Oskar i pani Róża - Problematyka

Problematyka-„Oskar i pani Róża”
Cierpienie i śmierć:
Książka opowiada o ostatnich dniach życia dziesięcioletniego Oskara. Pewnego dnia poznaje panią Różę. Jako jedynej mówi o wszystkim. Denerwuje go to, że jego rodzice nie powiedzą mu wprost o śmierci. Boją się na niego patrzeć, bo wiedzą o jego bliskim odejściu. Ma do nich ogromny żal i uważa, że zachowują się jak tchórze. Jest bardzo dojrzały jak na swój wiek. Rozmowy z panią Różą są inne niż z innymi. Kobieta porusza trudne tematy. W piękny i poetycki sposób tłumaczy chłopcu prawdy o życiu. Oskar cieszy się, że pani Róża traktuje go jak dojrzałego mężczyznę. Gdy pewnego dnia chłopiec słyszy rozmowę doktora Dussledorfa i swoich rodziców streszcza mu legendę o dwunastu proroczych dniach- jeden dzień to dziesięć lat. W ten sposób uczy chłopca jak wykorzystać w pełni swoje ostatnie chwile. Wypowiedzi pani Róży przedstawiają sposób na mądre podejście do śmierci. Utwór nie tylko pokazuje jedną stronę cierpienia, lecz także drugą, którą są bliscy chorego. Przez swoją obawę i strach człowiek nie wie, co zrobić. Chory przez swoją chorobę spostrzega tylko siebie, nie widząc osób, które się o niego troszczą. To prowadzi do egoizmu i złego traktowania innych. Wizyta Oskara w kaplicy napełnia go współczuciem. Uświadamia sobie, że śmierć da się pokonać. Wiara dodaje sił i pomaga w codziennych problemach. Lektura pokazuje jak godnie przeżyć naznaczone cierpieniem życie. Trzeba umieć dostrzec piękne chwile w trakcie życia.
Wiara:
Dzięki pani Róży chłopiec przeżywa całkowite nawrócenie. Kobieta nasuwa mu pomysł pisania listów do Boga, codziennie przez dwanaście dni do końca roku. Oskar na początku nie wierzy w istnienie Boga, lecz z czasem się to zmienia. W każdym liście, zgodnie ze słowami pani Róży, umieszcza jedną prośbę. W jednej z rozmów można dowiedzieć się, że rodzice chłopca są ateistami. Wówczas pani Róża pyta go „Więc skoro twoi rodzice, którym nie ufasz, w niego nie wierzą, czemu ty nie miałbyś uwierzyć i prosić go o odwiedziny?”. Oskar wtedy postanawia spróbować tego, co pani Róża mu radzi. Przez kilka następnych dni chłopiec opowiada Bogu o minionych wydarzeniach. W jednym z kolejnych listów Oskar opisuje swój poranek. Przez ostatnie dni Oskar czekał, aż Bóg przyjdzie zgodnie z zapewnieniami pani Róży. Nie wiedział jak ma się pojawić. Tego pamiętnego poranka poczuł jak Bóg przychodzi. Zrozumiał, że trzeba codziennie patrzeć na świat, jakby oglądało się go po raz pierwszy. Oskar prosił, by jego rodzice też doświadczyli tego, co on. Potwierdzeniem wspaniałej relacji Oskara z Bogiem jest karteczka napisana przed śmiercią chłopca. Napisał na niej „Tylko Bóg może mnie obudzić”.
Miłość:
Oskar zakochuje się w Peggy Blue. Do wyznania jej tego skłania go pani Róża. Po spędzeniu nocy z Peggy, Oskar uważa, że są już małżeństwem. Podczas swojego krótkiego życia nawet się z nią pokłócił. Boi się o niepowodzenie operacji Peggy. Chłopak cierpi i jest zły na Boga, gdy dziewczyna opuszcza szpital. Autor w zabawny sposób ukazuje dwójkę zakochanych.