Tango

Sławomir Mrożek ,,Tango” – czas i miejsce akcji
W swoim dziele pod tytułem ,,Tango” Sławomir Mrożek nie określił dokładnego czasu akcji. Jednak na podstawie zachowań bohaterów, ich stylu życia, czytelnik może domyślić się, iż była to współczesność. Na podstawie treści można także wywnioskować, iż w tym przypadku nie zastosowano się do zasady trójjedności, gdyż czas trwał więcej niż jeden dzień. Świadczył o tym między innymi fragment, w którym Artur prosił swoich bliskich o ich błogosławieństwo. Po spełnieniu ich prośby ustalono, iż ślub mężczyzny wraz z osiemnastoletnią Alą miał odbyć się kolejnego dnia.
Miejsce akcji zostało opisane w didaskaliach. W tym przypadku zachowano ważną zasadę dla dramatu, która oświadczała iż akcja całego utworu powinna rozgrywać się tylko w jednym miejscu. Był to inteligencki dom. Właścicielem budynku został artysta Stomil i jego ukochana żona o imieniu Eleonora. Wiedli oni ciekawe życie, ponieważ wraz z małżeństwem mieszkało kilka osób. Na

Jedna z najznakomitszych sztuk Sławomira Mrożka – „Tango”, opowiada o problemach współczesnego społeczeństwa na podstawie przykładowej, standardowej rodziny.
Akcja zaczyna się od powrotu do domu dwudziestopięcioletniego Artura, który zastaje swoją babcię (Eugenię) grającą w karty z bratem (wujkiem chłopaka – Eugeniuszem) oraz nieznanemu bohaterowi mężczyzną. Rozwścieczony widokiem obcego w swoim salonie, student próbuje ukarać dziadków. Wtem wchodzi matka Artura, Eleonora. Nieznajomy okazuje się być Edkiem, jej kochankiem, co strasznie przytłacza syna – jego wujek próbuje go pocieszyć i nakłonić do skrzywdzenia Edka. Pojawia się ojciec chłopaka – Stomil, cały w nieładzie, co jeszcze bardziej rozdrażnia syna, który zaczyna narzekać na chaos i nieporządek w domu. Artur od razu przechodzi do wypominania pokoleniu swoich rodziców, że w imię buntu, doprowadzili do nieładu i chaosu na całym świecie. Twierdzi, iż brak norm doprowadził do normy współczesności, a on sam nie ma przeciwko czemu się buntować. Niespodziewanie pojawia się Ala, kuzynka Artura. Student wyprasza wszystkich z pokoju, by pomówić z Alą na osobności. Gdy wszyscy wychodzą, Artur proponuje Ali tradycyjny ślub, który ma ukształtować jego cel zmiany myślenia społeczeństwa. Kuzynka zaś prosi o czas na zastanowienie się.
Jest noc. Samotnie siedzącego Artura zaczepia Eugeniusz, który wiernie „służy” chłopakowi, ślepo wierząc w jego świeży światopogląd oraz pomagając mu w zrealizowaniu planu. Gdy Artur wydaje mu nowe rozkazy, na powrót przychodzi Ala. Dochodzi nimi do sprzeczki. Dziewczyna czuje się nieswojo, ponieważ nie widzi uczucia Artura, które powinno skłonić go do małżeństwa. Uważa to więc za rzecz mało ważną. Zaczyna myśleć, że niezainteresowanie Artura spowodowane jest z jej winy, co kuzyn odbiera za prymitywny odzew skupienia się na swojej atrakcyjności. Zaczyna się między kuzynostwem niewielka szarpanina, którą na chwilę przerywa Edek. Obrażona Ala chce odejść, lecz Artur przekonuje ją, iż jest mu potrzebna do spełnienia swojego planu, który im obojgu zapewni przyjemność oraz korzyść. Dziewczyna nadal nie jest w pełni przekonana, więc kuzyn karze jej się jeszcze namyśleć.
Artur kieruje się do pokoju swojego ojca, który oddaje się sztuce. Próbuje go prz

1. Gra w karty przez Eugenię, Eugeniusza i Edka.
2. Powrót Artura do domu i gniew za przyjęcie obcego.
3. Ukaranie Eugenii na katafalku i Eugeniusza, poprzez nałożenie mu na głowę klatki dla ptaków bez dna.
4. Dowiedzenie się o zdradzie matki Artura (Eleonory), przez syna i jego bezradność.
5. Rozmowa z rodzicami na temat nieładu, wolności, buntu i norm panujących w dzisiejszym społeczeństwie.
6. Przybycie kuzynki Ali i teatralny eksperyment taty chłopaka – Stomila.
7. Wyproszenie rodziny z salonu i oświadczyny Artura.
8. Własne uknucie planu przez chłopaka i Eugeniusza, chęć zbawienia świata nowym światopoglądem z zasadami.
9. Kłótnia i szarpanina z Alą o zaangażowanie w małżeństwo.
10. Propozycja Artura w sprawie wspólnictwa Ali przy wypełnieniu celu kuzyna, wahanie dziewczyny.
11. Próba przekonania Stomila przez syna do zabicia Edka, granie na emocjach ojca.
12. Odkrycie intrygi Artura, chęć zapewnienia sobie rozgłosu na tragedii, jako na wielkiej, ciekawej formie.
13. Ponowna próba przekonania ojca.
14. Postanowienie zabicia kochanka Eleonory.
15. Odkrycie porażki i rezygnacji Stomila z planu, gniew Artura.
16. Przypilnowanie prze

„Tango” – słynna, lubiana, skłaniająca do refleksji tragikomedia, na którą natrafiłam przez przypadek, znajdując ją między starymi, rodzinnymi księgozbiorami. Autorem jest uwielbiany, współczesny pisarz, rysownik i dramaturg Sławomir Mrożek, słynący z wielu dramatów i satyrycznych opowiadań, zajmujących się tematyką filozoficzną, polityczną, obyczajową i psychologiczną. Samo „Tango” pierwszy raz pojawiło się w 1964 w jedenastym numerze „Dialog”, by później zadebiutować na scenie teatralnej w 1965 roku.
Utwór opowiada o dwudziestopięcioletnim Arturze, który próbuje odnaleźć się jako intelektualista, o nowym świeżym poglądzie na otaczającą go rzeczywistość wśród swojej rodziny. Wymyśla więc plan zbawienia świata, którym chce przekonać pozostałych członków do słuszności jego myślenia. Żeni się z kuzynką Alą, lecz nie z powodów głębszego uczucia, a by mogła zostać jego wspólniczką, czerpiąc z tego korzyść. Oprócz Ali i Artura, w sztuce wstępuje reszta członków rodziny: rodzice chłopaka – lekkomyślna Eleonora i artysta Stomil (który poszukuje nowych środków wyrażenia siebie w sztuce), dziecinna babcia Eugenia oraz jej brat Eugeniusz – niestabilny w swoich przekonaniach wujaszek i dziadek Artura, który z początku pomaga mu w realizacji swojego celu. Ważną postacią jest również Edward – niechlujny, prymitywny i brutalny kochanek Eleonory, który w późniejszym czasie dokonuje strasznych rzeczy.
Ważnym zabiegiem w książce jest brak określenia konkretnego czasu oraz miejsce, jakie się przewija podczas przedstawionych wydarzeń. Brak określonego czasu świadczy o uniwersalność i ponadczasowości poruszanych problemów społecznych, zaś miejsce akcji, jakim głównie jest salon pełen chaosu, nieładu, bałaganu, to symbol nieporządku myśli i chaotyczności występujących bohaterów, którzy często zachowują się irracjonalnie. Te dwa aspekty są dowodem na to, że wszystko w utworze ściśle łączy się ze sobą, co obrazuje sztukę jako przemyślaną, a także świadczy o sprycie autora.
Jak w każdym dziele Mrożka, tak i ta tragikomedia porusza szereg ważnych problemów. Przede wszystkim porusza problem wybitnych intelektualnych ludzi, którzy czują się niezrozumiani i odrzuceni przez społeczeństwo. Autor zwraca uwagę na brak możliwości rozwoju jednostkom, które mają szansę zachwycić i onieśmielić świat. Zamiast tego są spychani na boczny tor, a nawet pożerani przez brutalność prostackich ludzi.
„Tango” to również przykład braku należytego kontaktu w rodzinie. Każdy z przedstawionych bohaterów ma inny sposób myślenia i inaczej w

Słynna tragikomedia pod tytułem „Tango” napisana przez Sławomira Mrożka to opowieść o niewielkiej rodzinie, pełnej chaosu, szaleństwa i wielu problemów, które dotykają zarówno dzisiejsze społeczeństwo.
Jednym z głównych bohaterów utworu jest Artur, dwudziestopięcioletni student, intelektualista poszukujący nowego sposobu postrzegania świata. Oprócz niego występują również rodzice: Stomil – zbuntowany artysta, poszukujący coraz to nowych środków wyrazu artystycznego, które pozwolą mu się określić, a także Eleonora – lekkomyślna, zaniedbana i skrzywdzona kobieta, zdradzająca męża. W wydarzeniach przewijają się także Eugenia (zdziecinniała babcia Artura), Eugeniusz (brat Eugenii oraz wujek, dziadek chłopaka – kłamliwy, niestabilny w swoim światopoglądzie staruszek) oraz Ala (osiemnastoletnia kuzynka i narzeczona studenta). Ważnym, nienależącym do rodziny bohaterem jest Edek – prymitywny, brutalny, z początku lubiany przez rodzinę cham i kochanek Eleonory. Są to jedyne postacie występujące w dramacie.
Książka opowiada o młodym intelektualiście – Arturze, który próbuje się odnaleźć ze swoim odmiennym myśleniem wśród chaotycznej rodziny, pełnej różnych innych problemów. Knuje spisek z Eugeniuszem, który przez pewien czas staje się mu uległy. Plan ma na celu doprowadzić do zbawienia świata nową formą. W międzyczasie poznaje Edka i dowiaduje się, iż jest on kochankiem jego matki, co tylko powoduje u niego dodatkowy gniew. Oświadcza się swojej kuzynce, Ali, a później gra na emocjach ojca Stomila, by zachęcić go do zabicia Edka, co kończy się fiaskiem. Gdy osiemnastolatka zaś decyduje się na ślub, wszystko przybiera zupełnie inny obrót. Edek zostaje lokajem rodziny, a Artur przychodzi na ceremonię spóźniony i pijany. Zrezygnowany uświadamia sobie, że forma nie zmieni świata, lecz idea, którą trzeba na nowo wymyślić. Podczas kłótni rodziny na temat ukształtowania tejże idei, babcia Eugenia dostaje zawału, a Ala wyznaje zdradę Artura z Edkiem. Zrozpaczony chłopak popada w obłęd, na co Edek brutalnie pozbawia go życia i ogłasza swoją władzę na resztą członków rodziny. Historia kończy

Sławomir Mrożek wybitny pisarz, rysownik oraz dramaturg, który napisał popularną tragikomedię „Tango”. Ukazało się ono po raz pierwszy w 1964 roku w jedenastym numerze „Dialogu”, by w 1965 ukazać się na scenie teatralnej.
Dramat opowiada o dwudziestopięcioletnim Arturze, który jako intelektualista o świeżym światopoglądzie, próbuje udowodnić słuszność swojego myślenia chaotycznej rodzinie: ojcu Stomilowi, matce Eleonorze, babci Eugenii i stryjkowi Eugeniuszowi, nie chcącej zrozumieć formy, a później idei studenta. Artur żeni się więc ze swoją kuzynką Alą, która ma zostać jego wspólniczką w realizowaniu planu zbawienia świata nowymi zasadami, na co po dłuższym czasie dziewczyna się zgadza. Oprócz tego chłopak zmaga się z chamem, wyrazem prostoty, siły i braku wykształcenia – brutalnym Edkiem, kochankiem matki Artura, który ostatecznie wygrywa z intelektem, pozbawiając go życia.
Przede wszystkim w swoim dziele Mrożek porusza problem intelektualistów, którzy mimo chęci zbawienia świata swoim świeżym, odmiennym myśleniem, są niszczeni przez prymitywnych, prostackich oraz brutalnych lu

W 1965 roku po raz pierwszy na scenie teatralnej ukazała się tragikomedia Sławomira Mrożka pod tytułem „Tango”, wcześniej wydana w 1964 roku w jedenastym numerze „Dialogu”. Dziś natknąć możemy się na utwór w formie książki, rzadziej zaś jako odbiorcy spektaklu. Dramat opowiada o intelektualiście Arturze, próbującym przekonać swoją rodzinę do wymyślonego przez niego nowego światopoglądu, który ma zbawić świat. Oni jednakże nie są w stanie pojąć jego wszechstronnego myślenia i powodu buntu, wręcz go odrzucają od siebie. Jednakże mimo tak poważnej tematyki, wydarzenia przedstawiane są w humorystyczny, przyjemny dla czytania sposób. Ważnym elementem jest właśnie przedstawienie członków familii Artura, która mimo wielu wewnętrznych problemów, ukazana jest prześmiewczo. Zatem czy „Tango” Sławomira Mrożka to parodia rodzinnego dramatu? Moim zdaniem jak najbardziej.
Pierwszym argumentem potwierdzającym tę tezę jest groteskowy charakter książki. Groteska polega na humorystycznym przedstawieniu ważnej tematyki poruszanej w danym dziele. Opisane postacie zmagają się z szeregiem problemów rodzinnych. Nie są familią idealną, wręcz odwrotnie – pełno wśród jej członków nieporozumień, problemów z wzajemnym dogadaniem się, czy wręcz nie zwracanie zbytniej uwagi na śmierć któregoś z bohaterów rodziny. Cała ta tragedia, ten dramat jest natomiast ukazany jako swoisty kabaret, w którym mimo zagubionej familii, odnaleźć można należyty humor oraz rozrywkę, dopiero później zwracając uwagę na powagę sytuacji, jakiej doświadczają postacie. Świadczy to więc o sparodiowaniu klasycznego dramatu rodzinnego przez Mrożka.
Kolejny przykładem, który poprze moje stanowisko, jest odwrócenie ról rodzinnych wśród bohaterów, czego dokonał autor. Mimo ogólnego wrażenia, iż to ojciec Stomil powinien być panem domu, rolę tę sprawuje dwudziestoparoletni Artur – surowy, często agresywny, zdecydowanie dominujący nad resztą członków familii. Stomil natomiast wraz ze swoją żoną Eleonorą reprezentują swoją osobą buntujących się nastolatków, którzy mają j

Tragikomedia Sławomira Mrożka nosząca tytuł „Tango” opowiada o zagubionej, pełnej chaosu rodzinie, w której znajduje się Artur, o intelektualistycznym podejściu do życia. Stara się on przekonać pozostałych bohaterów sztuki do swojego nowego świeżego sposobu myślenia, jakim jest na powrót stworzenie zasad w panującej rzeczywistości.
Akcja rozpoczyna się w salonie, podczas gry w karty trzech postaci: babci, pana z wąsikiem oraz starszego pana, czyli Eugeniusza. Wtem pojawia się dwudziestopięcioletni Artur, studiujący trzy fakultety, w tym filozofię oraz medycynę. Zastaje swoją babcię Eugenię oraz jej brata Eugeniusza z obcym mężczyzną, nazywającym się Edkiem, co wprawia go we wściekłość. Jako karę za wpuszczanie obcych do domu, babcia ląduje na katafalku, zaś stryjek dostaje na głowę klatkę dla ptaków bez dna. Nagle pojawia się matka Artura, Eleonora, która okazuje się bardzo dobrze znać Edwarda – po cichu oznajmia, iż jest jego kochanką, co natychmiast dołuje syna. Podchodzi do niego wyswobodzony Eugeniusz, próbujący namówić go do pozbycia się nowoprzybyłego, którego szczerze nienawidzi i ukazuje jako negatywną postać w całym dramacie. Jednakże ich poświęconą rozmowie uwagę burzy pojawiający się ojciec chłopaka – Stomil, w niepozapinanym szlafroku, co irytuje Artura. Rozpoczyna się awantura na temat panującego bałaganu w domu, który przelewa się na ogólny chaos na świecie spowodowany buntem pokolenia Eleonory oraz Stomila. Ich postawa przyczyniła się do ustalenia normy, która jest brakiem norm, czego Artur nie popiera, chcąc powrotu zasad. Chłopak dodatkowo obraża swoją rodzinę jako społeczność, przeciwko której nie warto się nawet sprzeciwiać, gdyż sama siebie niszczy. Kłótnię przerywa przybycie Ali – osiemnastoletniej kuzynki Artura, na którą ten od razu przenosi swoje zainteresowanie, próbując z nią flirtować. Naprzeciw wychodzi im natomiast Stomil, który koniecznie musi przeprowadzić jeden ze swoich artystycznych eksperymentów teatralnych, który tym razem polega na wyrecytowaniu wiersza na temat Adama i Ewy. Po skończonym przedstawieniu, Artur wygania członków rodziny oraz Edka, by sam na sam pomówić z Alą.
Noc. Do samotnie siedzącego w pokoju Artura, dołącza Eugeniusz, z którym chłopak zawarł spisek zbawienia świata nowym myśleniem, zaczynając od swojej rodziny. Jego stryjek ma grać rolę szpiega i podwładnego, tak więc gdy chłopak wydaje mu dalsze instrukcje, Eugeniusz odchodzi. Pojawia się natomiast Ala, pod prośbą chłopaka. Okazuje się, iż Artur rano oświadczył się dziewczynie, na co ta kazała mu dać czas do namysłu. Kuzynka jednak małżeństwo widzi za zbyteczne, jest jej obojętne, czy zostaną małżonkami, czy też nie. Artur odbiera dotkliwie, uważając, że dla Ali powinna to być niezwykle ważna sprawa – w końcu ma z tego czerpać korzyść i przyjemność. Osądza dziewczynę o próżność – twierdzi, iż Ala zestresowała się czystym niezainteresowaniem Artura jej atrakcyjnością, który zamiast okazać czułość, namiętność, proponuje sztywny, tradycyjny ślub. Dochodzi między nimi do szarpaniny, w której chłopak próbuje szaleńczo pocałować Alę. Przerywa im jednak Edek, idący do kuchni napić się wody. Gdy obrażona kuzynka chce odejść, chłopak próbuje ją przekonać, iż jest jej potrzebny, a ona jemu jako wspólniczka w realizowaniu planu zbawienia świata, gdyż jego zdaniem jej też nie podoba się brak zasad, zbyt mało możliwości, a udaje jedynie, że jest inaczej, by nie zostać odrzuconym. Jako decydującym argumentem stawia swoją uległość wobec Ali, gdyby na świecie pojawiły się solidne konwencje. To karze dziewczynie jeszcze przemyśleć propozycję Artura, na co ten przystaje.
Po rozmowie z Alą, chłopak kieruje się do pokoju Stomila, gdzie ten oddaje się sztuce. Artur próbuje przekonać ojca do pozbycia się Edwarda, zabijając go. Gra na jego emocjach, próbuje rozjuszyć Stomila otwierając mu oczy na zdradę Eleonory. I tak, z początku ojciec próbuje przekonać syna, iż Edek to autentyczność, ostateczność oraz inspiracja, jednakże im bardziej Artur naciska na jego dumę, tym Stomil coraz bardziej wpada we wściekłość. Już, już ma wpaść do pokoju, gdzie siedzi Eleonora wraz z kochankiem, gdy zauważa, iż Artur podsyca jego gniew naumyślnie. Okazuje się, iż syn chciał zbudo

„Tango” Sławomira Mrożka, słynny dramat, tragikomedia, która pierwszy raz pojawiła się w 1964 roku w jedenastym numerze „Dialogu”, by za parę miesięcy pierwszy raz zawitać na scenie teatralnej (1965 rok). Opowiada o Arturze – intelektualiście, próbującym się odnaleźć wśród chaotycznych członków swojej rodziny z planem zbawienia społeczeństwa nowym światopoglądem.
Akcja rozpoczyna się mieszkaniu, pełnym niepotrzebnych, porozrzucanych przedmiotów oraz przypadkowo stojących mebli. Całość prezentuje się jak dom rodziny tuż po przeprowadzce. W jednym z pokoi siedzą trzy osoby: krótkowzroczna babcia Eugenia, w bardzo jaskrawej sukni z kwiatami, w trampkach, staruszek Eugeniusz – siwy, w okularach, ubrany w żakiet, szeroki krawat oraz długie do kolan szorty khaki, a także obcy, podejrzanie wyglądający, obcy mężczyzna – koszula w kratę z podwiniętymi rękawami, spodnie jasnopopielate, szerokie, brudne i pomięte oraz buty jaskrawożółte, a spod nich wystające kolorowe skarpetki. Grają w karty. Wtem wchodzi młody człowiek, dwudziestopięcioletni Artur, który wraca z uniwersytetu, gdzie studiuje trzy fakultety, w tym medycynę oraz filozofię. Widząc nieznajomego, gniewnie pyta się, kim on jest. Mężczyzna, nazywany Edkiem, speszony pod przymusem krzyku Artura zamierza wyjść, lecz zainteresowany trzymaną pod pachą książką chłopaka, zabiera mu ją i zaczyna oglądać. W tym czasie Artur za karę sprowadzenia obcego do domu, stawia Eugenię na katafalku, zaś na głowę Eugeniusza nakłada klatkę dla ptaków bez dna. Pojawia się Eleonora, która jak się okazuje także zna Edka, wręcz to z nim zdradza ojca chłopaka, do czego po cichu się przyznaje. Dowiadując się o tym, Artur markotnieje, a wyswobodzony stryjek Eugeniusz podchodzi do niego i stara się go po cichu przekonać do pozbycia się Edka, który przedstawiony przez niego zostaje jako postać negatywna. W tym czasie przychodzi Stomil, ojciec Artura w niepozapinanej piżamie, pytając, czy katafalk mógłby wreszcie zniknąć z salonu. To szybko doprowadza do szału chłopaka, który zaczyna swoją batalię na temat bałaganu i chaosu w ich mieszkaniu: niepotrzebny dziecięcy wózek, suknia ślubna, bryczesy – pragnie jakiejś zasady, chociaż w kwestii porządku. Na to Stomil odpowiada zdziwieniem i niezrozumieniem buntu Artura, który wydaje mu się śmieszny, który twierdzi, iż nieporządek w mieszkaniu to odwzorowanie swobodnego życia rodziny, bez żadnych niepotrzebnych zasad. Chłopak zaraz jednak nawiązuje do braku zasad w panującej rzeczywistości, nieporządek i chaos, zapoczątkowany przez pokolenie Stomila oraz Eleonory, którzy byli za wolnością, a więc brakiem zasad. Artur widzi świat jako wielki bałagan, gdzie wszystko jest dozwolone, nie ma żadnych wykroczeń, żadnych niemoralności ustalonych przez władzę. Stomil za to odbiera stworzoną przez jego pokolenie wolność jako prawo do swobody i władnego szczęścia. Artur udaje obrażone dziecko – nie pozostaje mu nic innego jak bunt przeciwko braku zasad, będącymi konieczne, według chłopaka. Jest to jednak bezskuteczne, gdyż uważa pokolenie, któremu mógłby się buntować za społeczeństwo samoistnie się niszczące. Na to Stomil proponuje Arturowi oddać się sztuce, co ten przyjmuje ze wstrętem. Ojciec natomiast by udowodnić synowi wagę sztuki, planuje zaprezentować swój nowy, tak zwany eksperyment. Przerywa mu jednakże niespodziewane pojawienie Ali, kuzynki Artura. Okazuje się, iż była w domu od szóstej rano. Student na to przenosi zaraz swoje zainteresowanie na Alę, której zadaje szereg różnych, troskliwych pytań, rozmarzony mówiąc jak za nią tęsknił, że często myślał o niej. Rozmowę jednakże przerywa im Stomil, pragnący pokazać swój eksperyment teatralny „Adam i Ewa w raju”. Najpierw zaczyna recytować, by później zdezorientować publiczność wystrzałem rewolweru i zgaszeniem światła. Członkowie rodziny przestraszeni, ciekawie pytają o zamysł i znaczenie spektaklu, na co Stomil odpowiada, iż poruszył tematykę fenomenu teatralnego – dynamikę faktu sensualnego. Pragnie rozwinąć swoją myśl, szczególnie nic nierozumiejącemu Eugeniuszowi, ale razem z innymi członkami oraz Edkiem zostaje wyproszony z pokoju przez Artura, który chce zostać sam na sam z Alą, by omówić ważną dla niego kwestię.
Zapada noc. Samotnie siedzący w fotelu w pokoju Artur, zostaje zaczepiony przez Eugeniusza. Okazuje się, iż dziadek – wujek razem z chłopakiem uknuli spisek, polegający na planie zbawienia świata nową formą, zaczynając od najbliższej rodziny. Staruszek jako szpieg zdaje swój raport, po czy dostając nowe instrukcje odchodzi. Przychodzi Ala, wezwana przez Artura. Rano chłopak oświadczył jej się i za jej prośbą dał czas do namysłu. Teraz chciał usłyszeć konkretną odpowiedź. Dziewczyna zaś twierdzi, iż małżeństwo nie jest potrzebne i ją nie obchodzi, czy się odbędzie, czy nie. Artur zirytowany próbuje jej wyjaśnić, iż nie chce, by osiemnastolatka odbierała to jak nieważną, błahą sprawę. Chłopak chce, by ślub nie był postrzegany jako nijaki, nic nie warty, bo to czyni go bez charakteru. Nadanie mu jakiegoś wyrazu emocjonalnego sprawiłoby obojgu przyszłym, potencjalnym małżonkom korzyść oraz przyjemność – osiągnęliby coś wartego, trudniejszego i bardziej wyrazowego od sformułowania „obojętna sprawa”. Znudzona Ala wysuwa nagą nogę, na co chłopak prosi dziewczynę, by ją schowała. Zdziwiona kuzyna uporczywie pyta o powód, na co Artur oznajmia, iż ją przejrzał – dziewczyna niepokoi się, że zamiast okazania czułość i namiastki namiętności, student oświadczył jej się. Odbiera to jako problem swojej nieatrakcyjności, co Artur uważa za prostackie i puste. Ala próbuje odejść, lecz Artur powstrzymuje ją. Próbuje jej wytłumaczyć, iż by stworzyć idealny związek, muszą wprowadzić nowy system wartości oraz zasady, którymi ich małżeństwo miałoby się rządzić. Zaczyna się między nimi szarpanina, w której chłopak usilnie próbuje pocałować osiemnastolatkę. Drobną bójkę przerywa Edek, poszukujący kuchnię, by napić się wody. Gdy odchodzi, obrażona Ala ukazuje Artura jako zwykłego brutala, rzucającego się łapczywie na kobiece ciało, jak każdy prymitywny mężczyzna. Z początku chłopak speszony stara się przeprosić kuzynkę, jednakże z czasem zaczyna jej opowiadać o historii brutalnego ucisku kobiet, dzieci i artystów przez mężczyzn, jako narzucenie im bezwzględności oraz konsekwencji. Mężczyzna, będący najsilniejszym pierwiastkiem w społeczeństwie, nie dopuszczał do siebie myśli, jakoby ktoś miałby sprzeciwić się takiemu światopoglądowi, które miało być jedyne, powszechne i słuszne prawo. Gdy zaś kobiety zaczęły się sprzeciwiać takim zasadom, mężczyźni odwrócili się od nich, nazywając ich głupimi, nielogicznymi. Siebie samego natomiast Artur przedstawia jako obiektywną, stojącą po środku jednostkę, która dzięki swojej wszechstronności jest w stanie wypełnić plan zbawienia świata. Tym sposobem przedstawienia pozycji kobiety, chłopak chce przekonać Alę do małżeństwa, dochodząc do wniosku, iż kuzynka także jest za stworzeniem zasad, nowych możliwości, a sama dziewczyna udaje, by dopasować się do reszty społeczeństwa. Artur przekonuje ją, iż gdyby wykreowali konwencję, Ala nie musiałaby nadal bronić się za pomocą mężczyzny. Byłaby w stanie być samodzielna, posługując się swoim wdziękiem. Propozycja ślubu to równocześnie propozycja wspólnictwa w ukształtowaniu nowej społeczności, gdzie kobiety mogą odzyskać swoje należyte im prawa i odzyskać dawną siłę. Kuzynka jednakże nadal nie jest w pełni pewna, tak więc zirytowany Artur odprawia ją z kwitkiem i pozwala na czas namysłu.
Chłopak kończąc rozmowę z Alą, kieruje się do pokoju eksperymentów Stomila. Syn podchwytliwie zagaduje ojca o Edka. Tato uważa obcego za nowoczesną, autentyczną postać, która urodziła się z darem, jakiego inni muszą osiągać wysiłkiem sztuki. Inspiruje on Stomila, zyskuje u niego szacunek. Styl bycia Edka, który może niekiedy razić nie wynika z jego winy, a problemu nieświadomości u odbierających go osób. Edward wnosi koloryt, wzbogaca środowisko swoją szczerością. Na taką reakcję ojca, Artur niepewnie wyjawia mu o zdradzie Eleonory z nowym domownikiem. Stomil próbuje to usprawiedliwić wolnością swojej żony i złą interpretacj�

Słynny dramat pod tytułem „Tango” Sławomira Mrożka to historia zagubionej, pełnej chaosu rodziny.
W środku całego familijnego nieporozumienia siedzi Artur – intelektualista, który ze swoim nowym, cały czas rozwijającym się światopoglądem, próbuje przekonać swoją rodzinę do planu wybawienia ludzkości formą, polegającą na konsekwencji, zasadach oraz wielu możliwościach. Jest to szczególnie ciekawa pozycja wśród innych książek o podobnej tematyce, choćby przez wzgląd na całkiem różnych od siebie bohaterów, którym warto się bliżej przyjrzeć.Przedstawiony wcześniej intelektualista Artur to dwudziestopięcioletni student, uczęszczający na trzy fakultety, w tym filozofię oraz medycynę. Syn Eleonory i Stomila. Ubrany zazwyczaj w ciemnym garniturze, białej koszuli oraz krawacie. Porywczy w wyznawanych przez siebie zasadach, konsekwentny, obiektywny, inteligentny, uparty, energiczny, czasami władczy w stosunku do reszty członków rodziny. Urodzony buntownik, który odnajduje swoje wewnętrzne spełnienie dopiero u schyłku życia, gdy wyznaje swoją prawdziwą miłość Ali. Jak najbardziej chłopak jest postacią pozytywną i przez wzgląd na jego niezłomność w wyznawanych wartościach, powinien być dla niektórych wzorem.
Edek – kochanek Eleonory, nowy domownik w mieszkaniu Stomila. Podejrzanie wyglądający mężczyzna, ubrany w koszulę w brzydką kratę z podwiniętymi rękawami, szerokie, brudne i pomięte spodnie w odcieniu jasnopopielatym, a także jaskrawożółte buty, z których wystają przesadnie kolorowe skarpetki. Odznacza się długimi, tłustymi włosami, które często lubi przeczesywać grzebykiem oraz kwadratowym, małym wąsikiem. Prymitywny, brutalny, chamski. Wyglądem, jak i charakterem nieco przypomina Adolfa Hitlera. Symbolizuje totalitaryzm, zastępując władzę Artura metodą terroru, groźby oraz siły. Na koniec sztuki zabija chłopaka, świętując zwycięstwo brutalności nad intelektem tańcem tanga. Zdecydowanie jest to postać negatywna.
Eugeniusz to dziadek, jak i wujek Artura, brat Eugenii. Siwy, ubrany w żakiet – jaskółkę, białą koszulę z wysokim, sztywnym, brudno – białym kołnierzykiem, szorty do kolan o kolorze khaki, krawat – plastron z wbitą szpilką z perłą, wysokie szkockie skarpety oraz popękane lakierki. Na nosie spoczywają okulary, oprawione w cienkie, złote oprawki. Charakte

W utworze „Tango” Sławomira Mrożka przedstawione jest życie rodziny po rewolucji obyczajowej. W domu bohaterów nie funkcjonują żadne zasady, normy moralne i społeczne. Jest to efekt buntu pokolenia Stomila. Generacja ta zaprotestowała przeciwko wszelkim normom. Efektem tego jest powszechny chaos i anarchia. Odzwierciedla się to w bałaganie wśród domowych sprzętów, ale także nienaturalnymi relacjami w rodzinie. Przedstawiciele najstarszego pokolenia (Eugenia i Eugeniusz) także pogodzili się z realiami. Są karceni przez swego wnuka Artura za grę w karty z Edkiem. Stomil i Eleonora także żyją w chaosie. W domu brakuje żywności, Eleonora zdradza męża z Edkiem. Stomil natomiast pozostał na etapie buntu. Jest niespełnionym artystą, którego działania są bezproduktywne. Artur buntuje się przeciwko takiej rzeczywistości. Jego protest stanowi próbę powrotu do tradycyjnych form i ideałów. Bohater na przekór rodzicom rozpoczyna studia medyczne, chce założyć tradycyjną rodzinę, wyznaje konserwatywne poglądy. W przedstawione realia bardzo dobrze wpisuje się postać Edka. Jest on człowiekiem bez przeszłości, prymitywnym. Jego rola w rodzinie jest zagadkowa. Podkrada jedzenie, ma romans z żoną Stomila, któremu on się nie przeciwstawia.
„Tango” jest dramatem o rewolucji. Artur buntując się przeciwko pokoleniu swoich rodziców, dochodzi do wniosku, że poprzez tradycyjny ślub z Alą można będzie odrodzić rzeczywistość. Bohater współpracując z Eugeniuszem nakazuje rodzinie przebranie się w dawne stroje i posprzątanie mieszkania. Stomil i Eleonora buntują się przeciwko porządkom Ar

Sławomir Mrożek pisał „Tango” w latach sześćdziesiątych uprzedniego wieku, a druk tego dramatu ukazał się po raz pierwszy w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym. Tango jest swego rodzajem ostrzeżeniem przed anarchią mogącą powstać w świecie rządów totalitarnych, który poprzedzi demaskujący władzę bunt ludności. W dramacie ukazuje, jak naprawdę wygląda życie społeczne oraz rzeczywistość komunistycznego kraju.
„Tango” Stanisława Mrożka jest oczywiście dramatem, jednakże łączącym wiele ciekawych zależności. Nie jest ani tragedią, a ni komedią, lecz połączeniem obu tych rodzajów dramatów – tragikomedią. W samym dziele pojawia się również wiele groteski (nierealnego kontrastu) czy parodii. Jednakże w tekście możemy zauważyć ciekawą refleksję tłumaczącą postępowanie autora. Pojawia się ona w tra