Władca Pierścieni – J.R.R. Tolkien - Problematyka

Trylogia „Władca Pierścieni” została napisana przez J. R. R. Tolkiena. Powstawała w latach 1937–1949. Początkowo miała stanowić jedną książkę, a przynajmniej tak zakładał pisarz. Wydawca się na to nie zgodził i nakazał podzielić utwór na części. W ten sposób dzisiaj zaczytujemy się we „Władcy Pierścienia” podzielonym na trzy tomy: „Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia”, „Władca Pierścieni: Dwie Wieże” oraz „Władca Pierścieni: Powrót Króla”.
We „Władcy Pierścieni” można odnaleźć wiele nawiązań do okresu II Wojny Światowej i modeli rządów totalitarnych. Warto wspomnieć, że w II Wojnie Światowej uczestniczył syn Tolkiena – Christopher, dlatego też mogły pojawić się tutaj takie a nie inne nawiązania. Jedna kraina – Mordor pragnie podporządkować sobie inne królestwa Śródziemia. Gromadzi sojuszników uważających, że Sauron zatriumfuje i wolących stanąć ostatecznie po wygranej stronie. Mamy tutaj również Jedyny Pierścień, który jest niszczycielskim narzędziem, mogącym zniszczyć każdy kraj jak i całą krainę. Ma moc manipulowania nad ludźmi. Może być on odczytywany jako alegoria bomby atomowej o niezwykłej sile i potędze, budzącej postrach wśród ludzi. Wcześniej poruszyłam również fakt, iż we „Władcy Pierścieni” dostrzec można nawiązania do totalitarnych systemów władzy (m.in. faszyzm czy komunizm), obecnych również za czasów II Wojny Światowej. Za przykład możemy posłużyć się złym duchem Morgothem, którego jednym z najwierniejszych sług był Sauron. Chodzi tutaj o samą zależność między Morgothem a Sauronem.
Tolkien wykreował bardzo bogaty i różnorodny świat. Śródziemie posiada własną geografię, historię, wierzenia i mitologie, religie, języki, rasy, florę i faunę. Występują tutaj elfy, hobbici, orki, krasnoludy, ludzie, enty, czarodzieje i wiele, wiele innych. Krasnoludy zostały zapożyczone z niemieckich baśni, –jak sam autor twierdził – mają tez wiele nawiązań do żydowskiego usposobienia. hobbici zostali stworzeni przez Tolkiena. Pisarz czerpał garściami również z mitologii skandynawskiej. Imiona krasnoludów, które przewijają się na kartach książki jako poboczni bohaterowie, bądź tylko nikłe wspomnienia z przygód Bilba nawiązują do tejże mitologii: Gloin, Dwalin, Oin, Thorin Dębowa Tarcza. Z mitologii skandynawskiej pochodzi również imię Gandalf.
Najwidoczniejszym motywem w trylogii powieści jest walka dobra ze złem. W bitwie jednoczą się wszystkie dobre i wolne rasy: hobbici, elfy, czarodzieje, ludzie, krasnoludy, enty. Wszyscy walczą przeciwko Sauronowi, aby obronić Śródziemie. Odnaleźć można tutaj bardzo mądry morał: nawet istoty niepozorne, małe, ciche, niemieszające się w wielki świat, mogą mieć olbrzymi wpływ ma rzeczywistość i dziejące się w nim zdarzenia. Na przykład Frodo – cichy Hobbit, który nigdy nie interesował się niczym poza Shire, a wyruszył do Rivendell a następnie do Mordoru, aby uratować mieszkańców Śródziemia. W książkach występuje jeszcze jedna uniwersalna prawda: zło zawsze przegrywa, a dobro zwycięża, niegodziwi ludzie zostaną ukarani, a uczciwi i szlachetni wynagrodzeni.