Siłaczka - Geneza utworu i gatunek

Geneza utworu „Siłaczka”
Pierwowzorem tytułowej bohaterki była Faustyna Modrzycka: działaczka oświatowa i społeczna, którą Żeromski znał osobiście.
Pierwodruk Siłaczki ukazał się w 1891r. w czasopiśmie „Głos”. Utwór wyrósł na fali pozywistycznych idei:
– Praca organiczna: społeczny wysiłek na rzecz rozwoju gospodarczego, przemysłu i handlu;
– praca u podstaw: praca oświatowa, nad emancypacją żydów, emancypacja kobiet- prawo do równego wynagrodzenia.
Siłaczkę można zaliczyć do opowiadań tendencyjnych, wskazują na to postacie drugoplanowe, opisy miejsc, zdarzeń. Ma ona prostą fabułę co też mogłoby wskazywać na to, że jest to opowiadanie. Autor opisał w niej dwa podstawowe wątki: Obareckiego i Bozowskiej, ich historie są ze sobą związane. Tendencyjność opowiadania polega na tym, że pisarz w oparciu o pozywistyczne ideały przedstawił losy tych ludzi, którzy zamierzali wprowadzić je w życie. Żeromski nie krytykuje ani nie komentuje ich postaw wprost, a swój stosunek do nich pokazuje poprzez efekty działań bohaterów.