Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Bohaterowie
„Zbrodnia i kara” – Fiodor Dostojewski – Bohaterowie
Rodion Romanowicz Raskolnikow – 23-letni mężczyzna, były student prawa na Uniwersytecie Petersburskim. Żył w skrajnej nędzy i ubolewał nad tym, że jego matka, Pulcheria Aleksandrowna i siostra, Dunia, żyją w biedzie, aby zaoszczędzić na jego naukę. Dokonał zabójstwa lichwiarki Alony Iwanowny, u której wcześniej zastawił zegarek po ojcu i pierścionek siostry. Usprawiedliwia się tym, że usunął ze społeczeństwa osobę, która żerowała na krzywdzie innych. Uważa on, że zabicie tej kobiety może przynieść wiele dobrego. Rodion utwierdzony jest w przekonaniu, że nie zrobił nic złego, zwłaszcza, że należy do wymyślonej przez siebie rasy nadludzi – Napoleonów, czyli wybitnych jednostek, które stoją ponad prawem moralnym i „wszami ludzkimi”. Jest bardzo drobiazgowy. Perfekcyjnie planuje zbrodnię, znając cały układ mieszkania lichwiarki. Mimo wszystko, był bardzo wrażliwy na ludzką krzywdę. Świadczy o tym chociażby jego zachowanie w stosunku do Marmieładowa i jego rodziny. Odprowadza go bowiem pijanego do domu, ale bardzo mu współczuje. Po jego śmierci, wdowie oddaje ruble przysłane przez matkę, aby kobieta mogła urządzić pogrzeb. Bohater znajduje się cały czas w stanie pobudzenia emocjonalnego. Po zabiciu Alony i Lizawiety popada w chorobę. Śnią mu się okropne sceny, przez które widać, że przeżywa swój czyn. Sam nie chce się jednak przed sobą do tego przyznać. Za swój występek zostaje zesłany w głąb Rosji, lecz większą karą ą dla niego wyrzuty sumienia.<
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
/p>
Sonia Marmieładow – córka Siemiona Marmieładowa z pierwszego małżeństwa. Dziewczyna bardzo bogobojna i wierząca. Poświęca się dla poprawienia bytu rodziny i sprzedaje swoje ciało na ulicy. Zgadza się na upodlenie, aby pomóc bliskim. Czyta Raskolnikowi fragmenty Ewangelii i tym samym daje mu nadzieję na moralne odrodzenie. W powieści staje się uosobieniem miłości, delikatności i miłosierdzia.
Andrzej Siemionowicz Lebieziatnikow – dawny wychowanek Łużyna; urzędnik pochłonięty całkowicie przez idee utopijnego socjalizmu. Schlebia tym, u których widzi dla siebie korzyści. Mimo to potrafi czasem opowiedzieć się za prawdą i demaskuje intrygę Łużyna.
Piotr Łużyn – adorator Duni. Jest bardzo skąpy, nadęty i ponury. Dla swojej korzyści jest w stanie pomówić Sonię o kradzież, aby skłócić ją z Raskolnikowem. Jego celem jest małżeństwo z Dunią. Chce, aby została jego żoną i była mu we wszystkim bezgranicznie wierna i ufna, a jednocześnie podporządkowana. Uroił sobie, że żona zależna we wszystkim od męża jest idealna.
Siemon Zacharowicz Marmieładow – były radca i alkoholik. Pogrąża swoją rodzinę w nędzy i doprowadza do ruiny. Ginie pod kołami dorożki.
Katarzyna Iwanowna Marmieładow – druga żona Marmieładowa. Kobieta wykończona przez alkoholizm męża i problemy zdrowotne, choruje bowiem na gruźlicę. Choć kocha pasierbicę (Sonię) wysyła ją na ulicę na zarobek. Staje ona jednak po jej stronie i wierzy w jej uczciwość. Jest sprawiedliwa. Po śmierci męża popada w obłęd i umiera w pokoju Soni.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Rozprawka
Miejsce rozwoju czy siedlisko zła – obraz miasta w kulturze na przykładzie „Zbrodni i kary”, „Lalki” i „Biblii”Miasto to duży obszar intensywnie rozwijający się gospodarczo i kulturalnie, podległy odrębnej administracji oraz zamieszkiwany przez osoby niezwiązane z pracą na roli. Pierwsze miasta powstawały już tysiące lat temu i były na ogół samodzielnymi jednostkami politycznymi, a także ośrodkami kultu religijnego. To właśnie tam przebywali ludzie uczeni, duchowieństwo oraz arystokracja. Miasta na przełomie wieków stawały się symbolami rozwoju cywilizacyjnego i kulturalnego, a także były wizytówkami prężnie rozwijającego się państwa. Wyniosłe kamienice, katedry czy skwery świadczyły w pewnym stopniu o bogactwie kraju. Miasto to jednak nie tylko bogato zdobione budynki, kręte uliczki i kwieciste alejki. Są to przede wszystkim ludzie, którzy tworzą miasto i nadają mu specyficzny charakter. To właśnie od ludzi zależy, czy będzie to miejsce rozwoju czy siedlisko zła. Nie możemy więc powiedzieć konkretnie, czy miasto zepsute jest do szpiku kości, czy też daje możliwość rozwinięcia skrzydeł.
Informacji o mieście możemy poszukać już w starożytności. Sodoma i Gomora to przykłady miast biblijnych, gdzie grzech wysuwa się na plan pierwszy. Cudzołóstwo, pijaństwo, ciągła zabawa, rozpusta – tak w kilku słowach możemy określić charakter tych dwóch miast. Nie są to jednak jedyne przykłady, gdzie miasto stało się siedliskiem zła. W Biblii nakreślony też mamy obraz Babilonu, który miał stać się przepustką do Boga. Wieża Babel jest niczym innym jak symbolem pychy i brakiem bogobojności. Warto tutaj jednak zaznaczyć, że rozpustna Sodoma i Gomora, a także apokaliptyczny Babilon mają swoje przeciwieństwo w obrazie Nowego Jeruzalem – miasta słońca, tożsamego z przyszłym rajem. Jerozolima miodem i mlekiem płynąca to miejsce, gdzie ludzie mają niezwykłą możliwość rozwoju i życia w szczęśliwości. Jest to swoisty przykład starożytnej arkadii. Zatem na przykładzie Biblii możemy śmiało stwierdzić, że trudno jest określić jednoznaczny charakter miasta.
Topos miasta nie był obcy artystom żadnej epoki. W czasach baroku krytykę miasta i jego ulotność przedstawił Mikołaj Sęp Szarzyński w dziele „Epitafium Rzymowi”. W czasach oświecenia Ignacy Krasicki ironicznie ukazywał miejski świat mody, snobizmu i hulaszczych zabaw, a także przeciwstawiał je z sielankowym życiem wiejskim.
W kolejnej epoce, czyli w romantyzmie, Adam Mickiewicz pisał o upadku ideałów miasta i owładnięciu pieniędzmi. W III części „Dziadów” czytamy: „…kto widział Petersburg, ten powie / że budowały go chyba szatany.” Motyw miasta świetnie rozwinięty został w pozytywizmie. Wtedy to miasto stało się pełnoprawnym bohaterem dzieła.
Bolesław Prus w „Lalce” ukazuje nam Warszawę jako miejsce rozwoju, ale także jako siedlisko zła. Dla arystokracji w mieście panują idealne warunki do życia, poszerzania wiedzy i zarabiania. Przykładem na to może być Izabela Łęcka, która – żyjąc w swym idyllicznym świecie – nie zaznaje trosk życia codziennego. Rozwija się i
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
śni o mitycznym Apollinie. Tak samo główny bohater, czyli Wokulski, ma większe możliwości w mieście aniżeli na wsi. Uczy się tu chociażby języka angielskiego, co z pewnością na wsi nie byłoby takie proste. Tymczasem dla biedoty żyjącej na Powiślu życie w mieście to ciągła walka o byt. Ci ludzie nie dostrzegają zalet życia w mieście, ponieważ martwią się o to, co przyniesie im kolejny dzień. Nie wychodzą do teatrów i nie spotykają się z innymi na wystawnych ucztach. Miejskie uciechy nie są dla nich. Przykładem na to mogą być Wysocki czy Marianna. Ta ostatnia zostaje prostytutką, aby móc utrzymać rodzinę. W „Lalce” Prus szczegółowo opisuje wygląd bogatych kamienic, ale także dzielnicy biedoty. Dzięki temu możemy wyobrazić sobie, jak miasto wyglądało z perspektywy reprezentantów poszczególnych warstw społecznych. Bez wątpienia w dziele tym Warszawa ukazana jest zarówno jako miejsce rozwoju, jak i zepsucia.
Kolejnym pozytywistycznym dziełem, w którym autor umieszcza akcję w mieście, jest „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego. Akcja toczy się w Petersburgu, jednak w powieści rzadko pojawiają się konkretne nazwy mogące odsyłać do konkretnych ulic czy budynków (np. „skierował się ku mostowi K-mu”, „szedł ulicą …ską”). Dostojewski opisuje to tak, jakby nie zależało mu na identyfikacji danego miejsca. Petersburg z jego powieści to miejsce szczególne. Sam pisarz określił je jako „najbardziej teoretyczne, wymyślone miasto świata”. Krzywe zaułki, zatłoczone place, rudery, w których mieszkają nędzarze – o domach bogatych pisze Dostojewski zaledwie raz. Podejrzane hoteliki, domy publiczne, spelunki, ciasne mieszkania, przechodnie pokoje. Szczegółowo przedstawia pisarz chaos i brzydotę rzeczywistości: pijaństwo, prostytucję, wyzysk, wzrost przestępczości. Nędzę widać wyraźnie i w opisie pokoju Raskolnikowa. W „Zbrodni i karze” wyraźnie pokazano, jak chaos i nędza budzą w człowieku zło. Bohaterowie powieści to ludzie często zmęczeni takowym życiem. Marmieładow ucieka w alkohol, Sonia zostaje prostytutką, a sam Raskolnikow dokonuje zbrodni. Widoczne jest, jak przytłaczająca wizja pozornej utopii odciska piętno na mieszkańcach. Dostojewski pokazuje więc, że miasto jest całkowicie zepsutym miejscem, w którym nie jest możliwe normalne funkcjonowanie.
Podsumowując, miasta nie można jednoznacznie ocenić jako coś złego lub jako coś dobrego. Jest to zarówno siedlisko wszelkiego zła, jak również miejsce dające nam możliwość rozwoju. Nierzadko bywa, że ludzie ze wsi, żądni wiedzy, kultury i oderwania się od marazmu, uciekają do miasta w poszukiwaniu innych bodźców. Możemy więc wysunąć wniosek, że tak jak antyczna Jerozolima jest ziemskim Edenem, tak pozytywistyczny Petersburg jest miejscem doszczętnie zdegenerowanym. Obecne w miastach zarówno występki, jak również dobre uczynki, są wyłącznie skutkiem działalności człowieka. To tylko od ludzi zależy, jaki charakter zostanie nadany miastu, i czy będzie mogło się ono rozwijać. Bolesław Prus w „Lalce” pokazuje nam, że miasto to tak naprawdę ludzie i to ich zachowanie decyduje o tym, jak będziemy je postrzegać.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Najważniejsze informacje
,,Zbrodnia i Kara”- najważniejsze informacje
1) Okoliczności powstania dzieła,,Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego powstała w latach 1865-1866. Nie był to czas łatwy dla pisarza – zmagał się on wtedy z biedą, długami i ciągłymi atakami padaczki.
Dzieło to jest wynikiem wieloletnich przemyśleń autora, a niektóre wątki mają charakter autobiograficzny – np. zesłanie Raskolnikowa na Syberię odpowiada młodości Dostojewskiego, który również był zesłany do obozu pracy, gdzie cierpiał i pracował.2) Gatunek Dostojewskiego uznaje się za prekursora powieści psychologicznej i twórcę wybitnych dzieł reprezentujących ten gatunek. ,,Zbrodnia i kara” jest jego pierwszą książką, którą uznajemy właśnie za powieść psychologiczną. Ważnym elementem, pozwalającym na taką klasyfikację gatunkową książki, są liczne opisy przeżyć wewnętrznych bohatera, wgłębienie się w jego psychikę, a nawet potraktowanie tej psychiki jako głównego motywu w książce.3) Czas i miejsce akcji Czas akcji w utworze to tylko 13 dni: od siódmego lipca 1865 roku do dwudziestego lipca 1865 roku. W epilogu wykracza on do grudnia 1865 roku. Miejscem akcji wszystkich wydarzeń – za wyjątkiem epilogu – jest miasto Petersburg. Owiane jest ono aurą tajemniczości, kreowane jakby na osobną postać, mającą duży wpływ na losy bohaterów. Miejscem akc
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
ji w epilogu jest Syberia.4) FabułaKsiążka opowiada historię młodego studenta Rodiona Raskolnikowa, mieszkającego w małej izbie na poddaszu. Dopuszcza się on morderstwa starej lichwiarki i jej córki. Robi to w imię wyższego celu, gdyż chce rozdać zagrabione dobra, które ostatecznie jednak chowa. Chce też sprawdzić słuszność idei, według której niektórzy ludzie są ponad zasadami moralnymi. Student popada w chorobę i przez kilka dni krąży w malignie po mieście. Pewnego dnia do Petersburga przyjeżdżają jego matka i siostra. Ta ostatnie ma wziąć ślub z Piotrem Łużynem. Rodion w tym czasie poznaje wierzącą, zmuszoną do prostytucji Sonię. Jednocześnie zostaje wezwany na komisariat, gdzie detektyw Porfiry Pietrowicz zaczyna wwiercać się w jego psychikę. Detektyw podejrzewa Raskolnikowa o zabójstwo lichwiarki, lecz nie mówi mu tego. Pod wpływem Soni Raskolnikow postanawia w końcu iść na komisariat i przyznać się do stawianych mu zarzutów. W międzyczasie siostra Rodiona rozstaje się ze złym człowiekiem, jakim okazuje się Piotr Łużyn. W ich życie ingeruje również pozornie zły Marmieładow (ojciec Soni), który – gdy dochodzi do krytycznych sytuacji – jednak postanawia pomóc. Rodion zostaje zesłany na Syberię. Zakochana w nim Sonia dobrowolnie wyjeżdża razem z nim. Tam Rodion przeżywa ,,zmartwychwstanie” i staje się dobrym człowiekiem.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Recenzja książki
„Zbrodnia i kara” – Fiodor Dostojewski – Recenzja książki
Fiodor Dostojewski to pisarz i myśliciel pochodzący z Rosji. Jest on jednocześnie jednym z najbardziej znanych twórców rosyjskich na świecie. Powszechnie uważany jest za mistrza prozy realistycznej i naturalistycznej. Stworzył takie dzieła jak: „Bracia Karmazow”, ” Petersburskie senne widziadła wierszem i prozą”, „O niebezpieczeństwie pogrążania się w ambitnych snach”, „Biesy” oraz oczywiście „Zbrodnia i kara”. Ta ostatnia to powieść psychologiczna napisana w 1866 i w tym samym roku opublikowana w odcinkach w czasopiśmie „Russkij Wiestnik”. W formie książki ukazała się rok później. Na jej postawie powstał również film. W reżyserii Juliana Jarrolda ukazał się w 2002 roku.
W wielkim skrócie jest to książka o mężczyźnie, który z premedytacją morduje okoliczną lichwiarkę i jej siostrę. Do lektury powieści zachęciła mnie moja mama, bowiem gustuję w gatunkach nieco kryminalnych i psychologicznych. Przyznam szczerze, że bardzo mi się spodobała. Nie od dziś wiadomo, że Dostojewski był mistrzem słowa pisanego. Będąc po „Biesach” miałam już przedsmak słownictwa jakim jakim się posługiwał. Po raz kolejny więc nie zawiodłam się. W powieści autor bardzo wnikliwie obrazuje zbrodnię i idące za nią konsekwencje. Świetnie przeanalizowane mamy zachowani bohatera i jego stosunek do popełnionego czynu. Rodion Raskolnikow to ubogi, były student prawa i jednocześnie główny bohater. Początkowo jest on scharakteryzowany jako człowiek butny, pyszny, będący ponad prawem „nadczłowiek”. Bynajmniej sam o sobie tak myśli. Później jednak ( po dokonanym morderstwie) coś przełamuje się w nim. Czytelnik jest jednocześnie obserwatorem jego wewnętrznej przemiany zachodzącej przy pomocy miłości i być może wiary do Boga. Czy jednak rzeczywiście szczerze odzyskanej? Ciężko powiedzieć. Książka świetnie pokazuje jak człowiek walczy z tym co w nim indywidualne i tym co społecznie ułożone. Nie ma zbrodni bez kary i nie ma kary bez zbrodni. Początkowo wydawać się może, że misternie ułożony
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
y plan nie może zawieść. Wystarczy tylko przezwyciężyć swoją psychikę. I właśnie tu pojawia się problem. Koszmary, wyrzuty sumienia i strach są tak naprawdę dla głównego bohatera największą karą. Jego mniemanie o sobie zmienia się. Dawniej uważał, że zabił tylko zasadę, teraz, że zabił człowieka. W końcu dochodzi do wniosku: „Czyż ja zabiłem staruchę, siebie zabiłem, a nie staruchę. Ot tak, od razu, zakatrupiłem siebie na wieki!”. Kara spada na niego samoistnie. Sumienie nie pozwala mu nie myśleć o popełnionym czynie. Sam przyznaje się do zbrodni i zostaje ukarany już w rzeczywistym wymiarze. Widzimy więc, że Dostojewski daje czytelnikowi możliwość analizowania postępowania Rodiona razem z nim; być może też zestawienia ze sobą dwóch różnych zdań. Ja np. początkowo w ogóle nie zgadzałam się ze zdaniem Raskolnikowa o „podludziach” i „nadludziach” i całą tą filozofią nietzscheańską, ale skoro autor pokazał mi inną drogę myślenia podążyłam za nią. Ostatecznie i tak pozostałam przy swoim stanowisku, bowiem powieść uczy, że zbrodnia jest zbrodnią i nawet jeżeli nie zostanie ukarana w wymiarze sprawiedliwości, winnego czeka kara moralna, ciążąca na jego sumieniu. Mimo, że „Zbrodnia i kara” została napisana prawie dwa wieki temu, przekaz jaki za sobą niesie ciągle jest aktualny. Począwszy od ideologii faszystowskiej, przez nazistowską, aż po współczesnych psychopatów.
Ciężko mi opisać odczucia podczas lektury tej książki. Spowodowane jest to chyba faktem postawienia przed dziwną i wypaczoną psychiką Raskolnikowa. Sam klimat w jaki zostaje wprowadzony czytelnik jest bardzo mroczny i ponury. To właśnie mnie w powieści urzekło. Spodobała mi się również dogłębna analiza psychologiczna i przedstawienie różnych czynników jakie mają wpływ na ludzkie działanie. Podsumowując, książka Dostojewskiego spodobała mi się pod wieloma czynnikami. Nie da się jednak ukryć, że jest to powieść dla każdego, bowiem przyjmuje ona formę psychologiczną, niż obyczajową. Osobiście jednak polecam twórczość Dostojewskiego, głównie właśnie „Zbrodnię i karę” i „Biesy”.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Czas i miejsce akcji
„Zbrodnia i kara” to książka autorstwa Fiodora Dostojewskiego.
Czas i miejsce akcji.
Wszystkie wydarzenie opisane w książce „Zbrodnia i kara” rozgrywają się w ciągu dwudziestu i pół dnia, nie licząc Epilogu. W Lipcu 1865 roku, w Petersburgu. W epoce literackiej, miasto było bardzo ważnym elementem, który kształtował losy poszczególnych bohaterów. W epilogu, razem z postaciami Rodionem oraz Sonią, przenosimy się na Syberię. Każdy, kto uważnie czyta książkę, z pewnością dopatrzy się odniesień do czasu. Główna akcja rozgrywa się w okolicach placu Siennego, jest to bardzo uboga dzielnica, w której mieszkają głównie rzemieślnicy. Pomysł na popełnienie przestępstwa rodzi się w głowie głównego bohatera już pół roku przed lipcowym wieczorem, w którym poznaliśmy Rodiona. Dowodem na to jest artykuł o zbrodni opublikowany w „Słowie Periodycznym”. Młody człowiek popiera zbrodnie, i tłumaczy, że jest to dla dobra ogółu. Gdy poznajemy Raskolikowa, już od miesiąca planuje zbrodnię, od miesięcy już nie studiuje. Dorabia sobie udzie
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
lając korepetycji, jednak ledwo wiąże koniec z końcem. Liczy nawet kroki do domu Alony. Do złego czynu namawiają go słowa, które słyszy, mówiące o korzyściach zabicia Lichwiarki. Akcja rozgrywa się w stolicy Rosji, Petersburgu. Jest to bogate miasto pełne magnackich pałaców, zwane również piękną stolicą carów. Jednak w rzeczywistości pełne jest błota oraz kurzu. Często czytać możemy o wynajmowanych pokojach, brudnych, zaniedbanych podwórkach oraz dusznych, ciasnych pokojach. Pokoje są tak małe, że nazywane są klitkami, smutnymi i ciasnymi jak trumna. W okolicy znaleźć można knajpy i kawiarnie, jednak charakteryzuje je wyjątkowa skromność oraz nędza. Mieszkańcy są równie ponurzy, ponieważ wychowało ich to przygnębiające miasto. Bohater patrzy na wszystko jak przez czarne okulary. Nie może pogodzić się ze złem otaczającego go świata. W epilogu dodatkowo możemy poznać katorgi panujące na zimnej, opuszczonej przez ludzkość Syberii. Jako że na otoczenie patrzymy oczyma Raskolnikowa, nie wiadomo czy miasto rzeczywiście było tak ponure, czy tylko tak widział je bohater.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Charakterystyka bohaterów
„Zbrodnia i kara” to rosyjska powieść autorstwa Fiodora Dostojewskiego.
Charakterystyka bohaterów:
1) Rodion Romanowicz Raskolnikow – młody, 23-letni mężczyzna, porzucił studia z powodu braku pieniędzy.
– Jak wskazuje tytuł, powieść dotyczy zbrodni, którą bohater popełnił, oraz kary, którą poniosła za to jego psychika („Zbrodnia i kara” jest powieścią psychologiczną). – Raskolnikow żyje w biedzie, nosi zazwyczaj stare, zniszczone ubrania. Często doskwiera mu głód. – Jest przystojnym, szczupłym, bardzo inteligentnym, bystrym i wrażliwym mężczyzną. Cierpi psychicznie wiedząc, że matka i siostra żyją w ubóstwie, by on mógł studiować. – Gdy dowiaduje się, że jego siostra chce wyjść za Łużyna, wpada na pomysł popełnienia zbrodni. Ofiarą ma stać się lichwiarka, Aldona Iwanowna. Student chce potraktować tę zbrodnię jako sprawdzian, czy jest zdolny do takich czynów. Uważa też, że swoim czynem pomoże społeczeństwu, które – jak słyszał – jest oszukiwane przez starą kobietę. – Wiele sytuacji w życiu bohatera udowadnia, że nie jest on obojętny na ludzką krzywdę. Bezinteresownie postanawia pomóc dziewczynie, którą spotkał na ulicy. Swoje ostatnie pieniądze oddaje żonie Marmieładowa. – Decyzję o dokonaniu zbrodni student podejmuje bardzo spontanicznie. Słyszy o tym, że kobieta źle traktuje swoją siostrę, oraz że jest chciwa i niezwykle okrutna. Dowiaduje się, gdzie mieszka kobieta, a następnie obserwuje jej mieszkanie. Zupełnym przypadkiem dowiedział się, kiedy kobiety nie będzie w domu, potem przypadek sprawił, że dostał się do mieszkania i zabił lichwiarkę. – Rodion całą sytuację bardzo przeżywa. Jest to dla niego trudne psychicznie; młody mężczyzna jest wręcz chorobliwie rozdrażniony. Cały czas tłumaczy sobie jednak, że kobieta zasłużyła na to, co ją spotkało. – Po zbrodni, której dokonał, nie potrafi normalnie żyć. Często majaczy i traci przytomność, sprawia wrażenie poważnie chorego. Gdy słyszy, jak ktoś wspomina o morderstwie, staje się roztrzęsiony. Dokładnie czyści ubrania z krwi, a skradzione przedmioty chowa, by nikt ich nie znalazł. Po czynie, którego dokonał, zmienia się nie do poznania, sam przed sobą nie przyznaje się do zbrodni. Staje się opryskliwy, jest niemiły dla matki i siostry. Zaczyna nasilać się jego depresja. – Mężczyzna obawia się, że ktoś dowie się o jego przestępstwie. Jest bliski obłędu. Zwątpił w istnienie Boga. – Poznaje Sonię, dziewczynę, która – jak uważa – jest bardzo podobna do niego i równie skrzywdzona przez los. Zwierza się on dziewczynie, bo dłużej nie daje rady nosić ciężaru czynu, którego dokonał. Sonia obiecuje Rodionowi nigdy go nie opuścić. Gdy bohater tłumaczy jej, dlaczego zabił lichwiarkę, kobieta nie rozumie go, bo uważa, że nikt nie zasługuje na taką śmierć. – Sonia namawia bohatera by przyznał się do winy, ale Raskolnikow nie zgadza się. W końcu jednak miłość Soni oraz rodziny sprawia, że postanawia się przyznać.
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
211; Gdy zesłano go na katorgę, nie mógł pogodzić się z losem. Zaczął źle traktować Sonię, nienawidził ludzi, wręcz nimi gardził. Więźniowie źle się do niego odnosili, podziwiali zaś Sonię, co bardzo dziwiło bohatera. Gdy dziewczyna zachorowała, Rodion zaczął czuć tęsknotę. Uświadamił sobie, że ją kocha. Zmienił swoje postępowanie i odradził się.2) Marmieładow – to ubogi człowiek, który kiedyś był radcą. Jest alkoholikiem.Podczas rozmowy z Rodionem opowiada o swojej rodzinie. – O żonie Katarzynie, mówi, że kobieta jest wykształcona i ma bardzo dobre maniery. Jest nią zachwycony, nazywa ją damą. Katarzyna żyła w nędzy, gdy jej pierwszy mąż zmarł w więzieniu, a ona została sama z dwójką dzieci. Wdowiec Marmieładow ożenił się z nią, a nowa sytuacja życiowa sprawiła, że przez rok nie sięgnął po alkohol. Jednak dłużej nie mógł się oprzeć pokusie i znów zaczął pić, przez co po kolei tracił posady. – Mężczyzna ma wyrzuty sumienia, że nie mógł wykształcić swej córki z pierwszego małżeństwa, Soni. To zmusiło ją do zarabiania na ulicy. – Marmieładow ginie pod kołami powozu, a Rodion finansuje pogrzeb mężczyzny z pieniędzy od matki. Katarzyna po wielu urojeniach umiera na krwotok. Dzieci zostają przekazane pod opiekę sierocińca, a Sonia dostaje wsparcie finansowe od Raskolnikowa.3) Pulcheria Raskolnikowa – jest matką Rodiona i Duni. Bardzo kocha swoje dzieci. Chociaż ukrywają one zbrodnie, ona wie, że stało się coś niedobrego. Umiera na chorobę nerwową, gdy opuszcza ją Rodion.
4) Dunia – jest siostrą głównego bohatera, Rodiona.
– W rzeczywistości nazywa się Awdotia. – Pracowała jako guwernantka. – Chce wyjść za mąż za Piotra Łużyna, choć nic nie czuje do tego mężczyzny. Małżeństwo ma pomóc zarówno Rodionowi w spełnianiu się, jak i matce, która miałaby zapewnioną spokojną starość. – Dziewczyna jest bardzo mądrą i rozumną kobietą. Jest inteligentna, ładnie się wysławia. Ma wręcz królewską godność i wiele odwagi. – Szczerze współczuje bratu, bije od niej ciepło i dużo miłości do matki i brata.5) Arkadiusz Swidrygajłow
– Miał duże długi, przez co trafił do petersburskiego więzienia. – Z problemów wyciągnęła go Marfa Pietrowna, z którą się ożenił. – Jest gotowy do poświęceń, by dostać to, czego pragnie.- Często zmienia zdanie i jest kapryśny.
– W jego domu pracowała Dunia (jako guwernantka). Próbował ją uwieść, ale bezskutecznie.
– Nękany wyrzutami sumienia z powodu swych złych czynów popełnił samobójstwo.
– Przekazał Duni obligacje na trzy tysiące rubli.6) Marfa Pietrowna – jest żoną Swidrygajłowa. Występuje właściwie tylko w opowieściach Swidrygajłowa.
7) Piotr Pietrowicz Łużyn – jest adoratorem Duni. To bardzo ograniczony, skąpy, ponury oraz nadęty mężczyzna.
8) Porfiry Pietrowicz – jest sędzią śledczym. Jest znakomitym znawcą ludzkiej psychiki, cechuje go inteligencja oraz niezwykła przebiegłość.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie krótkie
Głównym bohaterem „Zbrodni i kary” jest Rodion Raskolnikow, młody student. Jest w dość ciężkiej sytuacji finansowej. Brakuje mu pieniędzy na studia, a wkrótce najprawdopodobniej będzie musiał opuścić także stancję, na której mieszka. Dużo spaceruje, zastanawia się nad swoim losem i prawami rządzącymi światem.
Pewnego dnia wychodzi z domu i udaje się do wielkiej kamienicy. Mieszka tam lichwiarka, której już wcześniej przynosił w zastaw różne przedmioty. Tym razem oferuje jej stary zegarek. W czasie kiedy lichwiarka idzie po pieniądze, młody człowiek nadsłuchuje odgłosów z wnętrza domu. Mają mu pomóc w ustaleniu, gdzie kobieta trzyma pieniądze. Od jakiegoś czasu w jego głowie rodzi się pomysł, aby okraść Alonę. W drodze do domu wchodzi do baru. Spotyka alkoholika i rozmawia z nim. Mężczyzna opowiada Rodinowi swoim życiu i o córce, która jest prostytutką. Rodion odprowadza mężczyznę do domu. Następnego dnia dostaje list od matki, która informuje go o planowanym zamążpójściu jego siostry. Ma wyjść za bogatego mężczyznę. Bohater jest przeciwny takiemu rozwiązaniu. Obawia się, że siostra nie kocha tego mężczyzny, a matka myśli jedynie o tym, żeby poprawić sytuację finansową rodziny. Raskolnikow podejmuje decyzję, że to on zdobędzie pieniądze. Udaje się do domu lichwiarki i zabija ją. Niestety, przypadkowo zabija także jej siostrę. Popełniona zbrodnia wpływ w ogromnym stopniu na jego psychikę. Bohater nie może spać, nie ma apetytu. Obawia się, że zbrodnia wyjdzie na jaw. Przez kilka dni ciężko choruje. Otrzymał
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
wówczas pieniądze od matki. Raskolnikowa odwiedza Dunia z narzeczonym. Między mężczyznami dochodzi do kłótni. Rodionowi nie podoba się przyszły szwagier i jego poglądy. Pewnego dnia jest świadkiem, kiedy powóz potrąca Marmieładiewa. Raskolnikow pomógł mu dostać się do domu, wezwał też lekarza. Miał świadomość, że mężczyzna wkrótce umrze i zostawił pieniądze na pogrzeb. Raskolnikowa odwiedza Sonia i dziękuje za pomoc i pieniądze na pogrzeb. Podczas tej wizyty były obecne matka i siostra bohatera, które miały okazję przekonać się, że narzeczony Duni rozgłasza plotki na temat brata Duni. Ostatecznie nie dochodzi do małżeństwa, a Sonia związuje się z przyjacielem Raskolnikowa.
Raskolnikow zbliża się do Soni i przyznaje się jej do zabójstwa. Wkrótce udaje się na policję i przyznaje się do popełnionej zbrodni. Tam jednak nie do końca wierzą w jego wyjaśnienia. Wkrótce umiera też macocha Soni. Raskolnikow pomaga Soni w uporządkowaniu spraw. Ponownie wybiera się na komisariat i przyznaje się do popełnienia podwójnego morderstwa. Zostaje skazany na pobyt na Syberii. Razem z Raskolnikowem na Syberię udaje się Sonia. Nie jest to dla niej łatwy czas, ponieważ Rodion zmienia się. Staje się milczący, obojętny, chłodny. Sonia ma wrażenie, że już jej nie kocha. Kiedy Sonia zachorowała, po raz kolejny się zmienił i dziewczyna zrozumiała, że jej ukochany cierpi, ale darzy ją uczuciem. Zaczynają planować wspólną przyszłość, wspierają się wzajemnie. Bohater zaczął czytać Biblię, nawiązał dobre relacje z innymi więźniami.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Streszczenie szczegółowe
„Zbrodnia i kara” to rosyjska powieść psychologiczna autorstwa Fiodora Dostojewskiego.
Streszczenie szczegółowe
Cześć I
W pierwszych zdaniach książki poznajemy głównego bohatera, jest nim Rodion Romanowicz Raskolnikow. Mężczyzna wychodzi ze swego nędznego pokoju i udaje się w kierunku domu Alony Iwanowej, starej lichwiarki. W zamian za pieniądze dane pod zastaw, przyjmuje ona różnorodne cenne przedmioty. Najczęściej przychodzą do niej ubodzy studenci, których nie stać na utrzymanie i opłacenie czynszu. Raskolnikow, by zapewnić sobie jedzenie i dach nad głową przynosi do lichwiarki swoje ostatnie pamiątki rodzinne. Jest to srebrny zegarek jego ojca oraz pierścionek Duni. Bohater nie może pogodzić się z tym, że stara Alona bogaci się na biednych studentach. W studencie rodzi się pomysł zabicia kobiety. Przy jednej z wizyt uważnie przygląda się jej mieszkaniu. Patrzy w jaki sposób rozmieszczone są pokoje oraz doszukuje cennych przedmiotów. Po opuszczeniu Alony, snuje w głowie pewien plan. Zachowuje się bardzo dziwnie, tak, jakby coś go opętało. Po drodze zatrzymuje się w Szynku, by napić się piwa. Spotyka Marmiełodowa, który opowiada mu o swoim życiu. Cała jego rodzina cierpi z głodu, Sonia, jego córka, próbuje zarobić pracując jako prostytutka. Sam Marmieładow jest alkoholikiem, a jego żona choruje na gruźlicę. Do Raskolnikowa przychodzi list od matki. W liście kobieta informuje syna, że jego siostra Dunia ma zamiar wyjść za Piotra Łużyna. Zapowiada również przyjazd do Petersburga. Raskolnikow uważa, że decyzja o zamążpójściu została podjęta zbyt pochopnie. Domyśla się, że siostra w ten sposób chce mu pomóc, na co on nie może się zgodzić. List sprawia, że jest bardziej gotowy, by zrealizować swój pomysł. Bohater ma koszmar, śni mu się wydarzenie z dzieciństwa. Widzi szkapę, która zabija Mikołka. Wszystko dzieje się na oczach rozbawionych gapiów. W Szynku Raskolnikow słyszy rozmowę oficera ze studentem. Mężczyźni rozmawiają o lichwiarce, uważają, że powinna ona umrzeć, ponieważ bogaci się kosztem ubogich ludzi. Po śmierci cały swój dobytek ma w planach oddać na klasztor. Student mówi, że taka zbrodnia przyniosłaby korzyści całemu społeczeństwu. Oficer przyznaje studentowi rację dodaje, że czyn zrobiony dla dobra ludzkości nie powinien wywoływać wyrzutów sumienia. Raskolnikow cieszy się, że są ludzie, którzy mają podobne poglądy. Przypadkiem, podsłuchując rozmowę siostry lichwiarki, dowiaduje się, że następnego dnia Alona będzie sama w domu. Następnego dnia bohater jest wypoczęty i gotowy, by zrealizować swój plan. Z koszuli robi pętle i zamierza umieścić w niej siekierę, która pożyczył od stróża. Gdy dochodzi do domu lichwiarki, przez chwilę waha się, czy nie zrezygnować ze swoich planów. Jednak decyduje się zrealizować swój plan. Zabija Alonę siekierą, znajduje ukrytą biżuterię. Nieoczekiwanie do domu nieco wcześniej wraca Lizawieta, siostra Alony. Gdy zauważa siostrę leżącą w kałuży krwi, jest przerażona. Bohater, chcąc pozbyć się świadka, zabija również ją. Po tym szybkim kroku opuszcza miejsce zbrodni. Starannie wyciera koszule i siekierę, by zatuszować swój czyn. Na klatce słysząc czyjeś kroki zamyka mieszkanie. Gdy o dziwnej sytuacji dowiaduje się stróż i robi się zamieszanie, Rodion korzysta z sytuacji i wymyka się z kamienicy. Wraca do swojego pokoju. Cały czas zaciera wszystkie możliwe ślady. Jest przerażony, gdy dostaje wezwanie na policję. Okazuje się, że właścicielka mieszkania, które Romanowicz wynajmuje, żąda zapłacenia zaległego czynszu. Gdy policjanci zaczynają rozmowę o zbrodni, bohater mdleje. Mężczyzna obawia się rewizji, więc wyrusza na miasto, by znaleźć odpowiednie miejsce, by ukryć cenne łupy. Wreszcie ukrywa skarb pod kamieniem, na przypadkowym podwórzu. Bohater odwiedza przyjaciela Razumichina. Opowiada mu o swojej trudnej sytuacji, mężczyzna słysząc to proponuje Rodionowi pracę przy tłumaczeniu tekstu, jednak ten się nie zgadza. Włóczy się nocą ulicami Petersburga. Wpada pod dorożkę, za co dostaje baty. Przypadkowi przechodnie dają mu 20 kopiejek, które bohater wrzuca do rzeki. Wraca do pokoju, a tam traci przytomność.
Część II
Po strasznym czynie, którego dokonał, Rodion zaczyna chorować. Matka ofiaruje mu 35 rubli. Razumichin za część pieniędzy, kupuje ubrania dla Raskolnikowa. Jako że mężczyzna nie czuje się dobrze, bardzo często odwiedza go lekarz Zosimow. Pewnego dnia rozmawiają o zbrodni. Od Łużyna, który odwiedza bohatera dowiadujemy się, że do zbrodni przyznał się malarz Mikołaj. Mimo obłąkania i myśli samobójczych, Rodion wychodzi z domu. W gospodzie spotyka sekretarza z komisariatu. W podchwytliwy sposób pyta go, co byłoby, gdyby to on okazał się mordercą. Marmieładow ginie pod kołami powozu. Raskolnikow wspiera finansowo rodzinę zmarłego, oddaje im swoje wszystkie pieniądze, które otrzymał od matki. Poznaje on córkę mężczyzny, Sonię. Nagle czuje, że odżywa, zaczyna myśleć rozsądnie. Następuje pewien przełom w jego życiu. Bohater odwiedza przyjaciela w jego nowym domu, ale źle się czuje i zostaje odprowadzony do domu. Tam zastaje matkę i siostrę, po czym mdleje.
Część III
Gdy bohater zostaje ocucony, rozmawia z rodziną. Kobiety są przerażone jego stanem zdrowia. Postanawiają przyjść następnego dnia i tak też robią. Wręczają Rodionowi list od Łużyna. Bohater próbuje namówić siostrę, by nie popełniała błędu i nie wychodziła za mąż za tego mężczyznę. Gdy po opuszczeniu komisariatu bohater błąka się po ulicach, przypadkowy przechodzeń nazywa go mordercą. Raskolnikow po tym zdarzeniu jest bardzo nerwowy. Wraca do domu, gdzie po kilku minutach zasypia. Wybudza go Swidrygajłow, który przybył do niego z wizytą.
Część IV
Gość proponuje Rodionowi 10 tysięcy rubli w zamian za zerwanie zaręczyn Duni i Łużyna. Bohater uważa, że Swidrygajłow ma nieczyste zamiary, więc odmawia przyjęcia pieniędzy. Matka Raskolnikowa, organizuje kolację, której uczestnikami są Dunia, Rodion, Razumichin i Łużyn, który jest bardzo niezadowolony. Nie chce on siedzieć przy jednym stole z Raskolnikowem. Każe wybierać Duni – albo on, albo brat. Poznajemy prawdziwy charakter Łużyna, jest niemiły, obraża zebranych. Wszystko to doprowadza do zerwania zaręczyn. Bohater odwiedza Sonię, rozmawiają. Prosi ją, by przeczytała mu o wskrzeszeniu Łazarza. Dziewczyna delikatnym głosem czyta, a Rodion uważnie słucha, co sprawia mu przyjemność. Mężczyzna udaje się na komisariat, ponieważ ma być przesłuchiwany. Porfiry Pietrowicz, który jest sędzią śledczym, jest pewny, co do winy Rodiona. Jednak o nic go nie oskarża, a czeka aż student sam się zdemaskuje. Sprawa zupełnie się zmienia, gdy na komisariat przybywa malarz Mikołaj. Twierdzi, że to on zabił lichwiarkę i jej siostrę, mimo że tego nie zrobił.
Część V
Łużyn trochę ochłonął i zdał sobie sprawę ze swojej trudnej sytuacji. Postanawia wszystko naprawić i przekonać do siebie Dunię oraz jej matkę. Knuje sprytny plan. Zaprasza dziewczynę do siebie, wręcza jej 10 rubli, a ukradkiem do jej kieszeni wsuwa dodatkowe 100. Wszystko widzi współlokator mężczyzny. Raskolnikow przyznaje się Soni do zbrodni. Opowiada o sytuacji bardzo szczerze, a jego słowa przypominają spowiedź. Dziewczyna nie potępia młodzieńca, okazuje mu wsparcie. Niestety zwierzenia słyszał przypadkiem sąsiad Soni, Swidrygajłow. Do bohatera docierają wieści na temat złego zdrowia Katarzyny Iwanowej. Chce ona wraz z dziećmi żebrać na ulicy, by mieć pieniądze na utrzymanie. Nakazuje ona swym dzieciom by tańczyły, grały i śpiewały. Kobieta nie zachowuje się normalnie, jest obłąkana. Pada na ulice i dostaje krwotoku, zostaje zabrana do Soni i tu umiera.
Część VI
Rodion żyje na granicy normalności
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
i. Nie daje mu spokoju, że Swidrygajłow słyszał jego rozmowę z Sonią. Z drugiej strony, gdzieś wewnątrz siebie, cieszy się, że mężczyzna zna prawdę. Mimo wszystko wie, że nie do końca może mu ufać, ma wrażenie, że ten ma jakieś zamiary dotyczące jego siostry. Raskolnikow postanawia porozmawiać ze Swidrygajłowem, ten jednak nie ma czasu. Jest zajęty pogrzebem Katarzyny Iwanowej. Gdy bohater widzi kobietę w trumnie jest mu smutno, ale również odczuwa dziwne do opisania emocje. Swidrygajłow uważnie obserwuje byłego studenta. Pewnego razu pyta nawet, dlaczego młodzieniec tak dziwnie się zachowuje i jest jakiś nieswój. Zachowanie Rodiona jest bardzo dziwne, mimo że stara się on nic po sobie nie pokazywać. Nawet jego najlepszy przyjaciel Razumichin zaczyna coś podejrzewać, łączy nawet ze sobą pewne fakty. Bohater z dnia na dzień jest coraz bardziej niespokojny. Sypia w dziwnych miejscach, a po przebudzeniu nie pamięta, jak znalazł się w danym miejscu. Przesypia pogrzeb Iwanowej, ale nie czuje wyrzutów sumienia. Do domu bohatera przychodzi Razumichin, jest wyraźnie zaniepokojony. Prosi Raskolnikowa by powiedział mu, co się wydarzyło. Grozi, że jeżeli nie pozna prawdy, zacznie nadużywać alkoholu. Rodion prosi go, by tego nie robił, wspomina o swojej matce i siostrze, prosi, by przyjaciel był wsparciem dla jego rodziny. Razumichin podejrzewa, że Rodion jest politycznym spiskowcem. Informuje również, że Dunia otrzymała od kogoś list. Gdy przyjaciel wychodzi, bohater postanawia koniecznie dowiedzieć się czegoś więcej na temat tajemniczej wiadomości. W młodzieńcu budzi się niewyobrażalna złość. Na chwilę odzyskuje równowagę. Pragnie porozmawiać ze Swidrygajłowem, by mógł być pewny, że ten coś wie o jego zbrodni. Wychodzi z pokoju, ale spotyka Porfirego i wraca z nim do siebie. Po długiej niezręcznej ciszy gość przeprasza Raskolnikowa, że bezpodstawnie go oskarżył. Mimo wszystko słowa nie są szczere, ponieważ dalej uważa on, że to Rodion stoi za zbrodnią. Opowiada mu o dochodzeniu, które prowadzi. Wspomina również, że zachowanie bohatera już dawno go zdradziło. Namawia go, by dla siebie i dobra śledztwa przyznał się do winy. Przybysz bardzo lubi bohatera, a swymi radami chce mu pomóc. Zbrodnię, której dokonał Raskolnikow, widzi jako chwilowy obłęd. Rodion jest zbyt dumny, absolutnie nie chce, by ktoś się nad nim litował. Porfiry doradza młodzieńcowi, by ten nie uciekał przed cierpieniem, ponieważ czasami trzeba trochę pocierpieć. Po opuszczeniu pokoju bohatera, jest przygnębiony i załamany. Chwilę po wizycie gościa, Raskolnikow wychodzi, by znaleźć Swidrygajłowa. Swidrygajłow jest osobą, którą panicznie boi się śmierci, dlatego unika rozmów na ten temat. Jest erotomanem, uwielbia uwodzić kobiety i wykorzystywać je. Zdarzyło mu się nawet w przeszłości zgwałcić nieletnią dziewczynkę. Podczas rozmowy młodzieniec zmusza go do zwierzeń. Dowiaduje się, że mężczyzna właśnie zaręczył się z szesnastoletnią dziewczyną. Dziewczynie nie zależy na kosztownościach, a na szacunku ze strony mężczyzny. Mężczyzna jest niezwykle bogaty, a w całym mieście nikt nie zna jego prawdziwej przeszłości. Swidrygajłow nie jest zadowolony z obecności Rodiona, czuje się osaczony. Jak najszybciej chce zakończyć rozmowę, ponieważ uważa, że młodzieniec chce z niego wyciągnąć jak najwięcej informacji. Próbuje się go pozbyć również dlatego, że jest umówiony z Dunią. Ma w planach powiedzieć jej o zbrodni, której dokonał jej brat. Gdy Raskolnikow odpuszcza i odchodzi, mężczyzna podstępem zwabia Dunię do swojego pokoju, a następnie zamyka drzwi na klucz. Gdy Dunia orientuje się w jakiej jest sytuacji, prosi mężczyznę, by ją wypuścił, a gdy to nie skutkuje, panikuje i w rozpaczy celuje w Swidrygajłowa z rewolweru. Dostała do kiedyś od Marii Pietrownej. Pocisk rani mężczyźnie prawą skroń. Mimo wszystko mężczyzna ma nadzieję, że uda mu się uwieść Dunię. Jednak dziewczyna stwierdza, że nigdy go nie pokocha. Wtedy zrezygnowany Swidrygajłow postanawia oddać dziewczynie klucz. Następnie udaje się w odwiedziny do Soni. Ofiaruje jej trzy tysiące rubli oraz informuje, że wyjeżdża do Ameryki. Resztę swoich pieniędzy oddaje swej narzeczonej. Błąka się podczas ulewy po ulicach, a następnie udaje się do hotelu, by tam spędzić noc. Śnią mu się koszmary. Ze snu budzi go płacz dziecka. Na korytarzu znajduje przerażone i mokre pięcioletnie dziecko. Zabiera je do pokoju i zaczyna majaczyć. Rano upuszcza hotel, a następnie strzela sobie w głowę na ulicy w Petersburgu. W tym samym czasie Rodion odwiedza matkę, by powiedzieć, że wyjeżdża. Nie wspomina nic o zbrodni, ale matka czegoś się domyśla. Gdy wraca do pokoju zastaje Dunię, która zna już całą prawdę i podobnie jak Sonia chce, by brat zgłosił się na komisariat. Raskolnikow ma nadzieję, że teraz wszystko zacznie od nowa, oddaje dziewczynie portret swojej zmarłej narzeczonej. Udaje się do Soni od której otrzymuje symbol cierpienia, cyprysowy krzyżyk. Następnie idzie na Plac Sienny. Całuje ziemię i kłania się. Udaje się na komisariat policji, nie jest zdecydowany czy się przyznać, przez chwilę nawet postanawia się wycofać. Wychodząc dostrzega Sonie, zmienia zdanie, wraca i przyznaje się do winy. Słowa wypowiedziane przez bohatera wywołują niesamowite poruszenie na policji. Rodion kilka razy powtarza swe zeznanie.
Epilog
Podczas procesu Raskolnikow opowiada jak wyglądał dzień popełnienia zbrodni. Mówi o wszystkim w bardzo szczegółowy sposób. Wypowiadają się również świadkowie, Zosimow, koledzy oraz inni. Zeznają szczerze i stawiają bohatera w dobrym świetle. Tłumaczą, że nie jest on typowym mordercą i złodziejem. Razumichin opowiada jak Rodion podczas studiów wspierał ubogiego kolegę. Gdy wspomniany zmarł, opiekował się jego ojcem, umieścił go w szpitalu, a następnie zorganizował mu pogrzeb. Dawna gospodyni bohatera przytoczyła historię, jak Raskolnikow podczas pożaru mieszkania wyniósł z ognia dwoje jej dzieci. Gdy zapytano młodzieńca o motyw zbrodni, powiedział, że chciał sobie polepszyć byt oraz zapewnić pierwsze kroki w karierze. Potem zapytano, co skłoniło go do przyznania się do winy. Odpowiedział, że szczera skrucha. Po przeanalizowaniu wszystkich zeznań świadków, Raskolnikow został skazany na osiem lat ciężkich robót. Już na początku trwania procesu matka bohatera skarży się na problemy ze zdrowiem. Wszystko wskazuje na chorobę psychiczną. Dunia ukrywa przed nią prawdę na temat jej syna. Mimo wszystko kobieta czuła, że z synem dzieje się coś złego. Bohater zostaje zesłany na Syberię, gdzie znajduje się więzienie. Za nim podąża Sonia. Dunia wychodzi za mąż za Razumichina. Ślub jest smutny, z małą liczbą gości. Choroba matki pogłębia się i kobieta umiera. Młodzi mają w planach wyprowadzić się na Syberię. Dunia o losie brata dowiaduje się z listów, których adresatem jest Sonia. Młodzieniec jest ponury i smutny, wszystko jest dla niego obojętne. Mieszka w ciasnej celi, z innymi więźniami, ale na nic się nie skarży. Wstydzi się tego, jak wygląda i jak żyje. Sonię traktuje brutalnie, jest niemiły. Współtowarzysze gardzą nim i wyśmiewają. Pewnego dnia bohater zapada na ciężką chorobę. Sonia patrzy w szpitalne okna. Gdy któregoś dnia młodzieniec widzi dziewczynę, straszny ból przechodzi przez jego serce. Sonia przestaje go odwiedzać, a wtedy Rodion czuje się bardzo stęskniony za dziewczyną. Raskolnikow zdrowieje i dowiaduje się, że Sonia zachorowała. Martwi się o nią i dowiaduje o jej stanie. Sonia uspokaja go w liście, że czuje się już lepiej. Spotykają się nad brzegiem rzeki, gdzie Raskolnikow pracuje. Dwie wychudzone i blade postacie stają naprzeciwko siebie. W ich oczach pojawiły się łzy, Rodionowi zostało jeszcze siedem lat pracy, ale oboje wierzyli, że kiedyś przyjdą chwile szczęścia.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Plan wydarzeń
ZBRODNIA I KARA – PLAN WYDARZEŃ
1. Trudna sytuacja pieniężna Raskolnikowa i jego rodziny.
2. Oddanie zegarka pod zastaw.
3. Rozmyślania o morderstwie.
4. Poznanie historii Marmieładowa.
5. Otrzymanie listu od matki:
a) wiadomość o zaręczynach siostry Raskolnikowa, Duni z Piotrem Pietrewiczem Łużynem w celu poprawienia sytuacji finansowej rodziny,
b) zapowiedź przyjazdu matki i siostry Raskolnikowa do Petersburga.
6. Decyzja o zabiciu starej lichwiarki.
7. Dokonanie zbrodni:
a) zabicie Alony Iwanowej,
b) zamordowanie Lizawiety,
c) zacieranie śladów morderstwa,
d) schowanie łupów w ścianie swojego pokoju za tapetą.
8. Obłęd Rodiona Raskolnikowa.
9. Wezwanie Raskolnikowa na komisariat.
10. Zmiana miejsca ukrycia łupów.
11. Odwiedziny u Razumichina.
12. Choroba Raskolnikowa.
13. Opieka Razmichina.
14. Wizyta Zosimowa.
15. Spotkanie w gospodzie „Pałac Kryształowy”.
16. Myśli samobójcze Raskolnikowa.
17. Pójście na miejsce zbrodni, do domu starej lichwiarki.
18. Śmierć Marmieładowa.
19. Przyjazd matki i siostry Raskolnikowa.
20. List Łużyna.
21.
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
. Otrzymanie zaproszenia na pogrzeb Marmieładowa.
22. Rozmowa Raskolnikowa ze śledczym Porfirym Pietrowiczem.
23. Oskarżenia wobec Raskolnikowa z ust nieznajomego.
24. Przybycie Arkadiusza Iwanowicza Świdrygajłowa.
25. Zerwanie zaręczyn Duni i Łużyna.
26. Pożegnanie z matką i siostrą Raskolnikowa.
27. Wizyta Raskolnikowa u Sonii i czytanie ewangelii.
28. Drugie przesłuchanie Raskolnikowa na komisariacie.
29. Przyznanie się do popełnienia zbrodni przez malarza Mikołaja.
30. Podstęp Łużyna.
a) ofiarowanie dziesięciu rubli Sonii przez Łużyna,
b) pogrzeb,
c) oskarżenie Soni o kradzież kwitu na sto rubli przez Łużyna,
d) obrona Raskolnikowa i Andrzeja Siemionowicza Lebieziatnikowa.
31. Wyznanie Raskolnikowa o popełnieniu przestępstwa przed Sonią.
32. Szaleństwo i śmierć Katarzyny Iwanowy.
33. Przyznanie się do morderstwa na komisariacie przez Raskolnikowa.
34. Samobójstwo Świdrygajłowa.
35. Proces Raskolnikowa.
36. Skazanie Raskolnikowa.
37. Ślub Duni z Razumichinem.
38. Śmierć matki Raskolnikowa.
39. Pobyt Raskolnikowa na Syberii.
40. Duchowe uzdrowienie Raskolnikowa.
Chcesz się mniej uczyć i więcej rozumieć?
Zamień czytanie na oglądanie!
Kliknij i ucz się szybciej!
Opracowanie
Autor
Fiodor Dostojewski – rosyjski pisarz i myśliciel. Uważany za jednego z najbardziej wpływowych powieściopisarzy literatury rosyjskiej i światowej. Tworzył realistyczną i naturalistyczną prozę psychologiczną, z pogranicza materii i wyobraźni. Główną tematyką jego utworów był motyw walki dobra ze złem. Dostojewski był zafascynowany irracjonalnymi pierwiastkami natury ludzkiej, które wnikliwie analizował. Potępiał kapitalizm i ruchy socjalistyczno-rewolucyjne. Był wierzącym chrześcijaninem, przeciwnym ateizmowi.
Tytuł: „Zbrodnia i kara”Rodzaj i gatunek literackirodzaj – epikagatunek – powieśćData publikacji
„Zbrodnia i kara” w formie książkowej została wydana w roku 1867 w Rosji, natomiast w latach 1887-1888 nastąpiła jej premiera wydawnicza w Polsce. Wcześniej (w roku 1866) odcinki powieści były publikowane w czasopiśmie „Russkij Wiestnik”.
Czas i miejsce akcjiAkcja rozgrywa się w lipcu 1865 roku. Wydarzenia trwają czternaście dni.
Miejscem rozgrywających się zdarzeń jest miasto Petersburg, który pełni ważną rolę w powieści.Geneza utworu
Inspiracją do napisania powieści i wykreowania postaci głównego bohatera był niejaki Pierre François Lacenaire – francuski poeta, który jako student prawa zamordował w pojedynku siostrzeńca deputowanego Benjamina Constanta. Lacenaire uważał się za jednostkę wybitną i wyjątkową; twierdził również, że nie jest zbrodniarzem, a jedynie „ofiarą swojej epoki”. Trudności finansowe i kryzys wartości, z jakimi w roku 1864 mierzył się pisarz, również przyczyniły się do powstania pomysłu na powieść, a konkretnie – trudnej sytuacji życiowej bohatera. Dostojewski pisał tę powieść przez kilka lat.
ProblematykaMotywem przewodnim utworu jest słynne stwierdzenie, że „nie ma zbrodni bez kary”. Każde popełnione przestępstwo jest złem i nie ma żadnego wytłumaczenia dla morderstwa. „Zbrodnia i kara” to powieść psychologiczna, która skupia się na wewnętrznym życiu postaci. Prym wiedzie analiza emocji, motywów, zachowań i przemyśleń bohatera. Opisy stanu psychicznego Raskolnikowa przed i po dokonaniu zbrodni stanowią większą część powieści. Autor pokazuje także różne stanowiska poszczególnych osób i ich osądy. Każdy bohater ma inne zasady moralne, jakimi kieruje się w życiu.
Bohaterowie▪ Rodion Romanowicz Raskolnikow – główny bohater; dwudziestotrzyletni mężcz
W tej chwili widzisz 50% opracowania
";
zyzna, który porzucił studia ze względu na trudności finansowe. Młodzieniec jest przystojny i inteligenty, cierpi jednak przez biedę, która popycha go do morderstwa. Popełniona zbrodnia doprowadza go na skraj szaleństwa.
▪ Sonia Marmieładowa – pracuje jako kobieta lekkich obyczajów i utrzymuje całą rodzinę. Została odrzucona przez społeczeństwo, a ukojenia szukała w religii. Z powodu wykonywanej profesji uważała się za grzesznicę.
▪ Porfiry Pietrowicz – sędzia śledczy prowadzący sprawę zabójstwa lichwiarki. Mężczyzna inteligentny i przenikliwy.
▪ Dymitr Prokoficz Razumichin – przyjaciel głównego bohatera; bardzo lojalny, o wesołym usposobieniu.
▪ Alona Iwanowna – „starucha” zajmująca się lichwą. Pożyczała pieniądze na bardzo wysokie oprocentowanie. Rodion postanowił ją zamordować.
▪ Pulcheria Aleksandrowana Raskolnikowa – matka Rodiona.▪ Awdotia Romanowna (Dunia) Raskolnikowa – siostra głównego bohatera.▪ Marmieładow – ojciec Soni. Zmaga się z uzależnieniem od alkoholu. Ginie pod kołami wozu.▪ Arkadiusz Swidrygajłow – postać bardzo kontrowersyjna, trudno ją jednoznacznie ocenić. W jego domu Dunia pracowała jako guwernantka; próbował ją uwieść. Nękany wyrzutami sumienia z powodu złych czynów, jakich się dopuścił, popełnił samobójstwo.▪ Piotr Pietrowicz Łużyn – chce ożenić się z Dunią. Jest skąpym i ponurym mężczyzną.Krótkie streszczenie fabułyRodion Raskolnikow był studentem prawa, ale ze względu na złą sytuację materialną był zmuszony do porzucenia studiów. Mężczyzna żył bardzo skromnie, a wręcz ubogo. Aby zdobyć jakieś pieniądze, zastawiał różne rzeczy u lichwiarki Alony Iwanownej. Popadając w coraz większe długi, zaczął rozmyślać nad zamordowaniem kobiety, co poprawiłoby jego sytuację finansową. Przygotowania do zbrodni są skrupulatne i szczegółowe, a Rodion przeprowadza wywiad wśród ludzi, którzy utwierdzają go w przekonaniu, że owo morderstwo będzie „słuszne”. Młodzieniec zabija Alonę i jej siostrę (Lizawietę), po czym ucieka z miejsca zbrodni. Zrabowane przedmioty zostały ukryte, a ślady zbrodni zatarte, mimo to Rodion popada w coraz większe szaleństwo spowodowane wyrzutami sumienia i strachem przed karą. W końcu mężczyzna przyznaje się do winy, do czego nakłoniła go Sonia. Raskolnikow został skazany na ośmioletnią katorgę na Syberii. Razem z nim udała się Sonia.
Sprawdź pozostałe wypracowania:
Język polski:
Geografia:
Lektury dla klas 1 - 3
Lektury dla klas 4 - 6
Lektury dla klas 7 - 8
Wykryto AdBlocka
Wykryto oprogramowanie od blokowania reklam. Aby korzystać z serwisu, prosimy o wyłączenie go.