Tango

1. Gra w karty przez Eugenię, Eugeniusza i Edka.
2. Powrót Artura do domu i gniew za przyjęcie obcego.
3. Ukaranie Eugenii na katafalku i Eugeniusza, poprzez nałożenie mu na głowę klatki dla ptaków bez dna.
4. Dowiedzenie się o zdradzie matki Artura (Eleonory), przez syna i jego bezradność.
5. Rozmowa z rodzicami na temat nieładu, wolności, buntu i norm panujących w dzisiejszym społeczeństwie.
6. Przybycie kuzynki Ali i teatralny eksperyment taty chłopaka – Stomila.
7. Wyproszenie rodziny z salonu i oświadczyny Artura.
8. Własne uknucie planu przez chłopaka i Eugeniusza, chęć zbawienia świata nowym światopoglądem z zasadami.
9. Kłótnia i szarpanina z Alą o zaangażowanie w małżeństwo.
10. Propozycja Artura w sprawie wspólnictwa Ali przy wypełnieniu celu kuzyna, wahanie dziewczyny.
11. Próba przekonania Stomila przez syna do zabicia Edka, granie na emocjach ojca.
12. Odkrycie intrygi Artura, chęć zapewnienia sobie rozgłosu na tragedii, jako na wielkiej, ciekawej formie.
13. Ponowna próba przekonania ojca.
14. Postanowienie zabicia kochanka Eleonory.
15. Odkrycie porażki i rezygnacji Stomila z planu, gniew Artura.
16. Przypilnowanie prze

W słowniku PWN możemy natknąć się na cztery różne definicje rewolucji, w którym druga z nich brzmi: 2.«proces gwałtownych zmian w jakiejś dziedzinie». Wnioskując po przeczytaniu definicji możemy pomyśleć, że rewolucja to sama akcja, ale akcji zawsze towarzyszą przyczyny i skutki. Jak przyczyny znane są najczęściej dobrze i wszystkim, to już skutki mogą być, tak samo jak rewolucja, nagłe i niespodziewane, a tym bardziej jak nieprzemyślane, negatywne. Dlatego uważam, że działania, które podejmujemy powinny zostać przeanalizowane pod kątem jej przyszłych skutków, zanim zostanie wprowadzona w życie, i nie tyczy się to tylko rewolucji.
Często nasze działania nie będą wpływały tylko na przyszłość, w której żyjemy, ale również na przyszłe pokolenia, czyli na nasze dzieci i wnuki, więc nieprzemyślane decyzje mogą prowadzić nie tyle, co do negatywnych skutków dla nas, ale również dla innych. Międzypokoleniowy problem, którego skutki zostały nieprzemyślane przedstawiony jest w dramacie pod tytułem „Tango” Sławomira Mrożka. W tym niecodziennym wykreowanym świecie, starsze pokolenie w domu jest bardziej dziecinne do pokolenia młodszego. Dwóch bohaterów, Artur i Edek, którzy zostali wykreowani przez Mrożka i przedstawieni na zasadzie kontrastu: Artur jest typowym inteligentem, choć nie za silnym, pełnym mądrości i inteligentnych porad, za to Edek jest pozbawionym morałów i kultury, napakowanym facetem. Gdy odwrócony do góry nogami system wartości w domu Stomila próbuje naprawić Artur, wszystko zaczyna wydawać się dla czytelnika dziwne: niezrozumiałe kary i drastyczne zmiany. Jednak po czasie niejakie „rządy” Artur upadają, gdyż zostaje on zamordowany przez Edka, i wtedy to nowe zasady zaczynają panować w domu Stomila, a można się tylko domyślić, co może się stać, gdy rządzący z inteligenta, zmienia się na pustego osiłka. Wtedy to w domu, moralnie i społecznie, zapanowuje chaos. Edek nie przemyślał ani nie przeanalizował swoich działań, ze względu na swoją naturę, co doprowadziło do ogólnej zguby rodziny. Jak widać, wła

Sławomir Mrożek pisał „Tango” w latach sześćdziesiątych uprzedniego wieku, a druk tego dramatu ukazał się po raz pierwszy w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym. Tango jest swego rodzajem ostrzeżeniem przed anarchią mogącą powstać w świecie rządów totalitarnych, który poprzedzi demaskujący władzę bunt ludności. W dramacie ukazuje, jak naprawdę wygląda życie społeczne oraz rzeczywistość komunistycznego kraju.
„Tango” Stanisława Mrożka jest oczywiście dramatem, jednakże łączącym wiele ciekawych zależności. Nie jest ani tragedią, a ni komedią, lecz połączeniem obu tych rodzajów dramatów – tragikomedią. W samym dziele pojawia się również wiele groteski (nierealnego kontrastu) czy parodii. Jednakże w tekście możemy zauważyć ciekawą refleksję tłumaczącą postępowanie autora. Pojawia się ona w tra

Pośród znanych literaturze utworów dramatycznych szczególnie wyróżniają się sztuki napisane w XX wieku. Wynikiem ich odmienności były przemiany społeczne tamtych lat oraz rewolucja obyczajowa dokonującą się wówczas w Europie. Jednym z najważniejszych utworów dramatycznych ubiegłego wieku jest groteskowe tragikomedia autorstwa Sławomira Mrożka, pt. „Tango”, który to utwór powstał w latach sześćdziesiątych, kiedy Polska zdominowana była przez władzę komunistyczną.
„Tango” to dramat osobliwy, zaliczany do teatru absurdu za sprawą kreacji bohaterów, którzy reprezentują typowe wzorce osobowe, są zatem prawdopodobni psychologicznie, jednak niektóre ich cechy zostały wyolbrzymione i przejaskrawione. Dzieło Mrożka łączy w sobie komizm i tragizm, a przedstawione w nim wydarzenia są jedynie deformacją rzeczywistości.
Akcja dramatu podzielona została na trzy akty i obejmuje dwa dni. Rzecz ma miejsce w zabałaganionym mieszkaniu, pełnym starych, niepotrzebnych i zapomnianych sprzętów. „Tango” rozpoczyna się od sceny, w której domownicy – babcia Eugenia i Eugeniusz oraz ich gość, Edek, grają w karty. Używają przy tym specyficznego języka, który to fakt nadaje utworowi ciekawej formy. Grę przerywa młody człowiek, Artur, syn Eleonory i Stomila denerwując się za zgromadzonych, którzy jawnie zlekceważyli jego surowy zakaz gry w karty. Wygania Edka, zapala świece i zakłada klatkę na głowę Eugeniusza jako karę za złamanie zasad. Opisane wydarzenia zdają się być niedorzeczne wobec mającej miejsce sytuacji, a zachowanie Artura wprost absurdalne. Kiedy w mieszkaniu pojawia się Eleonora, okazuje się, że kobieta sypia z Edkiem, Eugeniusz próbuje namówić Artura, żeby pozbył się kochanka matki. Następnie do salonu wchodzi Stomil w rozpiętej koszuli, na widok czego Artur rozkazuje mu doprowadzić się do porządku, nie może bowiem znieść nieładu panującego w domu, porozrzucanych wszędzie przedmiotów i panującej w domu anarchii. Z rozmowy Eleonory ze Stomilem wynika, iż to właśnie dzięki nim, czy też przez nich w domu brakuje zasad i tradycji, bowiem wywalczyli sobie wolność, a w ich domu, jak twierdzi Stomil, panuje tylko jedna zasada, mianowicie „nie krępować się i robić to, na co się ma ochotę”.
Artur buntuje się przeciwko takiemu porządkowi rzeczy, nie jest zadowolony z rodziny, w której nic nie funkcjonuje tak, jak według niego powinno. Co więcej – buntuje się przeciwko niemożności buntowania się, który to młodzieńczy przywilej odebrali mu zawczasu rodzice. Pozostaje mu jedynie stawianie twardych zasad domownikom, chce bowiem żyć wobec określonych norm, nie może znieść obecnego w domu „moralnego przymusu niemoralności”. Rodzice proponują Arturowi, by zaczął wyrażać swój bunt poprzez sztukę, chłopak chce jednak zostać lekarzem. Chcąc udowodnić synowi, że odrzucenie sztuki nie jest dobrą decyzją Stomil decyduje się zaprezentować domownikom swój eksperyment teatralny, jednak po jego zakończeniu nikt z zebrany

„Tango” to dramat jednego z najwybitniejszych współczesnych dramaturgów, Sławomira Mrożka. Tekst utworu powstał w latach sześćdziesiątych XX wieku, w czasie pobytu autora na emigracji. Dzieło to po raz pierwszy wydano w 1964 roku, w czasopiśmie „Dialog”.
Utwór Sławomira Mrożka to dramat groteskowy, będący odmianą teatru absurdu, choć sam autor tekstu twierdził, że jego sztuce znacznie bliżej jest do realizmu. Podzielony jest na akty, a oprócz tekstu głównego zawiera również didaskalia, czyli tekst poboczny. Kompozycja utworu jest luźna, a przedstawione w nim groteskowe sytuacje i dialogi dowodzą, że tekst należy do gatunku dramatu groteskowego. Bohaterowie tekstu Mrożka to postaci zindywidualizowane oraz prawdopodobne psychologicznie, jednak niektóre ich cechy zostały przejaskrawione, który to fakt wskazuje na przynależność dramatu do teatru absurdu.
Akcja „Tanga” rozgrywa się w połowie XX wieku, czyli w czasach współczesnych Mrożkowi, i obejmuje dwa dni. Miejscem akcji jest mieszkanie inteligenckiej rodziny, czyli Eleonory i Stomila, które, jak dowiadujemy się z didaskaliów, jest niezwykle zaniedbanie i zagracone.
Jednym z bohaterów dramatu Mrożka jest Artur, syn Stomila i Eleonory, który studiuje trzy fakultety, w tym medycynę i filozofię. Chłopak kieruje się w życiu zasadami i ma pretensje do rodziców, że pozbawili go możliwości buntu, młodzieńczego dążenia do wolności, gdyż oni sami już tę wolność wywalczyli. Złości go zachowanie matki, która zdradza męża, a do ojca ma pretensje o to, że nie chce walczyć o Eleonorę, nie reaguje na zdradę żony.
Dramat Mrożka składa się z trzech aktów, a wymowa utworu jest tragiczna. Jednak mimo wszystko katastrofa mająca miejsce w finale sztuki ukazana została w taki sposób, że traci cały swój patos. Absurdalny komizm „Tanga” przejawia się w sposobie kreacji bohaterów i wydarzeń, w których ci biorą udział sprawia oraz w specyficznym, łączącym w sobie różne style wypowiedzi języku Mrożka. Mrożek bardzo świadomie stosuje w swoim tekście groteskę i absurd, przy pomocy których obala mity sztuki awangardowej, a forma jego tekstu wskazuje na jego przesłanie, że sama forma nie jest w stanie ocalić świata.
Jednym z głównych motywów tekstu Mrożka jest rozpad rodziny, która jest dość specyficzna, ponieważ rodzice głównego bohatera, Artura, wyzbyli się norm i tradycji. Artur pragnie, by w jego rodzinie zagościł tradycyjny porządek, jednak wszystkie jego dążenia kończą się niepowodzeniem. Ukazanie relacji międzyludzkich w sztuce ma służyć porównaniu dwóch wzorców społeczeństwa – tradycyjnego, do którego przywrócenia dąży Artur, oraz nowoczesnego, według którego żyją jego rodzice, uznający prawo jednostki do wolności i ekspresji. Autor dramatu zachęca zatem do refleksji, rozważań na temat współczesnej kultury. Sławomir Mrożek zdecydował się również na uczynienie swojego utworu dramatem politycznym, Edek jest bowiem reprezentantem siły brutalnej, która za pomocą prymitywnych działań chce podporządkować sobie i sterroryzować ludzi. Mrożek wskazuje na zagrożenia płynące z wszelkiego odrzucenia zasad moralnych i obyczajowych w imię postępu, które skończyć się może zapanowaniem innej grupy, która dzięki swym skutecznym dążeniom zaprowadzi nowe porządki.
Akt pierwszy rozpoczyna się od gry w karty, w której uczestniczą: babcia Eugenia, Eugeniusz i Edek. Całe towarzystwo zgromadzone jest w salonie. Szczególnie stół warty jest uwagi, natomiast sprawia jeszcze większe niż samo mieszkanie wrażenie pomylenia, przypadkowości i niechlujstwa. W pomieszczeniu panuje zatem bałagan, dookoła zgromadzonych porozrzucane są różne, niepotrzebne sprzęty, takie jak wózek Artura z dzieciństwa, czy też zakurzona suknia ślubna. Gracze posługują się specyficznym językiem – na przykład: „Cztery piki skurczybyki”, „Ciach w piach”, czy też „Ja go brzdęk, a on mi pękł”. W pewnym momencie do pokoju przychodzi Młody Człowiek – jak się później okazuje – Artur, który na widok grających denerwuje się. Każe wynosić się Edkowi, krzyczy „won!”, odsłania wnękę, w której znajduje się katafalk nakryty czarnym suknem i gromnice. Zapala świece, a Eugeniusz przenosi sztuczne kwiaty ze stołu i stawia je obok Eugenii. Później każe jej wejść na katafalk, natomiast Eugeniuszowi nakłada na głowę starą klatkę dla ptaków, co ma stanowić karę za złamanie zakazu ustanowionego przez Artura dotyczącego gry w karty.
Następnie wchodzi Eleonora, żona Stomila i matka Artura, która kieruje się do kuchni, celem przygotowania śniadania synowi. Wita się również z Edkiem i jest nieco zdziwiona jego widokiem, okazuje się bowiem, że Edek jest jej kochankiem, co wyznaje w odpowiedzi na pytanie Artura o to, skąd się znają. Wtedy Eugeniusz przekazuje Arturowi informacje związane z romansem Eleonory i Edka, namawiając go tym samym, żeby pozbył się „chama”. Wtedy do pokoju wchodzi zaspany, ubrany w piżamę Stomil – tęgi i duży człowiek o siwej, lwiej czuprynie. Widząc to Artur nakazuje ojcu doprowadzenie się do porządku, jednak jego apel niczym nie skutkuje. Artur niezmiernie się burzy, jest zdenerwowany i rozgoryczony panującym w domu nieładem i anarchią, o czym informuje obecnych. Wyraża zwoje niezadowolenie w związku z wszechobecnymi, porozrzucanymi po mieszkaniu, niepotrzebnymi sprzętami. Nie podoba mu się, że w mieszkaniu znajdują się bezużyteczne rzeczy, takie jak nieużywane od czterdziestu lat bryczesy Eugeniusza, dziecięcy rowerek, czy też katafalk po dziesięć lat wcześniej zmarłym dziadku. Mówi: „Żadnego porządku, żadnej zgodności z dniem bieżącym. Żadnej skromności ani inicjatywy. Tutaj nie można oddychać, chodzić, żyć!”.
W tym czasie Stomil i Eleonora rozmawiają o przeszłości, o czasach młodości, które wspominają jako czasy „buntu i skoku w nowoczesność”. Twierdzą, że Artur powinien być im wdzięczny za wyzwolenie od panujących dookoła norm, zasad i zakazów. Ten jednak ma do nich o to żal, uważa, że jego rodzice stworzyli dom, w którym nic nie funkcjonuje tak jak powinno, ponieważ wszystko w tym domu jest dozwolone, nie panują w nim żadne zasady, prócz jednej, jak dodaje Stomil: „nie krępować się i robić na co ma się ochotę”. Rodzicom Artura udało się stworzyć jedynie moralny przymus niemoralności, przeciwko któremu chłopak nie powinien się buntować. Arturowi pozostaje zatem sprzeciw wobec braku zasad i norm. Kiedy dyskusja między synem a rodzicami staje się żarliwsza, Eugenia, Edek i Eugeniusz wracają do wcześniej przerwanej gry w karty.
Wtedy rodzice proponują Arturowi, żeby zaczął wyrażać swój bunt przez sztukę, chłopak jednak chce zostać lekarzem. Stomil stara się udowodnić synowi i przekonać go, że odrzucenie sztuki jest błędem, bowiem ona sam tak wyrażał niegdyś siebie. Chce zaprezentować zebranym swój nowy eksperyment teatralny. W czasie przygotowań do widowiska w mieszkaniu pojawia się Ala, kuzynka Artura, osiemnastoletnia dziewczyna pozbawiona zasad obyczajowych. Rozmawia chwilę z kuzynem, po czym zostają zaproszeni przez Stomila do obejrzenia jego sztuki. Przedstawienie mężczyzny okazuje się nową wersją historii o Adamie i Ewie, jednak sztuka kończy się zgaśnięciem światła i wybuchem. Nikt ze zgromadzonych nie rozumie przesłania sztuki, nawet gdy Stomil usilnie stara się udzielić im wyjaśnień, te nikogo z nich nie przekonują.
Akcja aktu drugiego toczy się w nocy, sceneria pozostaje wciąż ta sama. Artur odbywa rozmowę z Eugeniuszem – zawiązują spisek, za pomocą którego chcą doprowadzić do zaprowadzenia porządku w rodzinie. Po wyjściu Eugeniusza wchodzi Ala. Artur omawia z nią sp

W utworze „Tango” Sławomira Mrożka przedstawione jest życie rodziny po rewolucji obyczajowej. W domu bohaterów nie funkcjonują żadne zasady, normy moralne i społeczne. Jest to efekt buntu pokolenia Stomila. Generacja ta zaprotestowała przeciwko wszelkim normom. Efektem tego jest powszechny chaos i anarchia. Odzwierciedla się to w bałaganie wśród domowych sprzętów, ale także nienaturalnymi relacjami w rodzinie. Przedstawiciele najstarszego pokolenia (Eugenia i Eugeniusz) także pogodzili się z realiami. Są karceni przez swego wnuka Artura za grę w karty z Edkiem. Stomil i Eleonora także żyją w chaosie. W domu brakuje żywności, Eleonora zdradza męża z Edkiem. Stomil natomiast pozostał na etapie buntu. Jest niespełnionym artystą, którego działania są bezproduktywne. Artur buntuje się przeciwko takiej rzeczywistości. Jego protest stanowi próbę powrotu do tradycyjnych form i ideałów. Bohater na przekór rodzicom rozpoczyna studia medyczne, chce założyć tradycyjną rodzinę, wyznaje konserwatywne poglądy. W przedstawione realia bardzo dobrze wpisuje się postać Edka. Jest on człowiekiem bez przeszłości, prymitywnym. Jego rola w rodzinie jest zagadkowa. Podkrada jedzenie, ma romans z żoną Stomila, któremu on się nie przeciwstawia.
„Tango” jest dramatem o rewolucji. Artur buntując się przeciwko pokoleniu swoich rodziców, dochodzi do wniosku, że poprzez tradycyjny ślub z Alą można będzie odrodzić rzeczywistość. Bohater współpracując z Eugeniuszem nakazuje rodzinie przebranie się w dawne stroje i posprzątanie mieszkania. Stomil i Eleonora buntują się przeciwko porządkom Ar

Słynny dramat pod tytułem „Tango” Sławomira Mrożka to historia zagubionej, pełnej chaosu rodziny.
W środku całego familijnego nieporozumienia siedzi Artur – intelektualista, który ze swoim nowym, cały czas rozwijającym się światopoglądem, próbuje przekonać swoją rodzinę do planu wybawienia ludzkości formą, polegającą na konsekwencji, zasadach oraz wielu możliwościach. Jest to szczególnie ciekawa pozycja wśród innych książek o podobnej tematyce, choćby przez wzgląd na całkiem różnych od siebie bohaterów, którym warto się bliżej przyjrzeć.Przedstawiony wcześniej intelektualista Artur to dwudziestopięcioletni student, uczęszczający na trzy fakultety, w tym filozofię oraz medycynę. Syn Eleonory i Stomila. Ubrany zazwyczaj w ciemnym garniturze, białej koszuli oraz krawacie. Porywczy w wyznawanych przez siebie zasadach, konsekwentny, obiektywny, inteligentny, uparty, energiczny, czasami władczy w stosunku do reszty członków rodziny. Urodzony buntownik, który odnajduje swoje wewnętrzne spełnienie dopiero u schyłku życia, gdy wyznaje swoją prawdziwą miłość Ali. Jak najbardziej chłopak jest postacią pozytywną i przez wzgląd na jego niezłomność w wyznawanych wartościach, powinien być dla niektórych wzorem.
Edek – kochanek Eleonory, nowy domownik w mieszkaniu Stomila. Podejrzanie wyglądający mężczyzna, ubrany w koszulę w brzydką kratę z podwiniętymi rękawami, szerokie, brudne i pomięte spodnie w odcieniu jasnopopielatym, a także jaskrawożółte buty, z których wystają przesadnie kolorowe skarpetki. Odznacza się długimi, tłustymi włosami, które często lubi przeczesywać grzebykiem oraz kwadratowym, małym wąsikiem. Prymitywny, brutalny, chamski. Wyglądem, jak i charakterem nieco przypomina Adolfa Hitlera. Symbolizuje totalitaryzm, zastępując władzę Artura metodą terroru, groźby oraz siły. Na koniec sztuki zabija chłopaka, świętując zwycięstwo brutalności nad intelektem tańcem tanga. Zdecydowanie jest to postać negatywna.
Eugeniusz to dziadek, jak i wujek Artura, brat Eugenii. Siwy, ubrany w żakiet – jaskółkę, białą koszulę z wysokim, sztywnym, brudno – białym kołnierzykiem, szorty do kolan o kolorze khaki, krawat – plastron z wbitą szpilką z perłą, wysokie szkockie skarpety oraz popękane lakierki. Na nosie spoczywają okulary, oprawione w cienkie, złote oprawki. Charakte

„Tango” Sławomira Mrożka, słynny dramat, tragikomedia, która pierwszy raz pojawiła się w 1964 roku w jedenastym numerze „Dialogu”, by za parę miesięcy pierwszy raz zawitać na scenie teatralnej (1965 rok). Opowiada o Arturze – intelektualiście, próbującym się odnaleźć wśród chaotycznych członków swojej rodziny z planem zbawienia społeczeństwa nowym światopoglądem.
Akcja rozpoczyna się mieszkaniu, pełnym niepotrzebnych, porozrzucanych przedmiotów oraz przypadkowo stojących mebli. Całość prezentuje się jak dom rodziny tuż po przeprowadzce. W jednym z pokoi siedzą trzy osoby: krótkowzroczna babcia Eugenia, w bardzo jaskrawej sukni z kwiatami, w trampkach, staruszek Eugeniusz – siwy, w okularach, ubrany w żakiet, szeroki krawat oraz długie do kolan szorty khaki, a także obcy, podejrzanie wyglądający, obcy mężczyzna – koszula w kratę z podwiniętymi rękawami, spodnie jasnopopielate, szerokie, brudne i pomięte oraz buty jaskrawożółte, a spod nich wystające kolorowe skarpetki. Grają w karty. Wtem wchodzi młody człowiek, dwudziestopięcioletni Artur, który wraca z uniwersytetu, gdzie studiuje trzy fakultety, w tym medycynę oraz filozofię. Widząc nieznajomego, gniewnie pyta się, kim on jest. Mężczyzna, nazywany Edkiem, speszony pod przymusem krzyku Artura zamierza wyjść, lecz zainteresowany trzymaną pod pachą książką chłopaka, zabiera mu ją i zaczyna oglądać. W tym czasie Artur za karę sprowadzenia obcego do domu, stawia Eugenię na katafalku, zaś na głowę Eugeniusza nakłada klatkę dla ptaków bez dna. Pojawia się Eleonora, która jak się okazuje także zna Edka, wręcz to z nim zdradza ojca chłopaka, do czego po cichu się przyznaje. Dowiadując się o tym, Artur markotnieje, a wyswobodzony stryjek Eugeniusz podchodzi do niego i stara się go po cichu przekonać do pozbycia się Edka, który przedstawiony przez niego zostaje jako postać negatywna. W tym czasie przychodzi Stomil, ojciec Artura w niepozapinanej piżamie, pytając, czy katafalk mógłby wreszcie zniknąć z salonu. To szybko doprowadza do szału chłopaka, który zaczyna swoją batalię na temat bałaganu i chaosu w ich mieszkaniu: niepotrzebny dziecięcy wózek, suknia ślubna, bryczesy – pragnie jakiejś zasady, chociaż w kwestii porządku. Na to Stomil odpowiada zdziwieniem i niezrozumieniem buntu Artura, który wydaje mu się śmieszny, który twierdzi, iż nieporządek w mieszkaniu to odwzorowanie swobodnego życia rodziny, bez żadnych niepotrzebnych zasad. Chłopak zaraz jednak nawiązuje do braku zasad w panującej rzeczywistości, nieporządek i chaos, zapoczątkowany przez pokolenie Stomila oraz Eleonory, którzy byli za wolnością, a więc brakiem zasad. Artur widzi świat jako wielki bałagan, gdzie wszystko jest dozwolone, nie ma żadnych wykroczeń, żadnych niemoralności ustalonych przez władzę. Stomil za to odbiera stworzoną przez jego pokolenie wolność jako prawo do swobody i władnego szczęścia. Artur udaje obrażone dziecko – nie pozostaje mu nic innego jak bunt przeciwko braku zasad, będącymi konieczne, według chłopaka. Jest to jednak bezskuteczne, gdyż uważa pokolenie, któremu mógłby się buntować za społeczeństwo samoistnie się niszczące. Na to Stomil proponuje Arturowi oddać się sztuce, co ten przyjmuje ze wstrętem. Ojciec natomiast by udowodnić synowi wagę sztuki, planuje zaprezentować swój nowy, tak zwany eksperyment. Przerywa mu jednakże niespodziewane pojawienie Ali, kuzynki Artura. Okazuje się, iż była w domu od szóstej rano. Student na to przenosi zaraz swoje zainteresowanie na Alę, której zadaje szereg różnych, troskliwych pytań, rozmarzony mówiąc jak za nią tęsknił, że często myślał o niej. Rozmowę jednakże przerywa im Stomil, pragnący pokazać swój eksperyment teatralny „Adam i Ewa w raju”. Najpierw zaczyna recytować, by później zdezorientować publiczność wystrzałem rewolweru i zgaszeniem światła. Członkowie rodziny przestraszeni, ciekawie pytają o zamysł i znaczenie spektaklu, na co Stomil odpowiada, iż poruszył tematykę fenomenu teatralnego – dynamikę faktu sensualnego. Pragnie rozwinąć swoją myśl, szczególnie nic nierozumiejącemu Eugeniuszowi, ale razem z innymi członkami oraz Edkiem zostaje wyproszony z pokoju przez Artura, który chce zostać sam na sam z Alą, by omówić ważną dla niego kwestię.
Zapada noc. Samotnie siedzący w fotelu w pokoju Artur, zostaje zaczepiony przez Eugeniusza. Okazuje się, iż dziadek – wujek razem z chłopakiem uknuli spisek, polegający na planie zbawienia świata nową formą, zaczynając od najbliższej rodziny. Staruszek jako szpieg zdaje swój raport, po czy dostając nowe instrukcje odchodzi. Przychodzi Ala, wezwana przez Artura. Rano chłopak oświadczył jej się i za jej prośbą dał czas do namysłu. Teraz chciał usłyszeć konkretną odpowiedź. Dziewczyna zaś twierdzi, iż małżeństwo nie jest potrzebne i ją nie obchodzi, czy się odbędzie, czy nie. Artur zirytowany próbuje jej wyjaśnić, iż nie chce, by osiemnastolatka odbierała to jak nieważną, błahą sprawę. Chłopak chce, by ślub nie był postrzegany jako nijaki, nic nie warty, bo to czyni go bez charakteru. Nadanie mu jakiegoś wyrazu emocjonalnego sprawiłoby obojgu przyszłym, potencjalnym małżonkom korzyść oraz przyjemność – osiągnęliby coś wartego, trudniejszego i bardziej wyrazowego od sformułowania „obojętna sprawa”. Znudzona Ala wysuwa nagą nogę, na co chłopak prosi dziewczynę, by ją schowała. Zdziwiona kuzyna uporczywie pyta o powód, na co Artur oznajmia, iż ją przejrzał – dziewczyna niepokoi się, że zamiast okazania czułość i namiastki namiętności, student oświadczył jej się. Odbiera to jako problem swojej nieatrakcyjności, co Artur uważa za prostackie i puste. Ala próbuje odejść, lecz Artur powstrzymuje ją. Próbuje jej wytłumaczyć, iż by stworzyć idealny związek, muszą wprowadzić nowy system wartości oraz zasady, którymi ich małżeństwo miałoby się rządzić. Zaczyna się między nimi szarpanina, w której chłopak usilnie próbuje pocałować osiemnastolatkę. Drobną bójkę przerywa Edek, poszukujący kuchnię, by napić się wody. Gdy odchodzi, obrażona Ala ukazuje Artura jako zwykłego brutala, rzucającego się łapczywie na kobiece ciało, jak każdy prymitywny mężczyzna. Z początku chłopak speszony stara się przeprosić kuzynkę, jednakże z czasem zaczyna jej opowiadać o historii brutalnego ucisku kobiet, dzieci i artystów przez mężczyzn, jako narzucenie im bezwzględności oraz konsekwencji. Mężczyzna, będący najsilniejszym pierwiastkiem w społeczeństwie, nie dopuszczał do siebie myśli, jakoby ktoś miałby sprzeciwić się takiemu światopoglądowi, które miało być jedyne, powszechne i słuszne prawo. Gdy zaś kobiety zaczęły się sprzeciwiać takim zasadom, mężczyźni odwrócili się od nich, nazywając ich głupimi, nielogicznymi. Siebie samego natomiast Artur przedstawia jako obiektywną, stojącą po środku jednostkę, która dzięki swojej wszechstronności jest w stanie wypełnić plan zbawienia świata. Tym sposobem przedstawienia pozycji kobiety, chłopak chce przekonać Alę do małżeństwa, dochodząc do wniosku, iż kuzynka także jest za stworzeniem zasad, nowych możliwości, a sama dziewczyna udaje, by dopasować się do reszty społeczeństwa. Artur przekonuje ją, iż gdyby wykreowali konwencję, Ala nie musiałaby nadal bronić się za pomocą mężczyzny. Byłaby w stanie być samodzielna, posługując się swoim wdziękiem. Propozycja ślubu to równocześnie propozycja wspólnictwa w ukształtowaniu nowej społeczności, gdzie kobiety mogą odzyskać swoje należyte im prawa i odzyskać dawną siłę. Kuzynka jednakże nadal nie jest w pełni pewna, tak więc zirytowany Artur odprawia ją z kwitkiem i pozwala na czas namysłu.
Chłopak kończąc rozmowę z Alą, kieruje się do pokoju eksperymentów Stomila. Syn podchwytliwie zagaduje ojca o Edka. Tato uważa obcego za nowoczesną, autentyczną postać, która urodziła się z darem, jakiego inni muszą osiągać wysiłkiem sztuki. Inspiruje on Stomila, zyskuje u niego szacunek. Styl bycia Edka, który może niekiedy razić nie wynika z jego winy, a problemu nieświadomości u odbierających go osób. Edward wnosi koloryt, wzbogaca środowisko swoją szczerością. Na taką reakcję ojca, Artur niepewnie wyjawia mu o zdradzie Eleonory z nowym domownikiem. Stomil próbuje to usprawiedliwić wolnością swojej żony i złą interpretacj�

Tragikomedia Sławomira Mrożka nosząca tytuł „Tango” opowiada o zagubionej, pełnej chaosu rodzinie, w której znajduje się Artur, o intelektualistycznym podejściu do życia. Stara się on przekonać pozostałych bohaterów sztuki do swojego nowego świeżego sposobu myślenia, jakim jest na powrót stworzenie zasad w panującej rzeczywistości.
Akcja rozpoczyna się w salonie, podczas gry w karty trzech postaci: babci, pana z wąsikiem oraz starszego pana, czyli Eugeniusza. Wtem pojawia się dwudziestopięcioletni Artur, studiujący trzy fakultety, w tym filozofię oraz medycynę. Zastaje swoją babcię Eugenię oraz jej brata Eugeniusza z obcym mężczyzną, nazywającym się Edkiem, co wprawia go we wściekłość. Jako karę za wpuszczanie obcych do domu, babcia ląduje na katafalku, zaś stryjek dostaje na głowę klatkę dla ptaków bez dna. Nagle pojawia się matka Artura, Eleonora, która okazuje się bardzo dobrze znać Edwarda – po cichu oznajmia, iż jest jego kochanką, co natychmiast dołuje syna. Podchodzi do niego wyswobodzony Eugeniusz, próbujący namówić go do pozbycia się nowoprzybyłego, którego szczerze nienawidzi i ukazuje jako negatywną postać w całym dramacie. Jednakże ich poświęconą rozmowie uwagę burzy pojawiający się ojciec chłopaka – Stomil, w niepozapinanym szlafroku, co irytuje Artura. Rozpoczyna się awantura na temat panującego bałaganu w domu, który przelewa się na ogólny chaos na świecie spowodowany buntem pokolenia Eleonory oraz Stomila. Ich postawa przyczyniła się do ustalenia normy, która jest brakiem norm, czego Artur nie popiera, chcąc powrotu zasad. Chłopak dodatkowo obraża swoją rodzinę jako społeczność, przeciwko której nie warto się nawet sprzeciwiać, gdyż sama siebie niszczy. Kłótnię przerywa przybycie Ali – osiemnastoletniej kuzynki Artura, na którą ten od razu przenosi swoje zainteresowanie, próbując z nią flirtować. Naprzeciw wychodzi im natomiast Stomil, który koniecznie musi przeprowadzić jeden ze swoich artystycznych eksperymentów teatralnych, który tym razem polega na wyrecytowaniu wiersza na temat Adama i Ewy. Po skończonym przedstawieniu, Artur wygania członków rodziny oraz Edka, by sam na sam pomówić z Alą.
Noc. Do samotnie siedzącego w pokoju Artura, dołącza Eugeniusz, z którym chłopak zawarł spisek zbawienia świata nowym myśleniem, zaczynając od swojej rodziny. Jego stryjek ma grać rolę szpiega i podwładnego, tak więc gdy chłopak wydaje mu dalsze instrukcje, Eugeniusz odchodzi. Pojawia się natomiast Ala, pod prośbą chłopaka. Okazuje się, iż Artur rano oświadczył się dziewczynie, na co ta kazała mu dać czas do namysłu. Kuzynka jednak małżeństwo widzi za zbyteczne, jest jej obojętne, czy zostaną małżonkami, czy też nie. Artur odbiera dotkliwie, uważając, że dla Ali powinna to być niezwykle ważna sprawa – w końcu ma z tego czerpać korzyść i przyjemność. Osądza dziewczynę o próżność – twierdzi, iż Ala zestresowała się czystym niezainteresowaniem Artura jej atrakcyjnością, który zamiast okazać czułość, namiętność, proponuje sztywny, tradycyjny ślub. Dochodzi między nimi do szarpaniny, w której chłopak próbuje szaleńczo pocałować Alę. Przerywa im jednak Edek, idący do kuchni napić się wody. Gdy obrażona kuzynka chce odejść, chłopak próbuje ją przekonać, iż jest jej potrzebny, a ona jemu jako wspólniczka w realizowaniu planu zbawienia świata, gdyż jego zdaniem jej też nie podoba się brak zasad, zbyt mało możliwości, a udaje jedynie, że jest inaczej, by nie zostać odrzuconym. Jako decydującym argumentem stawia swoją uległość wobec Ali, gdyby na świecie pojawiły się solidne konwencje. To karze dziewczynie jeszcze przemyśleć propozycję Artura, na co ten przystaje.
Po rozmowie z Alą, chłopak kieruje się do pokoju Stomila, gdzie ten oddaje się sztuce. Artur próbuje przekonać ojca do pozbycia się Edwarda, zabijając go. Gra na jego emocjach, próbuje rozjuszyć Stomila otwierając mu oczy na zdradę Eleonory. I tak, z początku ojciec próbuje przekonać syna, iż Edek to autentyczność, ostateczność oraz inspiracja, jednakże im bardziej Artur naciska na jego dumę, tym Stomil coraz bardziej wpada we wściekłość. Już, już ma wpaść do pokoju, gdzie siedzi Eleonora wraz z kochankiem, gdy zauważa, iż Artur podsyca jego gniew naumyślnie. Okazuje się, iż syn chciał zbudo

W 1965 roku po raz pierwszy na scenie teatralnej ukazała się tragikomedia Sławomira Mrożka pod tytułem „Tango”, wcześniej wydana w 1964 roku w jedenastym numerze „Dialogu”. Dziś natknąć możemy się na utwór w formie książki, rzadziej zaś jako odbiorcy spektaklu. Dramat opowiada o intelektualiście Arturze, próbującym przekonać swoją rodzinę do wymyślonego przez niego nowego światopoglądu, który ma zbawić świat. Oni jednakże nie są w stanie pojąć jego wszechstronnego myślenia i powodu buntu, wręcz go odrzucają od siebie. Jednakże mimo tak poważnej tematyki, wydarzenia przedstawiane są w humorystyczny, przyjemny dla czytania sposób. Ważnym elementem jest właśnie przedstawienie członków familii Artura, która mimo wielu wewnętrznych problemów, ukazana jest prześmiewczo. Zatem czy „Tango” Sławomira Mrożka to parodia rodzinnego dramatu? Moim zdaniem jak najbardziej.
Pierwszym argumentem potwierdzającym tę tezę jest groteskowy charakter książki. Groteska polega na humorystycznym przedstawieniu ważnej tematyki poruszanej w danym dziele. Opisane postacie zmagają się z szeregiem problemów rodzinnych. Nie są familią idealną, wręcz odwrotnie – pełno wśród jej członków nieporozumień, problemów z wzajemnym dogadaniem się, czy wręcz nie zwracanie zbytniej uwagi na śmierć któregoś z bohaterów rodziny. Cała ta tragedia, ten dramat jest natomiast ukazany jako swoisty kabaret, w którym mimo zagubionej familii, odnaleźć można należyty humor oraz rozrywkę, dopiero później zwracając uwagę na powagę sytuacji, jakiej doświadczają postacie. Świadczy to więc o sparodiowaniu klasycznego dramatu rodzinnego przez Mrożka.
Kolejny przykładem, który poprze moje stanowisko, jest odwrócenie ról rodzinnych wśród bohaterów, czego dokonał autor. Mimo ogólnego wrażenia, iż to ojciec Stomil powinien być panem domu, rolę tę sprawuje dwudziestoparoletni Artur – surowy, często agresywny, zdecydowanie dominujący nad resztą członków familii. Stomil natomiast wraz ze swoją żoną Eleonorą reprezentują swoją osobą buntujących się nastolatków, którzy mają j

Sławomir Mrożek wybitny pisarz, rysownik oraz dramaturg, który napisał popularną tragikomedię „Tango”. Ukazało się ono po raz pierwszy w 1964 roku w jedenastym numerze „Dialogu”, by w 1965 ukazać się na scenie teatralnej.
Dramat opowiada o dwudziestopięcioletnim Arturze, który jako intelektualista o świeżym światopoglądzie, próbuje udowodnić słuszność swojego myślenia chaotycznej rodzinie: ojcu Stomilowi, matce Eleonorze, babci Eugenii i stryjkowi Eugeniuszowi, nie chcącej zrozumieć formy, a później idei studenta. Artur żeni się więc ze swoją kuzynką Alą, która ma zostać jego wspólniczką w realizowaniu planu zbawienia świata nowymi zasadami, na co po dłuższym czasie dziewczyna się zgadza. Oprócz tego chłopak zmaga się z chamem, wyrazem prostoty, siły i braku wykształcenia – brutalnym Edkiem, kochankiem matki Artura, który ostatecznie wygrywa z intelektem, pozbawiając go życia.
Przede wszystkim w swoim dziele Mrożek porusza problem intelektualistów, którzy mimo chęci zbawienia świata swoim świeżym, odmiennym myśleniem, są niszczeni przez prymitywnych, prostackich oraz brutalnych lu

Słynna tragikomedia pod tytułem „Tango” napisana przez Sławomira Mrożka to opowieść o niewielkiej rodzinie, pełnej chaosu, szaleństwa i wielu problemów, które dotykają zarówno dzisiejsze społeczeństwo.
Jednym z głównych bohaterów utworu jest Artur, dwudziestopięcioletni student, intelektualista poszukujący nowego sposobu postrzegania świata. Oprócz niego występują również rodzice: Stomil – zbuntowany artysta, poszukujący coraz to nowych środków wyrazu artystycznego, które pozwolą mu się określić, a także Eleonora – lekkomyślna, zaniedbana i skrzywdzona kobieta, zdradzająca męża. W wydarzeniach przewijają się także Eugenia (zdziecinniała babcia Artura), Eugeniusz (brat Eugenii oraz wujek, dziadek chłopaka – kłamliwy, niestabilny w swoim światopoglądzie staruszek) oraz Ala (osiemnastoletnia kuzynka i narzeczona studenta). Ważnym, nienależącym do rodziny bohaterem jest Edek – prymitywny, brutalny, z początku lubiany przez rodzinę cham i kochanek Eleonory. Są to jedyne postacie występujące w dramacie.
Książka opowiada o młodym intelektualiście – Arturze, który próbuje się odnaleźć ze swoim odmiennym myśleniem wśród chaotycznej rodziny, pełnej różnych innych problemów. Knuje spisek z Eugeniuszem, który przez pewien czas staje się mu uległy. Plan ma na celu doprowadzić do zbawienia świata nową formą. W międzyczasie poznaje Edka i dowiaduje się, iż jest on kochankiem jego matki, co tylko powoduje u niego dodatkowy gniew. Oświadcza się swojej kuzynce, Ali, a później gra na emocjach ojca Stomila, by zachęcić go do zabicia Edka, co kończy się fiaskiem. Gdy osiemnastolatka zaś decyduje się na ślub, wszystko przybiera zupełnie inny obrót. Edek zostaje lokajem rodziny, a Artur przychodzi na ceremonię spóźniony i pijany. Zrezygnowany uświadamia sobie, że forma nie zmieni świata, lecz idea, którą trzeba na nowo wymyślić. Podczas kłótni rodziny na temat ukształtowania tejże idei, babcia Eugenia dostaje zawału, a Ala wyznaje zdradę Artura z Edkiem. Zrozpaczony chłopak popada w obłęd, na co Edek brutalnie pozbawia go życia i ogłasza swoją władzę na resztą członków rodziny. Historia kończy

„Tango” – słynna, lubiana, skłaniająca do refleksji tragikomedia, na którą natrafiłam przez przypadek, znajdując ją między starymi, rodzinnymi księgozbiorami. Autorem jest uwielbiany, współczesny pisarz, rysownik i dramaturg Sławomir Mrożek, słynący z wielu dramatów i satyrycznych opowiadań, zajmujących się tematyką filozoficzną, polityczną, obyczajową i psychologiczną. Samo „Tango” pierwszy raz pojawiło się w 1964 w jedenastym numerze „Dialog”, by później zadebiutować na scenie teatralnej w 1965 roku.
Utwór opowiada o dwudziestopięcioletnim Arturze, który próbuje odnaleźć się jako intelektualista, o nowym świeżym poglądzie na otaczającą go rzeczywistość wśród swojej rodziny. Wymyśla więc plan zbawienia świata, którym chce przekonać pozostałych członków do słuszności jego myślenia. Żeni się z kuzynką Alą, lecz nie z powodów głębszego uczucia, a by mogła zostać jego wspólniczką, czerpiąc z tego korzyść. Oprócz Ali i Artura, w sztuce wstępuje reszta członków rodziny: rodzice chłopaka – lekkomyślna Eleonora i artysta Stomil (który poszukuje nowych środków wyrażenia siebie w sztuce), dziecinna babcia Eugenia oraz jej brat Eugeniusz – niestabilny w swoich przekonaniach wujaszek i dziadek Artura, który z początku pomaga mu w realizacji swojego celu. Ważną postacią jest również Edward – niechlujny, prymitywny i brutalny kochanek Eleonory, który w późniejszym czasie dokonuje strasznych rzeczy.
Ważnym zabiegiem w książce jest brak określenia konkretnego czasu oraz miejsce, jakie się przewija podczas przedstawionych wydarzeń. Brak określonego czasu świadczy o uniwersalność i ponadczasowości poruszanych problemów społecznych, zaś miejsce akcji, jakim głównie jest salon pełen chaosu, nieładu, bałaganu, to symbol nieporządku myśli i chaotyczności występujących bohaterów, którzy często zachowują się irracjonalnie. Te dwa aspekty są dowodem na to, że wszystko w utworze ściśle łączy się ze sobą, co obrazuje sztukę jako przemyślaną, a także świadczy o sprycie autora.
Jak w każdym dziele Mrożka, tak i ta tragikomedia porusza szereg ważnych problemów. Przede wszystkim porusza problem wybitnych intelektualnych ludzi, którzy czują się niezrozumiani i odrzuceni przez społeczeństwo. Autor zwraca uwagę na brak możliwości rozwoju jednostkom, które mają szansę zachwycić i onieśmielić świat. Zamiast tego są spychani na boczny tor, a nawet pożerani przez brutalność prostackich ludzi.
„Tango” to również przykład braku należytego kontaktu w rodzinie. Każdy z przedstawionych bohaterów ma inny sposób myślenia i inaczej w

Tragikomedia wybitnego, współczesnego, polskiego pisarza Sławomira Mrożka pod tytułem „Tango” opowiada o standardowej rodzinie, na podstawie której autor porusza szereg ważnych problemów społecznych. Szczególnie piorunujące wrażenie w sztuce odgrywa czas i miejsce akcji, którym warto się przyjrzeć.
W utworze nie ma ukazanego konkretnego czasu, w jakim rozgrywają się przedstawione wydarzenia. Można się jednakże domyślić, iż wszystko dzieje się w współczesności, patrząc na sposób komunikacji bohaterów, technologie, jakie ich otaczają, zwyczaje i zasady panujące w rodzinie. Brak ukazania konkretnego czasu świadczy o uniwersalności i ponadczasowości dzieła. Autor zwraca uwagę na luki w normach społecznych, które zawsze miały i będą mieć miejsce: brutalność, zawsze wygrywająca z intelektem, nieszczera miłość, czy różnorodny światopogląd ludzi.
Na miejsca ukazane w tragikomedii, składają się pojedyncze pokoje w domu Stomila i Eleonory, w którym jeszcze mieszkają dorosły syn Artur, jego babcia Eugenia oraz jej brat Eugeniusz. P

Jedna z najznakomitszych sztuk Sławomira Mrożka – „Tango”, opowiada o problemach współczesnego społeczeństwa na podstawie przykładowej, standardowej rodziny.
Akcja zaczyna się od powrotu do domu dwudziestopięcioletniego Artura, który zastaje swoją babcię (Eugenię) grającą w karty z bratem (wujkiem chłopaka – Eugeniuszem) oraz nieznanemu bohaterowi mężczyzną. Rozwścieczony widokiem obcego w swoim salonie, student próbuje ukarać dziadków. Wtem wchodzi matka Artura, Eleonora. Nieznajomy okazuje się być Edkiem, jej kochankiem, co strasznie przytłacza syna – jego wujek próbuje go pocieszyć i nakłonić do skrzywdzenia Edka. Pojawia się ojciec chłopaka – Stomil, cały w nieładzie, co jeszcze bardziej rozdrażnia syna, który zaczyna narzekać na chaos i nieporządek w domu. Artur od razu przechodzi do wypominania pokoleniu swoich rodziców, że w imię buntu, doprowadzili do nieładu i chaosu na całym świecie. Twierdzi, iż brak norm doprowadził do normy współczesności, a on sam nie ma przeciwko czemu się buntować. Niespodziewanie pojawia się Ala, kuzynka Artura. Student wyprasza wszystkich z pokoju, by pomówić z Alą na osobności. Gdy wszyscy wychodzą, Artur proponuje Ali tradycyjny ślub, który ma ukształtować jego cel zmiany myślenia społeczeństwa. Kuzynka zaś prosi o czas na zastanowienie się.
Jest noc. Samotnie siedzącego Artura zaczepia Eugeniusz, który wiernie „służy” chłopakowi, ślepo wierząc w jego świeży światopogląd oraz pomagając mu w zrealizowaniu planu. Gdy Artur wydaje mu nowe rozkazy, na powrót przychodzi Ala. Dochodzi nimi do sprzeczki. Dziewczyna czuje się nieswojo, ponieważ nie widzi uczucia Artura, które powinno skłonić go do małżeństwa. Uważa to więc za rzecz mało ważną. Zaczyna myśleć, że niezainteresowanie Artura spowodowane jest z jej winy, co kuzyn odbiera za prymitywny odzew skupienia się na swojej atrakcyjności. Zaczyna się między kuzynostwem niewielka szarpanina, którą na chwilę przerywa Edek. Obrażona Ala chce odejść, lecz Artur przekonuje ją, iż jest mu potrzebna do spełnienia swojego planu, który im obojgu zapewni przyjemność oraz korzyść. Dziewczyna nadal nie jest w pełni przekonana, więc kuzyn karze jej się jeszcze namyśleć.
Artur kieruje się do pokoju swojego ojca, który oddaje się sztuce. Próbuje go prz

Sławomir Mrożek ,,Tango” – czas i miejsce akcji
W swoim dziele pod tytułem ,,Tango” Sławomir Mrożek nie określił dokładnego czasu akcji. Jednak na podstawie zachowań bohaterów, ich stylu życia, czytelnik może domyślić się, iż była to współczesność. Na podstawie treści można także wywnioskować, iż w tym przypadku nie zastosowano się do zasady trójjedności, gdyż czas trwał więcej niż jeden dzień. Świadczył o tym między innymi fragment, w którym Artur prosił swoich bliskich o ich błogosławieństwo. Po spełnieniu ich prośby ustalono, iż ślub mężczyzny wraz z osiemnastoletnią Alą miał odbyć się kolejnego dnia.
Miejsce akcji zostało opisane w didaskaliach. W tym przypadku zachowano ważną zasadę dla dramatu, która oświadczała iż akcja całego utworu powinna rozgrywać się tylko w jednym miejscu. Był to inteligencki dom. Właścicielem budynku został artysta Stomil i jego ukochana żona o imieniu Eleonora. Wiedli oni ciekawe życie, ponieważ wraz z małżeństwem mieszkało kilka osób. Na

Ala to osiemnastoletnia kuzynka Artura, a później również jego narzeczona. Wyróżniała się między innymi piękną urodą. Od momentu oświadczyn myślała, że mężczyzna pragnął ją poślubić jedynie dla zasady, więc bez wyrzutów sumienia zdradziła go z Edkiem. Jednak bardzo się myliła, poinformowanie pana młodego o tym czynie stanowiło jedną z przyczyn jego śmieci. Dziewczyna zachowywała się jakby żyła w świecie bez jakichkolwiek norm, dopasowywała się do panującej sytuacji.
Artur był młodym i przystojnym mężczyzną, synem Eleonory i Stomila. Jego babcia to Eleonora. Miał 25 lat. Zawsze ubierał się elegancko, dbał o własny wygląd. W przeciwieństwie do swoich rodziców przejmował się odpowiednim ubiorem i wyglądem. Cechował się ogromną energią i zdecydowaniem. Był także człowiekiem niesamowicie władczym. Nie umiał pogodzić się z chaosem panującym na świecie i pragnął go zmienić. Zamiary jego były szlachetne. Chciał on między innymi przywrócić godność i szacunek przedstawicielom starszego pokolenia. Myślał, że znalazł on odpowiedni sposób, a pierwszym etapem miał być jego ślub z kuzynką. Pozostali ulegli jego pomysłom. Ostatecznie zrozumiał, że ślub niewiele zmieni. Zmusił innych, by pomogli odnaleźć mu nową ideę, system, wedle której powinien podążać. Nie zauważał niebezpieczeństwa którego wynikało z tak wielkiej władzy.
Na szczęście miłość do kuzynki obudziła w nim ludzkie emocje. Stał się szczęśliwszy i wrażliwszy, można powiedzieć, że to głębokie uczucie go ocaliło. Dlatego niestety wieść o zdr

Sławomir Mrożek to polski współczesny pisarz, znany z wielu satyrycznych opowiadań oraz dramatów, między innymi tragikomedii pod tytułem „Tango”. Mimo groteskowego charakteru, utwór ten porusza dość ważne, ponadczasowe problemy społeczne.
Tragikomedia opowiada przede wszystkim o ciężkim życiu intelektualisty. Jeden z głównych bohaterów – Artur, próbuje odnaleźć się wśród swojej rodziny, równocześnie przekonując ją do nowego, świeżego postrzegania świata. Jego wybitny sposób myślenia ukazany jest w dramacie jako agresja skierowana do innych członków, którzy nie chcą pojąć wszechstronności bohatera. Artur potrzebuje być zrozumianym, zauważonym, by mieć poczucie akceptacji w społeczeństwie. Gdy nie udaje mu się osiągnąć desperackiego już celu przekonania rodziny do słuszności swojego myślenia, dochodzi do punktu krytycznego – zaczyna ogarniać go szaleństwo i wewnętrzna rozpacz. Na tak burzliwe emocje jeden z pozostałych bohaterów, Edek, reaguje pozbawieniem życia Artura. Jest to uwaga autora, ukazująca brutalne niszczenie inteligentnych ludzi, którym społeczeństwo często nie pozwala rozwinąć skrzydeł, poprzez niezrozumienie, a więc brak akceptacji intelektualisty.
„Tango” to również utwór o problemach standardowej rodziny. Każdy z przedstawionych jej członków ma inny sposób postrzegania świata, co oddala ich nawzajem od siebie. Bohaterowie zachowują się często chaotycznie i irracjonalnie w przypadku próby kontaktu między sobą- nie słyszą własnych uwag, myśli, spostrzeżeń, próśb innych. Mimo sporego wspólnie spędzonego czasu, brak między nimi porozumienia oraz wzajemnego zrozumienia. Rodzina nie jest zrozpaczona, gdy któryś z członków umiera – szybko przyzwyczają się do nowej sytuacji. Mrożek zwraca uwagę na to, iż długie rodzinne rozmowy, wspólne spędzanie czasu bywa bezskuteczne, jeśli członkowie nie próbują siebie słuchać i zrozumieć nawzajem – nie ma wtedy między nimi tak og

1. Przebywanie Eugeniusza, Eugenii i Edka w pokoju.
2. Nadejście niezadowolonego Artura.
3. Ukaranie staruszków przez Artura.
4. Pojawienie się mamy Artura, Eleonory.
a) Wyznanie kobiety o jej sypianiu z Edkiem.
b) Podlizywanie się Eugeniusza wobec Artura w tajemnicy przed innymi.
5. Kłótnia pomiędzy Stomilem i jego synem.
a) Inne opinie na temat postaw jak nonkonformizm i konformizm.
b) Zawiedzenie rodziców przez plany na przyszłość ich potomka.
6. Decyzja Artura o przywróceniu dawnych obyczajów, tradycji.
7. Przeprowadzenie nietypowego eksperymentu przez Stomila.
a) Zgaszenie świateł, a następnie ogromny huk.
b) Zanik słuchu przez staruszkę Eugenię.
8. Propozycja ślubu Artura z jego kuzynką, Alą.
a) Prowokacja młodej dziewczyny i natarczywe zachowanie chłopaka.
b) Pojawienie się Edka.
9. Oświadczenie Artura skierowane do ojca, o zdradzie jego ukochanej Eleonory z Edkiem.
10. Udanie się Stomila do sypialni żony z rewolwerem.
a) Niecierpliwość Artura oczekującego na gwałtowną reakcję ojca.
b) Udanie się za oj

Akt I
Akcja utworu rozpoczęła się w mieszkaniu, gdzie znajdowało się wiele porozrzucanych przedmiotów. Trójka bohaterów, Eugeniusz, Eugenia i Edek grali w karty. Nagle zjawił się Artur. Chłopak był oburzony zachowaniem babci, a także wujka i obecnością podejrzanego indywiduum. Postanowił ukarać winowajców. Dziewczynce rozkazał położyć się na katafalku, Eugeniuszowi nałożył na głowę klatkę na ptaki bez dna. Natomiast Edek został wypędzony. Ten jednak nie wyszedł.
Nagle pojawiła się Eleonora. Kobieta wprawiła w osłupienie syna tym, iż powitała się z Edkiem niczym jak ze starym, dobrym znajomym. W wypowiedzi dodała, że czasami z nim sypiała. Eugeniusz od razu postanowił wykorzystać sytuacje. Zaczął się podlizywać Arturowi niesłyszalnym dla pozostałych szeptem. Krytykował on zarówno Edka jako człowieka jak i jego zachowanie. W tym momencie do towarzystwa dołączył Stomil, który dopiero co wstał z łóżka. Świadczył o tym między innymi niechlujny wygląd i strój. Rozpoczął dyskusję ze swoim potomkiem na temat konwencji. Ojciec stoi na stanowisku nonkonformizmu. Syn miał jednak odmienne zdanie na ten temat. Po krótkiej rozmowie rodzice zaproponowali Arturowi, by ten zajął się sztuką. Sądzili, że była ona wielkim buntem. Jednak chłopak – ku wielkiemu rozczarowaniu matki – pragnął w przyszłości zostać lekarzem, a nie artystą. Ojciec natomiast wpadł na pomysł pewnego eksperymentu. Sadził, że nadarzyła się idealna okazja, by go przeprowadzić
Ze stosu materii wyłoniła się młoda dziewczyna o imieniu Ala. Na początku rozmawiała z Arturem, doszło między nimi do małej sprzeczki. Przerwał ją jednak początek „eksperymentu teatralnego”. Stomil ukrył się za katafalkiem, który służy za scenę. Mężczyzna poruszał dwiema lalkami (pacynkami), przedstawiającymi Adama i Ewę. Nagle zgasło światło i równocześnie rozległ się głośny huk. Po zapaleniu świecy okazało się, że w wyniku hałasu Eugenia utraciła słuch. Próby wytłumaczenia Eugeniuszowi istoty tego eksperymentu nie przyniosły upragnionego skutku. Artur wypędził obecnych bohaterów z pomieszczenia, pozostała z nim tylko Ala.
Akt II
Noc. Eugeniusz zdradził Arturowi zadania, którymi w tamtym momencie zajmowali się domownicy. Po odejściu wuja, Artur spotkał się z Alą i próbował wytłumaczyć jej, jakie korzyści odniosłaby nie tylko ona, ale i wszystkie kobiety,gdyby powiodło się przywrócenie w świecie przesyconym wolnością i swobodą dawnego porządku.
Na początku planował wziąć ślub z kuzynką. Miało to stanowić pierwszy etap jego planu. Nie chciał jednak zmuszać do niczego dziewczyny, pragnął, aby Ala w pełni świadomie i z przekonaniem wyraziła swą zgodę na ślub. To wydarzenie sprawiłoby, że cała rodzina powróciłaby do starych tradycji. Podczas rozmowy Ala zaczęła prowokować chłopaka, a ten zachował się wobec niej natarczywie. Dialog jednak przerwał Edek, który przybył, by napić się wody. Ala wyszła, gdyż musiała przemyśleć słowa kuzyna. Artur opowiedział ojcu o związku Eleonory i Edka. Stomil początkowo nie chciał mu uwierzyć, lecz po chwili, po wysłuchaniu przekonań syna, zjawił z rewolwerem do pokoju Eleonory, aby się przekonać na własne oczy o jej zdradzie. Przedłużająca się cisza niepokoiła Artura.Postanowił pójść do pokoju, do którego udał się jego ojciec, z ogromnym niedowierzaniem odkrył, iż Eugenia, Eleonora i Edek grali w karty, Stomil zaś dołączył się do rozrywki. Młodzieniec prędko odebrał ojcu i zaczął terroryzować zebranych. Przeprowadził ich do salonu, w tym pomieszczeniu wręczył broń Eugeniuszowi. Ten pełnił funkcję jego strażnika. Oboje wdali się w dyskusję z „więźniami”. Eugeniusz oznajmił pozostałym też, iż razem z Arturem mieli zamiar zrobić z reszty rodziny z powrotem ludzi z zasadami i uczynią to

„Tango” autorstwa Sławomira Mrożka to dramat, tragikomedia opowiadająca o wielu uniwersalnych problemach na podstawie przedstawienia standardowej rodziny, która pełni rolę głównych i jedynych postaci w sztuce. Mimo tej niewielkiej ilości bohaterów, warto im się przyjrzeć i opisać po kolei każdego z nich, gdyż są osobami niezwykle interesującymi i barwnymi.
Bohaterem utworu, który znacząco wysuwa się na przód spośród wszystkich pozostałych, jest Artur – dwudziestoparoletni student, uczęszczający na trzy fakultety, w tym medycynę i filozofię. Próbował przekonać swoją rodzinę do nowego sposobu myślenia. Desperacko szukał rozgłosu, by zostać zauważonym i usłyszanym. Pomysł poślubienia Ali doprowadził w późniejszym czasie do otworzenia się i obudzenia w sobie najbardziej ludzkiego uczucia – miłości. Syn Stomila i Eleonory, porywczy intelektualista, który na koniec umiera z ręki Edka.
Edek to kompletne przeciwieństwo Artura. Prosty, prymitywny, brutalny, lekceważący kochanek Eleonory i jednorazowy kochanek Ali, który dopuszcza się pozbawienia życia Artura. Po zabiciu chłopaka ogłasza swoje zwycięstwo, a z reszty bohaterów robi ludzi mu podległych. Do tego czasu postrzegany był przez większość członków rodziny jako szczery, autentyczny, potrzebny i ostateczny element ich życia.
Eleonora – matka Artura, żona Stomila, która zdradza go z Edkiem. Lekkomyślna, zaniedbana, chaotyczna i skrzywdzona przez brak uczucia ze strony Stomila.
Stomil jest ojcem Artura, mężem Eleonory. Zbuntowany artysta, który poświęca swoje życie oddając się sztuce, którą nazywa ek

Sławomir Mrożek, polski, współczesny poeta znany z wielu satyrycznych opowiadań i dramatów, w 1964 roku w jedenastym numerze „Dialogu” po raz pierwszy opublikował znaną powszechnie sztukę „Tango”, która parę miesięcy później wyszła w teatrach – pierwsza premiera ukazała się w 1965 roku.
Jako iż jest to utwór podzielny na role, występują w nim didaskalia, pojawia się w repertuarze teatralny, zaliczany jest oczywiście do dramatu jako rodzaju literackiego. Gatunkiem książki jest tragikomedia – mimo ogólnego groteskowego wyrazu sztuki, porusza ona wiele ważnych kwestii, a choćby główny bohater to postać pełna rozpaczy, desperacji i wewnętrznych rozterek, która na koniec umiera.
Wyjaśnienia powodów przedstawienia trudnych tematów w sposób groteskowy możemy odnaleźć w słowach Stomila, który tłumaczy swojemu synowi