Los utracony - Geneza utworu i gatunek

Imre Kertész, pisarz pochodzenia węgierskiego, o żydowskich korzeniach w 1975 roku napisał autobiograficzną książkę „Los utracony”, za którą 17 lat później (2002 rok) otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Opowiada ona o pobycie żydowskiego nastolatka w trzech obozach koncentracyjnych: Auschwitz – Birkenau, Zeitz oraz obozie w Buchenwaldzie.
„Los utracony” pisany jest prozą, występuje narrator pierwszoosobowy, posiada fabułę, tak więc książka powinna być uważana za rodzaj epicki. Dzieło Kertész’a jest powieścią, fikcją autobiograficzną, gdyż posiada fikcyjnych bohaterów, a wydarzenia jedynie opierają się na prawdziwych przeżyciach autora.
Powodem, dla którego Imre napisał książkę, był brak powrotu do dzisiejszego, spokojnego i radosnego życia ludzi dotkniętych okrucieństwem obozów koncentracyjnych, którzy cały czas z tyłu głowy mają straszne wspomnienia. Życie byłych więźniów to wieczna niepewność, poczucie bycia niezrozumianym, obcym w społeczeństwie. Takie przemyślenia sprowadzają się do tego, że tacy ludzie nie chcą żyć wśród osób, które nie są w stanie zrozumieć, jaki ciężar noszą każdego dnia na swych barkach. Pragną wrócić do trudnego, okrutnego życia więźniów obozów koncentracyjnych, bo to była ich codzienność, to było ich prawdziwe, bezpieczne życie, do którego zdążyli przywyknąć, w którym nic nie było niewiadomym i wyobcowanym. Człowiek z takimi doświadczeniami nie może zapomnieć o wszystkim i funkcjonować normalnie, na nowo, gdyż społeczeństwo nie postrzega go jako dawną, tę samą osobę. Nie pozwalają byłym więźniom zapomnieć o tym, kim naprawdę są – ofiarami.