Opowieści z Narnii – Siostrzeniec czarodzieja - Geneza utworu i gatunek

„Siostrzeniec czarodzieja” jest chronologicznie pierwszą (ale napisaną i wydaną jako szósta z kolei) książką z serii „Opowieści z Narni”. Książkę napisał brytyjski pisarz C. S. Lewis w 1955 roku. Ta konkretna część cyklu bazuje w dużej mierze na analogiach do wydarzeń z życia autora i na jego niespełnionych marzeniach – Lewis jako sierota (jego mama zmarła na raka, gdy ten miał 10 lat) potrafił przelać swoje emocje na papier i wcielić się w Digory’ego Kirke, który chce zrobić wszystko, żeby uratować śmiertelnie chorą mamę.
Książka jest powieścią z gatunku fantastyki – w tej konkretnie części, magiczne przedmioty, podróże między światami, czarodzieje to norma! Już sam tytuł nas o tym przekonuje. W tej części nie brakuje również mówiących zwierząt. Występuje tu nawet skrzydlaty koń! Główną osią książki wydaje się być motyw stworzenia świata, ale także „grzechu pierworodnego”. Poruszany jest tu także motyw braku wiary. Fabuła książki napędzana jest nieposłuszeństwem (wobec rodziców, Aslana-Boga, zasad). Każde nieposłuszeństwo otwiera drogę nowym (zwykle tragicznym) wydarzeniom. Bohaterowie uczą się, że muszą sami odpowiadać za swoje czyny, jednak zawsze mogą liczyć na łaskę i pomoc.
W „Siostrzeńcu czarodzieja” od groma jest nawiązać do Biblii, tradycji żydowskiej, mitologii greckiej, wierzeń pogańskich. W niektórych miejscach można mieć wrażenie, że autor „bawi się” z nami w „kto znajdzie nawiązanie”. Książka też tłumaczy wiele wątków obecnych w innych częściach. Polecam!