Siłaczka - Bohaterowie

Bohaterami noweli Stefana Żeromskiego pt. „Siłaczka” są Paweł Obarecki
i Stanisława Brzozowska. Są to postacie równorzędne, które w różny sposób realizowały swoje młodzieńcze ideały. W swojej młodości zetknęły się
z pozytywistycznymi hasłami pracy u podstaw oraz wprowadzaniem higieny wśród prostego ludu. Świadomi swojego posłannictwa wybrali służbę społeczną i udali się do różnych wsi, aby tam szerzyć kulturę i oświatę zdrowotną oraz walczyć z zacofaniem.
Doktor Obarecki marzył o tym, by w myśl młodzieńczych ideałów pomagać biednym ludziom, lecząc ich za darmo.
Stanisława natomiast miała zamiar jechać do Zurychu lub Paryża na medycynę.
On wyjechał do Obrzydłówka, by tam leczyć i zaprowadzić higienę, ona zaś udała się do guberni podolskiej, gdzie podjęła pracę nauczycielki wielkopańskiego domu.
Paweł Obarecki chciał spełnić postawione przed sobą zadania. Widział, jak biedni ludzie są wykorzystywani przez aptekarz i felczerów, widział również, w jakich warunkach żyła ta uboga część społeczeństwa, dlatego też leczył ich za darmo, uczył jak należy dbać o higienę, a nawet powziął walkę z aptekarzem. To głównie brak odpowiedniej higieny powodował, że ci ludzie tak masowo chorowali. Patrząc na to, Obarecki chciał im pomóc, poprawiając też ich byt.
Stanisława Brzozowska podjęła zaś misję szerzenia oświaty wśród prostego ludu. Obrała za cel czynną walkę z ciemnotą i zacofaniem, ucząc czytania oraz pisania, a także przekazując innym posiadaną wiedzę.
Doktor w zderzeniu z rzeczywistością niedługo pozostał wierny swoim ideałom. Po pewnym czasie widząc, że jego starania nie dają żadnych oczekiwanych rezultatów, zaczął myśleć w podobny sposób, jak aptekarz i felczerzy. Przystosował się do środowiska, w którym żyli na wsi ówcześni ludzie.
Stasia w przeciwieństwie do Pawła miała silniejszą wolę i to dzięki niej pozostała wierna młodzieńczym ideałom.
Obarecki poniósł moralną klęskę, ponieważ zdradził swe młodzieńcze ideały. Nie wytrwał do końca w swoim mocnym postanowieniu, stał się po prostu zwykłym dorobkiewiczem.
Stasia pozostając wierna ideałom, zwyciężyła moralnie. Nie przeraziły ją warunki,
w jakich przyszło jej żyć. Mieszkała bowiem w zapadłej wiosce, z daleka od prawdziwego świata, od normalnego domu, pełnego wygód, bez żadnych trosk
i zmartwień. Pragnąc zrobić coś dla wsi, opracowała skomplikowaną fizykę na język zrozumiały dla prostych ludzi.
To poświęcenie dla innych przepłaciła swym młodym życiem. Wymizerowana, słaba i wycieńczona zachorowała na tyfus, a po krótkim okresie cierpień zmarła.
Doktora Obareckiego i Stasię Brzozowską można nazwać postaciami kontrastowymi. I choć początek ich drogi był jednakowy, to tylko Stasia pozostała wierna do końca swoim ideałom. Obarecki porzucił swe młodzieńcze zadania.
To Brzozowska, która wykazała wolę działaczki, świadomej swej społecznej misji, jest wzorem poświęcenia i wierności słusznej sprawie, lecz w rezultacie nic nie zmieniła, gdyż jedna osoba nie była w stanie zmienić tak uporządkowanego już życia na Ziemi. Poniosła klęskę, bo umarła, lecz osiągnęła zwycięstwo moralne. Pokazała, iż mimo że była samotną, jedyną osobą w tej walce, nie ulękła się ciężkich warunków panujących na wsi, lecz próbowała je dzielnie znieść.