Władca Pierścieni – Powrót Króla - Problematyka

Problematyka poruszona w utworze „Powrót króla” autorstw j. R. R. Tolkiena.
„Powrót króla” jest ostatnim tomem napisanej przez J.R.R. Tolkiena powieści „Władca Pierścieni”. Został wydany 20 października 1955 roku w Wielkiej Brytanii, zawiera w sobie wydarzenia piątej i szóstej księgi, oraz sześć dodatków z informacjami o Śródziemiu. Utwór, którego pozostałe tomy to „Drużyna Pierścienia” i „Dwie wieże”, należy do gatunku fantasy.
Tom „Powrót króla” opisuje głównie, na co wskazuję tytuł, drogę Aragorna na królewski tron Gondoru i skupia się na ukazaniu końca Trzeciej Ery. Końca takiego, jakiego wymaga się od wizji literackich dotyczących wojny, czyli pełnego patosu, poświęceń, bohaterskich czynów, zjednoczenia sił przeciw strasznemu wrogowi, o byciu ponad podziałami. I mimo, że „Władca Pierścieni” opisuje wymyślony przez Tolkiena świat, gdzie wszystko począwszy od miejsc, przez języki, po rasy jest wymysłem jego wyobraźni, to pełen jest nawiązań do ówczesnego świata. Tego, którego rozszarpywali pomiędzy siebie faszyści, komuniści czy naziści. Tego, który o mało się nie rozsypał w pył wskutek toczonych wojen, a szczególnie II Wojny Światowej, (podczas niej walczył syn Tolkiena, Christopher). Te wszystkie totalitaryzmy łączą się w postać Saurona i jego popleczników. W początkowych tomach powieści knują po cichu, skradają się, uderzają w najsłabszych, albo niszcząc ich słowem, albo mieczem, nie mogąc im pozwolić na zjednoczenie. Próbują ich złamać, zanim przystąpią do walki. A w „Powrocie króla” uderzają najmocniej, już się nie kryją, wierzą, że wygrają, w przeciwnikach nie widzą bohaterów, widzą prosty tłum, hołotę, którą łatwo omamić, która jest słaba i skłócona, zbyt pyszna by postawić wyższy cel nad swoim ego. I tu się okazuje, że popełnili ogromny błąd, że Sauron swoim potężnym okiem nie dostrzegł najważniejszego. Nie zauważył tych najmniejszych, tych co nie potrzebują żyć na świeczniku, tych co ukrywają się w cieniu, by móc pomagać, tych co wskoczą w ogień by uratować innych. W czasie wojen, które sponiewierały nasz świat na przestrzeni wieków, to właśnie jednostki wygrywały wojny, swoimi czynami, swoim poświęceniem, swoim zjednoczeniem. Bo armia, to grupa ludzi, gdzie każdy jest ważny i każdy coś wnosi do walki. Dobre słowo, wiarę, siłę fizyczna no i to co najważniejsze czyli swoje życie. Tak więc wojny w „Powrocie króla” wygrali ludzie, krasnoludowie, elfowie, hobbici, czarodzieje. Wszyscy, którzy walczyli w imię dobra. Wszyscy razem i każdy z osobna. Frodo Baggins podczas drogi do Mordoru ukazanej w „Powrocie króla” raz przegrywał, raz wygrywał z pierścieniem, który był odzwierciedleniem słabości tego kto go nosił. Ostatecznie dotarł na miejsce przeznaczenia i można uznać, że wygrał te walkę. Choć według mnie nie udałoby mu się to gdyby nie Samwise Gamgee, który zawsze go wspierał, który był silniejszy na duchu, który w niego wierzył i był jednym z takich cichych bohaterów wojennych, który poprzez z pozoru niewielkie czyny wygrywa bitwy. Aragorn w tym tomie pokazany jest nie tylko jako dobry, silny, mądry człowiek, ale i wódz, który poprowadzi za sobą tłumy. Jest uosobieniem zjednoczenia i wiary w zwycięstwo. Bohaterem i władcą idealnym, który o władze nie zabiega, ale która jest dla niego stworzona. Legolas i Gimli, zostali przedstawieni jako wierni towarzysze broni Aragorna, przyjaciele mimo różnego pochodzenia i przekonań, którzy wspólnie są w stanie pokonać każdego przeciwnika. Merry i Pippin, czyli weseli hobbici, którzy z pozoru nie nadają się do walki, okazali się wielkimi bohaterami, mimo, że ich wzrost na to nie wskazywał. Walczyli zaciekle, zdawali sobie sprawę, że dla wielu nie powinni brać udziału w walkach, ale chcieli walczyć, ujmą dla nich byłaby ucieczka z pola bitwy. Mimo, że się bali, to jednak zwyciężyła w nich odwaga. Bo silnym nie jest ten kto się nie boi, tylko ten kto strach pokonuje. Są jak ludzie, którzy w czasie wojen mimo wszechogarniającego przerażenia znajdowali w sobie na tyle odwagi by pomagać innym, na przykład udzielając schronienia. Gandalf w tej części jest mentorem, który wskazuję drogę, biorącym udział w walce, bojącym się, ale wierzącym w tych, w których pokładał nadzieję. Tacy ludzie podczas wojen są bardzo istotni, baz nich zapanowałby totalny chaos, rozpacz i ciemność, są jak światełko w tunelu, które pokazuje, że ponad tym wszystkim jest jakiś cel.
Ostateczna bitwa przedstawiona w „Powrocie króla”, jest pozbawiona nadziei, różne rasy jednoczą siły by „pójść na śmierć” dając szanse Frodowi na zniszczenie Pierścienia. Pokazane zostaje, że ludzie są skłonni poświęcić się w imię wyższego celu, dla przyszłych pokoleń, aby zniszczyć zło. Jak to bywa na wojnie, wielu ginie, ale cel zostaje osiągnięty. Jedyny Pierścień wraz z Gollumem, który jest ucieleśnieniem tego jak zło niszczy człowieka, zostaje zniszczony. Aragorna zostaje królem, polegli zostają zapamiętani i uhonorowani, Frodo i pozostali hobbici stają się bohaterami, Gandalf może odetchnąć z ulgą po wykonaniu swojej misji, Legolas z Gimlim pozostają w wielkiej przyjaźni, elfowie i krasnoludowie zaczynają żyć w zgodzie, królestwa żyją w harmonii, w końcu Powiernik Pierścienia może się udać ze Morze, by odpcząć. Idealne zakończenie Trzeciej Ery, tak jak idealnym zakończeniem każdej wojny jest chwilowy spokój. Trwa on do kolejnej wojny o coś. Tak samo Tolkien zakończeniem „Powrotu króla” ukazuje nam, że to tylko koniec pewnej ery, że Ci bohaterowie oddali Śródziemie kolejnym pokoleniom wolne i w dobrym stanie, a co oni z nim zrobią to już zależy od nich. Czy pokonają zło, które na nich czeka? Bo czeka na pewno, bo tak jak rana Frodo nie mogła się zagoic, tak gdzieś tam z rozjątrzonej rany Śródziemiu sączy się zło i czeka by uderzyć.
Według mnie problematyka tego utworu skupia się na nieustannej walce ze złem, ze słabościami, na wierze, na miłości, na zjednoczeniu, na dążeniu do celu, na poświęceniu. Na wartościach, które każdemu człowiekowi niezależnie od czasu czy miejsca urodzenia, niezależnie od rasy, niezależnie od wyznawanych wartości były, są i będą najważniejsze.