Makbet

„Makbet” recenzja: „Czy ambicja może stanowić zagrożenie?”

Kilka miesięcy temu przeczytałam niezwykle emocjonującą lekturę. Utkwiła mi ona w pamięci do dziś. Uwielbiam bowiem dzieła, które nie dość, że posiadają uniwersalne przesłanie, to jeszcze cechują się pewną nutą tajemniczości. Mogę z całą pewnością stwierdzić, iż „Makbet” Williama Szekspira dostarczył mi wielu emocji. To właśnie cenię najbardziej w twórczości tego poety. Różnorodna tematyka utworów, psychologizacja postaci i niesamowite zwroty akcji zachęcają mnie do sięgania po kolejne książki jego autorstwa. Co ciekawe, artysta zyskał rozgłos na całym świecie dzięki swoim dramatom. Wśród najsłynniejszych należy wymienić właśnie ten z 1606 roku, recenzowany aktualnie przeze mnie.
Tytułowy bohater prezentuje się z początku jako wzorowy dowódca. W znacznej mierze przyczynia się do zwycięstwa Szkocji w walce z Norwegią. Niestety jego życie komplikuje pojawienie się trzech czarownic. Przepowiadają one, że Makbet zostanie tanem Kawdoru, a potem królem. Mężczyzna nie może uwierzyć w taki obrót zdarzeń. Dopiero w momencie, gdy pierwsza obietnica spełnia się, nabiera pewności, iż w przyszłości będzie mógł rządzić państwem. Przeszkodę stanowi jednak Duncan, ówczesny szkocki władca, który postanawia, że tron przekaże swojemu starszemu synowi – Malcolmowi. Główna postać przeżywa wówczas rozterki emocjonalne. Z jednej strony pragnie sprawować władzę za wszelką cenę, a z drugiej ma świadomość, że postępując zgodnie z normami, nie osiągnie własnych celów. Te niezgodności prowadzą do powstania głębszego konfliktu wewnętrznego. Ambicję wodza podsyca jego żona – to ona zachęca do zabójstwa króla. Kobieta dodaje otuchy i rozwija wszelkie wątpliwości męża, jednakże, jak się okazuje w dalszej części tragedii, chwilowo. Na decyzję Makbeta ma również wpływ zbieg okoliczności. Nadarza się bowiem okazja do popełnienia zbrodni. Gdy Duncan odwiedza siedzibę małżeństwa w Inverness, nocą ginie z rąk właściciela zamku. Udział w tym okropnym czynie bierze też Lady Makbet, która podaje strażnikom komnaty władcy wino ze środkiem nasennym. Poza tym plami ona krwią ich ubrania i ciała, a także zostawia przy nich sztylety. Czy okoliczności morderstwa wyjdą na jaw? Jak tan Glamis i Kawdoru poradzi sobie z wyrzutami sumienia? Do czego jest on jeszcze zdolny, aby zaspokoić swoje aspiracje? Odpowiedzi na te pytania uzyskamy, zagłębiając się w dalszą lekturę tego przepełnionego grozą dzieła Williama Szekspira.
Uważam, że autor w bardzo przejmujący sposób przedstawił jeden z problemów współczesnego świata. Poruszył on kwestię walki o władzę oraz związanej z tym przemiany człowieka. W obecnych czasach ludzie przejawiają postawy konsumpcyjne i hedonistyczne. Tak jak w „Makbecie” część społeczeństwa rezygnuje z przestrzegania pewnych norm. Dla niektórych jednostek najważniejsze są uzyskiwane korzyści. Często na ich drodze życiowej pojawia się wiele komplikacji. Wtedy dane osoby mogą nawet nieco się z

Geneza utworu i jego gatunek
William Szekspir napisał Makbeta ok. 1606 r. Jest to tragedia będąca dramatem szekspirowskim.
Czas i miejsce akcji
Akcja toczy się w XI w. w Szkocji. Oparta jest na historycznych wydarzeniach odnoszących się do zabójstwa króla Szkocji Dunkana I.
Problematyka utworu
Makbet jest utworem o władzy. Ukazuje, że ta zdobyta w nieuczciwy sposób nie jest dobra i nie może być dobrze sprawowana.
Historia przedstawiona w lekturze opowiada o tytułowym bohaterze – Makbecie. Mężczyzna jest rycerzem króla Dunkana – władcy Szkocji. Daje mu się poznać jako uczciwy, godny zaufania oraz honorów za swoje zasługi po czym zabija go i pozbawia tronu.
Krótkie streszczenie
Początek utworu ukazuje Makbeta jako wielkiego bohatera. Podczas wojny norwesko – szkockiej rycerz wsławia się tym, że pozbywa się zdrajców narodu oraz pojmuje tana Cawdoru (namiestnika jednego z hrabstw Szkocji). Król Szkocji – Dunkan, zadowolony z tego faktu postanawia nagrodzić swojego poddanego za tak ważny czyn. Decyduje się zgładzić pojmanego tana i przekazać zarówno jego tytuł, jak i posiadłości w ręce Makbeta. Rycerz, który nie wie jeszcze o wyróżnieniu wraca w późniejszym czasie z pola bitwy wraz ze swoim przyjacielem Banko. W drodze przez wrzosowiska mężczyźni natykają się na czarownice. Te zwracają się do Makbeta mianując go wysokimi tytułami. Poza nazwaniem go tanem Glamis którym oczywiście był, zwą go również tanem Cawdoru oraz przyszłym królem. Banko natomiast zostaje nazwany ojcem przyszłych królów. Słowa czarownic będące zarazem przepowiednią, pozostawiają bohaterów w zdziwieniu. Jednak na pierwszy dowód tego, że nie są mrzonką nie trzeba długo czekać. Do Makbeta przybywają posłańcy króla informując o decyzji dotyczącej przyznania mu tytułu tana Cawdoru. Bohater zaczyna powoli wierzyć czarownicom. Makbet dowiaduje się również, że król zamierza go odwiedzić w zamku Inverness, który niedawno został mu podarowany. Wysyła do żony list opisujący przebieg zdarzeń. Wspomina w nim o przepowiedni. Bohatera opanowuje powoli żądza władzy. Po przybyciu do Inverness, Makbet wspólnie z żoną układa plan zabicia króla, który przybył z wizytą do jego zamku. Przed popełnieniem zbrodni mężczyzna ma jednak spore wątpliwości. Wie przecież, że Dunkan jest sprawiedliwym władcą, a on jako dobry i wierny rycerz powinien chronić swego króla. Jako jego krewny i gospodarz powinien zapewnić mu bezpieczeństwo. Lady Makbet w tym kluczowym momencie sprytnie rozwiewa wątpliwości męża, odwołuje się do jego odwagi i miłości, tym samym manipuluje nim. Jest bezwzględna i okrutna. Mężczyzna podziwia jej stanowczość i zgadza się popełnić zbrodnię, do której pcha go ambicja.
Po zabójstwie Dunkana, jego syn postanawia uciec do Anglii i schronić się w tamtejszych stronach. Banko nat

Temat: Makbet – zbrodniarz czy ofiara?
Makbet to postać, która wzbudza wiele kontrowersji. Zastanawiamy się nad motywami jego działań. Analizujemy jego szaleństwo, żądzę władzy oraz zbrodnie, których dokonał. Dramat Szekspira może stanowić dla czytelników przestrogę, jak nie należy postępować. Niektórzy z nas zastanawiają się, jak odbierać tytułowego bohatera. Czy jest to zbrodniarz, czy może wręcz odwrotnie – ofiara?
Moim zdaniem jest on zdecydowanie zbrodniarzem. Przemawia za tym fakt, iż normalna osoba nie miałaby myśli dotyczących mordowania innych. Winowajca postrzega świat nieco inaczej. Po przewinieniu bardziej zwraca uwagę na świat zewnętrzny, gdyż wyobraża sobie, że inni również mogą dopuścić się złego czynu.Warto zwrócić uwagę na początek dramatu. Wtedy to właśnie Makbet usłyszał od wiedźm przepowiednię o swojej królewskiej przyszłości. Bardzo mu się spodobała wizja panowania, dlatego też postanowił zrobić wszystko, aby to stało się rzeczywistością i to w jak najkrótszym czasie. Spowodowało to u niego również poczucie niepewności, czy na pewno osiągnie to, czy może coś lub ktoś stanie mu na drodze. Popadł w obłęd. Zaczął planować, jak dojść do celu. Żądza władzy stała się ogromna. Okazja, aby zacząć działać, nadarzyła się w stosunkowo krótkim czasie. Otóż władca zatrzymał się w jego posiadłości na noc. Bohater godnie przyjął monarchę, wyprawiając ucztę w jego imieniu. Potajemnie jednak szykował się na atak wraz z żoną. Nadeszła jednak chwila, kiedy zwątpił w słuszność swojego postępowania. Dostrzegł, iż źle postępuje – tak przecież się spraw nie załatwia. Uwagę na dziwne zachowanie męża zwróciła małżonka. To ona ostatecznie przekonała go do działania. Ostatecznie władca został w nocy zamordowany z zimną krwią. Chcąc zatuszować zbrodnię, jakiej się dopuścił, Makbet pozabijał również strażników królewskich. Ich ubrania ubrudził krwią, aby zrzucić n

„Makbet” to dramat autorstwa Williama Szekspira. Tragedia ta została napisana około 1606 roku. Jest jedną z najczęściej wystawianych oraz adaptowanych sztuk SzekspiraCharakterystyka bohaterów1) Makbet – jest on wodzem wojsk szkockich. Jego kuzynem jest Dunkan, król Szkocji. Makbet jest bohaterem o cechach przywódczych. Jest mężny i odważny, nie ma problemu z podejmowaniem decyzji, nawet tych trudnych. Często zwycięża. Jest uznawany za honorowego żołnierza. Gdy czarownice spotkane na mokradłach przepowiadają bohaterowi, że zostanie królem, widzimy drugą stronę Makbeta. Żona namawia go do zbrodni, której ten dokonuje. Jest niesamowicie żądny władzy, co sprawia, że zabija Dunkana. Ta zbrodnia jest wyjątkowo okrutna, bo dotyka króla. Dunkan był osobą najważniejszą w kraju i niezwykle szlachetną. Niedługo później bohater zabija kolejne osoby, wszystkie te, które są dla niego zagrożeniem i mogą odebrać mu tron. Zagrożeniem jest m.in. syn Dunkana – Malkolm. Makbet odbiera również życie swemu przyjacielowi Bankowi. Powodem zbrodni był fakt, że słyszał on przepowiednię, według której Banko miał zostać ojcem królów. Zbrodnie, których Makbet dokonuje, mają wpływ na jego psychikę. Mężczyzna popada w obłęd, dręczą go halucynacje. Im więcej udaje mu się osiągnąć, tym bardziej podle się czuje. Uświadamia sobie, że nie można odwrócić tego, co zrobił. Ciąg zbrodni przerywa śmierć bohatera. Był on przykładem tyrana, a śmierć uwolniła go z obsesji, nad którą nie potrafił zapanować.
2) Lady Makbet – to kobieta o silnych namiętnościach, gotowa na wszystko. Kocha i nienawidzi z tą samą siłą. To uosobienie zarówno dobra, jak i zła. Można powiedzieć, że – podobnie jak jej mąż Makbet – posiada dwie twarze. Jako żona jest bardzo czuła, wrażliwa, troskliwa oraz lojalna. Bardzo przeżywa śmierć swojego dziecka, nie mogła się spełnić w roli matki. Nie podoba jej się nudne kobiece życie. Ciągle szuka nowych wrażeń, by oderwać się od monotonnej codzienności. Gdy dowiaduje się o możliwości stania się królową, zrobi wszystko, by tak właśnie się stało. Perspektywa ta całkowicie zaślepia bohaterkę. To ona namawia swojego męża do zbrodni. Następnie okazuje się dużo silniejsza psychicznie od niego. Chroni go i podnosi na duchu. Gdy Makbet prawie przyznaje się do zbrodni, zachowuje ona zimną krew, a dzięki swojemu opanowaniu ratuje sytuację. Lady Makbet dotyka poważne szaleństwo, które jest silniejsze niż problemy jej męża. Jest to wynikiem przeżyć, których doświadczyła – sam

„Makbet” to dramat Williama Szekspira podzielony na pięć aktów. W każdym akcie występuje różna ilość scen. Zdarzenia w większości rozgrywają się w Szkocji. Tylko scena trzecia z aktu czwartego nie podlega temu schematowi i dzieje się w Anglii.
– Akt pierwszy scenę pierwszą rozpoczyna rozmowa prowadzona między trzema czarownicami. Kobiety knują plany na starym wrzosowisku. Sceneria wokół nich pasuje do ich postaci. Rozlega się burza, wokół bije blask od piorunów. Czarownice planują po zachodzie słońca, gdy skończy się bitwa nieopodal Forres, zamienić parę słów z Makbetem, aby powiedzieć mu, co go czeka i jaka dola jest mu pisana. Woła je inna wiedźma. Czarownice ulatniają się.
Scena druga przenosi się na pole wspomnianej w akcie pierwszym bitwy. Akcja skupia się wokół spotkanego żołnierza, który jest ranny. Duncan podejrzewa, że może on dobrze zrelacjonować bieg walki. Mężczyzna opowiada, że szanse były wyrównane, zarówno strona szkocka, jak i norweska krwawo i zacięcie walczyła. Makbet i Banko dawali z siebie wszystko, byli bardzo odważni. Dzięki ich bohaterstwu szkocka strona zyskała większe szanse na zwycięstwo. Żołnierz dostaje pozwolenie na zabandażowanie ran od Rossiego, który przybywa z radosną informacją wygranej wojsk Makbeta. Tytułowy bohater pokonuje norweskiego władcę. Ten prosi o pokój, lecz ostatecznie zostaje zabity.
W scenie trzeciej znowu widnieją pioruny. Ponownie poczwary rozmawiają ze sobą. Tym razem tematem ich pogawędki jest to, gdzie były i co robiły. Widać tutaj ich ciemną stronę. Jedna ze zjaw obieca naprzykrzać się marynarzowi, który jej nie zawinił. To jego żona niestosownie zachowała się wobec zjawy i teraz majtek będzie musiał walczyć z przeciwnościami na morzu. Idący do Forres Makbet z Bankiem zauważają w pobliżu trzy złe wróżki. Zbliżają się do nich. Nadarza się okazja do wypełnienia zamiarów wiedźm. Przepowiadają przyjaciołom przyszłość. Makbet dowiaduje się, że jest mu pisane zostanie zastępcą panującego Kawdoru, a ostatecznie królem, natomiast Banko ma zostać ojcem królów. Kompani są bardzo zainteresowani tym proroctwem, lecz jednocześnie nie dowierzają w to co zobaczyli. Myślą, że to tylko imaginacja ich wyobraźni, do momentu, w którym dowiadują się, że rzeczywiście słowa czarownic się wypełniły. Są w szoku, ale wezwani przez króla wyruszają w drogę, by się z nim spotkać.
Scena czwarta ma miejsce w sali pałacu w Forres. Słychać dźwięk trąb. W sali znajduje się król Duncan, który rozmawia ze swoim synem Malcolmem. Syn władcy wypowiada się na temat śmierci byłego namiestnika Kawdoru. Opowiada, że rządca tuż przed swoją śmiercią przyznał się do zdrady i prosił o przebaczenie szczerze przy tym żałując. Malcolm wszystkiego dowiedział się od świadka, który był przy tej sytuacji. Pojawiają się Makbet z Bankiem oraz Ross i Angus. Król Duncan zaczyna z nimi konwersację. Duncan jest wdzięczny Makbetowi. Chwali jego zasługi. Wdzięczność okazywana jest także druhowi tytułowego bohatera. Malcolm zostaje mianowany księciem Cumberlandu. Malcolm w przyszłości ma zostać koronowany na króla. Duncan planuje jechać do siedziby Makbeta, lecz dwójka mężczyzn go wyprzedza. W głowie Makbeta rodzi się plan na zabójstwo. Pragnie być królem i ma zamiar zrobić wszystko, by do tego doszło.
Scena piąta. Miejscem zdarzeń jest zamek Makbeta w Inverness, dokładnie sala w jego posiadłości. Tutaj pojawia się Lady Makbet, czyli żona Makbeta, która odczytuje list od swojego małżonka. Ten pisze jej o spotkaniu z czarownicami. Opowiada w korespondencji także o przepowiedni wiedźm, która w pewnym stopniu się spełniła. Lady podoba się wizja takiego życia, lecz obawia się jednej rzeczy. Boi się, że łagodność, dobrotliwość i tkliwość Makbeta powstrzymają go przed zbrodnią i ostatecznie jej nie dokona. Kobieta chce już zobaczyć męża i pokonać jego uczciwość wobec innych. Nagle wchodzi sługa z informacją, że król przybywa dzisiaj wieczorem. Lady mu nie wierzy, lecz przygotowuje się na to. Zjawia się Makbet, a niedługo po nim królewski orszak. Małżeństwo planuje mord na władcy w nocy, gdy będzie on spał.
Scena szósta to przyjazd króla do zamku. Akcja dzieje się przed zamkiem. Lady Makbet gawędzi z królem. Władca chciał poinformować damę o przybyciu jej męża, ale ten go wyprzedził i wrócił przed Duncanem. Kobieta zaprasza go wraz z jego służbą dworską do zamku.
Scena siódma. Odbywa się przyjęcie powitalne dla króla. Makbet opuszcza izbę. Zapytany przez żonę, dlaczego tak postąpił mówi, że jego odzywa się jego sumienie. Zaczyna mieć wątpliwości. Uważa, że Duncan jest dla niego dobry i tyle dla niego zrobił. Dodatkowo są spokrewnieni. Nie wie, czy będzie w stanie pozbawić go życia. Jest rozdarty, ponieważ jednak jego ambicja przybliża go do popełnienia takiego czynu. Trwa rozmowa. Makbet chce zrezygnować ze swojego planu, ale żona nie pozwala mu na to. Mówi, że jego zachowanie jest tchórzowskie. Manipuluje nim wypominając niemęskość. Chce sama doprowadzić do zgonu. Wtedy Makbet zmienia swoją decyzję. Ustalają, że zabiją Duncana podstępem, aby prawda nie wyszła na jaw. Mają zamiar upić poddanych króla, a go ugodzić ich sztyletami. Takie rozwiązanie miałoby za zadanie oczyścić ich z winy. Tak kończy się akt pierwszy.
– Zaczyna się akt II. Pierwsza scena z nowego aktu nadal dzieje się w Zamku głównego bohatera, dokładnie na jego dziedzińcu. Za niedługo wybije północ. Banko z Fleancem chodzą i nadzorują twierdzę. Prowadzą między sobą rozmowę, gdy przychodzi Makbet ze swoim sługą. Strażnicy oddalają się. Makbet prosi swojego sługę, aby poszedł do jego żony. Sługa ma powiedzieć żonie, że gdy przyrządzi rzekomy napój dla niego, ma zadzwonić dzwonkiem. Miał to być sygnał, by rozpocząć działania dotyczące planu zabójstwa. Bohater ciągle rozmyśla nad tym, co ma zrobić. Ma w sobie wiele przeróżnych emocji. Jest roztrzęsiony i niespokojny. W końcu słychać sygnał, więc idzie do środka zamku.
Druga scena aktu drugiego jest kontynuacją pierwszej. Lady Makbet wypełniła swoją część planu i upiła strażników Duncana. Wszyscy są maksymalnie cicho, by nie zbudzić władcy. Makbeta na korytarzu spotyka żona. Ten informuje ją, że zabił króla. Jest cały roztrzęsiony. Właśnie uświadamia sobie czego dokonał, jest wystraszony. Ma złudzenia, że widzi jakieś zmory. Słyszy głosy, które mówią mu, że już nigdy nie zaśnie. Lady Makbet uspokaja męża. Tłumaczy mu, że może to być wytwór jego wyobraźni po wykonaniu takiego czynu. Dzielnie bierze sztylety w krwi z rąk mordercy i podrzuca sługom. Są oni nieświadomi całego zajścia i nie wiedzą co właśnie się zadziało. Mimo wykonanego planu Lady Makbet nadal wypomina mężowi jego obawy. Nagle małżeństwo słyszy stukanie, ktoś dobija się do bramy południowej.
Trzecia scena. Ciągle słychać pukanie. Odźwierny otwiera bramę. Przez bramę wchodzą Macduff i Lennox. Macduff i Odźwiernik rozmawiają o pijaństwie. Panowie szkoccy przyszli zbudzić króla. Wchodzi Makbet. Zabiera ich pod wrota sypialni króla. Nikt nadal nie wie co zadziało się w nocy. Nadchodzi czas, by wejść do komnaty. Tam Macduff zastaje zmarłego władcę. Szybko opuszcza pomieszczenie i informuje pozostałych o tym, co ujrzały jego oczy. Zszokowany każe bić w dzwony na alarm. Zwołano wszystkich. Plan Makbetów okazuje się wykonany. Wina przeszła na stronę strażników. Makbet tłumaczy ich aktualny stan. Mówi, że widząc zakrwawione sztylety przy nich nie mógł powstrzymać swojego gniewu i ostatecznie zostali przez niego zabici. Plamy krwi jednoznacznie kierują winę ku strażnikom. Para dobrze udaje. Lady Makbet odgrywa nawet scenę mdlenia. Dzięki temu Makbet nie jest podejrzewany o morderstwo. Wynurza się pomysł, aby wszyscy spotkali się w wielkiej sali. Ludzie zgadzają się. Wyjątkiem są synowie Duncana, czyli Malcolm i Donalbein. Nie chcą oni ryzykować i wolą opuścić zamek. Pierwszy z nich wyrusza do Anglii natomiast drugi do Irlandii.
Scena czwarta. Przed zamkiem znajdują się Ross i starzec. Rozmawiają o zjawiskach na niebie, które miały miejsce w zeszłych dniach. Znaki pojawiały się też na ziemi. Panowała ciemna aura, sokół został zaatakowany przez myszołówkę, konie się spłoszyły, najprawdopodobniej się gryzły. Wszystko było dziwne. Ich tematem rozmów jest także śmierć Duncana. Pojawia się Macduff, który ma wiadomości dla pozostałych. Sprawcami uznano służbę, którą Makbet zabił. Drugą interesującą nowiną jest to, że to sami synowi króla zaplanowali mord na ojcu wszystko planując, po czym uciekli do innych krajów. Według jego informacji Makbet został królem i aktualnie wyrusza na koronację do Skony, a ciało Duncana znajduje się w świętych grobach w Colmes-Cill. Rozmowa toczy się dalej do momentu, w którym Macduff mówi, że jedzie do Fafe. Zamiarem Rossa jest udanie się do Skony.
– Akt III. Scena początkowa, czyli pierwsza odbywa się w Forres w sali zamku. Zaczyna Banko, który rozmyśla nad swoją dolą oraz dolą swojego potomstwa. Bardzo dziwne jest dla niego to, że Makbet tak szybko doszedł do władzy. Czuje, że osiągnął to niezbyt sprawiedliwie. Wyczuwa oszustwo z jego strony. Podczas jego namysłów przychodzi Makbet, przychodzi Lady Makbet, a z nimi służba dworska. Banko dostaje zaproszenie od Makbeta na wieczerzę, która ma się odbyć tego dnia. Banko potwierdza, że zjawi się na uczcie. Po kolei każdy się rozchodzi. Najpierw Banko, później żona Makbeta, a za nią cały orszak. Zostaje tylko Makbet, który mówi sam do siebie, że Banko to jedyna osoba, która może mu zagrażać i najzwyczajniej w świecie się go lęka. Banko według niego jest bardzo mądry i zbyt odważny. Może zagrażać jego władzy. Nie chce, aby część przepowiedni o Banku się wypełniła, dlatego szykuje zamach na Banka i jego syna. Zwabia morderców, którym daje za zadanie unicestwić mężczyznę.
Scena druga rozgrywa się nadal w

Poniżej przedstawię i opiszę najważniejszych bohaterów utworu Williama Szekspira, pt. „Makbet”

Makbet – to główny bohater lektury, jest krewnym króla Dunkana, oddanym rycerzem, wodzem wojska podczas wojny szkocko- norweskiej. W utworze możemy zaobserwować jego przemianę, jest bohaterem tragicznym. Przed spotkaniem czarownic jest oddany władcy, pełny szacunku i uczciwości, natomiast kiedy dowiaduje się, że zostanie królem, to gwałtownie się zmienia. Staje się żądny władzy, okrutny, w ogóle nie przypomina siebie. Planuje morderstwo króla, chociaż do końca nie jest pewny czy to dobra decyzja. Niestety do niej dochodzi i kiedy zostaje władcą, życie dla poddanych gwałtownie się zmienia, rządzący jest tyranem, wprowadza zamęt w dotychczasowym spokojnym życiu. Pomimo że nie da już się odwrócić krzywdy, jaką wyrządził Makbet, to w głębi duszy ciągle zmaga się z tym, co zrobił, bo wie, że jego zachowanie nie jest dobre. Dzięki temu w utworze występuje klasyczny motyw walki dobra ze złem.

Lady Makbet – jest żoną głównego bohatera, osobą bezwzględną i niepohamowaną. Jest uparta i jest w stanie zrobić wszystko, by osiągnąć władzę. Warto dodać, że bardzo ważną rolę w jej życiu gra bogactwo materialne. Ma ogromny wpływ na męża, to też przez nią Makbet zdecydował się na popełnienie zbrodni, w której ona mu pomogła. Prawdopodobnie popełnia samobójstwo, spowodowane załamaniem psychicznym.

Banko – dobry przyjaciel Makbeta, człowiek życzliwy i uczciwy. Wiedźmy przepowiedziały mu, że będzie ojcem rodu królewskiego, jednak on nie całkiem im

Tematem poniższej rozprawki jest rozstrzygnięcie charakteru postaci głównego bohatera utworu „Makbet”

Moim zdaniem, co za pewne może być uznane za kontrowersyjne Makbet nie jest postacią, którą można jednoznacznie uznać za w pełni negatywną. Nie ulega wspólności, że Główny bohater powieści zrobił wiele złego oraz dopuścił się najgorszej z możliwych zbrodni, czyli odebrania komuś życia. Tym niemniej Makbet nie zawsze był osobą złą i okrutną. Aby dobrze rozpatrzyć zagadnienie należy skupić swoją uwagę na początkowej fazie utworu. Główny bohater był tam przedstawiony jako wierny żołnierz, mądry i odważny, w pełni oddany służbie królowi oraz państwu. Nie sposób nie zauważyć jak wielka przemiana wewnętrzna nastąpiła w postaci głównego bohatera, z poukładanego wiernego żołnierza stał on się okrutnym mordercą. Nie ulega wątpliwości, że Makbet przez cały czas nie tylko miał wolną wolę, lecz także nikt go do zabijania nie zmuszał. Główny bohater pod wpływem uosobienia zła pod postacią swej okrutnej, bezuczuciowej żony stał się złym człowiekiem. Oślepiła go żądza władzy, a w późniejszych etapach utworu nie tylko stał się mordercą, lecz także szaleńcem, który być może pod wpływem swoich czynów popadł w absolutny obłęd i nie był w stanie się kontrolować. Kilka zdań wcześniej wspomniałam, że nikt tytułowego bohatera nie zmuszał do zabijania, jako czytelnicy nie mamy jednak pewności czy nie zmuszała go własna, zniszczona dogłębnie już psychika. Z pewnością mógł uchronić się od popełnienia pierwszej zbrodni, ponieważ był on wówczas w pełni poczytalny. Nie możliwym jest jednak stwierdzić, czy następnych zabójstw nie popełnił gdyż jego własna psychika go do tego zmuszała. Był zaślepiony żądzą władzy, jednak należy pamiętać, że zabójca to wciąż ten sam człowiek, który jeszcze niedawno był wiernym i dobrym sługą kraju. Kolejnym dowodem na to, że Makbet miał również cechy pozytywne było jego uczucie do żony i sposób w jaki się do niej zwracał. W słowach Makbeta ewidentnie można dostrzec, że mężczyzna rzeczywiście kochał

„Makbet” plan wydarzeń:
1. Pojawianie się wiedźm na wrzosowisku.

2. Bitwa pod Forres.

3. Makbet pokonuje Swena – króla Norwegów.

4. Zawarcie pokoju.

5. Król szkocki Dunkan mianuje Makbeta namiestnikiem Kawdoru.

6. Spotkanie Banka i Makbeta z czarownicami.

7. Przepowiednie czarownic.

8. Król Szkocji – przepowiedzenie przyszłości Makbetowi.

9. Banko jako ojciec królów – przepowiednia.

10. Spełnienie się dwóch pierwszych przepowiedni dotyczących Makbeta.

11. List Makbeta do swojej żony, w którym pisze o przepowiedni czarownic.

12. Nocleg króla Dunkana w zamku Iverness.

13. Plan morderstwa króla.

14. Realizacja planu Lady Makbet i Makbeta. Zabicie króla sztyletem przez Makbeta.

15. Odkrycie zwłok króla przez Lenoxa.

16. Oskarżenie strażników o zabójstwo króla.

17. Zabicie strażników przez Makbeta.

18. Ucieczka synów Dunkana.

19. Oskarżenie synów Dunkana o spisek na życie króla.

20. Wyruszenie Makbeta na swą koronację w Skonie.

21. Podejrzenia Banka wobec Makbeta.

22. Zaproszenie Banka przez Makbeta na ucztę.

23. Zatrudnienie przez Makbeta płatnych zabójców, którzy mają zabić Banka i jego syna.

24. Zabójstwo Banka i ucieczka jego syna Fleance’a.

25. Uczta w zamku Makbeta.

26. Makbet dowiaduje się o śmierci Banka i ucieczce jego syna.

27. Rozmow

„Makbet” streszczenie krótkie

Powieść zaczyna się od tego, że główny bohater, walcząc na wojnie zachowuje się niezwykle bohatersko, dzięki czemu Szkocja wygrywa wojnę. Makbet w towarzystwie swojego najlepszego przyjaciela, Banka, spotykają trzy czarownice, które przepowiadają mężczyznom przyszłość. Główny bohater ma zostać tanem Kawdoru i Glamis, a następnie królem, Banko zaś ma być synem królów. Wkrótce Makbet rzeczywiście zostaje tanem Glamis (Kawdoru był już wcześniej), mężczyzna jest więc przekonany o prawdziwości przepowiedni. Żona tytułowego Makbeta dowiaduje się o przepowiedni, namawia więc męża, aby wspólnie zamordowali aktualnie panującego króla, Dunkana, by Makbet mógł zasiąść na tronie. Wkrótce nadarza się do tego idealna okazja, ponieważ do małżeństwa przyjeżdża król Dunkan. Makbet nie chcę zabijać władcy, chciałby zostać królem, ale wolałby, żeby stało się to uczciwą drogą. Za namowami żony zgadza się jednak popełnić królobójstwo. W nocy, gdy król już śpi, Lady Makbet upija strażników władcy, Makbet zaś przy pomocy sztyletu jednego ze śpiących strażników zabija monarchę. Lady Makbet, aby podejrzenia już na pewno padły na strażników, rozmazuje na ich ubraniach krew króla. Wkrótce Makbet udając rozpacz i wściekłość na strażników z powodu śmierci Dunkana morduje ich, w ten sposób pozbywając się jedynych świadków. Synowie zmarłego z obawy o własne życie uciekają niebawem z kraju, na tronie zasiada więc Makbet. Główny bohater do reszty ogarnięty żądzą władzy zleca morderstwo świadka przepowiedni, Banka oraz jego syna Fleance’a. Banko zostaje zabity przez wynajętych zbirów, a jego synowi udaje się uciec. Tytułowy Makbet pod ciężarem popełnionych zbrodni ma coraz większe problemy psychiczne, podczas uczty widzi ducha zmarłego Banka. Gdy wydaje już się, że Makbet bez obaw o stanowisko może władać krajem, udaje się do czarownic, by zapytać je o swoją przyszłoś

„Makbet” – streszczenie szczegółowe
„Makbet” to wybitny dramat autorstwa znanego na całym świecie angielskiego poety, Williama Szekspira, Utwór został napisany około roku 1606, jest to jeden z najsłynniejszych dramatów, a jednocześnie najkrótszy wśród dorobku Szekspira. William Szekspir jest autorem 37 dramatów, komedii, kronik historycznych i tragedii. Angielski poeta zyskał ogromną sławę dzięki swojemu ogromnemu talentowi, który miał szansę pokazać podczas współpracy z jednym z najbardziej znanych ówcześnie teatrów. Najbardziej znane utwory Szekspira to m.in.; „Hamlet”, „Romeo i Julia”, „Sen nocy letniej”, „Otello”, „Burza”, czy „Król Lear”. Historia przedstawiona w dziele angielskiego poety rozgrywa się w XVI wieku, ma wtedy miejsce wojna między szkotami, a norwegami. Ponadto Szekspirowskie treść szekspirowskiego dzieła oparta jest na faktach (Szekspir czerpał wiedzę historyczną z kronik Rafała Holinsheda), natomiast pierwszy szkocki król rzeczywiście został zamordowany przez generała, Makbeta, a ten faktycznie został zgładzony przez Malkolma, który objął później tron. Nie jest to jednak dokładne odtworzenie faktów historycznych, nie wiadomo czy Lady Makbet odegrała rolę w zgładzeniu Dunkana, poza tym w utworze występują postacie fantastyczne, jakimi są wiedźmy, co tym bardziej dowodzi, że nie jest to dzieło historyczne, a jedynie posiadające część wątków, które rzeczywiście miały miejsce. Utwór jest mistrzowskim ukazaniem przemiany wewnętrznej jaka może nastąpić u człowieka, główny bohater z ułożonego, wiernego żołnierza staje się bezwzględnym, pozbawionym uczuć zbrodniarzem, który za wszelką cenę chce zdobyć i utrzymać władzę. Tytułowy Makbet jest odważny, mężny, mistrzowsko podejmuje decyzje na placu boju, jest bardzo oddany służbie państwu oraz jego władcy, jednak jego charakter zmienia się diametralnie, gdy dostrzega on możliwość zostania królem, za namowami żony posuwa się on do brutalnych i okrutnych kroków, które spowodowane są ogromną żądzą władzy. Niezwykle istotną postacią dla przebiegu utworu jest Lady Makbet, jest to kobieta, którą śmiało można nazwać uosobieniem zła, jest okrutna i bezuczuciowa to przede wszystkim za jej sprawą, pod jej wpływem następuje przemiana wewnętrzna głównego bohatera. Lady Makbet sama przez zbrodnie, do których dopuściła popada w obłęd, ma przewidzenia, lekarze są bezradni wobec jej irracjonalnego zachowania.
Pierwszymi postaciami pojawiającymi się w utworze są trzy czarownice. Rozmawiają one o przepowiedni, która już wkrótce ma usłyszeć od nich Makbet – główny bohater. Wypowiadają się one w sposób niepokojący, tajemniczy, co idealnie pozwala wczuć się w to, że są to wiedźmy, wypowiadają np. zdanie „Szpetność upiększa, piękność szpeci”. W kolejnej scenie pojawia się król o imieniu Dunkan, wraz ze swoim synem Malkolmem. Nieopodal pola bitwy do obozu, w którym przebywa król przybywa jeden z dowódców. Żołnierz opowiada napotkanym o zdrajcy noszącym imię Macdonwald, który jest szkockim szlachcicem, zbuntowanym i walczącym przeciwko królowi. Król dowiaduję się, że zdrajca został zamordowany przez Makbeta, Tana Glamis (namiestnika hrabstwa), który jest tak dzielny, że nie przejmuje się szczęściem, które wydaje się sprzyjać nieprzyjaciołom.
Wkrótce do obozu z pola bitwy przybywa również inny szkocki pan- Rosse, informuje on króla o kolejnym bohaterskim czynie popełnionym przez Makbeta. Dzięki wzięciu do niewoli jednego ze zdrajców (Tana Kawdoru) szkoci wygrywają wojnę. Król zachwycony postawą Makbeta nakazuje zabić Tana Kawdoru, a bohaterowi nadać jego tytuł oraz oddać w jego własność dom zmarłego. W trzeciej scenie pierwszego aktu Banko, najlepszy przyjaciel Makbeta oraz sam główny bohater wracają z pola walki do zamku króla Dunkana. W tej też scenie następuje właściwie przełom w utworze, ponieważ czarownice spotykają się z Makbetem i Bankiem. Czarownice przepowiadają Makbetowi, że będzie on królem oraz tanem Kawdoru (tytuł ten nie został mu jeszcze nadany przez króla). Banko zaś nie będąc królem ma zostać ojcem królów. Obaj mężczyźni są zdziwieni przepowiednią i zdają się w nią nie wierzyć. Czarownice znikają bez śladu, a do Makbeta i Banka podchodzą posłańcy króla- Rosse i Angus. Oświadczają oni, że dzięki zacnej postawie podczas wojny Makbet zostaje tanem Kawdoru, a więc jedna z przepowiedni zostaje spełniona. W kolejnym fragmencie tytułowy bohater przebywa w królewskim zamku, do którego został zaproszony przez jego gospodarza. Makbet zaczyna mieć wątpliwości co do przepowiedni, ponieważ król żyje i ma się dobrze, a ponadto oświadcza on, że koronę po nim przejmie jego syn- Malkolm. W scenie piątej akcja rozgrywa się w posiadłości Makbeta. Tam też ukazana jest po raz pierwszy postać Lady Makbet.Dowiaduje się on z listu od męża o przepowiedni i domyśla się, że chciałby on być królem, a ona ma zamiar mu w tym pomóc. Wkrótce w posiadłości pojawia się tytułowy bohater. Żona namawia go do popełnienia zbrodni jaką ma być zabójstwo króla Dunkana. Makbetowi nie do końca podoba się ten pomysł, chciałby zostać on królem, lecz wolałby zostać nim uczciwą drogą. Po dłuższych namowach Makbet za sprawą żony jednak się zgadza, Lady Makbet nie ma nawet cienia wątpliwości. Wkrótce w gościnie do Makbeta oraz Lady Makbet przybywa Dunkan wraz z synami, Malkolmem i Donalbeinem oraz służącymi, strażą itp. Żona głównego bohatera jest fałszywie miła dla gości. Sam Makbet również jest dla króla bardzo kulturalny i gościnny, lecz w głębi serca jest zdenerwowany zbrodnią, której ma się dopuścić. Dokładnym zaplanowaniem morderstwa zajmuje się bezwzględna Lady Makbet, która uważa wizytę króla za cudowny zbieg okoliczności. Chce ona, gdy tylko nastąpi noc uśpić królewskich strażników winem. Następnie tytułowy bohater ma zamordować śpiącego króla sztyletem uśpionego strażnika, a krew króla Lady Makbet rozmaże na ubraniach strażników, tak by wina za zabójstwo spadła na niewinnych, pijanych strażników.
Na początku aktu drugiego Makbet spotyka Banka wraz z jego synem, po pewnym czasie tytułowy bohater zostaje sam. Jest on tak zestresowany, a wręcz przerażony zbrodnią, której ma się dopuścić, że ma on przewidzenia- widzi zakrwawiony nóż. Lady Makbet spotyka się z mężem i wspólnie wykonują obmyślony plan zabójstwa króla. Następnego dnia rankiem przybywają Macduff i Lenox (panowie szkoccy) wszyscy dowiadują się o morderstwie króla. Makbet udając wściekłego na zabójców króla morduje tych, którzy za nich uchodzą, czyli strażników, zanim zdążą oni opowiedzieć cokolwiek co pamiętają z minionego wieczoru. Synowie zmarłego Dunkana, Malkolm i Donalbeim ze strachu o swoje życie uciekają oni z kraju. W kolejnej scenie przedstawiona jest rozmowa Macduffa z Rossem, mówią oni o plotce, która krąży po zamku i głosi, że zbiegli synowie króla mogli mieć coś wspólnego ze śmiercią ojca. Z tej rozmowy wynika również, że Makbet został nowym królem Szkocji, ponieważ jest on kuzynem zmarłego Dunkana oraz zasłużonym szkockim żołnierzem. Macduff jednak nie do końca wierzy w dobrą wolę Makbeta i z tego powodu nie przybywa na jego koronację.
W pierwszej scenie aktu trzeciego przedstawiony jest tytułowy bohater wie on, że świadkiem przepowiedni był Banko i boi się, że ten może podejrzewać kto jest rzeczywistym zabójcą króla, ponadto według czarownic Fleance, syn Banka ma zostać królem. Główny bohater postanawia więc, że Makbet i Fleance muszą zginąć, nasyła więc na nich płatnych morderców. Następnie ukazana jest rozmowa pomiędzy Makbetem, a jego żoną. M

„Makbet” to powieść wybitnego angielskiego poety i dramaturga Williama Shakespeare’a. Ponadto książka została napisana około roku 1606, jest to jednocześnie najkrótsza tragedia tego autora. Powieść opowiada historię bohatera o imieniu zawartym w tytule. Powieść doczekała się tłumaczeń na wiele języków oraz bardzo dużej ilości adaptacji teatralnych.
Makbet to szlachetny oraz wierny rycerz służący u boku króla Dunkana. Na samym początku powieści tytułowej postaci przyszłość przepowiadają wróżki, mówią mu, że zasiądzie on na tronie. W wyniku ogromnej wiary w przepowiednie i chęci jej spełnienia oraz namowy swojej żony (Lady Makbet) główny bohater za wszelką cenę, można by właściwie rzec „po trupach” zaczyna dążyć do władzy. Wraz z żoną Makbet usypia strażników królewskiej komnaty, a następnie mężczyzna morduje króla Dunkana. Lady Makbet, by nie wzbudzać podejrzeń rozmazuje krew króla na ubraniach strażników. Synowie króla obawiając się o swoje życie uciekają z kraju. Wkrótce tytułowy

„Makbet” – recenzja

W ostatnim czasie sięgnęłam po jedną z książek napisanych przez renesansowego twórcę Wiliama Szekspira, a mianowicie znany dramat pod tytułem ,,Makbet”. Jednym z ważniejszych powodów przeczytania tej książki było to, że jest ona obowiązkową lekturą w szkole średniej. Nie byłam z tego faktu zadowolona, ponieważ osobiście nie przepadam na twórczością Szekspira, lecz ten dramat był wyjątkiem. Mogę powiedzieć, że lektura jest ponadczasowa, ponieważ wśród bohaterów można dostrzec podobne zachowania ludzi czy chęć kontroli nad wszystkim i wszystkimi . Atmosfera utworu od samego początku jest mroczna, z tego względu, że pojawią się w niej siły nadprzyrodzone oraz czarownice. Postacie te kojarzą mi się z czymś złym, czy jak w przypadku tej książki, wręcz czymś okrutnym.
Problematyka dramatu pokazuje jeden ze sposobów sięgnięcia po władzę, którym jest zabicie poprzedniego władcy. Główny bohater po popełnieniu królobójstwa, dopuszcza się licznych zbrodni, których celem jest ukrycie tej pierwszej, w obawie przed tym, że ktoś niepożądany się o niej dowie. W efekcie morderca sam stał się ofiarą i zginął z rąk kandydata chętnego do tronu. Cała akcja ,,Makbeta”, który jest również tytułowym bohaterem, rozgrywa się w XI w. w Szkocji i Anglii. Na samym początku Makbet jest przedstawiony jako jeden z najlepszych, najbardziej zasłużonych rycerzy i dowódców oraz oddany sługa króla Dunkana. Wszystko zmienia się za sprawą przepowiedni czarownic, które powiedziały mu, że w przyszłości ma możliwość objęcia tronu, ale za wysoką cenę. Aby to się stało musi najpierw zabić obecnego króla. Makbetowi wydało się to wręcz absurdalne i niepojęte, nie wyobrażał sobie, że mógłby się dopuścić tak okrutnego czynu, ponieważ jest to niezgodne z kodeksem rycerskim. Nie wiedział jak ma postąpić, więc postanowił powiedzieć żonie o przepowiedni czarownic. Lady Makbet bez wahania powiedziała, a wręcz nakazała swojemu mężowi, co ma zrobić. Makbet, aby dowieść małżonce, że jest silnym i bezwzględnym mężczyzną, działał według wspólnego obmyślonego planu i zabił Dunkana. Od razu po popełnionej zbrodni zaczął jej żałować. Miał ogromne wyrzuty sumienia, ponieważ jako honorowy rycerz wiedział, że za sprawą takiego czynu, stał się mordercą rządnym krwi i władzy. Nie mógł dopuścić do tego, żeby służba zamku lub poddani dowiedzieli się dlaczego nagle stracili tak uczciwego króla. W obawie przed tym, że popełniony przez niego czyn się wyda, skazał na śmierć swojego przyjaciela Banka, jego syna i Macduffa oraz zabił żonę Macduffa wraz z dzieckiem. Makbet stał się krwio�

William Shakespeare, jednak częściej używaną jest forma spolszczona, a mianowicie William Szekspir. Można się również spotkać z nazwami takimi jak: Shakspear, Shakspere, Shakespere, Shaksper, Shaxper, oraz Shake-speare. Zasady pisowni tego nazwiska nie były wtedy jeszcze do końca ustalone. Różnice wynikają z faktu, iż ówcześnie występowało około stu odmian tego słowa. Nie znamy dokładniej daty jego urodzin, jednak przyjmuje się, że jest to prawdopodobnie 23 kwietnia 1564 roku. Pochodził on z Anglii z Stratford-upon-Avon. Dorastał razem z siedmiorgiem rodzeństwa. On sam jest trzeci w kolejności. Drzewo genealogiczne jego rodziny jest bardzo interesujące, ponieważ jego rodzice to kuzynostwo, a ich matki były z kolei siostrami. Tego typu małżeństwa to dosyć niecodzienna rzecz w XVI wieku w Anglii. Jest dramaturgiem, pisarzem oraz aktorem. Powszechnie uznaje się go za jednego z najwybitniejszych pisarzy w literaturze angielskiej oraz reformatorów teatru. Jego dorobek liczy sobie trzydzieści osiem sztuk, aż sto pięćdziesiąt cztery sonety, a także wiele utworów z innych gatunków. Był on popularny już za życia, jednak po śmierci jego sława znacznie wzrosła, ponieważ wtedy go dostrzegły ważne osobistości. Często mówi się o nim jako o poecie narodowym Anglii. Już jako małe dziecko miał zapewnione bardzo dobre kształcenie. Uczył się w szkole w Stratford, gdzie poznawał literaturę antyczną, łacinę oraz historię. Nauki pobierał od osób pracujących na prestiżowej uczelni jaką jest Oxford. Na nieszczęście jego ojciec popadł w problemy finansowe. Powiązane one były z nielegalnym handlem wełną. W związku z tym William musiał zaprzestać nauki. Nie ma również informacji, czy ją później wznowił. Jako guwerner, aktor jak również sekretarz udało mu się znaleźć posadę w kilku magnackich rezydencjach. W 1582 roku ożenił się z Anne Hathaway. On miał dopiero osiemnaście lat, ona (trochę od niego starsza) dwadzieścia sześć. Z uwagi na młody wiek pary, jak i ciążę kobiety, przyjmuje się, że ślub był spowodowany, a wręcz wymuszony przez jej rodzinę. Mieli razem trójkę dzieci, jednak jeden z bliźniaków imieniem Hamnet zmarł wcześnie. Możemy przypuszczać, iż ten syn stał się inspiracją dla Szekspira do napisania ,,Hamleta”. Później w jego życiu nastąpił tak zwany okres straconych lat. Skąd ta nazwa? Przez siedem lat od narodzin bliźniąt nie ma zbyt wielu informacji o pisarzu. Istnieją jedynie domysły na ten temat. Przypuszczeń jest kilka, a mianowicie, że był nauczycielem, a w późniejszym czasie był żołnierzem i walczył w Holandii. Inną teorią jest to, iż zaczął podróżować po kontynencie, gdzie poznawał wiele istotnych osobistości takich jak Michel de Montaigne czy też Giordano Bruno. Najba

,,Makbet”- geneza utworu i gatunek

Prawdziwe wydarzenia historyczne pochodzące ze średniowiecza zostały spisane pod koniec XIV wieku przez Johna Forduna. W I połowie XV wieku Andreas Wintoun dodał do niej jeszcze trzy części i motyw kroczącego lasu, pojawiający się w opowieści. Ponad sto lat później do księgi zatytułowanej Księga Szkotów, dodano postaci Banka, Fleance’a i tana Kawdoru oraz informację, że żona niejakiego Makbeta namawiała go do morderstwa. Później informacje z tych ksiąg zebrał Raphael Holinshed wydając je pod wspólnym tytułem: ,,Kroniki Anglii, Szkocji i Irlandii”. To właśnie one stały się inspiracją dla Williama Szekspira przy pisaniu ,,Makbeta”. Pierwsza premiera ,,Makbeta” miała miejsce prawdopodobnie 11 sierpnia 1606 roku.

Co do gatunku jest on swoistą ciekawostką, gdy

„Makbet” jest utworem, który porusza zagadnienie władzy, namiętności targających ludźmi, więzi łączącej parę małżeńską. Namiętnością, która tutaj najmocniej dominuje jest pragnienie władzy. Były to czasy, kiedy Kobiety miały ograniczoną możność sięgania po władzę, był to zdominowany przez mężczyzn świat, gdzie płeć niewieścia tak naprawdę nie odgrywała żadnej większej roli. Lady Makbet pragnie władzy, jednakże zmuszona jest sięgnąć po nią rękoma małżonka. Książka jest doskonałą lekturą na dzisiejsze czasy, kiedy nastąpił kryzys męskości. Zauważmy iż Lady Makbet jest zdecydowanie bardziej odważna, pewna swoich decyzji, Makbet natomiast wielokrotnie się waha. Jest to książka o buncie przeciw zwierzchnictwu, Makbet dotychczas nie dość, że najwierniejszy sługa to na dodatek rodzina monarchy, planuje zdetronizować władcę, okazuje się być przysłowiową już V Kolumną. „Makbet” zrywa z zasadami dramatu antycznego, z zasadami miejsca, czasu oraz akcji. „Makbet” opowiada o marzeniach, które spełniają się jedynie po to by okazać się najgorszym z koszmarów, upragniona władza spełnienia nie przynosi, co więcej sprawia, że małżeństwo Makbeta z Lady Makbet rozpada się, On staje się tyranem. Lady Makbet przeżywa przemianę, w zupełnie inny sposób aniżeli mąż, On z postawy wahania staje się zamordystą i tyranem, Ona z postaci osoby bezwzględnej, bez zahamowań staje się osobą pełną wyrzutów sumienia, wie, że zrobiła źle, niegodnie. Jednakże z czasem sam Makbet również przeżyje załamanie nerwowe, popadnie w obłęd. Jest to poniekąd książka o

1) Makbet w bohaterski sposób przyczynia się do wygrania wojny przez Szkocję.
2) Główny bohater w towarzystwie swego najlepszego przyjaciela spotykają trzy wiedźmy.
3) Czarownice przepowiadają Makbetowi, że zostanie on tanem Kawdoru i Glamis oraz królem, Bankowi zaś, że będzie on ojcem królów.
4) Makbet zostaje tanem Glamis dzięki swym zasługom na wojnie.
5) Lady Makbet namawia Makbeta do zabójstwa panującego króla Dunkana, aby Makbet zasiadł na tronie zgodnie z przepowiednią.
6) Makbet po dywagacjach na temat zabójstwa w końcu przystaje na plan żony.
7) Do małżeństwa przyjeżdża w odwiedzinach król Dunkan.
8) W nocy Lady Makbet upija królewskich strażników.
9) Makbet zabija króla Dunkana sztyletem strażników.
10) Lady Makbet rozmazuje krew króla na ubraniach śpiących strażników.
11) Makbet, udając wściekłość za zabójstwo króla, morduje niewinnych strażników.
12) Królewscy synowie uciekają z kraju z obawy przed śmiercią.
13) Główny bohater zasiada na tronie.
14) Makbet postanawia zamordować jedynego świadka przepowiedni – Banko, oraz jego syna, w tym celu wynajmuje płatnych zabójców.
15) Zabójcom udaje się zamordować Banko, jego syn Fleance ucieka.
16) Makbet pod ciężarem popełnionych zbrodni popada w obłęd, ma halucynacje.
17) Do Anglii, gdzie uciekli synowie królewscy, udaje się Macduff, który chce zg�

William Shakespeare to renesansowy poeta, który swoim talentem zachwyca wszystkie pokolenia. Jego dzieła są uniwersalne i ponadczasowe. Jednym z nich jest „Makbet”. Traktuje on o ludzkiej namiętności i żądzy władzy. Jeśli chodzi o gatunek, jest to dramat szekspirowski, który uzyskuje nowe cechy, inne niż w starożytności, np. odrzuca zasadę decorum oraz trzech jedności.
Dramat zaczyna się na otwartym polu XI wiecznej Szkocji. W pewnym momencie ukazują się trzy czarownice. Rozmawiają o pewnej bitwie i chcą spotkać się z Makbetem. Potem znikają.
Akcja przenosi się do obozu wojskowego wojsk szkockich, niedaleko Forres. Znajduje się tam król Dunkan wraz z synami. W scenie tej pokazane jest okrucieństwo bitwy poprzez zeznania jednego z rannych żołnierzy. Król dowiaduje się, że został zdradzony przez Makdonwalda, który pomagał stronie wroga. Człowiek ten zostaje zabity przez Makbeta, namiestnika hrabstwa Glamis.
Wracamy do rozmowy trzech czarowni. Na wrzosowiskach dołączają do nich dwaj mężczyźni, którzy wracają do domu po skończonej walce . Kobiety odczytują przepowiednię. Dotyczy ona przyszłości Makbeta i jego przyjaciela Banka. Według nich pierwszy z wymienionych ma objąć panowanie w zamku Glamis, hrabstwie Kawdoru i królować w całej Szkocji, natomiast drugi zostanie ojcem królów. Słowa czarownic z jednej strony przerażają tytułowego bohatera, jednak z drugiej wzmagają jego żądzę władzy i chęć objęcia tronu.
Król Dukan dowiedział się o wygranej Makbeta w bitwie pod Forres. Awansuje go na tana Kawdoru. Jest to wypełnienie pierwszej części przepowiedni. Mężczyzna dowiaduje się, że król chce oddać koronę swojemu synowi Malkolmowi (jest on konkurentem Makbeta do tronu).
Jesteśmy teraz w posiadłości Makbeta – Inverness. Mężczyzna informuje listownie Lady Makbet o otrzymanej przepowiedni. Kobieta jeszcze bardziej wzmaga w nim pragnienie władzy. On chce poczekać na samoczynne spełnienie słów wypowiedzianych przez wiedźmy, jednak kobieta pragnie pomóc losowi i przyspieszyć pewne wydarzenia. Małżeństwo razem obmyśla plan dojścia mężczyzny do tronu.
Makbet wacha się, czy na pewno chce zabić władcę. Dunkan jest jego krewnym, wasalem i Makbet jest gospodarzem w królewskim zamku. Jego zdaniem w Szkocji rządy są dobrze sprawowane i niesprawiedliwie jest pozbawiać życia ich wykonawcy. Władca panuje z taką łagodnością, że ten kto go zabije na pewno zostanie potępiony. Decyzja Makbeta o zabiciu Dunkana jest dla niego trudna, ponieważ jest jego rycerzem, dostał od niego wysoką funkcję.
Żona krytykuje i wyśmiewa jego wewnętrzną walkę i słabość. Uderza w jego męską dumę. Wmawia mu, że jeśli tego nie zrobi to nie jest mężczyzną. Pragnie dla niego jak najlepiej. W końcu bohater jej ulega.
W nocy Makbet dowiaduje się od Banka, że król poszedł już spać. Jest to dla niego sygnał, że może zacząć wdrażać plan uknuty z żoną w życie. Jego rozterki wewnętrzne dobrze przedstawia wizja, której doświadcza. Zobaczył zakrwawiony sztylet, którego rękojeść skierowana jest w jego kierunku. Mężczyzna szybko opanowuje emocje i udaje się w kierunku komnaty Dunkana. Lady Makbet, kiedy dowiedziała się o popełnionej zbrodni, wrabia strażników w morderstwo władcy, rozmazując krew na ich ubraniach.
Rano wieść o śmierci króla zaczęła się roznosić. Mężczyźni pilnujący nocą jego komnaty i oskarżeni o popełnieni grzechu królobójstwa, tracą życie z rąk Makbeta. Obaj synowie Dunkana uciekają ze Szkocji w obawie o swoje życie.
Z racji tego, że zabójca Dunkana był z nim spokrewniony, zostaje on koronowany na króla Szkocji. Makduf nie jest zadowolon

Aby lepiej zrozumieć rolę poszczególnych bohaterów należy najpierw przestawić trzy występujące w utworze wiedźmy, ponieważ za ich sprawą bohater powieści się zmienia. Czarownice spotykają na początku utworu Makbeta wraz z jego przyjacielem Bankiem, przepowiadają one Makbetowi, że zostanie on królem, a Banko ojcem królów.

Głównym bohaterem powieści Williama Szekspira jest tytułowy Makbet, jest to bohater, który podczas trwania powieści przechodzi poważną przemianę wewnętrzną. Początkowo Makbet jest wiernym, odważnym i oddanym żołnierzem służącym królowi Dunkanowi. Pod wpływem usłyszanej przepowiedni oraz po namowach Lady Makbet popełnia on zbrodnię, morduje króla Dunkana. W następstwie tego zdarzenia ogarnia go coraz bardziej żądza władzy, przez co posuwa się do kolejnych zbrodni, morderstw. Pod koniec utworu Makbet jest już zupełnie bezuczuciowy, nie dotyka go nawet fakt, że jego żona zmarła.

Lady Makbet jest żoną Makbeta, gdy dowiaduje się o przepowiedni czarownic wyczuwa szansę, by mąż zasiadł na tronie. Jest ona uosobieniem zła, kobietą okrutną i fałszywą, a ogromna żądza władzy, jaka nią kieruje, przysłania wszystkie pozytywne cechy, jeżeli w ogóle można mówić o ich posiadaniu w przypadku tej bohaterki. To za sprawą żony Makbet posuwa się do pierwszego morderstwa, co z kolei powoduje następne. Lady Makbet w wyniku popełnionych zbrodni popada w obłęd, cierpi na bezsenność i ma omamy, widzi na swych rękach krew, której nie może zmyć. Ginie ona śmiercią samobójczą.

Kolejną postacią występującą w utwor

Czas akcji:
Dzieło „Makbet” Williama Szekspira rozgrywa się w średniowieczu, a dokładnie w wieku XI. Jest to okres, na który przypadają walki między Norwegią i Szkocją (pomiędzy królem Swenem i królem Dunkanem). Akt pierwszy przedstawia nam wiele zdarzeń w bardzo krótkim czasie (jest to jeden dzień). Akt drugi dzieje się noc i ranek następnego dnia. W Akcie trzecim przedstawiono kilka wydarzeń: ucztę na zamku, rozmowy czarownic i później dwóch lordów ze Szkocji, dlatego trudno określić ich konkretny czas. Akt czwarty przedstawia nam najważniejsze wydarzania z życia Makbeta. Odbywają się one szybko, po sobie, lecz w rzeczywistości działy się na przestrzeni kilku, kilkunastu miesięcy lub lat. Z kolei akt piąty trwa tyle samo, co pierwszy, czyli jeden dzień.
Warto zauważyć, że Szekspir opisuje wydarzenia starsze niż on sam. To znaczy, że sięga czasów odległych. Na przykład wiemy, że w 1040 roku zmarł Dunkan, a Makbet siedemnaście lat później, czyli w 1057 roku, zaś dzieło „Makbet” zostało napisane

„Makbet” jest dziełem autorstwa Williama Szekspira, wybitnego, angielskiego poety i dramaturga.
Jest to tragedia po raz pierwszy wydana w roku 1606. Dzieło jest jednym z najczęściej adaptowanych utworów Szekspira, zarówno teatralnie, jak i kinowo.

Jako genezę powstania utworu podaje się najczęściej wydarzenia historyczne. „Makbet” nie jest jednak dokładnym odwzorowaniem tych wydarzeń, lecz jedynie nimi inspirowane. Gatunkiem utworu nie jest jedynie dramat, ponieważ dzieło to było przełomowe i niosło zupełnie nową jakość dla tego rodzaju literatury . „Makbet” wprowadził nowy gatunek zwany dotychczas dramatem szekspirowskim, dzieło dało zupełnie nowy początek teatrowi europejskiemu na przełomie XVI i XVII stulecia. Można wyróżnić kilka charakterystycznych cech dramatu szekspirowskiego, s�

Temat wypracowania: Barok – Epoka literacka.
Najprawdopodobniej termin ‘barok’ pochodzi od portugalskiego wyrazu barocco. Określano nim perłę o kształcie nieregularnym, a na zasadzie skojarzenia, określano także wytwory architektury i sztuki, które charakteryzowały się nietypową i dziwną formą. Nazywano nim również styl artystyczny, a z czasem zaczęto także stosować go jako określenia epoki w dziejach europejskiej kultury.
Przyjmuje się, że początki baroku w Europie przypadły na schyłek XVI wieku, rozkwit nastąpił w XVII wieku, natomiast zmierzch epoki datuje się na pierwszą połowę XVIII wieku.
Pewne sygnały o zmianie gustów w sztuce i literaturze Polaków pojawiły się już w ostatnim ćwierćwieczu XVI stulecia, ale rozwój kultury barokowej rozpoczął się w latach dwudziestych XVII wieku i trwał minimum do połowy XVIII wieku. W literaturze polskiej umowną datą końca baroku jest rok 1764 rok, w którym Stanisław August Poniatowski wstąpił na tron.
Wśród cech wyróżniających nowy prąd były skłonności do teatralizacji, rozmiłowanie w patosie i ozdobności oraz ukazywanie w sztuce kontrastów i przeciwieństw, zamiast harmonii. Barokowi twórcy w swoich dziełach wyrażali nastroje niepewności oraz niepokoju. Istotny wpływ na kształtowanie się tych tendencji miały przemiany zachodzące w światopoglądach ówczesnych ludzi, w ich życiu religijnym oraz wydarzenia historyczne.
Filozofia w baroku
Barok był okresem pełnym niepokoju, zamętu oraz konfliktów. Wielu ludzi przeżywało rozterki religijne, ponieważ walki o wiernych między protestantami a Kościołem katolickim znacznie się zaostrzyły.
Niektóre zdarzenia spowodowały, że ludzie zaczęli sobie uświadamiać, jak małą mają wiedzę na temat samych siebie oraz świata. Przyczyniły się do tego postępu w naukach ścisłych, medycynie i naukach przyrodniczych, a także odkrycie nowych egzotycznych ludów oraz lądów. Ludzie uświadomili sobie, jak wiele tajemnic kryje otaczająca nas rzeczywistość. Zwątpienie człowieka w możliwości poznawcze stało się przyczyną dość głębokiego kryzysu intelektualnego i duchowego. Jego wyrazem były filozoficzne poszukiwania, które stawiały sobie za cel odnalezienie porządku na świecie oraz zrozumienie zasad panujących na nim.
René Descartes (1596-1650), to francuski myśliciel, który w Polsce znany jest jako Kartezjusz, za punkt wyjścia w rozumowaniu przyjął sobie wszechogarniające wszystkich wątpliwości. Stwierdził, że jedyną rzeczą, w którą nie możemy wątpić, jest nasza zdolność do logicznego rozumowania, pociągająca za sobą konieczność istnienia myślącego ‘ja’. Jego bardzo popularne słowa to: „Myślę, więc jestem”, stanowiące fundamentalną zasadę filozofowania. Stwierdzenie, iż uzasadnienia filozofii należy szukać w ludzkim umyśle, stało się podstawową zasadą nowożytnego racjonalizmu.
Z kolei Blaise Pascal (1623-1662) również francuz, podobnie jak René uważał, że wątpienie jest bardzo ważnym źródłem filozofii. Według niego sceptycyzm był oznaką zakwestionowania potęgi rozumu. Uświadomienie sobie wszystkich ograniczeń umysłu powoduje, że ludzie są bardziej skłonni, aby uznać wiarę za najbardziej właściwą drogę do szczęścia i prawdy. Źródłem wiary miało być serce, nie rozum. Jedno z jego najbardziej znanych założeń zwane jest „zakładem Pascala”. Według niego ludzie stają przed wyborem między założeniem, iż Bóg istnieje lub przeciwieństwem tej tezy, czyli że Bóg nie istnieje. W chwili, gdy okaże się, że Bóg istnieje, ludzie, którzy uwierzyli, mogą zyskać wszystko – szczęście i życie wieczne. Zaś gdy przegrają, nic nie stracą, po prostu wejdą w nicość. Jeżeli jednak podadzą w wątpliwość istnienie Boga, stracą wszystko, a nie będą mogli nic zyskać. Dlatego według zakładu Pascala lepiej jest uwierzyć.
Podsumowując, główne założenia filozofii Kartezjusza są następujące:
– jedynie niepodważalne myślenie zakłada istnienie myślącego ‘ja’,
– w wątpliwość można podać poznanie zmysłowe i oparte jej podstawie rozumowanie.
Natomiast główne założenia filozofii Pascala wyglądają tak:
– zapewnić człowiekowi szczęście może tylko wiara,
– rozum ludzki nie jest w stanie pojąć nieskończoności.
Religia w baroku
Epoka baroku w Polsce, podobnie jak w innych krajach Europy Zachodniej, przyniosła spory pomiędzy Kościołem katolickim a protestanckim, które wpłynęły na sferę artystyczną i intelektualną. Coraz częstsze były głosy o ograniczeniu swobody dla wyznań niekatolickich. Coraz częściej padały też hasła kontrreformacji. Skutkami tej narastającej nietolerancji były między innymi: wygnanie arian w 1658 roku oraz ograniczenie praw innowierców. Na przykład w 1717 roku zakazano protestantom odprawiania publicznie nabożeństw.
Wyłącznie polską specyfiką było połączenie kontrreformacyjnej idei z uzasadnieniem politycznej ekspansji na wschód. Coraz większą uwagę poświęcano potrzebie obrony granic wschodnich przed Turkami, którzy wyznawali islam. Wojny z Turkami trwały praktycznie przez cały XVII wiek i to właśnie w tych okolicznościach ukształtował się mit Polski jako przedmurza chrześcijaństwa, pierwszej linii obrony Europy