prawidłowe. Kurtz ma buzię pełną frazesów, kieruje pięknie sformułowane hasła które nijak mają się do zastanej rzeczywistości, pozwolę sobie na dygresję że Stalin z Leninem też pięknie mówili o „sprawiedliwości społecznej” a kończyło się na Holodomorze, czystce 1937r. i innych tego typu działaniach. Joseph Conrad jest dla mnie pisarzem niezwykłym, przecież pisał On swą książkę w 1899r. na długo przed Rewolucją Październikową, Marszem na Rzym oraz przejęciem władzy przez Hitlera a przekaz jest tak bardzo aktualny, stanowi ostrzeżenie, przestrogę której nikt nie posłuchał. Kurtz jest przedstawiony jako postać o której ludzie mówią jako o wybitnym człowieku, przypomina mi się historia kiedy to Hitler i Stalin zostawali ludźmi roku, „man of the year” według magazynu „Times”. Kurtz okazał się być mordercą, tak

„Jądro ciemności” autorstwa Josepha Conrada przez niektórych nazywane jest mini powieścią, przez innych dłuższym opowiadaniem. W książkowym formacie ukazało się po raz pierwszy w 1902 roku. Szybko zyskało miano utworu wizjonerskiego. Powstało pod wpływem wyprawy autora do Konga Belgijskiego w Afryce. Po powrocie Joseph stwierdził, że do momentu wycieczki był dzieckiem, tak bardzo wstrząsnęły nim realia czarnego kontynentu. Conrad w swym dziele opisuje problemy kolonializmu, kapitalizmu, a także niektórych kwestii moralnych, często w nawiązaniu do podziału ludzi na jednostki wybitne i zwyczajne wprowadzonego przez filozofię Nietschego. Nie dziwi więc fakt, że książka ta została dodana do kanonu lektur szkolnych, gdyż stanowi wręcz podręcznikowy przykład literatury modernistycznej.
W utworze mamy do czynienia z tak zwaną narracją szkatułkową. Pierwszy z narratorów jest anonimowym pasażerem jolu krążowniczego „Nellie”. Prowadzi swą opowieść w bezpiecznej, cywilizowanej przestrzeni. Jego zadanie polega na wprowadzeniu czytelnika w realia opisywanego świata, a także na zapoznaniu nas z drugim narratorem, jakim jest Charlie Marlow. Ta część opowieści ma charakter czysto informacyjny, więc rozumiem dlaczego została wprowadzona, a sam koncept stworzenia książkowej incepcji moim zdaniem jest niezwykle ciekawy i wciągający, choć nie każdemu może przypaść do gustu.
Właściwa część opowiadania rozpoczyna się wraz z historią Marlowa. Rzecz dzieje się w Afryce, konkretnie na rzece Kongo, gdzie główny bohater dostaje posadę kapitana. Od samego początku, aż po ostatnie strony doświadczmy dziwnego klimatu głuszy. Autor za pomocą dosadnych opisów inspirowanych stylem impresjonistycznym przenosi nas w całkowitą dzicz z dala od jakiejkolwiek cywilizacji i wszystkiego co znamy. Nastrój tajemniczości i grozy towarzyszy nam na każdym kroku, co w rzeczy samej bardzo urozmaica czytanie i wzmaga zainteresowanie odbiorcy. Jesteśmy świadkami zarówno potęgi natury, jak i niszczycielskiej mocy człowieka.
Problematyka utworu w głównej mierze opiera się na ukazaniu brutalności kolonializmu. Biali przybysze na potęgę wyzyskiwali, bili, głodzili i poniżali ludność tubylczą. Marlow opisuje krajowców jako „cienie choroby i głodu leżące bezwładnie w zielonkawym mroku”. W książce tej wielokrotnie mamy styczność z makabrycznymi, groteskowymi opisami. Z pewnością nie jest to więc historia dla młodszych czytelników lub ludzi o słabych nerwach. Podczas zagłębiania się w lekturę stale odczuwałam grozę mając świadomość, iż wydarzenia o których czytam inspirowane były tym co w istocie działo się na t

„Jądro ciemności” to opowiadanie autorstwa Josepha Conrada, angielskiego pisarza i publicysty. Po raz pierwszy zostało opublikowane w trzech odcinkach w 1899 roku, w „Blackwood’s Magazine”. Pierwsze wydanie książkowe miało swą premierę w roku 1902. Jest to jedno z najwybitniejszych i najważniejszych dzieł w dorobku autora. Główną tematyką opowiadania jest kolonizacja Afryki i jej konsekwencje. Autor bezpośrednio poznał ów problem podczas swojej wizyty w Kongu Belgijskim (1890 rok). Książka doczekała się wielu adaptacji filmowych. Enigmatyczny tytuł „Jądro ciemności” oznacza centrum Afryki, zwanej też „czarnym kontynentem”, a także mroczną stronę natury człowieka. Tytułowa „ciemność” to symbolika zła i upadku moralności.
Akcja opowiadania rozpoczyna się w pobliżu Gravesend (miasto w Anglii, położone na południowym brzegu Tamizy). Na jachcie krążowniczym o nazwie „Nellie” pięciu mężczyzn wyrusza w rejs po rzece. Utwór ma dwóch narratorów, jednym jest marynarz Charlie Marlow. O drugim natomiast niewiele wiemy, poza tym, że bierze udział w tej samej wyprawie co Marlow. Jego opowieść rozpoczyna i kończy nowelę.
Załoganci zmuszeni są do oczekiwania na przypływ. Kapitanem statku jest „dyrektor różnych towarzystw”, postać wybitnie marynarska i (w oczach pasażerów) serdeczna. Narrator rozpoczyna swoją opowieść o więzi morza, która jednoczy, po czym przedstawia pozostałych załogantów wyprawy. Najmilszy z towarzystwa jest Prawnik – leciwy mężczyzna o wielu cnotach, któremu w ramach zasług przypadła jedyna dostępna poduszka na pokładzie. Buchalter to księgowy, który z lubością układa kostki gry domino. Charlie Marlow ma ascetyczny wygląd, żółtą cerę i zapadłe policzki. Tak oto poznajemy pobieżnie członków żeglugi.
Zapada noc, która okrywa otoczenie złowrogą czernią. Narrator rozmyśla nad służebnością rzeki, którą targają przypływy i odpływy oraz nieubłagana pogoda. Zastanawia się nad jej historią oraz tym, czego była świadkiem. Nagle ciszę przerywa głos Marlowa, który informuje, że to miejsce było kiedyś jednym z licznych mrocznych zakątków ziemi. Marlow najdłużej ze wszystkich służył na morzu, był marynarzem wędrowcem, a okręt był jego domem. Od dziecka interesował się mapami, pociągały go nieodkryte jeszcze miejsca. Mężczyzna kryje w sobie wiele tajemnic. Marlow rozprawia na temat podbojów Afryki. Opowiada o dawnej dzikości miejsca i kolonistach – zdobywcach ziem, którą siłą odbierano słabszym. Dowiadujemy się, w jaki sposób bohater znalazł się w Afryce. Wykorzystując wpływy i znajomości wśród licznej rodziny, podpisał kontrakt ze spółką handlową i dostał się na statek. Wszelkie skomplikowane formalności związane z zawarciem umowy wzbudzały w nim niepokój. Siedzące w biurze kobiety kojarzyły się ze strażnikami wrót Ciemności. Także wizyta u doktora wydaje mu się niepokojąca – lekarz pragnął zmierzyć jego czaszkę i dopytywał się o przypadki obłąkania w rodzinie. Pożegnawszy się z ciotką uważającą go za „wysłańca świata”, niosącego cywilizację krajom „ciemnym”, Marlow wyrusza. Przed podróżą ogarnia go lęk, opanowuje go uczucie, że oto wybiera się do „jądra ciemności”. Marlow zostaje kapitanem statku. Stanowisko to obejmuje po zmarłym kapitanie Freslevenie, zabitym przez syna naczelnika. Dowiedziawszy się o losie swego poprzednika, Marlow sprowadza jego szczątki, by zapewnić mu godny pochówek. Francuski parowiec, na pokładzie którego Charlie zmierza ku odległemu celowi przewozi żołnierzy i urzędników celnych.
W swej opowieści mężczyzna wspomina liczne miejsca widziane z pokładu statku, czarnych ludzi wiosłujących w łodziach, odległe brzegi lądu oraz nużącą monotonię podróży. Pewnego dnia załoga natyka się na okręt wojenny należący do francuskiej floty, która ostrzeliwała pusty zdawałoby się ląd. Bezsensowność owej „wojny” przywodzi na myśl jakiś żart obłąkańca. Po doręczeniu marynarzom listów, Marlow płynie dalej.
Po miesiącu oczom załogi ukazuje się ujście rzeki Kongo. Okręt zakotwicza w porcie, w ówczesnej stolicy – Bomie. Następnie Charlie przesiada się na niewielki parowiec, gdzie odbywa rozmowę z kapitanem szwedzkiego pochodzenia. Mężczyzna opowiada mu o wisielcu, którego raptem kilka dni temu odczepił ze sznura.
W końcu Marlow dociera do celu, czyli siedziby zatrudniającej go spółki. Idąc lądem, rozgląda się bacznie po okolicy. Mijając zardzewiałe maszyny, szyny kolejowe oraz czarnych niewolników na budowie kolei, pierwszy raz konfrontuje się z niewolniczą pracą tubylców. Wychudzeni Murzyni ciężko pracowali, zakuci w metalowe obroże okalające szyje. Pilnuje ich umundurowany mężczyzna z bronią. Charlie Marlow wspomina dawne lata, kiedy widział inne okrucieństwa – szatana przemocy, chciwości i pożądliwości. Doświadczony przez życie Marlow nie był osobą specjalnie wrażliwą, jednak widok tych skutych łańcuchem mężczyzn go porusza. Oto kolejny szatan, z którym przyjdzie mu się zmierzyć – diabeł głupoty.
Pokonując wzgórza, mężczyzna widzi kolejny druzgocący widok – umieralnię. Wygłodniali, pobici i obdarci z człowieczeństwa, wycieńczeni katorżniczą pracą czarnoskórzy mężczyźni konali niczym porzucone zwierzęta. Ludzie-cienie. Nie byli wrogami białych, nie atakowali ich, a jednak zostali ściągnięci z różnych stron krainy na „legalnych” kontraktach. Marlow wręcza młodemu chłopakowi, którego żebra niemal przebijają skórę suchar, gdyż tylko to ma przy sobie. Czołgający się u kresu sił ludzie wywołują zgrozę.
W osadzie bohater spotyka elegancko ubranego białego mężczyznę, o wypomadowanej fryzurze i w białej koszuli z mankietami. Jest to główny księgowy spółki. Marlow jest zmuszony oczekiwać na pobliskiej stacji przez dziesięć dni. Przez ten czas spotyka się z poznanym księgowym w jego biurze. Mężczyzna informuje Charliego, że spotka się z niejakim Kurtzem – „wybitnym człowiekiem”, jednym z agentów. Kurtz jest kierownikiem ważnej stacji (Leopoldville) handlującej kością słoniową.
W końcu nadchodzi dzień drogi. Marlow ma do pokonania dwieście mil piechotą, w towarzystwie sześćdziesięcioosobowej karawany ludzi. Karawana mija opustoszałe wioski i puste drogi, gdzieniegdzie widzi w trawie martwych ludzi. Wraz z Charliem podróżuje też irytujący otyły mężczyzna, którego tusza w kontraście z wychudzonymi czarnoskórymi ludźmi wygląda wręcz kuriozalnie. Człowiek ten jest kompletnie nieprzystosowany do palącego słońca i trudów wędrówki. Dostaje gorączki i wątłej postawy Murzyni muszą nieść go w hamaku.
Po piętnastu dniach wędrówki Marlow dociera do niewielkiej stacji centralnej, gdzie dowiaduje się, że jego statek zatonął. Przyczyną katastrofy były rzekomo kamienie na dnie rzeki, które poczyniły liczne szkody. Charliego zasmuca ta wiadomość. Bierze czynny udział w wydobyciu i naprawie pechowego statku. Sprowadzenie nowych części trwa jednak miesiącami.
W czasie pobytu w stacji centralnej Marlow odbywa rozmowę z dyrektorem. To pospolicie wyglądający człowiek, o spokojnym usposobieniu, ale wzbudzający w bohaterze niepokój. Nie jest to człowiek wykształcony ani zaradny, wyraźnie źle zarządza stacją i okolicą. Jest natomiast dobrego zdrowia, nie choruje na żadne tropikalne choroby, co pozwala mu na wieloletnią pracę. Charlie dowiaduje się, że kierownik Kurtz prawdopodobnie jest ciężko chory, a zarządzana przez niego stacja może znajdować się w niebezpieczeństwie. Marlowa bardzo intryguje ta postać.
W czasie pracy nad naprawą parowca, Marlow obserwuje na stacji białych ludzi chodzących dumnie z kijami, owładniętych opętańczą chciwością na punkcie kości słoniowej, na której każdy chciał zarobić krocie.
Następnie Charlie relacjonuje, co wydarzyło się w ciągu trzech miesięcy w oczekiwaniu na części do parowca. Spłonęła szopa. Za sprawcę uznano Murzyna, któremu wymierzono karę chłosty. W wyniku obrażeń mężczyzna umiera. Marlow poznaje też eleganckiego agenta, który jest podejrzewany o szpiegowanie dyrektora. Charlie zaczyna rozumieć obłudną, propagandową filantropię, która jest tylko przykrywką dla wzbogacania się na kości słoniowej i na ciężkiej pracy czarnoskórych. Obecni tam biali udawali, że pracują,

1. Podczas postoju członkowie załogi mieli właśnie usłyszeć jedną z licznych opowieści Marlowa, jedynego zawodowego marynarza na pokładzie.
2. Mężczyzna odpowiada towarzyszom o pewnej rzece w Afryce, o której marzył od małego. Kiedy bohater otrzymał okazję przemierzenia jej, podjął wszelkie starania, by dostać się na pokład parowców. Udało mu się dzięki wstawiennictwu jego wpływowej ciotki.
3. Marlow przed wyruszeniem, na początku musiał stawić się do siedziby spółki, w której miał pracować, a gdzie musiał wypełnić formalności. Było to w grobowym mieście.
4. Mężczyzna znalazł się na pokładzie i razem z załogą płynęli aż 30 dni, zaliczając po drodze kilka przystanków.
5. Bohater zdumiony był roślinnością Afryki. Zdawało się, jak gdyby przez tak gęste drzewa, w środku kontynentu musi panować ciemność.
6. Po dopłynięciu do delty mężczyzna musiał zmienić środek i dotarł do pierwszej stacji towarzystwa. Tam zastał przerażający widok- czarnoskórzy mężczyźni, wykończeni i powoli umierający. Kontrastem był biały mężczyzna- jak się okazało księgowy.
7. Księgowy opowiedział marynarzowi o panie Kurtzu, tajemniczym mężczyźnie, który uznawany był za najlepszego łowcę kości słoniowej.
8. Po 15 dniach marszu razem z karawaną Marlow dotarł do stacji centralnej, gdzie dowiedział się, że parostatek ma uszkodzone dno. Mężczyzna dostał zlecenie, by jak najszybciej naprawić okręt, ponieważ w głębi lądu znajdował się pan Kurtz, który pilnie potrzebował pomocy.
9. Na stacji, marynarz poznaje podejrzanego mężczyznę i podsłuchuje rozmowę dyrektora stacji i jego wuja, którym na drodze do zgarniania łupów stał ów tajemniczy pan Kurtz.
10. Po trzech miesiącach mężczyźni wreszcie wyruszyli i po kilkudziesięciu dniach żeglugi marynarze natknęli się na szopę, w której Marlow