Ludzie bezdomni

#Geneza utworu
Pierwsze wydanie powieści Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni” ukazało się w roku tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym dziewiątym i wiązano je z wielkim wydarzeniem w wymiarze zarówno artystycznym, jak i również społeczno-politycznym. Książka zdobyła znaczną popularność i już po trzech miesiącach nastąpiła potrzeba wydrukowania kolejnego nakładu powieści. Autor przygotowywał się do napisania książki gromadząc przeróżne materiały (na przykład o topografii Nałęczowa, które w powieści przekształcił w Cisy).
#Gatunek utworu
Epoka pozytywizmu charakteryzowała się obecnym w literaturze realizmem. Powieści te charakteryzowały się zwartą akcją, nawiązując nieustannie do głównego bohatera. Żeromski decyduje się odejść od utartych schematów i tworzy powieść, w której dostrzec można:
*albumowy charakter scen – rozdziały nie są powiązane ze sobą ciągiem przyczynowo-skutkowym. Autor opisuje wybrane sytuacje z życia bohaterów, nie podaje do informacji, co wydarzyło się w międzyczasie;
*synkretyzm – stosowane są elementy składowe pochodzące z różnych epok:
-symbolizm – wielorakie znaczenie bezdomności ujęte w utworze, krzyk pawia (symbolizujący nadchodzącą śmierć);
-naturalizm – opisy miejsc życia niższych klas społecznych są przedstawiane bez upiększeń. Autor uwidacznia ubóstwo ludzi biednych;
-impresjonizm – opisy przyrody, krajobrazów mają za zadanie przedstawienie stanu wewnętrznego bohatera
*indywidualizacja językowa postaci – każdy bohater posiada charakterystyczny styl wypowiedzi, dostosowany do swojego pochodzenia. Na sposób formułowania wypowiedzi ma wpływ również zdobyte wykształcenie – ludzie, którym brakuje wykształcenia, posługują się gwarą;
*wielogłos narracyjny – przeważa narracja trzecioosobowa, ale natknąć można się również na narrację pierwszoosobową (pamiętnik Joasi);
*otwarte zakończenie – odbiorca nie zna dalszych losów bohatera. Autor nie podaje informacji, jakie skutki wiązały się z podjętą przez Judyma decyzją.
#Czas i miejsce akcji
Akcja powieści ma miejsce w latach dziewięćdziesiątych dziewiętnastego wieku. Wydarzenia rozdziału pierwszego rozgrywają się podczas trzech dni w Paryżu (Luwr, Wersal). Następny rozdział rozpoczyna opowieść o pobycie w Warszawie, gdzie Tomasz Judym przebywa kilka miesięcy, a następnie doktor dostaje posadę w Cisach. W międzyczasie Wiktor Judym udaje się na emigrację w celach zarobkowych, a jego żona, wraz z dziećmi, wyjeżdża do Austrii i Szwajcarii. Tomasz, po utracie pracy, przenosi się do Sosnowca, gdzie spotyka Joasie. Dziewczyna w swoim pamiętniku naw

Powieść „Ludzie bezdomni” jest z epoki Młodej Polski. Główny bohater – Tomasz Judym – stara się realizować postulaty danego czasu. Można uznać, że ich realizacja jest jak walka z wiatrakami. Jest on w tym praktycznie sam i nikt go nie popiera. To tak słowem wstępu.
Lektura zaczyna się spokojnie. Postaci wprowadzane są przyjemnie, nie ma natłoku informacji i walki z umysłem, aby zapamiętać życiorysy miliona bohaterów. To naprawdę duży plus, bo w dalszej części, zawsze wiadome jest o kogo i o co chodzi.
Główny bohater, Tomasz Judym, spotyka w Luwrze Polki. Można to przyrównać z sytuacją, kiedy sami za granicą usłyszymy polską mowę. Może nie jesteśmy zupełnie z tego powodu zadowoleni, ale jednak ciekawość bierze górę i coś się przysłuchujemy, nieprawdaż?
Wtedy też jest przepiękny opis Wenus. Mimo że fanką opisów nie jestem, tak Stefan Żeromski opisał ją tak opisowo, że zdawało mi się, że rzeźbę oglądam na żywo własnymi oczami. Naprawdę. Dalej jest również opis starego rybaka. Zapadł mi on w pamięci jako część książki, historii, a nie tylko „zapychacz”. Trzeba przyznać, opisy są wspaniale napisane.
Później znów mamy okazję dogłębniej poznać głównego bohatera i jego rodzinę, przeszłość, a autor nie szczędzi czytelnikom obrazowych opisów. Książka nie jest pustym tekstem, a malującymi się obrazami na kartkach papieru.
W pewnej scenie Tomasz Judym w końcu wyraźnie stara się przekonać środowisko lekarzy (bo jest jednym z nich) do swoich postulatów, jakimi jest między innymi dbałość o ludzkie zdrowie (co powinno być normalne dla lekarzy, a jednak nie do końca). Specjaliści mają na uwadze swoją płacę.
Stefan Żeromski, według mnie, podjął się odważnego zagadnienia, ponieważ wydając powieść w tamtych czasach, kiedy odbiorcami mogli być na przykład lekarze, sam narażał się na atak z ich strony. A zrobił to, napisał to. Ten moment w książce może się zdawać oklepany, ale patrząc w szerszej perspektywie, jest on inspirujący. Autor, poprzez pośrednika – Judyma – pokazał, co mu na duszy grało. Dodatkowo komentarze lekarzy ze spotkania w lekturze są krytyką słów, które wydaje się, że mogłyby być idealną odpowiedzią na zarzuty Judyma (Żeromskiego), przez co tym samym tłumaczenie się nie ma żadnego sensu. Jest wręcz owiane śmiesznością, z którą nie da się wygrać. Doprawdy, jest to interesujący zabieg.
Nawet następna część, skupiająca się na mizernych próbach założenia praktyki lekarskiej przez Judyma, nie jest nudna. Poniekąd jest to następstwo tego, co zrobił. Nie ma klientów, co jest ironiczne, bo ich bronił, a przez to, że jest niżej w hierarchii, nikogo to nie obchodzi. Autor dobitnie pokazał, jakimi prawami rządził się świat (i czyż dalej się takimi prawami nie rządzi?).
Na szczęście bohatera, w końcu udaje mu się wyrwać z beznadziejnego położenia i dostać posadę w pensjonacie Cisowskim. A jego podróż w owo miejsce jest bardzo zabawnym akcentem w książce. Nie mogłam przestać się uśmiechać przez cały czas. „Swawolny Dyzio” staje się gwiazdą rozdziału. Rozwydrzone, niewychowane dziecko zdecydowanie przeszkadza Tomaszowi. Kiedy już niby może odetchnąć z ulgą, okazuje się, że ponownie będzie miał z nim bliskie spotkanie. Zasłużona kara dla dzieciaka wymierzona przez lekarza jest satysfakcjonując

„Ludzie bezdomni” to jedna z najbardziej znanych powieści autorstwa Stefana Żeromskiego. Przedstawia historię Tomasza Judyma – młodego lekarza, który postanowił poświęcić swoje życie na realizowanie idei działalności społecznej. Lektura obrazuje realia i problemy wieku XIX, porusza problemy poświęcenia się jednostki, pracy na rzecz innych oraz miłości.Czas akcjiCzas akcji „Ludzi bezdomnych” jest współczesny czasom powstania utworu – całość rozgrywa się w latach dziewięćdziesiątych dziewiętnastego wieku. Akcja trwa trzy lata, w czasie których główny bohater kilkukrotnie zmienia swoje miejsce pobytu. Wątki retrospektywne cofają jednak czytelnika nawet około dwudziestu lat wstecz, aż do dzieciństwa Judyma.Miejsce akcjiNa początku czytelnik zapoznaje się z Judymem, który studiuje jeszcze medycynę w Paryżu i wiosną spotyka Joannę Podborską, panny Orszeńskie oraz panią Niewadzką i wybiera się z nimi do Wersalu. W czerwcu kolejnego roku Judym powraca do ojczyzny i przebywa w Warszawie do kwietnia następnego roku, kiedy to decyduje się

„Ludzie bezdomni” autorstwa Stefana Żeromskiego to powieść poruszająca głównie wątek życia Tomasza Judyma, ale opiera się też na innych aspektach. Tematem przewodnim jest bezdomność. Autor porusza ten problem pod wieloma aspektami.
Tomasz Judym jest lekarzem wywodzącym się z ubogiej rodziny. Jego ojciec pracował jako szewc i nadużywał alkoholu. Dzięki ciężkiej pracy zdobywa wykształcenie, jednak po ukończeniu studiów pragnie pomagać ubogim, którzy na co dzień nie doświadczają pomocy medycznej ze względów finansowych. Poświęca on swoje życie zawodowe, ale także życie prywatne, na poprawę standardów niższych klas społecznych. Nie udaje mu się przekonać innych lekarzy do współpracy, więc jego idea, chociaż piękna, nie ma szansy zaowocować. Odrzuca miłość Joasi, aby zostać lekarzem kopalnianym i w pełni oddać się praktyce zawodowej.
W dosłownym znaczeniu słowa „bezdomność” rozumiana jest jako brak miejsca zamieszkania, brak domu. Bezdomność w powieści Żeromskiego ma różne ujęcia:
*w sensie dosłownym – śląscy robotnicy, chłopi w Cisach – mieszkają w „norach”, warunki ich bytowania są wręcz fatalne i stanowczo odbiegają od standardów;
*wynikająca ze świadomego wyboru – Tomasz Judym – nie chce on ustabilizować się życiowo, nieustannie zmienia miejsca pobytu. Może wynikać to z doświadczeń, jakie przeżył w dzieciństwie (brak ciepłego, pełnego szczęścia i miłości domu);
*ze względów finansowych – Wiktor Judym z rodziną – poszukiwanie lepszych warunków życia. Wiktor traci dom rodzinny, ale również zmuszony jest d

„Ludzie bezdomni” – najważniejsze informacjeAutorem powieści pod tytułem „Ludzie bezdomni” jest Stefan Żeromski.  Czas akcji – koniec XIX wieku. Wydarzenia opisane w książce rozgrywają się w Paryżu, Warszawie, Cisach oraz Zagłębiu. Bohaterowie:- doktor Tomasz Judym, – Joasia Podborska, – inżynier Korzecki, – Niewadzka, – Natalia Orszeńska, – Wanda Orszeńska, – Wiktor Judym, – Leszczykowski, – doktor Węglichowski, – Jan Bogusław Krzywosąd Chobrzański. Problem bezdomności w utworzeBezdomność w tej powieści jest ukazana na wiele sposobów. Jednym z nich jest bezdomność Wiktora Judyma, który wyprowadza się z rodzinnego, przytulnego domu w poszukiwaniu innego, lepszego życia. Zabiera ze sobą żonę i dzieci, które wówczas również stają się bezdomne. Tomasz Judym również jest bezdomny. Pragnie on nieść pomoc innym i uważa, że powinien wyzbyć się wszystkiego, co kocha, w imię wyższego dobra. Chce pomagać innym, samemu nie posiadając nic i tułając się po świecie w pojedynkę, bez miejsca, do którego może wrócić. Bezdomność Joasi jest uwarunkowana śmiercią jej rodziców

„Ludzie bezdomni” to powieść młodopolska autorstwa Stefana Żeromskiego.
Charakterystyka bohaterów1) Tomasz Judym – to główny bohater książki. To młody chirurg, który jest absolwentem warszawskiej uczelni medycznej. Jego ojciec jest ubogim pijaczyną. Na wychowanie Tomasz został oddany ciotce, która biła go i go nie karmiła. Szkołę skończył tylko dzięki własnemu samozaparciu i wytrwałości. Mężczyzna miał nienaganną urodę i często chodził w cylindrze. Wierzy w moc nauki, jest bardzo wrażliwy, buntuje się przeciwko złu. Pomaga biednym i ubogim; uważa to za swój obowiązek. Bohater jest bardzo samotny, nie czuje się dobrze ani z biednymi, ani z bogatymi. Troszczy się o rodzinę brata, jest odpowiedzialny. Bardzo lubi rozmyślać na różnorodne tematy. Jest rozdarty – z jednej strony pragnie miłości, ale gdy już ją znajduje, odrzuca ją na rzecz pomocy biednym i potrzebującym. Jest to postać tragiczna, która musi wybierać między własnym szczęściem a spłaceniem długu wobec osób, z których się wywodzi. Walczy o osiągnięcie wyznaczonych przez siebie celów.
2) Joanna Podborska- to guwernantka pracująca u Orszeńskich. Joasia jest również przyjaciółką rodziny. Jest prześliczną dwudziestokilkuletnią dziewczyną, o ciemnych włosach i błękitnych oczach. Wywodzi się zubożałej szlachty. Kobieta uwielbia sztukę, jest wrażliwa i łatwo się wzrusza. Wykształcona i inteligentna Podborska zachwyca się literaturą romantyczną. Rodzina jest dla bohaterki bardzo ważna. Kobieta ciężko pracuje, by móc wysłać pieniądze pracującemu za granicą bratu. Marzy, by założyć własną rodzinę. Chciałaby również pomagać ubogim i potrzebującym. Ceni sobie uczciwą pracę. Jest samotna, nie ma swojego miejsca na ziemi. Mimo wszystko jest bardzo zaradna, sama zarabia na swoje utrzymanie. Jej życie przepełnione jest smutkiem oraz zmęczeniem. Kobieta dobrze czuje się u boku Tomasza Judyma, ale ukrywa uczucia, jakimi go darzy. To to bardzo lubiana przez czytelników postać.
3) Korzecki – to inżynier, znajomy Tomasza. Mężczyzna pracuje przy kopalni w Zagłębiu. Jest wysoki i szczupły, ma ponad trzydzieści lat. To przystojny brunet i pięknych kształtach. Modnie się ubierał, jego ubrania były szyte przez dobrego krawca. Mężczyzna cierpi na nerwicę, ogarnia go strach przed życiem. Jest bardzo wrażliwy na cierpienie innych, nie przejdzie obojętnie obok potrzebującego. Sam odbiera sobie życie. Mężczyzna jest charakterystyczną postacią, zwłaszcza dla nurtu dekadentyzmu, ponieważ jest uosobieniem lęków egzystencjalnych.
4) Wiktor Judym – jest on starszym bratem Tomasza. Mieszka razem z żoną, dwójką dzieci oraz ciotką przy ulicy Ciepłej. To mę

1. Spotkanie przez Tomasza Judyma w Luwrze panien Orszeńskich zakończone wspólnym zwiedzaniem Luwru i Wersalu. Zachwyt posagiem Wenus z Milo.

2. Powrót do Warszawy i wizyta u pracującego w stalowni brata – Wiktora. Przerażenie Judyma warunkami bytowymi mieszkańców ulicy Krochmalnej i Ciepłej.

3. Przedstawienie przez Tomasza w warszawskim salonie doktora Czernisza swojej propozycji planu walki z biedą, w efekcie odrzuconej przez środowisko lekarzy.

4. Otwarcie przez Judyma własnej praktyki w Warszawie zakończone niepowodzeniem zawodowym.

5. Wyjazd Judyma do uzdrowiska w Cisach, aby tam objąć stanowisko asystenta.

6. Fascynacja lekarza doktor Natalią Orszeńską.

7. Fragmenty dziennika Joanny Podborskiej opisujące jej poszukiwanie korzeni i pozostanie nauczycielką.

8. Praca Judyma na rzecz poprawy warunków bytowych okolicznej biedoty, założenie przez niego specjalnego szpitala dla ubogich.

9. Spór Judyma z Krzywosądem i Chobrzańskim o osuszenie stawów rybnych, które to poprawiłoby znacząco stan zdrowia najbiedniejszych mies

Sztuka w życiu człowieka pojawiła się już na samym początku jego rozwoju. Towarzyszyła mu w zimnych jaskiniach kilka tysięcy lat wstecz, towarzyszyła w średniowiecznych kościołach, towarzyszyła podczas siedemnastowiecznych balów, towarzyszyła podczas wojny na liniach frontu i towarzyszy do dziś, często nawet, w naszych własnych domach. Sztuka zmieniała ludzi, nadawała im sens i kierunek życia, dlatego z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że sztuka miała, ma i prawdopodobnie też będzie miała w przyszłości duży wpływ na człowieka oraz będzie utożsamieniem jego radości, bólu czy również cierpienia.
Tomasz Judym, główny bohater książki pod tytułem „Ludzie bezdomni” autorstwa polskiego pisarza Stefana Żeromskiego, został przez autora stworzony na wzór dwóch rzeczy: romantyzmu i pozytywizmu. Jest bohaterem zarówno z cechami bohatera romantycznego, jak i pozytywistycznego. Jedną częścią jego persony jest osamotnienie czy wysoka wrażliwość (w tym wypadku na piękno). Jako bohater romantyczny jest też niezrozumiany i odrzucony przez swoje środowisko (tutaj było to środowisko lekarzy), co zarazem sprawia, że żyje w alienacji. Jest bohaterem, który zawiera w sobie tyle samo idealizmu co pasm życiowych porażek. Jest również jednym z bohaterów polskiej literatury, który poświęca własne dobro dla innych. Jednak prócz typowych cech romantycznych, posiada również cechy pozytywistyczne: zdobył szanowane wykształcenie, jest agnostykiem oraz wyznaje idee pracy organicznej. Te dwie drogi życia, tudzież dwie części samego siebie, reprezentują dwa dzieła które zauważył w Luwrze: obraz „Ubogi rybak” oraz rzeźba Wenus z Milo. Rzeźba rzymskiej Bogini reprezentuje bogactwo, wystawne życie i pieniądze, natomiast obraz rybaka ukazuje nędze i biedotę. Życiowa droga Judyma dąży obie drogami naraz. Jego pierwiastek romantyczny będzie dążył do pomocy najuboższym, poświęcając własne dobro (czego symbolem jest „Ubogi rybak”), a jego pierwiastek pozytywistyczny będzie próbował wprowadzić w życie codzienne prace organiczną i

Zapraszam na zapoznanie się ze streszczeniem książki Stefana Żeromskiego pod tytułem „Ludzie bezdomni”.
Głównym bohaterem powieści jest młody lekarz Tomasz Judym, który po swoich studiach we Francji, od piętnastu miesięcy jest na praktykach lekarskich w Paryżu. Zupełnym przypadkiem zaczyna zwiedzać galerię sztuki w Luwrze, poznaje tam niejaką pannę Joannę Podborską oraz panią Niewadzką wraz z jej wnuczkami: Natalią i Wandą. Tomasz zapoznaje się z nimi, wybierają się razem do Wersalu. Dowiaduje się, że damy zamierzają wyjechać na drugi dzień z Paryża i przenieść się do Anglii.
Minął rok, praktyki doktora Judym się skończyły, a on sam powraca do Warszawy – swojego rodzinnego miasta. Pierwsze co robi, to idzie spotkać się z bratem, jednak droga prowadzi przez dzielnice, które dzisiaj nazwalibyśmy patologicznymi – przygląda się im z zaciekawieniem. Brata w domu nie ma, spotyka za to bratową. Okazuje się, że brat pracuje w hucie, gdzie też Judym następnego dnia idzie. I ponownie: może zaobserwować życie biednych, ciężko pracujących ludzi.
Pojęcie biedoty w życiu Tomasza przewija się ciężko. Choćby podczas swojego wystąpienia u jednego z czołowych lekarzy mówi o tym, że medycy są odpowiedzialni za niski stan higieny biedoty. Inteligencja Warszawy jednak nie podziela jego zdania.
Pan Tomasz, planując zostać w Warszawie na dłużej postanawia otworzyć własny gabinet lekarski. Jednak przez 5 miesięcy nie zgłosił się do niego żaden pacjent. Doktor podejrzewa, że to za sprawą jego wystąpienia o higienie. Dostaje jednak propozycje pracy w Cisach, jako asystent doktora Węglichowskiego. Judym przystaje na to. Okazuje się, że miałby pracować w uzdrowisku, na terenach, które należą do rodzinny panny Niewadzkie.
Parę miesięcy później TOmasz wyjeżdża do nowej pracy, do Cisów. Podróżuje koleją w przedziale razem z pewną starszą kobietą i jej dziesięcioletnim synem Dyziem, który jest bardzo niegrzeczny. Dokucza wszystkim dookoła i mimo usilnych próśb nie przestaje. Doktor przenosi się do innego przedziału, lecz Dyzio z mamą idą w ślad za nim. Również wysiadają na tym samym przystanku, jadą początkowo tą samą furmanką. W końcu doktor mówi dość, wychodzi i do wsi idzie pieszo sam dźwigając swoje walizki. Ktoś jednak go podwozi. Do Cisów zajeżdża z jakimś gospodarzem.
W późniejszej części książki dowiadujemy się więcej o zakładzie w jakim ma pracować pan Tomasz. Jest to uzdrowisko założone przez pana Niewadziego, prowadził je Leszczykowski, teraz prowadzone przez doktora Węglichowskiego oraz Krzywosąda.
Tomasz w niedzielę wybrał się do kościoła, na mszę. Spotkał tam swoje znajome z Paryża. Kapłan zaprosił doktora i damy na śniadanie jednak przyjemnie zapowiadający się posiłek został przerwany, przez pojawienie się pewnego młodego człowieka. Widać że on i panna Natalia darzą się wielką miłością, co nie jest akceptowane ani przez księdza, ani przez pannę Joannę – młodzieniec ów jest hazardzistą i lekkoduchem. Tomasz jest widocznie o Natalię zazdrosny.
Powoli w życie doktora Judym wkrada się rutyna. Całkowicie poświęca się pracy, której ma bardzo dużo. Odkrywa, że coraz więcej osób choruje ma malarię. Jest pewny, że to przez zanieczyszczenia z pół Krzywosąda, które trafiają do stawów, jednak kiedy rozmawia z nim i z doktorem Węglichowskim ci radzą mu, żeby nie zajmował się tą sprawą. Na malarię choruje jednak coraz więcej osób, zwłaszcza dzieci. Tomasz zostaje zaproszony do pani Niewadzkiej, która prosi go, aby jej przyjaciółka, panna Joasia mogła zajmować się chorymi dziećmi, co miałob

Ludzie bezdomni” to jedna z najciekawszych powieści S. Żeromskiego. Ukazanie się utworu stało się ważnym wydarzeniem kulturalnym i literackim.
Główmy bohaterem jest Tomasz Judym, młody lekarz. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę. Chciał wcielać w życie swoje ideały, chciał pomagać ubogim, edukować ich, dbać o ich higienę. Wychowywał się w ubogiej rodzinie, bieda nie była mu więc obca. Uważa, że dzięki temu, iż udało mu się zdobyć wykształcenie, ma dług w stosunku do ludzi i powinien go spłacić. Ciotka, u której mieszkał, traktował go źle, lecz dzięki niej mógł się uczyć. Po ukończeniu studiów i praktyki lekarskiej w Paryżu wraca do Warszawy. Spotka się z bratem i bratową i jest zszokowany, w jak trudnych warunkach żyją. Oboje wykonują pracę, która zagraża ich zdrowiu.
Judym chce zmienić świat. Dużą wagę przywiązuje do warunków pracy i higieny. Jest przekonany, że higiena ma decydujący wpływ na zdrowie. Niestety, jego idee nie spotkały się z aprobatą innych lekarzy, którzy nie chcieli zmian, nie chcieli poświęcać się dla innych i rezygnować z części swojego wynagrodzenia. Ich postępowanie doprowadziło do tego, że bohater musiał opuścić Warszawę. Rozpoczął pracę w Cisach, jednak tam także jego poglądy nie zyskały aprobaty. Judym okazał się człowiekiem niewygodnym. Po raz kolejny zmienił pracę. Rozpoczyna pracę w kopalni, gdzie ma do czynienia z kolejnymi ludźmi ubogimi, potrzebującymi, pracującymi w ciężkich warunkach. Stara się im pomagać w największym stopniu, jednak zdaje sobie sprawę, że jest to ciężka praca, niemalże ponad jego siły. Trudne warunki życia ludzi, z którymi się spotyka, działają na niego przygnębiająco. Judym w coraz większym stopniu uświadamia sobie, że nie będzie w stanie samodzielnie zmienić świata. Niestety, ma niewielu sprzymierzeńców. Większość osób, które go otaczają, to osoby, dla których najważniejsza jest własna wygoda.
W utworze pojawia się też motyw miłości. Bohater zakochuje się w Joannie Podborskiej. Dziewczyna chce go wspierać, popiera je

Gatunek:
„Ludzie bezdomni” to powieść: utwór posiadający wszechwiedzącego narratora, który jest anonimowy i podejmuje wielowątkową, chronologiczną fabułę; najczęściej jest pisana prozą, zawiera dialogi. Podejmuje tematy społeczne, uczuciowe i psychologiczne. Utwór utrzymany jest w poetyce powieści małopolskiej – ma to istotne znaczenie dla sposobu narracji i kompozycji. W porównaniu do powieści realistycznej, powieść młodopolska cechowała się osłabieniem pozycji narratora – nastąpił powrót do narracji pierwszoosobowej.

Geneza:
Powieść powstała w latach 1898-1899. Ukazała się po raz pierwszy w 1899 roku z datą „1900” i zyskała ogromną popularność. Po trzech miesiącach od jej wydania zaszła potrzeba na podpisanie umowy z autorem na drugie jej wydanie. Za

Tom pierwszy:
Wenus z Milo
Doktor Judym jest praktykantem lekarskim w Paryżu. Kiedy go poznajemy ma już za sobą odbytych piętnaście miesięcy. Akcja zaczyna się kiedy to bohater spaceruje sobie ulicami miasta miłości. Próbuje wymyślić jakiś sposób na ogarniającą go ogromną nudę. Trafia do galerii sztuki w Luwrze, gdzie jego uwagę przyciągają sylwetki panny Natalii, a później panny Podborskiej. Z obiema kobietami zawiera znajomość i umawia się z nimi na następny dzień na wspólne zwiedzanie Wersalu. Warto tu dodać, iż postać cały czas nie spuszcza oczu z Joasi, jej przyjaciółki i podopiecznych. Niewadzka na samym początku traktuje go chłodno, z rezerwą, natomiast Natalia wręcz przeciwnie. Od razu jest otwarta i podejmuje próby flirtowania. Wanda z niego sobie kpi. Każda z niewiast ma też inne spojrzenie na sztukę, jedna zachwyca się jej pięknem, druga przygląda się im z pewnym znudzeniem, a trzecia natomiast wygląda, jakby robiła to tylko pod przymusem. Po wycieczce mężczyzna rozstaje się z towarzyszkami. Na sam koniec dowiedział się, iż następnego dnia już ich nie zobaczy, gdyż mają w planach odwiedzić Anglię.
W pocie czoła
Pod koniec czerwca roku kolejnego Judy postanawia powrócić do Warszawy. Pierwszym co sobie postanowił zaraz po przyjeździe, było udanie się do swojego rodzinnego domu i spotkanie się z ukochanym bratem. Podczas drogi do miejsca docelowego widzi biedotę żyjącą w tej nędznej okolicy. On jednak się nie odwraca i dalej idzie przed siebie. Dociera do ponuro wyglądającej i niczym niezachęcającej kamienicy. Kroki kieruje na zawilgocone poddasze mając nadzieję spotkać tam bliskich. Ku jego rozczarowaniu, nikogo tam nie zastaje. Na podwórzu po chwili słyszy ciotkę o imieniu Pelagia, która jest dosyć zgryźliwa. Dowiedział się od niej gdzie obecnie pracuje jego brat i bratowa. Najpierw zadecydował o odwiedzeniu kobiety. Dzięki tej decyzji mógł dokładnie przyjrzeć się jej pracy oraz niełatwym warunkom w jakich przyszło jej pracować. Komfortu nie poprawiał również fakt, iż wszyscy pracownicy byli ze sobą dość mocno ściśnięci z uwagi na zbyt małą przestrzeń. Wraz z krewną powraca do kamienicy, a z tamtego miejsca udaje się do Ogrodu Saskiego, gdzie pogrąża się w zadumie. Przypomina sobie również jego zainteresowania z okresu młodzieńczego, którym były dla niego siłą do dalszego działania i motywacją, aby pomóc ubogim i potrzebującym. Następnego dnia zadecydował o wstąpieniu do brata i odprowadzeniu go do jego miejsca pracy. Podczas drogi opisuje on swoją młodość.
Kiedy miał kilka latek, został zabrany na wychowanie przez ciotkę. Była to osoba bogata. Do swojego majątku doszła samodzielnie. Wydawać by się mogło, iż niczego dziecku nie brakowało. Nic bardziej mylnego. Tomek był przez nią bity. W domostwie pełnił funkcję sprzątaczki i chłopca na posyłki. Jedynym przywilejem, który posiadał, była możliwość chodzenia do szkoły.
Judym bacznie przygląda się hucie, gdzie pracuje jego brat. Ten podobnie jak jego żona ma bardzo ciężkie warunki pracy.
Mrzonki
Tomasz zostaje zaproszony do Czernisza (postać ta jest doktorem) z własnoręcznie napisanym referatem. Jego tematem było doświadczenie i praktyka nabyta w Paryżu oraz zdanie relacji z obserwacji warunków bytowych tutejszego społeczeństwa. Było to bowiem spowodowane regularnymi zebraniami, które odbywały się co dwa tygodnie. Lekarz ten był bardzo znany, co powodowało tłumy na spotkaniach. Każdy przybysz dzielił się swoimi spostrzeżeniami i doświadczeniami z pracy w zawodzie. Głównym założeniem była sugestia, że doktor nie tylko poprzez swoje działania, lecz także interwencje u osób, które odpowiedzialne są za tragiczny poziom higieny w zakładach pracy i ośrodkach dla ludzi biednych. Osoby uczestniczące oburza ten pogląd. Twierdzą, iż Judym jest marzycielem i idealistą, a jego planów nie da się zrealizować. Tak naprawdę ich zachowanie w stosunku do niego odznacza się pewną niechęcią, czy też nawet można tu mówić o wrogości. Ignorują jego prośby i nawoływania. Wieczorem Tomasz powraca do domu. Jest świadomy swojej porażki.
Smutek
Jest piąty października. Judym spaceruje sobie Alejami Ujazdowskimi i rozmyśla nad własnym życiem i dążeniami. Odczuwa jak jego ideały z każdym dniem słabną, a jego duszę powoli, lecz sukcesywnie wypełnia ogromny smutek. Jego refleksje przerywa jadący powóz, w którym dostrzega swoje znajome z Paryża. One również go rozpoznają, jednak nie dane jest im chociażby się przywitać, gdyż transport mknie dalej przed siebie.
Praktyka
Jeszcze poprzedniego miesiąca Tomasz otworzył własny gabinet. Warto też dodać, że nie zrezygnował z pracy w szpitalu. Niestety przez całe pięć miesięcy nie przyjął ani jednego pacjenta. Zrozumiał, iż jest to spowodowane głównie jego odczytem. Wraz z końcem marca dociera do niego straszna wieść. Bratowa przekazała mu wiadomość o ciężkim wypadku Wiktora. Jeszcze tego samego dnia na swojej drodze spotyka doktora Chmielnickiego, którego poznał u Czernisza. Ten zaproponował mu przyjęcie posady asystenta jednego z lekarzy w Cisach. Judym po chwili zastanowienia postanawia udać się do niego i porozmawiać. Decyzja jego spowodowana była dwoma czynnikami. Pierwszym z nich był całkowity brak możliwości pobierania praktyk w stolicy. Drugim natomiast był obowiązek pomocy swojej bratowej. Następnego dnia udał się na rozmowę i tam dostał warunki ewentualnej współpracy. Bardzo się zdziwił, ale też niesamowicie ucieszył, gdy dowiedział się kim jest właściciel tego zakładu. Była nim pani Niewadzka.
Swawolny Dyzio
Z końcem kwietnia Tomasz kończy wszystko, co było związane z Warszawą i przenosi się do Cisów, gdzie ma zacząć pracę. Większą część drogi przebywa za pomocą kolei. Po pewnym czasie po odjeździe pociągu ze stacji, do przedziału zajmowanego przez Judyma oraz parę innych osób wchodzi piękna kobieta, prowadząc ze sobą małego, dziesięcioletniego synka o imieniu Dyzio. Już na samym początku chłopczyk zaczyna rozrabiać. Nie reaguje na prośby ze strony matki oraz protesty innych pasażerów. Doktor po pewnym czasie już nie wytrzymał i przeniósł się do innego przedziału. Ale i tam nie dane mu było spokojnie przetrwać reszty podróży, gdyż i tu za chwilę pojawił się malec wraz z rodzicielką. Ostatnie pięć mil dzielące go od celu podróży mężczyzna ma przebyć za pomocą furmanki. Wielkie jego było zdziwienie, jak i groza, gdy uzmysłowił sobie, iż prześladujące go dziecko z matką już tam siedzą i oczekują na niego. Podczas jazdy Dyzio był jeszcze bardziej nieznośny, o ile to w ogóle możliwe. Judym już nie wytrzymał i stracił panowanie nad swoim zachowaniem. Rozkazał się zatrzymać. Wysiadł z powozu i spuścił lanie małemu potworowi. Następnie zabiera swój bagaż i postanawia iść dalej pieszo trzymając niezwykle ciężką walizkę. Po długim i męczącym marszu dociera do wsi, gdzie po żmudnych poszukiwaniach znalazł gospodarza, który litościwie zgodził się podwieźć go aż do Cisów. Po drodze zdarzył się wypadek i wszyscy pasażerowie wpadają w błoto, a pojazd nie nadaje się do dalszej jazdy. Pomimo swojej nieciekawej sytuacji, jak i mocno ubrudzonych ubrań, Judym odzyskał dobry nastrój i powędrował dalej. Po pewnym czasie minęły go panny Orszeńskie razem z dwiema towarzyszkami jadąc konno. Tomasz dociera do upragnionego miasteczka.
Cisy
Kolejne dni poświęcone są zapoznawaniu się bohatera z historią zakładu i jego funkcjonowaniem. Założycielem spółki jest już nieżyjący pan Niewadzki. On do niej wciągnął swoich majętnych przyjaciół, wśród których był Leszczykowski. Pierwszy dyrektor próbował przekształcić ten ośrodek, jednak szybko spółka zaczęła ogromnie tracić i powołano nowego dyrektora, którym jest doktor Węglichowski. Mężczyzna ten utworzył tam uzdrowisko. Sam wszystko zaprojektował oraz zadbał o wiele nowych urządzeń. Pewnego dnia Tomasz otrzymuje zaadresowane do niego pismo od Leszczykowskiego. Kilka dni później doktor dowiedział się, iż okoliczny kasjer jest bardzo nieszczęśliwym mężem matki Dyzia i ojcem tego niemożliwie rozpuszczonego dzieciaka.
Kwiat tuberozy
Judym wybiera się do „szpitala”, który zlokalizowany jest obok świeżo wybudowanego kościoła. Wchodzi do świątyni, gdzie aktualnie trwa msza. Nagle w jednej z ławek bohater dostrzega swoje trzy znajome z Paryża. Po mszy razem z kapłanem kierują się na wspólne śniadanie do duchownego. Po spożytym posiłku na plebanię dociera pewien młodzieniec. Od zakonnika możemy Judym dowiaduje się, iż chłopak przepuścił w krótkim czasie cały majątek pozostawiony przez ojca poprzez granie w karty. Doktor odczuwa ukłucie zazdrości, kiedy to zauważa Karbowskiego darzącego Natalie miłością, która na dodatek jest odwzajemniona.
Przyjdź
Tomasz siedzi przy otwartym oknie. Jest zadumany, pogrążony w marzeniach. Jego duszę z niewiadomych powodów wypełnia radość.
Zwierzenia
Na wstępie, aby można było dobrze zrozumieć ten wątek, krótkie wyjaśnienie. Jest to bardzo obszerny fragment pochodzący z pamiętnika Joanny Podborskiej. Zawarte są w nim wspomnienia przeplatające się z refleksjami nad życiem ludzkim
Dokładnie siedemnastego października przypadała rocznica opuszczenia przez Joasię Kielc, gdzie mieszkała biedna ciotka oraz jej dwójka braci i wyjechała do Warszawy. Mija od tego momentu dokładnie sześć lat. Kobieta zdecydowała się wyjec

Książka zaczyna się spacerem Judyma, głównego bohatera utworu, po Polach Elizejskich w Paryżu. Powoli przechadzał się różnymi miejscami Paryża aż dotarł do Luwru, i z wdzięcznością wszedł do środka, gdzie później poznał grupkę dam z Polski – dwie młode panny, starszą pannę i około dwudziestoletnią dziewczynę. Oprowadza je po Paryżu, w międzyczasie zakochując się w jednej z nich, a na końcu pożegnał się i wrócił do swojego mieszkania.
Rok po tych wydarzeniach Judym wraca do ojczyzny, Polski. Idzie odwiedzić swój rodzinny dom w Warszawie, a po wiadomości o miejscu pracy jego bratowej, od razu udaje się do fabryki cygar, by się z nią spotkać, a następnie, kolejnego dnia, idzie i rozmawia ze swoim bratem o tym, jak los ich obydwu potraktował.
Niedługo potem do Polski wraca Antonii Czernisz, co bezpośrednio powoduje wznowienie śród lekarskich. Na pierwszym z wcześniej wspomnianych spotkań Judym wygłasza przemowę, która nie przypada do gustu zebranym, przez co traci w oczach innych lekarzy. Zawiedziony został odprowadzony do domu. Niedługo Judym wybiera się na spacer do Alei Ujazdowskich gdzie spotyka damy z Paryża, kłania się im, i odchodzi w dalszą zadumę.
Wkrótce Judym otwiera własny gabinet, jednak zainteresowanie jest naprawdę małe. Z opresji ratuje go propozycja wyjazdu do pracy jako lekarz w Cisach. Po pewnym czasie namyśleń, Judym decyduje się wyjechać na prowincję, gdzie w kolejnych miesiącach, walczy ze stanem szpitala, poznaje nowych ludzi oraz stara się zaadaptować w nowym środowisku. Jednak droga do Cisów nie była tak przyjemna, jak mogłaby się wyda

„Ludzie bezdomni” – Stefan Żeromski – Bohaterowie

Tomasz Judym – główny bohater powieści; młody chirurg, syn szewca – alkoholika. Jest idealistą o silnym charakterze. Stawia na pierwszym miejscu dobro ludzi najuboższych, ponieważ sam pochodzi z warstwy biednych rzemieślników. Za wszelką cenę pragnie poprawić los ludzi, którzy żyją w skrajnej nędzy. Nie widząc zainteresowania pomocą ze strony innych lekarzy, postanawia sam walczyć o polepszenie warunków nędznych ludzi. W swoim działaniu kieruje się emocjami, a nie rozumem. W imię idei i szczytnych celów odrzuca miłość Joasi, bowiem boi się, że zakładając rodzinę stanie się egoistą nieczułym na problemy społeczne. Nie umie ocenić swoich możliwości, a zdobytego za granicą doświadczenia, nie potrafi wykorzystać w pracy w kraju. Judym kilkukrotnie udowadnia swoją słabość i brak konsekwencji. Najlepszym wyjściem jest poddanie się. Opuszcza Warszawę, ponieważ nie potrafił zyskać pacjentów. Z Cisów wyjeżdża, bo jego działalność nie cieszyła się powodzeniem, mimo że była bardzo potrzebna. Pod koniec powieści przedstawiony jest jako osoba bardzo zmęczona i rozdarta.

Joasia Podborska – przyjaciółka pani Niewadzkiej, guwernantka Natalii i Wandy Orszeńskich. Jest dziewczyną bardzo ładną, mądrą i wrażliwą na piękno. Delikatna, a zarazem bardzo kobieca.Czuje się bezdomna, ponieważ nie może znaleźć swojego miejsca na świecie. Zakochuje się w Tomaszu Judymie i

„Ludzie bezdomni” jest to młodopolska powieść, autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899 roku oraz po raz pierwszy wydana w 1900 roku. Opisuje ona życie i dokonania młodego Tomasza Judyma oraz jego miłość do Joanny Podborskiej. Pan Judym jest typowym obrazem człowieka romantycznego, co można dostrzec w jego światopoglądzie oraz marzeniach. Można powiedzieć, iż jest wręcz niezwykły. Najważniejszym czasem w życiu każdego człowieka jest młodość, to ona nas kształtuje. W utworze Tomasz wczesne lata spędza z ciotką, mimo iż ta jest zamożna, on sam był traktowany gorzej niż zwierzę. Dom ciotki często był odwiedzany przez jej przyjaciół, którzy traktowali chłopca protekcjonalnie bijąc go i z niego szydząc. Zaś on pełnił funkcję sprzątaczki, pomywacza oraz chłopca na posyłki. Jedyne co mu było wolno to chodzić do szkoły. Tak więc nauka to jedyne co wyniósł z dzieciństwa. Mimo ciągłego strachu, smutku, a także samotności wyrósł na odpowiedzialną, troskliwą osobę. Kolejnym dowodem na to iż jest on dobrym człowiekiem jest jego światopogląd. Według niego każdy zasługuje na dogodne warunki życia. Wielokrotnie mówił o tym lekarzom w Warszawie. Wygłaszał, że pomoc bezdomnym i biednym powinna być obowiązkiem każdego lekarza.
Ci jednak byli tak zaślepieni swoim skąpstwem i lenistwem, że nie dosyć, iż go nie słuchali to jeszcze szydzili z niego i zachowywali się z wyraźną wrogością. Natomiast w Cisach pragnął pozbyć się epidemii malarii, w tym celu chciał doprowadzić do oczyszczenia stawów ze szlamu który wywoływał ową chorobę. Jednakże nie mógł znaleźć żadnego poparcia u zamożnych osób. Jedynym sprzymierzeńcem doktora staje się Leszczykowski , który widząc w nim idealne podobieństwo do swojego światopoglądu, swoich marzeń oraz do siebie, nie szczędzi funduszy na różne pomysły Judyma na poprawę jakości życia mieszkańców okolicznych wsi. Wkrótce Judym odkrywa, że stawy są zanieczyszczone przez Krzywosąda, tymi spostrzeżeniami dzieli się z dyrektorem uzdrowiska, w którym pracuje. Jednakże ten każe doktorowi zachować tą informację dla siebie, co może sugerować, iż dyrektor Węglichowski specjalnie podtruwa miejscową ludność, by na niej zarabiać. Niedługo potem, kiedy Judym nie zdążył osuszyć stawu, Krzywosąd wpada na pomysł który potem realizuje. Zamierza sprowadzić szlam ze stawów do rzeki. Tomasz który przyszedł, żeby sprawdzić rezultaty, ujrzał zamiast rzeki