Zbrodnia i kara

„Zbrodnia i kara” – Fiodor Dostojewski – Bohaterowie

Rodion Romanowicz Raskolnikow – 23-letni mężczyzna, były student prawa na Uniwersytecie Petersburskim. Żył w skrajnej nędzy i ubolewał nad tym, że jego matka, Pulcheria Aleksandrowna i siostra, Dunia, żyją w biedzie, aby zaoszczędzić na jego naukę. Dokonał zabójstwa lichwiarki Alony Iwanowny, u której wcześniej zastawił zegarek po ojcu i pierścionek siostry. Usprawiedliwia się tym, że usunął ze społeczeństwa osobę, która żerowała na krzywdzie innych. Uważa on, że zabicie tej kobiety może przynieść wiele dobrego. Rodion utwierdzony jest w przekonaniu, że nie zrobił nic złego, zwłaszcza, że należy do wymyślonej przez siebie rasy nadludzi – Napoleonów, czyli wybitnych jednostek, które stoją ponad prawem moralnym i „wszami ludzkimi”. Jest bardzo drobiazgowy. Perfekcyjnie planuje zbrodnię, znając cały układ mieszkania lichwiarki. Mimo wszystko, był bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę. Świadczy o tym chociażby jego zachowanie w stosunku do Marmieładowa i jego rodziny. Odprowadza go bowiem pijanego do domu, ale bardzo mu współczuje. Po jego śmierci, wdowie oddaje ruble przysłane przez matkę, aby kobieta mogła urządzić pogrzeb. Bohater znajduje się cały czas w stanie pobudzenia emocjonalnego. Po zabiciu Alony i Lizawiety popada w chorobę. Śnią mu się okropne sceny, przez które widać, że przeżywa swój czyn. Sam nie chce się jednak przed sobą do tego przyznać. Za swój występek zostaje zesłany w głąb Rosji, lecz większą karą ą dla niego wyrzuty sumienia.<

Autor
Fiodor Dostojewski – rosyjski pisarz i myśliciel. Uważany za jednego z najbardziej wpływowych powieściopisarzy literatury rosyjskiej i światowej. Tworzył realistyczną i naturalistyczną prozę psychologiczną, z pogranicza materii i wyobraźni. Główną tematyką jego utworów był motyw walki dobra ze złem. Dostojewski był zafascynowany irracjonalnymi pierwiastkami natury ludzkiej, które wnikliwie analizował. Potępiał kapitalizm i ruchy socjalistyczno-rewolucyjne. Był wierzącym chrześcijaninem, przeciwnym ateizmowi.
Tytuł: „Zbrodnia i kara”Rodzaj i gatunek literackirodzaj – epikagatunek – powieśćData publikacji
„Zbrodnia i kara” w formie książkowej została wydana w roku 1867 w Rosji, natomiast w latach 1887-1888 nastąpiła jej premiera wydawnicza w Polsce. Wcześniej (w roku 1866) odcinki powieści były publikowane w czasopiśmie „Russkij Wiestnik”.
Czas i miejsce akcjiAkcja rozgrywa się w lipcu 1865 roku. Wydarzenia trwają czternaście dni.
Miejscem rozgrywających się zdarzeń jest miasto Petersburg, który pełni ważną rolę w powieści.Geneza utworu
Inspiracją do napisania powieści i wykreowania postaci głównego bohatera był niejaki Pierre François Lacenaire – francuski poeta, który jako student prawa zamordował w pojedynku siostrzeńca deputowanego Benjamina Constanta. Lacenaire uważał się za jednostkę wybitną i wyjątkową; twierdził również, że nie jest zbrodniarzem, a jedynie „ofiarą swojej epoki”. Trudności finansowe i kryzys wartości, z jakimi w roku 1864 mierzył się pisarz, również przyczyniły się do powstania pomysłu na powieść, a konkretnie – trudnej sytuacji życiowej bohatera. Dostojewski pisał tę powieść przez kilka lat.
ProblematykaMotywem przewodnim utworu jest słynne stwierdzenie, że „nie ma zbrodni bez kary”. Każde popełnione przestępstwo jest złem i nie ma żadnego wytłumaczenia dla morderstwa. „Zbrodnia i kara” to powieść psychologiczna, która skupia się na wewnętrznym życiu postaci. Prym wiedzie analiza emocji, motywów, zachowań i przemyśleń bohatera. Opisy stanu psychicznego Raskolnikowa przed i po dokonaniu zbrodni stanowią większą część powieści. Autor pokazuje także różne stanowiska poszczególnych osób i ich osądy. Każdy bohater ma inne zasady moralne, jakimi kieruje się w życiu.
Bohaterowie▪ Rodion Romanowicz Raskolnikow – główny bohater; dwudziestotrzyletni mężcz

ZBRODNIA I KARA – PLAN WYDARZEŃ

1. Trudna sytuacja pieniężna Raskolnikowa i jego rodziny.
2. Oddanie zegarka pod zastaw.
3. Rozmyślania o morderstwie.
4. Poznanie historii Marmieładowa.
5. Otrzymanie listu od matki:
a) wiadomość o zaręczynach siostry Raskolnikowa, Duni z Piotrem Pietrewiczem Łużynem w celu poprawienia sytuacji finansowej rodziny,
b) zapowiedź przyjazdu matki i siostry Raskolnikowa do Petersburga.
6. Decyzja o zabiciu starej lichwiarki.
7. Dokonanie zbrodni:
a) zabicie Alony Iwanowej,
b) zamordowanie Lizawiety,
c) zacieranie śladów morderstwa,
d) schowanie łupów w ścianie swojego pokoju za tapetą.
8. Obłęd Rodiona Raskolnikowa.
9. Wezwanie Raskolnikowa na komisariat.
10. Zmiana miejsca ukrycia łupów.
11. Odwiedziny u Razumichina.
12. Choroba Raskolnikowa.
13. Opieka Razmichina.
14. Wizyta Zosimowa.
15. Spotkanie w gospodzie „Pałac Kryształowy”.
16. Myśli samobójcze Raskolnikowa.
17. Pójście na miejsce zbrodni, do domu starej lichwiarki.
18. Śmierć Marmieładowa.
19. Przyjazd matki i siostry Raskolnikowa.
20. List Łużyna.
21.

„Zbrodnia i kara” to rosyjska powieść psychologiczna autorstwa Fiodora Dostojewskiego.
Streszczenie szczegółowe
Cześć I
W pierwszych zdaniach książki poznajemy głównego bohatera, jest nim Rodion Romanowicz Raskolnikow. Mężczyzna wychodzi ze swego nędznego pokoju i udaje się w kierunku domu Alony Iwanowej, starej lichwiarki. W zamian za pieniądze dane pod zastaw, przyjmuje ona różnorodne cenne przedmioty. Najczęściej przychodzą do niej ubodzy studenci, których nie stać na utrzymanie i opłacenie czynszu. Raskolnikow, by zapewnić sobie jedzenie i dach nad głową przynosi do lichwiarki swoje ostatnie pamiątki rodzinne. Jest to srebrny zegarek jego ojca oraz pierścionek Duni. Bohater nie może pogodzić się z tym, że stara Alona bogaci się na biednych studentach. W studencie rodzi się pomysł zabicia kobiety. Przy jednej z wizyt uważnie przygląda się jej mieszkaniu. Patrzy w jaki sposób rozmieszczone są pokoje oraz doszukuje cennych przedmiotów. Po opuszczeniu Alony, snuje w głowie pewien plan. Zachowuje się bardzo dziwnie, tak, jakby coś go opętało. Po drodze zatrzymuje się w Szynku, by napić się piwa. Spotyka Marmiełodowa, który opowiada mu o swoim życiu. Cała jego rodzina cierpi z głodu, Sonia, jego córka, próbuje zarobić pracując jako prostytutka. Sam Marmieładow jest alkoholikiem, a jego żona choruje na gruźlicę. Do Raskolnikowa przychodzi list od matki. W liście kobieta informuje syna, że jego siostra Dunia ma zamiar wyjść za Piotra Łużyna. Zapowiada również przyjazd do Petersburga. Raskolnikow uważa, że decyzja o zamążpójściu została podjęta zbyt pochopnie. Domyśla się, że siostra w ten sposób chce mu pomóc, na co on nie może się zgodzić. List sprawia, że jest bardziej gotowy, by zrealizować swój pomysł. Bohater ma koszmar, śni mu się wydarzenie z dzieciństwa. Widzi szkapę, która zabija Mikołka. Wszystko dzieje się na oczach rozbawionych gapiów. W Szynku Raskolnikow słyszy rozmowę oficera ze studentem. Mężczyźni rozmawiają o lichwiarce, uważają, że powinna ona umrzeć, ponieważ bogaci się kosztem ubogich ludzi. Po śmierci cały swój dobytek ma w planach oddać na klasztor. Student mówi, że taka zbrodnia przyniosłaby korzyści całemu społeczeństwu. Oficer przyznaje studentowi rację dodaje, że czyn zrobiony dla dobra ludzkości nie powinien wywoływać wyrzutów sumienia. Raskolnikow cieszy się, że są ludzie, którzy mają podobne poglądy. Przypadkiem, podsłuchując rozmowę siostry lichwiarki, dowiaduje się, że następnego dnia Alona będzie sama w domu. Następnego dnia bohater jest wypoczęty i gotowy, by zrealizować swój plan. Z koszuli robi pętle i zamierza umieścić w niej siekierę, która pożyczył od stróża. Gdy dochodzi do domu lichwiarki, przez chwilę waha się, czy nie zrezygnować ze swoich planów. Jednak decyduje się zrealizować swój plan. Zabija Alonę siekierą, znajduje ukrytą biżuterię. Nieoczekiwanie do domu nieco wcześniej wraca Lizawieta, siostra Alony. Gdy zauważa siostrę leżącą w kałuży krwi, jest przerażona. Bohater, chcąc pozbyć się świadka, zabija również ją. Po tym szybkim kroku opuszcza miejsce zbrodni. Starannie wyciera koszule i siekierę, by zatuszować swój czyn. Na klatce słysząc czyjeś kroki zamyka mieszkanie. Gdy o dziwnej sytuacji dowiaduje się stróż i robi się zamieszanie, Rodion korzysta z sytuacji i wymyka się z kamienicy. Wraca do swojego pokoju. Cały czas zaciera wszystkie możliwe ślady. Jest przerażony, gdy dostaje wezwanie na policję. Okazuje się, że właścicielka mieszkania, które Romanowicz wynajmuje, żąda zapłacenia zaległego czynszu. Gdy policjanci zaczynają rozmowę o zbrodni, bohater mdleje. Mężczyzna obawia się rewizji, więc wyrusza na miasto, by znaleźć odpowiednie miejsce, by ukryć cenne łupy. Wreszcie ukrywa skarb pod kamieniem, na przypadkowym podwórzu. Bohater odwiedza przyjaciela Razumichina. Opowiada mu o swojej trudnej sytuacji, mężczyzna słysząc to proponuje Rodionowi pracę przy tłumaczeniu tekstu, jednak ten się nie zgadza. Włóczy się nocą ulicami Petersburga. Wpada pod dorożkę, za co dostaje baty. Przypadkowi przechodnie dają mu 20 kopiejek, które bohater wrzuca do rzeki. Wraca do pokoju, a tam traci przytomność.
Część II
Po strasznym czynie, którego dokonał, Rodion zaczyna chorować. Matka ofiaruje mu 35 rubli. Razumichin za część pieniędzy, kupuje ubrania dla Raskolnikowa. Jako że mężczyzna nie czuje się dobrze, bardzo często odwiedza go lekarz Zosimow. Pewnego dnia rozmawiają o zbrodni. Od Łużyna, który odwiedza bohatera dowiadujemy się, że do zbrodni przyznał się malarz Mikołaj. Mimo obłąkania i myśli samobójczych, Rodion wychodzi z domu. W gospodzie spotyka sekretarza z komisariatu. W podchwytliwy sposób pyta go, co byłoby, gdyby to on okazał się mordercą. Marmieładow ginie pod kołami powozu. Raskolnikow wspiera finansowo rodzinę zmarłego, oddaje im swoje wszystkie pieniądze, które otrzymał od matki. Poznaje on córkę mężczyzny, Sonię. Nagle czuje, że odżywa, zaczyna myśleć rozsądnie. Następuje pewien przełom w jego życiu. Bohater odwiedza przyjaciela w jego nowym domu, ale źle się czuje i zostaje odprowadzony do domu. Tam zastaje matkę i siostrę, po czym mdleje.
Część III
Gdy bohater zostaje ocucony, rozmawia z rodziną. Kobiety są przerażone jego stanem zdrowia. Postanawiają przyjść następnego dnia i tak też robią. Wręczają Rodionowi list od Łużyna. Bohater próbuje namówić siostrę, by nie popełniała błędu i nie wychodziła za mąż za tego mężczyznę. Gdy po opuszczeniu komisariatu bohater błąka się po ulicach, przypadkowy przechodzeń nazywa go mordercą. Raskolnikow po tym zdarzeniu jest bardzo nerwowy. Wraca do domu, gdzie po kilku minutach zasypia. Wybudza go Swidrygajłow, który przybył do niego z wizytą.
Część IV
Gość proponuje Rodionowi 10 tysięcy rubli w zamian za zerwanie zaręczyn Duni i Łużyna. Bohater uważa, że Swidrygajłow ma nieczyste zamiary, więc odmawia przyjęcia pieniędzy. Matka Raskolnikowa, organizuje kolację, której uczestnikami są Dunia, Rodion, Razumichin i Łużyn, który jest bardzo niezadowolony. Nie chce on siedzieć przy jednym stole z Raskolnikowem. Każe wybierać Duni – albo on, albo brat. Poznajemy prawdziwy charakter Łużyna, jest niemiły, obraża zebranych. Wszystko to doprowadza do zerwania zaręczyn. Bohater odwiedza Sonię, rozmawiają. Prosi ją, by przeczytała mu o wskrzeszeniu Łazarza. Dziewczyna delikatnym głosem czyta, a Rodion uważnie słucha, co sprawia mu przyjemność. Mężczyzna udaje się na komisariat, ponieważ ma być przesłuchiwany. Porfiry Pietrowicz, który jest sędzią śledczym, jest pewny, co do winy Rodiona. Jednak o nic go nie oskarża, a czeka aż student sam się zdemaskuje. Sprawa zupełnie się zmienia, gdy na komisariat przybywa malarz Mikołaj. Twierdzi, że to on zabił lichwiarkę i jej siostrę, mimo że tego nie zrobił.
Część V
Łużyn trochę ochłonął i zdał sobie sprawę ze swojej trudnej sytuacji. Postanawia wszystko naprawić i przekonać do siebie Dunię oraz jej matkę. Knuje sprytny plan. Zaprasza dziewczynę do siebie, wręcza jej 10 rubli, a ukradkiem do jej kieszeni wsuwa dodatkowe 100. Wszystko widzi współlokator mężczyzny. Raskolnikow przyznaje się Soni do zbrodni. Opowiada o sytuacji bardzo szczerze, a jego słowa przypominają spowiedź. Dziewczyna nie potępia młodzieńca, okazuje mu wsparcie. Niestety zwierzenia słyszał przypadkiem sąsiad Soni, Swidrygajłow. Do bohatera docierają wieści na temat złego zdrowia Katarzyny Iwanowej. Chce ona wraz z dziećmi żebrać na ulicy, by mieć pieniądze na utrzymanie. Nakazuje ona swym dzieciom by tańczyły, grały i śpiewały. Kobieta nie zachowuje się normalnie, jest obłąkana. Pada na ulice i dostaje krwotoku, zostaje zabrana do Soni i tu umiera.
Część VI
Rodion żyje na granicy normalności

Głównym bohaterem „Zbrodni i kary” jest Rodion Raskolnikow, młody student. Jest w dość ciężkiej sytuacji finansowej. Brakuje mu pieniędzy na studia, a wkrótce najprawdopodobniej będzie musiał opuścić także stancję, na której mieszka. Dużo spaceruje, zastanawia się nad swoim losem i prawami rządzącymi światem.
Pewnego dnia wychodzi z domu i udaje się do wielkiej kamienicy. Mieszka tam lichwiarka, której już wcześniej przynosił w zastaw różne przedmioty. Tym razem oferuje jej stary zegarek. W czasie kiedy lichwiarka idzie po pieniądze, młody człowiek nadsłuchuje odgłosów z wnętrza domu. Mają mu pomóc w ustaleniu, gdzie kobieta trzyma pieniądze. Od jakiegoś czasu w jego głowie rodzi się pomysł, aby okraść Alonę. W drodze do domu wchodzi do baru. Spotyka alkoholika i rozmawia z nim. Mężczyzna opowiada Rodinowi swoim życiu i o córce, która jest prostytutką. Rodion odprowadza mężczyznę do domu. Następnego dnia dostaje list od matki, która informuje go o planowanym zamążpójściu jego siostry. Ma wyjść za bogatego mężczyznę. Bohater jest przeciwny takiemu rozwiązaniu. Obawia się, że siostra nie kocha tego mężczyzny, a matka myśli jedynie o tym, żeby poprawić sytuację finansową rodziny. Raskolnikow podejmuje decyzję, że to on zdobędzie pieniądze. Udaje się do domu lichwiarki i zabija ją. Niestety, przypadkowo zabija także jej siostrę. Popełniona zbrodnia wpływ w ogromnym stopniu na jego psychikę. Bohater nie może spać, nie ma apetytu. Obawia się, że zbrodnia wyjdzie na jaw. Przez kilka dni ciężko choruje. Otrzymał

„Zbrodnia i kara” to rosyjska powieść autorstwa Fiodora Dostojewskiego.
Charakterystyka bohaterów:
1) Rodion Romanowicz Raskolnikow – młody, 23-letni mężczyzna, porzucił studia z powodu braku pieniędzy.
– Jak wskazuje tytuł, powieść dotyczy zbrodni, którą bohater popełnił, oraz kary, którą poniosła za to jego psychika („Zbrodnia i kara” jest powieścią psychologiczną). – Raskolnikow żyje w biedzie, nosi zazwyczaj stare, zniszczone ubrania. Często doskwiera mu głód. – Jest przystojnym, szczupłym, bardzo inteligentnym, bystrym i wrażliwym mężczyzną. Cierpi psychicznie wiedząc, że matka i siostra żyją w ubóstwie, by on mógł studiować. – Gdy dowiaduje się, że jego siostra chce wyjść za Łużyna, wpada na pomysł popełnienia zbrodni. Ofiarą ma stać się lichwiarka, Aldona Iwanowna. Student chce potraktować tę zbrodnię jako sprawdzian, czy jest zdolny do takich czynów. Uważa też, że swoim czynem pomoże społeczeństwu, które – jak słyszał – jest oszukiwane przez starą kobietę. – Wiele sytuacji w życiu bohatera udowadnia, że nie jest on obojętny na ludzką krzywdę. Bezinteresownie postanawia pomóc dziewczynie, którą spotkał na ulicy. Swoje ostatnie pieniądze oddaje żonie Marmieładowa. – Decyzję o dokonaniu zbrodni student podejmuje bardzo spontanicznie. Słyszy o tym, że kobieta źle traktuje swoją siostrę, oraz że jest chciwa i niezwykle okrutna. Dowiaduje się, gdzie mieszka kobieta, a następnie obserwuje jej mieszkanie. Zupełnym przypadkiem dowiedział się, kiedy kobiety nie będzie w domu, potem przypadek sprawił, że dostał się do mieszkania i zabił lichwiarkę. – Rodion całą sytuację bardzo przeżywa. Jest to dla niego trudne psychicznie; młody mężczyzna jest wręcz chorobliwie rozdrażniony. Cały czas tłumaczy sobie jednak, że kobieta zasłużyła na to, co ją spotkało. – Po zbrodni, której dokonał, nie potrafi normalnie żyć. Często majaczy i traci przytomność, sprawia wrażenie poważnie chorego. Gdy słyszy, jak ktoś wspomina o morderstwie, staje się roztrzęsiony. Dokładnie czyści ubrania z krwi, a skradzione przedmioty chowa, by nikt ich nie znalazł. Po czynie, którego dokonał, zmienia się nie do poznania, sam przed sobą nie przyznaje się do zbrodni. Staje się opryskliwy, jest niemiły dla matki i siostry. Zaczyna nasilać się jego depresja. – Mężczyzna obawia się, że ktoś dowie się o jego przestępstwie. Jest bliski obłędu. Zwątpił w istnienie Boga. – Poznaje Sonię, dziewczynę, która – jak uważa – jest bardzo podobna do niego i równie skrzywdzona przez los. Zwierza się on dziewczynie, bo dłużej nie daje rady nosić ciężaru czynu, którego dokonał. Sonia obiecuje Rodionowi nigdy go nie opuścić. Gdy bohater tłumaczy jej, dlaczego zabił lichwiarkę, kobieta nie rozumie go, bo uważa, że nikt nie zasługuje na taką śmierć. – Sonia namawia bohatera by przyznał się do winy, ale Raskolnikow nie zgadza się. W końcu jednak miłość Soni oraz rodziny sprawia, że postanawia się przyznać. 

„Zbrodnia i kara” to książka autorstwa Fiodora Dostojewskiego.

Czas i miejsce akcji.

Wszystkie wydarzenie opisane w książce „Zbrodnia i kara” rozgrywają się w ciągu dwudziestu i pół dnia, nie licząc Epilogu. W Lipcu 1865 roku, w Petersburgu. W epoce literackiej, miasto było bardzo ważnym elementem, który kształtował losy poszczególnych bohaterów. W epilogu, razem z postaciami Rodionem oraz Sonią, przenosimy się na Syberię. Każdy, kto uważnie czyta książkę, z pewnością dopatrzy się odniesień do czasu. Główna akcja rozgrywa się w okolicach placu Siennego, jest to bardzo uboga dzielnica, w której mieszkają głównie rzemieślnicy. Pomysł na popełnienie przestępstwa rodzi się w głowie głównego bohatera już pół roku przed lipcowym wieczorem, w którym poznaliśmy Rodiona. Dowodem na to jest artykuł o zbrodni opublikowany w „Słowie Periodycznym”. Młody człowiek popiera zbrodnie, i tłumaczy, że jest to dla dobra ogółu. Gdy poznajemy Raskolikowa, już od miesiąca planuje zbrodnię, od miesięcy już nie studiuje. Dorabia sobie udzie

W ostatnim czasie na zajęciach języka polskiego miałam okazję po raz pierwszy zetknąć się z twórczością jednego z najsłynniejszych rosyjskich autorów. Mowa tu o Fiodorze Dostojewskim, twórcy dzieła klasyki literatury światowej “Zbrodnia i kara”, która od lat znajduje się na liście lektur szkolnych należących do epoki pozytywizmu, mimo że sama nie do końca wpisuje się w ścisłe ramy tego okresu. Powieść jest bardziej kryminałem z dozą prozy psychologicznej, aniżeli historią propagującą idee pracy organicznej, czy pracy u podstaw. Z początku niechętnie zdejmowałam “Zbrodnię i karę” z półki, sceptycznie patrząc na ilość stron, jednak po kilku rozdziałach kompletnie nie mogłam się od niej oderwać, co jest u mnie rzadkością, jeżeli chodzi o lektury szkolne.
Tak jak wskazuje tytuł, książka opowiada o przestępstwie i wynikających z niej następstwach. Były student prawa Rodion Raskolnikow decyduje się na morderstwo starej lichwiarki – Alony Iwanownej, aby zapewnić dobrobyt swojej biednej rodzinie, która przeznacza większość pieniędzy na jego utrzymanie i naukę w Petersburgu. Jest to dla niego także szansa na ocalenie siostry z małżeństwa, które miało na celu jedynie poprawę ich sytuacji finansowej. Sprawa jednak już na wstępie komplikuje się, Rodion natomiast musi radzić sobie ze zdeterminowanymi śledczymi oraz własnym poczuciem winy, co powoli doprowadza go do obłędu. Poza tym, w książce znajdziemy szereg równie ciekawych wątków pobocznych, takich jak historia rodziny Marmieładowów lub losy Swidrygajłowa, który pojawia się dość niespodziewanie, lecz całkowicie zmienia bieg fabuły.
Jednak to właśnie istota winy oraz pytanie czy człowiek może popełnić przestępstwo bez ponoszenia jakiejkolwiek kary są głównymi tematami książki Dostojewskiego. Odpowiedź na nie jest dość jasna, jednak kara w lekturze objawia się nie tylko wymierzeniem sprawiedliwości przez instytucje państwowe, ale także podświadomymi zmianami zachodzącymi w człowieku, który zaczyna rozumieć wyrządzoną szkodę.
Właśnie ten aspekt uważam jako jeden z najbardziej interesujących w powieści, czyli zmiany w psychice bohatera na przestrzeni czasu od morderstwa. Z początku usprawiedliwia on swoje działania. Myśli, że śmierć tak krzywdzącej jednostki to moralne posunięcie, które przyczyni się do szczęścia ogółu, czyli także klientów skrzywdzonych przez Iwanowną. Warto wspomnieć, że sama lichwiarka to raczej postać negatywna, wyróżniająca się podłym charakterem i tendencją do obniżania wartości przyjmowanych dóbr. Z każdym dniem jednak poczucie winy negatywnie wpływa na psychikę Rodiona. Zaczyna m

„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego – rozprawka
Które z wartości decydują o sensie ludzkiego życia?
Człowiek od zarania dziejów stara się znaleźć odpowiedzi na nurtujące go pytania. Już antyczni filozofowie rozważali nad sensem istnienia i wyciągali różne wnioski, na których budowały się nowe ideologie. Tendencję do rozmyślania nad sensem życia zauważyć można nie tylko w starożytności, lecz także na przestrzeni wielu innych epok. Obecne jest to w dziełach takich jak Pieśń XIX „Jest kto, co by wzgardziwszy…” Jana Kochanowskiego, „Żywot człowieka poczciwego” Mikołaja Reja, a także w Sonecie IV „O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem” Mikołaja Sępa Szarzyńskiego. Wszyscy ci twórcy poruszają tematykę sensu życia. Rozmyślają, kim jest człowiek, dokąd zmierza, za czym podąża. Jednak które tak naprawdę wartości decydują o sensie ludzkiego życia? Co ma wpływ na podejmowane przez niego decyzje?
Odpowiedzi na te pytania łatwo znaleźć możemy w „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego. W tej powiastce filozoficznej autor przedstawia różne stanowiska ludzi wobec otaczającego ich świata. Prezentuje pełną gamę różnych postaci, a co za tym idzie charakterów, myśli, idei, wartości i motywów, jakie nimi kierują. Jedną z bohaterek utworu jest Sonia Marmieładowa. To właśnie za jej sprawą pisarz wprowadza do powieści religię, która jest lekarstwem na krytycznie oceniony zachodni liberalizm. Sonia jest kobietą bardzo bogobojną, kieruje się Biblią i to Bóg jest dla niej najważniejszą wartością. Wiarę stawia na pierwszym miejscu i traktuje ją jako wzór do naśladowania w świecie pozbawionym człowieczeństwa, norm moralnych i etycznych. Tutaj autor konfrontuje z bohaterką Rodiona Raskolnikowa – jej zupełne przeciwieństwo – który przełamuje jedną z najważniejszych wartości moralnych, gdyż zabija drugiego człowieka. Uważający się za osobę ponadprzeciętną, utwierdzony jest w przekonaniu, że sam może

„Zbrodnia i kara” – Fiodor Dostojewski – Recenzja książki

Fiodor Dostojewski to pisarz i myśliciel pochodzący z Rosji. Jest on jednocześnie jednym z najbardziej znanych twórców rosyjskich na świecie. Powszechnie uważany jest za mistrza prozy realistycznej i naturalistycznej. Stworzył takie dzieła jak: „Bracia Karmazow”, ” Petersburskie senne widziadła wierszem i prozą”, „O niebezpieczeństwie pogrążania się w ambitnych snach”, „Biesy” oraz oczywiście „Zbrodnia i kara”. Ta ostatnia to powieść psychologiczna napisana w 1866 i w tym samym roku opublikowana w odcinkach w czasopiśmie „Russkij Wiestnik”. W formie książki ukazała się rok później. Na jej postawie powstał również film. W reżyserii Juliana Jarrolda ukazał się w 2002 roku.
W wielkim skrócie jest to książka o mężczyźnie, który z premedytacją morduje okoliczną lichwiarkę i jej siostrę. Do lektury powieści zachęciła mnie moja mama, bowiem gustuję w gatunkach nieco kryminalnych i psychologicznych. Przyznam szczerze, że bardzo mi się spodobała. Nie od dziś wiadomo, że Dostojewski był mistrzem słowa pisanego. Będąc po „Biesach” miałam już przedsmak słownictwa jakim jakim się posługiwał. Po raz kolejny więc nie zawiodłam się. W powieści autor bardzo wnikliwie obrazuje zbrodnię i idące za nią konsekwencje. Świetnie przeanalizowane mamy zachowani bohatera i jego stosunek do popełnionego czynu. Rodion Raskolnikow to ubogi, były student prawa i jednocześnie główny bohater. Początkowo jest on scharakteryzowany jako człowiek butny, pyszny, będący ponad prawem „nadczłowiek”. Bynajmniej sam o sobie tak myśli. Później jednak ( po dokonanym morderstwie) coś przełamuje się w nim. Czytelnik jest jednocześnie obserwatorem jego wewnętrznej przemiany zachodzącej przy pomocy miłości i być może wiary do Boga. Czy jednak rzeczywiście szczerze odzyskanej? Ciężko powiedzieć. Książka świetnie pokazuje jak człowiek walczy z tym co w nim indywidualne i tym co społecznie ułożone. Nie ma zbrodni bez kary i nie ma kary bez zbrodni. Początkowo wydawać się może, że misternie ułożony

,,Zbrodnia i Kara”- najważniejsze informacje
1) Okoliczności powstania dzieła,,Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego powstała w latach 1865-1866. Nie był to czas łatwy dla pisarza – zmagał się on wtedy z biedą, długami i ciągłymi atakami padaczki.
Dzieło to jest wynikiem wieloletnich przemyśleń autora, a niektóre wątki mają charakter autobiograficzny – np. zesłanie Raskolnikowa na Syberię odpowiada młodości Dostojewskiego, który również był zesłany do obozu pracy, gdzie cierpiał i pracował.2) Gatunek Dostojewskiego uznaje się za prekursora powieści psychologicznej i twórcę wybitnych dzieł reprezentujących ten gatunek. ,,Zbrodnia i kara” jest jego pierwszą książką, którą uznajemy właśnie za powieść psychologiczną. Ważnym elementem, pozwalającym na taką klasyfikację gatunkową książki, są liczne opisy przeżyć wewnętrznych bohatera, wgłębienie się w jego psychikę, a nawet potraktowanie tej psychiki jako głównego motywu w książce.3) Czas i miejsce akcji Czas akcji w utworze to tylko 13 dni: od siódmego lipca 1865 roku do dwudziestego lipca 1865 roku. W epilogu wykracza on do grudnia 1865 roku. Miejscem akcji wszystkich wydarzeń – za wyjątkiem epilogu –  jest miasto Petersburg. Owiane jest ono aurą tajemniczości, kreowane jakby na osobną postać, mającą duży wpływ na losy bohaterów. Miejscem akc

Miejsce rozwoju czy siedlisko zła – obraz miasta w kulturze na przykładzie „Zbrodni i kary”, „Lalki” i „Biblii”Miasto to duży obszar intensywnie rozwijający się gospodarczo i kulturalnie, podległy odrębnej administracji oraz zamieszkiwany przez osoby niezwiązane z pracą na roli. Pierwsze miasta powstawały już tysiące lat temu i były na ogół samodzielnymi jednostkami politycznymi, a także ośrodkami kultu religijnego. To właśnie tam przebywali ludzie uczeni, duchowieństwo oraz arystokracja. Miasta na przełomie wieków stawały się symbolami rozwoju cywilizacyjnego i kulturalnego, a także były wizytówkami prężnie rozwijającego się państwa. Wyniosłe kamienice, katedry czy skwery świadczyły w pewnym stopniu o bogactwie kraju. Miasto to jednak nie tylko bogato zdobione budynki, kręte uliczki i kwieciste alejki. Są to przede wszystkim ludzie, którzy tworzą miasto i nadają mu specyficzny charakter. To właśnie od ludzi zależy, czy będzie to miejsce rozwoju czy siedlisko zła. Nie możemy więc powiedzieć konkretnie, czy miasto zepsute jest do szpiku kości, czy też daje możliwość rozwinięcia skrzydeł.
Informacji o mieście możemy poszukać już w starożytności. Sodoma i Gomora to przykłady miast biblijnych, gdzie grzech wysuwa się na plan pierwszy. Cudzołóstwo, pijaństwo, ciągła zabawa, rozpusta – tak w kilku słowach możemy określić charakter tych dwóch miast. Nie są to jednak jedyne przykłady, gdzie miasto stało się siedliskiem zła. W Biblii nakreślony też mamy obraz Babilonu, który miał stać się przepustką do Boga. Wieża Babel jest niczym innym jak symbolem pychy i brakiem bogobojności. Warto tutaj jednak zaznaczyć, że rozpustna Sodoma i Gomora, a także apokaliptyczny Babilon mają swoje przeciwieństwo w obrazie Nowego Jeruzalem – miasta słońca, tożsamego z przyszłym rajem. Jerozolima miodem i mlekiem płynąca to miejsce, gdzie ludzie mają niezwykłą możliwość rozwoju i życia w szczęśliwości. Jest to swoisty przykład starożytnej arkadii. Zatem na przykładzie Biblii możemy śmiało stwierdzić, że trudno jest określić jednoznaczny charakter miasta.
Topos miasta nie był obcy artystom żadnej epoki. W czasach baroku krytykę miasta i jego ulotność przedstawił Mikołaj Sęp Szarzyński w dziele „Epitafium Rzymowi”. W czasach oświecenia Ignacy Krasicki ironicznie ukazywał miejski świat mody, snobizmu i hulaszczych zabaw, a także przeciwstawiał je z sielankowym życiem wiejskim.
W kolejnej epoce, czyli w romantyzmie, Adam Mickiewicz pisał o upadku ideałów miasta i owładnięciu pieniędzmi. W III części „Dziadów” czytamy: „…kto widział Petersburg, ten powie / że budowały go chyba szatany.” Motyw miasta świetnie rozwinięty został w pozytywizmie. Wtedy to miasto stało się pełnoprawnym bohaterem dzieła.
Bolesław Prus w „Lalce” ukazuje nam Warszawę jako miejsce rozwoju, ale także jako siedlisko zła. Dla arystokracji w mieście panują idealne warunki do życia, poszerzania wiedzy i zarabiania. Przykładem na to może być Izabela Łęcka, która – żyjąc w swym idyllicznym świecie – nie zaznaje trosk życia codziennego. Rozwija się i

Fiodor Michajłowicz Dostojewski urodził się 30 października (według kalendarza juliańskiego) / 11 listopada 1821 roku w Moskwie i zmarł 28 stycznia / 9 lutego 1881 roku w Petersburgu.

Jest uważany za mistrza psychologicznej prozy naturalistycznej oraz realistycznej balansującej na pograniczu realizmu rzeczywistości i wyobraźni.
W jego dziełach dominował motyw walki dobra ze złem czającym się wszędzie.
Miał sześcioro rodzeństwa, był drugim z synów Michała i Marii Dostojewskich. Jego ojciec piastował urząd ordynatora w wojskowym szpitalu w jednej z wielu ubogich dzielnic Moskwy. Pomimo swojej pozycji był alkoholikiem i tyranem. Często bił swoją żonę i rodzinę wraz ze służbą.
Rodzina Dostojewskich mieszkała skromnie i ubogo w zaledwie dwóch pokojach – w jednym sypiali rodzice, a w drugim dzieci, reszta służby spała w kuchni czy stajni.
Maria zmarła w 1837 roku na gruźlicę, a Michał zmarł w zaledwie dwa lata później, mówi się, że jego własna służba, nie mogąc znieść tyranii, wlewała mu wódkę do gardła, aż zmarł.
W 1838 roku Fiodor zgodnie z wolą ojca wstąpił do Wojskowej Szkoły Inżynieryjnej w Petersburgu. Tam uczył się znienawidzonej przez niego matematyki, zamiast interesującej go znacznie bardziej literatury, zwłaszcza tej autorstwa Williama Szekspira czy też Victora Hugo.
Równolegle, w czasie nauki w szkole wojskowej, napisał dwie sztuki teatralne, które niestety nie zachowały się do naszych czasów. Były one inspirowane w dużej mierze sztukami Friedricha Schillera.
Gdy w 1843 roku został już oficerem, zamieszkał u swojego przyjaciela – doktora Rosenkampfa, przekładał wtedy sztuki Balzaka, ale małe zarobki, jakie dzięki tej pracy otrzymywał, przyczyniły się do zarzucenia przez Dostojewskiego tego zajęcia.
Wtedy też zaczął pisać swoje własne dzieła.
W tym czasie należał też do tzw. Koła Pietraszewskiego, gdzie dyskutował na tematy filozoficzne i te dotyczące szeroko pojętej tematyki społecznej.
Poglądy członków Koła nie były akceptowane przez carską dyktaturę, co sprawiło, że członkowie zostali aresztowani (w tym Fiodor Dostojewski) i skazani przez cara Mikołaja I na karę śmierci.
Dostojewski miał jednak nieprawdopodobne wręcz szczęście, gdy 22 grudnia 1849 roku stanął przed plutonem egzekucyjnym, otrzymano wiadomość o złagodzeniu kary śmierci na jedynie cztery lata katorgi w Omsku.
Po zwolnieniu służył jako szeregowiec przez sześć lat w 7 Syberyjskim Batalionie Liniowym w Semipałatyńsku. Za sprawą łaski cara przywrócono mu godność szlachecką i awansowano do stopnia oficera.
W tym czasie poznał swoją później

Powieść „Zbrodnia i kara” na początku ukazywana była w częściach w czasopiśmie „Russkij Wiestnik”. Książka została wydana w 1867 roku. Na jej konstrukcję istotny wpływ miały przeżycia samego Dostojewskiego. W młodości fascynował się kulturą zachodnią. Uczestniczył w nielegalnych spotkaniach, dlatego w 1849 roku aresztowano go i skazano na śmierć. Jednak ostatecznie dostał karę czterech lat katorgi na Syberii. Zesłanie znacząco zmieniło jego poglądy. Można przypuszczać, że do napisania „Zbrodni i kary” zainspirował się przeczytanym utworem Puszkina „Cyganie”. Główny bohater nie był w stanie udźwignąć ciężaru popełnionej przez niego zbrodni, była to dla niego największa kara. Dostojewski śledził w prasie tematy zbrodni i zbrodniarzy. Myśleli oni, że są wybitnymi jednostkami. Autor podczas tworzenia powieści był w trudnej sytuacji finansowej,

„Zbrodnia i kara” jest dziełem Fiodora Dostojewskiego. Powieść jest jedną z najlepszych powieści psychologicznych, które kiedykolwiek powstały. Rodion Raskolnikow, bohater powieści, popełnia tytułową zbrodnię świadomie, co więcej – argumentuje swe czyny w oparciu o racjonalne przesłanki. Rodion popełnia straszny czyn, nie zdając sobie sprawy, iż jego krucha psychika będzie mu wytykać podjęte wbrew prawu działanie, czyli mord dokonany na lichwiarce. W powieści napotkamy różne postawy – także szlachetne, które reprezentują Sonia oraz Dunia. Kobiety nie znajdują żadnego usprawiedliwienia dla Rodiona, niemniej darzą go uczuciem. Zdają sobie sprawę, iż jest on głęboko nieszczęśliwy; że jest postacią tragiczną.
Fiodor Dostojewski, pisząc powieść, chciał wskazać, iż w człowieku dobro styka się ze złem, że toczą one niejako między sobą bitwę, w której raz zwycięża szlachetność, a innym razem ta ciemna strona duszy ludzkiej.
Pisarz podejmuje się również omówienia czynników, które powodują, iż czynimy tak, a nie inaczej. Raskolnikow nie mógł sobie darować, iż jego siostra ma wziąć ślub z bogatym człowiekiem, którego jedynym atutem jest zasobny portfel. W karczmie słyszy pogawędkę dwójki ludzi, którzy po wypiciu piwa stwierdzają, iż jeśli ktoś zabiłby lichwiarkę, to nie powinien mieć z tego powodu wyrzutów sumienia.
Świat opisany przez genialnego rosyjskiego pisarza jest miejscem mrocznym, w którym jednostka skazana jest wyłącznie na samą siebie.
Autor ujął w powieści całe spektrum ludzkich postaw:
a) utopijnego socjalistę Lebieziatnikowa i krytyka socjalizmu Razumichina. Razumichin jest narzeczonym siostry Rodiona;b) liberała Swidrygajłowa oraz konserwatystę – jednakże o słabym charakterze – Marmieładowa, który popada w alkoholizm. Marmieładow z powodu choroby alkoholowej krzywdzi swą rodzinę. Jego córka, by opłacić rachunki, zaczyna parać się procederem prostytucji. Swidrygajłow popełnia samobójstwo.
Fiodor Dostojewski dokonuje analizy psychologicznej, czego przykładem są rozmowy toczone pomięd

„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego – plan wydarzeń1. Przyjście Raskolnikowa do domu Alony Iwanownej.
2. Oddanie lichwiarce srebrnego zegarka po ojcu.
3. Rozmyślanie nad zabiciem lichwiarki.
4. Spotkanie Marmieładowa z Raskolnikowem.
5. Opowieść Marmieładowa.
6. Wiadomość o zaręczynach Łużyna z Dunią.
7. Marzenia senne o dzieciństwie.
8. Rozmyślania Raskolnikowa o młodości.
9. Sporządzenie portretu psychologicznego mordercy.
10. Zabicie Alony Iwanowny.
11. Zabicie także Lizawiety.
12. Wezwanie policji.
13. Zacieranie przez Rodiona śladów zbrodni.
14. Chowanie zdobytych przedmiotów.
15. Choroba Raskolnikowa.
16. Odwiedziny Łużyna.
17. Pomoc udzielona Rodionowi przez Razumichina.
18. Spotkanie z doktorem Zosimowem.
19. Nocny spacer po Petersburgu.
20. Spotkanie z Zamietowem.
21. Przyjście do mieszkania lichwiarki.
22. Śmierć Marmieładowa.
23. Pomoc udzielona rodzinie Marmieładowa.
24. Zobaczenie się Rodiona z rodziną.
25. Spotkanie z Porfirym Pietro

„Zbrodnia i kara” autorstwa Fiodora Dostojewskiego łączy w sobie cechy powieści realistycznej, psychologicznej, kryminalnej, a także polifonicznej. Główną inspiracją do stworzenia dzieła były wzmianki w prasie czytanej przez autora o zbrodniarzach, którzy uważali się za wybitne jednostki. Autora zainspirowała również lektura Puszkina pt. „Cyganie”, gdzie bohater dopuścił się zbrodni i nie mógł udźwignąć jej ciężar, co było dla niego największą karą. Dzięki własnym przeżyciom, karze katorgi na Syberii i trudnej sytuacji finansowej Dostojewski wiernie opisał świat biedoty. W powieści twórca kładzie szczególny nacisk na wnikliwe analizy psychologiczne postaci oraz motywację działań bohaterów. Oprócz opisów sfery ludzkiej psychiki pojawią się także realistyczne i dokładne opisy miejsc oraz ważnych przedmiotów. Bohaterowie są poznawani przez czytelnika na podstawie ich czynów i wypowiedzi, a nie poprzez komentarze narratorskie. W utworze pojawiają się wizje snów, halucynacji i podświadomości. Z tego względu Fiodor Dostojewski uznawany jest za prekursora powieści modernistycznej. Akcja „Zbrodni i kary” ma miejsce w Petersburgu, czyli dawnej stolicy Rosji. Wydarzenia rozgrywają się w czasach współczesnych pisarzowi (prawdopodobnie w latach 60. XIX wieku). Akcja głównej części utworu obejmuje 14 dni lipca, a epilog opowiada o zdarzeniach toczących się kilka lub kilkanaście miesięcy później na Syberii. Głównym bohaterem dzieła Fiodora Dostojewskiego jest Rodion Raskolnikow – przystojny i żyjący w skrajnej nędzy 23-latek. Z powodu problemów finansowych był zmuszony zrezygnować ze studiów prawniczych. Mieszkał w najbiedniejszej dzielnicy Petersburga, w obskurnym pokoiku. Ubierał się bardzo skromnie, cierpiał z powodu swej niezamożności i tego, że matka i siostra poświęcają się dla niego. Dopuszcza się zabójstwa lichwiarki Alony. Mimo bycia zbrodniarzem jest postacią tragiczną oraz niezwykle szlachetną. Przechodzi przemianę duchową, po której zaczyna się jego nowa historia. Oprócz Raskolnikowa pojawiają się także: Sonia, Siemion Zacharowicz Marmieładow, Katarzyna Iwanowna, Lizawieta Iwanowna, Alona Iwanowna, Dymitr Razumichin, Portiry Pietrowicz, Dunia Raskolnikow, Pulcheria Raskolnikow, Piotr Pietrowicz Łużyn, Arkadiusz Iwanowicz Swidrygajłow.
Akcja „Zbrodni i kary” rozpoczyna się od wizyty głównego bohatera u lichwiarki. Zastawia u niej zegarek po ojcu, ponieważ brakuje mu pieniędzy na przeżycie. Podczas spotkania Raskolnikow stara się zapamiętać jak najwięcej szczegółów i odkryć, gdzie Alona przechowuje pobrane kosztowności. W czasie powrotu od lichwiarki wstępuje do szynku i poznaje Marmieładowa. Rodion słucha historię rodziny spotkanego mężczyzny i pierwszy raz słyszy o Sonii, która zdecydowała się zostać prostytutką. Rodion, gdy wraca do domu czyta list od matki, z którego dowiaduje się o tym, co spotkało Dunię w domu Swidrygajłowa. Raskolnikow zostaje poinformowany o planowanym ślubie siostry z Łużynem. Rodion denerwuje się, ponieważ wie, że jego rodzina chce doprowadzić do zaślubin ze względu na jego dobro. Bohater błąka się po mieście i zastanawia, jak powstrzymać Dunię przez niemoralnym czynem. Ze zmęczenia zasypia w zaroślach, a w śnie przypomina mu się zakatowanie kobyłki i staje się to zapowiedzią jego przyszłych czynów. Przypomina sobie rozmowę na temat lichwiarki, którą usłyszał w szynku. Bohaterowi wracają myśli o morderstwie, które od dawna rodzą się w jego głowie. Uświadamia sobie, że Alona będzie tego dnia sama w domu. Po powrocie do domu Rodion ponownie zasypia, a gdy tylko się budzi rozpoczyna przygotowania do zbrodni. Jest zdenerwowany i zmieszany. Ma duże wątpliwości i rozterki moralne, lecz ostatecznie nabiera pewności siebie i decyduje się na popełnienie zbrodni. Bierze siekierę i udaje się do mieszkania Alony. Podstępem wchodzi do niej pod pretekstem zastawienia srebrnej papierośnicy. Zabranym narzędziem morduje kobietę, a następnie jej siostrę, która niespodziewanie zjawia się w domu. Zaczyna ulegać panice i gorączkowo przeszukuje wszystkie pokoje. Rodion słyszy, że jacyś mężczyźni chcą dostać się do mieszkania. Gdy stwierdzają, że w środku ktoś jest, bohater ucieka. Wraca do swojego nędznego i ubogiego pokoiku, a siekierę niespostrzeżenie zostawia w stróżówce. Za tapetą chowa swój łup, czyli 30 rubli i kilka małowartościowych przedmiotów.
Następnego dnia Rodion Raskolnikow dostaje wezwanie na policję. Jest bardzo przerażony i obawia się, że sprawa wyszła na jaw. Okazuje się jednak, że chodzi o dług z przeszłości

„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego – bohaterowie1) Główni bohaterowie
a) Rodion Romanowicz Raskolnikow:- główny bohater powieści;- postać bardzo złożona, pełna wewnętrznych sprzeczności, z jednej strony dobry i uczynny, z drugiej zaś zdolny do makabrycznej zbrodni;- przekonany o tym, że musi poprawić los ubogich;- były student prawa;- młody, przystojny mężczyzna, dobrze zbudowany, nosi zaniedbane ubranie;- mieszka w małym, biednym i obskurnym pokoju na poddaszu;- ambitny i zaradny;- zdolny do poświęceń;- zapalony idealista;- samotnik, popadający w paranoję;- buntownik przeciwko niesprawiedliwości na świecie;- ma myśli samobójcze, popada w szaleństwo;- przechodzi gruntowną przemianę: z człowieka niewierzącego staje się wyznawcą Chrystusa; stara się odkupić swoje winy i za nie odpokutować.b) Sonia Marmieładow:- druga główna bohaterka powieści Dostojewskiego;- ma około 18 lat; ładna, szczupła, niska, blondynka, podobająca się mężczyznom.
– zarabia na życie prostytucją, na co dzień pokazuje się w nieprzyzwoitych strojach;- jest córką Miermieładowa z pierwszego małżeństwa;- nie posiada żadnego wykształcenia’- jest nękana przez przyszywaną ciotkę, gdyż nie była jej córką;- osoba skromna, nieśmiała, wstydząca się wykonywanego zawodu, stara się zachowywać godność, zdolna do poświęcenia;- zakochana na zabój w Raskolnikowie, bardzo mocno przyczynia się do jego zmiany na lepsze;- jest osobą wierzącą;- dobrowolnie idzie wraz z Rodionem na syberyjską katorgę, towarzyszy mu i wspiera go w ciężkich momentach.2) Bohaterowie drugoplanowia) Arkadiusz Swidrygajłow:- nał

,,Zbrodnia i kara”- Czas i miejsce akcji

Czas w ,,Zbrodni i karze” musimy podzielić na dwie części. Pierwszą stanowi czas fabularny, a drugą już sam czas akcji. Jeżeli w mówimy w takim razie o czasie akcji, jest on jasno określony: trwa od siódmego lipca 1865 roku do dwudziestego lipca 1865 roku. Sprawa ma się inaczej co do czasu fabularnego, który pojawia się dopiero w epilogu: jest to grudzień 1865 roku. Czas historyczny w powieści ma ważne znaczenie, pokazuje nam on problemy współczesnych ludzi mieszkających w tym mieście, których chlebem powszednim było zmaganie się z biedą i ubóstwem.

Równie prosto będzie, gdy mówimy o miejscach akcji. Pojawiają nam się dwa miejsca: Petersburg i Syberia. Nie możemy się jednak zatrzymać w tym miejscu. W Petersburgu poznajemy bowiem trochę więcej miejsc, gdzie rozgrywa się akcja utworu. Jedne z najważniejszych to mieszkanie Rodiona Raskolnikowa, kamienica i mieszkanie starej lichwiarki, mieszkanie Marmieładowów, czy pokój Sonii. Prawie wszystkim przestrzeniom w powieści Dostojewskiego pośw

„Zbrodnia i kara”- geneza utworu i gatunek
„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego powstała w latach 1865-1866. Nie był to czas łatwy dla pisarza, zmagał się on w tym czasie z biedą, długami, oraz męczyły go ciągłe ataki padaczki. Mimo to usilnie i z zaangażowaniem pracował on nad swoją powieścią. Dzieło to jest wynikiem wieloletnich przemyśleń autora, zawiera również pewne wątki autobiograficzne np. zesłanie Raskolnikowa na Syberię – w młodości Dostojewski również był zesłany do obozu pracy, gdzie cierpiał katorgę. Autor zmagał się również z cenzurą rosyjską, która utrudniała mu wydanie książki. Ciekawa zagrywka zastosowana jest w przypadku tytułu, gdyż ten poniekąd zdradza treść książki. Jest to umyślny zabieg, po to, aby czytelnik bardziej skupił swoją uwagę nie na zbrodni, a psychice bohatera.
Przechodzimy