Ziemia planeta ludzi - Streszczenie

Antoinne de Saint Exupery swój utwór dedykuje koledze Henrykowi Guillaument. Jest on zarówno pilotem jak i bohaterem dzieła.

I. Linia
Jest 1926 rok. Autor, który wciela się w rolę głównego bohatera, przed swoim pierwszym lotem na linii Tuluza-Dakar wspomina innych pilotów, którzy zginęli. Prosi o radę doświadczonego w zawodzie Guillaumeta. Dzięki jego pomocy, góry Hiszpanii już nie przerażają Antoinnego. Bohater wspomina swojego przyjaciela – Mermoza, który pokonał Czarny Kocioł, czyli przeszkodę w postaci trąb powietrznych, ponieważ się jej nie bał. Następnie przywołuje w swojej pamięci obraz lotu nad Saharą, gdzie wraz z Nerim otrzymali błędne dane. Nie można było określić położenia ich samolotu a benzyna była na wykończeniu. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Dostali informację, że benzyny jest wystarczająco, aby dolecieć do Cisneros.

II. Koledzy
Narrator przywołuje postacie przyjaciół. Pierwszy – Mermoz, przy awaryjnym lądowaniu został pojmany przez Maurów i wzięty do niewoli na dwa tygodnie. Po tym czasie został wykupiony i kontynuował loty na trasie Dakar – Casablanca. Następnie jako pierwszy zaczął latać na trasie Buenos Aires – Santiago. Swoim doświadczeniem z lotów nad Andami podzielił się z Guillaumentem. Później już samodzielnie latał tą trasą podczas nocy. Raz wyłączył prawy silnik i już nie powrócił. Saint-Exupery zwraca uwagę na współdziałanie pilotów na pustyni Rio de Oro, kiedy to zepsuły się dwie maszyny. Mężczyźni nie zwlekali sobie z pomocą i otulali się wzajemnym wsparciem. Narrator przytacza akcję poszukiwawczą Guillaumeta, który rozbił się w Andach. Ratownicy szukali bohatera przez siedem dni. Ku radości wszystkich, mężczyzna się odnalazł. W nadziei trzymała go myśl o rodzinie. Antoinne jest dumny ze swojego zawodu i zachowania kolegi. Na koniec wspomina o śmierci kolegi.

III. Samolot
Narrator opisuje zawód pilota, który wymaga postawienie sobie różnych celów. Z pewnością takim celem nie jest wyższe latanie wśród chmur. Przytacza porównanie serca człowieka do silnika maszyny. Oddaje swoje uczucia towarzyszące mu podczas lotu. Rozmyśla nad postępem cywilizacyjnym, który ma przynosić korzyści człowiekowi.

IV. Samolot i planeta
Autor fascynuje się wynalezieniem samolotu, ponieważ pozwolił spojrzeć na świat z innej perspektywy i odkryć go kolejny raz. Oprócz tego daje możliwość skrócenia czasu podróży, analizowania przemiany Ziemi a także uświadomienia sobie, że człowiek dąży do samotności.

V. Oaza
Saint-Exupery wspomina wizytę w Argentynie, gdzie został przywitany przez pewne małżeństwo, które ugościło przybysza. Ich dom był duży na kształt zamku czy twierdzy. Poznał tam dwie dzikie córki pary. Sprawdzały jego odwagę, mówiąc, że pod jego stopami znajduje się gniazdo żmij. Bohater był zafascynowany poznanymi dziewczynami jaki i całym tym dziwnym miejscem, które mimo wszystko czymś do siebie przyciągało.

VI. Na pustyni
Antoinne wraca pamięcią do przymusowego lądowania na pustyni. Był wtedy z Riguellem i Guillaumentem. Przybyli do fortu Nouatchotty, gdzie przyjęto ich z entuzjazmem. Następnie bohater opisuje kolejny fort – Port-Etienne. Jego zarządca demonstruje im piękny ogród, a właściwie trzy zielone liście posadzono na francuskiej ziemi. Wszyscy darzyli je szczególnym szacunkiem. Następnie lotnik przytacza spotkanie z Maurami, którzy przychodzili do fortów w celu zakupu produktów. Piloci pokazywali im maszyny, czasem nawet zabierali ich na wspólny lot. Jeden z niewolników – Bark, prosił Antoinna o wywiezienie go do Kuby. Ten zaś postanawia go wykupić, czym wyzwala go z niewolnictwa. Mężczyzna odzyskuje wolność i dawne nazwisko (imieniem Bark Arabowie nazywali wszystkich niewolników). Pozwala mu to po raz kolejny poczuć się człowiekiem.

VII. W sercu pustyni
Bohater wspomina traumatyczne przeżycia awaryjnego lądowania na Pustyni Libijskiej. Był z nim mechanik Andrzej Prevot. Obaj bohaterowie szukali wśród piasku wody, ale bez powodzenia. Wycieńczeni szukali pomocy, a ona nie nadchodziła. Ostatkiem sił przeszli prawie osiemdziesiąt kilometrów. Zobaczyli ślady na piasku. Uratowali ich Arabowie.

VIII. Ludzie
Autor zastanawia się nad istotą człowieczeństwa. Uważa, że polega ono na przekraczaniu przeszkód, barier, a w końcu samego siebie. Wspomina wizytę w Hiszpanii i widok żołnierzy idących na pewną śmierć. Później jego myśli wędrują do Mermoza, który w Paryżu wyjawił przyjaciołom, że pracował w księgowości w Barcelonie. Nie obchodziła go wojna domowa w Hiszpanii, do czasu kiedy dowiedział się o śmierci kolegi w okolicy Malagi. Poczuł potrzebę włączenia się do walki w imię sprawiedliwości. Saint-Exupery zwraca uwagę na więzi między ludzkie. Podkreśla, że wspólne myślenie, cele, działania zbliżają ludzi do siebie. W rozmyślaniach dowodzi, że wojna niszczy człowieczeństwo, a znalezienie sensu istnienia pozwala uświadomić sobie swoją rolę. Na zakończenie bohater przytacza podróż pociągiem, gdzie spotkał polskich robotników. Jego zainteresowanie skupiało się wokół dzieci, których nazwał Mozartami. Książkę kończy myśl, że jedynie Duch potrafi stworzyć człowieka.