Opowieści z Narnii – Ostatnia bitwa - Geneza utworu i gatunek

Książka „Ostatnia bitwa” jest siódmą, ostatnią częścią niezwykle popularnej sagi „Opowieści z Narni”, którą napisał C. S. Lewis. Seria ta jest uważana za klasykę literatury dziecięcej. Książka została wydana w 1956 roku. Pomiędzy wydaniem pierwszej i ostatniej części upłynęło 7 lat – pisarz wydawał jedną narnijską książkę rocznie. Polskie tłumaczenie książki ukazało się trzydzieści lat później, dzięki Andrzejowi Polkowskiemu, genialnemu tłumaczowi. Polska wersja Narnii jest o wiele bogatsza niż jej pierwowzór, dlatego często zaleca się Narnię po angielsku jako lekturę dla początkujących uczniów.

Książka jest powieścią z gatunku fantastyki – głównymi bohaterami są w niej (między innymi) mówiące zwierzęta. W tej części nie brakuje również „skoków” między światami. Występują również „zakłamania w fizyce” – na przykład w rozmiarze stajni. W środku jest ona większa niż wydawałoby się patrząc na nią z zewnątrz. Główną osią książki wydaje się być motyw apokalipsy, końca świata i tego jak różne postacie na nią patrzą. Jednak warto pamiętać, że przez dużą część książki wszystko dąży do tego końca, jednak główny bohater nie wierzy w ten koniec i wręcz wyśmiewa tych, którzy go zwiastują.

Książka jest bez wątpienia dziełem lirycznym pisanym w 3 osobie.

W książce „Ostatnia bitwa” (podobnie jak w całej serii) pełno jest nawiązań do kultury, religii, mitologii. Sam motyw apokalipsy i raju jest przecież wzięty prawie żywcem z Biblii. Niesamowite są też nawiązania do filozofii i etyki. Książka ta ma wiele warstw i każdy uważny czytelnik znajdzie coś dla siebie.