Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa - Streszczenie

Streszczenie „Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i Stara Szafa”

Pewnego dnia, w trakcie wojny, w Londynie mieszkała czwórka rodzeństwa: Piotr, Zuzanna, Edmund oraz Łucja. Zostali wysłani na wieś, do domu starego profesora. Dom ten był wielki i często pokojówka profesora organizowała oprowadzania po nim. Pewnego dnia, gdy dzieci zdecydowały pochodzić po domu i poszukać czegoś ciekawego do zabawy, Łucja – najmłodsza z rodzeństwa, weszła do garderoby, w której znajdowała się stara szafa. Wskoczyła do niej. Okazało się, że nie jest to zwykła szafa. Dziewczynka próbowała dotknąć tylnej ściany szafy, ale nie udało jej się. Zaczęła iść dalej, w głąb, usłyszała dziwne skrzypienie. Okazało się, że chodzi po śniegu. Znalazła się w Narnii. Znalazł ją pan Tumnus – faun. Poszli do jego pieczary i jedli podwieczorek oraz rozmawiali. Okazało się, że dostał rozkaz by ją złapać, ale czułby się z tym źle. Wróciła do domu i opowiedziała rodzeństwu. Oczywiście jej nie uwierzyli, ponieważ tajemniczy świat w starej szafie nie brzmiał na coś bardzo prawdopodobnego. Parę dni później bawili się w chowanego. Edmund wszedł do szafy, ponieważ myślał, że znajdzie tam Łucję. Jednak, ku jego zdziwieniu, również znalazł się w tej tajemniczej, ośnieżonej krainie. Spotkał pewną kobietę, która siedziała na wielkich saniach. Zaprosiła go na sanie i obdarowała gorącym napojem i ptasim mleczkiem. Przedstawiła się jako królowa Narnii. Okazały się zaczarowane, a Edmund pod wpływem czarów zgodził się przyprowadzić swoje rodzeństwo, aby dostać więcej ptasiego mleczka. Gdy wyszedł, opowiedział o wszystkim Łucji. Ona twierdziła, że jest to zła czarownica, ale Edmund jej nie słuchał. Później organizowana była wycieczka po domu profesora. Dzieci miały się schować tak, żeby nie było ich widać w trakcie wycieczki. Dzieci schowały się w szafie, a następnie trafiły do tajemniczego świata. Łucja zaproponowała, żeby pójść do Tumnusa, ale przy jego pieczarze znaleźli list obwieszczający, że faun został aresztowany za zdradę królowej Narnii. Pomyśleli, że spróbują uwolnić Tumnusa. Szli za pewnym drozdem, którego uważali za przewodnika. Po chwili natrafili na bobra. Bóbr zaprosił dzieci do swojego domu. Zapoznali się z jego żoną i dostali ciepły posiłek. Zaczął tam opowiadać o krainie, w której się znajdowali oraz o Aslanie, czyli prawowitym królu Narnii, który przyjdzie i uwolni tę krainę od lodu, który nie topi się od wielu lat za sprawą czarownicy. Gdy bóbr przestał opowiadać, wszyscy zorientowali się, że Edmund zniknął. Chłopiec udał się do czarownicy, opowiedzieć o Aslanie oraz po więcej ptasiego mleczka. Rodzeństwo Edmunda domyślało się, dokąd poszedł, więc razem z państwem bobrów uciekli z ich domu i udali się w drogę do Kamiennego Stołu, przy którym mieli znaleźć lwa Aslana. Edmund chciał zostać królem, jak obiecała mu czarownica. Dotarł do zamku. Było w nim pełno rzeźb zwierząt. Opowiedział Białej Czarownicy o królu Narnii, a ona w furii kazała zaprzęgać sanie. Wracając do Zuzanny, Piotra i Łucji, gdy zatrzymali się w trakcie drogi, aby odpocząć, zobaczyli w oddali sanie. Przestraszyli się, ale po chwili okazało się, że nie ma się czego bać. Były to sanie Św. Mikołaja. Staruszek obdarował Piotra mieczem i tarczą, Łucję tajemniczym lekarstwem i sztyletem a Zuzannę łukiem i rogiem z kości słoniowej. Edmund i królowa dalej przemierzali drogę saniami, aż w końcu ich sanie zanurzyły się w błocie. Było widać, że czary Białej Czarownicy przestają działać. Dzieci natrafiły na polanę, na której siedział Aslan wraz z różnymi mitycznymi stworzeniami wokół Kamiennego Stołu. Wkrótce usłyszeli dźwięk rogu Zuzanny. Okazało się, że została zaatakowana przez wilka. Piotr zabił go i został Pogromcą Wilka. Czarownica, Edmund i woźnica – karzeł nagle zostali zaatakowani przez sprzymierzeńców Aslana oraz uwolniono brata Piotra, Zuzanny i Edmunda. Czarownica wydostała się czarami, a następnego dnia odbyła rozmowę z lwem. Król wytłumaczył Piotrowi plan walki, a następnie wyruszył sam gdzieś w środek lasu. Dziewczyny nie mogąc zasnąć, zaczęły śledzić lwa. Aslan zorientował się o obecności dziewczynek, więc po chwili wędrówki powiedział im, że pójście dalej jest zbyt niebezpieczne. Łucja i Zuzanna obserwowały lwa z bezpiecznej odległości, kiedy czarownica i jej poddani założyli mu kaganiec, przeklinali na niego oraz bili go. Ku zdziwieniu dzieci Aslan nie opierał się. Po chwili Aslan nie żył. Parę godzin później, gdy towarzystwo Białej Czarownicy odeszło z miejsca zdarzenia, dzieci podeszły do zwłok Aslana i ściągnęły mu jego kaganiec. Zauważyły, że nagle niebo się oświetla. W świetle zauważyły Aslana. Dowiedziały się o pewnej zasadzie, która obwieszczała, że jeśli ktoś poświęci swe życie za kogoś innego, ta osoba wróci do życia. Lew i dziewczynki udali się do zamku, w którym Aslan zaczął ożywiać posągi swoim oddechem. Posągi stanęły po stronie Aslana i razem udały się na bitwę. Po kilku minutach Aslan wykończył czarownicę. Bitwa się skończyła, Łucja leczyła rannych, w tym Edmunda, który złamał różdżkę czarownicy, dzięki czemu nie miała większych szans. Po wygranej bitwie udali się do zamku, w którym Aslan koronował dzieci na królów i królowe Narnii. Urządzono wielki bal. Parę dni później, Tumnus poinformował dzieci o Białym Jeleniu. Dzieci szukając go, natrafili na latarnię, przy której widniało wyjście z Narnii. Dzieci wyskoczyły z szafy, całkowicie takie same jak weszły, a na naszym świecie minęło zaledwie kilka minut.