Grób Agamemnona - Streszczenie krótkie

Dzieło autorstwa Juliusza Słowackiego pod tytułem „Grób Agamemnona” jest częścią poematu „Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu”. Podmiot liryczny w utworze znajduje się w mitycznym grobie wodza Agamemnona – wielkiego wojownika i bohatera spod Troi. Miejsce to wprowadza go w pesymistyczny i pełen gorzkich refleksji nastrój.
Możemy na to podać przykład w krótkim cytacie:„I siedzę cichy w kopule podziemnej,
Co krwią Atrydów zwalana okrutną.
Serce zasnęło, lecz śni. — Jak mi smutno!
O! jak daleko brzmi ta harfa złota”.
Do grobu wpada promień słońca. Przypomina on do złudzenia przygnębionemu mężczyźnie strunę z harfy należącej do Homera – sławnego starożytnego twórcy. Gdy decyduje się na niej zagrać struna niestety pęka. To właśnie stanowi metaforyczny obraz, który ma odzwierciedlenie w swoistej niemocy podmiotu lirycznego. Mimo ogromnych chęci mężczyzna nie jest w stanie stworzyć dzieła na miarę znanej na we wszystkich stronach świata „Iliady”. Samo dzieło pokazuje, że jej bohaterzy są wciąż żywi dzięki czytelnikom, a ich historia krąży po świecie mimo upływu tak wielkiej ilości czasu. Podmiot liryczny następnie wznosi się na skrzydłach swojej wyobraźni i widzi z góry dwa znane z historii miejsca – Termopile i Cheroneę. Termopile stanowią znaczący symbol wielkiego bohaterstwa, które objawiało się w odważnej walce w obronie honoru do ostatniej kropli krwi. Podmiot liryczny podkreśla, że byłoby mu wstyd spojrzeć w oczy, gdyby spotkał bohaterów spod Termopil, bo reprezentuje tylko naród niewolników oraz tchórzy.
To prawdopodobnie odwołanie do klęski narodu podczas powstania listopadowego w 1831 roku. Wtedy zryw niepodległościowy podjęty przez Polaków nie udał się, a nadzieja na wolność została pogrzebana. Podmiot liryczny wyraźnie rozemocjonowany oskarża polską szlachtę, której postawa jasno przyczyniła się do upadku ojczyzny. Wskazują na to wymieniane kolejno elementy stroju należącego do szlachciców. Możemy tutaj wyróżnić kontusz, złoty pas, a także rubaszny czerep. Podmiot zwraca się bezpośrednio do Polski. Tłumaczy, że musi ona w przyszłości porzucić rubaszny czerep. Twierdzi, że porzucenie tych zbędnych ubrań i bogactw uchroniłoby ojczyznę. Przykładem jaki podaje jest postać Leonidasa – wielkiego wodza Sparty. Gdy Leonidas walczył z Persami pod Termopilami był nagi. Swoją osobą nie odróżniał się od innych walczących. Polska szlachta natomiast zawsze podkreślała swoją wyższość. Zawsze gardziła ludźmi niżej urodzonymi, a także kierowała się na co dzień pychą czy prywatą. Dla niej ważna była tylko zewnętrzna otoczka. W dalszej części „Grobu Agamemnona” podmiot liryczny snuje głębokie refleksje i marzenia o polskim narodzie, który w przyszłości będzie umiał się zjednoczyć i walczyć o wolność i dobro ojczyzny. Wskazuje na to następujący cytat:„Niech ku północy z cichej się mogiły
Podniesie naród — i ludy przelęknie
Że taki wielki posąg — z jednej bryły!
A tak hartowny, że w gromach nie pęknie”.
Zaraz jednak poeta postanawia rzucić bolesne oskarżenia w kierunku swoich rodaków. Zarzuca im pychę. Mówi że Polacy bezkrytycznie naśladują obce wzory. Twierdzi, że oni służą innym państwom. Podmiot liryczny zdaje sobie sprawę, że jego słowa mogą się bardzo nie spodobać rodakom. Wie też, że będą dla nich bardzo bolesne. Nie kieruje ich jednak tylko po to, aby obrazić Polaków. Robi to, dlatego że chciałby wstrząsnąć ich sumieniami oraz zmusić do refleksji nad własnym zachowaniem. W szczególności dąży do tego, aby przekonać obywateli do opamiętania się i działania na korzyść i dla pozytywnej przyszłości narodu polskiego, a nie przeciwko niemu.
Utwór jest przepełniony bólem.
Stanowi swoisty apel do Polaków. Podmiot liryczny jest załamany obecnym stanem w jakim znajduje się jego kraj i chciałby zrobić coś, co zadziała na korzyść narodu polskiego. Nawołuje do działania. Zależy mu na tym, aby ludzie się wreszcie zjednoczyli i razem jak jeden mąż walczyli o wspólne dobro, a nie przedkładali swoje interesy ponad ojczyznę. Sugeruje, że to właśnie ona jest najważniejsza.