Opowieści z Narnii – Koń i jego chłopiec - Geneza utworu i gatunek

Książka „Koń i jego chłopiec” jest piątym tomem z serii „Opowieści z Narni”, którą napisał brytyjski pisarz Clive Staples Lewis znany szerzej jako C.S. Lewis. Książka została wydana w 1954 roku, czyli niecałe pół dekady od zakończenia II Wojny Światowej. Polskie tłumaczenie książki ukazało się trzydzieści lat później. Przetłumaczył ją geniusz językowy – Andrzej Polkowski (ten sam, który przetłumaczył Hobbita, Harrego Pottera i wiele innych popularnych książek). Polska wersja Narnii jest o wiele bogatsza niż jej pierwowzór.

Książka jest powieścią z gatunku fantastyki – głównymi bohaterami są w niej (między innymi) mówiące zwierzęta (Bri oraz Hwin). Książkę również można zaliczyć do tak zwanych „przygodówek”, książek przygodowych – główną osią książki jest Wielka Podróż, podczas której główni bohaterowie przechodzą zmianę – Bri z aroganckiego konia staje się bardziej pokorny, Arawis przestaje być zarozumiała, a Hwin oraz Szasta zyskują pewność siebie oraz (w przypadku tego drugiego) dorastają zyskując męstwo. Należy jednak pamiętać, że to co się w książce dzieje jest fikcją. Książka jest bez wątpienia dziełem lirycznym pisanym w 3 osobie.

Książka jest pełna od nawiązań do kultury, religii, mitologii. Uważny czytelnik bez wątpienia dostrzeże w głównych bohaterach siebie, a w ich problemach – swoje problemy. W książce jest pełno motywów bazujących na stereotypach, jednak to nie są stereotypy krzywdzące – na przykład motyw pustelnika, motyw cmentarzyska, motyw zamkniętego ogrodu. Jedyny motyw, który wydaje mi się krzywdzący to motyw macochy, jednak powinniśmy wziąć pod uwagę czasy, w których autor pisał książkę oraz jego osobiste doświadczenia.