Lalka

1. Rozmowa mężczyzn o przeszłości Wokulskiego w warszawskiej jadłodajni.
2. Opis zwyczajnego dnia Ignacego Rzeckiego.
3. Skarga Rzeckiego na młodych subiektów.
4. Wizyta Wokulskiego u Rzeckiego.
5. Przedstawienie rodziny Łęckich.
6. Sprzedanie cennych pamiątek przez Izabelę w celu poprawienia sytuacji finansowej rodziny.
7. Wizyta Izabeli w sklepie głównego bohatera.
8. Zaproszenie Wokulskiego do hrabiny Karoliny.
9. Poznanie prezesowej Zasławskiej.
10. Wspominanie przez Ignacego Wiosny Ludów.
11. Umowa między Wokulskim i Żydem o imieniu Szlangbaum dotycząca licytacji apartamentu Łęckich.
12. Wyścigi konne.
13. Wizyta głównego bohatera u Łęckich i celowe popełnianie błędów podczas posiłku dla zwrócenia uwagi obecnych tam kobiet.
14. Licytacja domu Łęckich.
15. Ponowna wizyta Wokulskiego w domu Tomasza  Łęckiego.
16. Wyjazd głównego bohatera do Paryża.
17. Poznanie przez Ignacego lokatorów kamienicy należącej do przyjaciela.
18. List prezesowej Zasławskiej do Stanisława.
19. Przyjazd Wokulskiego i Izab

Proza realistyczna to bardzo popularny w pozytywizmie gatunek literacki. Wielu z ówczesnych pisarzy decydowało się na pisanie owych powieści. Jednym z nich był Bolesław Prus, a właściwie Aleksander Głowacki. Do jego osiągnięć literackich, dzięki którym zachwycić się może niesłychaną popularnością, zaliczyć należy „Emancypantki”, „Faraona”, a przede wszystkim „Lalkę”, która to zdobyła popularność światową. Prus pisząc „Lalkę” ukazał czytelnikom perypetie głównych bohaterów na tle szerokiej panoramy ówczesnego polskiego społeczeństwa. Wprowadzając do powieści przedstawicieli różnych środowisk, zaprezentował ścierające się postawy i idee bohaterów.
Początkowo „Lalka” publikowana była w odcinkach w gazecie „Kurier Codzienny” na przestrzeni lat 1887-1889. Rok później, czyli w 1890 roku wydano wersję książkową owej powieści. Początkowo pomysłem autora było zatytułowanie utworu „Trzy pokolenia”, co zwrócić miało uwagę na przedstawione w powieści trzy generacje polskich idealistów- romantyków (przedstawicielem których był Ignacy Rzecki), przełomu pozytywistycznego (Stanisław Wokulski), oraz pozytywistów (Julian Ochocki). Do zmiany tytułu zachęcił go artykuł w „Gazecie Polskiej” na temat toczącego się procesu przed warszawskim sądem o rzekomą kradzież lalki. Powieść ukazuje szeroką perspektywę polskiego społeczeństwa w XIX wieku. Na przykładzie głównego bohatera, Prus dokonuje rozrachunku z ideami romantyków oraz pozytywistów, przedstawiając ich wpływ na losy społeczeństwa. „Lalka” ukazuje rzeczywistość w sposób pogłębiony- zwraca szczególną uwagę na rzetelność obrazu świata. Prus wyraża w niej krytyczny stosunek do świata.
Wydarzenia powieści mają miejsce w Warszawie, Paryżu oraz w Zasławiu, a akcja właściwa to lata 1878-1879. W utworze natrafić możemy na retrospekcje z „Pamiętnika starego subiekta”, które pozwalają nam na odkrycie historii 50 lat przed akcją właściwą. Głównym bohaterem jest Stanisław Wokulski, początkowo ukazany jako kupiec skupiony tylko na zarabianiu, inwestycjach. Dopiero w późniejszych etapach utworu poznajemy zarówno romantyczną, jak i pozytywistyczną część Wokulskiego. Jego romantyzm ukazany jest w powieści jako obsesyjna miłość do Izabeli Łęckiej- jest to jeden z najważniejszych wątków ukazanych przez Prusa. Pozytywistyczna część Stanisława zainteresowana jest wszelkimi badaniami oraz wynalazkami, takimi jak metal lżejszy od powietrza odkryty przez Geista podczas pobytu Wokulskiego w Paryżu. Bolesław Prus, łącząc obie epoki, ukazał głównego bohatera jako dwie złączone ze sobą sprzecz

Autorem powieści pod tytułem „Lalka” jest Bolesław Prus.
Czas akcji: Przedstawione w powieści wydarzenia rozgrywają się na przestrzeni 1878 i 1879 roku. W niektórych fragmentach występują nawiązania do powstania styczniowego, które miało miejsce w 1863 roku.
Miejsce akcji: Akcja utworu pod tytułem „Lalka” rozgrywa się przede wszystkim w Warszawie, Zasławku oraz Paryżu.
Bohaterowie: Głównymi bohaterami powieści są: Stanisław Wokulski, Izabela Łęcka oraz Ignacy Rzecki.
– a) Stanisław Wokulski – można go określić mianem bohatera tragicznego, który przeżywa nieszczęśliwą miłość oraz rozterki egzystencjalne. Bierze ślub z wdową po właścicielu sklepu, w którym dostał pracę. Niedługo później Małgorzata Mincel umiera, zostawiając Stanisławowi pustkę w sercu po swoim odejściu oraz pokaźny majątek. Pewnego razu podczas wyjścia do teatru dostrzega pewną kobietę, dla której „traci głowę”. Izabela Łęcka, którą darzy uczuciem, nie zwraca na niego jednak uwagi. Wokulski wyjeżdża w celu pomnożenia kapitału i chęci zaimponowania dziewczynie. Spełnia swoje postanowienie, ale Izabela wciąż bawi się jego uczuciami. Nie jest mu dane spędzić z nią życia.
– Stanisławowi można przypisać cechy osoby pomocnej oraz wrażliwej na ludzkie cierpienie. Nie jest mu bowiem obojętny los innych. W miarę możliwości stara się poprawić ich jakość życia. Osobiście pomaga Wysockiemu oraz Mariannie. Pragnie również znaleźć miejsca pracy dla niezliczonych ubogich Warszawian. Wokulski jest uczciwy oraz honorowy. Ma wysokie poczucie własnej wartości. Łączy w sobie cechy romantyka oraz pozytywisty. Świadczy o tym walka o niepodległość kraju, realizowanie postulatów pozytywizmu, wytrwałość oraz uczucie do Izabeli.
– b) Izabela Łęcka – jest córką zubożałego arystokraty Tomasza Łęckiego. Gardzi darzącym ją uczuciem Wokulskim, ponieważ jest zwykłym kupcem. Jest osobą egoistyczną. Uważa się za mądrą i piękną. W rzeczywistości jest próżna, bezmyślna oraz naiwna. Nie zauważa problemu w braniu pieniędzy od krewnych. Bez trudu sięga po ich pomoc finansową, uważając to za naturalne. Biegle posługuje się językiem angielskim. Zna także język francuski. Została wychowana w bogactwie i luksusie. Nigdy nie zaznała biedy,

LALKA – GENEZA UTWORU I GATUNEK

„Lalka” to powieść realistyczna autorstwa Bolesława Prusa. Na początku w latach 1887-1889 wydawana była w częściach na łamach „Kuriera Codziennego”. A potem doczekała się wersji książkowej w roku 1890. Dzieło pełne jest scjentystycznych wizji świata i pozytywistycznych poglądów. Przedstawia polskie społeczeństwo w trakcie rozpadu ładu, jaki do tej pory pośród niego istniał. Jest to opowieść o człowieku, który podejmuje próby odnalezienia siebie w nowych realiach. Powieść pokazuje, że świat nie jest wcale jednoznaczny i dzielący się na dobro i zło, ma wiele aspektów. Zwraca uwagę czytelnika na liczne problemy i zadaje pytania, ale niekoniecznie daje jasne odpowiedzi i przepis na udane życie oraz sukces.

Czym charakteryzuje się powieść realistyczna?

Jak już wcześniej zostało wspomniane „Lalka” jest powieścią realistyczną, ale co to oznacza? Przede wszystkim taki utwór ma na celu jak najdokładniejsze i precyzyjne ukazania świata rzeczywistego. W książce pojawia się fikcja, ale te zdarzenia fikcyjne są prawdopodobne i przypuszczalnie mogłyby się zdarzyć naprawdę. W treści nie ma żadnych fantastycznych zdarzeń. W dziele obserwuje się:
– konkretyzacje czasu – pojawiają się dokładne daty oraz ramy w postaci historycznych zdarzeń. Główna akcja trwa przez niecałe dwa lata 1878 – 1879 roku, ale zostaje dodatkowo rozszerzona przez wcześniejsze zdarzenia, takie ja np. Wiosna Ludów, które opisane są w pamiętniku starego subiekta.
– konkretyzacja przestrzeni – akcja dzieje się w dokładnie opisanych miejs

1) AUTOR:
Bolesław Prus (1847-1912) – właściwie Aleksander Głowacki, polski prozaik. Pisał powieści, nowele oraz teksty publicystyczne. Był kronikarzem, myślicielem i działaczem społecznym.
Prus jest uważany za jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy Jego utwory zaliczane są do kanonu literatury – polskiej i światowej.2) TYTUŁ:
„Lalka”
3) RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
rodzaj: epika
gatunek: powieść społeczno-obyczajowa
4) DATA PUBLIKACJI:
Po raz pierwszy powieść „Lalka” była opublikowana w latach 1887-1889 w dzienniku o nazwie „Kurier Codzienny”. W formie książkowej wydawnictwo „Gebethner i Wolff” opublikowało utwór w roku 1890.
5) CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Akcja powieści rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych: teraźniejszość bohaterów to lata 1878-1879, jednak „Pamiętnik starego subiekta” cofa czytelnika do przeszłości: do roku 1848 (Wiosna Ludów) oraz 1863 (powstanie styczniowe).
Miejscem akcji z kolei jest głównie Warszawa, epizodycznie również Paryż i Kraków.6) PROBLEMATYKA:
„Lalka” to powieść społeczno-obyczajowa o wielu wątkach i motywach.
Główny temat to miłość Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej. Bolesław Prus ukazuje też obraz ówczesnego społeczeństwa oraz podział na warstwy społeczne – arystokracja, mieszczaństwo, Żydzi i lud z nizin. W powieści napotykamy liczne aluzje do przeszłych wydarzeń i sytuacji politycznej Polski. „Lalka” to rozległa panorama polskiego społeczeństwa XIX wieku. Poruszanymi w literaturze XIX wieku tematami była realizacja pracy u podstaw, ideały postępu, nauki i powszechnej oświaty, równouprawnienie kobiet i asymilacja Żydów.7) BOHATEROWIE:
▪ Stanisław Wokulski – główny bohater powieści. Mężczyzna urodził się w rodzinie szlacheckiej o mizernym statusie majątkowym. Ciężko pracował, aby się wykształcić i osiągnąć wymarzone cele życiowe. Cechuje go wytrwałość, upartość i konsekwencja w działaniu. To patriota, którego obchodzi los kraju – brał udział w powstaniu styczniowym. Mężczyzna nosi cechy romantyka, jest wrażliwy i uczuciowy, zakochał się bez pamięci. Jednocześnie wyznaje hasła pozytywizmu – pomoc ubogim, praca u podstaw, racjonalizm.
▪ Izabela Łęcka – kobieta o wyjątkowej urodzie. Dumna i wyniosła „salonowa lalka”. Jest nieco oderwana od rzeczywistości. Kocha piękno, marzenia i świat fantazji. Jest próżna i niezwykle chłodna w uczuciach. Gardzi miłością Wokulskiego, jego niższy status społeczny nie pozwala jej dost

„Lalka” Bolesława Prusa. Krótkie streszczenie

Historia rozpoczyna się w jadłodajni. Kilku mężczyzn rozmawia na temat Stanisława Wokulskiego i jego interesów. Rozprawiają o tym, że walczył w powstaniu, został zesłany, a po powrocie do Warszawy bogato się ożenił. Po śmierci żony stał się człowiekiem zamożnym. Miał dryg do interesów i pomnażał majątek.
Podczas jego pobytu 2 Turcji, opiekę nad jego sklepem przejął jego przyjaciel Ignacy Rzecki. Po powrocie Wokulski zaczyna intensywne życie towarzyskie. Interesuje go rodzina Łęckich, znajdująca się w trudnej sytuacji finansowej. Bohater wykupuje ich majątek, zamierza także prowadzić interesy z Łęckim. Budzi to zainteresowanie jego córki, chcącej poznać tego niezwykłego człowieka. Pewnego dnia Łęccy przyjeżdżają do sklepu Wokulskiego. Stanisław i Izabella wzajemnie się obserwują. Wokulskiemu wydaje się, że nie kocha Izabeli, jednak wrażenie to jest złudne.
Kiedy bohater dowiaduje się, że kamienica Łęckich jest na sprzedaż, kupuje ją. Nabywa też konia, który zwycięża w wyścigach, a otrzymana nagrodę ofiarowuje Izabeli na cele charytatywne. Chce zrobić na niej wrażenie. Stanisław zaczyna się także uczyć angielskiego, ponieważ jest to język popularny wśród arystokracji.
Któregoś dnia otrzymuje zaproszenie od Łęckich. Podczas obiadu Wokulski celowo nie przestrzega obyczajów. Po obiedzie ma okazję rozmawiać z Izabelą. Ona i jej ojciec proponują mu wspólny wyjazd do Paryża.
W wolnych chwilach Wokulski interesuje się życiem uboższych warstw społeczeństwa. Pomaga Wysockiemu, Marii. Chciałby wspomóc także barona Krzeszowskieg

„Lalka” to powieść napisana przez B. Prusa. Początkowo ukazywała się w odcinkach w „Kurierze Codziennym”. jest to powieść, która zdaniem autora, charakteryzuje polskich idealistów na tle społecznego rozkładu. Wydanie książkowe ukazało się w 1890 roku w Warszawie. Akcja utworu rozgrywa się w latach 1878 – 1879, autor odwołuje się jednak również do wydarzeń, które miały miejsce wcześniej. Są one opisywane w „Pamiętniku starego subiekta” i dotyczą Wiosny Ludów, kampanii węgierskiej i powstania styczniowego. Większa część akcji utworu toczy się w Warszawie, ale kilka epizodów ma także miejsce w Zasławku i w Paryżu. W pamiętniku Rzeckiego pojawia się również opis wydarzeń, które miały miejsce na Węgrzech. Na uwagę zasługuje realistyczny obraz Warszawy. Autor przedstawił bardzo rozległą panoramę życia w Warszawie końca XIX wieku. Samo miasto ukazał niemal z fotograficzną dokładnością. Opisując perypetie głównych bohaterów przeniósł czytelnika w różne jej dzielnice, pokazując mieszkańców dzielnic ubogich i tych bogatszych. Na tle stolicy rozgrywają się wydarzenia związane z rozwojem mieszczaństwa i handlu oraz upadkiem arystokracji. Pozytywistyczna powieść jest skarbnicą wiedzy o topografii miasta, zwyczajach mieszkańców.
Jedną z dzielnic ukazanych w powieści jest Stare Miasto. Pojawia się ono głównie we wspomnieniach rześkiego i jest miejscem, które kojarzy się z polskością i patriotyzmem. Według Rzeckiego Stare Miasto było enklawą polskości, miejscem, w których rodziły się idee walki narodowowyzwoleńczej. Obecnie jest to miejsce, w którym mieszkają najubożsi, a po dawnej patriotycznej atmosferze nie ma

„Lalka” Bolesława Prusa historia miłosna, czy może coś więcej?
Ale zacznijmy od początku. Kim tak właściwie jest Bolesław Prus? Odpowiedź na to pytanie jest prosta jak budowa cepa, taka osoba nie istnieje. Jest to jedynie pseudonim Aleksandra Głowackiego, mężczyzny który w wolnym czasie pisywał do czasopism niezbyt poczytne historie. Sławę zapewniła mu dopiero „Lalka”, powieść społeczno obyczajowa, która po raz pierwszy ukazała się na łamach „Kuriera Codziennego” w latach 1887 – 1889. Wydawana była w odcinkach. W 1890 roku powstała wersja książkowa. Innowacyjny sposób narracji, wielowątkowość, szczegółowość, a także kompozycja otwarta zapewniły bohaterom powieści, a także samemu autorowi nieśmiertelną sławę.
Wszystko zaczyna się, gdy Stanisław Wokulski, kupiec galanteryjny zakochuje się w pannie Izabeli Łęckiej i postanawia ją zdobyć. Aby osiągnąć cel gotowy jest do każdego poświęcenia, od wyjazdu do Turcji, by zbić fortunę na dostawach dla wojska, przez założenie spółki do handlu ze Wschodem, aż po pojedynek z baronem Krzeszowskim. Trwoni też dla niej niemałe pieniądze, a także usilnie pragnie się wkupić w łaski arystokracji. Przy tej kobiecie zapomina o wszystkich wartościach, jakie były dla niego ważne przed zakochaniem się. W pozytywistycznym kupcu, który ogromnym wysiłkiem woli i ciężką pracą fizyczną zdobył majątek, kryje się romantyczny kochanek, który idealizuje przedmiot swoich westchnień i marzy o wielkiej miłości. Wokulski jest więc idealnym przykładem pokolenia przejściowego. Mało kto wie, że pierwotnie powieść miała zostać zatytułowana „Trzy pokolenia”, w odniesieniu do opisanych postaci, Ignacego Rzeckiego– przedstawiciela romantyków, Stanisława Wokulskiego– pokolenia przejściowego oraz Juliana Ochockiego– pozytywisty. Prus postanowił jednak wydać swą pracę pod tytułem „Lalka”, gdyż zainspirował go autentyczny proces sądowy o zabawkę, o którym przeczytał w prasie (w powieści opisana jest podobna sytuacja). Mimo wszelkich starań dla panny Łęckiej mężczyzna pozostaje zwykłym dorobkiewiczem, niegodnym jej miłości czy też większego zainteresowania. Nieszczęśliwa miłość Stanisława niezmiernie mnie zaintrygowała, gdyż nawet obecnie miewany problemy, ze źle ulokowanymi uczuciami, co tylko dowodzi jak bardzo ponadczasowe jest to dzieło.
Historia miłosna to nie jedyne co Prus ma nam do zaoferowania. W sposób bardzo obrazowy ukazuje swój stosunek do polskiego programu pozytywistycznego. Przedstawia czytelnikowi wszelkie zalety postulatów, tak popularnych w pozytywizmie, następnie zaś tłumaczy na przykładach, co poszło nie tak i dlaczego założenia te nie miały prawa się ziścić. Szczególnie zapadło mi w pamięć stwierdzenie: „Tu nie poradzi jednostka

„Lalka” – Bolesław Prus – Charakterystyka bohaterów
Stanisław Wokulski to czterdziestopięcioletni przedstawiciel mieszczaństwa polskiego i właściciel sklepu galanteryjnego. Odziedziczył majątek po swojej zmarłej żonie i zajął się handlem, mimo że jego największym zainteresowaniem była nauka. Jako młody człowiek kształcił się w Szkole Głównej, jednocześnie pracując w sklepie i restauracji u Hopfera. Następnie zaangażował się w demonstracje patriotyczne i powstanie, za które został zesłany na Syberię. Spędził ten czas na prowadzeniu badań naukowych, a jedyną pozostałością po tym etapie życia były czerwone ręce. Po powrocie z zesłania ożenił się z Małgorzatą Mincel i odziedziczył po niej sklep galanteryjny. Od tego czasu prowadził nudne i spokojne życie warszawskiego kupca, aż do momentu zobaczenia Izabeli. W powieści poznajemy go najpierw z plotek, jako osobę, która dorobiła się na handlu za granicą.
Wokulski całkowicie traci głowę dla Łęckiej. Wykupuje od jej ojca kamienicę, srebrną zastawę, a od baronowej Krzeszowskiej konia. Stara się za wszelką cenę zaimponować arystokratce. Jest to człowiek bardzo dojrzały, starający się pomagać innym, m.in. Mariannie i Wysockiemu. W powieści ma duszę typowego romantyka. Będąc w jej obecności czuje się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, natomiast gdy ta romansuje ze Starskim w jego obecności, popada w marazm i apatię. Stanisław Wokulski jest również najlepszym przyjacielem Ignacego Rzeckiego. Mocne więzi między nimi można zauważyć w momencie powrotu Wokulskiego z zagranicy. Pod koniec powieści główny bohater znika w nieznanych okolicznościach. Pozostawia po sobie jedynie testament, w którym dzieli swój majątek pomiędzy przyjaciół.Izabela Łęcka to dwudziestopięcioletnia arystokratka żyjąca w wyidealizowanym świecie. Odrzuca ona początkowo uczucie Wokulskiego, pomimo że intryguje ją jego osoba. Później natomiast zgadza się na zaręczyny, tylko po to, aby zapewnić swojej rodzinie bezpieczeństwo finansowe. Traktuje związek z Wokulskim jako korzyść ekonomiczną i dlatego nie zwraca uwagi na jego miłość. Cały czas romansuje i flirtuje z innymi bohaterami, w tym ze skrzypkiem Molinarim, aktorem Rossim oraz Starskim. Jest kobietą niepotrafiącą zrezygnować z beztroskiego sposobu życia i uważającą, że ludzie pracują, ponieważ dawniej popełnili jakieś straszne krzywdy. Nie potrafi poświęcić nikomu minimum uwagi i żyje w przekonaniu, że została stworzona, aby inni usługiwali jej i we wszystkim pomagali. Majątek i tytuł to jedyne wartości, jakimi kieruje się Łęcka. Pod przykrywką wyuczonego stylu, wdzięku i manier, kryje się fałszywy egoizm. Nie jest to jednak do końca jej wina, ponieważ od małego dziecka była wychowywana w świecie salonowym. Nieznająca realiów życia w Warszawie kreowała swój wizerunek na perfekcyjną lalkę, kobietę posąg, aby przyciągać do siebie wianuszek adoratorów.
Ignacy Rzecki to straszy człowiek, wieloletni, oddany pracownik sklepu galanteryjnego. W powieści jest autorem „Pamiętników starego subiekta”. Brał on udział w Wiośnie Ludów i w 1848 roku walczył na Węgrzech. Rzecki to bezapelacyjny patriota i bonapartysta. Zainteresowanie polityką, Napoleonem i patriotyzmem zaszczep

„Lalka” – Bolesław Prus – Streszczenie krótkie

W renomowanej jadłodajni przy jednym ze stolików Deklewski, Węgrowicz i Szprot plotkują o Stanisławie Wokulskim. Rozmawiają o losach jego sklepu galanteryjnego oraz o nim samym. Wokulski pochodził bowiem ze szlachty, jednak jego ojciec utracił rodzinny majątek. Jako młody człowiek bohater szybko się usamodzielnił i podjął pracę w winiarni u Hopfera. Jednocześnie dużo się uczył i podjął naukę w Szkole Głównej. Następnie brał udział w powstaniu styczniowym, za co został zesłany do Irkucka. Po powrocie do Polski otrzymał pracę w sklepie Jana Mincla, dzięki pomocy swojego wiernego przyjaciela – Ignacego Rzeckiego. Po śmierci właściciela firmy, związał się z żoną zmarłego – Małgorzatą Mincel. Niedługo później sam jednak został wdowcem z pokaźnym majątkiem.
W czasie pobytu w teatrze zauważa piękną nieznajomą, w której zakochuje się bez pamięci. Jest to Izabela Łęcka, arystokratka. Jedynym sposobem dla Wokulskiego, aby się zbliżyć do wybranki serca jest posiadanie ogromnego majątek. Aby takowy uzyskać bohater wyjeżdża za granicę. Po powrocie do Warszawy stara się zbliżyć do rodziny Łęckich. Wykupuje ich srebrną zastawę, weksle ojca Izabeli – Tomasza, wspomaga kwestę dla biednych, a nawet kupuje kamienicę. Wokulski stara się przypodobać swojej ukochanej. Uczy się również języka angielskiego i kupuje konia wyścigowego, który zwycięża w wyścigu. Stara się również wspomagać ubogich. Wysockiemu kupuje nowego konia, a poznaną w Wielki Piątek prostytutkę Mariannę, wysyła do sióstr zakonnych na naukę krawiectwa. Szlachetne

„Lalka” – Bolesław Prus – Czas i miejsce akcji

Czas akcji
Akcja powieści obejmuje niecałe dwa lata – 1878 i 1879 rok. Jest to dokładnie sprecyzowane, ponieważ mamy do czynienia z powieścią realistyczną. Oprócz głównej perspektywy czasowej obejmującej dwa powyższe lata, w „Lalce” przytoczone zostają również wspomnienia Ignacego Rzeckiego. W „Pamiętniku starego subiekta” spisuje on bowiem wydarzenia składające się na lata jego dzieciństwa (lata 30.), czasy napoleońskie dotyczące historii jego ojca oraz Wiosnę Ludów (1848 rok) i powstanie styczniowe (1863 rok). Za sprawą takiego ukazania wydarzeń, czas fabularny powieści wynosi prawie 50 lat i przyjmuje cechy panoramy życia społecznego za sprawą ukazywanyc

Motyw miłościDla każdego istnienia na Ziemi uczucie to objawia się na nowo. Towarzyszące temu stany umysłu zdają się w takiej sytuacji tworzyć zupełnie inną perspektywę naszego dotychczasowego życia. Mowa naturalnie o miłości – uczuciu nie do końca zrozumiałym i dla każdego indywidualnym. To właśnie w „Lalce” Bolesława Prusa mamy szansę na poznanie nieco bliżej odmian jakże nieprzemijalnego w życiu ludzkim uczucia. Mimo iż sam tytuł utworu na to nie wskazuje, skupiony on jest głównie na staraniach i ciężkiej pracy mężczyzny, który z miłością zdaje się mieć styczność po raz pierwszy. Jednak jak przyzywają ją inni bohaterowie tej powieści? Jest to kwestia absolutnie jednostkowa, a styl kochania mógłby zostać nazwany imieniem miłującego.
Stanisław Wokulski to wspomniany wyżej, zakochany jak nigdy wcześniej mężczyzna, który można rzec, rzeźbi w sobie miłość. Przez wiele lat nie przyjmował z zewnątrz żadnych uczuć przekazywanych mu przez osoby z jego otoczenia. Skupiony na nauce odkrył Adama Mickiewicza i to właśnie on miał największy wkład w to, jak Stanisław postrzegał miłość. Poeta w dużej mierze zmaterializował ideał kobiety, którą Wokulski będzie w stanie kiedykolwiek pokochać. Izabela stała się dla niego Animą. Na ukochaną, pannę Łęcką, przelewał całą moc swego uczucia i energię, tym samym dając jej ciche przyzwolenie na wykorzystywanie go. Jeśli wierzyć słowom Olgi Tokarczuk spisanym w eseju „Lalka i perła”, Wokulski odbiera sobie siły witalne, by przekazać je wybrance serca, która kwitnie i pięknieje z dnia na dzień. Bardzo smutne, ale jakże piękne. W Izabeli widzi wszystko, co najlepsze, najgłębsze, najbardziej tajemnicze. Doskonała pod każdym względem panna jawiła się w oczach Stanisława sinusoidalnie. Była nieskazitelnie piękna i zarazem mądra. Niestety po bliższym poznaniu coraz częściej mężczyzna rozmyślał o tym, jak bardzo mógł się pomylić w zamiłowaniu w tejże osobie. Miłość traktował on jako coś dla siebie po tylu latach usługiwania i pomagania innym. Pomimo jego przekonania o przysłudze dla siebie samego paradoksalnie robił on wszystko, czego życzyła sobie Izabela. Mówił on: „Kto chce się żenić, musi zdobyć majątek, więc zdobyłem majątek”. Niestety to nie wystarczyło, a nieodwzajemnione uczucie sprawiło, że za swój ból zaczął obwiniać tego, który obdarował go niniejszą wizją miłości. „Zmarnowaliście moje życie… Zatruliście dwa pokolenia… Oto skutki waszych sentymentalnych poglądów na miłość.’’ – tak zwracał się do romantycznych poetów, przez których cierpiał katusze. To właśnie przez nich zaczął podążać za niedoścignioną miłością, która pozostawała świętą tajemnicą. Swoje uczucia traktował jako miarę cierpień, a co za tym idzie, nie znajdziemy drugiego takiego człowieka, który kocha nad wyraz mocno jak Wokulski. Niestety jest to przykład miłości nieszczęśliwej, której motyw Bolesław Prus wykorzystywał, aż zanadto. Pomimo starań bohatera umiłowana przez niego przyszłość u boku Izabeli nie miała nigdy prawa bytu.
Cóż jednak można powiedzieć o samej Izabeli. Była to kobieta zupełnie pozbawiona jakichkolwiek skrupułów i miłość traktowała jako zupełnie coś zbędnego. Nie krępowała się flirtować z wieloma mężczyznami, wciąż jak mówiła, czekając na tego jedynego, Niemniej jednak idealny kandydat na męża — bo tylko małżeństwo liczyło się w tym przypadku — musiał spełniać pewne warunki narzucone przez samą Łęcką. Były to mianowicie: wygląd cieszący oko małżonki, nazwisko, które pięknie by brzmiało na wielu balach, w których uwielbiała uczestniczyć oraz oczywiście pokaźny majątek. Jak nietrudno jest nam się domyślić, jeszcze żaden wielbiciel Panny Izabeli nie spełnił na raz wszystkich tych wymagań. Idealny mężczyzna był obecny w jej życiu, jednak nie oddychał on tym samym powietrzem co Łęcka. Żył w zimnym kamiennym świecie posągów — przepiękny Apollin, który tak zauroczył Łęcką, że ta kupując go, miłowała jego pierś najmocniej na świecie. Tylko on ją rozumiał, potrafił wysłuchać, ocierał łzy z jej polika i przytulał w smutnych momentach jej życia. Po tym możemy się spodziewać, jaki stosunek Izabela miała do Wokulskiego tak szaleńczo w niej zakochanego. Pomimo iż finalnie zgodziła się ona poślubić Stacha, jej nastawienie do niego nie uległo zmianie, a dziecinne zabawy z młodzieńcami i kokietowanie innych mężczyzn sprawiły, że całkowicie straciła ona w oczach Wokulskiego. Czy była to miłość nieszczęśliwa? Pod pewnymi względami na pewno, ponieważ czy może być coś gorszego niż brak umiejętności darzenia drugiego człowieka, żywym i prawdziwym uczuciem?
Z zupełnie innego spektrum zaś pochodzi Ignacy Rzecki, który kocha prawdziwie i wyjątkowo. Był on zakochany w dalekiej przeszłości aż do szaleństwa w Heloizie i był w stanie zrobić dla niej wszystko, lecz ta postanowiła złamać jego serce, wybierając innego. Incydent ten doprowadził go do niezmiennej decyzji o niewiązaniu się już nigdy z żadną kobietą. Długo cierpiał po stracie ukochanej i dotrzymał danego sobie słowa, chociaż pod koniec jego życia zjawiło się uczucie miłości w jego sercu. Nie bez znaczenia była dla niego Helena Stawska, która ogrzała jego złamane serce. Ignacy jednak nie pozwolił sobie na potencjalnie kolejne bolesne rozstanie. Można pomyśleć, że taki scenariusz wydaje się brzmieć znajomo. Stach nie będąc świadomym swojego postępowania, podążał podobną ścieżką co Ignacy. Podobieństwo możemy zauważyć w darzeniu uczuciem jedynej i najważniejszej kobiety. Co prawda Wokulski pozwolił sobie na rozwarcie sideł, w które wpadł i jego historia potoczyła się zupełnie innym torem.
W tym momencie powinien nam się ukazać obraz jeszcze jednego mężczyzny z „Lalki”, który nie mógł nacieszyć się szczęśliwym życiem ze swoją ukochaną. Mowa oczywiście o Michale Szumanie. Był to człowiek bezspornie o wysokim poziomie inteligencji. Doskonale zdawał sobie sprawę z praw, którymi rządzi się ludzkie istnienie. Dokładnie w taki sam sposób jak powyżej wymieniona dwójka zakochał się bez pamięci w kobiecie. Szczęście jednak nie dopisywało parze wystarczająco długo, ponieważ narzeczona Szumana umarła jeszcze przed ślubem. Odbiło się to boleśnie na naszym doktorze, doprowadzając go do skrajnych posunięć. Postanowił on zakończyć swoje życie, odurzając się chloroformem. Na jego nieszczęście uratował go kolega, który w przebiegły sposób tym występkiem odebrał mu wszystko, co miał — pracę — przy okazji zmuszając Szumana do zapłaty za zniszczone drzwi. Obserwując świat przez długi czas, doszedł do wniosku, że miłość, która jest uczuciem zupełnie naturalnym, została zmieniona na rzecz dzisiejszego społeczeństwa w chorobę nerwową, która, zamiast radować, pochłania całą naszą życiową energię. A gdy już osiągniemy swój cel, przypieczętuje go dożywotnie więzienie pod postacią małżeństwa. Nie warto, więc w takiej sytuacji na jarmark przynosić serca. Bo co to za świat, w którym sami

„Lalka” Bolesława Prusa – rozprawka na temat sklepów
W powieści Bolesława Prusa pt.: „Lalka” mamy okazję poznać różne strefy życia ludzkiego. Skupiamy się głównie na arystokracji, ale wspomniany zostaje również świat kupiecki. Bohater, wokół którego oscylują wszystkie wydarzenia przedstawione w utworze, należy do tego właśnie kręgu. Czy różni się od innych swoim zachowaniem lub postawą? Różnice możemy zauważyć między innymi w nastawieniu głównego bohatera do prowadzenia swojego sklepu. Aby lepiej się temu przyjrzeć, warto przybliżyć sobie życie innego pryncypała, którego nie miał on niestety szansy poznać osobiście.
Wspomnianym wyżej pryncypałem był oczywiście Jan Mincel. Prowadził on sklep na Podwalu. Gdybyśmy stanęli przed drzwiami prowadzącymi do lokalu, naszym oczom ukazałyby się wiszące za szybami zabawki. Sprytniejsze oko dostrzeże dużego kozaka, który macha do nas. W drzwiach natomiast spotkamy się z bębnem, pałaszem i skórzanym koniem, którego ogon wyglądał jak prawdziwy. Po wejściu do środka niejeden z nas poczułby się jak w ciemnej i nieskończonej piwnicy. Na lewo do stołu mogliśmy podejść, gdyby zabrakło nam pieprzu lub kawy. Wszystko to schowane jest w ogromnych szafach od sklepienia aż do podłogi. Natomiast do stołu po prawej stronie udawali się ci, którzy chcieli nabyć papier lub porcelanę, którą można było podziwiać przez oszklone witryny. W głąb pomieszczenia szło się, tylko gdy chciało się zdobyć mydło lub krochmal. Warto było również wznieść wzrok znad podłogi i spojrzeć na równie zapełniony sufit. Wisiało tam wiele pęcherzy naładowanych gorczycą i farbami. Pomimo obfitego asortymentu magazynu panowała tak wszechstronna czystość, głównie dzięki Janowi Minclowi, który nie przepadał za kurzem na swoim towarze. Światło wydobywało się z lampy z daszkiem, która oślepiała swoim blaskiem głównie zimną porą roku. Kto nie opuści pomieszczenia zbyt szybko, dostrzeże wypchanego krokodylka, mierzącego prawie metr długości. Aby zapłacić, należało się udać do starszego pana, który siedział na skórzanym fotelu pod oknem. Lubił chodzić w swojej czapce do spania i pociągać za sznurek, aby ożywić stojącego na wystawie kozaka. Staruszek skrupulatnie uzupełniał leżącą przed nim księgę, kontrolując dochody swojego sklepu. Jan Mincel dbał o dyscyplinę oraz wychowanie swoich subiektów. Karcił tych, którzy nie wykonywali swoich obowiązków w sposób właściwy. Nauczał również, aby posiedli oni wiedzę niezbędną do udzielenia odpowiedzi na zadawane przez klientów pytania lub by zachęcić ich do kupna towaru. W sklepie panowała też pewna rutyna. Otwierany był codziennie o godzinie szóstej, a subiekci przychodzili zawsze w tej samej kolejności: Ignacy Rzecki, August Katz, stary Pan Mincel, Jan Mincel oraz często doprowadzany do sklepu Franc Mincel. O godzinie ósmej cały personel sklepu zajadał się bułeczkami, które przyniosła matka pryncypała ze służącą i popijali wszystko kawą. Około południa wybierali się na obiad, a pracowali do późnego wieczora. Co warto podkreślić, Stary Pan Mincel pożegnał się z tym światem w swoim ulubionym miejscu- na fotelu z nosem w książce, na krok nie odstępując swojego oczka w głow

Bohaterowie:
– Stanisław Wokulski – główny bohater utworu „Lalka”. To handlarz, romantyk – pozytywista, reprezentant pokolenia przełomu dwóch epok. Człowiek sukcesu, pragnący uznania i szacunku. Ślepo zakochany w Izabeli Łęckiej, przez pewniej czas akcji utworu jest nawet jej narzeczonym. Wciąż nieszczęśliwy, choć osiągnął wszystko. Stracił jednak szansę na prawdziwą miłość, wybierając fascynację piękną Izabelą. Zraniony jej zdradą próbował targnąć się na własne życie. Nie wiadomo do końca, jak zakończyły się losy głównego bohatera.
– Ignacy Rzecki – najlepszy przyjaciel głównego bohatera. Mężczyzna był starszym kawalerem, nazywanym często niesprawiedliwie dziwakiem. Najważniejsze wartości w życiu tej postaci to pracowitość i patriotyzm. Uwielbiał swoją pracę, swego czasu zajmował się sklepem więcej niż sam właściciel, Wokulski. Mężczyzna z powodu słabego zdrowia, umarł na końcu akcji książki.
– Izabela Łęcka – piękna, czarująca, dwudziestopięcioletnia arystokratka. Od zawsze była przyzwyczajona do życia w luksusach. Nie kochała Stanisława, ani przez chwilę nie traktowała go poważnie. Pragnęła wykorzystać go ze względu na jego majątek. Wychowywana w towarzystwie arystokratycznych małżeństw, była przekonana, że miłość nie ma nic wspólnego ze ślubem. Szukała męża bogatego, nie dobrego i kochającego. Koniec końców, Stanisław zerwał zaręczyny, a Izabela wstąpiła do klasztoru.
– Tomasz Łęcki – ojciec Izabeli Łęckiej. Chciał, by córka poślubiła bogatego mężczyznę, nie kierował się jej uczuciami. Zachowywał się niczym typowy arystokrata. W pewnym momencie swojego życia utracił majątek i był zmuszony sprzedać apartament. Mimo to wciąż nie wyzbywał się poczucia wyższości. Uważał Wokulskiego za prostego handlarza, choć gdyby nie on, już dawno zostałby z niczym.
– Michał Szuman – żydowski lekarz. Był mężczyzną inteligentnym, a od wielu lat przyjaźnił się z g

1. Stanisław Wokulski – główny bohater „Lalki”. Był zarówno romantykiem, jak i pozytywistą. Miał 45-46 lat. Mimo pochodzenia, musiał on pracować w młodym wieku, gdyż jego ojciec stracił majątek.
Od dziecka był ambitny. Każde zarobione pieniądze inwestował w książki i dalszą edukację. Przerwał jednak studia, by walczyć dla ojczyzny w powstaniu styczniowym. Następnie został zesłany na Syberię, ale po pewnym czasie powrócił do Warszawy. Wkrótce ożenił się z Małgorzatą Minclową, której wcześniejszy mąż zmarł. Kobieta po pewnym czasie również odeszła z tego świata. Został kupcem, jednak czuł, że stracił cel we własnym życiu.
Powodem porażki, klęski bohatera stanowiło społeczeństwo polskie i niezrozumienie, niedocenianie, głównie przez arystokratów. Pomimo tych sprzeczności był on przez długi czas człowiekiem sukcesu, awansował w sklepie, zdobył ogromny majątek. Spotykał się jednak z ciągłymi plotkami ze strony kupców i arystokratów. Wokulski nie mógł utożsamiać się z żadną z tych grup, ponieważ łączył w sobie cechy zarówno jednych i drugich.
Mężczyzna pokochał Izabelę, próbował ją przekupić, obsypywał ją prezentami, wykupił kamienicę, a także weksle jej ojca. Wreszcie został jej narzeczonym. Wokulski był zakochany do tego stopnia, że nie dostrzegał prawdziwego oblicza Izabeli. Wmawiał sobie, że ona też go kocha i razem będą szczęśliwi. Nie potrafił obdarzyć uczuciem pani Stawskiej, która byłaby dla niego idealną żoną. Dopiero gdy sam usłyszał, co Izabela o nim mówi, zrozumiał, że popełnił błąd. Ostatecznie para się rozstała. Zrozpaczony Wokulski postanowił popełnić samobójstwo.
2. Ignacy Rzecki był przyjacielem głównego bohatera. To człowiek starszy, często uważany za dziwaka. Nie wziął nigdy ślubu.
Mężczyzna wyróżniał się rzetelnością i pracowitością. Interesował się polityką. Był także patriotą, ogromnym szacunkiem darzył Napoleona. Nie lubił zmian, dlatego często nie mógł pojąć sensu decyzji podejmowanych przez Stanisława. Jednak pomimo różnych opinii na wiele tematów, akceptował decyzje przyjaciela. Pragnął zeswatać go z panią Stawską.
Rzecki

Bolesław Prus – Biografia
Bolesław Prus, a tak naprawdę Aleksander Głowacki szlacheckiego herbu Prus był polskim nowelistą, pisarzem, prozaikiem, jak i również publicystą kierunku pozytywizmu. Urodził się dwudziestego sierpnia 1847 roku w miejscowości Hrubieszów , zaś zmarł 19 maja 19 12 w Warszawie. Do dziś szacuje się, że był on jednym z najwybitniejszych pisarzy literatury w języku polskim.
Narodził się 20 sierpnia 1847 w Hrubieszowie na ziemi lubelskiej. Jego ojciec, Antoni Głowacki, był ekonomem posiadającym szlacheckie korzenie. Aleksander miał oczywiście matkę, Apolonię Głowacką (z domu Trembińska). Na czas porodu została ona umieszczona u kuzyna Antoniego, księdza kanonika Feliksa Troszczyńskiego. Był on wówczas proboszczem Hrubieszowa. Gdy Aleksander miał niespełna trzy lata, osierociła go matka. Sześć lat później to samo uczynił ojciec. Zaopiekowała się nim babcia Marcjanna Trembińska, która zamieszkiwała Puławy znajdujące się w zachodniej części Lubelszczyzny. Jego opiekunka po jakimś czasie zmarła, co zmusiło Głowackiego do kolejnej przeprowadzki. Zadomowił się wówczas u swojej ciotki, gdzie wstąpił do Powiatowej Szkoły Realnej w Lublinie (uczęszczał do niej cztery lata). W roku 1861 osiedlił się zaś w Siedlcach, gdzie zamieszkał wraz ze swoim starszym o 13 lat bratem, Leonem Głowackim. Rok później wraz z nim wyprowadził się do Kielc, tym samym rozpoczynając naukę w pobliskim gimnazjum.
Poprzez sugestię Leona, demokratycznego działacza frakcji ,,Czerwoni”, w wieku 16 lat Aleksander przerwał swoje nauczanie gimnazjalne. Wziął zaś udział w powstaniu styczniowym. Pierwszego września 1863 został ranny w czasie bójki we wsi o nazwie Białka. Wzięto go do rosyjskiej niewoli. Na szczęście, ze względu na wstawiennictwo ciotki oraz młody wiek, pozwolono mu wrócić do dawnego miejsca zamieszkania.
Jego pierwszy wiersz, ,,Do Pegaza”, został opublikowany w ,,Kurierze Niedzielnym” 10 stycznia 1864 roku. Aleksander Głowacki skrywał się natenczas pod pseudonimem Jan w Oleju. Dziesięć dni po tym wydarzeniu został on aresztowany z powodu jego udziału w powstaniu. Przez ok. cztery miesiące przebywał w więzieniu znajdującym się na Zamku w Lublinie. Następnie Głowacki został pozbawiony tytułu szlacheckiego, a jego opieką zajął się wuj Klemens Olszewski. Brat popadł albowiem w bardzo ciężką chorobę psychiczną. Po skończeniu swojego pobytu w celi więziennej kontynuował pobieranie nauki w gimnazjum, gdzie w wieku dziewiętnastu lat zdał je z wynikiem celującym. Miał on w planach zacząć naukę na studiach w rosyjskiej miejscowości Sankt Petersburg, jednak sytuacja finansowa zmusiła go do odpuszczenia sobie tej decyzji. W związku z tym Aleksander Głowacki zaczął uczęszczać do Szkoły Głównej w Warszawie. Jego zajęcia odbywały się na wydziale Matematyczno – Fizycznym. W wolnym czasie publikował on także listy w czasopiśmie ,,Kurier Świąteczny”, pod którymi wciąż podpisywał się jako Jan w Oleju. Jego niezbyt dobra sytuacja materialna wymusiła na nim zakończenie studiów w roku trzecim i przeniesienie się do Puław. To właśnie tam rozpoczął naukę, tym razem na wydziale rolniczym. Popadł jednak w konflikt z jednym z rosyjskich profesorów. Powrócił więc znów do Warszawy.
Mężczyzna posiadał wiele różnych zainteresowań, co pozwoliło mu na próbowanie swoich sił w rozmaitych zawodach. Próbując zarobić na życie, był m.in. ślusarzem, fotografem i ulicznym mówcą. W 1871 roku przetłumaczył, a także streścił książkę angielskiego filozofa i ekonoma, Johna Stuarta Milla. Po jakimś czasie podjął również pracę dziennikarza.
Za datę pierwszego większego sukcesu autora uznaje się 29 maja 1872 roku, kiedy to jego artykuł zatytułowany ,,Nasze Grzechy ” został opublikowany w 22. numerze czasopisma ,,Opiekun Domowy”. Jeszcze w tym samym roku opublikowano także jego drugi artykuł, tym razem w gazecie ,,Niwa”. Swoje kolejne utwory autor podpisywał już jako Bolesła

Tom I
I. Jak wygląda firma J. Mincel i S. Wokulski przez szkło butelek?
Akcja rozgrywała się w jadłodajni w Warszawie. Rozmawiali tam panowie Deklewski, Węgrowicz i Szprot. Tematem był pan Wokulski, który znajdował się poza miastem. Snuli opowieści dotyczące jego przeszłości. W młodym wieku pracował w winiarni Hopfera. Udało mu się skończyć Szkołę Przygotowawczą i rozpocząć naukę w Szkole Głównej. Rok później zrezygnował z dalszej edukacji. Po powstaniu styczniowym zesłano go na Syberię. Natomiast w 1870 roku wrócił on do Warszawy, gdzie nieskutecznie poszukiwał pracy. Przy pomocy pana Rzeckiego otrzymał ją w sklepie pana Mincla. Potem, po śmierci pana Mincla, Wokulski ożenił się z wdową Minclową. Małżeństwo trwało jednak tylko cztery lata, gdyż kobieta zmarła. Stanisław odziedziczył sklep i majątek, pragnął go jednak powiększyć, więc opuścił miasto.
II. Rządy starego subiekta
Trwał zwyczajny dzień pracy w sklepie pana Wokulskiego. Opisano stały tryb życia jednego z bohaterów, Ignacego Rzeckiego. Wstawał rano, zjadał skromny posiłek i cały dzień spędzał w sklepie.
III. Pamiętnik starego subiekta
Rzecki poskarżył się na młodych subiektów. Sądził, że nie przejmowali się oni sprawami sklepu. Zaczął wspominać własne pochodzenie, dzieciństwo, a także początki w zawodzie. Wraz z Francem i Janem Minclami, a także Augustem Katzem, jako młody człowiek, poznawał sztuczki zawodu. Stary Mincel uczył podopiecznych, a jego mama przynosiła chłopcom kawę i bułeczki. Po śmierci mężczyzny jego synowie podzielili się sklepem.
IV. Powrót
Wydarzenie miało miejsce w niedzielę, w marcowe popołudnie. Stanisław Wokulski zjawił się w domu Rzeckiego, co zaskoczyło mężczyznę. Spytał go o interesy.
V. Demokratyzacja pana i marzenie panny z towarzystwa
Tomasz Łęcki mieszkał wraz ze swoją córką w apartamencie w Alejach Ujazdowskich. Izabela była bardzo piękną dwudziestopięcioletnią kobietą. Przyzwyczajono ją do luksusów. Wierzyła, że ubodzy pracowali, gdyż dopuścili się okrutnych czynów. W obecności mężczyzn zachowywała się chłodno. Zdawała sobie sprawę z własnego uroku. Nigdy nie była zakochana. Jednak wykupienie długów ojca przez kogoś obcego uświadomiło jej, że w ostatnim czasie sytuacja finansowa jej rodziny się pogorszyła.
VI. W jaki sposób nowi ludzie ukazują się nad starymi horyzontami?
Izabela postanowiła ratować rodzinne finanse. Sprzedała srebrny serwis, a także zastawę. Rozmyślała także o kreacji, w której miała się niebawem ukazać. Otrzymała ona dwa listy. Pierwszy napisała jej ciotka, hrabina Karolina. Zawierał propozycję pożyczki pod zastaw sreber. Natomiast drugi, prośbę o uczestnictwo w kweście Wielkopiątkowej. Jej ojciec natomiast opowiadał z zapałem o Wokulskim. Pani Meliton przekazała Izabeli, że ów mężczyzna wykupił srebrny serwis i zastawę. Łęcka zdała sobie sprawę, że miał niejasny plan względem jej bliskich.
VII. Gołąb wychodzi na spotkanie węża
Izabela udała się do sklepu Wokulskiego w wozie pożyczonym od ciotki. Zapytała mężczyznę, czy ten nie sprzeda jej rodzinnych sreber. Wokulski odpowiedział jej bardzo nieuprzejmie, co zdenerwowało kobietę. Po jej wyjściu Mraczewski przechwalał się powodzeniem u kobiet, co zirytowało jego rozmówcę.
VIII. Medytacje
Wokulski podczas spaceru przypatrywał się ludzkiej nędzy i zaniedbaniu. Pomyślał o społeczeństwie, które marnowało swój potencjał. Spotkał również Wysockiego, który wraz z rodziną cierpiał na niedostatek po utracie pracy. Był on woźnicą, ale padł mu koń. Wokulski postanowił mu pomóc i zaoferował pracę. Po powrocie do sklepu zauważył sprzeczkę pomiędzy Krzeszowskimi, co utwierdziło go w przekonaniu o rozpadzie ich małżeństwa. Wokulski zwolnił także Mraczewskiego, a jego miejsce zajął pan Zięba.
IX. Kładki, na których spotykają się ludzie różnych światów
Wokulski uczestniczył w kweście Wielkopiątkowej. Po uroczystości w głowie bohatera narodziło się wiele przemyśleń. Myślał między innymi o zakłamaniu arystokratek. Wokulski ofiarował dużą sumę, czym zwrócił uwagę niektórych kobiet. Hrabina Karolina zaprosiła go do siebie. Wkrótce podeszła do niego wraz z córką młoda, skromna kobieta, pani Helena Stawska.
Po opuszczeniu terenu kościoła Wokulski rozmawiał z napotkaną prostytutką i obiecał pomoc.
W Wielką Niedzielę Wokulski przybył do domu hrabiny Karoliny. Czuł się jednak tam nieswojo. Poznał prezesową Zasławską. Kobieta opowiedziała jej o dawnej i niespełnionej miłości do jego stryja, także Stanisława.
X. Pamiętnik starego subiekta
Rzecki wspominał udział w Wiośnie Ludów. Opisano warunki panujące w obozie, bitwie z wojskami austriackimi. Jego przyjaciel, August Katz, nie wytrzymał trudów psychicznych i fizycznych. Popełnił samobójstwo. Natomiast Ignacy po opuszczeniu rosyjskiego więzienia, wrócił w 1851 roku do Warszawy. Niebawem jego stary przyjaciel Jan Mincel ożenił się z Małgorzatą, a pięć lat po tym zdarzeniu zmarł Franc Mincel.
XI. Stare marzenia i nowe znajomości
Wokulski zdobywał informacje o wydarzeniach z życia Izabeli od pani Meliton. Podczas rozmowy z arystokratami zauważył ich brak wiedzy na temat podstawowych spraw ekonomicznych. W trakcie spotkania poznał naukowca Ochockiego. Widział go wcześniej podczas kwesty. Podejrzewano go o miłość do Izabeli. Podczas spaceru rozmawiali oni o kobietach, miłości i latających maszynach.
XII. Wędrówki za cudzymi interesami
Gdy pan Łęcki postanowił sprzedać swoją kamienicę, pani Meliton natychmiast przekazała to Wokulskiemu. Ten postanowił ją kupić, zlecił znajomemu Żydowi, by w jego imieniu uczestniczył w licytacji. Niebawem u adwokata dowiedział się, że kwota, którą zaproponował za kamienicę była zbyt wysoka. Konkurencyjna oferta wynosiła zaledwie dwie trzecie jego propozycji. Należało stworzyć wrażenie podbijania ceny w licytacji. Wokulski zgodził się z adwokatem i zawarł umowę z u starego Szlangbauma (wspomnianego wcześniej Żyda). Następnie pojechał do stajni, gdzie znajdowała się klacz, którą kupił od pani Krzeszowskiej. Planował wystawić ją do gonitwy.
XIII. Wielkopańskie zabawy
Rozpoczął się dzień wyścigów. Podczas spotkania z Łęckimi, Wokulski dowiedział się, że kupując klacz, sprawił Izabeli wielką przyjemność. To niezwykle go ucieszyło. Dodatkowo jego klacz wygrała bieg. Później jednak pokłócił się on z Krzeszowskim i wezwał go na pojedynek. Rywal został ranny, obaj mężczyźni ostatecznie się pogodzili. Niestety, zachowanie Wokulskiego nie spodobało się arystokratom, którzy uczestniczyli w spółce. To nieco zasmuciło bohatera, lecz nie na długo, gdyż otrzymał on list od Łęckiego z zaproszeniem do odwiedzenia jego domu. Maruszewicz natomiast podrobił podpis barona Krzeszowskiego i pożyczył, niby dla niego, czterysta rubli od głównego bohatera. Jednak kupiec rozgryzł Maruszewicza.
XIV. Dziewicze marzenia
Izabela myślała o Wokulskim. Przeanalizowała jego przeszłość, karierę towarzyską i stosunki z jej ojcem. Po namyśle stwierdziła, że nadawał się on na jej ,,doradcę.”
XV. W jaki sposób duszę ludzką szarpie namiętność, a w jaki rozsądek
Wokulski myślał o uczuciu, którym darzył Izabelę. Myślał, co zrobi po odrzuceniu. Rozmyślał o związku z młodą kobietą. Przed wizytą w domu Łęckich postanowił udać się do fryzjera.
XVI. Ona – oni – i ci inni
Trwał obiad u Łęckich. Wokulski pragnął zwrócić uwagę panny Florentyny i Izabeli, dlatego specjalnie popełnił kilka błędów podczas posiłku. Pan Łęcki udawał, że tego nie dostrzegał. Główny bohater mówił wiele o etykiecie. Jego pewność siebie spowodowała zainteresowanie Izabeli. Wokulski wydawał się jednak nieco rozczarowany. Łęcka zachowywała się wyjątkowo uprzejmie wobec innego gościa, ale podjęła także temat wspólnego wyjazdu do stolicy Francji, co wywołało ponownie ogromną radość u bohatera.
XVII. Kiełkowanie rozmaitych zasiewów i złudzeń
Dzięki zachowaniu Izabeli podczas wizyty Wokulskiego, mężczyzna był bardzo szczęśliwy, co wielokrotnie udowodnił swoimi czynami. Pomógł Krzeszowskiemu, okazał także wyrozumienie dla inkasenta, który zgubił pieniądze, a nawet postanowił wesprzeć Mariannę w rozpoczęciu nowego życia. Krzeszowski nie przyjął Wokulskiego, gdyż uważał, że ten chciał zarobić dwieście rubli na jego kasztance. Sytuacja wynikła przez Maruszewica, który nie powierzył mężczyźnie wszystkich pieniędzy otrzymanych od kupca. Kilka dni później, podczas spaceru, główny bohater spotkał Łęckich. Postanowił do nich dołączyć. Izabela była zafascynowana włoskim aktorem, Rossim, który miał niebawem przyjechać do Warszawy.
XVIII. Zdumienia, przywidzenia i obserwacje starego subiekta
Rzecki przybył do teatru na prośbę głównego bohatera. Kilka dni po tym, udał się na licytację kamienicy Łęckich. Uspokoił się, gdy dostrzegł, że Żyd kupił dom. Po usłyszeniu różnych plotek na temat Wokulskiego i Izabeli obawiał się, że ten kupi kamienicę. Nie wiedział, że Szlangbaum współpracował z jego przyjacielem. Gdy prawda wyszła na jaw, Ignacy martwił się o Wokulskiego. Nie przejmował się jego sytuacją finansową, lecz stanem psychicznym.
XIX. Pierwsze ostrzeżenie
Izabela wysłała list do głównego bohatera. Zawierał on podziękowania za wieniec dla Rossiego i zapowiedź wspólnego wyjazdu do Paryża. Niebawem pojawił się u niego Łęcki. Skarżył się, gdyż sądził, że jego kamienica została wylicytowana za bardzo niską cenę. Podarował także Wokulskiemu kwotę depozytową. Natomiast plotka o licytacji szybko się rozeszła. Nazajutrz u Tomasza Łęckiego przybył Żyd, u którego ten posiadał wielki dług. Izabela dowiedziała się o trudnej sytuacji jej rodziny. Odkryła także, kto naprawdę wylicytował jej dom.
Podczas obiadu u Łęckich, Wokulski zaproponował pożyczkę. Natomiast Izabela na osobności spytała, czy Wokulski naprawdę kupił jej kamienicę. Otrzymała twierdzącą odpowiedź. Ich rozmowę przerwał Starski. Izabela przedstawiła mu Wokulskiego, nazwała go pełnomocnikiem jej ojca. Główny bohater poczuł się urażony, więc opuścił salon, pragnął nazajutrz wyjechać do Paryża.
XX. Pamiętnik starego subiekta
Rzecki nie rozumiał decyzji przyjaciela o wyjeździe. W drodze do dworca wspominał jego poznanie. Pracował on wtedy w w

„Lalka” Bolesława Prusa – streszczenie szczegółowe
Tom I
Jak wygląda firma J. Mincel i S. Wokulski przez szkło butelki?
Akcja utworu toczy się w Warszawie na Krakowskim Przedmieściu w 1878 roku. W jadłodajni panowie Szprot, Węgrowicz i Deklewski plotkują. Podczas swobodnych rozmów „przy butelce” rozprawiają oni o sklepie galanteryjnym, jego przyszłości i właścicielu. Z rozmowy tej poznajemy historię głównego bohatera. Dowiadujemy się, że przebywa on za granicą, prawdopodobnie na wojnie turecko-rosyjskiej, i gromadzi majątek. Stanisław Wokulski nie pojawia się w tym rozdziale. Informacje o nim wyłapać możemy z dalszej rozmowy panów przy stoliku. Młody Wokulski pracował w winiarni u Hopfera, jednocześnie skończył Szkołę Przygotowawczą i kontynuował edukację w Szkole Głównej. Będąc studentem za dnia pracował, a w nocy się uczył. Po niecałym roku porzucił jednak studia na rzecz walki w obronie ojczyzny. Stanął do broni w powstaniu styczniowym, a następnie został zesłany na Syberię. Z dalszej rozmowy dowiadujemy się, że w 1870 roku Stanisław Wokulski, wracając do Warszawy z niewielkim majątkiem, znalazł pracę za pośrednictwem Ignacego Rzeckiego w sklepie u Jana Mincla. Po śmierci pracodawcy ożenił się z jego żoną, Małgorzatą Minclową. Nie cieszył się zbyt długo małżeństwie z dużo starszą żoną. Zmarła ona po czterech latach pozostawiając Wokulskiemu spory majątek, w tym sklep galanteryjny.
Rządy starego subiekta
Pod nieobecność Wokulskiego sklepem galanteryjnym zajmuje się Ignacy Rzecki. Jest to człowiek starszy od ponad dwóch dekad zajmujący mały pokoik obok sklepu. Narrator podkreśla wygląd mieszkania Rzeckiego. Wystrój nie zmienił się bowiem od 25 lat. Sam bohater prowadzi monotonny tryb życia. Zawsze wstaje bardzo wcześnie, je skromnie, a następnie resztę dnia poświęca na pracy. Oprócz niego w sklepie pracują również trzy subiekci: Mraczewski, Klejn i Lisiecki. Tego dnia pierwszy stawił się Klejn, a później Lisiecki i spóźniony przeważnie Mraczewski. Ignacy Rzecki wdaje się w rozmowę o polityce drugim subiektem (Klejnem). Wymieniają oni swoje dość skrajne poglądy. Ignacy Rzecki sklep zamykał koło 20. Jego tradycją, gdy miał dobry humor, stało się nakręcanie mechanicznych zabawek w witrynie sklepu.
Pamiętnik starego subiekta
Rzecki opowiada o swoim dzieciństwie, pochodzeniu i początkach w sklepie galanteryjnym. Jego ciotka była religijną praczką, a ojciec wiernym bonapartystą. Zgodnie z tym, ojciec wychowywał go twardą ręką. Po jego śmierci ciotka za radą Domańskiego i Raczka (przyjaciół starego Rzeckiego) oddaje chłopca do sklepu Jana Mincla. Tam wśród subiektów uczył się fachu. Szczególnie w niedzielę Jan Mincel uczył Ignacego sztuki handlu i „towaroznawstwa”. Z biegiem lat stary Mincel zżył się z Rzeckim. Po jego śmierci sklep przejęło dwóch jego synów. Pierwszy z nich Jan przeniósł część sklepu na Krakowskie Przedmieście, natomiast drugi Franc wciąż prowadził część z artykułami kolonialnymi. Jan Mincel żeni się z Małgorzatą Pfeifer, która parę lat później zostaje również żoną Wokulskiego.
Powrót
W domu Rzeckiego pojawia się nieoczekiwanie Wokulski.
Niedzielne, marcowe popołudnie nie zapowiada w tym dniu niespodzianek. Tymczasem do domu Rzeckiego wpada Wokulski. Panowie wzruszająco się witają, a niezapowiedziany gość opowiada o swoim zdobytym majątku i wypytuje o sklep galanteryjny, a następnie o rodzinę Łęckich. Córka Tomasza Łęckiego, Izabela, jest bowiem obiektem westchnień Wokulskiego.
Demokratyzacja pana i marzenia panny z towarzystwa.
Łęccy mieszkają w kamienicy w Alejach Ujazdowskich. Kiedyś posiadali oni wielki majątek, jednak wybujałe życie salonowe uszczupliło ich budżet. Wraz z powolną zapaścią finansową przyzwyczajona do luksusu Izabela Łęcka zdaje sobie sprawę, że do jej ręki jest coraz mniej kandydatów. Wcześniej zajmowała się tylko dbaniem o urodę, podróżami i rozmowami z Florentyną. W jej mniemaniu ludzie zajmowali się pracą, ponieważ popełnili w swoim życiu jakieś błędy. Izabelę o dramatycznym stanie finansowym uświadomiło dopiero wykupienie wekslowych długów ojca. Nie wiedziała jednak, kto to zrobił.
W jaki sposób nowi ludzie ukazują się nad starym horyzontem?
Izabela Łęcka zmartwiona długami ojca postanawia sprzedać swoją srebrną zastawę. Jednocześnie otrzymuje list od ciotki Karolowej, w którym proponuje jej pożyczkę pod zastaw sreber i zaprasza ją na wielkopiątkową kwestę. W tym samym czasie Tomasz Łęcki opowiada córce o Wokulskim. Grając z jej ojcem w wista, pozwala wygrać mu dużo pieniędzy. Niedługo potem pani Meliton donosi jej, że zastawę wykupił niejaki Stanisław, o którym opowiadał jej ojciec. Szykując się na kwestę nie ma wątpliwości, że ma on plany wobec rodziny Łęckich.
Gołąb wychodzi na spotkanie węża
W wielką środę Izabela Łęcka pożycza powóz od swojej ciotki. Zamierza pojechać do sklepu galanteryjnego, aby zrobić małe zakupy. W rzeczywistości chce stanąć oko w oko z mężczyzną, który wykupił jej srebrną zastawę. Podczas zakupu rękawiczek kokietuje Mraczewskiego, wywołując na Wokulskim chłodne wrażenie. Stwierdza on później, że uczucie do Łęckiej było tylko chwilowym zaćmieniem umysłu. Emocje w Stanisławie piętrzy również wypowiedź subiekta Mraczewskiego, o jego powodzeniu u kobiet.
Medytacje
W wielką środę Wokulski udaje się na spacer. Nogi ponoszą go aż na ulice, gdzie mieszka biedota m.in. jest to Powiśle. Obraz ludzkiej nędzy i zaniedbania skłania go do rozważań o ludziach, których życie oparte jest o niesprawiedliwość. Wspomina on czasy sprzed wyjazdu na wojnę rosyjsko-turecką oraz spotyka Wysockiego. Rozmawia z nim chwilę i dowiaduje się o jego problemach. Ujęty historią mężczyzny Wokulski pomaga mu, dając możliwość zakupu nowego konia i zlecając pracę. Wie on jednocześnie, że to głównie dzięki Izabeli, a raczej miłości do niej, powiększył swój majątek i może pomagać biednym. Wracając do sklepu jest on świadkiem kłótni pomiędzy baronostwem Krzeszowskimi. Wywiązuje się również rozmowa, w której Mraczewski traci pracę. Na jego zastępstwo zostaje zatrudniony Zięba – nowy subiekt.
Kładki, na których spotykają się ludzie różnych światów
Podczas kwesty Wielkopiątkowej Wokulski ofiarowuje dużą sumę pieniędzy, zwraca tym samym na siebie uwagę Izabeli Łęckiej i jej ciotki Karolowej. Hrabina zaprasza go później do siebie. Wokulski w tym czasie obserwuje młodą dziewczynę klękającą pod krzyżem. Zauważa również Helenę Stawską z córeczką. Po wyjściu ze świątyni św. Józefa na Krakowskim Przedmieściu, Wokulski proponuje prostytutce pomoc. Zapewnia jej miejsce u sióstr zakonnych, gdzie ma się nauczyć szyć.
W Niedzielę Wielkanocną udaje się on do hrabiny Karolowej, gdzie czuje się odrobinę nieswojo. Poznaje tam wiele wpływowych osób m.in.: Tomasza Łęckiego, jego córkę i prezesową Zasławską. Z ostatnią podejmuje dłuższą rozmowę. Jest ona bowiem niespełnioną miłością stryja Wokulskiego, również Stanisława. Prosi go, aby wyświadczył jej przysługę i na grobie wuja postawił połowę głazu, przy którym kiedyś się spotykali. Niektórych oburza fakt, że zwykły kupiec znalazł się na salonach. Jedną z tych osób jest także Łęcka.
Pamiętnik starego subiekta
Rzecki w swoim pamiętniku wspomina Wiosnę Ludów, kiedy to w 1848 roku, ze swym przyjacielem Katzem udał się na kampanię węgierską. Mówi o tragicznych warunkach jakie panowały w obozie. Wspomina także o tym, że dorobił się nawet stopnia oficerskiego. Niestety powstańcy po pewnym czasie zostali pokonani i pozostała im ucieczka. W tym okresie ginie przyjaciel Ignacego Reckiego, który popełnia samobójstwo, natomiast sam Rzecki trafia do więzienia, a następnie wraca do Warszawy.
Stare marzenia i nowe znajomości
Wokulski zostaje zaproszony na salony przez księcia. Podczas rozmowy z arystokratami uświadamia ich o braku wiedzy w sprawach ekonomicznych. Poznaje on również Ochockiego, którego wcześniej zauważył również w kościele. Podczas wspólnej rozmowy dowiaduje się, że młody wynalazca również interesuje się maszynami latającymi. W Wokulskim budzi się tęsknota za porzuconą nauką. Prowokuje on nawet przechodniów do bijatyki. Jednocześnie stale otrzymuje wiadomości od pani Meliton – swatki, która donosi mu o każdym kroku Izabeli Łęckiej.
Wędrówki za cudzymi interesami
Wokulski na wieść o tym, że Łęcki chce sprzedać kamienicę, zleca Szlangbaumowi uczestnictwo w licytacji. W tym samym czasie odkupuje konia od baronowej Krzeszowskiej za 800 rubli. Tymczasem przebiegły Maruszewicz zamierza zapłacić jej o 200 rubli mniej. Zakupioną klacz chce wystawić na najbliższych wyścigach. Następnego dnia Wokulski pobiera porady u adwokata w związku z zakupem kamienicy Łęckich. Dowiaduje się, że jego oferta jest zbyt wysoka, a tylko podbijanie ceny podczas licytacji sprawi, że będzie szanowany. Zawiera dzięki temu umowę ze Szlangbaumem.
Wielkopańskie zabawy
Koń Wokulskiego wygrywa bieg, a Łęcka jest bardzo podekscytowana tym faktem. Tymczasem baron Krzeszowski kłóci się ze Stanisławem. Zostaje on wyzwany na pojedynek przez Wokulskiego, w efekcie czego zostaje ranny. Dochodzi do pogodzenia się obu panów. Nagrodę za wyścig przekazuje Izabeli i jej ciotce na cele dobroczynne. Mężczyzna chce również zadbać o swoje zachowanie w towarzystwie, w związku z tym pobiera lekcje języka angielskiego. Dostaje również zaproszenie na obiad u Łęckich.
Dziewicze marzenia
W oczach Izabeli Łęckiej Wokulski rośnie – szlachetnieje. Martwi się ona nawet o jego pojedynek z Krzeszowskim. Dochodzi w końcu do wniosku, że taki ktoś jak Wokulski mógłby być jej „doradcą”. Łęccy zapraszają go na obiad.
W jaki sposób duszę ludzką szarpie namiętność, a w jaki rozsądek
Stanisław Wokulski dużo rozmyśla o swojej miłości do Izabeli. Zastanawia się nawet co będzie, gdy zostanie całkowicie odrzucony. Wcześniej jednak przygotowuje się do wizyty i idzie do fryzjera. Pisze również list do Szlangbauma, aby wystąpił na licytacji w jego imieniu.
Ona – on – i ci inni
Izabela Łęcka dokonuje na obiedzie porównania Wokulskiego i aktora Rossiego, którego bardzo oczekiwała. Nie zjawia się on jednak. Przy stole Wokulski popełnia świadomie kilka błędów, aby zwrócić na siebie uwagę Izabeli. Rozmawia on również o zasadach dobrego zachowania się i tym samym Izabela interesuje się nim. Jest dla niego miła, co sprawia, że Wokulski czuje się niezwykle szczęśliwy. Humor Stanisława poprawia jeszcze prośba Łęckich o pojechanie z nimi do Paryża.
Kiełkowanie rozmaitych zasiewów i złudzeń
Po wspaniałym obiedzie u Łęckich Wokulski postanawia pomóc kilku osobom. Wcześniejsze łaskawe traktowanie go przez Izabelę skutkuje jego polepszonym humorem. W sklepie jest wyrozumiały dla roztargnionego inkasenta Obermana, który gubi kilkaset rubli. Pomaga również Mariannie, aby rozpoczęła nowe życie. Stara się też pomóc baronowi Krzeszowskiemu, lecz po utajonych przekrętach Maruszewicza, baron nie wpuszcza go do mieszkania. Wcześniejszy incydent z byłym subiektem gorszy wizerunek Wokulskiego w oczach hrabiego Licińskiego i Krzeszowskiego.
Jakiś czas później Wokulski spotyka się z Łęckimi w Łazienkach. W związku z przybyciem do Warszawy Rossiego – słynnego aktora, obiecuje Izabeli wyprawić należyte przyjęcie artyście.
Zdumienia, przywidzenia i obserwacje starego subiekta
Ignacy Rzecki na prośbę Wokulskiego udaje się do teatru. Obserwuje on swego przyjaciela i jego zaloty do panny Izabeli. Dziwi go zachowanie Wokulskiego, który płaci nawet publiczności za wiwatowanie na cześć aktora zza granicy. Rzecki na spektaklu czuje się bardzo nieswojo. Po obejrzeniu występu udaje się na kolację i przesadza lekko z alkoholem. Jest to spowodowane jego samopoczuciem w teatrze (nie chciał tam być, ale wyświadczył przysługę Wokulskiemu; ludzie również krzywo na niego patrzyli, ponieważ miał ubrania niewpisujące się w ówczesne trendy modowe; odróżniał się). Jednocześnie Szlangbaum kupuje kamienicę Łęckich za 90000 rubli, a Wokulski odmawia Suzinowi towarzyszenia w podróży do Francji zasłaniając się interesami.
Pierwsze ostrzeżenie
Rzecki martwiąc się o przyjaciela, wypytuje o jego zamiary. Wokulski opowiada mu, że jego wszystkie d

„Lalka” to największe (w mojej opinii) dzieło Bolesława Prusa, a właściwie Aleksandra Głowackiego, bowiem znane wszystkim imię i nazwisko to tylko inicjały autora. Polski prozaik, kronikarz, publicysta, myśliciel i działacz społeczny okresu pozytywizmu, jeden z najwybitniejszych pisarzy w historii literatury polskiej. Napisał takie dzieła jak: „Kamizelka”, „Z legend dawnego Egiptu”, „Placówka”, „Faraon” i oczywiście „Lalka”. Ta ostatnia wydana po raz pierwszy w 1890 roku w Warszawie w wydawnictwie „Gebethner i Wolff” w latach wcześniejszych,1887-1889, publikowana była w odcinkach w dzienniku „Kurier Codzienny”.
„Lalka” początkowo miała nosić tytuł „Trzy pokolenia”. Wyjaśnił to w jednym z wywiadów sam autor, bowiem pierwotny tytuł odnosić się miał do trzech przedstawicieli grup społecznych. Pierwszy z nich Ochocki reprezentował nowe pokolenie idealistów, drugi – Wokulski był przedstawicielem epoki przejściowej, natomiast trzeci – Ignacy Rzecki należał jeszcze do grupy dawnych idealistów romantycznych. Ostateczny, wszystkim znany tytuł „Lalka”, można interpretować na kilka sposobów. Przede wszystkim jest to odwołanie do zawartego w książce procesu o zabawkę Heluni Stawskiej. Oprócz tego tytułową „Lalką” może być również Izabela Łęcka, która była niczym marionetka w świecie arystokracji, żyła w wyimaginowanym świecie. Ostatnią interpretacją może być również odwołanie do motywu „teatru świata” (theatrum mundi), w którym wszyscy ludzie są kukiełkami. Z tym motywem możemy zatem połączyć Ignacego Rzeckiego i jego „zabawy” obiektami z witryny sklepu.
Sama akcja utworu rozgrywa się głównie w Warszawie m.in. w sklepie galanteryjnym, na Powiślu czy Krakowskim Przedmieściu. Epizodycznie akcja dzieje się również w Zasławiu i Paryżu. Powieść opowiada o losach Stanisława Wokulskiego, kupca galanteryjnego, który zakochuje się nieszczęśliwie w arystokratce, Izabeli Łęckiej. Z miłości do niej snuje w głowie plan i wyjeżdża za granicę. Tam zbija majątek i wraca do Polski. Starając się pomóc finansowo rodzinie Łęckich, która przeżywa kryzys, ślepo wierzy, że panna Izabela odwzajemni jego uczucie. Pomimo jego najszczerszych intencji kobieta nadal nie dostrzega w nim nic nadzwyczajnego. Być może intryguje ją odrobinę, lecz głównie odpycha. Łęcka to wychowana w świecie przepychu arystokratka, która żyje nieświadoma tego jak żyją inni ludzie. Wierzy, że aby zachować status społeczny musi być częstą uczestniczką salonów i flirtować z różnymi mężczyznami. Wokulski początkowo ufa, że jego miłość może okazać się

Temat: Wokulski Stanisław – B. Prusa – Lalka
Stanisław Wokulski to główny bohater powieści Bolesława Prusa pod tytułem „Lalka”. W utworze poznajemy go jako silnego, pracowitego mężczyznę w średnim wieku. Elementem jego wyglądu zewnętrznego są czerwone ręce, na które uwagę zwraca Izabela Łęcka, podsumowując to słowami: „Odmroził je na Syberii”.
Jego osobowość jest bardzo skomplikowana. Jest on bohaterem z pokolenia przejściowego, dlatego ma cechy zarówno romantyka, jak i pozytywisty. Romantyzm przejawiał się w nim na wielu płaszczyznach: walczył o wolność ojczyzny biorąc udział w powstaniu styczniowym, czytał książki, które ukształtowały i wyidealizowały w jego oczach obiekt uczuć, a przy tym był wrażliwy, tajemniczy, przeżywał załamania i skłonności depresyjne – przychodzi przez próbę samobójczą, myśli o śmierci. Jednocześnie realizował, a raczej starał się wypełniać cele haseł pozytywistycznych. Pomagał ubogim mieszkańcom Powiśla w Warszawie. Utworzył miejsce prac dla braci Wysockich, a także wspierał Węgiełka i Mariannę – młodą prostytutkę, której Wokulski pomagał wrócić na dobrą drogę. Poza tym, uważał pracę za wartość nadającą sens życiu, była dla niego niezwykle ważna, dodatkowo był fascynatem nauki. Podczas wyjazdu do Francji zainteresował się projektami naukowymi Geista. Współpracował z rodziną żydowska, a w szczególności ze starym Szumanem, realizując idee asymilacji Żydów. Starał się przyczynić do emancypacji kobiet – wspierał panią Stawską utrzymującą samodzielnie matkę i swoją córkę Helenkę.
Ważnym wątkiem w jego życiu była postać Izabeli Łęckiej. Arystokratka, o której względy zabiegał Wokulski, zaślepia go swoim urokiem. Bohater próbuje na liczne sposoby zdobyć i utrzymać przy sobie wybrankę, przykładowo stara się wtopić w towarzystwo salonowe poprzez zakup klaczy i wzięcie udziału w wyścigach konnych. Panna Izabela odgrywa bardzo ważną rolę w życiu bohatera. Miłość do niej nadaje mu sens istnienia. Mimo tego, że zdaje sobie sprawę, że ta relacja go niszczy nie jest w stanie odrzucić uczuć, jakimi darzy Łęcką. Nawet podczas rozwojowej podróży do Paryża, stając przed wyborem pomiędzy podążaniem naukową ścieżką u boku naukowca, a powrotem do Polski, decyduje się na wyjazd do Warszawy, żeby być bliżej Izabeli. Cały obraz tejże kobiety jest bardzo przez niego wyidealizowany poprzez wcześniej wspomniane ks

„Lalka” – Bolesław Prus – Problematyka
Obraz społeczeństwa polskiego w „Lalce”:
Bolesław Prus w „Lalce” ukazuje obraz społeczeństwa polskiego. Skupia się na ukazaniu każdego ze środowisk: arystokracji, mieszczaństwa oraz biedoty.
W powieści wizerunek arystokracji został przedstawiony bardzo negatywnie. Jest to grupa ludzi skostniałych, tkwiąca w narzuconych sobie rolach i sztucznych konwenansach. W „Lalce” grupę tą reprezentują m.in.: Izabela Łęcka, Tomasz Łęcki, Starski. Kobiety z tej warstwy społecznej są bardzo wyniosłe, żyjące w świecie przepychu, ułudy i bogactwa. Są niczym lalki. Mężczyźni natomiast nowych wrażeń szukają w hazardzie, dalekich podróżach i konnych wyścigach. Arystokracja gardzi praktycznie każdym, kto nie posiada tytułu szlacheckiego i spycha go na margines społeczny. Dla tej grupy ważne jest to, aby prowadzić salonowe życie pełne wystawnych uczt, zabaw, podróży. Jest to klasa całkowicie zdegenerowana i zdemoralizowana, której życie wygląda jak wegetacja. Ich głównym zajęciem jest bowiem dobre pokazywanie się w towarzystwie, nierzadko podszyte ułudą, fałszem i brakiem szczerości. Ich działalność polega głównie na snuciu intryg i plotek, które zajmą czas nudy. Ich masowe ubożenie prowadzi do zawierania małżeństw z czysto materialnego powodu. Ukazani są jako warstwa, która powinna przewodzić narodowi, wspomagać pracę u podstaw i pracę organiczną, a tymczasem ich bezczynność, egoizm i zapatrzenie we własny interes przynosi tylko destrukcyjną siłę

„Lalka” – Bolesław Prus – Plan wydarzeń

Tom I

1. Rozmowa Deklewskiego, Szprota i Węgrowicza o Stanisławie Wokulskim.
2. Przytoczenie przeszłości głównego bohatera.
3. Prowadzenie sklepu przez Ignacego Rzeckiego.
4. Opowieść subiekta o jego latach młodości.
5. Nieoczekiwany powrót Wokulskiego do Warszawy.
6. Spotkanie przyjaciół po długiej rozłące.
7. Trudna sytuacja finansowa Łęckich.
8. Starania Wokulskiego o względy panny Izabeli.
9. Wizyta Łęckiej w sklepie galanteryjnym.
10. Kłótnia baronostwa w sklepie u Wokulskiego.
11. Spacer Stanisława po Powiślu.
12. Pomoc społeczna biedocie m.in.: Wysockiemu.
13. Udział Wokulskiego w kweście Wielkopiątkowej.
14. Odwiedziny u hrabiny Karolowej i pogawędka z prezesową Zasławską.
15. Rozmowy o założeniu spółki z arystokracją.
16. Wspomnienia Rzeckiego na temat Wiosny Ludów.
17. Nauka języka angielskiego przez Wokulskiego.
18. Wspólny obiad Stanisława i Łęckich.
19. Organizacja przyjęcia na cześć Rossiego.
20. Zakup kamienicy Łęckich.
21. Wyjazd W

Autorem powieści pod tytułem „Lalka” jest Bolesław Prus.
Utwór zaczyna się rozmową w jadłodajni pomiędzy trzema mężczyznami: Deklewskim, Węgrowiczem i Szprotem. Głównym tematem konwersacji jest Stanisław Wokulski, który jest również głównym bohaterem lektury. Z tej dyskusji czytelnik może dowiedzieć się wielu informacji na temat Wokulskiego. Powrócił z Syberii, gdzie został zesłany za udział w powstaniu, do Warszawy. Stanąć na nogi pomógł mu jego dawny przyjaciel Ignacy Rzecki. Nie opuścił go w czasie poszukiwania pracy. Dzięki swoim znajomościom załatwił Wokulskiemu posadę w sklepie Minclów. Właściciel tego interesu cieszył się dobrą opinią, był człowiekiem sumiennym i obowiązkowym. Jego systematyczność i dbałość o swoje mienie, pozwalała mu na wygodne życie. Po śmierci Jana Mincla Stanisław poślubił Małgorzatę. Niedługo później kobieta zmarła, zostawiając mężczyźnie pustkę po stracie oraz pokaźny majątek. Wciąż nie mogąc się pogodzić z odejściem żony, wybiera się do teatru. Tego dnia była tam również Izabela Łęcka, która od razu zwróciła jego uwagę. Można powiedzieć, że dosłownie stracił dla niej głowę. Należała ona jednak do arystokracji, przez co nie mógł się do niej zbliżyć, bo od razu by go zbyła. Postanowił pomnożyć pozostawiony przez zmarłą małżonkę kapitał. W tym celu wyjechał za granicę. Dyskusja odbywająca się we wspomnianej jadłodajni dotyczy właśnie owego wyjazdu. Uczestnicy spotkania krytykują jego postawę. Zaznaczają, że nie potrafi docenić tego, co ma. Uważają, że powinien zająć się otrzymanym w spadku sklepem. Ich postawa wynika zapewne z zazdrości. Sami nie skorzystaliby bowiem z takiej szansy, ponieważ na ogół unikają ryzyka. Pochopnie oceniają działania Wokulskiego. Nie dostrzegają w nim zaradności. Chce poszerzać swoje horyzonty, a nie bezczynnie siedzieć, korzystając z przychylności losu. Po rozmowie mężczyzn można wnioskować, że są oni egoistyczni i nad wyraz leniwi. Wbrew jednak ich przekonaniom, po wyjeździe Wokulskiego sklep wciąż wyśmienicie prosperuje i przynosi pokaźne dochody. W czasie jego nieobecności o interes troszczy się Ignacy Rzecki. Starannie wykonuje wystawy okienne w sklepie. Układanie zabawek sprawia mu niespotykaną radość. Można wnioskować, że jest trochę infantylny, ale również można zauważyć, że to ciepła i dobra osoba. Zajęcia w sklepie nie stanowią dla niego przykrego obowiązku, są one formą rozrywki czy odpoczynku. Lubi samotność, dlatego sporo czasu spędza w odosobnieniu.Po czasie Wokulski wraca z wyjazdu wraz z kilkukrotnie pomnożonym majątkiem. Takie zyski przyniosły mu dostawy dla wojska. Próbuje zbliżyć się do kobiety, w której się zakochał. Wykupuje weksle jej ojca, Tomasza Łęckiego. Można powiedzieć, że nieco afiszuje się ze swoim majątkiem. Stara się wspomóc finansowo najuboższych. Nie jest mu obojętny los innych ludzi. W głębi duszy jest bardzo dobrym człowiekiem o wielkim sercu. Pomaga Wysockiemu oraz Mariannie. Bardzo chce znaleźć miejsca pracy dla niezliczonych ubogich Warszawian. Najważniejsze jest dla niego, aby bliscy ludzie mieli wygodne życie. Kobieta wciąż jednak nie zwraca na niego uwagi. Twierdzi, że jest zwykłym kupcem, który nie zasługuje na jej względy. Nie docenia starań z jego strony i stale z nim pogrywa. Przyszłość widzi jedynie z osobą dorównującą jej statusowi społecznemu. Wszystko, co posiada, nie jest jednak jej zasługą. Została wychowana w bogactwie, przez co nie zna prawdziwego świata. Chętnie sięga po pomoc finansową krewnych. Nie jest jej wstyd wyciągać ręce po pieniądze. Uważ

„Lalka” Bolesława Prusa – bohaterowie1) Stanisław Wokulski – to główny bohater powieści, wokół którego skupiona jest cała fabuła. Wywodzi się on prawdopodobnie ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Zdobył wykształcenie, pracując jednocześnie w sklepie u Hopfera. Bardzo interesowały go nauki przyrodnicze i prowadzenie badań. Uparty, odważny i konsekwentny badacz zakochuje się jednak w arystokratce, Izabeli Łęckiej. Zupełnie traci dla niej głowę. Być może, gdyby nie nieszczęśliwa miłość, zostałby znanym na całym świecie naukowcem. Omamiony wdziękami Łęckiej wyjeżdża nawet za granicę, aby zgromadzić majątek. Tym samym pozostawia w Warszawie sklep, który odziedziczył po swojej zmarłej żonie. Po powrocie zza granicy zarobione pieniądze przeznacza m.in. na zakup kamienicy, kupno konia oraz srebrnej zastawy. Wszystko, czego dokonuje, robi w imię miłości do Łęckiej. Ta jednak bawi się jego uczuciami i wielokrotnie daje mu do zrozumienia, że nie może być z mężczyzną z niższej warstwy społecznej. Krytykuje również jego czerwone dłonie, które stanowią „pamiątkę” po zesłaniu na Sybir. Wokulski jest bardzo pomocny i dobroduszny. Wspomaga Mariannę i Wysockiego. Nie jest mu bowiem obca praca u podstaw, a także praca organiczna. Jako bohater łączący w sobie cechy romantyka i pozytywisty jest niezrozumiany przez społeczeństwo. Jego przyjaciel i zarazem pracownik, Ignacy Rzecki, stara się go zeswatać z panią Stawską. Mimo jego starań Wokulski nie rezygnuje z miłości do Izabeli. Jest to przede wszystkim nieszczęśliwie zakochany mężczyzna, który ma jednak silny charakter. Świadczy o tym chociażby jego czynny udział w walce o niepodległość kraju. W książce nie są opisane jego dalsze losy. Domniemywać możemy, że mógł wysadzić się w ruinach zamku lub też wyjechać za granicę.2) Izabela Łęcka – arystokratka, ukochana Stanisława Wokulskiego. Żyje w kamienicy razem ze swym ojcem i Florentyną. Nigdy nie pracowała i uważa, że osoby, które trudnią się pracą kiedyś musiały popełnić jakiś straszny grzech. Żyje w wyidealizowanym świecie marzeń. Zajmuje się jedynie zabawami salonowymi i rozmowami z Florcią. Wielka kokietka, w pewnym momencie nawet narzeczona Wokulskiego. Flirtuje ona jednak także ze skrzypkiem Molinarim, aktorem Rossim i Starskim. Za nic ma uczucia kupca galanteryjnego. Gubi nawet podarowaną jej, bezcenną blaszkę – prezent zaręczynowy. Ostatecznie po śmierci ojca i znikomych szansach na znalezienie męża wstępuje do zakonu.3) Ignacy Rzecki – wieloletni subiekt w sklepie galanteryjnym oraz wierny przyjaciel Stanisława Wokulskiego. Przedstawiciel romantyzmu i bonapartysta. Żyje skromnie w małym mieszkaniu, od lat tym samym. Pod nieobecność Stanis�

Autor znanej powieści pod tytułem „Lalka” ściśle określił czas trwania akcji. Akcja odbywała się przez niecałe dwa lata. Był to 1878 oraz 1879 rok.
Jednak narrator prowadzący własny pamiętnik, Ignacy Rzecki, przedstawił także wydarzenia z przeszłości. Opowiedział on o między innymi swoim dzieciństwie, które przypadało na lata trzydzieste dziewiętnastego wieku. Wspominał o tym, jak zdobywał doświadczenie zawodowego wraz z innymi kolegami w młodym wieku w sklepie. Rzecki opisał ważne sytuacje, wydarzenia w życiu naszych rodaków, w których uczestniczył. Należało do tego między innymi powstanie styczniowe w 1863 roku. Oprócz tego przytaczał opowieści jego ojca. Sięgały one czasów napoleońskich. Dzięki wspomnieniom czas akcji książki obejmował niemal pięćdziesiąt lat.Większość wydarzeń w powieści odbywało się w obecnej stolicy naszego kraju, Warszawie.
Autor dokładnie opisał wiele miejsc, do których należał chociażby sklep głównego bohatera na Krakowskim Przedmieściu. Wierni czytelnicy książki zamieszkujący Warszawę odnieśli s

,,Lalka”- geneza utworu i gatunek
1) Publikacja „Lalki”Podobnie jak wiele innych powieści napisanych w XIX wieku, również ,,Lalka” Bolesława Prusa, zanim doczekała się wersji książkowej, była wydawana w odcinkach. Publikowano ją na łamach ,,Kuriera Codziennego” w latach 1887-1889. Osobnego wydania książkowego doczekała się w roku 1890.
Ciekawostką na temat tej powieści jest fakt, że według krytyków współczesnych autorowi wydanie w odcinkach było lepsze od książkowego, gdyż treść zebrana w całość wydawała im się bardziej chaotyczna. Sam Bolesław Prus napisał w późniejszych latach esej pod tytułem ,,Słówko o krytyce pozytywnej”, w którym tłumaczył, że głównym celem ,,Lalki” było ,,przedstawienie naszych polskich idealistów na tle społecznego rozkładu”.2) Znaczenie dziełaTa powieść Bolesława Prusa uważana jest za jedno z najwybitniejszych dzieł dziewiętnastowiecznego realizmu w literaturze polskiej, zwanego też realizmem krytycznym. ,,Lalka” po