Skąpiec

AKT I
Scena 1
Na początku dramatu pojawiają się Walery i Eliza – dwójka młodych ludzi, którzy potajemnie są parą kochanków. Młodzi znajdują się w ogrodzie i prowadzą rozmowę o ich przyszłości. Dziewczyna obawia się, że młodzieniec może zranić jej uczucia, mimo że on zapewnia, że bezgranicznie ją kocha. Mężczyzna usiłuje zyskać przychylność jej ojca, tytułowego skąpca, Harpagona, aby mógł ożenić się z nią. W tym celu pracuje u niego jako rządca, nie mówiąc mu jednak nic o zażyłości kontaktów z jego córką.Uważa też, że dobrze byłoby uzyskać też poparcie jej brata, Kleanta, ale wie, że nie da się zadowolić ich obu na raz. Gdy więc widzi przyszłego szwagra w ogrodzie oddala się, aby Eliza z nim porozmawiała.
Scena 2
Kleant widząc Elizę cieszy się, lecz nie daje jej dojść do słowa i sam mówi jej swoją tajemnicę: zakochał się, i to nieodwołalnie. Jego wybranką jest piękna, młoda kobieta, o imieniu Marianna, która wraz z chorą matką niedawno wprowadziła się do ich dzielnicy. Młodzieniec jest w niej beznadziejnie zakochany, ale cierpi, bo wie, że jego ojciec nie zezwoli mu na małżeństwo z nią ze względu na jej ubóstwo. Kleant narzeka na skąpstwo Harpagona i stwierdza, że jego gromadzenie majątku jest bezsensowne, skoro i tak z niego nie korzystają. Prosi siostrę, aby pomogła mu wybadać ojca, by dowiedzieć się jakie ma plany na jego przyszłość. Mówi też, że stara się znaleźć jakieś pieniądze, aby w razie kłopotów szukać z ukochaną szczęścia gdzie indziej. Wspomina też o przedwczesnej śmierci matki i żalu z tym związanym.
Scena 3
W tej scenie po raz pierwszy pojawia się Harpagon. Kłóci on się ze służącym Strzałką i każe mu się wynosić. Podejrzewa, że jest on szpiegiem, który chce go okraść. Strzałka wszystkiego się wypiera, mówiąc, że „Skąpiec zbyt dokładnie strzeże swoich własności”. Ostatecznie odchodzi jednak z domu, będąc wcześniej dokładnie przeszukanym. Na odchodne rzuca uwagę o skąpcach i dusigroszach, na którą Harpagon nerwowo i gniewnie reaguje, przeganiając go do wszystkich diabłów.
Scena 4
Harpagon wyzywa Strzałkę od obwiesiów, i martwi się, że znaczna fortuna znajdująca się w jego domu może stać się celem kradzieży. Skarży się jak ciężko znaleźć w domu odpowiednią skrytkę dla takiego majątku.
Scena 5
Harpagon kontynuuje monolog z poprzedniej sceny wspominając o pieniądzach zakopanych w ogrodzie, gdy zauważa swoje dzieci. Przestraszony, że usłyszeli jego przemyślenia, stara się okłamać ich, przekonując, że w gruncie rzeczy posiada znacznie mniejszą kwotę, oni jednak nie dają się tak łatwo oszukać. Wtedy starzec wypomina im ich wydatki, w szczególności Kleantowi, który lubi chodzić w drogich strojach. Syn tłumaczy jednak, że wszystko, co wydaje na stroje pochodzi z jego konta, ponieważ ma szczęście w grach. Temat jednak szybko schodzi na małżeństwo i skąpiec oznajmia potomstwu, że chce pojąć nową żonę – Mariannę. Kleant na tę wieść jest zszokowany i robi mu się słabo, odchodzi więc od ojca i siostry, aby się uspokoić.
Scena 6
Harpagon rozpoczyna akt oznajmieniem Elizie, że swego syna zamierza wydać za wdowę, a ją samą za pana Anzelma – starego człowieka. Eliza stara się wyperswadować ojcu ten pomysł, ale on pozostaje nieugięty. W końcu oznajmia córce, że małżeństwo ma być zawarte dziś wieczór. Kobieta grozi samobójstwem, ale nie robi to na Skąpcu wrażenia, ba, uważa on, że powinna być mu wdzięczna. Anzelm jest mądry, doświadczony i nie można mu nic zarzucić. W trakcie kłótni dostrzegają Walerego i postanawiają poradzić się go w tej sprawie. Oboje są pewni, że młodzian poprze ich stronę.
Scena 7
Gdy Harpagon zaprasza Walerego do rozstrzygnięcia sporu, ten bez nawet pobieżnego zapoznania się z nim, przyznaje rację starcowi. Swoją decyzję motywuje komplementami w jego stronę. Gdy jednak wyjaśniony zostaje temat kłótni, chłopak po krótkim zastanowieniu ponownie zgadza się ze skąpcem, tłumacząc jednak, że i Eliza ma też odrobinę racji. Przybliżając ojcu punkt widzenia córki poddaje jego uwadze zbyt szybkie tempo, w którym zachodzą zdarzenia. W odpowiedzi na to Harpagon przedstawia wszystkie zalety kandydata na męża: jest on szlachcicem, był już wcześniej żonaty, ale jest bezdzietny, jest spokojny, inteligentny, uczciwy i, co najważniejsze, chce wziąć Elize bez posagu. Na ten argument młodzian reaguje kilkoma argumentami przeciw, które stają się coraz bardziej ironicznymi uwagami, co chwilę przeplatanymi kwestią skąpca „Bez posagu!”. Wie, że nie może nic zrobić, jeśli w kwestię wchodzi kwestia pieniędzy, wobec której staruszek pozostanie nieugięty, więc zaprzestaje dalszej polemiki przyznając mu rację. Na samym końcu sceny rozlega się szczekanie psa, wobec którego Harpagon zostawia Walerego sam na sam z Elizą w ogrodzie i odchodzi, aby sprawdzić co stało się z czworonogiem.
Scena 8
Eliza jest oburzona zachowaniem Walerego, ale ten stara się ją uspokoić, twierdząc, że małżeństwu da się zapobiec bez bezpośredniego sprzeciwu, który rozzłościłby jej ojca. Radzi jej udać chorobę i wyśmiewa się z lekarzy. Mówi, że oni będą w stanie wytłumaczyć jaka to przypadłość, niezależnie do tego jakie objawy poda im dziewczyna.
Scena 9
Walery proponuje też Elizie ucieczkę jako ostateczną opcję, ale zauważa Harpagona i szybko zmienia temat, aby tamten nie wyczuł podstępu. Podlizuje mu się mówiąc o tym jak dziecko powinno być posłuszne rodzicom i profilaktycznie przeprasza go, jeśli uraziły go słowa, których użył wobec jego lub jego córki. Skąpiec jest zachwycony faktem, że mężczyźnie udało przekonać się jego córkę do małżeństwa,
Scena 10
Walery komplementuje metody rodzicielskie Harpagona, ale kiedy tamten odchodzi nabija się z jego skąpstwa i tego, że jest w stanie wydać córkę za każdego, jeśli w grę wchodzi brak posagu. Z drugiej strony słyszymy Harpagona chwalącego młodzieńca i cieszącego się, że ma on takiego pomocnika.
AKT II
Scena 1
Kleant spotyka się ze Strzałą i okazuje się, że są w zmowie. Sługa pomaga swojemu panu skontaktować się z pośrednikiem lichwiarza. Młodzian potrzebuje bowiem pieniędzy, konkretnie piętnastu tysięcy. Okazuje się jednak, do pożyczki może dojść tylko pod paroma warunkami: pożyczkodawca chce pozostać anonimowy, pożyczający musi oddać sumę z solidnymi odsetkami oraz otrzyma stare rupiecie, które musi przyjąć. Kleant zgadza się na wszystkie warunki umowy. Strzałka podsuwa pomysł kradzieży jako możliwości zdobycia pieniędzy.
Scena 2
Simon, pośrednik w lichwie, rozmawia z Harpagonem w ogrodzie na temat kredytu (skąpiec nie ma pojęcia komu pożycza pieniądze). Strzałka przechadzający się po ogrodzie z Kleantem zauważa pośrednika, z którym kontaktował się w sprawie pieniędzy, który chwilę później woła ich do siebie. Harpagon, dowiadując się, że to jego syn chce pożyczki wpada w szał, Simon i Strzałka uciekają zostawiając panów sam na sam.
Scena 3
Harpagon i Kleant kłócą się o pieniądze – ojciec jest wściekły, że młodzieniec chce tak beznadziejnie roztrwonić majątek, syn uważa, że lichwiarz jest oszustem bez godności. Źli na siebie rozchodzą się, każdy w swoją stronę, a do pożyczki nie dochodzi.
Scena 4
Harpagon spotyka Frozynę, swatkę, przez którą chce poznać Mariannę. Zostawia ją jednak samą w ogrodzie i idzie sprawdzić, czy jego schowane pieniądze nadal są na swoim miejscu.
Scena 5
Strzałka napotyka na Frozynę, jest jednak zdziwiony jej widokiem na posesji Harpagona. Wypytuje ją o jej kontakty z Harpagonem i gdy dowiaduje się, że ma z nim interesy ponownie nabija się ze skąpstwa staruszka (kpi z jego wstrętu do dawania, zapewniając, że wolałby mówić „pożyczam słowo” zamiast „daję słowo”). Ona jednak przekonuje go, że ma własne sposoby uzyskiwania swoich wynagrodzeń.
Scena 6
Harpagon upewniwszy się, że z jego skrytymi pieniędzmi wszystko jest w porządku, rozpoczyna rozmowę z Frozyną. Kobieta komplementuje jego zdrowie i wygląd, utrzymując, że wygląda znacznie młodziej niż by się zdawało. Wróży mu też z ręki ponad sto lat życia. Później temat schodzi na planowane małżeństwo starca z Marianną. Okazuje się, że jej matka popiera zamiary starca i jest skłonna wydać córkę za mąż. Zostaje uzgodnione, że kobietami Harpagon spotkają się podczas dzisiejszych zaślubin Elizy z Anzelmem. Skąpiec wspomina też kwestię pieniędzy, na co swatka opisuje skromność i oszczędność dziewczyny, ale ostatecznie mówi o mająteczku, który przejdzie na niego wraz z małżeństwem. Ostatnim niepokojem starca jest wiek – obawia się, że jego młoda żona może obracać się za innymi, młodszymi od niego mężczyznami. Frozyna jednak zaprzecza i wspomina o awersji przyszłej narzeczonej do młodzieńców, i uwielbieniu do starych i doświadczonych życiowo mężczyzn. Gdy mają zakończyć swoje spotkanie swatka porusza kwestię swojego wynagrodzenia i wspomina o sprawie w sądzie, przy której przydałoby się trochę grosza. Harpagon jednak udaje, że nie słyszy tych komentarzy i odchodzi, nie dając jej niczego.
AKT III
Scena 1
Harpagon zwołuje wszystkich domowników: Elizę, Kleanta, Walerego, panią Claude (gospodynię), Jakuba (stangreta i kucharza), Szczygiełka i Ździebełko (służących) i zaczyna im wymierzać zadania w związku z przyjęciem, które chce urządzić. Rozkazuje Pani Claude posprzątać w całym mieszkaniu i daje jej pieczę nad butelkami, przy czym zaznacza, że jeśli jakąś stłucze lub zgubi będzie jej to potrącone z pensji. Jakub po cichu pochwala jego decyzję.
Scena 2
Harpagon rozkazuje Ździebełkowi i Szczygiełkowi płukać szklanki i nalewać wino rozcieńczone wodą, ale tylko wtedy kiedy ktoś o nie poprosi. Jakub również i teraz pochwala jego umiejętności w zarządzaniu i oszczędność. Kiedy służący zwracają mu uwagę na kiepski stan swoich szat, które są brudne i poplamione, staruszek każe im zasłonić ich braki w stroju. Nie zamierza ich bynajmniej naprawiać z własnej kieszeni.
Scena 3
Harpagon nakazuje Elizie sprzątać ze stołu i uważać, żeby nic nie przepadło. Ma ona też powitać Mariannę i zabrać ją ze sobą na jarmark. Gdy córka posłusznie się zgadza, przedrzeźnia ją.
Scena 4
Kleantowi Harpagon nakazuje, aby odpowiednio zachowywał się wobec Marianny. Młodzieniec przyznaje, że nowa żona ojca jest mu nie na rękę, ale obiecuje zachowywać się wzorowo.
Scena 5
Harpagon wydaje polecenia Jakubowi. Najpierw kieruje swoje rozkazy do jego, jako kucharza, nakazując mu przygotować kolację, ale bez zbędnego wydawania pieniędzy na produkty. Walery wtrąca uwagę, że coś takiego powinno być łatwe dla niego łatwe, na co obrażony Jakub każe mu samemu ugotować posiłek. Potem przystępuje do wstępnego opisania wytrawnego posiłku, ale Harpagon wypomina mu rozrzutność. Walery wypowiada wtedy cytat „po to się je, aby żyć, nie zaś po to żyje, aby jeść”, który zachwyca skąpca. Młodzieniec podejmuj

Chcąc odświeżyć sobie lektury czytane w poprzednich latach swojej edukacji, postanowiłem zacząć od gatunku, który czytało i czyta mi się najlepiej – komedii. Nie wiedząc od której zacząć, postanowiłem wybrać taką, która byłaby aktualna i w obecnych czasach, z uniwersalnymi wartościami, które są w stanie poprowadzić każdego mądrze przez życie. Wybór mój padł więc na „Skąpca” autorstwa Moliera.

Autor komedii w swoich utworach poruszał wiele aktualnych w tamtym czasie problemów i umieszczał je w swoich dziełach. Wierzył on, że poprzez swoje dzieła jest w stanie edukować ludzi. Do zjawisk ośmieszanych w jego dziełach zaliczyć można między innymi: przesadę panującą na barokowych dworach, niezrozumienie życia rodzinnego, hipokryzję i zakłamanie. W „Skąpcu” autor pokazuje właśnie problemy życia rodzinnego, spowodowane przez obsesję głównego i tytułowego bohatera na punkcie pieniędzy. Komedia sama została napisana w okresie, gdy Molier tworzył na polecenie ówczesnego króla Francji – Ludwika XIV.

Informacje dotyczące miejsca i czasu akcji są podane w bardzo skromnych ilościach. O miejscu akcji czytelnik dowiaduje się z didaskaliów na początku utworu, cytując „Rzecz dzieje się w Paryżu w domu Harpagona”. Czasu akcji czytelnik musi domyśleć się sam, jednak można przypuszczać, że są to czasy współczesne autorowi komedii.

Bohaterami są Harpagon, czyli tytułowy skąpiec, starszy człowiek, dla którego jedyną rzeczą, która ma jakąkolwiek wartość, są pieniądze. Pomimo swojego bogactwa oszczędza na każdej, nawet najmniejszej rzeczy. Służący będący na jego zatrudnieniu pełnią kilka funkcji jednocześnie, nie przywiązuje wagi do utrzymywania swoich koni oraz każdego oskarża o próbę kradzieży jego majątku. Jego skąpstwo czasem przypominać może obłęd, gdyż przeszukuje on swoich służących, a o kradzież majątku jest w stanie posądzić nawet siebie samego. Często jest rozdarty między swoją żądzą oszczędzania, a swoim statusem społecznym, który zobowiązuje go do bogatego, wystawnego życia.

Eliza jest córką pochłoniętego żądzą posiadania Harpagona. Ma ona brata Kleanta. Jest uważana przez swojego ojca za kulę u nogi i chce jak najszybciej pozbyć się, jego zdaniem, niepotrzebnej córki. Ma on zamiar wydać ją za mąż za osobę, której nie kocha oraz bez posagu. Ma ona jednak zamiar ożenić się z Walerym i razem z nim planuje podstępem zdobyć przychylność Harpagona, aby ten udzielił pozwolenia zakochanym na ślub.

Kleant jest synem Harpagona, który marzy o wystawnym życiu w przeciwieństwie do swojego ojca. Jest to jednak niemożliwe, gdyż jego ojciec nie daje mu pieniędzy na ten cel. Spowodowało to, że zaczął on grać w karty aby zdobyć fundusze na wymarzony styl życia. Jednocześnie liczy na śmierć ojca, aby odziedziczyć po nim majątek. Rywalizuje ze swoim ojcem o rękę tej samej kobiety – Marianny. Kleant pomimo braku majątku chce zapewnić jej lepsze życie niż z Harpagonem.

Walery jest zalotnikiem Elizy i synem Anzelma. Proponuje Elizie wspólną ucieczkę, aby zapewnić jej szczęście razem z nim i tym

Cała akcja utworu rozpoczyna się w domu Harpagona. Tam jego córka Eliza oraz jej ukochany Walery, rozmawiają o swoim małżeństwie. Mają obawy, że Harpagon nie wyda swej córki za mąż, ponieważ ten ma niski status majątkowy.
Walery postanawia zrobić wszystko, co rozkazuje jej ojciec. Chce w ten sposób zyskać jego przychylność. Następnie, brat Elizy, Kleant wyznaje jej, że zakochał się w Mariannie. W tym samym czasie Harpagon przeszukuje i wyrzuca Strzałkę, służącego Kleanta, ponieważ oskarża go o kradzież. Harpagon ma tendencje mówienia do siebie, więc kiedy zostaje sam, mówi o pieniądzach ukrytych w ogrodzie. Niestety słyszą to dzieci, które przyszły powiedzieć mu prawdę. Harpagon szybko zmienia temat i nie zważając na uczucia swoich dzieci, postanawia, że uboga Marianna zostanie jego narzeczoną, a Eliza wyjdzie za mąż za jego najlepszego przyjaciela Anzelma. Eliza się sprzeciwia i podaje ważne powody, dla których nie wyjdzie za niego za mąż. Ojciec, pozostaje nieugięty. Natychmiast woła Walerego, aby ten zdecydował, kto ma rację w tej sprawie. Walery nakazuje Elizie się z nim ożenić. Kiedy Harpagon odchodzi daje jej radę, aby udawała, że jest chora. Kleant chce znowu pożyczyć pieniądze i odkrywa, że pożycza je od własnego ojca, za pomocą jego pośrednika Simona. Problem w tym, że musi oddać o wiele więcej. Jest wściekły i w dodatku zostaje wyrzucony z domu przez, także oburzonego, ojca. W dalszej części utworu Skąpiec zaprasza Frozynę, aby ta pomogła mu w małżeństwie z Marianną. Podczas spotkania Kleant stara się poprawić je

„Skąpiec” autorstwa Moliera jest komedią obyczajową. Nawiązuje do tradycji satyrycznej, która przedstawia negatywne zjawiska społeczne w krzywym zwierciadle. W utworze można dostrzec cechy farsy: zawiła akcja, nieprawdopodobne zbiegi okoliczności, groteskowość, karykaturalność, humor sytuacyjny. Bohaterami dzieła Moliera są: Harpagon, Kleant, Eliza, Anzelm, Walery, Marianna, Strzałka. Tytułowy „Skąpiec” jest materialistą, człowiekiem chorobliwie przywiązanym do pieniędzy.
Plan wydarzeń „Skąpca” Moliera:1. Rozmowa o uczuciach Elizy i Kleanta oraz propozycja ucieczki od Harpagona. 2. Postanowienie ślubu Elizy i Walerego. 3. Odkrycie uczucia Kleanta do Marianny.4. Wyrzucenie służącego z domu Harpagona. 5. Zarzucenie skąpstwa przez Strzałkę. 6. Tajemnica o zakopanej szkatułce w ogrodzie. 7. Oskarżenie syna o rozrzutność. 8. Plany ślubu Harpagona z Marianną. 9. Kłótnia Elizy z ojcem. 10. Obietnica Walerego – udaremnienie planu Harpogona o zaślubinach córki z bogatym wd

„Skąpiec” to dramat stworzony przez jednego z najwybitniejszych poetów europejskich. Molier, a właściwie Jean Baptiste Poquelin (1622 – 1673) jest przedstawicielem twórców literatury francuskiej. Przez jakiś czas pracował w teatrze. Pisał w głównej mierze komedie. Do jego dzieł należą: „ Pocieszne wykwintnisie”, „Szkoła żon”, „Świętoszek”, „Don Juan”, „Lekarz mimo woli”, „Mizantrop”, „Skąpiec”, „Grzegorz Dandin”, „Mieszczanin szlachcicem”, „Uczone białogłowy”. Genialny pisarz żył w czasach Ludwika XIV. Wtedy w sztuce królował klasycyzm. Molier w swoich dziełach łączył komedie z poważnymi tematami oraz komedię obyczajową z komedią charakterów, przez co jego dramaty stały się bardziej nowoczesne. Poprzez krytykowanie przez niego pewnych obyczajów i zachowań jego teksty stały się bardzo umoralniające. W utworach pokazywał także bardzo realistyczny obraz życia. Można było zobaczyć zarówno elementy farsowe, komiczne, groteskowe, jak także poważne i tragiczne.
Głównym bohaterem dramatu jest Harpagon. Już samo jego imię wskazuje nam na charakter tej postaci. Harpagon to słowo greckiego pochodzenia, które oznacza osobę chciwą, sknerę, człowieka drapieżnego, z zakrzywionymi palcami. Postać ta jest stworzona w idealny sposób. Patrzymy na problem skąpstwa z różnych perspektyw. Tytułowy bohater ma sześćdziesiąt lat. Porusza się żwawo, jest bardzo aktywnym człowiekiem, ponieważ co chwilę chowa przed innymi swoje cenne znaleziska i skarby. Harpagon jest wdowcem i ojcem dwójki dorosłych dzieci: Elizy i Kleanta. Mieszkają oni w okazałej posiadłości. Ojciec z jednej strony musi utrzymywać dom, płacić podatki, kupować jedzenie, z drugiej strony niestety żałuje na to wszystko pieniędzy. Ma dużo służących, jednak każdy z nich jest niezadbany, brudny. Do jego majątku należą także konie, jednak i one nie zaznały dostatku pożywienia, ponieważ są głodzone przez gospodarza, który oszczędza na nich jak tylko może. Nie dostają stałych posiłków, więc nie nadają się do jakichkolwiek podróży, czy przejażdżek. Jego główna wada – chciwość, jest ukrywana przed otoczeniem, jednak jego najbliżsi bardzo dobrze znają jego charakter i zachowania. Podchodzi do obcych (i nie tylko) w bardzo nieufny sposób. Boi się, że ktoś ma zamiar go okraść. Swoje pieniądze zawsze liczy co do grosza. Często mówi sam do siebie i czuje się obserwowany, ponieważ musi się rozglądać, czy nikt nie patrzy, gdzie trzyma pieniądze. Ma obawy, że ktoś chce zabrać mu jego majątek. Po mężczyźnie widać, że jest chory, może

AUTOR:
Molier, czyli Jean Baptiste Poquelin (1622-1673) – francuski pisarz najbardziej znany z tworzenia komedii i sztuk. Jego utwory odznaczały się różnorodnością i walorami artystycznymi. Molier uprawiał tak zwaną wielką komedię, widowiska farsowe, komedię heroiczną, a nawet komediobalet. Mężczyzna zmarł na scenie podczas wystawiania sztuki o tytule „Chory z urojenia”.

TYTUŁ:
„Skąpiec”

RODZAJ I GATUNEK LITERACKI:
Dramaty →komedia

DATA PUBLIKACJI:
„Skąpiec” to sztuka teatralna, która po raz pierwszy została wystawiona w teatrze 9 września 1668 roku. W rolę głównego bohatera wcielił się wówczas sam autor. Owa data jest również uznawana za datę publikacji komedii.

CZAS I MIEJSCE AKCJI:
Akcja utworu rozgrywa się w II połowie XVII wieku (były to czasy współczesne autora). Miejscem akcji jest Paryż, a konkretnie dom Harpagona – głównego bohatera.

PROBLEMATYKA:
„Skąpiec” to komedia charakterów. Autor ukazuje poszczególne postaci i ich cele, a zwłaszcza tytułowego skąpca, który pragnie podporządkować sobie całe otoczenie. Molier prowadzi swoiste studium jego charakteru, analizując chciwość i brak potrzeby podtrzymywania więzów rodzinnych. Mężczyzna nie liczy się ze zdaniem swych dzieci, nie baczy na ich szczęście. Najważniejszy jest dla niego jego majątek. Możemy wyróżnić komizm postaci, komizm sytuacyjny oraz komizm słowa. Choć utwór ten jest komedią, możemy również zaobserwować dramat rodzinny. Niegdyś władzę absolutną nad dorosłymi już dziećmi sprawowali rodzice, którzy mogli odmówić ślubu z daną osobą, bądź wydziedziczyć z majątku rodzinnego.

BOHATEROWIE:
▪ Harpagon – główny bohater, tytułowy „Skąpiec”. Jest to mężczyzna około sześćdziesięcioletni, mający dwójkę dzieci, Elizę i Kleanta. Harpagon to człowiek niezwykle zamożny, jednak swój majątek powiększa parając się lichwą (udzielaniem nieetycznych pożyczek). Mężczyzna kocha wyłącznie swoje pieniądze i żyje po to, aby je pozyskiwać. Jest uosobieniem chciwości, pychy i braku zasad moralnych. Przedkłada majątek nad szczęście własnych dzieci.
▪ Kleant – syn Harpagona, który szczerze nienawidzi swego ojca. Młodzieniec jest zakochany w Mariannie.
▪ Eliza – córka Harpagona. Kobieta jest związana potajemnym przyrzeczeniem małżeńskim z Walerym. Jej ojciec jednak, wbrew jej woli, pragnie ją wydać za Anzelmego, który jest sporo starszy od dziewczyny.
▪ Anzelm – starszy mężczyzna, który nie baczy na posag swej wybranki.
▪ Marianna – córka Anzelma, piękna dziewczyna, w której zakochał się Kleant. Jej ojciec z kolei chce ją wydać za budz

„Skąpiec” Moliera – rozprawka na temat „Czy pieniądze są najważniejszą wartością w naszym życiu?”
Skąpstwo to jedna z negatywnych cech, którą ludzie są obdarzeni od wieków. Bardzo często posiadanie tej cechy jako jednej z dominujących w naszym charakterze, może prowadzić do wielu konfliktów i nieprzyjemnych sytuacji. Człowiek skąpy to taki, który nadmiernie, wręcz chorobliwie oszczędza, nie chce się dzielić pieniędzmi. Chciałby posiadać wiele sprzętów, ale z bólem przychodzi mu płacenie za cokolwiek. Wychodzi z założenia, że pieniądze są najważniejszym, co posiadamy i żyje w tym przekonaniu. Czy to jednak prawda, że pieniądze powinny grać w naszym życiu główną rolę?
Harpagon – główny bohater komedii, pt. „Skąpiec” Moliera, jest człowiekiem zanadto oszczędnym, co czyni z niego skąpego staruszka. Traktuje on swoje dzieci tak, jakby miał nad nimi pełną władzę i nie liczy się z ich zdaniem, choć zarówno Eliza, jak i Kleant są dorośli. Jest bardzo podejrzliwy w stosunku do swoich poddanych – pewnego dnia mężczyzna wyrzuca Strzałkę, gdyż obawia się, że służący go okradł. Do tych wszystkich sytuacji doprowadza go właśnie ta jedna z jego negatywnych cech charakteru, czyli skąpstwo i to, że za wszelką cenę chce mieć jak największy majątek. Widać, że dla Harpagona to pieniądze są kluczową wartością i ma wręcz obsesję na ich punkcie. Stopniowo traci kontakt z najbliższymi, gdyż jest w stosunku do nich oziębły. Jak każdy jednak człowiek, szuka także innego źródła szczęścia – w tym przypadku miłości. Pragnie ożenić się z Marianną – w kobiecie na domiar złego zakochany jest także Kleant. Harpagon przyjmuje ukochaną nadzwyczaj skromnym posiłkiem – każe mieszać wino z wodą, by zaoszczędzić, a także przygotować jedną, ale sycącą potrawę. Na służbie również żałuje – Jakub jest jednocześnie stangretem i kucharzem, a więc ciężko spełniać mu oba obowiązki naraz. Pomimo że Harpagona byłoby stać na więcej poddanych, to przez swoje skąpstwo poprzestaje tylko na kilku ludziach, którzy nie są w sta

MOLIER (właść. Jean Baptiste Poquelin) 1622-1673 -> największy komediopisarz francuski. Pochodził z szanowanej paryskiej rodziny mieszczańskiej, kształcił się w kolegium jezuickim w Clermont i studiował prawo w Orleanie. W 1643 roku rozpoczął karierę teatralną, dzięki opiece króla Ludwika XIV, Molier aż do śmierci prowadził w Paryżu teatr. Jest autorem 30 sztuk, najbardziej znane to: „Pocieszne wykwintnisie”, „Szkoła żon”, „Świętoszek”, „Mizantrop” i oczywiście „Skąpiec” (wydany w 1668 r.).
„Skąpiec”:
Rodzaj literacki: dramat
Gatunek literacki: komedia (charakterów)
Czas akcji: czasy współczesne Millerowi (tj. 2 połowa XVII wieku)
Miejsce akcji: Paryż, dom Harpagona
Bohaterowie:
Harpagon- skąpiec, ojciec Kleanta i Elizy, zalotnik Marianny
Kleant- syn Harpagona, zalotnik Marianny
Eliza- córka Harpagona
Walery- syn Anzelma, rządca w domu Harpagona, zalotnik Elizy
Marianna- córka Anzelma
Anzelm- ojciec Walerego i Elizy, właściwie Tomasz d’Alburci
Frozyna- pośredniczka, swatka
Simon- faktor
Jakub- kucharz i stangret
Pani Claude- gosposia Harpagona
Ździebełko- służący
Szczygiełek- służący
Komisarz policji
Strzałka- służący Kleanta (ukradł szkatułkę)
Proble