Kto z was chciałby rozweselić pechowego nosorożca? - Recenzja książki

Głównym bohaterem bajki jest nosorożec. Zwierzę ma wiele marzeń, których nie może spełnić. Był ogromnie zmartwiony, że nie potraf latać, a chciałby się bardzo nauczyć. Wiedział, że jeżeli powie komuś innemu ze stada, to będą się z niego śmiać. Spotkał więc wróbla, któremu wszystko opowiedział. Jego przyjaciel wróbel próbuje mu w tym pomóc. Doskonale wie, że jest to niemożliwe, lecz nosorożec dalej próbuje swoich sił. Pomaga przyjacielowi chociaż wie, że to się nie stanie. Nie licząc się ze zdaniem innych stara się marzyć jak bardzo chciałby polecieć. Cieszy się, że ma obok przyjaciela, który wie, że to na nic, a jednak go w tym wspiera. Pokazuje mu różne sposoby, które być może przybliżają go do celu. Próbuje nauczyć go latać i pożycza mu swoje skrzydełka , jednak nosorożec się nie unosi. Wróbel trafnie stwierdza, że skrzydełka są za małe. Polecił mu aby udał się na lotnisko i pożyczył skrzydła od samolotu. Nosorożec bardzo wierzy w spełnienie marzenia. Jest tak pełny wiary że łapie się wszystkiego. Udaje się nawet na lotnisko aby pożyczyć skrzydła od samolotu. Próbuje sam nawet zrobić skrzydła. Tak bardzo chciałby się unieść że jest pełen wiary w różne pomysły. Jednak wreszcie po wielu próbach zauważa, że nie może latać. Wróbel wie że nosorożec nie nauczy się nigdy latać, chce go wesprzeć. Daje mu złudne nadzieje, które jednak dają światełko nadziei dla nosorożca. Ptak jest tak przejęty smutkiem spotkanego zwierzęcia, że chce dać mu odrobinę nadziei. Jednak inne zwierzęta śmieją się z nosorożca. Wróbel stwierdza jednak, że nosorożec jest pechowcem. Na co on reaguje z radością, że kimś jednak jest. Dzięki temu możemy wnioskować, że należy skupić się na naszych mocnych stronach, a nie na tych słabych. Dowiadujemy się też, jak ważna jest rola właściwego nauczyciela. Należy pielęgnować naszą różnorodność. Wszystko jest piękne i każdy jest cudowny. Warto tylko zauważyć w sobie to, co jest najważniejsze. Musimy dobrze poznać samych siebie. Dzięki bajce dostrzegamy jej granice, ale nie naszej wyobraźni.