Morderstwo w Orient Expressie - Streszczenie szczegółowe

Morderstwo w Orient Expresie. Streszczenie szczegółowe

Część 1- Fakty:

Rozdział 1: Herkules Poirot wraca do domu, po rozwiązaniu jednej z zagadek kryminalnych w Azji. Rozmawia o swojej podróży z kilkoma wojskowymi, gdy konduktor oznajmia, że pociąg Herkulesa za chwilę odjeżdża. Zmęczony detektyw, po ulokowaniu się w swoim przedziale zasypia. Budzi się dopiero o godzinie dziewiątej trzydzieści. Udaje się prosto do wagonu restauracyjnego, aby napić się kawy. W wagonie zastaje jedną z trojga pasażerów- młodą Angielkę. Niedługo dołącza do niej angielski pułkownik wracający z Indii. W takim towarzystwie mija podróż, aż do stacji Konya. Gdy Poirot przechadza się po peronie, podsłuchuje przypadkiem rozmowę współpasażerów, wskazującą na to, że bardzo dobrze się znają. Niedługo potem pociąg rusza do Haydapassar, gdzie ma zabukowany pokój w hotelu.

Rozdział 2: W hotelu Tokatlian Herkules kupuje bilet do Londynu w pociągu Simplon Express. W hotelu spotyka też swojego znajomego, monsieur Bouc’a. Okazuje się, że razem będą podróżować. Idą do restauracji na obiad, gdzie przy stoliku niedaleko, siedzi dwóch Amerykanów, którzy przyciągają uwagę Poirota oraz Bouc’a. Po wyjściu Amerykanów z sali, detektyw z przyjacielem chwilę o nich rozmawiają. Recepcjonista, powiadamia bohaterów o tym, że nie ma żadnego wolnego miejsca w wagonie sypialnianym, co w tym sezonie było niespotykane. Mężczyźni zauważają, że jeden z pasażerów nie stawił się na odprawę i można wykorzystać jego miejsce. W przedziale spotykają Anglika, którego bardzo dziwi obecność Poirota, lecz nie ma czasu na wyjaśnienia, gdyż pociąg ruszył w swoją podróż przez Europę.

Rozdział 3: Podczas lunchu kolejnego dnia Herkules Poirot i Bouc rozmawiają o zaistniałej sytuacji. Detektyw podkreśla różnorodność pasażerów pociągu. Bystre oko Poirota analizowało osoby, które znajdowały się w wagonie, przyglądając się ich zachowaniu i co jakiś czas konsultując swoje uwagi z Bouc’iem. Po jakimś czasie Bouc powraca do swojego przedziału zostawiając Herkulesa samego. Niespodziewanie,gdy wagon restauracyjny opuszcza większość pasażerów, do Poirota podchodzi Ratche, chcąc wynająć go w roli ochroniarza, lecz ten odmówia, opuszczając wagon.

Rozdział 4: Pociąg dociera do Belgradu, gdzie robi sobie przerwę na peronie. Poirot wykorzystuje ten czas na spacer. Po powrocie zdziwiony pan MacQueen pyta, dlaczego detektyw nie wysiada. Ten odpowiada, że został źle zrozumiany i jedzie pociągiem aż do Londynu. Później Poirota zagaduje pani Hubbard. Opowiada mu o swoich obawach i złych przeczuciach odnośnie do Ratchet’a. Po rozmowie Poirot udaje się do swojego przedziału i zasypia. Po kilku godzinach budzi go jakiś krzyk oraz zatrzymanie pociągu. Konduktor podbiega do przedziału Ratcheta, lecz ten płynnym francuskim zapewnia, że wszystko jest w porządku. Konduktor odchodzi więc do przedziału, w którym ktoś dzwonił po pomoc. Poirot spogląda na zegarek, widząc, że jest za dwadzieścia trzy minuty pierwsza.

Rozdział 5: Po jakimś czasie detektywowi, mimo licznych trudności i hałasów, udaje się zasnąć. Następnego ranka pociąg blokuje się w zaspach. Konduktor idzie do Poirota, aby powiadomić go o śmierci jednego z pasażerów. Morderstwo popełniono akurat w chwili, kiedy niemożliwy jest kontakt z policją. Na szczęście w wagonie z Aten przebywa grecki lekarz. Razem udają się do przedziału zamordowanego, gdzie dowiadują się, że otrzymał dwanaście ran zadanych sztyletem, w tym trzy śmiertelne zadane obiema rękami. Okno było otwarte, a drzwi zaryglowane. Detektyw początkowo sceptycznie podchodzi do prośby o rozwiązanie zagadki, lecz finalnie podejmuje się wyzwania. Pan Bouc, Poirot i lekarz wspólnie dochodzą do wniosku, że morderca znajduje się wśród nich.

Rozdział 6: Detektyw przeprowadza rozmowę z sekretarzem Ratcheta, planując zmienić wagon restauracyjny w pokój przesłuchań. MacQueen dowiaduje się o śmierci swojego pracodawcy i wyznaje w jakim celu zatrudnił go Ratchet – pełnił funkcję tłumacza. Poirot snuje domysły, denerwując sekretarza, który uważa, że detektyw nie ma żadnych dowodów, aby obarczać go winą. Herkules dyskutuje chwilę z monsieur Bouc’iem, a następnie udaje się na bardziej szczegółowe oględziny zwłok.

Rozdział 7: Razem z greckim doktorem detektyw przygląda się miejscu zbrodni. W przedziale panuje okropny chłód ze względu na otwarte okno, pozostawione, by zmylić osoby rozwiązujące zagadkę. Doktor Constantine opowiada trochę o ranach na ciele mężczyzny. Dolicza się ich około dwunastu w tym dwóch bardzo lekkich, porównywalnych do zadrapania, dwie natomiast były ranami śmiertelnymi, zadanymi z wielką siłą. Sprawę jeszcze bardziej komplikuje fakt, iż niektóre rany zadano ręką prawą, a inne lewą. Znajdują także zegarek zatrzymany na godzinie piętnaście po pierwszej. Przed śmiercią Ratcheta uśpiono, a na podłodze przedziału znaleziono kawałek chusteczki z literą „H”. Detektyw przynosi do przedziału kuchenkę spirytusową. Mały kawałeczek papieru, który spalono tuż przed morderstwem zanurzono, i po chwili wyłoniły się zaledwie trzy wyrazy: „taj małą Daisy Armstrong”. Poirot natychmiast przypomina sobie głośną sprawę porwania małej dziewczynki w Ameryce. Człowiek dowodzący porwaniem nazywał się Casseti, i gdy rodzina dała porywaczom okup, ci zwrócili im tylko jej martwe ciało. W ten sposób Poirot odkrywa prawdziwe nazwisko ofiary – Caseti.

Rozdział 8: Poirot opowiada o postępach w śledztwie Bouc’owi. Rozmawiają o rodzinie Armstrongów i w nie długim czasie otrzymują wiadomość o tym, że wagon restauracyjny już się zwolnił. Doktor, Bouc i Herkules Poirot rozpoczynają przesłuchania.

Część 2- Zeznania:

Rozdział 1: Trójka przesłuchujących rozpoczyna od konduktora. Pracownik kolei opowiada, co wydarzyło się zeszłej nocy: niedługo po kolacji Casseti udał się do swojego przedziału, a chwilę później odwiedzili go sekretarz i lokaj. W nocy Casseti dzwonił dzwonkiem alarmowym, lecz konduktor z wnętrza przedziału usłyszał tylko, że wszystko jest już w porządku. Potem udał się do damy z Anglii, a następnie do przedziału Poirota. Resztę nocy spędził siedząc na krzesełku, pilnując wagonu. Innymi rzeczami, które zwróciły uwagę konduktora była kobieta przebiegającą w szlafroku oraz drzwi do wagonu restauracyjnego, które zwykle zamknięte, tamtej nocy pozostały otwarte.

Rozdział 2: Drugą przesłuchiwaną osobą jest sekretarz zamordowanego – McQueen. Gdy rozmowa wchodzi na tory porwania dziewczynki Armstrongów, ten mówi, iż jego ojciec był sędzią procesu Casseti’ego. Opowiada o swoim wieczorze, który spędził na czytaniu, wizycie u pracodawcę. McQueen również wspomina o kobiecie w szlafroku.

Rozdział 3: Kolejnym przesłuchiwanym zostaje lokaj Casetiego. Mówi, że odwiedził swojego szefa około godziny dwudziestej pierwszej, a następnie poszedł do swojego pokoju. Próbował zasnąć, lecz dręczyły go bóle. Lokaj stworzył też alibi dla Włocha, który w czasie zamordowania Casetiego przespał we własnym łóżku.

Rozdział 4: Następną przesłuchiwaną była Pani Hubbar – bardzo gadatliwa amerykanka. Wieczór spędziła w swoim przedziale. Wezwała do siebie Szwedkę by sprawdziła, czy drzwi pomiędzy jej przedziałem, a przedziałem Casseti’ego są zaryglowane. Następnie Szwedka wyszła, a ta ułożyła się do snu. Zeznaje również, iż jej szlafrok nie posiada szkarłatnej barwy, a chusteczka z literą „H” nie należy do niej.

Rozdział 5: Szwedka, Greta Ohlsson, opowiada, iż przez przypadek, weszła do przedziału Cassetiego. Następnie zaryglowała drzwi. Znalazła konduktorski guzik z munduru na podłodze przedziału pani Hubbar, lecz każdy z konduktorów posiada wszystkie guziki. Sprawa coraz bardziej się komplikuje.

Rozdział 6: Jako szósta zeznaje Hrabina Dragomiroff. Kobieta zeznaje, że po kolacji wróciła do przedziału, trochę poczytała. Miała problemy z plecami, więc wezwała swoją pokojówkę, by zrobiła jej masaż. Było to mniej więcej o godzinie pierwszej. Następnie, położyła się spać. Wspomniała również o dobrych relacjach z rodziną Armstrongów, gdyż byłą chrzestną matki porwanej dziewczynki. Szlafrok ma koloru niebieskiego.

Rozdział 7: Poirot ma teraz w planach przesłuchać hrabiostwo Andrenyi. Na przesłuchaniu pojawia się jednak sam Hrabia, gdyż noc spędzili razem. Ostatecznie jednak hrabina dołącza do męża. Przesłuchanie trwa bardzo krótko. Kobieta pokazuje paszport, na którym widnieje tłusta plama. Niedługo potem opuściła wagon restauracyjny.

Rozdział 8: W tym rozdziale przesłuchiwany jest pułkownik Arbuhtnot. Poirot dopytuje pułkownika o jego stosunki z panną Debenham, lecz ten nie chce odpowiadać. Informują go o śmierci Casseti’ego. Ten mówi, że dostał to, co zasłużył, lecz wolałby, gdyby otrzymał taki wyrok prawną drogą sądową. Pułkownik nie jest powiązany z rodziną Armstrongów.

Rozdział 9: Tym razem detektyw rozmawia z panem Hardmanem. Otyły mężczyzna okazuje się prywatnym detektywem i ochroniarzem Casseti’ego, oczywiście znając go tylko pod pseudonimem. Miał chronić go przed mężczyzną, o niskim wzroście i kobiecym głosie.

Rozdziały 10 i 11: W tych rozdziałach przesłuchiwani są Włoch oraz panna Debenham. Niewiele się dowiadujemy – Włoch po prostu położył się spać, natomiast panna Debenham zeznaje, iż widziała kobietę w szkarłatnym szlafroku.

Rozdział 12: Poirot dostaje zeznanie niemieckiej pokojówki, Hildegardy Shmit. Zrobiła masaż swojej pracodawczyni, po czym udała się na spoczynek. Zeznaje że widziała niskiego człowieka, zmierzającego w kierunku wagonu restauracyjnego.

Rozdział 13: Herkules Poirot, monsieur Bouc i grecki lekarz rozmyślają nad zeznaniami. Po chwili namysłu wysuwają pierwszą hipotezę – morderców jest dwoje: kobieta i mężczyzna.

Rozdział 14: Amerykanka z impetem wbiega do wagonu, krzycząc, że w jej kosmetyczce znajduje się zakrwawiony nóż, chwilę potem mdlejąc. Wszyscy udają się do je przedziału, gdzie widzą duży. zakrwawiony nóż.

Rozdział 15: Poirot decyduje się przeprowadzić rewizję bagażu wszystkich w wagonie. Detektyw znajduje rzeczy, które mogą zaprowadzić go do rozwiązania zagadki. U pułkownika znajdują wyciory znalezione na miejscu zbrodni, etykietka na walizce Hrabine Andrenyi jest lekko zwilżona, u niemieckiej pokojówki (jak wcześniej zakładał Poirot) znaleziono mundur konduktorski, a tajemnicze szkarłatne kimono znajduje się w jego własnej walizce. Poirot zaczyna rozumieć, to wszystkie dane, które mógł zebrać, i czas je wszystkie zebrać razem.

Część 3

Herkules podsumowuje swoje myśli. Najpierw przygląda się znalezionej chusteczce. Litera „H” pokrywa się z imieniem „Helena”. Nikt takowego nie posiadał, lecz Herkules domyśla się, że Hrabina Andrenyi podająca się za Elenę, zmieniła imię na paszporcie, maskując to plamą tłuszczu. Rozmazała także imię na walizce. Jednak prawowitą właścicielką chusteczki okazuje się hrabina Dragomiroff, wyznająca, iż rosyjskie „N”, pierwsza litera imienia, w cyrylicy wygląda jak angielskie „H”. Następnie dowiadujemy się, iż hrabina jest ciotką małej Armstrongówny. Detektyw zaczyna rozumieć rolę każdego z pasażerów:
-panna Debenham okazuje się dawną guwernantką w domu Armstrongów.
-Włoch był kiedyś szoferem Armstrongów, gdzie żył w przyjaznych stosunkach z ich córką.
-Odkrywamy również, że niemiecka pokojówka to dawna kucharka Armstrongów.

Tym sposobem każdy z pasażerów jest w jakiś sposób związay z rodziną, któąa dotknęła okropna tragedia. Detektyw decyduje się pokazać zebranym pasażerom dwa rozwiązania. Pierwsze zakłada, iż do pociągu wkradł się zabójca, a później z niego uciekł. To skomplikowane rozwiązanie miało zostać zaplanowane przez osoby spiskujące przeciw Ratchetowi. Gdy dowiedzieli się o tym, że pojedzie w podróż Orient Expresem, uknuli zasadzkę. Każdy z nich zadał jeden cios nożem. Plan powstawał, gdy jechali poprzednim kursem. W planie pojawiło się jednak parę sprzecznych: Amerykanka zmieniła numer przedziału na nie parzysty, więc rygiel był w niemożliwej do opisanej przez nich pozycji, ponadto na pokładzie pociągu pojawił się światowej sławy detektyw.
Drugie rozwiązanie, to bliższe prawdy, zakłada, że obecni w pociągu postanowili dokonać zemsty na Casetim, który uniknął poniesienia konsekwencji swej okropnej zbrodni. Amerykanka przyznaje się do stworzenia planu, biorąc całą winę na siebie. Jednak detektyw i Bouc litują się nad pokrzywdzonymi,, mówiąc, że policji przekażą pierwsze rozwiązanie misternie zaplanowane przez „ławę przysięgłych”, która wydała swój wyrok na Casstei’ego za zbrodnie, którą popełnił.