Władca Pierścieni – Dwie Wieże - Rozprawka

Występowanie elementów nawiązujących do mitologii nordyckiej i usposobienia Wikingów w drugim tomie trylogii Tolkiena – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”.

Mitologia była obecna w każdym z wierzeń wczesnych ludzi: Greków, Egipcjan oraz tych późniejszych: Wikingów, Słowian. Tolkien pisząc swoją trylogię „Władca Pierścieni” z pewnością czerpał garściami z mitologii nordyckiej oraz usposobienia ludów skandynawskich, nordyckich. Mitologia nordycka jest odmianą mitologii germańskiej. Wykształciła się na terenie współczesnej Danii, Norwegii, Szwecji, Islandii oraz Wysp Owczych. Uważam, że w drugim tomie trylogii – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” możemy odnaleźć wiele nawiązań do mitologii nordyckiej oraz usposobienia samych Wikingów. Swoją tezę poprę następującymi argumentami.
Powinniśmy zacząć od jednej z najważniejszych postaci – Gandalfa Białego. Może przypominać nam Odyna – boga ojca z mitologii nordyckiej, lecz został stworzony w oparciu o ducha gór, o którym Tolkien dowiedział się podczas swojej wędrówki po Szwajcarii w 1911 roku. Z podróży przywiózł m.in. pocztówkę z wizerunkiem Ducha Gór. Obrazek przedstawiał staruszka z siwą brodą siedzącego na kamieniu pod drzewem. Ubrany był w kapelusz i długi płaszcz. Pocztówkę Tolkien przechowywał w kopercie z napisem „Pierwowzór Gandalfa”. Przygody Gandalfa i jego krasnoludzkich kompanów zostały zaczerpnięte z islandzkiej Eddy Starszej, pochodzącej z IX wieku.
Ragnarok – koniec świata. Kiedy hobbici powracają do Shire i widzą chaos i zniszczenie, które tam dokonano, mogli pomyśleć właśnie o końcu świata. W mitologii nordyckiej kiedy Odyn żegna swojego syna Baldra szepcze mu do ucha słowa o „powtórnych narodzinach”, które mają odbyć się po Ragnaroku. Zasadzenie przez Sama nasionek otrzymanych od Galadrieli na miejscu wielkich połaci wyciętych drzew może symbolizować właśnie ponowne narodziny, odrodzenie się życia na nowo. Samym Ragnarokiem możemy również nazwać Wojnę o Pierścień, która najbardziej opisywana jest w drugim i trzecim tomie trylogii Tolkiena: „Władca Pierścieni. Dwie Wieże”i „Władca Pierścieni. Powrót Króla”. Możemy wówczas powiedzieć, że całe zło świata – Sauron (oraz Saruman/Sharkey), zostało pokonane, dzięki czemu może narodzić się nowe życie.
Najbardziej walecznym ludem, który poznaliśmy we „Władcy Pierścieni. Dwie Wieże” są mieszkańcy państwa Rohan. Przypominają swoim usposobieniem i walecznością Wikingów, pomijając tutaj brak chęci barbarzyństwa, napadania na okoliczne wioski i łupienia niewinnych ludzi, ponieważ tego Rohańczycy nie robili. Byli za to szlachetnymi, lecz zdecydowanie bojowymi ludźmi. Byli dobrze wyszkoleni. Kochali konie, którymi dobrze się opiekowali. Konnica Rohanu, która zaatakowała orków – porywaczy Merry’ego i Pippina, znana była w całym Śródziemiu. Król Rohanu Theoden pozwolił Gandalfowi wybrać dowolnego konia ze stajni, podobna sytuacja była w mitologii nordyckiej w historii Sigurda, pogromcy smoka Fafnira. Czarodziej wybiera białego rumaka Cienistogrzywego z rasy Mearasów, władcę innych koni, który nie pozwalał się dosiąść. Ogier był potomkiem konia Falerofa. Sigurd podobnie jak Gandalf otrzymał możliwość wybrania dla siebie dowolnego konia. Zdecydował się na potomka Sleipnira, który był władcą koni irumakiem samego Odyna.
Reasumując, w drugim tomie trylogii „Władcy Pierścieni” – „Władca Pierścieni. Dwie Wieże” można odnaleźć wiele nawiązań do mitologii ludów nordyckich oraz usposobienia dawnych Wikingów. Mieszkańcy Rohanu są ludem najbardziej podobnym do skandynawskich barbarzyńców. Pierwowzorem Gandalfa był z kolei Duch Gór znany z mitologii nordyckiej jako staruszek z długą, siwą brodą, w wysokim kapelusz i długim płaszczu. Dzięki czerpaniu przez Tolkiena z prawdziwej mitologii i wierzeń uniwersum Śródziemia nabrało barw i autentyczności. Wielu czytelników cieszy się z nowo odkrytych nawiązań do wikingów czy mitologii ludów skandynawskich czy innych wierzeń, ponieważ pisarz nawiązywał również do religii chrześcijańskiej oraz II Wojny Światowej, do której z kolei odnosił się, jak sam mówił, nieumyślnie. Jeszcze więcej nawiązań do mitologii nordyckiej możemy odnaleźć w trzecim tomie – „Władca Pierścieni. Powrót Króla”.