Skąpiec

MOLIER (właść. Jean Baptiste Poquelin) 1622-1673 -> największy komediopisarz francuski. Pochodził z szanowanej paryskiej rodziny mieszczańskiej, kształcił się w kolegium jezuickim w Clermont i studiował prawo w Orleanie. W 1643 roku rozpoczął karierę teatralną, dzięki opiece króla Ludwika XIV, Molier aż do śmierci prowadził w Paryżu teatr. Jest autorem 30 sztuk, najbardziej znane to: „Pocieszne wykwintnisie”, „Szkoła żon”, „Świętoszek”, „Mizantrop” i oczywiście „Skąpiec” (wydany w 1668 r.).
„Skąpiec”:
Rodzaj literacki: dramat
Gatunek literacki: komedia (charakterów)
Czas akcji: czasy współczesne Millerowi (tj. 2 połowa XVII wieku)
Miejsce akcji: Paryż, dom Harpagona
Bohaterowie:
Harpagon- skąpiec, ojciec Kleanta i Elizy, zalotnik Marianny
Kleant- syn Harpagona, zalotnik Marianny
Eliza- córka Harpagona
Walery- syn Anzelma, rządca w domu Harpagona, zalotnik Elizy
Marianna- córka Anzelma
Anzelm- ojciec Walerego i Elizy, właściwie Tomasz d’Alburci
Frozyna- pośredniczka, swatka
Simon- faktor
Jakub- kucharz i stangret
Pani Claude- gosposia Harpagona
Ździebełko- służący
Szczygiełek- służący
Komisarz policji
Strzałka- służący Kleanta (ukradł szkatułkę)
Proble

„Skąpiec” Moliera – rozprawka na temat „Czy pieniądze są najważniejszą wartością w naszym życiu?”
Skąpstwo to jedna z negatywnych cech, którą ludzie są obdarzeni od wieków. Bardzo często posiadanie tej cechy jako jednej z dominujących w naszym charakterze, może prowadzić do wielu konfliktów i nieprzyjemnych sytuacji. Człowiek skąpy to taki, który nadmiernie, wręcz chorobliwie oszczędza, nie chce się dzielić pieniędzmi. Chciałby posiadać wiele sprzętów, ale z bólem przychodzi mu płacenie za cokolwiek. Wychodzi z założenia, że pieniądze są najważniejszym, co posiadamy i żyje w tym przekonaniu. Czy to jednak prawda, że pieniądze powinny grać w naszym życiu główną rolę?
Harpagon – główny bohater komedii, pt. „Skąpiec” Moliera, jest człowiekiem zanadto oszczędnym, co czyni z niego skąpego staruszka. Traktuje on swoje dzieci tak, jakby miał nad nimi pełną władzę i nie liczy się z ich zdaniem, choć zarówno Eliza, jak i Kleant są dorośli. Jest bardzo podejrzliwy w stosunku do swoich poddanych – pewnego dnia mężczyzna wyrzuca Strzałkę, gdyż obawia się, że służący go okradł. Do tych wszystkich sytuacji doprowadza go właśnie ta jedna z jego negatywnych cech charakteru, czyli skąpstwo i to, że za wszelką cenę chce mieć jak największy majątek. Widać, że dla Harpagona to pieniądze są kluczową wartością i ma wręcz obsesję na ich punkcie. Stopniowo traci kontakt z najbliższymi, gdyż jest w stosunku do nich oziębły. Jak każdy jednak człowiek, szuka także innego źródła szczęścia – w tym przypadku miłości. Pragnie ożenić się z Marianną – w kobiecie na domiar złego zakochany jest także Kleant. Harpagon przyjmuje ukochaną nadzwyczaj skromnym posiłkiem – każe mieszać wino z wodą, by zaoszczędzić, a także przygotować jedną, ale sycącą potrawę. Na służbie również żałuje – Jakub jest jednocześnie stangretem i kucharzem, a więc ciężko spełniać mu oba obowiązki naraz. Pomimo że Harpagona byłoby stać na więcej poddanych, to przez swoje skąpstwo poprzestaje tylko na kilku ludziach, którzy nie są w sta

AUTOR:
Molier, czyli Jean Baptiste Poquelin (1622-1673) – francuski pisarz najbardziej znany z tworzenia komedii i sztuk. Jego utwory odznaczały się różnorodnością i walorami artystycznymi. Molier uprawiał tak zwaną wielką komedię, widowiska farsowe, komedię heroiczną, a nawet komediobalet. Mężczyzna zmarł na scenie podczas wystawiania sztuki o tytule „Chory z urojenia”.

TYTUŁ:
„Skąpiec”

RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
Dramaty →komedia

DATA PUBLIKACJI:
„Skąpiec” to sztuka teatralna, która po raz pierwszy została wystawiona w teatrze 9 września 1668 roku. W rolę głównego bohatera wcielił się wówczas sam autor. Owa data jest również uznawana za datę publikacji komedii.

CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Akcja utworu rozgrywa się w II połowie XVII wieku (były to czasy współczesne autora). Miejscem akcji jest Paryż, a konkretnie dom Harpagona – głównego bohatera.

PROBLEMATYKA:
„Skąpiec” to komedia charakterów. Autor ukazuje poszczególne postaci i ich cele, a zwłaszcza tytułowego skąpca, który pragnie podporządkować sobie całe otoczenie. Molier prowadzi swoiste studium jego charakteru, analizując chciwość i brak potrzeby podtrzymywania więzów rodzinnych. Mężczyzna nie liczy się ze zdaniem swych dzieci, nie baczy na ich szczęście. Najważniejszy jest dla niego jego majątek. Możemy wyróżnić komizm postaci, komizm sytuacyjny oraz komizm słowa. Choć utwór ten jest komedią, możemy również zaobserwować dramat rodzinny. Niegdyś władzę absolutną nad dorosłymi już dziećmi sprawowali rodzice, którzy mogli odmówić ślubu z daną osobą, bądź wydziedziczyć z majątku rodzinnego.

BOHATEROWIE:
▪ Harpagon – główny bohater, tytułowy „Skąpiec”. Jest to mężczyzna około sześćdziesięcioletni, mający dwójkę dzieci, Elizę i Kleanta. Harpagon to człowiek niezwykle zamożny, jednak swój majątek powiększa parając się lichwą (udzielaniem nieetycznych pożyczek). Mężczyzna kocha wyłącznie swoje pieniądze i żyje po to, aby je pozyskiwać. Jest uosobieniem chciwości, pychy i braku zasad moralnych. Przedkłada majątek nad szczęście własnych dzieci.
▪ Kleant – syn Harpagona, który szczerze nienawidzi swego ojca. Młodzieniec jest zakochany w Mariannie.
▪ Eliza – córka Harpagona. Kobieta jest związana potajemnym przyrzeczeniem małżeńskim z Walerym. Jej ojciec jednak, wbrew jej woli, pragnie ją wydać za Anzelmego, który jest sporo starszy od dziewczyny.
▪ Anzelm – starszy mężczyzna, który nie baczy na posag swej wybranki.
▪ Marianna – córka Anzelma, piękna dziewczyna, w której zakochał się Kleant. Jej ojciec z kolei chce ją wydać za budz

„Skąpiec” to dramat stworzony przez jednego z najwybitniejszych poetów europejskich. Molier, a właściwie Jean Baptiste Poquelin (1622 – 1673) jest przedstawicielem twórców literatury francuskiej. Przez jakiś czas pracował w teatrze. Pisał w głównej mierze komedie. Do jego dzieł należą: „ Pocieszne wykwintnisie”, „Szkoła żon”, „Świętoszek”, „Don Juan”, „Lekarz mimo woli”, „Mizantrop”, „Skąpiec”, „Grzegorz Dandin”, „Mieszczanin szlachcicem”, „Uczone białogłowy”. Genialny pisarz żył w czasach Ludwika XIV. Wtedy w sztuce królował klasycyzm. Molier w swoich dziełach łączył komedie z poważnymi tematami oraz komedię obyczajową z komedią charakterów, przez co jego dramaty stały się bardziej nowoczesne. Poprzez krytykowanie przez niego pewnych obyczajów i zachowań jego teksty stały się bardzo umoralniające. W utworach pokazywał także bardzo realistyczny obraz życia. Można było zobaczyć zarówno elementy farsowe, komiczne, groteskowe, jak także poważne i tragiczne.
Głównym bohaterem dramatu jest Harpagon. Już samo jego imię wskazuje nam na charakter tej postaci. Harpagon to słowo greckiego pochodzenia, które oznacza osobę chciwą, sknerę, człowieka drapieżnego, z zakrzywionymi palcami. Postać ta jest stworzona w idealny sposób. Patrzymy na problem skąpstwa z różnych perspektyw. Tytułowy bohater ma sześćdziesiąt lat. Porusza się żwawo, jest bardzo aktywnym człowiekiem, ponieważ co chwilę chowa przed innymi swoje cenne znaleziska i skarby. Harpagon jest wdowcem i ojcem dwójki dorosłych dzieci: Elizy i Kleanta. Mieszkają oni w okazałej posiadłości. Ojciec z jednej strony musi utrzymywać dom, płacić podatki, kupować jedzenie, z drugiej strony niestety żałuje na to wszystko pieniędzy. Ma dużo służących, jednak każdy z nich jest niezadbany, brudny. Do jego majątku należą także konie, jednak i one nie zaznały dostatku pożywienia, ponieważ są głodzone przez gospodarza, który oszczędza na nich jak tylko może. Nie dostają stałych posiłków, więc nie nadają się do jakichkolwiek podróży, czy przejażdżek. Jego główna wada – chciwość, jest ukrywana przed otoczeniem, jednak jego najbliżsi bardzo dobrze znają jego charakter i zachowania. Podchodzi do obcych (i nie tylko) w bardzo nieufny sposób. Boi się, że ktoś ma zamiar go okraść. Swoje pieniądze zawsze liczy co do grosza. Często mówi sam do siebie i czuje się obserwowany, ponieważ musi się rozglądać, czy nikt nie patrzy, gdzie trzyma pieniądze. Ma obawy, że ktoś chce zabrać mu jego majątek. Po mężczyźnie widać, że jest chory, może

„Skąpiec” autorstwa Moliera jest komedią obyczajową. Nawiązuje do tradycji satyrycznej, która przedstawia negatywne zjawiska społeczne w krzywym zwierciadle. W utworze można dostrzec cechy farsy: zawiła akcja, nieprawdopodobne zbiegi okoliczności, groteskowość, karykaturalność, humor sytuacyjny. Bohaterami dzieła Moliera są: Harpagon, Kleant, Eliza, Anzelm, Walery, Marianna, Strzałka. Tytułowy „Skąpiec” jest materialistą, człowiekiem chorobliwie przywiązanym do pieniędzy.
Plan wydarzeń „Skąpca” Moliera:1. Rozmowa o uczuciach Elizy i Kleanta oraz propozycja ucieczki od Harpagona. 2. Postanowienie ślubu Elizy i Walerego. 3. Odkrycie uczucia Kleanta do Marianny.4. Wyrzucenie służącego z domu Harpagona. 5. Zarzucenie skąpstwa przez Strzałkę. 6. Tajemnica o zakopanej szkatułce w ogrodzie. 7. Oskarżenie syna o rozrzutność. 8. Plany ślubu Harpagona z Marianną. 9. Kłótnia Elizy z ojcem. 10. Obietnica Walerego – udaremnienie planu Harpogona o zaślubinach córki z bogatym wd

Cała akcja utworu rozpoczyna się w domu Harpagona. Tam jego córka Eliza oraz jej ukochany Walery, rozmawiają o swoim małżeństwie. Mają obawy, że Harpagon nie wyda swej córki za mąż, ponieważ ten ma niski status majątkowy.
Walery postanawia zrobić wszystko, co rozkazuje jej ojciec. Chce w ten sposób zyskać jego przychylność. Następnie, brat Elizy, Kleant wyznaje jej, że zakochał się w Mariannie. W tym samym czasie Harpagon przeszukuje i wyrzuca Strzałkę, służącego Kleanta, ponieważ oskarża go o kradzież. Harpagon ma tendencje mówienia do siebie, więc kiedy zostaje sam, mówi o pieniądzach ukrytych w ogrodzie. Niestety słyszą to dzieci, które przyszły powiedzieć mu prawdę. Harpagon szybko zmienia temat i nie zważając na uczucia swoich dzieci, postanawia, że uboga Marianna zostanie jego narzeczoną, a Eliza wyjdzie za mąż za jego najlepszego przyjaciela Anzelma. Eliza się sprzeciwia i podaje ważne powody, dla których nie wyjdzie za niego za mąż. Ojciec, pozostaje nieugięty. Natychmiast woła Walerego, aby ten zdecydował, kto ma rację w tej sprawie. Walery nakazuje Elizie się z nim ożenić. Kiedy Harpagon odchodzi daje jej radę, aby udawała, że jest chora. Kleant chce znowu pożyczyć pieniądze i odkrywa, że pożycza je od własnego ojca, za pomocą jego pośrednika Simona. Problem w tym, że musi oddać o wiele więcej. Jest wściekły i w dodatku zostaje wyrzucony z domu przez, także oburzonego, ojca. W dalszej części utworu Skąpiec zaprasza Frozynę, aby ta pomogła mu w małżeństwie z Marianną. Podczas spotkania Kleant stara się poprawić je

„Skąpiec” to utwór Moliera, francuskiego komediopisarza. Prawdziwe imię autora to Jean Baptise Poquelin. Autor wierzył w teorię nauki poprzez scenę – jego sztuki są zabawne, a jednocześnie krytykują zgubne postawy ówczesnych ludzi. Utwory cechują się humorem, obfitują w zwroty akcji. Styl Moliera jest bezbłędny, przez co jego komedie czyta się szybko i przyjemnie.
Akcja utworu kręci się wokół rozterek miłosnych, między innymi romansu Elizy i Walerego. Młodzi chcą wyrwać się spod surowego oka ojca dziewczyny, Harpagona. Jest on niesamowicie skąpy, przez co utrudnia swoim dzieciom ożenek według ich woli – najważniejszą rzeczą dla mężczyzny są pieniądze.
Kleant, brat Elizy, oświadcza siostrze, że zakochał się w Mariannie. Tymczasem ich ojciec ma inne plany. Oświadcza córce, że wyda ją za bogatego wdowca, a sam ożeni się z młodą Marianną. Cała sytuacja powoduje kłótnię. Łagodzi ją Walery, przez większość utworu przymilający się Harpagonowi w celu zyskania jego zaufania.
Harpagon decyduje się na wynajęcie swatki, Frozyny i zaprasza Mariannę do domu na obiad. We wszystkich jego działaniach widać jednak skąpstwo. Mężczyzna nie wypłaca Frozynie pensji, którą powinna otrzymać za usługi, a posiłek, którym częstuje młodą dziewczynę jest skromny. Obsesję ojca na punkcie pieniędzy wykorzystuje Kleant, proponujący coraz to droższe prezenty, które Harpagon powinien dać dziewczynie. Siłą perswazji nakłania go także do podarowania Mariannie pierścionka.
„Skąpiec” to utwór, który już od pierwszych stron zaskakuje nas lekkością stylu i humorem. Bohaterowie są dobrze wykreowani, każdy z nich ma odrębne cechy. Osobiście uważam, że jest to naprawdę ważny element dzieła – postaci płaskie i nieciekawe sprawiają, że lektura staje się nudna i monotonna.
Najważniejszym bohaterem jest zdecydowanie tytułowy „Skąpiec”, czyli Harpagon. Ma on niezdrową wręcz obsesję na punkcie swojego majątku. Posiada on firmy lichwiarski, przynoszące mu znaczne dochody, jednak żyje ubogo. Szczędzi pieniędzy nawet własnym dzieciom. W niektórych momentach utworu widzimy, że jest nawet okrutny – sposób, w jaki traktuje konie, jest karygodny. Podczas sceny przygotowania do przyjęcia Marianny jesteśmy świadkami rozmowy Harpagona ze stajennym, który opisuje stan zwierząt. Są one słabe, prawie w ogóle nie wychodzą ze stajni, chorują. Postawa, jaką Skąpiec przyjmuje jest ignorancka i nie do pomyślenia.
Harpagon ma wiele cech negatywnych, jednak jest postacią komiczną. Jego charakterystyczny tekst, „bez posagu”, sprawia, że postać staje się bardziej rozpo

„Skąpiec” – Molier – Streszczenie szczegółowe
Akt pierwszy:
Scena pierwsza
Osoby: Walery i Eliza
Harpagon, główny bohater dramatu, to ojciec Kleanta i Elizy. Jego córka rozmawia z ukochanym Walerym i zwierza się mu z obaw co do ich uczucia. Ten jednak zapewnia ją o dozgonnej miłości, i aby częściej się z nią widywać zatrudnia się u jej ojca. Wspomina również o tym, że ukrywa dla niej nazwisko i zaprzestał szukania rodziców. Dziewczyna bardzo chce wyjść za niego za mąż, lecz boi się reakcji ojca. Oboje chcą szukać poparcia u brata Elizy Kleanta.
Scena druga
Osoby: Kleant i Eliza
Eliza chce zwierzyć się bratu ze swojej miłości do Walerego. Ten jednak ubiega ją opowiadając o swoim uczuciu do Marianny. Jest to uboga dziewczyna, więc chłopak boi się, że ojciec nie zgodzi się na małżeństwo z kobietą bez posagu. Postanawiają, że razem będą się wspierać w przekonaniu ojca. Rozmawiają też o wielkim skąpstwie Harpagona, który terroryzuje również służbę w domu. Zależy mu głównie na pieniądzach i powiększaniu majątku.
Scena trzecia
Osoby: Harpagon i Strzałka
Harpagon jest przewrażliwiony na punkcie swojego majątku. Uważa, że przechowywanie pieniędzy w domu jest niebezpieczne, więc odebrane od dłużnika dziesięć tysięcy talarów zakopuje. Chcąc później „odwiedzić” ukryty skarb odprawia służącego Strzałkę. Dochodzi pomiędzy nimi do śmiesznej wymiany zdań, po czym Harpagon przeszukuje chłopaka, czy aby na pewno nie wyniósł czegoś z domu.
Scena czwarta
Osoby: Harpagon
Główny bohater rozmyśla nad bezpiecznym schowkiem na pieniądze. Jest strasznie skąpy i nade wszystko chce jest ukryć przed złodziejami i swoimi dziećmi.
Scena piąta
Osoby: Harpagon, Kleant i Eliza
Kleant i Eliza przychodzą do ojca, aby wyznać mu swoje plany na małżeństwo. Przypadkowo są świadkami, gdy ojciec szepcze do siebie o pieniądzach w ogrodzie. Harpagon zauważa ich i postanawia wybadać czy go podsłuchiwali. Jednocześnie zarzuca im wielką rozrzutność i zastanawia się, czy syn go nie okrada. Syn wspomina mu o swoich planach małżeńskich. Harpagon wypytuje, więc o Mariannę, która mieszka w pobliżu. Kleant i Eliza wychwalają dziewczynę sądząc, że chce on przeznaczyć ją dla chłopaka. Tymczasem ojciec sam chce ożenku z Marianną. Na tę wiadomość chłopakowi robi się słabo, na co skąpy Harpagan radzi mu, aby wypił szklankę wody, ponieważ ta nic nie kosztuje.
Scena szósta
Osoby: Harpagon i Eliza
Kleant odchodzi, a Eliza rozmawia z ojcem o jego planach na przyszłość. Postanawia ożenić się z Marianną, a synowi podsunąć wdowę. Elizę natomiast chce wydać za pana Anzelma. Dziewczyna sprzeciwia się ojcu, lecz ten nie zwraca na to uwagi. Postanawia zdać się na sąd przechodzącego obok Walerego.
Scena siódma
Osoby: Harpagon, Eliza, Walery
Walery we wszystkim zgadza się z Harpagonem, jest jego pochlebcą w każdym temacie. Dowiadując się jednak jaki jest przedmiot sporu, przyznaje rację dziewczynie. Próbuje zmienić zdanie Harpagona, lecz ten wciąż chce wydać Elizę za Anzelma, ponieważ weźmie ją do siebie bez posagu. Walery próbuje uświadomić mu, że lepiej liczyć się ze szczęściem córki, niż wydatkami. Ten jednak utwierdzony, że ma rację, zadowolony idzie sprawdzić, czy z jego pieniędzmi wszystko jest w porządku.
Scena ósma
Osoby: Eliza i Walery
Eliza zarzuca Waleremu, że ten nie potrafił sprzeciwić się Harpagonowi. Ten jednak nie mógł jawnie nie zgodzić się z jego zdaniem, bowiem nie chciał go rozdrażnić. Planują więc wspólnie podstępnie odwlec zaślubiny.
Scena dziewiąta
Osoby: Eliza, Walery i Harpagon
Ukochany uspokaja Elizę, że do zaślubin z Anzelmem nie dojdzie. Zrobi wszystko, aby temu zapobiec. W ostateczności wspólnie uciekną. Widząc Harpagona, udaje, że namawia Elizę do zgodzenia się ze zdaniem ojca. Próbuje się mu też przypodobać wygłaszając mowę o pieniądzach i oszczędzaniu. Zadowolony z postawy Walerego Harpagon rozkazuje córce, aby ta była całkowicie posłuszna chłopakowi.
Scena dziesiąta
Osoby: Walery, Harpagon
Harpagon cieszy się, że ma poparcie u Walerego. Chłopak więc idzie za dziewczyną, aby dalej przekonywać ją do racji ojca.
Akt drugi:
Scena pierwsza
Osoby: Kleant i Strzałka
Kleant wysyła Strzałkę, aby ten uzyskał dla niego pożyczkę u lichwiarza. Sługa zdaje, więc mu relację z załatwienia sprawy. Zarówno pożyczający, jak i ten, który pożycza, chcą pozostać anonimowi. Rozmowy między nimi są więc prowadzone przez pośredników. Strzałka dostał obietnicę pożyczki, niestety na ogromny procent. W dodatku okazało się, że tylko część sumy zostanie wypłacona w gotówce, a reszta w najdziwniejszych sprzętach.
Scena druga
Osoby: Kleant, Simon, Harpagon, Strzałka
Simon jest pośrednikiem Harpagona i zdaje mu relację z załatwienia sprawy pożyczki. Zapewnia go, że człowiek, któremu ma ona zostać udzielona jest w pełni wypłacalny, ponieważ ma bogatego ojca, który posiada znaczny majątek. Co więcej, jeżeli zechce umrze przed upływem ośmiu miesięcy. Rozmawiający między sobą Harpagon i Simon dostrzegają nagle Kleanta i Strzałkę. Okazuje się, że lichwiarzem jest ojcem, a młodym człowiekiem, który chce pożyczyć pieniądze jest jego syn.
Scena trzecia
Osoby: Kleant i Harpagon
Kleant i Harpagon kłócą się. Syn zarzuca ojcu trudnienie się haniebnym procederem. Jego natomiast do szału doprowadza rozrzutność syna.
Scena czwarta
Osoby: Harpagon i Frozyna
Przed rozmową z Frozyną, energiczną swatką, Harpagon biegnie sprawdzić, czy z jego ukrytym majątkiem wciąż jest wszystko w porządku.
Scena piąta
Osoby: Frozyna i Strzałka
Strzałka rozmyśla nad niefortunnym zdarzeniem z pożyczką. Widząc Frozynę ostrzega ją, że w tym domu nie może spodziewać się odpowiedniej zapłaty za wykonywane usługi. Swatka jednak pewna jest swego i nie słucha służącego.
Scena szósta
Osoby: Frozyna i Harpagon
Harpagon wraca do Frozyny. Ta przynosi mu dobre wieści, ponieważ matka Marianny zgodziła się na jej zaślubiny z Harpagonem. Mężczyznę interesuje jednakże tylko kwestia posagu. Swatka sprytnie wymienia sumę dwunastu tysięcy franków rocznie, bowiem tyle ma wynieść skromne utrzymanie dziewczyny. Harpagon woli jednak kwotę w gotówce. Zaniepokojony jest również jej młodością. Frozyna jednak zapewnia skąpca, że Marianna gustuje tylko w dojrzałych mężczyznach w zaawansowanym wieku. Następnie próbuje wyciągnąć od niego część opłaty za kosztowny proces, którym się zajmuje. Ten jednak nie słucha już słów swatki. Odrzuca temat pieniędzy na inny tor. Staje się na niego „głuchy”.
Akt trzeci:
Scena pierwsza
Osoby: Kleant, Eliza, Harpagon, Walery, Jakub, pani Claude, Szczygiełek i Ździebełko
Harpagon zamierza wydać wieczorną ucztę na cześć przyszłego męża Elizy – Anzelma. Zbiera więc całą służbę i rozdaje jej zadania. Pani Claude nakazuje posprzątać im cały dom zaznaczając jednak, aby nie robili tego zbyt mocno i dokładnie, ponieważ niszczy to sprzątaną rzecz.
Scena druga
Osoby: Kleant, Eliza, Harpagon, Walery, Jakub, Szczygiełek i Ździebełko
Na wieczornej uczcie Szczygiełek i Ździebełko mają podawać do stołu. Harpagon widząc ich zniszczoną liberię, jednemu rozkazuje zakrywać kapeluszem tłustą plamę na przodzie, a drugiemu stawać tylko przodem do gości, aby nikt nie zauważył poprzecieranych z tyłu spodni. Mężczyźni mają również dbać przez całe przyjęcie, aby podawane wino było mocno rozcieńczone wodą.
Scena trzecia
Osoby: Eliza i Harpagon
Gospodarz dalej rozdaje wszystkim polecenia. Nakazuje również Elizie, aby pilnowała, żeby nic nie zginęło z zastawy stołowej.
Scena czwarta
Osoby: Kleant, Walery, Jakub i Harpagon
Harpagon dalej biega i rozdaje polecenia. Tym razem zwraca uwagę synowi, aby był miły dla przyszłej macochy.
Scena piata
Osoby: Harpagon, Jakub i Walery
Harpagon rozmawia z Jakubem na temat podawanych na kolacji potraw. Chce, aby przygotował doby posiłek za niewielką cenę. Jakub odpowiada mu, że aby przyrządzić odpowiednią kolację potrzeba nakładu pieniędzy. Tymczasem Walery znów schlebia Harpagonowi. Mówi, że „je się po to, aby żyć, a nie po to się żyje, żeby jeść.”

Chcąc odświeżyć sobie lektury czytane w poprzednich latach swojej edukacji, postanowiłem zacząć od gatunku, który czytało i czyta mi się najlepiej – komedii. Nie wiedząc od której zacząć, postanowiłem wybrać taką, która byłaby aktualna i w obecnych czasach, z uniwersalnymi wartościami, które są w stanie poprowadzić każdego mądrze przez życie. Wybór mój padł więc na „Skąpca” autorstwa Moliera.

Autor komedii w swoich utworach poruszał wiele aktualnych w tamtym czasie problemów i umieszczał je w swoich dziełach. Wierzył on, że poprzez swoje dzieła jest w stanie edukować ludzi. Do zjawisk ośmieszanych w jego dziełach zaliczyć można między innymi: przesadę panującą na barokowych dworach, niezrozumienie życia rodzinnego, hipokryzję i zakłamanie. W „Skąpcu” autor pokazuje właśnie problemy życia rodzinnego, spowodowane przez obsesję głównego i tytułowego bohatera na punkcie pieniędzy. Komedia sama została napisana w okresie, gdy Molier tworzył na polecenie ówczesnego króla Francji – Ludwika XIV.

Informacje dotyczące miejsca i czasu akcji są podane w bardzo skromnych ilościach. O miejscu akcji czytelnik dowiaduje się z didaskaliów na początku utworu, cytując „Rzecz dzieje się w Paryżu w domu Harpagona”. Czasu akcji czytelnik musi domyśleć się sam, jednak można przypuszczać, że są to czasy współczesne autorowi komedii.

Bohaterami są Harpagon, czyli tytułowy skąpiec, starszy człowiek, dla którego jedyną rzeczą, która ma jakąkolwiek wartość, są pieniądze. Pomimo swojego bogactwa oszczędza na każdej, nawet najmniejszej rzeczy. Służący będący na jego zatrudnieniu pełnią kilka funkcji jednocześnie, nie przywiązuje wagi do utrzymywania swoich koni oraz każdego oskarża o próbę kradzieży jego majątku. Jego skąpstwo czasem przypominać może obłęd, gdyż przeszukuje on swoich służących, a o kradzież majątku jest w stanie posądzić nawet siebie samego. Często jest rozdarty między swoją żądzą oszczędzania, a swoim statusem społecznym, który zobowiązuje go do bogatego, wystawnego życia.

Eliza jest córką pochłoniętego żądzą posiadania Harpagona. Ma ona brata Kleanta. Jest uważana przez swojego ojca za kulę u nogi i chce jak najszybciej pozbyć się, jego zdaniem, niepotrzebnej córki. Ma on zamiar wydać ją za mąż za osobę, której nie kocha oraz bez posagu. Ma ona jednak zamiar ożenić się z Walerym i razem z nim planuje podstępem zdobyć przychylność Harpagona, aby ten udzielił pozwolenia zakochanym na ślub.

Kleant jest synem Harpagona, który marzy o wystawnym życiu w przeciwieństwie do swojego ojca. Jest to jednak niemożliwe, gdyż jego ojciec nie daje mu pieniędzy na ten cel. Spowodowało to, że zaczął on grać w karty aby zdobyć fundusze na wymarzony styl życia. Jednocześnie liczy na śmierć ojca, aby odziedziczyć po nim majątek. Rywalizuje ze swoim ojcem o rękę tej samej kobiety – Marianny. Kleant pomimo braku majątku chce zapewnić jej lepsze życie niż z Harpagonem.

Walery jest zalotnikiem Elizy i synem Anzelma. Proponuje Elizie wspólną ucieczkę, aby zapewnić jej szczęście razem z nim i tym

AKT I
Scena 1
Na początku dramatu pojawiają się Walery i Eliza – dwójka młodych ludzi, którzy potajemnie są parą kochanków. Młodzi znajdują się w ogrodzie i prowadzą rozmowę o ich przyszłości. Dziewczyna obawia się, że młodzieniec może zranić jej uczucia, mimo że on zapewnia, że bezgranicznie ją kocha. Mężczyzna usiłuje zyskać przychylność jej ojca, tytułowego skąpca, Harpagona, aby mógł ożenić się z nią. W tym celu pracuje u niego jako rządca, nie mówiąc mu jednak nic o zażyłości kontaktów z jego córką.Uważa też, że dobrze byłoby uzyskać też poparcie jej brata, Kleanta, ale wie, że nie da się zadowolić ich obu na raz. Gdy więc widzi przyszłego szwagra w ogrodzie oddala się, aby Eliza z nim porozmawiała.
Scena 2
Kleant widząc Elizę cieszy się, lecz nie daje jej dojść do słowa i sam mówi jej swoją tajemnicę: zakochał się, i to nieodwołalnie. Jego wybranką jest piękna, młoda kobieta, o imieniu Marianna, która wraz z chorą matką niedawno wprowadziła się do ich dzielnicy. Młodzieniec jest w niej beznadziejnie zakochany, ale cierpi, bo wie, że jego ojciec nie zezwoli mu na małżeństwo z nią ze względu na jej ubóstwo. Kleant narzeka na skąpstwo Harpagona i stwierdza, że jego gromadzenie majątku jest bezsensowne, skoro i tak z niego nie korzystają. Prosi siostrę, aby pomogła mu wybadać ojca, by dowiedzieć się jakie ma plany na jego przyszłość. Mówi też, że stara się znaleźć jakieś pieniądze, aby w razie kłopotów szukać z ukochaną szczęścia gdzie indziej. Wspomina też o przedwczesnej śmierci matki i żalu z tym związanym.
Scena 3
W tej scenie po raz pierwszy pojawia się Harpagon. Kłóci on się ze służącym Strzałką i każe mu się wynosić. Podejrzewa, że jest on szpiegiem, który chce go okraść. Strzałka wszystkiego się wypiera, mówiąc, że „Skąpiec zbyt dokładnie strzeże swoich własności”. Ostatecznie odchodzi jednak z domu, będąc wcześniej dokładnie przeszukanym. Na odchodne rzuca uwagę o skąpcach i dusigroszach, na którą Harpagon nerwowo i gniewnie reaguje, przeganiając go do wszystkich diabłów.
Scena 4
Harpagon wyzywa Strzałkę od obwiesiów, i martwi się, że znaczna fortuna znajdująca się w jego domu może stać się celem kradzieży. Skarży się jak ciężko znaleźć w domu odpowiednią skrytkę dla takiego majątku.
Scena 5
Harpagon kontynuuje monolog z poprzedniej sceny wspominając o pieniądzach zakopanych w ogrodzie, gdy zauważa swoje dzieci. Przestraszony, że usłyszeli jego przemyślenia, stara się okłamać ich, przekonując, że w gruncie rzeczy posiada znacznie mniejszą kwotę, oni jednak nie dają się tak łatwo oszukać. Wtedy starzec wypomina im ich wydatki, w szczególności Kleantowi, który lubi chodzić w drogich strojach. Syn tłumaczy jednak, że wszystko, co wydaje na stroje pochodzi z jego konta, ponieważ ma szczęście w grach. Temat jednak szybko schodzi na małżeństwo i skąpiec oznajmia potomstwu, że chce pojąć nową żonę – Mariannę. Kleant na tę wieść jest zszokowany i robi mu się słabo, odchodzi więc od ojca i siostry, aby się uspokoić.
Scena 6
Harpagon rozpoczyna akt oznajmieniem Elizie, że swego syna zamierza wydać za wdowę, a ją samą za pana Anzelma – starego człowieka. Eliza stara się wyperswadować ojcu ten pomysł, ale on pozostaje nieugięty. W końcu oznajmia córce, że małżeństwo ma być zawarte dziś wieczór. Kobieta grozi samobójstwem, ale nie robi to na Skąpcu wrażenia, ba, uważa on, że powinna być mu wdzięczna. Anzelm jest mądry, doświadczony i nie można mu nic zarzucić. W trakcie kłótni dostrzegają Walerego i postanawiają poradzić się go w tej sprawie. Oboje są pewni, że młodzian poprze ich stronę.
Scena 7
Gdy Harpagon zaprasza Walerego do rozstrzygnięcia sporu, ten bez nawet pobieżnego zapoznania się z nim, przyznaje rację starcowi. Swoją decyzję motywuje komplementami w jego stronę. Gdy jednak wyjaśniony zostaje temat kłótni, chłopak po krótkim zastanowieniu ponownie zgadza się ze skąpcem, tłumacząc jednak, że i Eliza ma też odrobinę racji. Przybliżając ojcu punkt widzenia córki poddaje jego uwadze zbyt szybkie tempo, w którym zachodzą zdarzenia. W odpowiedzi na to Harpagon przedstawia wszystkie zalety kandydata na męża: jest on szlachcicem, był już wcześniej żonaty, ale jest bezdzietny, jest spokojny, inteligentny, uczciwy i, co najważniejsze, chce wziąć Elize bez posagu. Na ten argument młodzian reaguje kilkoma argumentami przeciw, które stają się coraz bardziej ironicznymi uwagami, co chwilę przeplatanymi kwestią skąpca „Bez posagu!”. Wie, że nie może nic zrobić, jeśli w kwestię wchodzi kwestia pieniędzy, wobec której staruszek pozostanie nieugięty, więc zaprzestaje dalszej polemiki przyznając mu rację. Na samym końcu sceny rozlega się szczekanie psa, wobec którego Harpagon zostawia Walerego sam na sam z Elizą w ogrodzie i odchodzi, aby sprawdzić co stało się z czworonogiem.
Scena 8
Eliza jest oburzona zachowaniem Walerego, ale ten stara się ją uspokoić, twierdząc, że małżeństwu da się zapobiec bez bezpośredniego sprzeciwu, który rozzłościłby jej ojca. Radzi jej udać chorobę i wyśmiewa się z lekarzy. Mówi, że oni będą w stanie wytłumaczyć jaka to przypadłość, niezależnie do tego jakie objawy poda im dziewczyna.
Scena 9
Walery proponuje też Elizie ucieczkę jako ostateczną opcję, ale zauważa Harpagona i szybko zmienia temat, aby tamten nie wyczuł podstępu. Podlizuje mu się mówiąc o tym jak dziecko powinno być posłuszne rodzicom i profilaktycznie przeprasza go, jeśli uraziły go słowa, których użył wobec jego lub jego córki. Skąpiec jest zachwycony faktem, że mężczyźnie udało przekonać się jego córkę do małżeństwa,
Scena 10
Walery komplementuje metody rodzicielskie Harpagona, ale kiedy tamten odchodzi nabija się z jego skąpstwa i tego, że jest w stanie wydać córkę za każdego, jeśli w grę wchodzi brak posagu. Z drugiej strony słyszymy Harpagona chwalącego młodzieńca i cieszącego się, że ma on takiego pomocnika.
AKT II
Scena 1
Kleant spotyka się ze Strzałą i okazuje się, że są w zmowie. Sługa pomaga swojemu panu skontaktować się z pośrednikiem lichwiarza. Młodzian potrzebuje bowiem pieniędzy, konkretnie piętnastu tysięcy. Okazuje się jednak, do pożyczki może dojść tylko pod paroma warunkami: pożyczkodawca chce pozostać anonimowy, pożyczający musi oddać sumę z solidnymi odsetkami oraz otrzyma stare rupiecie, które musi przyjąć. Kleant zgadza się na wszystkie warunki umowy. Strzałka podsuwa pomysł kradzieży jako możliwości zdobycia pieniędzy.
Scena 2
Simon, pośrednik w lichwie, rozmawia z Harpagonem w ogrodzie na temat kredytu (skąpiec nie ma pojęcia komu pożycza pieniądze). Strzałka przechadzający się po ogrodzie z Kleantem zauważa pośrednika, z którym kontaktował się w sprawie pieniędzy, który chwilę później woła ich do siebie. Harpagon, dowiadując się, że to jego syn chce pożyczki wpada w szał, Simon i Strzałka uciekają zostawiając panów sam na sam.
Scena 3
Harpagon i Kleant kłócą się o pieniądze – ojciec jest wściekły, że młodzieniec chce tak beznadziejnie roztrwonić majątek, syn uważa, że lichwiarz jest oszustem bez godności. Źli na siebie rozchodzą się, każdy w swoją stronę, a do pożyczki nie dochodzi.
Scena 4
Harpagon spotyka Frozynę, swatkę, przez którą chce poznać Mariannę. Zostawia ją jednak samą w ogrodzie i idzie sprawdzić, czy jego schowane pieniądze nadal są na swoim miejscu.
Scena 5
Strzałka napotyka na Frozynę, jest jednak zdziwiony jej widokiem na posesji Harpagona. Wypytuje ją o jej kontakty z Harpagonem i gdy dowiaduje się, że ma z nim interesy ponownie nabija się ze skąpstwa staruszka (kpi z jego wstrętu do dawania, zapewniając, że wolałby mówić „pożyczam słowo” zamiast „daję słowo”). Ona jednak przekonuje go, że ma własne sposoby uzyskiwania swoich wynagrodzeń.
Scena 6
Harpagon upewniwszy się, że z jego skrytymi pieniędzmi wszystko jest w porządku, rozpoczyna rozmowę z Frozyną. Kobieta komplementuje jego zdrowie i wygląd, utrzymując, że wygląda znacznie młodziej niż by się zdawało. Wróży mu też z ręki ponad sto lat życia. Później temat schodzi na planowane małżeństwo starca z Marianną. Okazuje się, że jej matka popiera zamiary starca i jest skłonna wydać córkę za mąż. Zostaje uzgodnione, że kobietami Harpagon spotkają się podczas dzisiejszych zaślubin Elizy z Anzelmem. Skąpiec wspomina też kwestię pieniędzy, na co swatka opisuje skromność i oszczędność dziewczyny, ale ostatecznie mówi o mająteczku, który przejdzie na niego wraz z małżeństwem. Ostatnim niepokojem starca jest wiek – obawia się, że jego młoda żona może obracać się za innymi, młodszymi od niego mężczyznami. Frozyna jednak zaprzecza i wspomina o awersji przyszłej narzeczonej do młodzieńców, i uwielbieniu do starych i doświadczonych życiowo mężczyzn. Gdy mają zakończyć swoje spotkanie swatka porusza kwestię swojego wynagrodzenia i wspomina o sprawie w sądzie, przy której przydałoby się trochę grosza. Harpagon jednak udaje, że nie słyszy tych komentarzy i odchodzi, nie dając jej niczego.
AKT III
Scena 1
Harpagon zwołuje wszystkich domowników: Elizę, Kleanta, Walerego, panią Claude (gospodynię), Jakuba (stangreta i kucharza), Szczygiełka i Ździebełko (służących) i zaczyna im wymierzać zadania w związku z przyjęciem, które chce urządzić. Rozkazuje Pani Claude posprzątać w całym mieszkaniu i daje jej pieczę nad butelkami, przy czym zaznacza, że jeśli jakąś stłucze lub zgubi będzie jej to potrącone z pensji. Jakub po cichu pochwala jego decyzję.
Scena 2
Harpagon rozkazuje Ździebełkowi i Szczygiełkowi płukać szklanki i nalewać wino rozcieńczone wodą, ale tylko wtedy kiedy ktoś o nie poprosi. Jakub również i teraz pochwala jego umiejętności w zarządzaniu i oszczędność. Kiedy służący zwracają mu uwagę na kiepski stan swoich szat, które są brudne i poplamione, staruszek każe im zasłonić ich braki w stroju. Nie zamierza ich bynajmniej naprawiać z własnej kieszeni.
Scena 3
Harpagon nakazuje Elizie sprzątać ze stołu i uważać, żeby nic nie przepadło. Ma ona też powitać Mariannę i zabrać ją ze sobą na jarmark. Gdy córka posłusznie się zgadza, przedrzeźnia ją.
Scena 4
Kleantowi Harpagon nakazuje, aby odpowiednio zachowywał się wobec Marianny. Młodzieniec przyznaje, że nowa żona ojca jest mu nie na rękę, ale obiecuje zachowywać się wzorowo.
Scena 5
Harpagon wydaje polecenia Jakubowi. Najpierw kieruje swoje rozkazy do jego, jako kucharza, nakazując mu przygotować kolację, ale bez zbędnego wydawania pieniędzy na produkty. Walery wtrąca uwagę, że coś takiego powinno być łatwe dla niego łatwe, na co obrażony Jakub każe mu samemu ugotować posiłek. Potem przystępuje do wstępnego opisania wytrawnego posiłku, ale Harpagon wypomina mu rozrzutność. Walery wypowiada wtedy cytat „po to się je, aby żyć, nie zaś po to żyje, aby jeść”, który zachwyca skąpca. Młodzieniec podejmuj

Molier, a właściwie Jean Baptiste Poquelin, urodzony 15 stycznia 1622 roku w Paryżu, zmarł 17 lutego 1673 tamże. Znany francuski komediopisarz, epoki baroku, autor „Skąpca” i „Świętoszka”, aktor i poeta. Pochodził on z rodziny mieszczańskiej, jego matką była Marie Cressé, a ojcem Jean Poquelin, z którym po śmierci kobiety zamieszkał przy ulicy Saint-Honoré. Uczęszczał do jezuickiego Collège de Clermont, następnie ukończył studia prawnicze, choć pracy w tym zawodzie nigdy nie podjął.
W 1643 roku w Paryżu założył wędrowną trupę, wraz z Madeleine Béjart, i razem z aktorami wystawiał średniowieczne farsy oraz włoskie commedie dell’arte. Ich teatr nazywał się Illustre Théâtre. Trupa upadła przez problemy finansowe, za które przyszło zapłacić Poquelin karą w więzieniu. Po opuszczeniu tego miejsca przybrał swój pseudonim – Molier, i założył nową trupę aktorską (La Troupe de Molière), kontynuując życie wędrowca. Poślubił młodszą o dwadzieścia jeden lat córkę Madeleine – Armandę – jedną z najsłynniejszych aktorek XVII wieku.
Zmarł w Paryżu 17 lutego 1673 roku. Umarł na scenie, jak prawdziwy aktor, padając na zapaść serca podczas odgrywania „Chory z urojenia”. Kilka dni po przedstawieniu zmarł, został pochowany w cmentarzu pod Paryżem. Później przeniesiono go na cmentarz Père-Lachaise w Paryżu.

Molierowskie komedie odznaczały się najwyższymi walorami artystycznymi. Wystawiał on widowiska farsowe, komedie wielkie i farsowe, tragikomedie oraz komediobalet. Przedstawiał satyryczny obraz francuskiej obyczajowości barokowej, załamania życia rodzinnego, religii, hipokryzję i pogardę wobec światowych, butnych ludzi wobec uczciwych i dobrych, zwykłych osób. Stworzył wiele wielkich komedii, które zostały przetłumaczone na ogrom języków, jak; „Świętoszek”, „Skąpiec”, „Szkoła mężów”, „Szkoła żon”, „Don Juan”, „Mizantrop”, „Chory z urojenia” czy „Pocieszne wykwintnisie”. Jego krytycy wielokrotnie ośmieszali go, nawiązując w swoich własnych komediach do zdrad, jakich wiele razy dopuszczała się żona Moliera.

W swoich dziełach przedstawiał skrajnie różnorodną tematykę. W „Pocieszne wykwintnisie” (1659) ośmieszał salonową przesadę, obie komedie „Szkoła mężów” (1661) oraz „Szkoła żon” (1662) poruszały temat niezrozumienia życia rodzinnego, „Skąpiec” (1668) prezentował człowieka chciwego, przepełnionego miłością do własnych dóbr, manię bezużytecznych bogactw oraz problematykę podporządkowania się rodzinnym wymaganiom. „Don Juan” (1665) był formą odpowiedzi na krytykę zarzuconą Molierowi jeszcze przy R

„Skąpiec” to jedna z pierwszych komedii pisanych prozą. Jest tu opisana historia człowieka, Harpagona, dla którego liczą się jedynie pieniądze, wpływy do prywatnego budżetu. Bohater ma dwójkę dzieci: Kleanta oraz Elizę. Jest to opowieść o tym, że z każdym tak naprawdę można się porozumieć, że nawet z trudnymi ludźmi, można dojść do konsensusu. Bardzo cenię w tej komedii postać Walerego, który nie kieruje się emocjami, chociaż można stwierdzić, iż jednak za mocno chce wejść w łaski ojca Elizy, Harpagona. Walery zyskał uznanie Harpagona, swymi licznymi wypowiedziami, jednak nadal nie wie kim tak naprawdę chłopak jest. Jest to opowieść o tym jak Rodzice, dla których liczą się jedynie środki finansowe na koncie, krzywdzą własne dzieci. Jest to opowieść o trudnych relacjach międzyludzkich. Opowieść o relacjach damsko – męskich, o kłótniach na linii ojciec – syn, nawet o kobietę. Jest to historia o obsesji, w stosunku do wartości materialnych, główny bohater ciągle się boi, mianowicie tego iż zostanie obrabowany. Molier opisuje efekt domina, za obsesją w stosunku do pieniądza, będą szły manipulacje, kłamstwa, machinacje, wyzbycie się honoru. Dla ludzi tamtej epoki lichwa była podłym, niegodnym zajęciem, oznaczała pożyczanie pieniądza na procent. Jakbyśmy skwitowali „money is money”, Harpagonowi taki sposób zarabiania nie przeszkadzał. Jako szlachcic nie powinien zajmować się lichwą, Harpagon na to nie zważał. Książka opowiada o trudnych relacjach dzieci do Rodzica, który jest despotą, nastawionym na realizację swoich celów, który rości sobie p

Plan wydarzeń lektury pod tytułem: „Skąpiec” autorstwa Moliera:

1. Poznanie uczuć dzieci Harpagona; miłość Walerego i Elizy, zakochanie Kleanta:
a) rozmowy kochanków- plan zdobycia zaufania Skąpca przez Walerego, rola rządcy
b) odkrycie przed siostrą swoich uczuć do Marianny przez Kleanta

2. Ukazanie Harpagona jako Skąpca- człowiek nieufny i ponad wszystko stawiający pieniądze:
a) wygnanie z domu służącego Kleanta, z uprzednim jego dokładnym przeszukaniem
b) Strzałka o skąpstwie

3. Głośne rozprawianie o cennej szkatule, zakopanej w ogrodzie przez Harpagona:
a) rozmowa z dziećmi- upewnienie się, czy niczego nie usłyszały; podejrzliwość
b) wyrzuty Harpagona w stosunku do syna

4. Plany Skąpca dotyczące małżeństw jego samego oraz swoich dzieci:
a) rozmowa z Klenatem na temat Marianny; źle odczytane intencje ojca
b) chęć wzięcia za żonę Marianny przez Harpagona; szok syna
c) przeznaczenie „pewnej wdowy” dla Kleanta
d) pomysł ożenku Elizy z Anzelmem; przedstawienie walorów finansowych rozwiązania
e) kłótnia
f) Walery jako rozjemca; gra na dwa fronty przez mężczyznę- przyznanie racji ojcu z jednoczesną obietnicą położenia kresu wszelkim planom ślubu złożoną Elizie

5. Decyzja o zaciągnięciu lichwy przez Kleanta:
a) omówienie warunków umowy przez Strzałkę
b) pierwsze przebłyski chęci dokonania kradzieży na gospodarzu przez służącego Kleanta
c) rozmowa Harpagona z pośrednikiem Simonem na temat pożyczki; obietnica przyszłego dłużnika (Kleanta) dotycząca śmierci jego ojca w przeciągu pół roku, jako zastaw lichwy
d) konfrontacja Skąpca z synem
e) kłótnia

6. Przybycie do domu swatki Frozyny:
a) przestrzeżenie kobiety przez Strzałkę o skąpstwie Harpagona
b) pomoc w małżeńskich planach Skąpca przez Frozynę; wychwalanie cech Marianny
c) brak zapłaty za usługi ze strony Harpagona

7. Przygotowanie domu na wizytę Marianny:
a) skąpstwo gospodarza; restrykcyjne rozkazy wydane dla służby- przygotowanie skromnego posiłku, sprzątanie w sposób delikatny, w obawie przed ścieraniem się mebli, dokładne instrukcje obsługi gości, z naciskiem na nie robienie niczego, co może przysporzyć kosztów bez potrzeby, nakaz chodzenia w specjalny sposób, by mankamenty zniszczonych uniformów nie były

„Skąpiec” to prozatorska komedia autorstwa Moliera.

Akt I
W akcie pierwszym książki poznajemy bohaterów. Jako pierwszego skąpca Harpagona, jego córkę Elizę, syna Kleanta, Walerego, który jest zalotnikiem Elizy. W pierwszej rozmowie Walerego oraz Elizy, dowiadujemy się o ich ambitnych planach. Para chce zostać małżeństwem, na przeszkodzie stoi jednak Harpagon, który za nic nie chce się na to zgodzić. Jednym z planów Walerego jest nawet ucieczka z ukochaną. Brat Elizy, Kleant, jest szalenie zakochany w Mariannie, która żyje wraz z matką w skrajnym ubóstwie. Opowiada on swej siostrze o planach małżeńskich. Jednak oboje znają opinie ojca na ten temat. Skąpy ojciec patrzy na wszystko przez pryzmat pieniędzy. Uboga Marianna, na pewno nie zrobi na nim dobrego wrażenia. Harpagon posiada służącego, mówią na niego Strzałka. W rozmowie oskarża go o kradzież, dokładnie przeszukuje jego kieszenie i nakazuje, by służący pokazał mu ręce. Mówi sam do siebie o szkatułce, którą ukrył w ogrodzie. Zaraz potem sprawdza czy przypadkiem dzieci nie odkryły jego tajemnicy. Uważa, że jego dzieci są za bardzo rozrzutne. Wspomina o swoim zamiarze ożenku z Marianną. Elizę z kolei pragnie wydać za Anzelma, który jest starym wdowcem, ale za to bardzo bogatym. Dzieci słysząc to nie mogą się z tym pogodzić. Kleant popada w straszliwą rozpacz, a Eliza postanawia przemówić mu do rozsądku, przez co wybucha kłótnia. Walery staje na wysokości zadania i łagodzi awanturę. Obiecuje on ukochanej, że zrobi wszystko by plany ojca się nie spełniły.

Akt II
Harpagon zajmuje się lichwą, oczywiści jego dzieci nie mają o tym pojęcia. Pożycza on pieniądze ludziom, którzy znajdują się aktualnie w bardzo złej sytuacji finansowej lub pilnie potrzebują trochę pieniędzy. Skąpiec ma z tego dosyć spore zyski, ponieważ wszystko należy mu oddać z dużym procentem. Od Harpagona pieniądze pożyczył również Kleant, obiecał, że szybko odda dług, ponieważ wkrótce umrze jego ojciec, a on odziedziczy jego spadek. Najśmieszniejsze w całej tej sytuacji jest to, że zarówno ojciec, jak i syn nie są świadomi, że ze sobą współpracują, ponieważ wszystko załatwiane jest przez pośrednika Simona. Gdy po jakimś czasie sytuacja wychodzi na jaw zarówno Harpagon, jak i Kleant są zszokowani. Skąpiec mówi: „Jak to obwiesiu! To ty się puszczasz na takie niecne sposoby?”, na co Kleant odpowiada: „Jak to, ojcze! To ty się plugawisz tak haniebnym rzemiosłem?”. Nie wiele później Skąpiec rozmawia ze swatką o imieniu Frozyna. Chce ona zarobić jak najwięcej swatając Harpagona z Marianną.

Akt III
Marianna ma w planach odwiedzić skąpca. Harpagon daje rady, jak służba poprawnie ma wysprzątać dom. Kurz z mebli należy wycierać bardzo ostrożnie i delikatnie, ponieważ przy mocniejszym potarciu meble się niszczą. Szczygiełkowi i Ździebełce zleca nalewanie gościom wina. Tu też daje wskazówki, do których należy się stosować. Po pierwsze wino można nalać tylko osobie, która prosi o nie kilkukrotnie. Po drugie tuż przed wizytą gości, wino należy rozcieńczyć dużą ilością wody. Harpagon oznajmia, że służba nie dostanie nowych liberii, mimo, że obecne są stare i poplamione. Oczywiście skąpiec nie widzi w tym problemu. Tłuste plamy zaleca zasłaniać kapeluszem i raczej stać w pobliżu ściany, tak by nie było widać podartych spodni. Wychodzi również na jaw, że Jakub pełni w domu Skąpca dwie role. Jest zarówno stangretem, jak i kucharzem, a to wszystko rzecz jasna, z oszczędności. Pojawia się problem, ponieważ Skąpiec ustalając z kucharzem jadłospis na kolację, nie mogą dojść do porozumienia. Wszystkie dania zaproponowane przez kucharza są odrzucane przez Harpagona ze względu na konieczny do wyk

Skąpiec – L’Avare, to prozatorska komedia autorstwa Moliere’a.
Akcja komedii rozgrywa się w czasach współczesnych Molierowi, czyli w II połowie XVII wieku. Miejscem akcji jest dom Harpagona w Paryżu.
Występują w niej następujący bohaterowie:
Harpagon – tytułowy skąpiec, ma około sześćdziesięciu lat, jest ojcem Kleanta i Elizy oraz zalotnikiem o względy Marianny. Jest człowiekiem zamożnym, o wysokim statusie społecznym, a posiadany majątek pomnaża bez ustanku, parając się lichwiarstwem. Jego największą namiętnością, można zaryzykować, że jedyną, są pieniądze. W szkatułce trzyma dziesięć tysięcy talarów, mówi o niej z zachwytem, jak o ukochanej kobiecie, a gdy ona ginie, popada wręcz w obłęd. Jego chciwość i obsesyjne pragnienie bogactwa sprawiły, że stracił resztki ludzkich emocji, nie liczy się nic poza pieniędzmi. Chce się pozbyć dzieci z domu, nie interesuje go ich los. Jednak chce ich wydać za mąż/ożenić bogato, żeby również na małżeństwach swoich dzieci zrobić interes. Jest obsesyjnie skupiony na posiadaniu pieniędzy. Stara się wydawać bardzo mało pieniędzy, żyć oszczędnie – gdy zaprasza gości na obiad, każe resztki zwrócić, służba nosi dziurawe ubrania, gdyż Harpagon nie chce im dać pieniędzy na nowe, służbowe ubrania. Na Mariannę nie zwraca uwagi przez wzgląd na urodę, wdzięk, ale ma nadzieję, że biorąc ją za żonę, również skorzysta na tym finansowo. Oburza się, gdy dowiaduje się, iż syn Kleant grywa w karty na pieniądze, nie dlatego, że to niemoralne, ale dlatego, że wygranej nie inwestuje tylko wydaje na swoje przyjemności – zabawę i stroje. Gdy Kleant, chce pożyczyć pieniądze na wysoki procent, Harpagon gani go, że zgodził się na tak niekorzystne warunki. Harpagon jest gotów do każdej niegodziwości, która może mu przynieść potencjalny finansowy zysk. Jest pozbawionym uczuć, egoistycznym i niemoralnym człowiekiem. Z drugiej strony ukazany jest jako naiwny, infantylny, bezkrytyczny i lubiący pochlebstwa, stary lichwiarz.
Kleant – syn Harpagona, zakochany w Mariannie. Wbrew woli ojca chce poślubić Mariannę, która nie ma imponującego posagu. Gdy pożycza pieniądze od lichwiarz

Napisana w 1668 roku przez Moliera komedia „Skąpiec” opowiada historię oszczędnego Harpagona oraz jego nieszczęśliwie zakochanych dzieci, mieszkających w jego domu. Nie zostało powiedziane, jak wygląda posiadłość tytułowego Skąpca, jej możliwy rodzaj; dom szlachecki, mieszczański, choć wspomniano, iż Harpagon posiadał karoce i konie, liczną służbę, co mogłoby wskazywać na szlachectwo bohatera. Mimo to był on okropnie oszczędnym człowiekiem, więc często konie nie dojadały, a wystawiane przez niego przyjęcia były jak najbardziej okrojone ze wszelkich ozdób i wykwintnej kuchni. Na podstawie skąpstwa właściciela domu możemy uznać, że był on bardzo ubogo urządzony, pełen starych mebli. Wiadomo również, że rzecz dzieje się w Paryżu, jak mówi nam pierwsza didaskalia „Rzecz dzieje się w Paryżu w domu Harpagona”, lecz nie wiemy w jakiej części miasta, nie znamy ulicy, ani żadnego opisu możliwej okolicy. W utworze pojawiają się wzmianki o kuchni, w której pracuje kucharz Jakub, czy ogrodzie, gdzie Harpagon zak

SKĄPIEC – GENEZA UTWORU I GATUNEK
„Skąpiec” to utwór napisany przez Moliera i wystawiony po raz pierwszy 9 września 1668 roku w Paryżu. Tak – wystawiony, ponieważ jest to dramat, a dokładniej komedia. Komedia jest jednym z trzech gatunków z obok tragedii i dramatu właściwego. Cechami takiego dzieła jest pogodny nastrój, żywa akcja, komizm i szczęśliwe zakończenie dla ukazanych w nim bohaterów. Taki rodzaj kompozycji składa się z tekstu głównego, który stanowią dialogi oraz monologi, ale również z tekstu pobocznego, czyli didaskaliów, które są komentarzem odautorskim pomagającym wystawić jego treść na deskach teatru w taki sposób, jaki miała na myśli osoba pisząca tę treść. Komedia również tak samo, jak każdy z rodzajów dramatu, jest podzielona na akty i sceny.
Utwór przepełniony jest komiz