Władca Pierścieni – Drużyna Pierścienia - Rozprawka

Rozprawka na temat przyjaźni w pierwszej części trylogii ,,Władcy Pierścienia”.

Przyjaźń. Każdy człowiek pragnie przyjaciela. Osoby która nam pomoże. Wskoczy za nami w ogień. Ale tak naprawdę kiedy uświadamiamy sobie że to przyjaźń? Nie złwykłe koleżeństwo. Przyjaźń to jedna z najważniejszych rzeczy w życiu człowieka. Przyjacielem można nazwać osobę z którą znamy się od zawsze, ale czy to oby na pewno przyjaźń? Czy to oby nie jest przyzwyczajenie? Jako tezę obejme smormułowanie: ,, Przyjaźń pojawia się w najtrudniejszych momentach naszego życia oraz to nie my o niej decydujemy”. Zdajemy sobie wedy sprawę ile dla nas znaczy dana osoba, której kiedyś nie byliśmy wstanie wyobrazić sobie za bliską osobę. Moją teze popre podanymi argumentami.

Za pierwszy przykład obejmę relacje jaka łączy Frodo Bagginsa oraz Samwisa Gamgee. Na pierwszy rzut oka zwykła relacja. Szef-ogrodnik. Niestety zrządzenie losu postanowiło inaczej. Sam podsłuchał rozmowę jaka wywiązała się między Frodem a Gandalfem na temat pierścienia. Musiał on wyruszyć w śmiertelnie niebezpieczna przygodę. Nie wiedział na co się pisze oraz nie mógł temu zaprzeczyć. Wiele osób mogło stwierdzić że Sam będzie zły, lecz on nigdy nie miał mu tego za złe. Gdy dowiedział się o tym że będzie towarzyszyc Frodo w jego misji był szczęśliwy. Więź jaka połaczyła młodych hobbitów była niesamowita. Sam Gamgee był pod wielkim wrażeniem odwagi Froda. Był mu wierny i zawsze pragnął dla niego jak najlepiej, choć on sam mógł źle na tym wyjść. Był w stanie wskoczyć za nim w ogień co nie raz udowodnił. Był mu oddany. Frodo natomiast był sceptycznie nastawiony do pomysłu aby Sam wyryszał z nim w tak niebezpieczną podróź. Obawiał się że Gamgeesowi się coś stanie. Pod koniec pierwszej części trylogii Frodo postanawia chronić Hobbita i w resztę podróży wybrać się sam. Gamgee natomiast znowu przełożył bezpieczeństwo Bagginsa po nad swoje i wybrał się z nim. Jednym słowem przyjaźń która zrodziła się z przypadku była w stanie przetrwać wszytko.

Kolejnym przykładem jest przyjaźń między elfami, krasnoludami i ludźmi. Przyjaźń która nie miała prawa bytu. Więź jaką stworzyli członkowie Drużyny Pierścienia była zaskakująca. Przecież każdy wie że krasnoludy są samolubne, elfy przebiegłe a ludzie chciwi. W takim razie jak udało im się wyzbyć stereotypów? W obliczu niebezpieczeństwa każdy stara się pomóc innym. Szczególna więź zawiązała się między Legolasem a Gimlim, elfem a krasnoludem. Odwiecznie skłócone rody o różnych kulturach, znalazły wspólny język. Zapewne wiele ludzi zastanawia się jak do tego doszło. Przecież jak za pewne wiemy nie polubili się na początku. Nie umieli zrozumieć na zwajem swoich poglądów oraz ich zaakceptować. Krasnolud nie rozumiał dlaczego elf lubi spokój i stara się załatwić wszystko spokojnie. Elf natomiast nie rozumiał chęci bitwy i Glimlina. Zmieniło się to podczas przygody. Gdy Upiory Pierścienia zaatakowały pomagali sobie na wzajem. Elf niejednokrotnie uratował życie krasnoludowi. Zaczęli się oni rozumieć oraz powoli przestawało łączyć ich jedynie chęć zniszczenia pierścienia. Relacja między nimi jest wyjątkowa ponieważ wyzbyli się oni uprzedzeń i postarali zrozumieć. Innymi słowy przyjaźń Legolasa i Gimlima jest niepowtarzalna. Zrodziła się ona w bardzo nieoczykiwanym momęcie i stała się bardzo silna.

Reasumując, przyjaźń zawarta w nieoczekiwanych momentach jest w stanie przetrwać wszystko. Przyjaciel pomaga nam w najtrudniejszych momentach naszego życia. To właśnie w potrzebie poznajemy znaczenie słowa przyjaźń. Podane przeze mnie argumenty potwiedzają moją tezę i potrzwierdzają sformułowanie, iż przyjaźń wzmacnia się w obliczu niebezpieczeństwa. To właśnie przyjaciel rozumie nas najlepiej, pomaga nam oraz wspiera nas w naszych decyzjach. Pomoga nam osiągnąć cel a jeśli spadniemy na dół, podciągną nas, tak jak zrobił to Samwise Gamgee. Każdy człowiek potrzebuje przyjaciela i tego właśnie życzę wszytskim ludzią, aby każdy posiadał osobę dla której jest w stanie wskoczyć w ogień.