Sokół - Geneza utworu i gatunek

,,Sokół” jest to opowieść dziewiąta piątego dnia ,,Dekameronu” napisana przez Giovanniego Boccaccia.

Geneza utworu

Giovanni Boccaccio tworzył ,,Dekameron” w średniowieczu (Giovanni zaczął go pisać w 1349 roku). Gdy Giovanni Boccaccio przebywał we Florencji w 1348 roku, gdzie panowała tam i w całej Europie epidemia dżumy (inna nazwa to czarna śmierć), która przyczyniła się do śmierci wielu mieszkańców stolicy Toskanii. Giovanni Boccaccio w swoim utworze zestawia dwa przeciwstawne pojęcia: z jednej strony jest to śmierć zaś z drugiej strony jest to miłość. W ,,Sokole” zawarte są oba te pojęcia: miłość Federiga do Monny Giovanny, śmierć męża i syna Monny Giovanny.

Gatunek utworu

Niewątpliwie gatunkiem ,,Sokoła” jest nowela. Uważa się, że twórcą gatunku jakim jest nowela był Giovanni Boccaccio.

Dawniej nowela była przekazywana ustnie. Starano się, aby była opowiedziana podczas jednego spotkania.

Cechy noweli:
– utwór ma zwięzłą fabułę
– wyrazisty bohater tzn. ma konkretną osobowość
– jest to krótki utwór
– jednowątkowość
– punkt kulminacyjny
-występuje mało postaci
– pojawia się teoria sokoła
– widoczna puenta na końcu utworu

Teoria sokoła jest to zasada, która określa budowę noweli. Została utworzona od dzieła Giovanniego Boccaccia. Zasadę tę niemiecki pisarz Paul Heyse.

Omówienie cech noweli na podstawie utworu ,,Sokół”

– jednowątkowość – głównym tematem noweli jest miłość Federiga do Monny Giovanny, pojawiają się wątki poboczne
– jest to krótki utwór – opowiedziany jest w jeden dzień
– punkt kulminacyjny – zabicie sokoła
– pojawianie się małej liczby bohaterów – głównymi bohaterami byli: Federigo, Monna Giovanna oraz jej syn.