Szewcy - Geneza utworu i gatunek

,,Szewcy”- Geneza utworu i gatunek

,,Szewcy” są ostatnim zachowanym dramatem Stanisława Ignacego Witkiewicza. Przed rozpoczęciem prac nad ,,Szewcami” Witkacy pisał, że od dłuższego czasu nie napisał niczego takiego, co by go zadowoliło i mogło być wystawiane na scenie. Istnieją przesłanki, które mówią, że prace nad tym utworem podjął już w roku 1927. Sam dramat powstawał jednak w latach 1931-1934. Wydany został jednak dopiero w roku 1948 już długo po śmierci samego autora. Czas powstawania jest pewną ciekawostką, gdyż Witkacy pisał swoje dramaty dosyć szybko. W utworze tym autor zrywa z własnymi założeniami tak zwanej ,,Czystej Formy”, a w dramacie pojawiają się postaci, który już raz występowały w innych utworach Witkacego, takie jak Sajetan czy Gnębon Puczymorda. W Szewcach pisarz w sposób bezpośredni poruszył problem losów jednostki i społeczeństw na tle przemian społeczno-politycznych. Podtytuł tej sztuki brzmi zaś ,,Naukowa sztuka ze ,,śpiewkami” w trzech aktach”, co również nie jest typowe dla tego autora, nigdy wcześniej nie nazywał swoich sztuk ,,naukowymi”. Witkacy zadedykował tę sztukę Stefanowi Szumanowi, profesorowi filozofii i psychologii.

Dramat ten zaliczamy do gatunku awangardowego z poniższymi cechami:
-Specyficzny język i styl.
-Pojawiająca się na każdym kroku groteska, fantastyka i absurd.
-Odrzucenie zasady prawdopodobieństwa życiowego- postaci nie posiadają normalnie rozumianej psychiki i zachowań.
-Pomieszanie kategorii estetycznych (tragizmu i komizmu)- smutna wizja końca świata kultury, licznie pojawiający się żart językowy.